Eric Lichtblau-  Οι Ναζί της διπλανής πόρτας (πώς η Αμερική έγινε ο ασφαλής παράδεισος των χιτλερικών) (Ποταμός)

 

«Ένα βιβλίο γεμάτο αληθινές ιστορίες, για την συγκάλυψη εγκληματιών πολέμου που ζήτησαν καταφύγιο στις Η.Π.Α αλλά και την αφύπνιση της Αμερικανικής κοινής γνώμης που διαρκεί ως σήμερα. Εκεί που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και κάποιοι Δον Κιχώτες αναζητούν το δίκαιο. Για όλα αυτά και περισσότερα, ο Eric Lichtblau, μιλά με στοιχεία που σε καθηλώνουν”

 

 

Η πρόθεση των Σοβιετικών να επιβάλλουν την δικτατορία του προλεταριάτου, με κάθε τρόπο, έδωσε στις Η.Π.Α και την Δύση με το τέλος του Β’ΠΠ, το έναυσμα να εμπλακούν σε μια αναζήτηση των  επιστημονικών και άλλων «ταλέντων» του Ράιχ. Μια κίνηση που θα τους έδινε το προβάδισμα στην τεχνολογία αλλά και πιστούς αντικομουνιστές στρατιώτες, πράκτορες.

Στην Δυτική Γερμανία οι παλιοί υπάλληλοι της Ναζιστικής διοίκησης επανήλθαν, στην Ανατολική το ίδιο ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορούσε να γεννηθεί από το μηδέν. Όμως οι Η.Π.Α έδωσαν καταφύγιο σε μια ομάδα ανθρώπων άλλων εν γνώσει τους και άλλων βάσει ψευδών στοιχείων, που αποποιήθηκαν το παρελθόν τους. Κάποιοι ήταν επιστήμονες που δούλεψαν από τα πυραυλικά προγράμματα του Ράιχ, στο πρόγραμμα για την κατάκτηση του Διαστήματος αλλά και στον αγώνα για τα καλύτερα ατομικά όπλα. Άνθρωποι που έβλεπαν καθημερινά τις εκτελέσεις των εργατών σκλάβων στο Πενεμούντε και απλά θεωρούσαν το εργατικό δυναμικό αναλώσιμο έγιναν διακεκριμένοι επιστήμονες στον αγώνα να ξεπεραστεί η ΕΣΣΔ.

Σήμερα που οι συγκρίσεις Ναζισμού και ΕΣΔΔ γίνονται όλο και περισσότερες και τα ακροδεξιά κινήματα ανθούν, μια ιστορική αναδρομή στον ρόλο των Η.Π.Α σαν καταφύγιο εγκληματιών πολέμου ρίχνει φως στα ουσιαστικά κίνητρα, που έκαναν δυνατή την μη απονομή δικαιοσύνης αλλά και την βάπτιση στην μοντέρνα Κολυμπήθρα του Σιλωάμ (Η.Π.Α) για εγκληματίες, συνεργούς, επιστήμονες του Ναζιστικού καθεστώτος όλων των βαθμίδων, γιατί η γνώση της ιστορίας, αποτελεί δύναμη και εργαλείο αποφυγής των ίδιων λαθών.

 

Πρώην δεσμοφύλακες, μέλη αντιπαρτιζάνικων ομάδων που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, δεσμοφύλακες στρατοπέδων συγκέντρωσης με ιδιαίτερα βεβαρυμένο μητρώο σαδιστικών πράξεων, όλα τα φυντάνια της ανθρώπινης σκληρότητας και αδιαφορίας, καλύφθηκαν από το πέπλο του Μακαρθσιμού και τις ανάγκες των μυστικών υπηρεσιών, για πράκτορες αλλά και από συμφωνίες των τελευταίων μηνών του Β ΠΠ, που τιμήθηκαν δεόντως.

Τα συγχωροχάρτια άρχισαν να καίγονται και το επίσημο Αμερικανικό κράτος να ανοίγει τα μάτια του, με την σύλληψη του Άιχμαν την δεκαετία του 60. Όμως θα φτάσουμε έως τη δεκαετία του 90 και ο αγώνας να διωχθούν και να προσαχθούν στη δικαιοσύνη οι εγκληματίες πολέμου αλλά και συνεργάτες έστω και έμμεσα σε Ναζιστικές θηριωδίες, να δικαιωθεί, για κάποιους, όχι  για όλους.

 

Ο Lichtblau ξεκινά το βιβλίο του με την ιστορία ενός πρώην Σοβιετικού που άλλαξε πλευρά και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και μετά προσχώρησε στην άλλη πλευρά. Συμφώνησε για άσυλο και βοήθησε την ίδρυση δικτύων αντισοβιετικών στη Μέση ανατολή μέχρι να γίνει «ηγέτης» της κοινότητας των  Σοβιετικών εμιγκρέδων στο Νιου Τζέρσι.  Ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο οικογενειάρχης , εργάτης, συνδικαλιστοπατέρας, που είναι μπλεγμένος με ιστορίες εκκαθαρίσεων και κατασκοπίας. Με βάση μόνο πραγματικά περιστατικά και ξεκινώντας από τα μικρά ψάρια, φτάνουμε σε αποκαλύψεις για επιστήμονες του πυραυλικού προγράμματος των Η.Π.Α. Ανθρώπους που κάλυψε το επίσημο κράτος και χρειάστηκαν δον Κιχώτες του ανεξάρτητου Αμερικάνικου δικαστικού συστήματος (πράγμα που δεν συνέβη στις ΕΣΣΔ).

 

Η απογοήτευση είναι μεγάλη, όσο διαβάζει κανείς το κυνήγι για τα μικρά ψάρια, την κάλυψη των ουσιαστικών εγκληματιών και το χειρότερο οτι μόνο οι Καπιταλιστικές χώρες έστω και καθυστερημένα χάρη κύρια στην πίεση του Εβραικού λόμπι, κυνήγησαν τους εμπλεκόμενους στις γενοκτονίες του Β’ΠΠ.

Βαρύ, δυσκίνητο και αγχωτικό μας μεταφέρει σε μια Ευρώπη και Η.Π.Α που ετοιμάστηκε για τον ψυχρό πόλεμο, την τελευταία σύγκρουση, δίνοντας χάρη σε εγκληματίες ,για να τους χρησιμοποιήσει, βάσει του γνωστού ρητού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

 

Συγκινείσαι από τις προσπάθειες των δικηγόρων, των κατηγόρων. Απορείς με τα κενά του δικαστικού συστήματος, νιώθεις όμως και τους κατηγορουμένους, που μερικές φορές ,υπάρχει συμπάθεια για κάποιους, προϊόντα και αυτοί της εποχής τους αλλά και απέχθεια για κάποιους άλλους προϊόντα του σαδισμού τους. Ζεις το πάθος των δημοσιογράφων που προσπαθούν να δημοσιοποιήσουν τα γεγονότα σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί και συγκαλύπτει. Τον πόνο και την αδυναμία του γιου δικηγόρου να δεχθεί το παρελθόν του Ναζί πατέρα του. Μικρές προσωπικές ιστορίες που αναδεικνύουν, τον παραλογισμό της σύγκρουσης, που έκανε την Ευρώπη και τον κόσμο πεδίο σύγκρουσης για τα επόμενα 50 χρόνια. Η ιδεολογία μένει στην άκρη, ο ανθρώπινος παράγοντας αναδεικνύεται και ζητά δικαίωση, λύτρωση αλλά και επιβίωση, ανάλογα με την πλευρά.

Αντιδράς με τον φασισμό των Εβραϊκών ακροδεξιών οργανώσεων, που απαντάνε με τυφλή βία  στην βία του παρελθόντος διαιωνίζοντας το μίσος και δικαιώνοντας τους ενόχους. Νιώθεις όμως και απορία για την έννοια της δικαιοσύνης, σε επίπεδο θεσμών. Αμφισβητείς την έννοια του Κράτους, με τις μυστικές υπηρεσίες να λειτουργούν αυτόνομα. Τροφή για σκέψη που έρχεται από εποχές ευμάρειας οικονομικής, αλλά ταραγμένες πολιτικά.

 

Η ουσιαστική και ανεκτίμητη αξία αυτού του βιβλίου, έγκειται κατ εμέ προσωπικά, στο θάρρος της Δύσης, να έχει αναδείξει, κάποιους ανθρώπους που χρησιμοποιώντας το σαθρό νομικό σύστημα κυνήγησαν εγκλήματα και εγκληματίες 40 χρόνια μετά. Γιατί η δικαιοσύνη πρέπει να απονέμεται και η παραγραφή είναι νομικός όρος, που εξυπηρετεί συνήθως τον ένοχο. Επίσης η έλλειψη στοιχείων για την αντίστοιχη δράση των Σοβιετικών κάνει αυτό το βιβλίο πολύτιμο, γιατί η δικαιοσύνη, ανθίζει μόνο σε πραγματικά ελεύθερες κοινωνίες, που υπάρχει η ελπίδα  να ελεγχθούν οι πάντες ασχέτων θέσεως και οικονομικής κατάστασης.

 

Μειονέκτημα του βιβλίου, ο ξύλινος λόγος του και η αποσπασματική αφήγηση, που απαιτεί συγκέντρωση από τον αναγνώστη και ενδιαφέρον για το θέμα , καθώς και η έντονη προσωπική άποψη του συγγραφέα, η φόρτιση του. Σαν ουσιαστικά δημοσιογραφική έρευνα περίμενα κάτι πιο πλούσιο σε πηγές και με πιο δυνατό ρυθμό. Αυτά είναι όμως  μικρά μειονεκτήματα  μπροστά στην ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα του ολοκληρωτισμού όχι μόνο στην χώρα τους σαν πράξεις , αλλά και σαν ανθρώπους που οφείλουν να λογοδοτήσουν, όταν τελικά εντοπισθούν. Η συγκάλυψη τους δείχνει μόνο την ηθική παρακμή της ανθρωπότητας, που με το τέλος ενός τόσο μεγάλου πολέμου, ετοιμάστηκε για τον επόμενο, ξεπλένοντας τα όπλα/ανθρώπους στην πηγή της λήθης, για να τα έχει πρόχειρα και ετοιμοπόλεμα.

Η σήψη των αξιών ήταν γενική και αντέχει ως τις μέρες μας. Διαβάστε το, για να φωτίσετε μια πλευρά του ΒΠΠ που έχει αποσιωπηθεί τεχνηέντως και ζει ακόμα ανάμεσα μας.

