In these years of plastic melodic hard rock, few bands have sounded so fresh as ECLIPSE did. In “Paradigm” they set the paradigm for the younger bands in the genre, on how to produce an album that combines the best moments of the high-tech AOR of the 80s,90s along with the more high quality sound of the 00 and appeal to the Spotify generation. Great melodic songs like the same title, ‘United”, “The masquerade” or majestic ballads like ‘Take me home” with the Celtic influences (all hail to DARE) just bring the wall down and make the disbelievers, that melodic rock deserves a place among the rockers, to change their minds. Mind blowing guitars, anthemic choruses, obsessing melodies, catapult this album to the highest positions in the Top album lists of 2019. If GHOST revive classic heavy metal, then ECLIPSE resurrect Hard rock, or melodic rock and really created a monster of an album, that will haunt you, till you sing along each and every song. A paradigm of modern hard rock album!!!
Οικογενειακή σάγκα , (λατρεύω αυτούς τους όρους), πολιτικό μυθιστόρημα, ιστορικό αφήγημα, μυθιστορηματική ανασκόπηση, του τέλους των 70ς στις Η.Π.Α, όροι που ταιριάζουν και συνάμα δεν καταφέρνουν να δώσουν μια ακριβή περιγραφή στο ογκώδες μυθιστόρημα του Κέινιν.
Η ιστορία πανέξυπνη, με κύριο πρόσωπο έναν γερουσιαστή, τόσο αληθοφανή, που αναγκάστηκα να διασταυρώσω ότι δεν υπήρξε. Με φόντο τις εκλογές των αρχών του 70, ο γερουσιαστής Μπονγουίλερ και η «προοδευτική» πολιτική του υπέρ του εργάτη, αποτελεί τον κινητήριο άξονα, για να σκιαγραφηθεί το πολιτικό παρασκήνιο, οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ των πλούσιων οικογενειών τύπου Ροκφελερ, Κένεντι, του τύπου, των συνδικάτων και της πολιτικής εξουσίας στις Η.Π.Α.
Αφηγητής, μέσα από μια κλασική χρονική αναδρομή, ένας ώριμος δημοσιογράφος. Η ανάδρομη ξεκινά με τον ίδιο νεαρό που η μοίρα και οι ικανότητες του τον θέλουν να τίθεται υπό την προστασία μιας από τις οικογένειες που πλούτισαν τον 19ο αιώνα στις Η.Π.Α. Οικογένειες μεταναστών που με τη σειρά τους , δημιούργησαν τον κοινωνικό και εργασιακό ιστό για τις κεντρικές και μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α ελέγχοντας τα μέσα παραγωγής αλλά και δημιουργώντας ένα πρόσθετο δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας για τους εργαζόμενους τους. Ο νεαρός τότε αφηγητής, θα βρεθεί στη δίνη μιας πολιτικής αντιπαλότητας μεταξύ του γερουσιαστή Μπονγουίλερ και του προέδρου Νίξον, ενός θανάτου, μιας κοπέλας μέλους της εκστρατείας του και της οικογένειας Μέτερι. Οι Μέτερι, είναι πλουτοκράτες. Οικογένεια μεταναστών που έχτισαν δουλεύοντας την αυτοκρατορία τους και επιθυμούν να εισέλθουν στην κεντρική εξουσία μέσω αντιπροσώπου ή άνθρωποι που επιθυμούν να επηρεάσουν την κεντρική εξουσία για το καλό των εργατών τους, των ανθρώπων της περιοχής τους? Ηθικά διλλήματα σε κάθε πράξη, κάθε σκέψη. Συγκεντρώσεις με παρουσία δημοσιογράφων που σαν άλλοι μάντεις προβλέπουν το εκλογικό αποτέλεσμα, από πολιτεία σε πολιτεία και προσπαθούν να βοηθήσουν για τα στοιχήματα της εξουσίας, τροφοδοτώντας με πληροφορίες τα αντίπαλα στρατόπεδα.
