Αναπαύσου εν ειρήνη φίλε Βαγγέλη- R.I.P  The Lord

Όσοι από εσάς ακούτε Heavy metal και είστε από 35 και πάνω, οφείλετε πάραυτα, να παρατήσετε ό,τι κάνετε και να τηρήσετε ένα λεπτό σιγή στη μνήμη, ενός ανθρώπου που πέθανε νέος και του οφείλουμε πολλά. Όλοι όσοι αγαπάμε το Heavy metal  αλλά και τη μουσική γενικότερα. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευθεί στην στήλη μου στο Rockyourlife και το επαναδημοσιευω ως φόρο τιμής σε ένα φίλο και μέντορα. Ψάχνοντας αναμεσά σε βινύλια και cd, δείγματα και αγορασμένα είσαι εκεί …maaaate. Τώρα στον καιρό της καραντίνας, οι φίλοι λείπουν περισσότερο.

Την Παρασκευή έμαθα, καθ οδόν, για το Καρπενήσι, το θάνατο του φίλου, Βαγγέλη Μπαλτά. Δυστυχώς , τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί, ας όψονται, δουλειές και προσωπικά προβλήματα και εκείνη η ντροπή, να σηκώσω το τηλέφωνο στη γιορτή του ή της γυναίκας του, να ευχηθώ, ακριβώς γιατί είχα χαθεί. Τώρα τα γεγονότα, με πρόλαβαν και θα επικοινωνήσω. Για το χειρότερο των υποχρεώσεων, όχι για να ευχηθώ, αλλά για να συλλυπηθώ. Αυτό λοιπόν τα κείμενο αποτελεί φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο χωρίς τον οποίο πολλοί λιγότεροι από εμάς θα ξέραμε στην ώρα μας τους STRATOVARΙUS, ICED EARTH ή θα είχαμε δει τους GAMMA RAY ,SACRED REICH στο πεδίο του Άρεως και τους  KREATOR στο Ρόδον . Ας αρχίσω μια ιστορία, που μακάρι να μην τελείωνε.

Ο Βαγγέλης  ή The Lord και έτσι θα τον  αποκαλώ όπως τον γνώριζαν οι φίλοι και γνωστοί για χρόνια, ήταν Ελληνο αυστραλός. Είχε την τύχη να μυηθεί  στην μουσική από μικρός και να θεωρεί ύψιστη τιμή (που ήταν) να έχει δει AC/DC,ROSE TATTOO, COLD CHISEL αλλά και να γνωρίζει και να αγαπά τους BEATLES, Bob Dylan, Jerry Lee Lewis  και κάθε μορφή καλής μουσικής. Η κλασική ατάκα του ήταν, «δεν έχεις,  πχ COLD CHISEL, δεν έχεις δισκοθήκη…’ και να τρέχω να βρω τις προτάσεις του και τις περισσότερες φορές, η επιλογή και πρόταση του, να αποδεικνύεται κορυφαία. Βαθύς γνώστης των 70ς και του κλασικού ροκ αλλά και των μπλουζ δεν κόλλησε ποτέ στο heavy metal και για αυτό είχε αυτό που λέμε «αυτί». Ξεχώριζε την καλή μουσική και τον ελπιδοφόρο μουσικό. Στην Ελλάδα τον γνώρισα-έμαθα, σαν πωλητή στο «Δισκάδικο της Αθηνάς» μαζί με την μετέπειτα γυναίκα του Άννα. Από εκεί μεταπήδησε στην  FM Records και χάρη στις παρεμβάσεις του στον ιδιοκτήτη της Κούρτη, καταφέραμε να πάψουμε να κυνηγάμε σαν «εισαγωγής» τα βινύλια των μεγάλων εταιριών ης εποχής MFN, Roadrunner κτλπ.  Σύντομα το επιχειρηματικό του δαιμόνιο, τον οδήγησε στην δημιουργία του Rock City. Γύρω στο 1988 ανοίγει το πρώτο Rock City και με το σύνθημα "Metal is our business and business is good", τo μικρό δισκάδικο στη Σωκράτους έφερνε θησαυρούς, πχ το πρώτο ep ARMORED SAINT  καθόταν στα ράφια σαν προσφορά σχεδόν μια πενταετία (ναι τόσο ξέρουν οι Έλληνες από metal ιστορία) και αποτέλεσε τόπο συγκέντρωσης μαζί με το Happening κάθε metal σχήματος και φίλου της μουσικής. Τα Σάββατα, οι ανταλλαγές ντεμο, έδιναν άλλο αέρα στο μικρό μαγαζί, ενώ  το γραφείο του Βαγγέλη στο στοά αποτελούσε τόπο γα εμένα και αρκετό άλλο κόσμο, κουβέντας, γνώσης και βέβαια, λήψης δειγμάτων (τότε τα έδιναν σε μορφή κασέτας και αργότερα βινυλίου) οι εταιρίες, για να φτάσουν στα μάτια σας σαν δισκοκριτικές –παρουσιάσεις. Το μικρό δισκάδικο μετακινήθηκε στην Ακαδημίας, μετά άλλαξε χώρο λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο, μέχρι πριν λίγα χρόνια, να κλείσεις, σφραγίζοντας, μια εστία, ενημέρωσης, γνώσης και μεταλλικής ζωής για όσους από εμάς, ακούμε αυτή τη μουσική, όχι για το εφέ, αλλά γιατί μας μιλάει.