 

Οι κυνηγοί των Ναζί- Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β ΠΠ» Andrew Nagorski (Μεταίχμιο)

Το τέλος του ΒΠΠ και οι δίκες της Νυρεμβέργης έφεραν στο φως , μια κατηγορία ανθρώπων, που δικάστηκαν κάποιοι αλλά κυνηγήθηκαν περισσότεροι για μια καινούργια κατηγορία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η ανθρωπότητα εξαντλημένη από τα πέντε χρόνια της ανθρωποσφαγής και ερχόμενη σύντομα αντιμέτωπη με τον Ψυχρό πόλεμο, προσπάθησε να χώσει κάτω από το χαλί, τα σκουπίδια της εξόντωσης εθνοτήτων και αμάχων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όμως κάποιοι άνθρωποι είτε νομικοί, όπως οι Αμερικανοί Ντένσον και Φέρεντς, είτε ο Πολωνός Γιαν Σεν και ο Γερμανός εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ αλλά και επιζώντες των στρατοπέδων όπως οι Σιμόν Βίζενταλ και Τούβια Φρίντμαν αλλά και παιδιά αυτής της γενιάς σαν τους Μπεάτε και Σερζ Κλαρσφέλντ, δεν ξέχασαν ποτέ. Με διαφορετική προσέγγιση, άλλοτε μέσω του ακτιβισμού, άλλοτε μέσω του λόμπινγκ, άλλοτε μέσω πολύχρονων, χρονοβόρων νομικών διαδικασιών όπως στις ΗΠΑ ο Έλι Ροζενμπάουμ άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, μην επιτρέποντας στους εγκληματίες να ησυχάσουν. Αντίθετα τους υποχρέωσαν να έρθουν αντιμέτωποι με τα ανοσιουργήματα τους και ταυτόχρονα έδωσαν έναυσμα σε τύπο και δικαιοσύνη, να δημιουργήσει ένα διαφορετικό κλίμα αναφορικά με την κοινή ιστορική μνήμη και την λήθη, που τόσο άνετα έδωσε δικαιολογία ο Ψυχρός πόλεμος, να βυθιστούν εγκλήματα και υπαίτιοι. Περιστατικά όπως αυτό του Άιχμαν και του Κουρτ Βάλτχαιμ, περιγράφονται σε βάθος, δείχνοντάς τις αντιπαλότητες ανάμεσα στους ίδιους τους κυνηγούς, τα κράτη που συμμετείχαν αλλά και τις πολιτικές ισορροπίες που με τα χρόνια έγιναν τροχοπέδη στον κοινό αγώνα.

Σήμερα ελάχιστοι εγκληματίες πολέμου έχουν μείνει εν ζωή και ακόμη πιο λίγοι με στοιχεία για την τιμωρία τους. Είναι ανατριχιαστικό, πόσο οι Δυτικές κοινωνίες κάλυψαν εγκλήματα και εγκληματίες, λόγω πολιτικών ισορροπιών, αλλά και πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την τιμωρία δεσμοφυλάκων και διοικητών και την έλλειψη δικαστηρίων και στοιχείων για τα Γκούλαγκ, που επιβίωσαν του ΒΠΠ και συνέχισαν ακούραστα την προσπάθεια τους να εξαλείψουν αντιφρονούντες. Μια ακόμη παραδοχή πόσο τα απολυταρχικά καθεστώτα όσο είναι εν ζωή, καταφέρνουν να αποσιωπούν τα πάντα και χρειάζονται συνθήκες Δυτικού τύπου Δημοκρατίες, για να ξεσκεπαστούν εγκλήματα και δολοφονίες. Ακόμη περιμένουμε το αντίστοιχο βιβλίο για την Σοβιετική Ένωση. Ως τότε ας γνωρίσουμε πως κάποιοι ιδεολόγοι, όχι πάντα Εβραίοι, αλλά οπαδοί του δικαίου, αφιέρωσαν κρίσιμα χρόνια της ζωής τους ή και την ζωή τους για να τιμωρηθούν οι υπέρμαχοι της Άριας φυλής και πόσα ονόματα δεν δικάστηκαν ποτέ ,θυσία στο βωμό του επερχόμενου ψυχρού πολέμου, με απόκρυψη στοιχείων εκατέρωθεν.

Ένα βιβλίο που θα βοηθήσει την συλλογική μνήμη να μην ξεχάσει ότι η Γερμανία είναι ένα Έθνος που η ψυχιατρική σήκωσε ψηλά τα χέρια της για την περίοδο 1933-1945. Καλογραμμένο, σε απλή γλώσσα, με στοιχεία αδιάσειστα συνδυάζεται άψογα με «Ναζί της διπλανής πόρτας».

Carl Sentance- “Electric eye”

 Carl Sentance new album is a great example of traditional heavy-metal in the vein of 80s Judas Priest  brings the best of the classical heavy metal along with some more pop-oriented  moments like the “California queen” song . “Electric eye” is an album that has the electricity of metal along with the FM feeling of the great late 80s metal bands and most and above all the great voice of Carl Sentance  a very unique masculine heavy-metal voice that knows how to complement a song.His previous tours at Persian Risk, Krokus , Nazareth as lead singer has given him the confidence to deliver his tunes in a perfect way, melodic yet heavy, with a voice that has the power of a newcomer and the maturity of a metal stages veteran combined in a unique way.

Heavy metal can be tedious, boring, replicable, but this is not the case of Carl and “Electric eye “. On the contrary he gives an album, labour of love and not contractual obligation and the music shines. An album for those who like Judas Priest, Saxon, Persian Risk, Praying Mantis evolving in time but still wear the NWOBHM proud on their sleeves.

7,5

«Το κορίτσι με τους αναρχικούς»- Isabel Meredith (Χίμαιρα)

 

Λίγες φορές, έχουμε μια τόσο ρεαλιστική περιγραφή του αναρχικού κινήματος στη γέννηση του, από δύο  Βρετανίδες συγγραφείς,τις αδελφές Ολίβια και Έλεν Ροσέτι, που πίσω από το ψευδώνυμο Ίζαμπελ Μέρεντιθ, περιέγραψαν την πραγματική εμπλοκή τους με το Βρετανικό και διεθνές αναρχικό κίνημα στα τέλη του 19^ου αιώνα και αρχές του 20^ου. Η ενεργή ανάμιξη τους περιελάβανε την κυκλοφορία της εφημερίδας «Πυρσός», αλλά και τη γνωριμία τους με τον Κροπότκιν.

Στο «Το κορίτσι με τους αναρχικούς» η Μέρεντιθ, κόρη οικογένειας με καλλιτεχνικές και πολιτικές αναζητήσεις πέραν της μεγαλοαστικής καταγωγής της, έρχεται σε επαφή με τον αναρχισμό, μέσα από συγκεντρώσεις Ευρωπαίων αναρχικών που βρίσκουν στην Μ.Βρετανία καταφύγιο λόγω των πολιτικών διώξεων στην Ηπειρωτική Ευρώπη, κυρίως Ρώσους, Γάλλους και Ιταλούς. Παρέα με έναν Άγγλο γιατρό που σιγά σιγά γίνεται όλο και πιο ριζοσπαστικός στις προσεγγίσεις του, αλλά και μια μικρή ομάδα ανθρώπων που η Σοσιαλδημοκρατία δεν εκφράζει λόγω της θεωρητικής τοποθέτησης της, η Μέρεντιθ, αποφασίζει να ενταχθεί ενεργά στον αγώνα.

 

Η επαφή της με τους πραγματικούς αναρχικούς και το ιδεολογικό και κοινωνικό υπόβαθρο του καθενός δεν εκπλήσσει σήμερα, αλλά αποκαλύπτει τις αδυναμίες ενός ακραία ιδεαλιστικού κινήματος. Ο τυπογράφος που πραγματικά, μισεί τους πάντες, μαζί με την καθαριότητα και την εργασία για οποιοδήποτε σκοπό. Οι Ιταλοί σύντροφοι, που έχουν ιστορικό κλοπών, φόνων για ερωτικές αντιζηλίες και ακραίου συντηρητισμού ή πλήρους ελευθερίας στις μεταξύ τους σχέσεις ως ερωτικά τρίο, είναι μερικοί από τους ανθρώπους που θα συναναστραφεί η βαθιά ιδεολόγος Μέρεντιθ. Οι πιο προσγειωμένοι και αφοσιωμένοι  στην παγκόσμια επανάσταση και ανατροπή Ρώσοι σύντροφοι, οδηγούνται από ακραία αισθήματα πίστης στον σκοπό που αφήνουν κάθε ανθρώπινη διάσταση στο περιθώριο, θύμα των οποίων θα πέσει και η ίδια η συγγραφέας, που θα ερωτευθεί τον ιδεαλιστή, διεθνή επαναστάτη Κοζίνσκι , μια ολοφάνερη αναφορά στον Κροπότκιν. Όμως ο σεχταρισμός του κινήματος ανάλογα με την πίστη των συμμετεχόντων, σε έναν αναρχισμό με υπευθυνότητα ή μια ακραία αναρχική δικτατορία που όλοι είναι ίσοι και ταυτόχρονα εχθροί αν δεν υπακούσουν σε γενικότερες έννοιες, δημιουργεί ερωτηματικά στην συγγραφέα.

 

Οι περιγραφές Άγγλων αναρχικών που εντάσσονται στο κίνημα, γιατί δεν θέλουν να δουλέψουν ή με καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς πχ οικογενειακές συγκρούσεις, δείχνει έντονα την πραγματική διάσταση του κινήματος. Ειδικά στη Μ. Βρετανία που οι ιδεολόγοι αναρχικοί αστοί, θυσιάζουν την ταξική θέση τους ,όπως ο γιατρός Αρμιτάζ, ενώ οι προλετάριοι αναρχικοί, επιδιώκουν να βελτιώσουν την καθημερινότητα τους, δείχνοντας αξιοθαύμαστή αδιαφορία, στην διάδοση το σκοπού, μπροστά σε μερικές κρεατόπιτες και δωρεάν μπίρες. Η πραγματικότητα και οι θυσίες για το κίνημα, περιγράφονται γλαφυρά, αλλά είναι και εν μερει διασκεδαστικές με τους λούμπεν αναρχικούς να κοιμούνται στο τυπογραφείο ξενώνα, τόπο συγκέντρωσης, γιάφκα και την εκδότρια στο μεγαλοαστικό σπίτι της, με την αδερφή της τραγουδίστρια όπερας που περιοδεύει στις ΗΠΑ και τον αδελφό της σπουδαστή ιατρικής που όμως βοηθά όπως μπορεί σε πρωχοκομεία κτλπ.

 

Η αναίρεση του ιδεαλισμού, ο ζηλωτής αναρχικός του εξωτερικού που τοποθετεί τον σκοπό πάνω και από τον ίδιο τον εαυτό του και η κοινωνία, που αρνείται πεισματικά να υιοθετήσει τις ριζοσπαστικές απόψεις και πρέπει να αφυπνιστεί δια της βίας, είναι ερωτήματα που η επανάσταση δεν έχει καταφέρει να απαντήσει από τον 19^ο αιώνα ως σήμερα. Αντίθετα το αναρχικό κίνημα παρουσιάζεται εν μέρει ιδεαλιστικό, εν μέρει αιθεροβάμων και δείχνει τις εγγενείς αδυναμίες του, που θα αποκαλυφθούν στα πεδία των μαχών της Καταλονίας μερικές δεκαετίες αργότερα, όταν η αυτοοργάνωση των αναρχικών δεν θα καταφέρει να αντισταθεί στους φαλαγγίτες του Φράνκο, γιατί η φιλοτιμία και το πάθος δεν μπορούν εύκολα να νικήσουν ένα οργανωμένο σύστημα.