Ο Κέινιν, περιγράφει τις Η.Π.Α του πολέμου του Βιετνάμ, όχι μέσα από τις μεγάλες πόλεις, τις διαδηλώσεις και την αναταραχή, αλλά μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας με τα δικά της προβλήματα, που αποτελεί τον κύριο οικονομικό υποστηρικτή του ενός εκ των δύο υποψηφίων, που θα βυθίσουν την χώρα περισσότερο στον πόλεμο ή θα φέρουν πίσω τους νέους τους από τους ορυζώνες του Βιετνάμ. Νεανικοί έρωτες ,συνυπάρχουν με παιχνίδια εξουσίας, ενώ ο κεντρικός ήρωας, ξετυλίγει το κουβάρι ,ώριμος πια, παρακολουθώντας την κηδεία του γερουσιαστή. Παρέα του, μια νεαρή κοπέλα, μαθητευόμενη δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα, που είναι αρχισυντάκτης. Ο χρόνος συνθλίβεται ανάμεσα στο άνευρο σήμερα και το φορτισμένο συναισθηματικά χθες. Ο ώριμος και κυνικός αρχισυντάκτης, οικογενειάρχης πια και ο ίδιος, αναγνωρίζει τον ευαίσθητο, ρομαντικό εαυτό του και την γνωριμία του, με όχι τόσο φωτεινή πλευρά της διεκδίκησης της εξουσίας, με τον τρόπο που λειτουργούν οι Αμερικάνικες πολίτικές καμπάνιες. Η πορεία του στο σήμερα, δίνει απλώς τη συνέχεια και τις απαντήσεις, για όσα έσβησαν με τον γερουσιαστή, στις εκλογές των 70ς αρχικά και με την αλλαγή των Η.Π.Α με τον ερχομό του νέου αιώνα και την ύφεση. Οι μόνες σταθερές που παραμένουν , οι άνθρωποι και οι αξίες τους, στην ζωή, η εντιμότητα , ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, η αξιοπρέπεια. Όροι που μέσα στη ζωή του αφηγητή, θα στρεβλωθούν ηθελημένα ή άθελα του, καθώς μαζί με τον μικρόκοσμο του, οι Η.Π.Α , που απεικονίζει τόσο εύστοχα ο Κεινιν, μέσα από το ιδιόρρυθμο εκλογικό παιχνίδι των υποψηφίων των κομμάτων που παλεύουν για το χρίσμα του Υποψήφιου προέδρου, θα βρεθεί στη δίνη της ηθικής κατάρρευσης, με το Γουότεργκειτ, να διαγράφεται αμυδρά στον ορίζοντα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Λιγότερο ένα κοινωνικό μυθιστόρημα και περισσότερο ένα πολιτικό σχόλιο πρωτίστως και μια σπουδή πάνω στην έννοια της ηθικής ακεραιότητας δευτερευόντως, το «Αμέρικα, Αμέρικα» σε αντίθεση με την ταινία του Καζάν, μιλάει για όνειρα που απογειώθηκαν και έσβησαν στις φλόγες, του λάθους της στιγμής, μιας επιλογής, εκεί που η ηθική γκριζάρει, όταν επεμβαίνει το συναίσθημα. Ο Κέινιν, κάνει έναν παραλληλισμό ανάμεσα στα 70ς και 10ς,με κοινό σημείο τις πολιτικές εκστρατείες που στηρίζονται από οικογένειες πλουτοκρατών. Οι Η.Π.Α των 70ς μπλεγμένες στον πόλεμο κατά του κομμουνισμού στην Ασία, οι Η.Π.Α των 10 ς μπλεγμένες στον πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας , με προέδρους που στηρίζονται στην σχέση τους με τον τύπο, ενώ το δημόσιο προφίλ μέσω εφημερίδων τότε, μέσω social media κ ΜΜΕ σήμερα, σε μεγάλο βαθμό καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα των εκλογικών αναμετρήσεων. Παραλληλισμοί, σχολιασμός και τελικά το αέναο παιχνίδι της εξουσίας και οι θυσίες των συμμετεχόντων σε ένα βιβλίο, με στοιχεία Ελληνικής αρχαίας τραγωδίας αλλά και ρεαλισμό που έχει μυρωδιά Στάινμπεκ. Ανατομία του Αμερικανικού ονείρου και μιας κοινωνίας που αν και εξελίσσεται, κυριαρχείται από τα ανθρώπινα πάθη.