(η φωτο ανήκει στο Rockmachine.gr)

Ο ίδιος ο Βαγγέλης είχε σχέσεις με τους πιο πολλούς καλλιτέχνες που έχετε θεοποιήσει, πχ Schafer, μιας και σύντομα, αποφάσισε να αντιπροσωπεύει τις εταιρίες που ασχολούνταν με το heavy metal και να κάνει την Ελλάδα, κάτι από παραπάνω από κουκίδα στον χάρτη της μεταλλικής αγοράς. Με αξιοπιστία στις παραγγελίες στις αποπληρωμές και στο εμπορικό κομμάτι. Ταυτόχρονα, μετά από μικρή θητεία του,  στο Ελληνικό Heavy Metal, μετέπειτα Metal Hammer  ως συντάκτης, μου είχε δώσει τον ρόλο του απομαγνητοφωνητή των συνεντεύξεων και προσαρμογής τους. Τα γραπτά  Ελληνικά του, δεν ήταν τα καλύτερα, αλλά ακόμη γελάω όταν μου έπλεξε το εγκώμιο σε μια απομαγνητοφώνηση των BOLT THROWER  νομίζω και Ο Γ. Φλωράκης, αρχισυντάκτης τότε του M.H το έκοψε, δικαιολογημένα, αφού ήταν πιο μεγάλο από τον πρόλογο. Δεν ήταν όλα ρόδινα βέβαια. Με αρχισυντάκτη τον Άγγελο Γεωργιόπουλο, και στηριζόμενο από τον Lord εκδόθηκε το Rock City Metal Vision το 1993, το οποίο  μετά από μια βραχύβια πορεία λίγων  τευχών έκλεισε. Ο Lord, με εμπειρία από ραδιόφωνο και περιοδικό τύπο ο ίδιος, είχε μια πιο «ρομαντική» άποψη για το πώς θα αντιμετωπίσει το Ελληνικό κοινό, μια προσπάθεια πέρα από τα κλισέ. Παράλληλα συνέχισε να είναι ο υπεύθυνος για τις κυκλοφορίες του μήνα στο Ελληνικό M.H μιας και αυτός αντιπροσώπευε τα πάντα σχεδόν από πλευράς ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιριών.

Την ίδια στιγμή που η  μεταλλική σκηνή ανθούσε και οι συμβουλές του στον Νίκο Λώρη, βοηθούσαν να στηθεί και μια ζωντανή συναυλιακή σκηνή, ο ίδιος άρχιζε να δημιουργεί την οικογένεια του με την γέννηση της κόρης του Νιόβης. Μερικά χρόνια αργότερα ήρθε και ο γιός, ο Ιάσωνας. Παράλληλα, όμως είχε κάνει την εμφάνιση του το grunge, το ιντερνέτ και οι online παραγγελίες. Τα γραφεία της εταιρίας μεταφέρθηκαν στη Δάφνη και οι επισκέψεις μου στο Lord, αυξήθηκαν σε διάρκεια συζητώντας, για τις αντιπαλότητες των Ελληνικών περιοδικών, METAL HAMMER-METAL INVADER-ROCK ON-ROCK HARD  και των διαφόρων fanzines, για τους αγαπημένους του AC/DC, Jimmy Barnes και βέβαια για τον Ολυμπιακό, για τον οποίο διαφωνούσαμε, αφού είμαι γνωστός Παναθηναϊκός.  Όλα αυτά τα χρόνια, είχα την τύχη να μοιραστώ με τον Βαγγέλη και την Άννα και τον Άρη Ζουρούδη, πέρα από τη μουσική και τις ώρες στα δισκάδικα τους, που σύντομα έγιναν αλυσίδα, στην άνθιση του βινυλίου,cd, δείπνα σε εστιατόρια με τον Βαγγέλη να είναι μεγάλος φίλους του Μεξικάνικου και ατελείωτες κουβέντες, για κινηματογράφο, μουσική  , τέχνη, πράγματα που ξέφευγαν από την εικόνα, που ήθελε και θέλει  να έχει ο πολύς  κόσμος για τον φίλο του metal. 