 

Αν και λογοτεχνικό, το βιβλίο κάνει αναφορά σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις,αλλαγμένα για ευνόητους λόγους , μη αναγνώρισης, χωρίς να ωραιοποιεί καμία συμπεριφορά. Το τέλος του βιβλίου με το κλείσιμο της εφημερίδας και την φυγή των ξένων αναρχικών στο εξωτερικό για να συνεχίσουν την επανάσταση, είναι εν μέρει και το τέλος της πρώτης περιόδου των συγγραφέων. Η επιλογή τους να μετακινηθούν στην πραγματική ζωή για προσωπικούς λόγους στην Ιταλία και τελικά να ενταχθούν στο φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι μαζί με την εισαγωγή του βιβλίου είναι τα πιο αξιοσημείωτά στοιχεία. Η πραγματικότητα, αλλάζει τον επαναστάτη και δείχνει το πόσο συγκοινωνούντα δοχεία είναι οι ακραίες ιδεολογίες. Επίσης το τέλος της εφημερίδας και η πορεία των περισσότερων εκ των ηρώων, δείχνει  πόσο ο ουτοπισμός/ιδεαλισμός απαιτεί θυσίες σε βάθος χρόνου, και πώς λίγοι είναι αυτοί που τολμούν να ακολουθήσουν έναν τέτοιο δρόμο, συχνά χωρίς να υπολογίζουν τους γύρω τους, αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ορίζοντας τον εαυτό τους, αυτόκλητο σωτήρα της κοινωνίας.

 

«Το κορίτσι με τους αναρχικούς» είναι ένα βιβλίο που έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί αποτελεί την πραγματική εξιστόρηση ενός κινήματος από ανθρώπους που συμμετείχαν, με την οικονομική άνεση και την κοινωνική θέση τους, να τους επιτρέπει, τη συμμέτοχή, τον σχολιασμό αλλά πάνω από όλα το να είναι παρατηρητές όσων ενεπλάκησαν στο κίνημα βρίσκοντας εκεί δικαιολογία ή διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα του προλετάριου του 19 ου αιώνα. Είναι η γνωστή έκφραση «αριστερός με δεξιά τσέπη» σε όλο το μεγαλείο της. Η ιδεολογία είναι παρούσα, αλλά οι συγγραφείς δεν αντιμετωπίζουν ποτέ προβλήματα επιβίωσης, μόνο προσφέρουν στο πλαίσιο του δυνατού, χωρίς να διακινδυνεύουν παρά ελάχιστα. Ένα παιχνίδι επανάστασης, όταν οι πραγματικοί επαναστάτες Ρώσοι,Ιταλοί και Γάλλοι αναρχικοί, οδηγούνται στην κρεμάλα και γκιλοτίνα.

 

Αξίζει να το διαβάσετε, δίνοντας εξίσου μεγάλη βαρύτητα στο βιβλίο όσο και στην πολύ ωραία εισαγωγή του Θωμά Μαστακούρη που αποκαθηλώνει τον μύθο και οδηγεί σε μια πιο τίμια ανάγνωση, βασισμένη στην πεζή μεν, αλλά αδυσώπητη και αδιάψευστη πραγματικότητα. Όπως έλεγε και ένας παλιός αναρχικός των Εξαρχείων, «δεν μπορείς να έχεις τα πόδια και στις δύο βάρκες».

 

«Μην πεις λέξη-Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία. Η κρυφή ιστορία του IRA» - Patrick Radden Keefe (Μεταίχμιο)

 

Τις περισσότερες φορές η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο καλπάζουσα φαντασία. Όταν το βιβλίο έχει σαν θέμα την περίοδο των Ταραχών στις αρχές της δεκαετίας του 70, την κορύφωση της ένοπλης σύγκρουσης IRA- Μ. Βρετανίας και Ενωτικών, πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί όλα. Όμως σε αυτό τον άτυπο εμφύλιο αλλά και πόλεμο δυο Εθνών, οι πρωταγωνιστές δεν είναι τελικά οι ένοπλοι αντάρτες ή τρομοκράτες και το Στρατιωτικό καθεστώς που προσπαθεί να τους αντιμετωπίσει, αλλά οι άμαχοι που εξαφανίζονται, αγνοούνται για δεκαετίες και οι οικογένειες τους που σηκώνουν τον σταυρό του μαρτυρίου. 

 

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Patrick Radden Keefe με αφορμή την εξαφάνιση μιας μητέρας δέκα παιδιών της Τζιν Μακόνβιλ ξετυλίγει ένα νήμα από γεγονότα και ανθρώπους , πραγματικούς όπως και η εξαφάνιση με τη μορφή ενός καλοδουλεμένου αστυνομικού μυθιστορήματος. Το ζήτημα είναι ότι όλο οι συμμετέχοντες ,είναι πραγματικοί, όπως και τα γεγονότα που αναφέρονται. Αυτό είναι που κάνει το βιβλίο ακόμη πιο δυνατό και τελικά την πραγματικότητα, πιο ισχυρή συγγραφέα, μιας ιστορίας, αδελφοκτόνων, επαναστατών γεμάτων φανατισμό αλλά και αντεπαναστατών και Στρατιωτικών που βλέπουν την Βόρειο Ιρλανδία σαν τόπο άσκησης πρακτικών που μελέτησαν και τελειοποίησαν σε αφρικανικές χώρες, απαξιώνοντας τον άνθρωπο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και βγάζοντας από τον κάθε συμμετέχοντα τα χειρότερα του ένστικτα.

 

 

Η ιστορία ξεκινά με την εισαγωγή μας στους χαρακτήρες ,τις αδερφές Πραις,Ντολρες και Μάριαν από ενεργά μέλη του ειρηνιστικού κινήματος για την απόσχιση και ανεξαρτησία της Β.Ιρλανδίας δέχονται τις επιθέσεις των Ενωτικών και της αστυνομίας σε μια πορεία ειρήνης και αποφασίζουν να ενταχθούν στον IRA και τους ΠΡΟΒΟΣ για να ανταποδώσουν βλέποντας , ότι δεν υπάρχει διάθεση να εισακουστούν από την Βρετανική κυβέρνηση. Το πάθος των ζηλωτών που τις διακρίνει ,σε συνδυασμό με τη νεανική ζωντάνια και την οικογενειακή ιστορία τους σε συμμετοχή στις εξεγέρσεις του 1916 και αργότερα θα τις κάνει ηρωΊδες σε μια εποχή που οι γυναίκες αναλαμβάνουν δράση σε αυτονομιστικά και τρομοκρατικά κινήματα σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα την Ντολόρς που γνωρίζει το παιχνίδι της δημοσιότητας  τόσο καλά όσο και το να τραβά την σκανδάλη.

 

Η περιγραφή συνεχίζεται μαθαίνοντας την ιστορία των βασικών μελών των ΠΡΟΒΟΣ του Μπρένταν Χιουζ που δρώντας στο Δυτικό Μπέλφαστ, στην καρδιά των ταραχών είχε να αντιμετωπίσει τον «επίσημο» IRA που συχνά διαφωνούσε και επίλυε τις διαφωνίες με όπλα, με τους πιο δραστήριους των ΠΡΟΒΟΣ αλλά και την Βρετανική συνεχιζόμενη δράση, παρακολούθηση και σύντομα και τον Βρετανικό στρατό, ο οποίος ήρθε με την μορφή όχι ειρηνοποιού ,αλλά κατακτητή. Ο Keefe περιγράφει την δομή των μονάδων των ΠΡΟΒΟΣ, τις ισορροπίες με τον «τακτικό» IRA και τις μεθόδους με τις οποίες επιλύονταν οι διαφορές και αποδίδονταν δικαιοσύνη σε οποιοδήποτε θεωρούνταν συνεργός των Βρετανών, είτε μέλος του IRA, είτε Ιρλανδού «αμάχου».

Στην εικόνα σύντομα θα εμπλακεί και ο Τζέρι Άνταμς, περισσότερο ως στρατηγικός σχεδιαστής και λιγότερο ως «εκτελεστής» των εντολών και τελικά θα έχουμε την τοιχογραφία της εποχής. Μιας δεκαετίας που ξεκινά με εκρήξεις βομβών στην Ιρλανδία για να μετακινηθούν τα χτυπήματα στη Μ. Βρετανία, όταν αντιλαμβάνονται οι «αγωνιστές» του IRA, ότι καταστρέφοντας τον εμπορικό ιστό της πατρίδας τους, απομονώνονται από τους συμπατριώτες τους. Η μετάβαση στην Μ. Βρετανία των αδελφών Πραις και τα βομβιστικά χτυπήματα στο Λονδίνο, αποτελούν την κορύφωση του αγώνα και η Ντολόρς μαζί με τη Μάριαν, μετά τη σύλληψη τους,  γίνονται κεντρικά πρόσωπα του αγώνα στα δικαστήρια. Οι Χιουζ, Ανταμς και σειρά άλλων «αγωνιστών» , εντός και εκτός φυλακής, συνεχίζουν τις βιαιοπραγίες στην Ιρλανδία, στοχοποιώντας όχι μόνο Βρετανούς, Ενωτικούς αλλά και πολιτικούς αντιπάλους σε έναν ιδιόμορφο εμφύλιο στον οποίο η χώρα σιωπά, δεν λέει λέξη, γιατί ο πέλεκις της εκδίκησης είναι βαρύς από  «αγωνιστές» αλλά και Ενωτικούς «παραστρατιωτικους». 

 

Φανατισμός και τυφλά χτυπήματα, κατασταλτικές μέθοδοι και κυνηγητό που θύμιζε τη Γερμανική Γκεστάπο εις βάρος αμάχων και κάπου εδώ μαθαίνουμε πως οι ΠΡΟΒΟΣ συνέλαβαν την Τζιν Μακόνβιλ από το εργατικό συγκρότημα πολυκατοικιών που έμενε τα δέκα παιδιά της, ένα βράδυ, ενώ όλη η γειτονιά είχε γυρίσει την πλάτη και κλείσει τα μάτια μπροστά στον φόβο των αντίποινων. «Θα την ξαναφέρουμε» ‘είπαν στο γιό της, για να αφήσει ήσυχο το απόσπασμα που την συνέλαβε για να μην επιστρέψει ποτέ πίσω. Η πορεία της οικογένειας σε ιδρύματα και ανάδοχες οικογένειες συγκλονίζει, ενώ το ερωτηματικό πώς μια γυναίκα που ζούσε προσπαθώντας να επιβιώσει με τον άδρα της νεκρό με δέκα παιδιά κυρίως μέσα στο σπίτι αλλά ήταν και πληροφοριοδότης των Βρετανών, ταλανίζει τον αναγνώστη. Ο Patrick Radden Keefe προσπαθεί να παρουσιάζει στοιχεία και να μην παίρνει θέση, αλλά η αλήθεια που θυμίζει τόσο την δική μας «Ελένη» του Γκατζογιάννη είναι εδώ….Οι ΠΡΟΒΟΣ σκοτώνουν γιατί είναι η «λαϊκή» αυτοδιορισμένη εξουσία. 