Ογκώδες βιβλίο, που έχει δυνατό ρυθμό, ωραία δομημένους χαρακτήρες και κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, φέρνοντας στο μυαλό σειρά σκέψεων αναφορικά με την ακεραιότητα των πολιτικών, την ορθότητα των επιλογών μας και την σημασία λέξεων όπως αφοσίωση κι η πίστη, σε ανθρώπους και ιδανικά.
Σαν αναγνώστης του συγγραφέα, θα έπρεπε να ντρέπομαι, που άργησα να το διαβάσω και ακόμη περισσότερο να το παρουσιάσω, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ… Μετά από καιρό έχουμε ένα Χόρνμπυ σε μεγάλη φόρμα. Με όχημα ή σκηνικό να θέλετε την μεταπολεμική Μεγάλη Βρετανία και μια κοπέλα που ασφυκτιά στον Βορά και ονειρεύεται την χειραφέτηση της μέσα από την κωμωδία, μας δίνει ένα πολύ όμορφο βιβλίο, για την ενηλικίωση, όχι μόνο της κεντρικής ηρωίδας αλλά και της Βρετανικής κοινωνίας.
Οι σαπουνόπερες του BBC και τα ιδιωτικά κανάλια αντίπαλοι τους είναι το
σκηνικό, στο οποίο η Αγγλική κοινωνία, αρχίζει να ωριμάζει. Να
αντιμετωπίζει το διαζύγιο, την γυναίκα με άποψη (χειραφέτηση), τον άνδρα
που είναι άβουλος, εργατικός αλλά δεν ικανοποιεί την ιδέα των μοντέρνων
σχέσεων. Η Σούζι η κεντρική ηρωίδα με την «αφέλεια» της επαρχιώτισσας
του Αγγλικού Βορά ,των καλλιστείων και του «καλού γάμου» βιώνει την
αναγνώριση, την τηλεοπτική αγάπη αλλά και το κενό του “Swinging London”.
Οι δύο σεναριογράφοι της σειράς, ο ένας ομοφυλόφιλος με τάσεις για
φιλολογική αναγνώριση και ο άλλος σε σεξουαλική σύγχυση με αυξημένη
ανάγκη να ζει από απλώς όσα γράφει, είναι το δίδυμο, του «ρεαλιστή»
ενάντια στον «καλλιτέχνη». Τα γιν και γιανγκ που χωριστά δεν μπορούν να
αποδώσουν και που ο καταλύτης στην δημιουργική τους σχέση, είναι η
γεμάτη ζωντάνια αλλά και επαρχιακή ευθύτητα Σούζι. Ο παραγωγός Ντένις με
τον κρυφό έρωτα για την πρωταγωνίστρια αλλά και διαχειριστή του
«τηλεοπτικού τσίρκου» επί σκηνής, ακροβατεί ανάμεσα σε έναν διαλυμένο
γάμο και έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Παρέα με την Βρετανική κοινωνία που
κάνει βήματα στην αλλαγή αντίληψης της αποδεχόμενη σιγά σιγά την
ομοφυλοφιλία, την γυναικεία έμπρακτη χειραφέτηση, το διαζύγιο, οι ήρωες
του βιβλίου, γήινοι και απτοί, βρίσκουν τον δρόμο τους και συνεχίζουν,
δέσμιοι συμβιβασμών ή απόρριψης των συμβιβασμών, ζωντανοί ,όπως ο
συνεπιβάτης μας στην διπλανή θέση στο μετρό. Γεμάτοι αγωνίες, προβλήματα
και ελάχιστη από την τηλεοπτική δόξα, που θα κουβαλήσουν οι αντίστοιχοι
τους στη δεκαετία του 80.
