Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή)

Οι μουσικές βιογραφίες ενίοτε κουράζουν, γιατί επικεντρώνονται σε εποχές που πιθανώς ελάχιστα ενδιαφέρουν τον φίλο/οπαδό του μουσικού. Ο γνωστός μουσικός ηλεκτρονικής αλλά και πανκ ροκ μουσικής, Moby επικεντρώνεται σε δύο σημαντικές εποχές της ζωής του.

Στην πρώτη περιγράφεται η άνοδος και καθιέρωση του ως μουσικού της ηλεκτρονικής σκηνής . Στην δεύτερη, επικεντρώνεται στην εποχή που αναζητά πλέον την λατρεία του αλκοόλ και ταυτόχρονα πειραματίζεται με την ροκ, ενώ νιώθει να απομακρύνεται από την κλασική σκηνή της techno/rave και της ηλεκτρονικής μουσικής.

 

 

Το βιβλίο είναι στην ουσία η περιγραφή της προσπάθειας ενός μουσικού, με ιδιαιτερότητες, όντας ο ίδιος χριστιανός και vegan να γνωρίσει την αποδοχή και την καταξίωση, διατηρώντας την προσωπική του ισορροπία. Γεννημένος και μεγαλωμένος από μάνα, πρώην χίπισσα , σε ένα περιβάλλον φτώχιας, ανακαλύπτει την αγάπη για την μουσική μέσα από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και σχήματα όπως οι BOSTON, RUSH, JOURNEY, Donna Summer. « Ό,τι παίζει το ραδιόφωνο πρέπει να είναι καλό», λέει και ξεκινά μια σαγηνευτική αφήγηση. Από τις προσπάθειες να δώσεις τις πρώτες κασέτες του σε εταιρίες και ταυτόχρονα να καθιερωθεί ως dj στο κύκλωμα των κλαμπ της Ν. Υόρκης, μέχρι τις εποχές που πλέον γεμίζει κλαμπ και περιοδεύει σε φεστιβάλ. Η πορεία ξεκινά από τις πρώτες ηχογραφήσεις του σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο που μένει και ηχογραφεί. Περιγράφει με πολύ ρεαλιστικό τρόπο, τις πρώτες μέρες του ως ανυπόγραφος καλλιτέχνης. Η αποδοχή του αρχικά, ως dj και η περιγραφή της σκηνής των dance/rave κλαμπ της Ν. Υόρκης είναι γλαφυρή και εστιάζει τόσο στο μουσικό μέρος, όσο και στα μεγάλα ονόματα της σκηνής αλλά και τις διαφορετικές φυλές της νύχτας που κατέκλυζαν τα ανάλογα κλαμπ (drag queen, gay,goth).

Η χαρά του όταν γίνεται αποδεκτός ως dj, με ενημέρωση από μήνυμα στον τηλεφωνητή του, για την πρόταση για δουλειά, αλλά και η πρώτη πρόταση γα δισκογραφικό συμβόλαιο είναι τόσο ζωντανά και έντονα, που νιώθεις να συμμετέχεις και εσύ ο αναγνώστης με τα ίδια δάκρυα ευγνωμοσύνης, που πλημμυρίζουν τα μάτια του Moby. Όμως δεν είναι μόνο το μουσικό κομμάτι και η δημιουργική πορεία του Moby από την μικρή εταιρία που ηχογραφούσε στο σαλόνι του ιδιοκτήτη, στο πρώτο του συμβόλαιο μέχρι την συνεργασία του με παραγωγούς που του «δείχνουν» τι σημαίνει πετυχαίνω ήχο. Η προσωπική του ζωή, από τον νεαρό μέθυσο πανκ ροκερ των φτωχών προαστίων της Ν.Υόρκης στον επιτυχημένο dj με την vegan συμπεριφορά, κρατά τον αναγνώστη προσηλωμένο στο κομμάτι της ζωής του που μέχρι τώρα δεν προέβαλε. Ένας άνθρωπος με έντονες αντιθέσεις χαρακτήρα και συμπεριφοράς, προσπαθεί να τηρήσει τις ισορροπίες σε ένα κόσμο που κυριαρχούν τα ναρκωτικά και το αλκοόλ αλλά και το ελεύθερο σεξ. Οι ενοχές του ακόμη και όταν κάνει σεξ με την Χριστιανή σύντροφο του στα πρώτα του χρόνια ως μουσικός/dj, προκαλούν το ενδιαφέρον για τις εσωτερικές συγκρούσεις του και τις ηθικές αναστολές του.
Όσο ο καιρός περνά και η αποδοχή και η επιτυχία αυξάνεται, τόσο αυξάνουν και οι προσωπικές εντάσεις και ανακολουθίες κύρια για την αποχή από το αλκοόλ και την χριστιανική ηθική. Η vegan συμπεριφορά παραμένει σε πείσμα των αντιξοοτήτων.
Ο Moby των υποβαθμισμένων προαστίων, ταξιδεύει στην Ευρώπη. Λονδίνο, Βερολίνο, παίζει πλέον σε φεστιβάλ τύπου Γκλάνστονμπερι και αλλάζει ερωτικές συντρόφους, διατηρώντας την ερωτική αφέλεια ενός παιδιού του κατηχητικού. Έρμαιο μάνατζερ και εταιριών, διατηρεί έναν χαρακτήρα, καθαρό όσο και η vegan ταυτότητα του. Μαζί με τον Moby και τις techno επιτυχίες αλλάζει και η ίδια η σκηνή αναζητώντας πιο σκληρούς και σκοτεινούς ήχους, πράγμα που τον οδηγεί στην αποξένωση με αυτήν. Ο ίδιος έρχεται σε επαφή με καλλιτέχνες σαν τον Jeff Buckley, όπου σε ένα σκηνικό απείρου κάλους, αναρωτιέται αργότερα αν είναι ο γιος του Τιμ που τόσο αγαπά. Η «αφέλεια» του και ο περιορισμός του στον κόσμο της techno σκηνής σε μερικά σημεία θυμίζει την Αμερικάνικη οπτική για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά η vegan απλότητα του είναι αφοπλιστική και αξιολάτρευτη. Αλλαγές σπιτιών, συγκατοίκηση με μισότρελους, η Ν.Υόρκη των 90ς με την ακατάσχετη χρήση ναρκωτικών αλλά και τα ατέλειωτα πάρτι σε κλαμπ, αποθήκες, λιβάδια,, ζωντανεύουν με γλώσσα απλή και λιτή.

Στο δεύτερο μέρος, τα χρόνια της εγκράτειας αποτελούν παρελθόν. Μαζί με τον αλκοολισμό έρχονται τα προβλήματα με τις δισκογραφικές. Η επιτυχία αλλά και το “Animal rights” που θα είναι για τον Moby αγαπημένο σαν προσπάθεια και επιστροφή στις ροκ ρίζες της εφηβείας του, αλλά εμπορική αποτυχία, θα αποτελέσουν το κύριο τμήμα του δεύτερου μέρους του βιβλίου. Ένας πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος Μοby με ανησυχίες για την καλλιτεχνική του πορεία αλλά και πεπεισμένος ότι αξίζει να ζήσει την ζωή του με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Η ζωή στον δρόμο, η αλλαγή της φυσιογνωμίας των κλαμπ, ο φόβος οτι έχει ξεπεραστεί μουσικά αλλά και η πίστη του στην ανάγκη για τον δικό του ήχο, είναι παρόντα στο δεύτερο πιο «σκοτεινό» μέρος του βιβλίου. Τα ναρκωτικά έχουν το τίμημα τους σε φίλους και γνωστούς. Η μουσική αλλάζει, ο Moby κινείται ανάμεσα στην φθορά του αλκοόλ και την αφθαρσία των επιτυχιών του από το παρελθόν. Η Αθήνα παρουσιάζεται σαν η μοναδική επιτυχημένη συναυλία μιας περιοδείας που στο εξωτερικό αποτελεί την ταφόπετρα της μουσικής του καριέρας, αλλά η επόμενη στάση στην Βουλγαρία είναι ένα ακόμα μνημείο Βαλκανικής κουτοπονηριάς και «εμπορικού» πνεύματος, με επίδοξες Μις Βουλγαρία και Νονούς της νύχτας που έχουν και τον ρόλο διοργανωτή συναυλιών .

Η δυναμική του καλλιτέχνη ανθρώπου, επηρεάζεται από γεγονότα όπως ο θάνατος της μητέρας του από καρκίνο του πνεύμονα. Η περιγραφή, λιτή, συγκλονιστική, μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που αντικρίζει το φάσμα της μοναξιάς. Δίχως μελοδραματισμούς αλλά με πολύ συναίσθημα και ένταση, μας καθοδηγεί στην πορεία του για λύτρωση και κλάμα, μέσα από μια σειρά προσπαθειών να μην ισοπεδωθεί από την οδύνη, σε έναν αδιάφορο κόσμο που η κύρια παρηγοριά του είναι μια συγκυριακή συνεύρεση με την πρώην φίλη του, στο διαμέρισμα του νυν ναρκομανή φίλου της. Ο κόσμος του Moby είναι γεμάτος low budget συνθέσεις χορευτικής μουσικής, μουσικής ιδιοφυΐας και από ένα αγόρι που ονειρεύεται να βρει τον σύντροφο της ζωής του και απογοητεύεται συνεχόμενα και σε πολλαπλά επίπεδα. Η αδελφή ψυχή δεν θα έρθει ούτε μέσα από την πανκ ροκ βιολόγο Σάρα, ούτε μέσα από τις εφήμερες σχέσεις των περιοδειών, μέχρι να βρεθεί εν μέρει σε μια πρώην επαγγελματία της νυχτερινής διασκέδασης. Οι προσωπικές του σχέσεις, ξετυλίγονται σαν νήμα από πολύχρωμο μάλλινο πουλόβερ, φρικιού των 70ς, με τα χρώματα άλλοτε εκτυφλωτικά και άλλοτε θαμπά, τριμμένα σαν τις συντρόφους του, με τις ζωές παραδομένες σε ναρκωτικά, πληρωμένο σεξ ή μοναξιά, που τις κατατρώει όπως και τον ίδιο τον Moby σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου.

Το βιβλίο τελειώνει με την επιστροφή του με το “porcelain”, την δική του εκδοχή των μπλουζ, μέσα από τη επιμειξία τους με την χορευτική μουσική. Στο πέρασμα των 425 σελίδων του, έχουμε παρακολουθήσει την Νεοϋορκέζικη σκηνή των κλαμπ και της χορευτικής μουσικής ,μέσα από τα μάτια ενός vegan, punk rocker που η εσωστρέφεια του λύνεται με το αλκοόλ και η καλλιτεχνική του φλέβα βρίσκει την έκφραση της όταν κάνει χαρούμενο τον κόσμο με την μουσική του. Έχουμε δει τον Moby να γνωρίζει την Μαντόνα, τον Bowie, την Nina Hagen, τον Flea και να παραμένει το ντροπαλό αγόρι των προαστίων. Ο dj Moby είναι παιδί των 90ς, το απόλυτο απομεινάρι, μιας εποχής rave πάρτι, μέχρι το ξημέρωμα, χαμόγελων με πολλά ναρκωτικά, μιας κουλτούρας, που χάθηκε στα ανοικτά λιβάδια των πάρτι, των 90ς με τον ίδιο ιδεαλιστή να δημιουργεί μουσική για να κάνει τον κόσμο να χορεύει χαρούμενος. Είναι ένας μοναχικός άνθρωπος σε αναζήτηση της αδελφής ψυχής, που εκφράζει την ανάγκη του για ολοκλήρωση μέσα από την σύντροφο του, με χαρούμενους ύμνους ηλεκτρονικής μουσικής

Η βιογραφία βοηθιέται πολύ από την στρωτή , δίχως ιδιαίτερα λάθη στη μετάφραση (μόνο η παραμονή της λέξης cover στη θέση της λέξης διασκευής ξενίζει) αλλά και την απλή γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Moby, Αξίζει να διαβαστεί από όσους αγαπάνε την μουσική, και βρίσκουν την πληρότητα τους, μέσα από αυτή, ασχέτως αν αγαπάνε την χορευτική μουσική των 90ς. Ένα ντοκουμέντο ενός μουσικού και μιας εποχής, που ζει για την μουσική και τις αρχές του, σε μια «άγρια» εποχή.