 

Η συνέχεια του βιβλίου παρακολουθεί την αλλαγή κλίματος με την προσπάθεια του IRA να αποκτήσει πολιτικό και λαϊκό έρεισμα και του Άνταμς να μην αναγνωρίζει επίσημα τη συμμετοχή του στις επιχειρήσεις αν και φυλακίστηκε μαζί με τον Χιουζ. Παίζοντας πια το παιχνίδι της προσέγγισης της μάζας και βλέποντας ότι η βία δεν μπορεί να ωφελήσει τα μακροπρόθεσμα σχέδια αλλάζει πορεία, αποξενώνοντας και απομονώνοντας τους παλιούς συντρόφους που επιθυμούν να συνεχιστεί η ένοπλη σύγκρουση, με την βία ή την στέρηση από αυτούς κάθε ερείσματος στα ΜΜΕ και τον κόσμο. Η αλλαγή προσώπου του IRA αλλά και η αναφορά στην πορεία των αδελφών Πραις από τη φυλάκιση, τις απεργίες πείνας στην υπό όρους απελευθέρωση και των μεγάλων απεργιών πείνας, την αρχικά αδιάλλακτη στάση της Θάτσερ , το θάνατο του Μπομπι Σαντς, που ο Άνταμς θα εκμεταλλευτεί για να αποσπάσει ότι μπορεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι μια γνωστή ιστορία «ξεπουλήματος» των θερμόαιμων ή «ρομαντικών», εσείς διαλέγετε, για χάρη μιας πιο ρεαλιστικής προσέγγισης που πατάει σε ματωμένες επιφάνειες.

 

Η επιχείρηση να γίνει γνωστή η τύχη των αγνοούμενων που έχουν εκτελεστεί από τον IRA σε συνδυασμό με μια έρευνα στα ανενεργά πλέον μέλη του, από έναν δημοσιογράφο και έναν πρώην «αγωνιστή» νυν φοιτητή ενός Πανεπιστήμιου, θα οδηγήσει στη συγκέντρωση υλικού από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, που θα αναδείξει την ανεντιμότητα του Άνταμς, προς τον αρχικό σκοπό και τους παλιούς συντρόφους αλλά και την τραυματική εμπειρία όλης της χώρας. Με την βοήθεια Βρετανικών αρχείων θα αποκαλυφθούν πληροφοριοδότες εντός της οργάνωσης, υψηλόβαθμα στελέχη, που θα διαφύγουν ή θα αρνηθούν τις κατηγορίες. 20 χρόνια μετά τις Ταραχές, θα υπάρξει μια περιδίνηση η οποία θα συνταράξει τη χώρα. Η ανακάλυψη του πτώματος της εκτελεσμένης Μακόνβιλ, παρουσία της οικογένειας της θα αποτελέσει το έναυσμα, για να αξιοποιηθούν τα αρχεία αυτά ,οι μαρτυρίες από τον Keefe, που δίχως προσωπικό συμφέρον θα μας μεταφέρει ως το σήμερα, φτάνοντας στο συμπέρασμα ποιος εκτέλεσε την Μακόβιλ. Αν ήταν ένοχη συνεργασίας ή όχι το υπονοεί αλλά ποτέ δεν θα γίνει γνωστό.  Αν έπρεπε να αφεθεί το πτώμα της σε κάποιο δρόμο, για παραδειγματισμό και να μην θαφτεί ώστε να μην περάσουν δεκαετίες αφήνοντας τα δέκα παιδια της να την περιμένουν, θα τεθεί ως ερώτημα, ακόμη και στα μέλη των ΠΡΟΒΟΣ. Τραγικές εν μέρει φιγούρες οι πρώην «αγωνιστές» Χιουζ και Πραις, αλλά εκπληκτικά εκνευριστικός ο Άνταμς, που θυσιάζει τα πάντα μπροστά στην υστεροφημία του και την επιτυχία του σκοπού του, του δικού του οράματος για την Ιρλανδία.

 

Όπως κάθε εμφύλιος , ο Ιρλανδικός οδήγησε σε μια παύση εχθροπραξίων. Ο Keefe, αναμοχλεύει το παρελθόν, βασισμένος σε αρχεία και μαρτυρίες των συμμετεχόντων και στο τέλος αφήνει μόνο την πικρία των παραγκωνισμένων «αγωνιστών», τα δάκρυα της οικογένειας, ένα τοπίο, εμφύλιου σπαραγμού, «καρφιών», δολοφονιών, τρόμου, ζηλωτών, στην υπηρεσία ενός ανωτέρου σκοπού και μια έρευνα αστυνομικής φύσεως, γεμάτη στοιχεία, που ο αναγνώστης καλείται να αποφασίσει να υποδεικνύουν όπως υπαινίσσεται ο συγγραφέας, ότι ο δολοφόνος/εκτελεστής αποκαλύφθηκε. Μια ιστορία εμφύλιου σπαραγμού, αθώων που θυσιάζονται στο όνομα του «σκοπού» και μίσους που η μόνη διέξοδος του είναι η  αιματηρή σύγκρουση, μέχρι η πολιτική να αναλάβει να κάνει τον ιδεαλισμό, να φαίνεται ή να είναι απαρχαιωμένος μπροστά στην ανάγκη του ρεαλισμού. Θα ήταν μια αστυνομική ιστορία με πολιτικό υπόβαθρο, αν όλα τα πρόσωπα δεν ήταν αληθινά και οι καταθέσεις τους καταπέλτης για όσα έκαναν και για όσα μετάνιωσαν ,αλλά επίσης για όσα δεν τόλμησαν να αποκαλύψουν δεσμευόμενοι από τον φόβο της αντεκδίκησης και την ενοχή για τις πράξεις τους. Συγκλονιστική ανατομία μιας οργάνωσης που λατρεύτηκε στην Ελλάδα και ήταν εξίσου ανήθικη και δολοφονική όσο και οι Βρετανοί αντίπαλοι της, δικαιολογώντας τα μέσα με πρόφαση τον σκοπό, βάζοντας τον απλό πολίτη στις υποσημειώσεις της ιστορίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή και ευφάνταστη από τον κάθε συγγραφέα. 

 

Συγχαρητήρια στον Keefe για τον τρόπο που συνέδεσε και διαχειρίστηκε ένα μεγάλο όγκο πληροφοριών, διασταυρώνοντας και μέχρι το τέλος ζητώντας από όσους είναι εν ζωή να τοποθετηθούν. Μια δημοσιογραφική δουλειά, που τιμά τον όρο «ανεξάρτητος» δημοσιογράφος και φωτίζει μια περίοδο της Ιρλανδικής ιστορίας άγνωστη σε εμάς αλλά όπως φάνηκε και στην ίδια τη χώρα της, γεμάτη εμφύλια πάθη και μίσος.

Βιβλιοπροτάσεις- Καλοκαίρι 2021

 

Πιστοί στο ότι η ζέστη και η θερινή ραστώνη δεν μειώνει τον αναγνωστικό οίστρο μας, το Basbayiannis Book & Music Tales προτείνει μια σειρά από βιβλία (νέα και παλιά) που θα συνοδεύσουν τις καλοκαιρινές ημέρες εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων θα ανοίξουν το μυαλό, τα μάτια αλλά και την ψυχή του αναγνώστη/αναγνώστριας, προτείνοντας του διαφορετικούς δρόμους για να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα, να διαφύγει ή ακόμα και να την αλλάξει. Πάρτε τα δίπλα στο αντιηλιακά, την ομπρέλα και για τους πιο φιλήδονους το κουβαδάκι στην παραλία αλλά και στο δωμάτιο και βυθιστείτε στην ξεχασμένη τέχνη της ανάγνωσης.

 

«Κάθε πράγμα στη θέση του / Πρώτες αγάπες και τελευταίες ιστορίες» - Ολιβερ Σακς- (Αγρα)

 

Η συμβολή του Αμερικανού ψυχιάτρου και στοχαστή Όλιβερ Σακς στην εκλαΐκευση και αποδοχή της ψυχιατρικής αλλά και το πλησίασμα του μέσου αναγνώστη με τις ιστορίες του στο να καταλάβει την ψυχική υγεία και την σημασία της απώλειας της στην καθημερινότητα, είναι ανεκτίμητη. Εδώ μετά θάνατο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε με το κλασικότερο από τα βιβλία του «Τον άνθρωπο που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο»

Ο Όλιβερ Σακς συνεχίζει να εμπλουτίζει τον κόσμο της επιστήμης και της λογοτεχνίας με γοητευτικές και διεισδυτικές μελέτες του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Σ’ αυτό το βιβλίο ο Σακς ξαναβρίσκει το ρυθμό και την απλότητα που χαρακτηρίζει το πολυδιαβασμένο Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του μ’ ένα καπέλο. Συγκλονιστικό σύγγραμμα νευροψυχολογίας και νευρολογίας της συμπεριφοράς, γραμμένο με τη σοφία και την απλότητα του ύστερου ύφους των μεγάλων δημιουργών, με ελάχιστες υποσημειώσεις, «ένα βιβλίο υπαρξιακό και προσωπικό, μια γεμάτη ενσυναίσθηση διείσδυση στην εμπειρία και στον κόσμο του κάθε αρρώστου». Πραγματική κλινική λογοτεχνία η «ρομαντική επιστήμη», όπως την ονόμαζε ο Λούρια, που την εισήγαγε προτού την κάνει τόσο δημοφιλή ο Σακς.
Ο συγγραφέας δεν διστάζει σε κάποια κείμενά του να γίνει αυτοβιογραφικός και λυρικός με τον θαυμαστό τρόπο που περιέγραψε τους λονδρέζικους κήπους Κιου Γκάρντενς στο Νησί των τυφλών στα χρώματα. Είναι συνεχείς οι αναφορές του στη λογοτεχνία –με τον Μπέκετ, τ

ον Προύστ, τον Ντοστογιέφσκι– και στη φιλοσοφία και τη διανόηση – με τον Βίττγκενσταϊν, τον Καντ, τον Χόμπς, τον Ντεκάρτ, τον Άινσταϊν κ.α.
To «Κάθε πράγμα στη θέση του» είναι ένας πολύ πιο προσωπικός στοχασμός για τα ατελείωτα πράγματα που ενθουσίαζαν τον συγγραφέα σ’ όλη τη ζωή του: από τις φτέρες, την κολύμβηση και τις σουπιές έως τις ιστορίες περιπτώσεων που διερευνούν τη σχιζοφρένεια, την άνοια και τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

"Σικελικό ειδύλλιο" -Σώτη Τριανταφύλλλου- (Πατάκης)

 

 

Επιστροφή στη λογοτεχνία για την αγαπημένη Σώτη Τριανταφύλλου, που ακόμη μια φορά με αλληγορικό τρόπο μας διηγείται μια ιστορία στην οποία θα αντικρύσουμε κομμάτια του εαυτού μας αλλά και του σήμερα, ηθικές αξίες και αρχές σε μια κοινωνία που αλλάζει, χωρίς να επιτρέπει στον άνθρωπο να σπάσει τα δεσμά του, ένα ταξίδι στη ζωή του Τάνταλου, με φόντο την Σικελία του 50. Το "Σικελικό ειδύλλιο" δεν είναι ειδύλλιο. Είναι το χρονικό της συνάντησης δύο ανθρώπων σε µια µικρή πόλη της Σικελίας, στα µέσα της δεκαετίας του 1950. Με την πρώτη µατιά, ο αστυνόµος Λούκα Ντε Ματέις και η νεαρή Κοντσέττα Βιτάλε δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τη σικελική τους καταγωγή: αλλά, καθώς αφηγούνται τα γεγονότα της ζωής τους, φανερώνουν όλο και περισσότερες οµοιότητες· είναι και οι δυο τους, ο καθένας µε τον τρόπο του, ξένοι στον γενέθλιο τόπο· µοιάζουν µε τα αντίθετα είδωλα του ίδιου καθρέφτη. Για τον Ντε Ματέις, ο τίτλος αυτού του βιβλίου ίσως να ήταν Σικελικό γοτθικό — ιστορία τρόµου δυτικά των Συρακουσών· στην Κοντσεττίνα ίσως να ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος Κουκλοθέατρο σε τοπίο του Νότου· της άρεσαν οι µαριονέτες· άλλοτε έµοιαζε µικρότερη από την ηλικία της, άλλοτε πολύ µεγαλύτερη. Το Σικελικό ειδύλλιο τοποθετείται στο επαρχιακό περιβάλλον του νησιού εκείνη την όχι και τόσο µακρινή εποχή: µαφιόζικες δολοφονίες, εγκλήµατα τιµής, βιασµοί και επανορθωτικοί γάµοι. Ο Ντε Ματέις και η Κοντσέττα Βιτάλε δεν βρίσκουν τη θέση τους σ’ αυτόν τον κόσµο. Αν και η προτροπή για τον εαυτό τους είναι Ζήσε!, όλα πάνε στραβά, σχεδόν όλα: ο Ντε Ματέις βρίσκει τον σικελικό τρόπο θανάτου και η Κοντσέττα αρνείται να συµµορφωθεί µε τον σικελικό τρόπο ζωής.