Το τέλος του σήριαλ, δεν σηματοδοτεί το τέλος του βιβλίου. Ο Χόρνμπυ τολμά να μας μεταφέρει στο σήμερα, στην εποχή της αναβίωσης και λατρείας του ρετρό, του ιντερνέτ και των διαδικτυακών δημοπρασιών. Οι κεντρικοί ήρωες, οι περισσότεροι συνεχίζουν, αλλαγμένοι, αλλά η ανάγκη της επιβεβαίωσης ,της επιβίωσης, ανάλογα με τον καθένα συνεχίζουν να υπάρχουν και δίνουν έναν τόνο ρομαντισμού αλλά και γλυκόπικρης ωρίμανσης στα τελευταία βήματα πριν το τέλος, σε ένα βιβλίο, που διαβάζεται σαν κομεντί και αποκτά στη διάρκεια της αφήγησης, τον χαρακτήρα χρονικού, ενός κόσμου που αλλάζει, χωρίς το όνειρο να παύει να ισχύει, αλλά και να πραγματώνεται σε προσωπικό επίπεδο όσο και αν οι καιροί δεν είναι πια ίδιοι. Πνευματώδης, ανθρώπινος, καθημερινός, κάνει τους ήρωες του να μας αγγίξουν, με απλό λόγο και σύνθετα νοήματα, που ποτέ δεν κουράζουν. Χόρνμπυ σε φόρμα και μάλιστα μεγάλη.
Διαβάζεται συνοδεία Tony Bennett- Diana Krall – Love is here to stay
When the spirit of punk in GUNS N ROSES strike a vein for gold, in the collaboration with Shooter Jennings, the Country outlaw, I’ m here to present one of the most compelling, sensitive country, (hard) rock album of the year. If only for the same title song “Tenderness’, ill have to give this album a mere 7, but after the initial song of this soul revealing anthem, the pair has even more to give. ‘Wasted heart’, ‘Last September”, “Cold outside’, ‘Feel” songs that could find their way in UUI, I&II. Everything McKagan has done till now, from NEUROTIC OUTSIDERS to his solo woks come together in an album more (with some reworks of his old stuff, but mostly new material) in to the country / early 70s rock side of music, but with some deep emotions to back up his choice. Country rock, with some Neil Young edge and looking to the 00s, could be the best description of an album that loves equally the laid down moments of GNR and the Nashville skyline. Grab a beer and enjoy it. I Wish Izzy Stradlin could have add his touch to this album too, but don’t be ungrateful.
When classical guitar meets rock meets latin, meets hard rock, meets a crazy pair of Mexican musicians, the result is astonishing. In their latest fifth studio album, Rodrigo and Gabriela, let the rock clothing down and get deep in to the core of music. Latin elements, rock fingering, melodies, classic guitar approach, flamenco all together in an addictive album that requires all of your attention and devotion as musical landscapes change in every minute of the song. Form the opening “Mettavolution” the duet just takes Santana and all the latin influenced masters to a new level. Some backing vocals to accompany the song and we travel from Mexico, to California, and then fly over the Andes. My personal favorite “Terracentric’ is a tribute to the great shredding albums of the 90s, with a Frank Gambale feeling along with the sensitive ‘Electric soul”.
I must admit this time the PINK FLOYD cover, “Echoes” is probably the most weak song on this album Overall, this is an album that big company executives will enjoy at their Hampton houses, rockers in the late hours at their full of smoke rock bars and the hipster tribe at their lounge bars. An album of world music composed and performed by musicians with a beating rock hard and acoustic instruments. Amazing.