 

Eric Lichtblau-  Οι Ναζί της διπλανής πόρτας (πώς η Αμερική έγινε ο ασφαλής παράδεισος των χιτλερικών) (Ποταμός)

 

«Ένα βιβλίο γεμάτο αληθινές ιστορίες, για την συγκάλυψη εγκληματιών πολέμου που ζήτησαν καταφύγιο στις Η.Π.Α αλλά και την αφύπνιση της Αμερικανικής κοινής γνώμης που διαρκεί ως σήμερα. Εκεί που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και κάποιοι Δον Κιχώτες αναζητούν το δίκαιο. Για όλα αυτά και περισσότερα, ο Eric Lichtblau, μιλά με στοιχεία που σε καθηλώνουν”

 

 

Η πρόθεση των Σοβιετικών να επιβάλλουν την δικτατορία του προλεταριάτου, με κάθε τρόπο, έδωσε στις Η.Π.Α και την Δύση με το τέλος του Β’ΠΠ, το έναυσμα να εμπλακούν σε μια αναζήτηση των  επιστημονικών και άλλων «ταλέντων» του Ράιχ. Μια κίνηση που θα τους έδινε το προβάδισμα στην τεχνολογία αλλά και πιστούς αντικομουνιστές στρατιώτες, πράκτορες.

Στην Δυτική Γερμανία οι παλιοί υπάλληλοι της Ναζιστικής διοίκησης επανήλθαν, στην Ανατολική το ίδιο ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορούσε να γεννηθεί από το μηδέν. Όμως οι Η.Π.Α έδωσαν καταφύγιο σε μια ομάδα ανθρώπων άλλων εν γνώσει τους και άλλων βάσει ψευδών στοιχείων, που αποποιήθηκαν το παρελθόν τους. Κάποιοι ήταν επιστήμονες που δούλεψαν από τα πυραυλικά προγράμματα του Ράιχ, στο πρόγραμμα για την κατάκτηση του Διαστήματος αλλά και στον αγώνα για τα καλύτερα ατομικά όπλα. Άνθρωποι που έβλεπαν καθημερινά τις εκτελέσεις των εργατών σκλάβων στο Πενεμούντε και απλά θεωρούσαν το εργατικό δυναμικό αναλώσιμο έγιναν διακεκριμένοι επιστήμονες στον αγώνα να ξεπεραστεί η ΕΣΣΔ.

Σήμερα που οι συγκρίσεις Ναζισμού και ΕΣΔΔ γίνονται όλο και περισσότερες και τα ακροδεξιά κινήματα ανθούν, μια ιστορική αναδρομή στον ρόλο των Η.Π.Α σαν καταφύγιο εγκληματιών πολέμου ρίχνει φως στα ουσιαστικά κίνητρα, που έκαναν δυνατή την μη απονομή δικαιοσύνης αλλά και την βάπτιση στην μοντέρνα Κολυμπήθρα του Σιλωάμ (Η.Π.Α) για εγκληματίες, συνεργούς, επιστήμονες του Ναζιστικού καθεστώτος όλων των βαθμίδων, γιατί η γνώση της ιστορίας, αποτελεί δύναμη και εργαλείο αποφυγής των ίδιων λαθών.

 

Πρώην δεσμοφύλακες, μέλη αντιπαρτιζάνικων ομάδων που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, δεσμοφύλακες στρατοπέδων συγκέντρωσης με ιδιαίτερα βεβαρυμένο μητρώο σαδιστικών πράξεων, όλα τα φυντάνια της ανθρώπινης σκληρότητας και αδιαφορίας, καλύφθηκαν από το πέπλο του Μακαρθσιμού και τις ανάγκες των μυστικών υπηρεσιών, για πράκτορες αλλά και από συμφωνίες των τελευταίων μηνών του Β ΠΠ, που τιμήθηκαν δεόντως.

Τα συγχωροχάρτια άρχισαν να καίγονται και το επίσημο Αμερικανικό κράτος να ανοίγει τα μάτια του, με την σύλληψη του Άιχμαν την δεκαετία του 60. Όμως θα φτάσουμε έως τη δεκαετία του 90 και ο αγώνας να διωχθούν και να προσαχθούν στη δικαιοσύνη οι εγκληματίες πολέμου αλλά και συνεργάτες έστω και έμμεσα σε Ναζιστικές θηριωδίες, να δικαιωθεί, για κάποιους, όχι  για όλους.

 

Ο Lichtblau ξεκινά το βιβλίο του με την ιστορία ενός πρώην Σοβιετικού που άλλαξε πλευρά και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και μετά προσχώρησε στην άλλη πλευρά. Συμφώνησε για άσυλο και βοήθησε την ίδρυση δικτύων αντισοβιετικών στη Μέση ανατολή μέχρι να γίνει «ηγέτης» της κοινότητας των  Σοβιετικών εμιγκρέδων στο Νιου Τζέρσι.  Ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο οικογενειάρχης , εργάτης, συνδικαλιστοπατέρας, που είναι μπλεγμένος με ιστορίες εκκαθαρίσεων και κατασκοπίας. Με βάση μόνο πραγματικά περιστατικά και ξεκινώντας από τα μικρά ψάρια, φτάνουμε σε αποκαλύψεις για επιστήμονες του πυραυλικού προγράμματος των Η.Π.Α. Ανθρώπους που κάλυψε το επίσημο κράτος και χρειάστηκαν δον Κιχώτες του ανεξάρτητου Αμερικάνικου δικαστικού συστήματος (πράγμα που δεν συνέβη στις ΕΣΣΔ).

 

Η απογοήτευση είναι μεγάλη, όσο διαβάζει κανείς το κυνήγι για τα μικρά ψάρια, την κάλυψη των ουσιαστικών εγκληματιών και το χειρότερο οτι μόνο οι Καπιταλιστικές χώρες έστω και καθυστερημένα χάρη κύρια στην πίεση του Εβραικού λόμπι, κυνήγησαν τους εμπλεκόμενους στις γενοκτονίες του Β’ΠΠ.

Βαρύ, δυσκίνητο και αγχωτικό μας μεταφέρει σε μια Ευρώπη και Η.Π.Α που ετοιμάστηκε για τον ψυχρό πόλεμο, την τελευταία σύγκρουση, δίνοντας χάρη σε εγκληματίες ,για να τους χρησιμοποιήσει, βάσει του γνωστού ρητού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

 

Συγκινείσαι από τις προσπάθειες των δικηγόρων, των κατηγόρων. Απορείς με τα κενά του δικαστικού συστήματος, νιώθεις όμως και τους κατηγορουμένους, που μερικές φορές ,υπάρχει συμπάθεια για κάποιους, προϊόντα και αυτοί της εποχής τους αλλά και απέχθεια για κάποιους άλλους προϊόντα του σαδισμού τους. Ζεις το πάθος των δημοσιογράφων που προσπαθούν να δημοσιοποιήσουν τα γεγονότα σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί και συγκαλύπτει. Τον πόνο και την αδυναμία του γιου δικηγόρου να δεχθεί το παρελθόν του Ναζί πατέρα του. Μικρές προσωπικές ιστορίες που αναδεικνύουν, τον παραλογισμό της σύγκρουσης, που έκανε την Ευρώπη και τον κόσμο πεδίο σύγκρουσης για τα επόμενα 50 χρόνια. Η ιδεολογία μένει στην άκρη, ο ανθρώπινος παράγοντας αναδεικνύεται και ζητά δικαίωση, λύτρωση αλλά και επιβίωση, ανάλογα με την πλευρά.

Αντιδράς με τον φασισμό των Εβραϊκών ακροδεξιών οργανώσεων, που απαντάνε με τυφλή βία  στην βία του παρελθόντος διαιωνίζοντας το μίσος και δικαιώνοντας τους ενόχους. Νιώθεις όμως και απορία για την έννοια της δικαιοσύνης, σε επίπεδο θεσμών. Αμφισβητείς την έννοια του Κράτους, με τις μυστικές υπηρεσίες να λειτουργούν αυτόνομα. Τροφή για σκέψη που έρχεται από εποχές ευμάρειας οικονομικής, αλλά ταραγμένες πολιτικά.

 

Η ουσιαστική και ανεκτίμητη αξία αυτού του βιβλίου, έγκειται κατ εμέ προσωπικά, στο θάρρος της Δύσης, να έχει αναδείξει, κάποιους ανθρώπους που χρησιμοποιώντας το σαθρό νομικό σύστημα κυνήγησαν εγκλήματα και εγκληματίες 40 χρόνια μετά. Γιατί η δικαιοσύνη πρέπει να απονέμεται και η παραγραφή είναι νομικός όρος, που εξυπηρετεί συνήθως τον ένοχο. Επίσης η έλλειψη στοιχείων για την αντίστοιχη δράση των Σοβιετικών κάνει αυτό το βιβλίο πολύτιμο, γιατί η δικαιοσύνη, ανθίζει μόνο σε πραγματικά ελεύθερες κοινωνίες, που υπάρχει η ελπίδα  να ελεγχθούν οι πάντες ασχέτων θέσεως και οικονομικής κατάστασης.

 

Μειονέκτημα του βιβλίου, ο ξύλινος λόγος του και η αποσπασματική αφήγηση, που απαιτεί συγκέντρωση από τον αναγνώστη και ενδιαφέρον για το θέμα , καθώς και η έντονη προσωπική άποψη του συγγραφέα, η φόρτιση του. Σαν ουσιαστικά δημοσιογραφική έρευνα περίμενα κάτι πιο πλούσιο σε πηγές και με πιο δυνατό ρυθμό. Αυτά είναι όμως  μικρά μειονεκτήματα  μπροστά στην ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα του ολοκληρωτισμού όχι μόνο στην χώρα τους σαν πράξεις , αλλά και σαν ανθρώπους που οφείλουν να λογοδοτήσουν, όταν τελικά εντοπισθούν. Η συγκάλυψη τους δείχνει μόνο την ηθική παρακμή της ανθρωπότητας, που με το τέλος ενός τόσο μεγάλου πολέμου, ετοιμάστηκε για τον επόμενο, ξεπλένοντας τα όπλα/ανθρώπους στην πηγή της λήθης, για να τα έχει πρόχειρα και ετοιμοπόλεμα.

Η σήψη των αξιών ήταν γενική και αντέχει ως τις μέρες μας. Διαβάστε το, για να φωτίσετε μια πλευρά του ΒΠΠ που έχει αποσιωπηθεί τεχνηέντως και ζει ακόμα ανάμεσα μας.

 

Οι κυνηγοί των Ναζί- Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β ΠΠ» Andrew Nagorski (Μεταίχμιο)

Το τέλος του ΒΠΠ και οι δίκες της Νυρεμβέργης έφεραν στο φως , μια κατηγορία ανθρώπων, που δικάστηκαν κάποιοι αλλά κυνηγήθηκαν περισσότεροι για μια καινούργια κατηγορία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η ανθρωπότητα εξαντλημένη από τα πέντε χρόνια της ανθρωποσφαγής και ερχόμενη σύντομα αντιμέτωπη με τον Ψυχρό πόλεμο, προσπάθησε να χώσει κάτω από το χαλί, τα σκουπίδια της εξόντωσης εθνοτήτων και αμάχων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όμως κάποιοι άνθρωποι είτε νομικοί, όπως οι Αμερικανοί Ντένσον και Φέρεντς, είτε ο Πολωνός Γιαν Σεν και ο Γερμανός εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ αλλά και επιζώντες των στρατοπέδων όπως οι Σιμόν Βίζενταλ και Τούβια Φρίντμαν αλλά και παιδιά αυτής της γενιάς σαν τους Μπεάτε και Σερζ Κλαρσφέλντ, δεν ξέχασαν ποτέ. Με διαφορετική προσέγγιση, άλλοτε μέσω του ακτιβισμού, άλλοτε μέσω του λόμπινγκ, άλλοτε μέσω πολύχρονων, χρονοβόρων νομικών διαδικασιών όπως στις ΗΠΑ ο Έλι Ροζενμπάουμ άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, μην επιτρέποντας στους εγκληματίες να ησυχάσουν. Αντίθετα τους υποχρέωσαν να έρθουν αντιμέτωποι με τα ανοσιουργήματα τους και ταυτόχρονα έδωσαν έναυσμα σε τύπο και δικαιοσύνη, να δημιουργήσει ένα διαφορετικό κλίμα αναφορικά με την κοινή ιστορική μνήμη και την λήθη, που τόσο άνετα έδωσε δικαιολογία ο Ψυχρός πόλεμος, να βυθιστούν εγκλήματα και υπαίτιοι. Περιστατικά όπως αυτό του Άιχμαν και του Κουρτ Βάλτχαιμ, περιγράφονται σε βάθος, δείχνοντάς τις αντιπαλότητες ανάμεσα στους ίδιους τους κυνηγούς, τα κράτη που συμμετείχαν αλλά και τις πολιτικές ισορροπίες που με τα χρόνια έγιναν τροχοπέδη στον κοινό αγώνα.