 

 

«Η ανωμαλία»- Ερβέ Λε Τελιέ - (Οπερα)

 

«Υπάρχει ένα πράγμα θαυμαστό, που πάντα ξεπερνάει τη γνώση, την ευφυΐα, ακόμα και την ιδιοφυΐα: η ακατανοησία».
Ο Ερβέ Λε Τελιέ χαίρεται ν’ αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη, να τον οδηγεί αλλού — σ’ ένα «αλλού» που θυμίζει το «εδώ». Σ’ αυτό το μυθιστόρημα —κανονική ανωμαλία αφ’ εαυτού που δικαιολογεί και τον τίτλο— ο συγγραφέας θέτει υπό αμφισβήτηση κάποιες «κεκτημένες έννοιες» — θρησκευτικές, επιστημονικές και φιλοσοφικές. Όλα αρχίζουν με μια πτήση της Air France που συνδέει το Παρίσι με τη Νέα Υόρκη και, την ίδια στιγμή, συνδέει μεταξύ τους και τους ήρωες αυτού του μυθιστορήματος με τις πολλαπλές προοπτικές. Ένας συγγραφέας, ένας τραγουδιστής, ένας αρχιτέκτονας και η σύντροφός του, ένα κοριτσάκι με την οικογένειά του, μία δικηγόρος, ένας ετοιμοθάνατος πιλότος, ένας πληρωμένος δολοφόνος και διάφοροι άλλοι χαρακτήρες διασταυρώνονται σ’ ένα ιλιγγιώδες μπαλέτο διάρκειας τετρακοσίων σελίδων. Επικοινωνούν μεταξύ τους, μοιράζονται την «ακατανοησία» και την πικρία τους για την κατάσταση στην οποία έχουν βρεθεί, ενώ ο αναγνώστης, ίδιος παντοδύναμος Θεός, τους κατοπτεύει ενοχλημένος και ο ίδιος από την ξαφνική αποκάλυψη των πιο κρυφών πτυχών της ζωής τους.
Το εξαιρετικό ενδιαφέρον της Ανωμαλίας έγκειται, λοιπόν, στον τρόπο σκέψης που «Η ανωμαλία» προτείνει και στα ερωτήματα που θέτει, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στις άφθονες διαφορετικές εκδοχές που προκύπτουν. Η επιστήμη, η φιλοσοφία και η θεολογία αναμειγνύονται, αλληλεπιδρούν και αντηχούν η μία πάνω στην άλλη χωρίς να παραβιάζουν τα όριά τους. Αν εξαιρέσει κανείς τις τελευταίες σελίδες, που προσφέρονται σε πολλαπλές ερμηνείες, Η ανωμαλία είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει μια συμβατική γραφή μ’ ένα απολύτως ανατρεπτικό θέμα και προκαλεί τον αναγνώστη να διαβεί το σημείο που ο χρόνος και ο τόπος αλλάζουν.

 

«Ο ραγιάς- Μέρες και νύχτες 1821» Γιάννης Καλπούζος  (Ψυχογιός)

 

 

Ιστορικό μυθιστόρημα με αφορμή και τα 200 χρόνια της επανάστασης από ένα από τους καλύτερους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς του είδους.

1816-1829. Πάτρα, Τριπολιτσά, Ναύπλιο, Μεσολόγγι…
Αφότου ο Αγγελής βρέθηκε φυλακισμένος στο κοτέτσι του Σαχίν Αγά, το μίσος φώλιασε στην ψυχή του σαν φαρμακερό φίδι.
Κατά την εκρηκτική και συγχρόνως σαγηνευτική πορεία του μπαίνει στη δούλεψη ενός στρυφνού και τσιγκούνη πραματευτή, που σου πουλά κωλοφωτιά για καντήλι. Τον ζώνει το μολυβένιο σύγνεφο της σκλαβιάς και του εξευτελισμού των ραγιάδων. Σμίγει με την Κερασία, όπου στο πρόσωπό της βουτάνε και κολυμπούν τα όνειρα. Απαντιέται με κοτζαμπάσηδες, κολίγους και συμπολεμιστές, που είναι πιότερο από αδέρφια και γυναίκα την ώρα της μάχης, ενώ ένα τρομαγμένο Τουρκόπουλο γαντζώνεται πάνω του.
Στον δρόμο του και δύο γέροντες, οι οποίοι ξεψαχνίζουν το κίνητρο για καθετί μα και τη γλυκιά και φαρμακερή ουσία του «εγώ», η πλανεύτρα Ασπασία, διαβολικοί ξένοι, ντόπιοι τυχοδιώκτες, ο επί τριάντα έξι χρόνια αμίλητος Συμεών, ένας καβαλάρης που σώζει αιχμάλωτες Τουρκοπούλες και ο τρανότερος οχτρός του λεύτερου ανθρώπου, ο φόβος.
Ο Αγγελής βιώνει το μεγαλείο και τη σκοτεινή πλευρά του ματοβαμμένου Εικοσιένα, γκρεμίζοντας μυθεύματα και φανερώνοντας καταχωνιασμένες αλήθειες. Σφιχταγκαλιάζεται με τη φωτιά του ξεσηκωμού, μεταβολίζει την αγριότητα σε ελπίδα, λύτρωση και γλυκασμό, και βροντοφωνάζει: «Θέλω να μην είμαι ραγιάς σε κανέναν. Ραγιάς σε τίποτα!»

 

 

«Ένας άντρας που τον έλεγαν Ούβε»- Φρέντρικ Μπάκμαν (Κεδρος)

 

 

Ο Ούβε είναι πενήντα εννέα χρονών και ζει μόνος. Έχει αυστηρές αρχές και μια ρουτίνα που δεν αλλάζει ποτέ. Κάθε μέρα επιθεωρεί τη γειτονιά και ελέγχει αν τηρούνται οι κανόνες που έχει ορίσει ο σύλλογος ιδιοκτητών ακινήτων. Οι γείτονες τον θεωρούν απρόσιτο, ψυχρό και ιδιότροπο. Ο κόσμος τον απογοητεύει διαρκώς, κι εκείνος δεν διστάζει να δείχνει τη δυσαρέσκειά του σε κάθε ευκαιρία.
Μια μέρα οι νέοι θορυβώδεις γείτονες της απέναντι μονοκατοικίας καταστρέφουν το γραμματοκιβώτιό του στην προσπάθειά τους να παρκάρουν ένα τρέιλερ. Κι έτσι αρχίζουν οι καβγάδες, αλλά και μια αναπάντεχη φιλία, που αλλάζει όχι μόνο τη ζωή του Ούβε αλλά και ολόκληρης της γειτονιάς.
Το πρώτο βιβλίο του Φρέντικ Μπάκμαν είναι μια αστεία, συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη ιστορία για τη μοναξιά, τις δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και την ανθρωπιά που μπορεί να κρύβεται εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Έχοντας δει την ταινία, βυθίστηκα στην απλότητα και δύναμη των συναισθημάτων που μεταδίδει ο συγγραφέας για τον Ούβε, τον άνθρωπο που τυπολατρικά περιμένει το τέλος, μέχρι να ξανα ανακαλύψει την ζωή μέσα από την δίχως οριοθέτηση επικοινωνία, που φέρνει η παρουσία «ξένων», λιγότερο εσωστρεφών ανθρώπων στην «τακτοποιημένη» ζωή του.

 

«Ελεύθερος να υπακούς»  Johann Chapoutot  (Άγρα)

 

 

Ένα βιβλίο που θα βοηθήσει πολλούς υπέρμαχους των οικονομικών θεωριών και του μάρκετινγκ, να αναθεωρήσουν σχετικά με την καταγωγή, των όσων πιστά πρεσβεύουν σε μια εποχή που το μέσο υπερτερεί του σκοπού.

 

«Ο Ράινχαρτ Xεν (1904-2000) αποτελεί το αρχέτυπο του διανοούμενου τεχνοκράτη στην υπηρεσία του Τρίτου Ράιχ. Ο νομικός αυτός ήταν γνωστός για τις ριζοσπαστικές του θέσεις, καθώς υποστήριζε τη σταδιακή κατάργηση του Κράτους και την αντικατάστασή του από μία "κοινότητα" η οποία καθοριζόταν από τη φυλή και τον "ζωτικό χώρο" της. Ως ανώτερος γραφειοκράτης των Ες Ες -με τη λήξη του πολέμου κατέχει το βαθμό του Oberfuhrer (στρατηγού)- συμβάλλει στην ανάπτυξη της ναζιστικής θεωρίας μελετώντας την προσαρμογή των θεσμών για το επερχόμενο Μεγάλο Ράιχ: Ποιες δομές και ποιες μεταρρυθμίσεις θα ήταν απαραίτητες; Μετά τον πόλεμο, ως πολίτης πλέον, ιδρύει στο Μπαντ Χάρτσμπουργκ μια σχολή διοίκησης επιχειρήσεων από την οποία, τις επόμενες δεκαετίες, θα περάσει η οικονομική και διοικητική ελίτ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας: περίπου 600.000 στελέχη των μεγαλύτερων γερμανικών εταιρειών, δίχως να συμψηφίσουμε τους 100.000 που παρακολούθησαν προγράμματα εξ αποστάσεως, διδάχθηκαν, χάρη στα σεμινάριά του και τα εγχειρίδια που εξέδιδε τακτικά, πώς να διοικούν το "ανθρώπινο δυναμικό" ή πιο συγκεκριμένα την ιεραρχική οργάνωση στόχων, για την επίτευξη των οποίων ήταν ελεύθερος ο παραγωγός να επιλέγει τα μέσα. Την ίδια πολιτική, δηλαδή, που ακολούθησε το Τρίτο Ράιχ για να επανοπλιστεί, να οδηγήσει στη λιμοκτονία τους σλαβικούς πληθυσμούς των ανατολικών χωρών και να εξολοθρεύσει τους Εβραίους. Με την πάροδο της δεκαετίας του 1980, άλλες μέθοδοι ήρθαν στο προσκήνιο (όπως η λιγότερο ιεραρχική ιαπωνική, για παράδειγμα ). Όμως ο ναζισμός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των θεωριών διοίκησης και ήταν μία από τις βάσεις του σύγχρονου μάνατζμεντ.
"Αυτό το μικρό βιβλίο του Γιοάν Σαπουτό, με υποδειγματική πνευματική αυστηρότητα, νηφάλια αλλά και ιδιαίτερα καυστική γραφή, πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο υποχρεωτικής ανάγνωσης και μελέτης σε όλες τις σχολές που αποκαλούνται σήμερα -με μεγάλη ευκολία- "μεγάλες": Σχολή = Δημόσιας Διοίκησης (ΕΝΑ), Ανωτάτη Εμπορική Σχολή του Παρισιού (HEC), διάφορα εμπορικά και διοικητικά γραφεία. Με βάση τις θέσεις, που εξετάζονται λεπτομερώς, του υψηλόβαθμου αξιωματούχου των "Ες Ες Ράινχαρτ Χεν, αλλά και άλλων εγκληματιών πολέμου, λιγότερο διακεκριμένων αλλά που στάθηκαν εξίσου τυχεροί μεταπολεμικά, το «Ελεύθερος να υπακούς» επανεξετάζει τις οργανωτικές αρχές του "Ράιχ των χιλίων ετών" και τη θέση τους μετά το 1945".