The great Canadian guitar player returns with an oldie but goodie. Not blues as we/you may have expected but instead a great take on various swing/jazz classics. Pat Travers work with some jazz musician (A baritone sax, trombone, alto sax, and trumpet), upright bass along his own members of his power trio to bring to life some great songs in a more ‘rock” form. In reality the horns, trumpets etc, the leading organ has been substituted or has additional power from his own guitar and the result is simply magnificent. The 40’s feeling is all around but fueled up by his master playing. The feeling of melody he has in his playing along the powerhouse playing he has established all these years with his trio now comes to a more musically eloquent form along with the structure of classics like Louis Prima's "Sing Sing Sing", Duke Elington's "Take The 'A' Train", Glenn Miller's "In The Mood" and others. The result is an incredible listening experience of familiar tunes played like you've never heard them before.
Travers reworked the songs with respect adding his own personal seal and making them sounding fresh and up to date without losing the elements that made them classic. A great ‘covers’ album of the most unexpected guests.
For one more time Australia’s best voice (rock,soul, blues) you name it, is back with a new record. The result is more than satisfying and this is his 17th solo record…so guess what, Jimmy Barnes still got it big time. We have an instant classic in the vein of “Working class hero” that makes the original fading along with a number of soul infused rock songs from a man with a grasp voice that never lets you down. Don Walker of COLD CHISEL fame, gave a really helping hand in crafting some wonderful songs like ‘My demon”, “Stolen car” and the same title.. Rock n roll, hard rock, soul, honky tonk, blues are blended with a voice that never lets you down. Like a good police story, Jimmy Barnes album keep your interest even when you know who the murderer is. The class of the songs and the singer’s performance just makes you happy to be a listener. For one more time, great songs and music to live by.
Από το ένα άκρο της Ελλάδας στο άλλο, από το Μυστρά στα Μέγαρα, από τις στάνες της Ελευσίνας, στα νοσοκομεία της Αθήνας, ξεπηδάνε ήρωες της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας που ονομάζεται Ελλάδα του εμφυλίου και μετεμφυλιακή Ελλάδα. Ο Άντριους, σιωπηλός παρατηρητής και ποτέ κριτής, δύσκολα λαμβάνει θέση. Αναζητά τον άνθρωπο και την σύνδεση με τα μεσαιωνικά χρόνια του Βυζαντίου και του Ελληνισμού. Συνέχεια όμως βρίσκει εμπόδια και σκοντάφτει σε στενά, ναρκοθετημένα από τον εμφύλιο μονοπάτια. Εαμίτες αντάρτες που ξεκλήρισαν χωριά και Εθνοφύλακες που ανταπέδωσαν. Λαμόγια της κατοχής και ήθη μιας Ελλάδας χαμένη από χρόνια, που θυμίζουν πόσο ο συντηρητισμός του Έλληνα, είναι στοιχείο της φυλής. ασχέτως πεποιθήσεων.
Από τα πιο απαιτητικά συναισθηματικά βιβλία, πρώτου προσώπου που έχω διαβάσει για την Ελλάδα του εμφυλίου και των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων. Ο τότε υπότροφος της Αμερικανικής Αρχαιολογικής σχολής στην Αθήνα, Κέβιν Άντριους, βετεράνος και ο ίδιος του ΒΠΠ, γνωρίζει από πρώτο χέρι, το Ελληνικό δαιμόνιο, αλλά και τα Ελληνικά εμφύλια πάθη. Περιδιαβαίνει την στερεά Ελλάδα, τα νησιά και αργότερα την Πελοπόννησο, συναντώντας, τον Έλληνα, όπως σπάνια θα μας τον παρουσιάσουν παππούδες και παλιές Ελληνικές ταινίες. Φιλόξενο αλλά και καχύποπτο, ιδεαλιστή αλλά και σκληρό με τον (όποιο) ταξικό του εχθρό, με το όνειρο του διορισμού (κατά προτίμηση στο Δημόσιο), βαθιά ριζωμένο μέσα του. Φιλικό, με τη σκοτεινιά του αδελφοκτόνου εμφύλιου, να γεμίζει το βλέμμα του.