Σήμερα ελάχιστοι εγκληματίες πολέμου έχουν μείνει εν ζωή και ακόμη πιο λίγοι με στοιχεία για την τιμωρία τους. Είναι ανατριχιαστικό, πόσο οι Δυτικές κοινωνίες κάλυψαν εγκλήματα και εγκληματίες, λόγω πολιτικών ισορροπιών, αλλά και πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την τιμωρία δεσμοφυλάκων και διοικητών και την έλλειψη δικαστηρίων και στοιχείων για τα Γκούλαγκ, που επιβίωσαν του ΒΠΠ και συνέχισαν ακούραστα την προσπάθεια τους να εξαλείψουν αντιφρονούντες. Μια ακόμη παραδοχή πόσο τα απολυταρχικά καθεστώτα όσο είναι εν ζωή, καταφέρνουν να αποσιωπούν τα πάντα και χρειάζονται συνθήκες Δυτικού τύπου Δημοκρατίες, για να ξεσκεπαστούν εγκλήματα και δολοφονίες. Ακόμη περιμένουμε το αντίστοιχο βιβλίο για την Σοβιετική Ένωση. Ως τότε ας γνωρίσουμε πως κάποιοι ιδεολόγοι, όχι πάντα Εβραίοι, αλλά οπαδοί του δικαίου, αφιέρωσαν κρίσιμα χρόνια της ζωής τους ή και την ζωή τους για να τιμωρηθούν οι υπέρμαχοι της Άριας φυλής και πόσα ονόματα δεν δικάστηκαν ποτέ ,θυσία στο βωμό του επερχόμενου ψυχρού πολέμου, με απόκρυψη στοιχείων εκατέρωθεν.

Ένα βιβλίο που θα βοηθήσει την συλλογική μνήμη να μην ξεχάσει ότι η Γερμανία είναι ένα Έθνος που η ψυχιατρική σήκωσε ψηλά τα χέρια της για την περίοδο 1933-1945. Καλογραμμένο, σε απλή γλώσσα, με στοιχεία αδιάσειστα συνδυάζεται άψογα με «Ναζί της διπλανής πόρτας».

 Βιβλία και μουσικές (προτάσεις) για τα Χριστούγεννα 2021

Ακόμη μια χρονιά το Social Distortion Radio show -www.Ertopen.com/ κάθε Δευτέρα 2100-2300, σε συνεργασία με το Basbayiannis Book &Music Tales, ανοίγει τα κιτάπια του και σας προσκαλεί για αγορές παλιών και νέων βιβλίων και μουσικών που θα συντροφεύσουν τις γιορτές σας και θα βοηθήσουν το 2022, να ξεκινήσει με αναγνώσματα και ήχους που αξίζουν του χρόνου και της προσοχής σας. 

Υπεύθυνος των επιλογών, ο Στέλιος Μπασμπαγιάννης και το "όποιο" αισθητήριο, κριτήριο, γούστο έχει παραμείνει αλώβητο στο τέλος  μιας ακόμα δύσκολης χρονιάς.

1.«Ως τις άκρες της γης» Έντουαρντ J. Λάρσον (Ψυχογιός)

1909, τρεις ριψοκίνδυνες αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου, του Νότιου Πόλου και της κορυφής του κόσμου (Κ2). Τρία θέματα ξεχασμένα στον σημερινό κόσμο. Τρία θέματα που στις αρχές του 20ου αιώνα αποτέλεσαν πηγή για σκέψη, φαντασία, όνειρα, αγώνες θυσίες, ίντριγκες και αμφισβητήσεις.

Κρύο κρυοπαγήματα, εξάντληση, ελπίδα και πείσμα σκιαγραφούν απλούς ανθρώπους επιστήμονες που κάποιοι σε ηλικία των πενήντα ετών αναζητούν την δόξα , δίχως να εγκαταλείπουν αλλά και χωρίς κάποιές φορές να προσφέρουν. Το απέραντο λευκό της αρκτικής και της Ανταρκτικής, τα στρώματα πάγου, η απομόνωση, οι συνεχείς κίνδυνοι, ξεπηδάνε από τις σελίδες του βιβλίου, κάνοντας την κατάκτηση του τρίτου πόλου του Κ2 ενδιαφέρουσα αλλά αδύναμη , μπροστά στην απομόνωση και την προσπάθεια των Πίρι, Σάκλετον. Τρως μαζί τους το τελευταίο κομμάτι μπισκότου, ονειρεύεσαι λουκούλλεια γεύματα, σκοτώνεις το τελευταίο σκυλί και περπατάς ως την τελευταία αποθήκη , ελπίζοντας να δεις το πλοίο της διάσωσης να σε περιμένει. Η απόδειξη του κατορθώματος, θα έχει μάρτυρα την φωτογραφία και τα ημερολόγια της αποστολής και αυτό είναι και το τρωτό σημείο, των εξερευνητών που ηθελημένα ή άθελα τους βλπ Πίρι δεν προνόησαν να έχουν όργανα ακριβούς μέτρησης του γεωγραφικού πλάτους και μήκους δίνοντας λαβή στις αμφισβητήσεις. Ονειρεύεσαι σαν τον Πίρι, άρθρα σε εφημερίδες και δόξα σαν τους Σάκλετον, Ντέιβιντ, νιώθεις τα χέρια του κόσμου που σε σηκώνουν στους ώμους σαν τον Μόσον και τελικά ξέρεις ότι λιγότερο από μια δεκαετία μετά, ο ανθρώπινος ηρωισμός θα βρει άλλο πεδίο στις πεδιάδες της Φλάνδρας και οι πόλοι θα μείνουν ξεχασμένοι, μέχρι η οικολογική καταστροφή να τους επαναφέρει στην δημοσιότητα.

 Το «Ως τις άκρες τη γης» είναι από τα βιβλία που θα κάνουν τον έφηβο να ονειρευτεί και τον ταξιδιώτη, να ψάξει για εισιτήρια για τις τελευταίες παρθένες, απάτητες περιοχές της γης. Είναι ακόμα ένα βιβλίο που θα θέσει το ερώτημα ήταν τελικά μαύρος ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε τον Βόρειο πόλο? ‘Ήταν ο Κουκ αγύρτης ή ταξιδευτής, ήταν οι Ινουίτ θύματα των λευκών ή απλά κομπάρσοι με ουσιαστικό ρόλο στο ταξίδι του Πίρι? Άξιζε ο Ντέιβιντ της δόξας για τον Νότιο πόλο, είναι η υστεροφημία του Δούκα των Αβρουζίων άξια της προσπάθειας όταν καραβάνια αχθοφόρων και η Βρετανική διοίκηση στήριξαν το έργο του? Πάνω από όλα είναι ο «ηρωισμός» αυτών των γεωγραφικών κατακτήσεων, αποδεκτός σήμερα ή είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα ενός αγώνα, δίχως αντίκρισμα για την δόξα των αρχηγών των αποστολών, όταν όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, πέρασαν στην αφάνεια.

 

2.«Χίλια φεγγάρια» Σεμπάστιαν Μπάρι- (Ίκαρος)

Ανθρώπινη και θεϊκή δικαιοσύνη, έχουν μικτό ρόλο σε ένα βιβλίο συναισθημάτων, που αν και θα μπορούσε να γίνει ένα ταπεινό αστυνομικό γουέστερν, γίνεται ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα, για την ωρίμανση μιας μικρής Ινδιάνας σε ένα ανεξάρτητο άνθρωπο σε μια κοινωνία , όπου γυναίκες και Ινδιάνοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας με ελάχιστα ή καθόλου δικαιώματα. Σκληρό, συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο και ρεαλιστικό, κάνει τον αναγνώστη να ταυτιστεί και να συμπάσχει με την κεντρική ηρωίδα, που προσπαθεί μάταια κάποιες φορές, όπως στην πραγματική ζωή να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που την ταλανίζουν, αλλά ανταπεξέρχεται τις δυσκολίες, βγαίνοντας πιο ώριμη, πιο ζωντανή αλλά και με τις ουλές να την καίνε τα βράδια των σκέψεων.

 Αν θέλει κανείς να διαβάσει τα δύο βιβλία μαζί, θα εντυπωσιαστεί από το σκοτεινό γοτθικό  ‘Μέρες δίχως τέλος» και το οντολογικό , σκοτεινό αλλά και πολύ πιο μελαγχολικό «Χίλια φεγγάρια». Το ποιο βιβλίο είναι καλύτερο, το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μπαρι έχει πετύχει να δημιουργήσει μια ομάδα χαρακτήρων που ταυτιζόμαστε μαζί τους σε ένα κόσμο τόσο μακρινό αλλά συνάμα και τόσο επίκαιρο και κοντινό, γιατί η παθογένεια του ανθρώπου έχει παραμείνει απαράλλακτη από το μετεμφυλιακό Τενεσί στην σημερινή Ελλάδα, ίσως και να έχει χειροτερέψει, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις Η.Π.Α. Ένα διαχρονικό μυθιστόρημα, για τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τον έρωτα, σε ένα κόσμο που μετράει μόνο η προσωπική τιμιότητα, σε πείσμα των συμπαιγνιών και τη κατασκευασμένης «ευνομίας».

 

3.«Το κορίτσι με τους αναρχικούς»- Isabel Meredith (Χίμαιρα)

«Το κορίτσι με τους αναρχικούς» είναι ένα βιβλίο που έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί αποτελεί την πραγματική εξιστόρηση ενός κινήματος από ανθρώπους που συμμετείχαν, με την οικονομική άνεση και την κοινωνική θέση τους, να τους επιτρέπει, τη συμμέτοχή, τον σχολιασμό αλλά πάνω από όλα το να είναι παρατηρητές όσων ενεπλάκησαν στο κίνημα βρίσκοντας εκεί δικαιολογία ή διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα του προλετάριου του 19 ου αιώνα. Είναι η γνωστή έκφραση «αριστερός με δεξιά τσέπη» σε όλο το μεγαλείο της. Η ιδεολογία είναι παρούσα, αλλά οι συγγραφείς δεν αντιμετωπίζουν ποτέ προβλήματα επιβίωσης, μόνο προσφέρουν στο πλαίσιο του δυνατού, χωρίς να διακινδυνεύουν παρά ελάχιστα. Ένα παιχνίδι επανάστασης, όταν οι πραγματικοί επαναστάτες Ρώσοι,Ιταλοί και Γάλλοι αναρχικοί, οδηγούνται στην κρεμάλα και γκιλοτίνα.

 Αξίζει να το διαβάσετε, δίνοντας εξίσου μεγάλη βαρύτητα στο βιβλίο όσο και στην πολύ ωραία εισαγωγή του Θωμά Μαστακούρη που αποκαθηλώνει τον μύθο και οδηγεί σε μια πιο τίμια ανάγνωση, βασισμένη στην πεζή μεν, αλλά αδυσώπητη και αδιάψευστη πραγματικότητα. Όπως έλεγε και ένας παλιός αναρχικός των Εξαρχείων, «δεν μπορείς να έχεις τα πόδια και στις δύο βάρκες».

 

4.«Σικελικό ειδύλλιο» -Σώτη Τριανταφύλλου  (Πατάκης)

Το ¨Σικελικό ειδύλλιο» δεν είναι σε καμία περίπτωση, μια ερωτική ιστορία, όπως υπαινίσσεται ο τίτλος του. Είναι μια ιστορία για τον έρωτα, την απογοήτευση, βαθιά αισιόδοξη, ακόμα και όταν ο θάνατος και η κοινωνική απόρριψη κυριαρχούν. Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη για το διάβασμα, το όνειρο, την γνώση και την ανάγκη του καθενός να χαράζει το δικό του μονοπάτι, έστω και μικρό, παίρνοντας την ευθύνη των πράξεων του. Δίχως μεγαλοστομίες, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, ένα χαμόγελο και μια σκέψη για το χθες, που στις ημέρες μας με τις δολοφονίες πάθους γυναικών, είναι ακόμη πιο επίκαιρο, για την πραγματική γυναικεία χειραφέτηση που είναι για την Κοντσέττα, έστω και με άγνοια όρων όπως χειραφέτηση και φεμινισμός, καθημερινή πρακτική σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Μια παραβολή για την διαφθορά και τον έλεγχο στον απλό άνθρωπο, σε κοινωνικό επίπεδο με τη σύγκρουση του Ντι Ματέι με τη Μαφία και της Κοντσέττα με την οικογένεια και το περιβάλλον της. Πριν σηκωθείς πρέπει να πέσεις, πριν τρέξεις, πρέπει να μάθεις να περπατάς και να στοχεύεις εκεί που μπορείς, για να δεις το αύριο λίγο καλύτερο. Σώτη Τριανταφύλλου σε μια ένεση αισιοδοξίας, σε έναν σκοτεινό κόσμο, επίκαιρη και γεμάτη εν συναίσθηση, αναδεικνύοντας τις ομοιότητες ανάμεσα στη δεκαετία του 50 σε Ελλάδα και Ιταλία αλλά και πόσο λίγο έχουμε προχωρήσει σε βασικά θέματα. Αν έχετε κόρη κάντε της αυτό το βιβλίο δώρο.