 

«Σάγκι Μπειν» - Ντάγκλας Στιούαρτ (Μετάιχμιο)

 

 

Αγγλία της δεκαετίας του 80, Ελλάδα του 2021, Ελλάδα μετά το 2015, βίοι παράλληλοι, κοινωνική εξαθλίωση, ηθική παρακμή και ο Στιούαρτ, με αφορμή έναν μικρό πείσμονα  για να ζήσει και όχι απλά να επιβιώσει, μας δίνει μια συγκινητική ιστορία για την αγάπη και την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.

Αρχές της δεκαετίας του 1980. Η Γλασκόβη βρίσκεται σε παρακμή, οι πολιτικές της Θάτσερ έχουν βυθίσει ολόκληρες οικογένειες στην ανεργία, κι όλοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν. Η Άγκνες Μπέιν είχε μεγαλύτερες προσδοκίες για τη ζωή. Ονειρεύεται πράγματα πιο σπουδαία: ένα δικό της σπίτι, μια ζωή με μεγαλύτερες πολυτέλειες, σαν εκείνες που βλέπει στα περιοδικά, οτιδήποτε θα μπορούσε να φωτίσει κάπως τη δική της γκρίζα ζωή. Προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της παραμένοντας περιποιημένη και όμορφη, αλλά τελικά καταφεύγει στο ποτό, βρίσκοντας σε αυτό ολοένα και μεγαλύτερη ανακούφιση.
Όταν ο άντρας της την εγκαταλείπει, η Άγκνες και τα τρία παιδιά της θα βρεθούν σε αδιέξοδο, σε αυτή τη διαλυμένη πόλη. Και όσο εκείνη θα βουλιάζει όλο και περισσότερο στον αλκοολισμό, τα παιδιά θα αναγκαστούν να φύγουν, να σώσουν τον εαυτό τους. Ο μικρός Σάγκι όμως μένει. Και δεν σταματά ποτέ να ελπίζει. Ελπίζει πως οι μέρες που θα έρθουν θα είναι καλύτερες, πως η μητέρα του θα σωθεί. Και την ίδια στιγμή, ο ίδιος αγωνίζεται να βρει την ταυτότητά του, να καταλάβει ποιος είναι και γιατί όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι διαφορετικό. Μια βαθιά συγκινητική ιστορία για τον εθισμό, τη φτώχεια και τη σεξουαλικότητα, μα πάνω από όλα μια ιστορία για την αγάπη.
Ο Douglas Stuart με γραφή ωμή αλλά και τρυφερή, μιλά για την ανέχεια, τις καταχρήσεις και τις διαλυμένες οικογένειες. Μέσα από το σκοτάδι όμως μας φανερώνει το φως, την αφοσίωση και τελικά την ελπίδα.

 

 

«Το κόκκινο και το φαιό»  Μωρις Αττιά  (Πόλις)

 

 

 

 Ακόμα μια αστυνομική ιστορία γραμμένη σε ένα παρελθόν κοντινό, που τόσο ζωντανά αναπαριστά με την πένα του ο Αττιά. Εξτρεμισμός, σχέσεις άκρας αριστερά και δεξιάς αλλά και προσωπικές ιστορίες συνθέτουν ένα ακόμα καλοδουλεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, με ιστορικές προεκτάσεις.

«Ο Πάκο Μαρτίνεθ, που τον γνωρίσαμε στο Μαύρο Αλγέρι, την Κόκκινη Μασσαλία, το Παρίσι μπλουζ και τη Λευκή Καραϊβική, εργάζεται ως δημο­σιογράφος και ασφυκτιά μέσα στη ρουτινιάρικη ατμόσφαιρα της δουλειάς του. Νοσταλγεί τα χρόνια της δράσης, τότε που ήταν αστυνομικός. Βρι­σκόμαστε στο 1978. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απάγουν τον Άλντο Μόρο. Ο Πάκο πείθει την εφημερίδα του να τον στείλει στη Ρώμη για να καλύψει το γεγονός. Εκεί γνωρίζει τη γοητευτική δημοσιογράφο της La Repubblica Λέα Τρότσκι, που τον βοηθά ως διερμηνέας και πληροφοριοδότρια.
Αποσπάσματα του ημερολογίου και των επιστολών, που έγραφε ο Άλντο Μόρο κατά τη διάρκεια της κράτησής του, παρεμβάλλονται στην αφήγηση, δείχνοντας ότι εκείνος είχε συνειδητοποιήσει πως η κυβέρνηση θα τον θυσίαζε στον βωμό της αρχής «δεν διαπραγματευόμαστε με τους τρομοκράτες».
Η Λέα πέφτει θύμα ενός ύποπτου τροχαίου ατυχήματος. Ο Πάκο ρί­χνεται με κέφι στην έρευνα και αυτής της υπόθεσης. Ξαναβρίσκει τα αντανακλαστικά του αστυνομικού που κάποτε υπήρξε: την αδρεναλίνη, την αγάπη για την περιπέτεια, τις ανατροπές και τις εκπλήξεις.
Όσο ο Πάκο βρίσκεται στη Ρώμη, η γυναίκα του, η Ιρέν, ανακαλύπτει καταχωνιασμένο ένα χειρόγραφο του πατέρα της που, με μυθιστορηματικό τρόπο, εξιστορεί την αστυνομική επιχείρηση που διεξήχθη το 1899 κατά της αντισημιτικής οργάνωσης «Η Μεγάλη Δύση της Γαλλίας», η οποία εξέδιδε και την κολοσσιαίας κυκλοφορίας εφημερίδα Ο Αντιεβραίος. Πίσω από την αφήγηση, αποκαλύπτονται σιγά σιγά οικογενειακά μυστικά που ίσως ρίξουν φως στην αυτοκτονία του πατέρα της.»

«Κατάλοιπα του 21»- Κωστής Παπαγιώργης (Καστανιώτης)

 

 

Με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική επανάστασή, μαζί με τον Σκαρίμπα αξίζει να προστεθεί και το παρό βιβλίο σε όσα ανατρέπουν , χωρίς να αναιρούν την εικόνα που είχαμε για την επανάσταση που άλλαξε την πορεία του Ελληνικού Έθνους, οδηγώντας στην «απελευθέρωση»

«Τις ιστορικές απόψεις στα κείμενα του τόμου θα τις συναντήσουμε να κυκλοφορούν ευρύτερα στην εποχή του Κωστή Παπαγιώργη. Κάποιες εξ αυτών εντάσσονται σε μια μακρά ιστορική γενεαλογία που εξυφαίνεται διαχρονικά από τον Μακρυγιάννη μέχρι τον Ζήσιμο Λορεντζάτο. Ένας τρόπος, συνεπώς, είναι να εξετάσουμε τα κείμενα αυτά στο πλαίσιο των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων της μεταπολίτευσης για το 1821 και την εν γένει διαδρομή του ελληνικού κράτους. Παρά τις διαφορές τους, οι επιμέρους θεάσεις μοιράζονταν μια κοινή παραδοχή: θεωρούσαν αμφότερες ότι η λαϊκή κουλτούρα βρισκόταν σε αναντιστοιχία με τους δυτικοφερμένους θεσμούς. Κι ενώ οι μεν μπορεί να έβλεπαν σε αυτό ένα πρόβλημα των ίδιων των θεσμών που επιβλήθηκαν έξωθεν, για άλλους ήταν ένα πρόβλημα του «λαού» και της νοοτροπίας του που αντιστέκονταν διαχρονικά στα εκσυγχρονιστικά πρότυπα των δυτικοτραφών ημεδαπών ελίτ. Ο Παπαγιώργης παίρνει μέρος σε αυτήν την αντιπαράθεση με την συνήθη «ιερή μανία» του και πάντοτε γοητευμένος από τον πλούτο ενός λαϊκού πολιτισμού, «κατάλοιπα» του οποίου μόνο ελάχιστα διασώθηκαν. Και η δική του σταθερή έγνοια υπήρξε πάντοτε η αποκατάσταση της μνήμης τους.»

 

«Ρέκβιεμ για μια δημοκρατία» - Thomas Cantaloube (Πολις)

 

 

Η ανεξαρτησία της Αλγερίας και η ένοπλη δράση Γάλλων και Αλγερινών είναι ο καμβάς για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, σε μια εποχή εντάσεων και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που φτάνουν στον καιρό της Γερμανικής κατοχής στο «Ρέκβιεμ για μια δημοκρατία». Μυθοπλασία και πραγματικότητα, σε ένα μυθιστόρημα που ζωντανεύει μια περίοδο σκοτεινή, γεμάτη προδοσίες και ανατροπές

 

«Παρίσι, φθινόπωρο του 1959. Η Αλγερία διεκδικεί την ανεξαρτησία της και ο πόλεμος δεν αφήνει ανέγγιχτη τη μητροπολιτική Γαλλία. Ένας επιφανής Aλγερινός δικηγόρος, που πρόσκειται στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα FLN, δολοφονείται στο Παρίσι με τη Γαλλίδα σύζυγό του και τα παιδιά τους.