 

Θα θυμηθώ μερικά περιστατικά που τον χαρακτήριζαν. Πάντα παθιαζόταν. Όταν ξεκίνησε το γυμναστήριο, νόμιζες ότι μιλάς με μελλοντικό δεκαθλητή, αλλά η προσήλωση του στο προπονητικό πρόγραμμα ήταν εκπληκτική. Όταν σου μίλαγε για ένα άλμπουμ που αγαπούσε, όλα τα άλλα ήταν ανύπαρκτα, αν δεν το είχες δεν είχες δισκοθήκη. Για τον Ολυμπιακό είχαμε μαλώσει στο μαγαζί στη Σωκράτους και θυμάμαι, με είχε «απειλήσει» ότι θα πάθω ότι έδειχνε  το εξώφυλλο του “vulgar display of power” των PANTERA. Μετά από καμία ώρα, μιλάγαμε για τους WHO  και το καλύτερο άλμπουμ  τους.

Όταν κυκλοφόρησε το Citroen Saxo vts το αγόρασε και όπως του είπε ο πωλητής με το immobilizer  δεν κινδύνευε από κλοπή, μέχρι που μερικές μέρες αργότερα ,έκανε φτερά έξω από το σπίτι του. Θυμάμαι μια πρωτοχρονιά στο σπίτι στη Δάφνη, που προσπαθούσα να τον πείσω να μην πετάξει κάποια δείγματα και να μου τα δώσει, μιας και  πραγματικά το σπίτι δεν χωρούσε. Τελικά μου έδωσε κάποια βιβλία του Stephen King  στα Αγγλικά και μια εκπληκτική βιογραφία του Χίτλερ του Kersaw, που μετά αγόρασα και εγώ (η ιστορία ήταν μια ακόμα αγάπη του). Ακόμα στις λίγες επισκέψεις στη Νέα Σμύρνη, θυμάμαι τις κουβέντες στο μπαλκόνι και τις σκέψεις με την μουσική μας να υποχωρεί και το ιντερνέτ , να κάνει τα πάντα διαφορετικά. Αν όμως ήθελες να του φτιάξεις τη διάθεση ας του εκθείαζες τους AC DC. Η ας ρώταγες, όπως έκανα, ποιο άλμπουμ των COLD CHISEL είναι το καλύτερο, όταν κυκλοφόρησαν σε cd. Η απάντηση κλασσική ήταν  «όλα» και έτσι τα αγόρασα όλα και ξέρετε κάτι είχε δίκιο. Ακόμη θα τον θυμάμαι και ευγνωμονώ για πάντα, γιατί όταν του είπα με τα πρώτα χρήματα από τη δουλειά, μετά το  στρατό, ότι θα πήγαινα να δω τους SKYNYRD στο Λονδίνο, μου βρήκε σε μισή ώρα, backstage pass. Με κάλεσε να γνωρίσω τον Udo  στο ξενοδοχείο το πρώην Καψής στην αρχή της Συγγρού. Με κάλεσε για φαγητό στο Τουρκολίμανο, με τους QUEENSRYCHE  στην Tribe περιοδεία για να ακούσουμε μαζί τον Τate να ωρύεται δεν ηχογραφώ συνέχεια του Operation Mind crime. Φίλος του μπάσκετ και αρκετά καλός παίκτης, καλός άνθρωπος, καλός οικογενειάρχης και πάντα χαμογελαστός, έτσι θα τον θυμάμαι, με το τσιγάρο στο στόμα ,το μακρύ μαλί και την μανία του στο γραφείο με το championship manager (που τον κόλλησα)  και την ανακάλυψη νέων σχημάτων. Να κάνει σαν μικρό παιδί, όταν άκουγε κάτι καινούργιο, που τον ενθουσίαζε.