 

5.«Μην πεις λέξη-Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία. Η κρυφή ιστορία του IRA» - Patrick Radden Keefe (Μεταίχμιο)

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Patrick Radden Keefe με αφορμή την εξαφάνιση μιας μητέρας δέκα παιδιών της Τζιν Μακόνβιλ ξετυλίγει ένα νήμα από γεγονότα και ανθρώπους , πραγματικούς όπως και η εξαφάνιση με τη μορφή ενός καλοδουλεμένου αστυνομικού μυθιστορήματος. Το ζήτημα είναι ότι όλο οι συμμετέχοντες ,είναι πραγματικοί, όπως και τα γεγονότα που αναφέρονται. Αυτό είναι που κάνει το βιβλίο ακόμη πιο δυνατό και τελικά την πραγματικότητα, πιο ισχυρή συγγραφέα, μιας ιστορίας, αδελφοκτόνων, επαναστατών γεμάτων φανατισμό αλλά και αντεπαναστατών και Στρατιωτικών που βλέπουν την Βόρειο Ιρλανδία σαν τόπο άσκησης πρακτικών που μελέτησαν και τελειοποίησαν σε αφρικανικές χώρες, απαξιώνοντας τον άνθρωπο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και βγάζοντας από τον κάθε συμμετέχοντα τα χειρότερα του ένστικτα.

 Όπως κάθε εμφύλιος , ο Ιρλανδικός οδήγησε σε μια παύση εχθροπραξίων. Ο Keefe, αναμοχλεύει το παρελθόν, βασισμένος σε αρχεία και μαρτυρίες των συμμετεχόντων και στο τέλος αφήνει μόνο την πικρία των παραγκωνισμένων «αγωνιστών», τα δάκρυα της οικογένειας, ένα τοπίο, εμφύλιου σπαραγμού, «καρφιών», δολοφονιών, τρόμου, ζηλωτών, στην υπηρεσία ενός ανωτέρου σκοπού και μια έρευνα αστυνομικής φύσεως, γεμάτη στοιχεία, που ο αναγνώστης καλείται να αποφασίσει να υποδεικνύουν όπως υπαινίσσεται ο συγγραφέας, ότι ο δολοφόνος/εκτελεστής αποκαλύφθηκε. Μια ιστορία εμφύλιου σπαραγμού, αθώων που θυσιάζονται στο όνομα του «σκοπού» και μίσους που η μόνη διέξοδος του είναι η  αιματηρή σύγκρουση, μέχρι η πολιτική να αναλάβει να κάνει τον ιδεαλισμό, να φαίνεται ή να είναι απαρχαιωμένος μπροστά στην ανάγκη του ρεαλισμού. Θα ήταν μια αστυνομική ιστορία με πολιτικό υπόβαθρο, αν όλα τα πρόσωπα δεν ήταν αληθινά και οι καταθέσεις τους καταπέλτης για όσα έκαναν και για όσα μετάνιωσαν ,αλλά επίσης για όσα δεν τόλμησαν να αποκαλύψουν δεσμευόμενοι από τον φόβο της αντεκδίκησης και την ενοχή για τις πράξεις τους. Συγκλονιστική ανατομία μιας οργάνωσης που λατρεύτηκε στην Ελλάδα και ήταν εξίσου ανήθικη και δολοφονική όσο και οι Βρετανοί αντίπαλοι της, δικαιολογώντας τα μέσα με πρόφαση τον σκοπό, βάζοντας τον απλό πολίτη στις υποσημειώσεις της ιστορίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή και ευφάνταστη από τον κάθε συγγραφέα.

 Συγχαρητήρια στον Keefe για τον τρόπο που συνέδεσε και διαχειρίστηκε ένα μεγάλο όγκο πληροφοριών, διασταυρώνοντας και μέχρι το τέλος ζητώντας από όσους είναι εν ζωή να τοποθετηθούν. Μια δημοσιογραφική δουλειά, που τιμά τον όρο «ανεξάρτητος» δημοσιογράφος και φωτίζει μια περίοδο της Ιρλανδικής ιστορίας άγνωστη σε εμάς αλλά όπως φάνηκε και στην ίδια τη χώρα της, γεμάτη εμφύλια πάθη και μίσος.

 

6."Νορμανδία  D Day"-  Τζάιλς Μίλτον (Εκδόσεις Μίνωας)

Το βιβλίο κάνει τη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν να φαίνεται σαν ταινία κινουμένων σχεδίων τους Μπόλεκ και Λόλεκ. Αλλά μόνο όταν φτάσεις στη βιβλιογραφία θα καταλάβεις τη δουλειά του συγγραφέα. Ενός ανθρώπου που ο πεθερός του είχε πολεμήσει ως διαβιβαστής στην Βερμαχτ. Απόλυτα κυριος του έργου του, κρατά αποστάσεις. Μιλά για τους Γερμανούς αρματιστές με τα εγκλήματα πολέμου που είχαν στην πλάτη τους από το Ανατολικό μέτωπο που θα πολεμήσουν γιατί βλέπουν την Νέμεση να έρχεται .Για την ανικανότητα, τον φόβο και την αποτυχία της Αμερικανικής διοίκησης στην Ομάχα, που χρειάστηκε τον προσωπικό παράγοντα ,δύο αξιωματικών για να τολμήσουν να απεγκλωβιστούν. Την διαφορά εκπαίδευσης των ειδικών δυνάμεων που είχαν ελπίδες επιβίωσης, σε σχέση με αυτές των απλών στρατιωτών, που ουσιαστικά ήταν τροφή για τα πολυβόλα και πυροβόλα. Τις αστοχίες του ναυτικού και της αεροπορίας σε θέματα προετοιμασίας και καταστροφής στόχων. Πάνω από όλα όμως μιλάει για τον μεγάλο συμμετέχοντα στην μεγάλη απόβαση, τον άνθρωπο και αφιερώνει πολύ σωστά το βιβλίο σε όσους υπηρέτησαν.

Βιβλίο ποταμός, εικόνας, συναισθήματος, αποδομεί την ηρωική εικόνα του πολέμου, τον απογυμνώνει ως το μεδούλι και θέτει ερωτήματα, που μόνο όσοι υπηρέτησαν εκεί, έχουν το δικαίωμα να απαντήσουν. Απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φίλο της ιστορίας και ειδικότερα  του ΒΠΠ.

 

 

7".Ορατή σαν αόρατη"- Ζυράνα Ζατέλη (Καστανιώτης)

Η επιστροφή της πιο "φευγάτης" μυθιστοριογράφου της Ελληνικής λογοτεχνίας στον 20ο και 21ο αιώνα με ένα βιβλίο που υπόσχεται ταξίδια σε ονειριά τοπία, που μόνο η γραφή και η γλώσσα της Ζατέλη μπορούν να δημιουργήσουν.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία».

«Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα».

Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την «ιστορία φάντασμα», όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά πού δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν’ αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!... Πώς αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ’ την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ’ ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να «κρυφτεί» η ίδια μέσα σ’ αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ’ αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά;

Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας· γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε.

 

8.«Κόκκινες ψυχές»- GREVEILLAC PAUL (Πόλις)

Μια ζοφερή ιστορία για την απώλεια της ελευθερίας και των ατομικών ελευθεριών στο σύστημα που διατυμπάνιζε την προστασία τους. 'Ενα μυθιστόρημα περισσότερο ανθρώπινο παρά πολιτικό, που σε αγγίζει με τις καταστάσεις που περιγράφει. Η καταστολή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, η λογοκρισία στην κάθε μορφή τέχνης , μερικές δεκαετίες πριν το σήμερα, ακόμη μιλάνε στον αναγνώστη που δίχως παρωπίδες αντιλαμβάνεται, την έλλειψη χρώματος του φασισμού. Η τέχνη απελευθερώνει και όπως και η εργασία στο αντίστοιχο καθεστώς, έχουν βαρύ τίμημα.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Μόσχα, ΕΣΣΔ. Ο πολιτισμός έχει τεθεί στην υπηρεσία του κράτους. Ο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ και ο Πάβελ Γκολτσένκο, στα είκοσί τους, γνωρίζονται τυχαία ένα βράδυ. Ο πρώτος είναι λογοκριτής στην Γκλαβλίτ, την υπηρεσία που αποφασίζει τι θα κυκλοφορήσει και τι όχι. Ο δεύτερος είναι μηχανικός προβολής στον κινηματογράφο της Γκοσκινό της Κρατικής Επιτροπής Κινηματογράφου-, όπου συχνάζουν οι αξιωματούχοι του Κόμματος. Πρόκειται για δύο υπηρεσίες στις οποίες καθημερινά απαγορεύονται, περικόπτονται, ελέγχονται τα έργα μιας νέας γενιάς συγγραφέων και σκηνοθετών που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους μετά τον θάνατο του Στάλιν.

Ο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ, αποκαρδιωμένος από το σύστημα, αποφασίζει να το υπονομεύσει, με όλο το ρίσκο που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Βάζοντας, μάλιστα, σε κίνδυνο και όσους τον περιβάλλουν. Οι "Κόκκινες ψυχές" είναι ένα μυθιστόρημα-φόρος τιμής στους πιο ανεξάρτητους Σοβιετικούς καλλιτέχνες, τους «διαφωνούντες» και τα αριστουργήματα που μας παρέδωσαν. Αλλά είναι και μια ωδή στη φιλία: τη φιλία που ενώνει, μέσα από τις δοκιμασίες και τον χρόνο, τον Ρώσο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ και τον Ουκρανό Πάβελ Γκολτσένκο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

9."Το δικό μου Ντιτρόιτ"-Νταν Γεωργακάς (Εκδόσεις  των συναδέλφων)

 Ο Νταν Γεωργακάς δεν είναι απλώς ένας Ελληνοαμερικανός. Το δικό μου Ντιτρόιτ δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο με τις αναμνήσεις ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς. Είναι η θεώρηση της μεταπολεμικής Ελλάδας ,αλλά και των Αμερικανών μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου, που το μυαλό του αναζητά την αλήθεια και τη γνώση, δίχως να απορρίπτει τις ρίζες του αλλά και δίχως να τις αφήνει να τον "πνίξουν" Αφοσιωμένος στην οικογένεια αλλά και ταυτόχρονα ανεξάρτητος, ταξιδεύει στην Ευρώπη και την Ελλάδα για να αποκομίσει εμπειρίες και ταυτόχρονα να αμφισβητήσει τα πάντα.

 Το βιβλίο του είναι η οπτική του για την πόλη (και για τη χώρα) που γεννήθηκε και μεγάλωσε, αλλά και για τους ανθρώπους της: γηγενείς και μετανάστες, λευκούς και μαύρους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους του μόχθου. Διαβάζοντας "Το δικό μου Ντιτρόιτ" ζούμε κι εμείς μέσα σε μια πόλη-σύμβολο των ΗΠΑ, η οποία από κέντρο της αυτοκινητοβιομηχανίας για πολλές δεκαετίες τον 20ό αιώνα, έγινε η χρεοκοπημένη πόλη-φάντασμα του 2013.

 Ο Γεωργακάς συνδυάζει τις αγάπες του, κινηματογράφο και διάβασμα, με τη αναζήτηση της προσωπικής και εθνικής σφραγίδας, ως μετανάστης αλλά και ως Αμερικανός στις Η.Π.Α των κοινωνικών αλλαγών, του κινήματος για το πολιτικά δικαιώματα, με τον ίδιο ενεργό μέλος μικρών ομάδων που με 'όπλο την τέχνη, προσπαθούν να επηρεάσουν και να αλλάξουν το κατεστημένο, στον περίγυρο των Αμερικανών αλλά και στον δικό τους κλειστό περίγυρο της Ελληνικής και Ιταλικής κοινότητας.