Η αστυνομία υποστηρίζει ότι πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο εσωτερικό του FLN και αναθέτει την υπόθεση σε έναν νεαρό και σχετικά άπειρο αστυνομικό. Ο πατέρας της δολοφονημένης συζύγου, πρώην ηγετικό στέλεχος της γαλλικής Αντίστασης κατά των Γερμανών, ζητά από έναν Κορσικανό παλιό σύντροφό του από την Αντίσταση, αλλά που τώρα είναι μέλος του υποκόσμου, να ανακαλύψει τον δολοφόνο.
Παράλληλα, ο διευθυντής της αστυνομίας του Παρισιού Μωρίς Παπόν [υπαρκτό πρόσωπο? συνεργάτης του καθεστώτος του Βισύ, υπαίτιος για την εκτόπιση των Γάλλων Εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, συνέχισε ανενόχλητος τηλαμπρή διοικητική του σταδοδρομία με όλες τις κυβερνήσεις και μόλις το 1998 καταδικάστηκε από τη γαλλική Δικαιοσύνη? ο Παπόν ήταν επίσης υπεύθυνος για τη σφαγή των Αλγερινών διαδηλωτών στο Παρίσι, στις 17 Οκτωβρίου 1961, καθώς και για την αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης κατά της OAS και του Πολέμου της Αλγερίας, στις 8 Φεβρουαρίου 1962, στη στάση του μετρό Charonne] αναθέτει σε έναν πρώην δωσίλογο, που αναλαμβάνει σκοτεινές αποστολές για λογαριασμό της αστυνομίας, να εκτελέσει τον δολοφόνο, προκειμένου να κλείσει η υπόθεση χωρίς συνέπειες.
Ο συγγραφέας παρακολουθεί τις άλλοτε παράλληλες και άλλοτε συγκλίνουσες πορείες των τριών τόσο διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων του, στις ακριβές συνοικίες και τα υποβαθμισμένα προάστια, στα μεγαλοπρεπή κυβερνητικά μέγαρα και τα άθλια διαμερίσματα του Παρισιού, από το 1959 ώς το 1962, και φωτίζει το παρασκήνιο
του «βρώμικου πολέμου» που διεξήγαγε στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» ο Μωρίς Παπόν, χωρίς ποτέ να θυσιάζει τις απαιτήσεις της μυθιστορηματικής φόρμας ή να καταφεύγει σε υπεραπλουστευτικές περιγραφές των ψυχολογικών χαρακτηριστικών των ηρώων του.»

"Μπιλλυ Μπάντ, Ναύτης" - Χερμαν Μέλβιλ (Αντίποδες)

 

 

Ο Μπίλλυ Μπαντ, ένας νεαρός ναύτης, στρατολογείται σε ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Εκεί μπλέκεται άθελά του στα δίχτυα ενός μοχθηρού οπλονόμου, που τον κατηγορεί ενώπιον του καπετάνιου για υποκίνηση ανταρσίας. Το τελευταίο έργο του Χέρμαν Μέλβιλ, η πνευματική του παρακαταθήκη, είναι μια ιστορία για τη μάχη του καλού με το κακό, για την αθωότητα και την αδικία, για την ομορφιά και τον πόθο? είναι συγχρόνως ένας βαθύς στοχασμός για την ελευθερία και την εξουσία, για την πολιτική και τη δικαιοσύνη, για την αποδοχή και την αντίσταση. Μια ναυτική περιπέτεια με βάθος και νοήματα, πέραν της απλής ανάγνωσης της ως βιβλίου δράσης, από έναν δεξιοτέχνη του είδους.

 

 

"Υπόθεση 40/61 Η δίκη του Αιχμαν"- Χάρι Μούλις (Καστανιώτης)

 

 

Το 1961 ο Χάρι Μούλις μετέβη στο Ισραήλ για να παρακολουθήσει, ως ανταποκριτής του ολλανδικού περιοδικού Elseviers Weekblad, ένα γεγονός ιστορικών διαστάσεων, τη δίκη του διαβόητου Άντολφ Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Τα άρθρα του συγγραφέα συγκεντρώθηκαν και κυκλοφόρησαν την επόμενη χρονιά σε βιβλίο υπό τον τίτλο Υπόθεση 40/61. Μολονότι ο ίδιος το χαρακτήρισε με μετριοφροσύνη ως ένα ρεπορτάζ, πρόκειται για κάτι πολύ παραπάνω. Συνιστά, πέρα από μια ιδιαιτέρως προσωπική μαρτυρία, ένα συγκλονιστικό δοκίμιο για τη μαζική εξόντωση των Ευρωπαίων Εβραίων από τους ναζιστές, δοσμένο όμως μέσα από την εξονυχιστική ακτινογράφηση του σκοτεινού υπόβαθρου που διέπλασε τον «αρχιτέκτονα» του Ολοκαυτώματος. Ο Άιχμαν, ένας κατά τα λοιπά συνηθισμένος τεχνοκράτης (η κοινοτοπία του κακού), ενσάρκωσε, σύμφωνα με τον Μούλις, μια πρωτόφαντη πολιτισμική μορφή, το είδος της «ανθρώπινης μηχανής» η οποία, εκτελώντας εντολές και αδιαφορώντας για τις ηθικές τους συνέπειες, ήταν ικανή για όλα, όχι μόνο να φτάσει στα άκρα αλλά και να τα ξεπεράσει. Ένα σπάνιο ντοκουμέντο, ένα διεισδυτικό, διαχρονικό πορτρέτο του κακού.

 

«Γλυκιά εκδίκηση ΑΕ»- Γιούνας Γιούνασον (Ψυχογιός)

 

 

Επιστροφή για τον Σουηδό συγγραφέα των γεμάτων χιούμορ και αισιοδοξία περιπετειών, ασυνήθιστων ηρώων. Κοινωνική κριτική, χιούμορ και ανορθόδοξη σκέψη για ένα ακόμη απολαυστικό βιβλιο.

«Ο Βίκτορ Αλντερχέιμ έχει να λογοδοτήσει για πολλά. Δε φτάνει που εξαπάτησε τη Γένι, τη νεαρή πρώην σύζυγό του, και της βούτηξε την γκαλερί που είχε κληρονομήσει, άφησε και τον γιο του, τον Κέβιν, να πεθάνει καταμεσής της σαβάνας στην Κένυα.
Ούτε που περνάει από το μυαλό του Βίκτορ πως μπορεί τον Κέβιν να τον έσωσε και να τον μεγάλωσε σαν παιδί του ένας σαμάνος Μασάι. Και σίγουρα δεν έχει διανοηθεί καν ότι ο Κέβιν, όταν καλείται να περάσει τα τελετουργικά των πολεμιστών Μασάι, φεύγει τρέχοντας για Στοκχόλμη.
Εκεί θα συναντηθεί τυχαία με τη Γένι. Φυσικά, οι δυο τους έχουν πολλά να πουν, καθώς τους ενώνει η επιθυμία τους να εκδικηθούν τον Βίκτορ. Και πόσο βολικό: οι δρόμοι τους διασταυρώνονται με έναν άντρα που προσφέρει υπηρεσίες εκδίκησης και ο οποίος έχει μια ιδιοφυή ιδέα, που περιλαμβάνει το υπόγειο του Βίκτορ, μια κατσίκα, μερικά αντίγραφα πινάκων, τέσσερα μεγάλα κουτιά με σεξουαλικά παιχνίδια και ένα κιλό αλεύρι…

«Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς»- Φρέντρικ Μπάκμαν (Κέδρος)

 

 

 

Το 2020 και εν μέρει το 2021 ήταν περίοδοι απωλειών, ιδιαίτερα ηλικιωμένων δεδομένων των δύσκολων συνθηκών στον πλανήτη μας. Αυτό το βιβλίο, έχει σίγουρα θεραπευτική δράση, μέσα στην απλότητα του.

«Ο Νούα και ο παππούς του, καθισμένοι σε ένα παγκάκι μιας μικρής πλατείας, λένε αστεία και μοιράζονται την αγάπη τους για τα μαθηματικά και τη ζωή. Όλα είναι οικεία και παράξενα ταυτόχρονα, γιατί η «πλατεία» αυτή μικραίνει σιγά σιγά καθώς η μνήμη του παππού φθίνει. Η επαφή με τον εγγονό και τον γιο του και η αγάπη για τη γυναίκα του, που δεν είναι πια στη ζωή, βοηθούν τον παππού να παραμείνει στην «πλατεία» και να αγωνιστεί ενάντια στην άνοια.
Ένα μικρό αλλά πολύτιμο βιβλίο για τα γηρατειά, τις ακατανόητες ασθένειες του εγκεφάλου και τις δύσκολες στιγμές που ζούμε όταν αποχαιρετάμε έναν άνθρωπο ενώ είναι ακόμα ανάμεσά μας. Πιο πολύ όμως είναι ένα βιβλίο για την ικανότητα να γελάς δυνατά, να αγκαλιάζεις σφιχτά και να αντιλαμβάνεσαι την αξία ενός ωραίου μπαλονιού που ταξιδεύει προς τον ουρανό, όσο υπάρχει ακόμα χρόνος.»

 

 

«Στο εστιατόριο- Η κοινωνία στο πιάτο μας» - Κρίστοφ Ρίμπατ (Εστία)

 

 

 

Ο Ρίμπατ καθηγητής Αμερικανικών Σπουδών σε Γερμανικό πανεπιστήμιο προσεγγίζει το γνωστό΄ σε όλους μας χώρο του εστιατορίου, με μια ματιά που συνδυάζει κοινωνιολογία, ιστορία και πολιτικές επιστήμες. Το ενδιαφέρον του βιβλίου είναι ότι η «ιστορία» του εστιατορίου από την αρχή της εμφάνισης του όρου ρεστοράν, έως σήμερα μεταφέρεται με τη βοήθεια αποσπασμάτων από συγγραφείς και ανθρώπους του χώρου της εστίασης, σαν ένα χρονικό που συνδυάζει την παρακολούθηση εκ των έσω αλλά και ταυτόχρονο την κοινωνιολογική εξέλιξη του εστιατορίου.  Συλλέγει ς εμπειρίες από εργαζόμενους στην κουζίνα, από ιδιοφυείς σεφ, από σερβιτόρους, φιλοσόφους, καλοφαγάδες και κοινωνιολόγους, συνδέοντας τα πρώτα γκουρμέ εστιατόρια του Παρισιού με την άνοδο του φαστ-φουντ και τους πιο «καινοτόμους» σεφ της εποχής μας. Με αναφορές στον Φεράν Αντριά, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, τον Τζορτζ Όργουελ, τον Έλβις Πρίσλεϊ, τον Μαρσέλ Προυστ και πολλούς-πολλούς άλλους, το βιβλίο μάς ξεναγεί στη γαστρονομική και κοινωνική ιστορία των εστιατορίων

Το εστιατόριο αποκτά πρόσωπο η ζωή πίσω από τις πόρτες της κουζίνας γίνεται μια απτή πραγματικότητα, η αδικίες, η στρωματοποίηση, οι κοινωνικές αλλαγές στην ψυχή του εστιατορίου αλλά και στον τρόπο αντίληψης του πελάτη.

Ο Ρίμπατ έχει τις προσωπικές πολιτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις του, όπως και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα ταχυφαγεία ή κατευθύνει με την παράθεση κειμένων τον αναγνώστη. Αυτό είναι το μειονέκτημα του βιβλίου αλλά και το πλεονέκτημα του.. Η ανισομέρεια στην επιλογή των κειμένων και η οπτική του συγγραφέα/μελετητή που είναι έντονα πολιτικοποιημένη και στρατευμένη αποτελούν το μόνο ανάχωμα  στην ανάγνωση ενός κατά τα άλλα , πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου, που απευθύνεται σε όσους αντιλαμβάνονται το εστιατόριο σαν τόπο συνάντησης, εργασίας αλλά και κοινωνικών αλλαγών.