Στήριξε τους ανθρώπους του στα μαγαζιά και ας τα είδε να συρρικνώνονται. Στήριξε τις εταιρίες και τη διανομή τους, τους φίλους, τη σκηνή ενεργά. Όχι μόνο άκουγε μουσική και αγόραζε άλμπουμ και συλλεκτικά κουτιά, αλλά πήγαινε σε συναυλίες. Απέκτησε δύο πολύ καλά παιδιά και μια ζωή, που αν και δεν έπαιζε μουσική, ήταν η μουσική. Ακόμη και το Greece Attacks, με το “Great balls of fire” με αυτόν στα φωνητικά, απόδειξη της αγάπης του για το  ροκ είναι.

Είχε ελαττώματα, όπως τον εγωισμό του, αλλά τα έκανε προτερήματα, γιατί σε αυτά που ήταν καλός ήταν καλός και προσπαθούσε. Ισχυρογνώμων και γνώστης, άνθρωπος της μουσικής, με θάρρος και χαρακτήρα, έφυγε νέος, στενοχωρημένος από μια κατάσταση που διαλύει τα  πράγματα όπως τα ξέρουμε. Downloading , πειρατικά cd και μια γενιά που θεωρεί τη μουσική Terabite  δεν του ταίριαζαν. Ο Lord είναι και θα παραμείνει για όσους από εμάς τον γνωρίσαμε από κοντά ένας ευπατρίδης της μουσικής. Όσοι ανά καιρούς είχαν διαφωνίες μαζί του το αναγνώρισαν έμπρακτα. Χωρίς αυτόν, δεν θα είχαμε  πρόσβαση σε όλη αυτή τη μουσική  σήμερα. Πολλοί νεαροί οπαδοί του χώρου, μιλάνε για κέρδη, διανομές κτλπ. Αηδίες, ο Βαγγέλης τόλμησε να επενδύσει , εκεί που κανείς ως σήμερα δεν θέλησε, στην μεταλλική κοινότητα και να αναλάβει την αντιπροσώπευση των ανεξάρτητων εταιριών, όταν όλοι κοίταζαν το εύκολο κέρδος. Τα έκανε όλα αυτά κρατώντας τις τιμές σε λογικά πλαίσια, όταν η λέξη διαδίκτυο, ήταν άγνωστη. Αν έκανε επαγγελματικά λάθη, τα πλήρωσε (ακριβά-λόγω εντιμότητας), αλλά ό,τι έκανε, περιείχε προσωπικό κόπο, μεράκι και ρίσκο (πχ το πρώτο άλμπουμ των CASUS BELI). Αυτά, γιατί πολλοί μιλάνε σήμερα και κάνουν κριτική, ενώ δεν δίνουν ευρώ για να αγοράσουν ένα άλμπουμ, από την ασφάλεια του καναπέ του μπαμπά.

Στον φίλο μου Βαγγέλη, λοιπόν, ένα αντίο, μια συγγνώμη, που χαθήκαμε και μέχρι να ξαναβρεθούμε, θα τραγουδώ  It’s a long way to the top… Στην οικογένεια του, τα βαθιά μου συλλυπητήρια (και την αγάπη μου)

ΥΓ. Το κείμενο αυτό ανεβαίνει ξανά με ελάχιστες αλλαγές, ένα δύο ορθογραφικά. Στα χρόνια που πέρασαν από το γράψιμο του, έκανα την δική μου επιχειρηματική προσπάθεια λίγο πο κάτω από τα γραφεία της Sound & Vision, της εταιρίας του Βαγγέλη. Τον σκεφτόμουνα κάθε μέρα στα πέντε χρόνια που διήρκεσε, περνώντας έξω από το μετρό της Δάφνης. Μου έδωσε την πυξίδα να μη χαθώ στα δύσκολα, να μην σκάσω… Ακόμη και όταν όλα βούλιαζαν, φιλαράκι σε σκεφτόμουνα και έλεγα, δεν αξίζει, θα τα ξαναφτιαξεις. Σήμερα εν μέσω κορωνοιου, το ανεβάζω, σε αυτή τη σελίδα για να μείνει. Το δικό μου φόρο τιμης σε ένα φίλο. Μέχρι να τα ξαναπούμε, παίζω σε κάθε ευκαιρία COLD CHISEL,Jimmy Barnes και ναι ρε φίλε, υπάρχει κόσμος που τους μαθαίνει ακόμα και γουστάρει…Όσοι σε γνωρίσαμε δεν σε ξεχνάμε…