 Γεμάτο πληροφορίες για την Ελληνική κοινότητα του Ντιτρόιτ αλλά και την ίδια την πόλη και τις αλλαγές της, εντυπωσιάζει με την θέση της οικογένειας ,της εκκλησίας και των αλλαγών των Ελλήνων που προσαρμόστηκαν ή εξελίχθηκαν ανάλογα, σε πολυπολιτισμικές κοινότητες, όντας πολλές φορές και οι ίδιοι πρόσφυγες, όπως ο Μικρασιάτης παππούς του. Ο ρατσισμός, τα εργατιά δικαιώματα, η θέση της γυναίκας και ο ρόλος της πανταχού παρούσας Ελληνίδας μάνας, σε αντιδιαστολή με τους Έλληνες συγγενείς και τους γάμους με συνοικέσια στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η πραγματική ζωή της Ελληνικής και αργότερα Ελληνοαμερικανικής παροικίας του Ντιτρόιτ, σε αντίθεση με τι; ταινίες τύπου "My big Greek Fat wedding" ξεφεύγει από την καρικατούρα και αναδεικνύει το Ελληνικό στοιχείο που δεν φοβήθηκε την ενσωμάτωση, ορίζοντας θέση του, ως Αμερικανός,. Ελληνικής καταγωγής με συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα των δεκαετιών 60-80, ενεργά και με γνώμονα πέρα από τα στενά, μειονοτικά κριτήρια. Συγκινητικό, ανθρώπινο και εντελώς εκτός του κυρίαρχου πνεύματος για τον γραφικό μετανάστη, είτε στο ΄'Η θεία από το Σικάγο' είτε σε αντίστοιχες δουλείες από τις .Η.Π.Α

Από τις σελίδες αυτής της εξαιρετικής μαρτυρίας περνούν οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, η οπτική από τα ταξίδια στην Ελλάδα, η οικογένεια, οι Έλληνες μετανάστες, τα έθιμα και οι συνήθειες τους, ο αγώνας τους για κοινωνική καταξίωση. Περνούν όμως και οι άλλες εθνότητες και πολιτισμοί μιας πολύχρωμης πόλης, οι μαύροι και οι αγώνες τους (αλλά και η μουσική τους: ποιος δεν ξέρει τη θρυλική Motown!), τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, οι πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις εντός τους και, τέλος, περνούν σαν σε θλιβερή παρέλαση τα "ερείπια του Ντιτρόιτ" .Το παρόν μέσα από τα μάτια της μνήμης, μιας οικογένειας που η Αμερική έδωσε ευκαιρίες, αλλά ποτέ δεν επαναπαύθηκε στον τρόπο ζωής της παλιάς πατρίδας, κρατώντας το χαρακτηριστικό της φυλής, τα ανοιχτά αυτιά και μάτια.

 

 

10.»Ο εφιάλτης» -Χανς Φαλάντα-(Γκούτενμπερκ)

O Χανς Φαλάντα, έχει μιλήσει για τον εφιάλτη της έλευσης του Ναζισμού στη ζωή του απλού ανθρώπου. Τα αδιέξοδα, τις φοβίες αλλά και τις παραχωρήσεις που έκανε ο Γερμναός για να επιβιώσει. Στον 'Εφιάλτη" μιλά για την επόμενη μέρα, την μέρα που η Γερμανία μοιράζεται σε ζώνες ελέγχου και ο απλός πόλίτης, ένοχος ή οχι για τα εγκλήματα του προηγούμενου καθεστώτος, προσπάθεί ακόμη μια φορά να επιβιώσει.

 ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1945: Σε μια επαρχιακή πόλη υπό σοβιετική διοίκηση και στο κατεστραμμένο Βερολίνο, ένας συγγραφέας και η γυναίκα του, κυριευμένοι από φόβο και ενοχές, προσπαθούν απελπισμένα να επιβιώσουν. Το πιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Χανς Φάλαντα και μια συγκινητική μαρτυρία για τη ζωή στη Γερμανία τους πρώτους μήνες μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

 

11."Utopia avenue"- David Mitchell (Μεταίχμιο)

Ένα μουσικό μυθιστόρημα, που θα φέρει στο μυαλό σας την Βρετανική σκηνή των 60ς και ιδιαίτερα τους Rolling Stones. Μια εποχή που μουσικά καθόρισαν τα μπλουζ, αλλά και εποχή που η ίδια προσδιόρισε συνήθειες σεξουαλικές, εθισμού, καταχρήσεων, απελευθέρωσης,καλλιτεχνικών εκλάμψεων προετοιμάζοντας τον κόσμο για την αλλαγή της δεκαετίας του 70. Εκεί στην οδό της ουτοπίας, τα πάντα μπορουν να συμβούν.

"Βρισκόμαστε στο 1967. Στους κύκλους των μουσικόφιλων αρχίζει να κυκλοφορεί πως στην ψυχεδελική σκηνή του Λονδίνου εμφανίστηκε μια νέα μπάντα – ένας απίθανος συνδυασμός μιας φολκ τραγουδίστριας, ενός μπλουζ μπασίστα, ενός τζαζ ντράμερ και ενός ηλεκτρικού κιθαρίστα. Άγνωστοι μεταξύ τους και με εντελώς διαφορετικές καταβολές, μαζί καταφέρνουν να κάνουν μαγικά.

ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ UTOPIA AVENUE. Αυτή είναι η ιστορία του σύντομου, φλογερού ταξιδιού μιας μοναδικής μπάντας από τα καταγώγια του Σόχο μέχρι την εμπορική επιτυχία, και αποκεί στην αμερικάνικη γη της επαγγελίας, τη στιγμή ακριβώς που το Καλοκαίρι της Αγάπης έδινε τη θέση του σε κάτι σκοτεινότερο· μια ιστορία για τα όνειρα, τα ναρκωτικά, τη σεξουαλικότητα, την τρέλα και τον πόνο, και τις παγίδες της δόξας. Καταγράφοντας μια εποχή κατά την οποία ο νεανικός ιδεαλισμός ερχόταν σε σύγκρουση με την απαθή πραγματικότητα, το μαγευτικό αυτό μυθιστόρημα τιμά τη δύναμη που έχει η μουσική να γεφυρώνει τα χάσματα, να ορίζει μια εποχή και να συναρπάζει την ψυχή.

Μπορούμε στ’ αλήθεια να αλλάξουμε τον κόσμο ή ο κόσμος αλλάζει εμάς;"(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

12.«Τα αγόρια του Νίκελ» Colson Whitehead (Ικαρος)

Μοντέρνα Αμερικάνικη λογοτεχνία από έναν μαύρο συγγραφέα με άποψη. Ο CW χρησιμοποιεί την ιστορία ενός εφήβου που από μια «κακιά» στιγμή, από μια άτυχη επιλογή, οδηγείται αντί για τα θερινά μαθήματα λογοτεχνίας του τοπικού κολεγίου σε μια πολιτεία του Νότου, στο αναμορφωτήριο/Σχολείο Νίκελ. Η ιστορία ξεκινά και τελειώνει με μία αναδρομή, στο χθες με τα μάτια του σήμερα. Με απλή γραμμική αφηγηματική γραφή, ο Whithead  μας εισάγει στην ζωή του μικρού Έλγουντ, τα όνειρα και την ωρίμανση του, καθώς με την είσοδο του στην εφηβεία ο αγώνας  ενάντια στον φυλετικό διαχωρισμό γίνεται βίωμα στη γενιά του. Συμπαραστάτης του και σιωπηλή φωνή του παρελθόντος του φόβου και της φυλετικής διάκρισης η γιαγιά του. Προστάτης άγγελος και ταυτόχρονα δεσμοφύλακας, ενός αγοριού, που βλέπει την επερχόμενη είσοδο του στο κολέγιο, σαν άνεμο ελευθερίας. Ένα αγόρι, πρόθυμο, συντεταγμένο, με αγάπη στα κόμικς, τη ζωή αλλά και στην αρχή της συνειδητοποίησης με άρμα ένα άλμπουμ με ηχογραφημένες ομιλίες του Μ.Λουθερ Κινγκ, που πυρπολούν την καρδιά του και ατσαλώνουν την θέληση του για ένα καλύτερο κόσμο. Ένα τυχαίο γεγονός, θα τον οδηγήσει στο αναμορφωτήριο Νικελ. Εκεί που ο νόμος είναι λευκοί και μαύροι επιτηρητές ,επόπτες και ενώ επιφανειακά θυμίζει μια ήπια εκδοχή αναμορφωτηρίου, περισσότερο ένα σχολειό με συνοδεία εργασιών στις εγκαταστάσεις του σχολείου, κτήματα, τυπογραφείο κτλπ, στην  πραγματικότητα, είναι μια συμπυκνωμένη μικρογραφία της διαφθοράς των σωφρονιστικών μηχανισμών των Η.Π.Α

Η παθογένεια των ΗΠΑ και το υπόβαθρο των φυλετικών διακρίσεων, μαζί με τον στρουθοκαμηλισμό στο πραγματικό πρόβλημα, τις κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες και την ασυδοσία του κράτους, γίνονται θέματα σχολιασμού από τον Colson Whithead μέσα από το Νίκελ. Ἐνα μυθιστόρημα για την δεκαετία του 60, επίκαιρο όσο ποτέ στην δεκαετία του 2020 , που τέμνει βαθιά την Αμερικάνικη κοινωνία και το σύστημα εφαρμογής απονομής της δικαιοσύνης και τις παθογένειες του, δίνοντας την απάντηση  γιατί τίποτα δεν άλλαξε. Γιατί δεν αρκεί ένας Ἐλγουντ να γκρεμίσει ένα σαθρό οικοδόμημα, που βασίζεται στην βία ,την ασυδοσία και τη διαφθορά, με συμμέτοχους όλων των χρωμάτων ,που τους ενώνει η στολή και η εξουσία.

Και επειδή η ανάγνωση χρειάζεται την αντίστοιχη υπόκρουση, οι μουσικές μας προτάσεις για το 2021, με αξιολογική σειρά για να τις απολαύσετε, αναμένοντας το 2022

2021 Best Off

1. DANG!!!- "Sociopathinder"
2. NEED-"Norchestrion"
3. Bernie Marsden- "Chess'
4. Me and that man-'New songs, same shit,Vol2"
5. HOUSTON- "IV"
6. ECLIPSE-"Wired"
7. Gov't Mule-"Heavy load blues"
8. HEAVY FEATHER- "Mountain of sugar"
9. SABOTAGE-"Sabotage"
10. BLACKBERRY SMOKE -"You hear Georgia"
11. Billy Gibbons- Hardware
12. Sammi Yafa- "The Innermost journey to your outmost Mind"
13.  NESTOR-"Kid in a ghost town"
14. DOOMS CHILDREN-"Dooms children""
15. VINTAGE CARAVAN-"Monument"
16. Ayron Jones-"Child of the state"
17. PASSENGERS IN PANIC-"Passengers in panic"
18. KALEO-"Surface sounds"
    
19. CRIMSON FIRE- "Another dimension"
20. Jason Bieler and and the Baron Von Bielski Orchestra- "Songs for the apocalypse"

 

«Ως τις άκρες της γης» Έντουαρντ J. Λάρσον (Ψυχογιός)
 

1909, τρεις ριψοκίνδυνες αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου, του Νότιου Πόλου και της κορυφής του κόσμου (Κ2). Τρία θέματα ξεχασμένα στον σημερινό κόσμο. Τρία θέματα που στις αρχές του 20ου αιώνα αποτέλεσαν πηγή για σκέψη, φαντασία, όνειρα, αγώνες θυσίες, ίντριγκες και αμφισβητήσεις. Σήμερα τα ονόματα Πίρι, Σάκλετον, Δούκας των Αβρουζίων είναι ονόματα ξεχασμένα, ακόμη περισσότερο αυτά των Κουκ, Ουμπέρτο Κάνι, Νάνσεν,Ντέιβιντ, Μόσον, Χένσον, Μπάρτλετ. Πόσοι γνωρίζουν σήμερα τους Ινουίτ? Όλα αυτά τα ονόματα, είναι γνωστά στους λάτρεις των εξερευνήσεων, της περιπέτειας και των τηλεπαιχνιδιών. Στα τέλη του 190υ αιώνα και τις αρχές του 20^ου ήταν οι αντίστοιχοι ήρωες της κοινής γνώμης με τις σημερινές τηλεπερσόνες, αθλητές , σεφ κτλπ ακόμη και όταν τα νέα τους μεταδίδονταν με καθυστέρηση μηνών από την ολοκλήρωση της προσπάθειας τους (λόγω μέσων και συνθηκών). Είναι οι άνθρωποι που οργάνωσαν και πρωταγωνίστησαν στις αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου και Νότιου πόλου γεωγραφικού και μαγνητικού αλλά και της κορυφής των Ιμαλαίων, του περίφημου Κ2. Οι προσπάθειες δεν ευοδώθηκαν πλήρως. Για τον Πίρι και τον Κουκ υπάρχει μια διαμάχη που ποτέ δεν δόθηκε επίσημη απάντηση και λύση για το αν τελικά κατέκτησαν τον Βόρειο πόλο ή πρώτοι πλησίασαν κοντά και ποιός από τους δύο. Ο Σάκλετον με την προσέγγιση του στο Νότιο πόλο και οι Ντέιβιντ , Μόσον στον μαγνητικό Νότιο πόλο, γνωρίσαν τη δόξα σε Μ.Βρετανία και Αυστραλία αντίστοιχα, ενώ ο Ιταλός Δούκας των Αβρουζίων κοίταξε κατάματα την κορυφή Κ2, πλησιάζοντας κοντά, στην κατάκτηση της, που ήρθε μερικές δεκαετίες αργότερα από τον Χίλαρι.