 

"Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν"- Χουάν Γκαμπριέλ Βασκέζ (Ίκαρος)

 

 

Κολομβία, Μπογκοτά ένας νεαρός καθηγητής νομικής ο Αντόνιο Γιαμάρα στην ζωή μετά το θάνατο του Εσκομπάρ σε μια πόλη που ανασυντάσσεται, με τον φόβο συνοδό της για χρόνια. Γνωρίζει έναν μυστηριώδη, σιωπηλό, χαμηλών τόνων πιλότο τον Λαβέρδε και ξεκινά μια ιστορία προσωπικής αναζήτησης. Ο Βάσκεζ με αριστοτεχνικό τρόπο θα ανασυστήσει την ζωή στα χρόνια των καρτέλ μέσα από τα μάτια απλών ανθρώπων, της οικογένειας Λαβέρδε, της συζύγου του Αμερικανίδας που έχει έρθει να συνδράμει με το Ειρηνευτικό σώμα την Κολομβία και τους αγρότες, της κόρη τους σε ένα κόσμο, που αλλάζει.

Δυνατό, πυκνογραμμένο σαν τον αποπνικτικό αέρα της Μπογκοτά, γεμάτο υγρασία και τον φόβο του χθες, « Ο ήχος των πράγματων όταν πέφτουν» αποτελεί ένα μοντέρνο αστυνομικό μυθιστόρημα και συνάμα την συγκέντρωση των κομματιών από μια σπασμένη καρδιά, τα όνειρα μιας γενιάς, χαμένης στην βίλα του Εσκομπάρ και των παρακρατικών. Όλα αυτά δομημένα μέσα από μια προσωπική ιστορία δύο ανθρώπων που τους ενώνουν μερικές φωνές αγνώστων στο μαύρο κουτί ενός αεροπλάνου και δημοσιεύματα, γράμματα και φωτογραφίες μια εποχής που συνυπήρξαν οριακά δίχως να το ξέρουν στον ζωολογικό κήπο του Εσκομπάρ, ως επισκέπτες.

 Ένας συγγραφέας που μιλάει με τους χαρακτήρες του, δίχως να ωθεί καταστάσεις στα άκρα. Μια τοιχογραφία μιας κοινωνίας, που θέλει να ξεχάσει, αλλά δεν τολμά και πολλές φορές δεν μπορεί, γιατί η γραμμή του αίματος είναι ακόμα ορατή.

 

«Μικρός Αρχηγός 3/4 - 2 Σούπερ περιπέτειες» (Oasis Publications)

 

 

Δια χειρός Βαγγέλη Γεωργάκη, συνεχίζεται η αναβίωση της θρυλικής τετράδας σε συλλεκτικούς τόμους, με ανανεωμένη θεματολογία και τον Τζιμ Ανταμς, τιμωρό του εγκλήματος και υπηρέτη της δικαιοσύνης. Στον «Μικρό αρχηγό 3» έχουμε την επιστροφή του επίσης θρυλικού κακού «Ελ Καπιτάν» σε μια ανελέητη σύγκρουση, καλού, κακού

Είναι φορές που το κακό δεν είναι κάτι αόριστο, αλλά έχει πρόσωπο, σάρκα και οστά.
«Ελ Καπιτάν!», λένε με τρόμο –και με δέος– άνθρωποι στα πιο απομακρυσμένα μέρη, αλλά και πόλεις, του επικίνδυνου και σαγηνευτικού Ουέστ.
«Ελ Καπιτάν!», ψιθυρίζει μερικές φορές κι ο άνεμος τις νύχτες στα βουνά.
Έχει και το καλό το δικό του όμως πρόσωπο: τη Θρυλική Τετράδα, της πιο γλυκιάς και αξεπέραστης νιότης. Τέσσερις υπερασπιστές του νόμου, χαμένοι σε θύελλες δράσης και μυστηρίου.
Από την αρχή του κόσμου, το καλό και το κακό έρχονται αντιμέτωπα ορίζοντας τις μοίρες των ανθρώπων. Η σύγκρουση πάντα είναι αναπόφευκτη. Και τρομερή.

 

 

 

Στον «Μικρό Αρχηγό 4» έχουμε  2 νέες σούπερ περιπέτειες τους «Οι γύπες του ολέθρου» και το «Τρόμος στο νεκρό βουνό»,

Κάτω από τον φλογισμένο ήλιο ή το απατηλό φως του φεγγαριού η Θρυλική Τετράδα συνεχίζει τις περιπέτειές της.
Αυτή τη φορά όμως στην ερεβώδη Λόνελυ Τάουν το φεγγάρι είναι πελώριο, το ασήμι που σκορπάει στη νύχτα φέρνει μόνο θάνατο. Κάτω από το φως του, η Σκοτεινή Τετράδα του Ουέστ με αρχιτέκτονα του τρόμου τον Ελ Καπιτάν έχει προετοιμάσει την πιο τρομερή στιγμή. Αν και ο Πεπίτο Γκονζάλες στα πέριξ της Λόνελυ Τάουν βαδίζει ακάθεκτος προς την… ανατολή της δόξας του, ο ηρωικός Τζιμ Άνταμς, στην πόλη του ολέθρου, ζει τις πιο δραματικές στιγμές του.
Και το πετρωμένο χαμόγελο της πανσελήνου αποκτά μια κοκαλένια λάμψη άγριου θριάμβου…

 

Για όσους η παιδική ηλικία και ο αγώνας για δικαιοσύνη, δεν σταματά, ούτε στο διάβασμα, νοσταλγούς άλλων εποχών αλλά και λάτρεις της «γουέστερν» λαϊκής λογοτεχνίας με άρωμα 21ου αιώνα.

 

 

«Μην πεις λέξη-Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία - Η κρυφή ιστορία του IRA» Patrick Radden Keefe  (Μετάιχμιο)

 

 

 

Μια αποκαλυπτική και καθηλωτική αφήγηση για την άγρια διαμάχη στη Βόρεια Ιρλανδία και τα επακόλουθά της, με αφορμή μια πραγματική ιστορία φόνου. Ένα βιβλίο βασισμένο σε μαρτυρίες που καταχωνιάστηκαν στις Η.Π.Α μέχρι να πάψουν να υφίστανται εν ζωή οι κεντρικοί ήρωες, μάρτυρες, για λόγους αντεκδίκησης. Μια ιστορία πολιτικών παθών, μίσους, θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και τρομοκρατίας από όλες τις πλευρές στον απλό πολίτη που προσπαθούσε να επιζήσει ανάμεσα στους ζηλωτές των Ενωτικών και των Καθολικών. Μόνο οδύνη και τρόμο μπορεί να νιώσει κανείς με την ανάγνωση του αλλά και ανακούφιση, που πλέον πρυτάνευσε η λογική σε μια χώρα που το αίμα έτρεξε άδικα για δεκαετίες.

«Τον Δεκέμβριο του 1972, μασκοφόροι εισβολείς αρπάζουν από το σπίτι της στο Μπέλφαστ την Τζιν Μακόνβιλ, μια μητέρα δέκα παιδιών. Τα παιδιά της δεν την ξανάδαν ποτέ. Η απαγωγή της ήταν ένα από τα πλέον περιβόητα επεισόδια της άγριας διαμάχης που είναι γνωστή ως oι Ταραχές. Όλη η γειτονιά ήξερε ότι υπεύθυνος ήταν ο IRA, όμως κανείς δεν μιλούσε. Το 2003 ανθρώπινα οστά ανακαλύφθηκαν σε μια παραλία. Τα παιδιά της Μακόνβιλ κατάλαβαν ότι ήταν η μητέρα τους όταν τους είπαν πως στο φόρεμα ήταν γαντζωμένη μια μπλε παραμάνα – με τόσα παιδιά, την είχε πάντα πρόχειρη για πάνες και σχισμένα ρούχα.
Με τον ρυθμό ενός θρίλερ, και με περίτεχνη αλλά καλογραμμένη δομή, η έρευνα σε βάθος του Patrick Radden Keefe αποκαλύπτει τον τρόμο, την απώλεια και τη σπαρακτική ματαιότητα ενός ανταρτοπόλεμου, οι συνέπειες του οποίου δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ. Από τους ακραίους τρομοκράτες του IRA, όπως η Ντολόρς Πράις, η οποία από νεαρή ηλικία έβαζε βόμβες στο Λονδίνο, τα κατασκοπικά παιχνίδια και τα βρόμικα κόλπα του Βρετανικού Στρατού, μέχρι τον Τζέρι Άνταμς, που διαπραγματεύτηκε την ειρήνη αλλά πρόδωσε τους σκληροπυρηνικούς συντρόφους του, τo Μην πεις λέξη παρουσιάζει έναν κόσμο πάθους, εκδίκησης και οδύνης.»

 

Ο λαβύρινθος του αίματος -Νήματα νοήματος της τρομοκρατίας στην Ελλάδα- Θανάσης Βέμπος (Αλλωστε)

 

 

 

Ο συγγραφέας -ερευνητής Θανάσης Βέμπος, παρατηρεί όσα μας διαφεύγουν στην πρώτη ανάγνωση και ξεδιπλώνει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο το νήμα των σχέσεων της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, με τον χώρο, το χρόνο,το αίτιο και το αιτιατό, σε μια ανάγνωση υψηλών απαιτήσεων, που ανατρέπει όσα θεωρούμε δεδομένα και γνωστά, μετατοπίζοντας έστω και στιγμιαία τις παρωπίδες μας.

Μια αλλόκοτη πορεία που περνάει από τα Σταυροδρόμια της Εκάτης και διασχίζει τις Σήραγγες του Σετ, εκεί που καραδοκούν οι σκιώδεις Φασματικές Ύαινες του Κρόνου.
Μια περιπλάνηση σε σκοτεινές και επικίνδυνες διαδρομές, όπου πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, παίκτες και πιόνια εναλλάσσουν ρόλους, κινούμενοι σε παράξενους χώρους.
Πέρα από την πολιτική και κοινωνιολογική ανάλυση περί τρομοκρατίας, υπάρχουν και άλλα επίπεδα έρευνας, πολύ πιο «αλλόκοτα». Ο κόσμος της Δύναμης και της Εξουσίας (κοσμικής και αλλοκοσμικής) έχει πολλές εκφάνσεις και υποχώρους που λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία.
Στο βιβλίο αυτό δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που δεν μπορεί να βρεθεί στο Διαδίκτυο ή σε δημοσιευμένα κείμενα στον τύπο και σε βιβλία! Αλλά όποιος ψάχνει, βρίσκει...
Μοναδική εξαίρεση οι συναρπαστικές και πολλές φορές επικίνδυνες, προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα και συνεργατών. Η έρευνα αυτή βασίζεται στην πολύχρονη έρευνα αυτών των ποικίλων χώρων και υποχώρων, με παράξενη και συναρπαστική εκπήγαση.
Ακούσαμε τα "Τραγούδια του Αίματος και της Φωτιάς", ακολουθήσαμε τις "Μυστικές Διαδρομές της Πόλης" και χαρτογραφήσαμε την απόκρυφη "Μορφοδιάταξη" ενός αόρατου γεωμετρικού τοπίου...
...που γίνεται φυσικά ορατό, όταν χρησιμοποιείς τα περίφημα Άλλα Μάτια!