Ο Λάρσον σε ένα βιβλίο, πυκνογραμμένο και με ζωντανή διήγηση, μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής, της τελευταίας εποχής  μεγάλων εξερευνήσεων. Πριν η τεχνολογία οδηγήσει τον Αμούνδσεν με το αερόπλοιο να πετάξει πάνω από τους πόλους. Στην εποχή που άνθρωποι, σκυλιά, Εσκιμώοι και πόνυ, πάλευαν με τον καιρό, την πείνα και τις ίδιες τις αδυναμίες τους, για μια σημαία στον πόλο, ένα σημείο στον χάρτη, που θα ολοκλήρωνε την κατάκτηση των πιο «απομακρυσμένων» σημείων της γης. Άνδρες, με φαλλοκρατική για τα σημερινά δεδομένα αντίληψη, όσο και ρατσιστική, απόδειξη η στάση του Πίρι απέναντι στον μαύρο σύντροφο του Χένσον, που τυπικά έφτασε πριν από αυτό στον Β.Πόλο  ή τη συμπεριφορά των Ιταλών στους αχθοφόρους που σήκωσαν το βάρος της προετοιμασίας για την εξόρμηση στα Ιμαλάια, μέσα στα χιόνια, με ελάχιστα ρούχα, με πενταροδεκάρες ως αμοιβή ή την «χρήση» των Ινουιτ, ως οδηγών και των οικογενειών τους ως υποστηρικτών (ράψιμο ρούχων, υπνοσάκων κτλπ) από τον Πίρι.

 

Η περιγραφή της ευγενούς άμιλλας των κυρίων της εποχής, συνήθως στρατιωτικών, αριστοκρατών, ευγενών για τη δόξα είναι συγκλονιστική. Η Εδουαρδιανή Αγγλία με τον καθηγητή Ντέιβιντ, έρχεται σε σύγκρουση με τον ηγέτη Σάκλετον και τον ψυχρό υπολογιστή και οργανωτικό Πίρι. Βρετανοί και κοινοπολιτεία στον Νότιο πόλο, Αμερικανοί στον Βόρειο, πιο πριν Ιταλοί και Νορβηγοί, σε μάχη με την φύση και το να περπατήσουν μερικά μέτρα πιο Νότια ή Βόρεια για το ρεκόρ ή ακόμη και την κατάκτηση του επάθλου του ίδιου του πόλου. Στο ενδιάμεσο με κάθε λεπτομέρεια, από τα αρχεία των εξερευνητών, ο Λαρσον περιγράφει την οργάνωση της αποστολής, την εύρεση χορηγών, τα πολιτικά παιχνίδια, τη σημαία που δίνει ο Εδουάρδος στο Σάκλετον, την υποστήριξη με  πολύχρονες άδειες στον αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού Πίρι από τον Θεόδωρο Ρούζβελτ. Έθνη ολόκληρα βλπ. Αυστραλία βλέπουν τους τοπικούς τους ήρωες Ντέιβιντ και Μόσον να επιστρέφουν εξαντλημένοι αλλά νικητές με τα στοιχεία της φύσης.

 

Η περιγραφή των αποστολών, όμως σε γεμίζει δέος και λύπη. Τα σκυλιά θυσιάζονται για να τραφούν τα πιο δυνατά σκυλιά και αργότερα οι άνθρωποι. Με την ίδια λογική οι άνθρωποι εξωθούνται σε ακραίες συνθήκες επιβίωσης, λιμοκτονίας,δυσεντερίας τρώγοντας χαλασμένο κρέας από τα πόνυ που σκότωσαν, εξαντλημένοι, τυφλωμένοι από το χιόνι, ελπίζοντας στην κατάκτηση του Πόλου ή ακόμη περισσότερο την επιστροφή στη βάση τους, για να τους διασώσει το πλοίο, που θα τους επιστρέψει στην μητέρα πατρίδα. Ο Λάρσον πλέκει παράλληλα τις ιστορίες κατάκτησης των τριών πόλων, με αυτές των Σάκλετον, Ντέιβιντ, να καθηλώνουν και συναρπάζουν για την ανθρώπινη δύναμη τους, ενώ του Πίρι, για τον ορθολογισμό και προγραμματισμό του και του Κουκ, σαν ένα ερώτημα, αν συνέβη , χωρίς να παίρνει θέση. 

Κρύο κρυοπαγήματα, εξάντληση, ελπίδα και πείσμα σκιαγραφούν απλούς ανθρώπους επιστήμονες που κάποιοι σε ηλικία των πενήντα ετών αναζητούν την δόξα , δίχως να εγκαταλείπουν αλλά και χωρίς κάποιές φορές να προσφέρουν. Το απέραντο λευκό της αρκτικής και της Ανταρκτικής, τα στρώματα πάγου, η απομόνωση, οι συνεχείς κίνδυνοι, ξεπηδάνε από τις σελίδες του βιβλίου, κάνοντας την κατάκτηση του τρίτου πόλου του Κ2 ενδιαφέρουσα αλλά αδύναμη , μπροστά στην απομόνωση και την προσπάθεια των Πίρι, Σάκλετον. Τρως μαζί τους το τελευταίο κομμάτι μπισκότου, ονειρεύεσαι λουκούλλεια γεύματα, σκοτώνεις το τελευταίο σκυλί και περπατάς ως την τελευταία αποθήκη , ελπίζοντας να δεις το πλοίο της διάσωσης να σε περιμένει. Η απόδειξη του κατορθώματος, θα έχει μάρτυρα την φωτογραφία και τα ημερολόγια της αποστολής και αυτό είναι και το τρωτό σημείο, των εξερευνητών που ηθελημένα ή άθελα τους βλπ Πίρι δεν προνόησαν να έχουν όργανα ακριβούς μέτρησης του γεωγραφικού πλάτους και μήκους δίνοντας λαβή στις αμφισβητήσεις. Ονειρεύεσαι σαν τον Πίρι, άρθρα σε εφημερίδες και δόξα σαν τους Σάκλετον, Ντέιβιντ, νιώθεις τα χέρια του κόσμου που σε σηκώνουν στους ώμους σαν τον Μόσον και τελικά ξέρεις ότι λιγότερο από μια δεκαετία μετά, ο ανθρώπινος ηρωισμός θα βρει άλλο πεδίο στις πεδιάδες της Φλάνδρας και οι πόλοι θα μείνουν ξεχασμένοι, μέχρι η οικολογική καταστροφή να τους επαναφέρει στην δημοσιότητα.

 

 

 Το «Ως τις άκρες τη γης» είναι από τα βιβλία που θα κάνουν τον έφηβο να ονειρευτεί και τον ταξιδιώτη, να ψάξει για εισιτήρια για τις τελευταίες παρθένες, απάτητες περιοχές της γης. Είναι ακόμα ένα βιβλίο που θα θέσει το ερώτημα ήταν τελικά μαύρος ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε τον Βόρειο πόλο? ‘Ήταν ο Κουκ αγύρτης ή ταξιδευτής, ήταν οι Ινουίτ θύματα των λευκών ή απλά κομπάρσοι με ουσιαστικό ρόλο στο ταξίδι του Πίρι? Άξιζε ο Ντέιβιντ της δόξας για τον Νότιο πόλο, είναι η υστεροφημία του Δούκα των Αβρουζίων άξια της προσπάθειας όταν καραβάνια αχθοφόρων και η Βρετανική διοίκηση στήριξαν το έργο του? Πάνω από όλα είναι ο «ηρωισμός» αυτών των γεωγραφικών κατακτήσεων, αποδεκτός σήμερα ή είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα ενός αγώνα, δίχως αντίκρισμα για την δόξα των αρχηγών των αποστολών, όταν όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, πέρασαν στην αφάνεια.

 

Ένα βιβλίο πλούσιο σε στοιχεία, ιστορίες ζωής, αγώνες και ήττες, μαζί με αμφισβητούμενους θριάμβους. Σε κάθε περίπτωση, καλογραμμένο, τεκμηριωμένο δεν παίρνει θέση, αλλά παρουσιάζει στοιχεία και φέρνει πιο κοντά στον σημερινό αναγνώστη μια ομάδα ανθρώπων, που η κατάκτηση των άκρων της γης, έγινε το προσωπικό τους Άγιο Δισκοπότηρο και κάποιοι ήπιαν, κάποιοι άλλοι το άγγιξαν, με τίμημα, μεγάλο ή μικρό για αυτούς και πολλά από τα μέλη της αποστολής τους ανθρώπους και ζώα. ‘Ένα βιβλίο για εφήβους, που το ταξίδι δεν θα σταματήσει ποτέ να τους ελκύει.

«Ο λευκός ήλιος των ηττημένων -όλη η αλήθεια για τον Αμερικανικό εμφύλιο» - Ντομινίκ Βενέρ (Patria)

 

«Ο λευκός ήλιος των ηττημένων -όλη η αλήθεια για τον Αμερικανικό εμφύλιο» - Ντομινίκ Βενέρ (Patria/Λόγχη)

 

Ο Αμερικανικός εμφύλιος είναι  στην Ευρώπη γνωστός περισσότερο από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες όπως το ¨Όσα παίρνει ο άνεμος" παρά από μια ανάλυση των πραγματικών αιτίων που οδήγησαν στον πιο αιματηρό πόλεμο στην ιστορία των Η.Π.Α. Ο Γάλλος ιστορικός δημοσιογράφος Ν.Β επιχειρεί μια ανάλυση της κατάστασης πρώτα της δουλείας και της δομής των πολιτειών Βορά και νότου, από την ανακάλυψη της Αμερικής και στη συνέχεια του ίδιου του πολέμου. Με σωρεία στοιχείων στοιχειοθετεί οχι μόνο την ουσιαστική σύγκρουση δυο συστημάτων, του πουριτανικού ,βιομηχανικού καπιταλιστικού Βορά με τον πιο χαλαρό, ευδαίμονα Νότο αλλά και των βασικών χαρακτήρων που έδρασαν στα χρόνια πριν και μετά βλπ Τζων Μπράουν, Γκραντ, Λη , Λίνκολν. Η περιγραφή του Νότου,των αγροτικών του επιδιώξεων, του βαμβακιού και των καπνών αλλά και της εξέλιξης της δουλείας στα δύο τμήματα των Η.Π.Α αποκαλύπτει πράγματα που διαστρεβλώνεται, πχ την αξία του σκλάβου και την έλλειψη πραγματικής αξίας στο να κακομεταχειρίζεται κανείς την "περιουσία " του. Η δε αντίστιξη μεταξύ του ελεύθερου εργάτη στην πρωτο βιομηχανική εποχή, στο Βορά, δίχως ασφάλιση με 12 ωρα ωράρια, παιδική εργασία ασθένειές και το φάσμα της ανεργίας δίχως επιδόματα, σε σχέση με τον εργάτη της φυτείας, εξειδικευμένο με τους γηραιότερους να χαίρουν "σύνταξης" με την αρωγή και φροντίδα από τους ιδιοκτήτες της φυτείας ξένιζε αλλά είναι ρεαλιστική και αποδεικνύει πόσο διαφορετικά κρίνουμε στον 21 αιώνα μια εποχή που ο εργαζόμενος αν και οξύμωρο είχε περισσότερες ελευθερίας και δικαιώματα ως σκλάβος στο Νότο παρά ως ελεύθερος Βιομηχανικός εργάτης στο Βορά.

 

Η επερχόμενη σύγκρουση των Νότιων πολιτειών με τις Βόρειες αναδεικνύεται με όλη την βαναυσότητα και πολεμική διάθεση του βορά, που γνώριζε ότι ο Νότος θα έπρεπε σε αυτο το ιδιόμορφο παιχνίδι ισορροπιών στην ένταξή νέων πολιτειών στη Αμερικανική ομοσπονδία ή να αθετήσεις τις βασικές του αρχές η να επιλέξει την απόσχιση. Την απόσχιση που αν και επέτρεπε το Σύνταγμα των πολιτειών δεν αποδέχτηκε ο Λίνκολν και η γερουσία των Βορείων που επιθυμούσαν διακαώς την ταπείνωση των Νοτίων. Η κίνηση εναντίων της δουλείας με τα στρεβλά δημοσιεύματα, τις επιθέσεις ενάντιων λευκών αλλά και τα προπαγανδιστικά βιβλία, όπως η «Καλύβα του μπάρμπα Θωμά», αποκαλύπτεται σε όλο το μεγαλείο ης ,ως υποκινουμένη από πολύ βαθύτερα οικονομικά συμφέροντα, από οτι υψηλά ιδεώδη. Ο Ν.Β με πληθώρα στοιχείων ενισχύει την άποψη οτι η σύγκρουση για τη εξουσία στις Η.ΠΑ ήταν προδικασμένη και ο Βοράς την υποκίνησε εν μέρει με την άτεγκτη στάση του, όταν ουσιαστικά αρνήθηκε στις πολιτείες του Νότου, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Επίσης δεν έλαβε ποτέ υπόψη του τις πληθυσμιακές αναλογίες, που σε περίπτωση απελευθέρωσης των σκλάβων μπορούσαν να οδηγήσουν το Νότο στην πλήρη απώλεια των ελεύθερων των λευκών από τους υπεράριθμους μαύρους σε αντίθεση με τον Βορά όπου η οικονομική εξαθλίωση κρατούσε το μεγαλύτερο μέρος των φτωχών στρωμάτων ασχέτως φυλής σε οικονομική σκλαβιά.

 

Η περιγραφή των πολεμικών επιχειρήσεων, συγκινεί με την δημιουργία του κράτους της συνομοσπονδίας από το πουθενά, το σπάσιμο του ναυτικού αποκλεισμού και την άρνηση αρχικά του επιθετικού πολέμου, εναντίον ενός Βορά που εξαπολύει πεινασμένους Ιρλανδούς μετανάστες στο πεδίο της μάχης με το δόλωμα της υπηκοότητας σε ένα πόλεμο φθοράς που θα κερδίσει. Η στρατηγική ιδιοφυία του Λη αλλά και η εξάντληση των ανθρωπίνων πόρων του Νότου, μαζί με την ολοκληρωτική και ιμπεριαλιστική πολιτική του Βορά που αντιλαμβάνεται την συνομοσπονδία ως εχθρό που αξίζει ταπείνωση και εξόντωση σηματοδοτούν το τμήμα της περιγραφής του πενταετούς πολέμου. Ιστορίες ευρηματικότητάς, εφευρετικότητάς αλλά και λιποψυχίας παρουσιάζονται γλαφυρά, μαζί με την διαφθορά του Βορά και τους καπιταλιστές που εξαγοράζουν θητείες και απλά στέλνουν τον φτωχό να πολεμήσει. Η αποτυχία του Λη να μεταφέρει τον πόλεμο στο βορά για να διεκδικήσει την ειρήνη αλλά και η άρνηση του Λίνκολν, στενόμυαλου και οπορτουνιστή να δεχτεί μία συνθηκολόγηση τον δεύτερο χρόνο, σταματώντας το αιματοκύλισμα αναδεικνύει το μίσος του εμφυλίου. Ελληνικό ενδιαφέρον έχει οτι ο ναυτικός αποκλεισμός του Βορά στην εξαγωγή βαμβακιού, ωφέλησε την ανάπτυξη των καλλιεργειών βαμβακιού απο Έλληνες στην Αίγυπτο, για να καλύψουν τις αυξημενες ανάγκες Αγγλλίας και Γαλλίας. Εντύπωση κάνει στο τέλος του βιβλίου, η άποψη ότι ο Λίνκολν έχοντας ωριμάσει θα οδηγούσε σε μια ενωμένη ΗΑ και ο θάνατος του από τον Μπουθ, θα στοιχήσει περισσότερο στον Νότο παρά στο Βορά. Δυστυχώς το κομμάτι με την συμπεριφορά του νικητή Βορά στον ηττημένο Νότο αποτελεί μόνο το τελευταίο τμήμα του βιβλίου και καλύπτει μάλλον επιδερμικά μια περίοδο που οδήγησε στην ίδρυση της Κλαν αλλά και στη διάπραξη εγκλημάτων εις βάρος του πληθυσμού του Νότου από στρατιώτες του Βορά και απελεύθερους, είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο. 

 

Με στοιχεία για τις απώλειες των δύο πλευρών, την υποχρεωτική στρατολόγησή και πόσο ήταν συμβατή με την νοοτροπία των δύο αντιμαχόμενων πλευρών αλλά και μια σειρά κειμένων οικονομικών και πολίτικων συγγραφέων από τον Τοκεβίλ μέχρι τον Μαρξ, ο Β σκιαγραφεί και υποστηρίζει με στοιχεία οτι ο πόλεμος ήταν περισσότερο ταξικός και επίσης ήταν ο προάγγελος των μεγάλων πολέμων σε επίπεδο οχυρωματικής τακτικής και τακτικών που θα ταλάνιζαν την Ευρώπη μόλις μερικές δεκαετίες αργότερα, εισάγοντας την επαναληπτική καραμπίνα, το μυδράλιο και τις σταθερές οχυρωματικές θέσεις, χαρακώματα στο λεξιλόγιο κι τον επικήδειο πολλών νέων ανδρών. Εμπεριστατωμένο αν και φανερά μεροληπτικό.δίνει μια λεπτομερή περιγραφή του αγώνα για επιβίωση του Νότου, έναντι στον βιομηχανικό βορά. Ένα αδυσώπητο αγώνα δύο ιδεολογιών, δύο τρόπων ζωής, που ενώ χρησιμοποίησα την σκλαβιά ως εφαλτήριο και αφορμή στην πράξη οδήγησαν σε ένα ακόμα αιώνα πολύ πιο σκληρού διαχωρισμού και ρατσιστικών προκαταλήψεων , ενώ η ταξικότητα του πολέμου, και ειδικότερα η διαφθορά ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα και την συμμέτοχή των τάξεων , εκπλήσσει δυσάρεστα τους υποστηρικτές των Βορείων που ήταν πραγματικά εκτός από διχαστικοί και βαθιά ταξικοί στην οργάνωση τους. 

 

Με πληθώρα στοιχείων, σας αφήνει να βγάλετε μόνο τα συμπεράσματα σας, για το δίκαιο του αγώνα κάθε πλευράς και αν αναρωτηθείτε αν δεν υπήρχε η πολιτική μισαλλοδοξία και το μίσος, αν ο πόλεμος θα μπορούσε να έχει σταματήσει από τον δεύτερο χρόνο , αφήνοντας την Αμερική με δεκάδες χιλιάδες λιγότερους νεκρούς και σε μια διαδικασία συμβιβασμού και συμφιλίωσης και οχι σε μια βαθιά χαοτική κρίση ταυτότητας και μίσους μεταξύ βορά κι Νότου που διαρκεί ως σήμερα με τις φτωχές τάξεις, να επωμίζονταν το βάρος και το κόστος αυτών των παιχνιδιών Ακραία ιδεαλιστικό και σε μερικά σημεία ίσως υπερβολικό, κάνει περήφανους όσους από εμάς αγαπήσαμε την ανθρώπινη παράδοση του αξιακού συστήματος του Νότου (χωρίς φυλετικές προκαταλήψεις) μαζί με την σημαία της συνομοσπονδίας και τα δεκατρία αστέρια της.

 

 

«Χίλια φεγγάρια» Σεμπάστιαν Μπάρι- (Ίκαρος)
 

Σπάνια η συνέχεια ενός μυθιστορήματος, καταφέρνει να σε αγγίξει όσο το πρώτο βιβλίο. Το «Χίλια φεγγάρια» αποτελεί την συνέχεια του «Μέρες δίχως τέλος» , ενός βιβλίου που έθιξε με μοναδικό τρόπο τον ρατσισμό απέναντι στους αυτόχθονες Ινδιάνους αλλά και τον ρατσισμό λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, στην μακρινή πλέον Άγρια Δύση, στα χρόνια της επέκτασης των λευκών αποίκων και του Εμφυλίου, μέσα από την ιστορία του ομοφυλόφιλου ζευγαριού των Τόμας Μακ Ναλτι και Τζόν Κόουλ και της υιοθετημένης κόρης τους , επιζήσαντα της σφαγής στην οποία οι ίδιοι συμμετείχαν, της Ινδιάνας Γουινόνα. Η μικρή αυτή οικογένεια βρήκε καταφύγιο στον παλιό συμπολεμιστή στους Λίζυ στο Τεννεσι, παρέα με δύο μαύρα αδέλφια, σε μια σκληρή αλλά τίμια αν και φτωχή αγροτική ζωή.

 

Τον κόσμο μετά την ήττα του Νότου και την βάναυση επικράτηση του Βορά, σε μια κοινωνία, που είναι ακόμα σε αναβρασμό με το αίμα του εμφυλίου ζεστό, περιγράφει ο Μπάρι. Ο κεντρικός ήρωας, η ηρωίδα πιο σωστά ,είναι αυτή τη φορά η Γουινόνα. Ένα κορίτσι μεγαλωμένο με αγάπη και ελευθερία που προσαρμόζεται στην μικρή πόλη του Πάρις, ακροβατώντας ανάμεσα στον φυλετικό ρατσισμό και τον σεξισμό, με την δική της παρακαταθήκη ελευθερίας των προγόνων της και την ίδια να αποτελεί μέρος ενός κόσμου που κοιτά σιγά σιγά το τέλος του αιώνα . Η μικρή Ινδιάνα, έφηβη πια ερωτεύεται έναν λευκό και κάπου εκεί αρχίζει ένα γαϊτανάκι, γεγονότων που θα αναστατώσουν τη ζωή της αλλά και τη ζωή της μικρής κοινότητας. Ένα βιασμός, συγκρούσεις πολιτικών και τοπικών αρχόντων, αλλαγές κατεύθυνσης των κρατικών αρχών ανάλογα με τον εκάστοτε κυβερνήτη , μίσος για τους  απελεύθερους αλλά και φτώχεια και έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων στην λευκή κοινότητα συνθέτουν ένα εκρηκτικό χαρμάνι.

Όταν ο μαύρος φίλος της Γουινόνα θα χτυπηθεί άσχημα, η Γουινόνα θα πρωτοστατήσει στην απονομή δικαιοσύνης, αλλά τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται, ούτε τα πάντα είναι μαύρα και άσπρα. Ο κόσμος θα γίνει γκρι, αναγκάζοντας την μαζί με τους οικείους της, να στηριχθούν στον εαυτό  τους και την έμφυτη τάση τους να μοιράζουν αγάπη και όχι μίσος που είναι το αγαπημένο «σπόρ» της κοινότητας που ανήκουν.

Δολοπλοκίες και πολίτικά παιχνίδια θα επηρεάσουν τη ζωή τους, αλλά περισσότερο θα επηρεάσουν τη  Γουινόνα, που από υποψήφια νύφη ενός λευκού βοηθού στο εμπορικό της πόλης, θα βρεθεί ερωτευμένη με μία άλλη μικρή Ινδιάνα και θα εξερευνήσει με την είσοδο στην ενηλικίωση, τα όρια και τις δυνάμεις της αληθινής αγάπης. Ο Μπάρι χρησιμοποιεί ακόμη μια φορά τον γεμάτο εντάσεις κόσμο του μετεμφυλιακού Νότου, για να γράψει ένα μυθιστόρημα βαθιά πολιτικό όσο και ανθρώπινο. Η προσπάθεια μιας κοινωνίας να προχωρήσει, με πιο δίκαιους όρους για όλους, αλλά και η αντίδραση από παλιούς και νέους αφέντες, είναι η επιφάνεια του βιβλίου. Την ίδια στιγμή, η προσωπική ανάγκη για καθορισμό, αυτοπροσδιορισμό, φυλετικό αλλά και σεξουαλικό, σε έναν κόσμο βαθιά οπισθοδρομικό και γεμάτο προκαταλήψεις, θα οδηγήσει την Γουινόνα στα όρια του θανάτου.

Με ψύχραιμη και γεμάτη πάθος για την ανθρώπινη ζωή φωνή, ο Μπαρι θα μιλήσει για τον φόβο μπροστά στο διαφορετικό, την ενοχή και την απώλεια, την δύναμη της οικογένειας και της φιλίας, τη θαυματουργή αναπλαστική ικανότητα του έρωτα, την ανεμελιά της παιδικότητας που γίνεται παράτολμη εφηβεία και ωρίμανση μέσα από τα δάκρυα και τον φόβο μπροστά στην αγχόνη.

Ανθρώπινη και θεϊκή δικαιοσύνη, έχουν μικτό ρόλο σε ένα βιβλίο συναισθημάτων, που αν και θα μπορούσε να γίνει ένα ταπεινό αστυνομικό γουέστερν, γίνεται ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα, για την ωρίμανση μιας μικρής Ινδιάνας σε ένα ανεξάρτητο άνθρωπο σε μια κοινωνία , όπου γυναίκες και Ινδιάνοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας με ελάχιστα ή καθόλου δικαιώματα. Σκληρό, συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο και ρεαλιστικό, κάνει τον αναγνώστη να ταυτιστεί και να συμπάσχει με την κεντρική ηρωίδα, που προσπαθεί μάταια κάποιες φορές, όπως στην πραγματική ζωή να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που την ταλανίζουν, αλλά ανταπεξέρχεται τις δυσκολίες, βγαίνοντας πιο ώριμη, πιο ζωντανή αλλά και με τις ουλές να την καίνε τα βράδια των σκέψεων.

Αν θέλει κανείς να διαβάσει τα δύο βιβλία μαζί, θα εντυπωσιαστεί από το σκοτεινό γοτθικό  ‘Μέρες δίχως τέλος» και το οντολογικό , σκοτεινό αλλά και πολύ πιο μελαγχολικό «Χίλια φεγγάρια». Το ποιο βιβλίο είναι καλύτερο, το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μπαρι έχει πετύχει να δημιουργήσει μια ομάδα χαρακτήρων που ταυτιζόμαστε μαζί τους σε ένα κόσμο τόσο μακρινό αλλά συνάμα και τόσο επίκαιρο και κοντινό, γιατί η παθογένεια του ανθρώπου έχει παραμείνει απαράλλακτη από το μετεμφυλιακό Τενεσί στην σημερινή Ελλάδα, ίσως και να έχει χειροτερέψει, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις Η.Π.Α. Ένα διαχρονικό μυθιστόρημα, για τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τον έρωτα, σε ένα κόσμο που μετράει μόνο η προσωπική τιμιότητα, σε πείσμα των συμπαιγνιών και τη κατασκευασμένης «ευνομίας».

«Το κορίτσι με τους αναρχικούς»- Isabel Meredith (Χίμαιρα)

 

Λίγες φορές, έχουμε μια τόσο ρεαλιστική περιγραφή του αναρχικού κινήματος στη γέννηση του, από δύο  Βρετανίδες συγγραφείς,τις αδελφές Ολίβια και Έλεν Ροσέτι, που πίσω από το ψευδώνυμο Ίζαμπελ Μέρεντιθ, περιέγραψαν την πραγματική εμπλοκή τους με το Βρετανικό και διεθνές αναρχικό κίνημα στα τέλη του 19^ου αιώνα και αρχές του 20^ου. Η ενεργή ανάμιξη τους περιελάβανε την κυκλοφορία της εφημερίδας «Πυρσός», αλλά και τη γνωριμία τους με τον Κροπότκιν.

Στο «Το κορίτσι με τους αναρχικούς» η Μέρεντιθ, κόρη οικογένειας με καλλιτεχνικές και πολιτικές αναζητήσεις πέραν της μεγαλοαστικής καταγωγής της, έρχεται σε επαφή με τον αναρχισμό, μέσα από συγκεντρώσεις Ευρωπαίων αναρχικών που βρίσκουν στην Μ.Βρετανία καταφύγιο λόγω των πολιτικών διώξεων στην Ηπειρωτική Ευρώπη, κυρίως Ρώσους, Γάλλους και Ιταλούς. Παρέα με έναν Άγγλο γιατρό που σιγά σιγά γίνεται όλο και πιο ριζοσπαστικός στις προσεγγίσεις του, αλλά και μια μικρή ομάδα ανθρώπων που η Σοσιαλδημοκρατία δεν εκφράζει λόγω της θεωρητικής τοποθέτησης της, η Μέρεντιθ, αποφασίζει να ενταχθεί ενεργά στον αγώνα.

 

Η επαφή της με τους πραγματικούς αναρχικούς και το ιδεολογικό και κοινωνικό υπόβαθρο του καθενός δεν εκπλήσσει σήμερα, αλλά αποκαλύπτει τις αδυναμίες ενός ακραία ιδεαλιστικού κινήματος. Ο τυπογράφος που πραγματικά, μισεί τους πάντες, μαζί με την καθαριότητα και την εργασία για οποιοδήποτε σκοπό. Οι Ιταλοί σύντροφοι, που έχουν ιστορικό κλοπών, φόνων για ερωτικές αντιζηλίες και ακραίου συντηρητισμού ή πλήρους ελευθερίας στις μεταξύ τους σχέσεις ως ερωτικά τρίο, είναι μερικοί από τους ανθρώπους που θα συναναστραφεί η βαθιά ιδεολόγος Μέρεντιθ. Οι πιο προσγειωμένοι και αφοσιωμένοι  στην παγκόσμια επανάσταση και ανατροπή Ρώσοι σύντροφοι, οδηγούνται από ακραία αισθήματα πίστης στον σκοπό που αφήνουν κάθε ανθρώπινη διάσταση στο περιθώριο, θύμα των οποίων θα πέσει και η ίδια η συγγραφέας, που θα ερωτευθεί τον ιδεαλιστή, διεθνή επαναστάτη Κοζίνσκι , μια ολοφάνερη αναφορά στον Κροπότκιν. Όμως ο σεχταρισμός του κινήματος ανάλογα με την πίστη των συμμετεχόντων, σε έναν αναρχισμό με υπευθυνότητα ή μια ακραία αναρχική δικτατορία που όλοι είναι ίσοι και ταυτόχρονα εχθροί αν δεν υπακούσουν σε γενικότερες έννοιες, δημιουργεί ερωτηματικά στην συγγραφέα.

 

Οι περιγραφές Άγγλων αναρχικών που εντάσσονται στο κίνημα, γιατί δεν θέλουν να δουλέψουν ή με καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς πχ οικογενειακές συγκρούσεις, δείχνει έντονα την πραγματική διάσταση του κινήματος. Ειδικά στη Μ. Βρετανία που οι ιδεολόγοι αναρχικοί αστοί, θυσιάζουν την ταξική θέση τους ,όπως ο γιατρός Αρμιτάζ, ενώ οι προλετάριοι αναρχικοί, επιδιώκουν να βελτιώσουν την καθημερινότητα τους, δείχνοντας αξιοθαύμαστή αδιαφορία, στην διάδοση το σκοπού, μπροστά σε μερικές κρεατόπιτες και δωρεάν μπίρες. Η πραγματικότητα και οι θυσίες για το κίνημα, περιγράφονται γλαφυρά, αλλά είναι και εν μερει διασκεδαστικές με τους λούμπεν αναρχικούς να κοιμούνται στο τυπογραφείο ξενώνα, τόπο συγκέντρωσης, γιάφκα και την εκδότρια στο μεγαλοαστικό σπίτι της, με την αδερφή της τραγουδίστρια όπερας που περιοδεύει στις ΗΠΑ και τον αδελφό της σπουδαστή ιατρικής που όμως βοηθά όπως μπορεί σε πρωχοκομεία κτλπ.

 

Η αναίρεση του ιδεαλισμού, ο ζηλωτής αναρχικός του εξωτερικού που τοποθετεί τον σκοπό πάνω και από τον ίδιο τον εαυτό του και η κοινωνία, που αρνείται πεισματικά να υιοθετήσει τις ριζοσπαστικές απόψεις και πρέπει να αφυπνιστεί δια της βίας, είναι ερωτήματα που η επανάσταση δεν έχει καταφέρει να απαντήσει από τον 19^ο αιώνα ως σήμερα. Αντίθετα το αναρχικό κίνημα παρουσιάζεται εν μέρει ιδεαλιστικό, εν μέρει αιθεροβάμων και δείχνει τις εγγενείς αδυναμίες του, που θα αποκαλυφθούν στα πεδία των μαχών της Καταλονίας μερικές δεκαετίες αργότερα, όταν η αυτοοργάνωση των αναρχικών δεν θα καταφέρει να αντισταθεί στους φαλαγγίτες του Φράνκο, γιατί η φιλοτιμία και το πάθος δεν μπορούν εύκολα να νικήσουν ένα οργανωμένο σύστημα.

 

Αν και λογοτεχνικό, το βιβλίο κάνει αναφορά σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις,αλλαγμένα για ευνόητους λόγους , μη αναγνώρισης, χωρίς να ωραιοποιεί καμία συμπεριφορά. Το τέλος του βιβλίου με το κλείσιμο της εφημερίδας και την φυγή των ξένων αναρχικών στο εξωτερικό για να συνεχίσουν την επανάσταση, είναι εν μέρει και το τέλος της πρώτης περιόδου των συγγραφέων. Η επιλογή τους να μετακινηθούν στην πραγματική ζωή για προσωπικούς λόγους στην Ιταλία και τελικά να ενταχθούν στο φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι μαζί με την εισαγωγή του βιβλίου είναι τα πιο αξιοσημείωτά στοιχεία. Η πραγματικότητα, αλλάζει τον επαναστάτη και δείχνει το πόσο συγκοινωνούντα δοχεία είναι οι ακραίες ιδεολογίες. Επίσης το τέλος της εφημερίδας και η πορεία των περισσότερων εκ των ηρώων, δείχνει  πόσο ο ουτοπισμός/ιδεαλισμός απαιτεί θυσίες σε βάθος χρόνου, και πώς λίγοι είναι αυτοί που τολμούν να ακολουθήσουν έναν τέτοιο δρόμο, συχνά χωρίς να υπολογίζουν τους γύρω τους, αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ορίζοντας τον εαυτό τους, αυτόκλητο σωτήρα της κοινωνίας.

 

«Το κορίτσι με τους αναρχικούς» είναι ένα βιβλίο που έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί αποτελεί την πραγματική εξιστόρηση ενός κινήματος από ανθρώπους που συμμετείχαν, με την οικονομική άνεση και την κοινωνική θέση τους, να τους επιτρέπει, τη συμμέτοχή, τον σχολιασμό αλλά πάνω από όλα το να είναι παρατηρητές όσων ενεπλάκησαν στο κίνημα βρίσκοντας εκεί δικαιολογία ή διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα του προλετάριου του 19 ου αιώνα. Είναι η γνωστή έκφραση «αριστερός με δεξιά τσέπη» σε όλο το μεγαλείο της. Η ιδεολογία είναι παρούσα, αλλά οι συγγραφείς δεν αντιμετωπίζουν ποτέ προβλήματα επιβίωσης, μόνο προσφέρουν στο πλαίσιο του δυνατού, χωρίς να διακινδυνεύουν παρά ελάχιστα. Ένα παιχνίδι επανάστασης, όταν οι πραγματικοί επαναστάτες Ρώσοι,Ιταλοί και Γάλλοι αναρχικοί, οδηγούνται στην κρεμάλα και γκιλοτίνα.

 

Αξίζει να το διαβάσετε, δίνοντας εξίσου μεγάλη βαρύτητα στο βιβλίο όσο και στην πολύ ωραία εισαγωγή του Θωμά Μαστακούρη που αποκαθηλώνει τον μύθο και οδηγεί σε μια πιο τίμια ανάγνωση, βασισμένη στην πεζή μεν, αλλά αδυσώπητη και αδιάψευστη πραγματικότητα. Όπως έλεγε και ένας παλιός αναρχικός των Εξαρχείων, «δεν μπορείς να έχεις τα πόδια και στις δύο βάρκες».