Η «πτήση του Ικάρου» είναι ένα οδοιπορικό σε μια ρημαγμένη από τον εμφύλιο χώρα, που ο «Αμερικάνος» συμβολίζει για κάποιους το μέσο για έναν διορισμό και για άλλους (λίγους) τον άνθρωπο που θα κάνουν κουμπάρο και θα αγαπήσουν, για όσα ως ανθρώπινες αξίες αντιπροσωπεύει. Μια ματιά στην επαρχιακή Ελλάδα που μέσω της αστυφιλίας, έδωσε δυο δεκαετίες αργότερα τους νεόπλουτους, ξεχνώντας απλά τις ρίζες της. Σκληρό, διαβάζεται με μικρά πηδήματα, όπως οι δρασκελισμοί του Κωσταντή στο Μυστρά, ανάμεσα σε όπλα, πέτρες και αντάρτικα καρτέρια… Ανατρέπει όσα θεωρούσαμε δεδομένα, αποκαθηλώνει παρατάξεις και γκρεμίζει τα «αθώα» σχόλια περί φιλοξενίας και τιμιότητας της φυλής, αναγνωρίζοντας στον πυρήνα των πάντων τον άνθρωπο σαν βαρόμετρο της συμπεριφοράς, ιδωμένο πέρα από κομματικά χρώματα και ταξική καταγωγή. Ένα ξεχασμένο ντοκουμέντο, μιας εποχής πόνου, φτώχειας, ανθρωπιάς αλλά και εμφύλιου μίσους.
Danny Worsnop – “Shades of blue” (Sumerian records)
I am really surprised why an artist who belongs to the heavy genre , when he decides to take off the clothing of the heavy music genre, the aggressiveness and the anger, reveals such depth of sentiments and such a variety of expressions, In his second solo work Danny Worsnop continue to surprises us in the best possible way. He moves away from the country rock style of his first work and embraces Northern Soul and the Chicago blues. In his solo work for one more time decides to deal with sensitive subjects such as breaking up, loss, but also the unconditional love with a voice that finds its origins in the best moments of Northern Soul to give us an excellent album in every department. If you combine the rhythm of “Tomorrow” with its the lyrics you will have to ask yourself about the artist and his mental state, how more tragically sincere he could be. More than enjoyable in his second solo wok, a treat for the aficionados of good music.
The first solo work of the THE ANSWER singer is about his son who was born with the Down syndrome. The album has a strong message, an optimism that really uplifts you. In reality is an open letter from the father to his son, that he will always be by his side. It is also a message on how to deal in general with the difficulties we find everyday in our life, as simple people. Musically Neeson's voice and the compositions owes a lot to the classic American rock of the late 60s,early 70s Neil Young, CSNY, BUFFALO SPRINGFIELD but also to his fellow Irish man Van Morrison.An album that is more a soul testimony, of low temper tunes but of high sentimental volume.
Athenian Southern hard rockers, return with a new line up and their second full length album. The South is here, present but with a bit more modern production and an AOR sensitivity that comes closer to the mainstream, I would say that you could find more easy elements from.BLACKFOOT, 38 SPECIAL and the more modern American rock scene. On the other hand the guitars pay tribute to ZZ TOP, ALLMAN BROTHERS, LYNYRD SKYNYRD of the first era but overall their sound is much closer to newer bands like ς CADILAC THREE without so strong the country feeling. Standout track is “Stay” which deserves to be a radio hit, with its catchy melody.
STASILAND- Ιστορίες πίσω από το τείχος του Βερολίνου - Anna Funder (Εκδόσεις Οκτώ)
Όταν η ιδιωτικότητα και η ελευθερία της σκέψης αποτελεί έγκλημα…η Στάζι ξέρει, η Άννα Φάντερ, μιλά με θύτες και θύματα μιας εποχής τόσο κοντινής και τόσο απόμακρης, στην καρδιά της Ευρώπης.
Το συγκεκριμένο βιβλίο έπεσε στα χέρια μου, όταν το εντόπισα στην Έκθεση
βιβλίου το φθινόπωρο του 18. Το διάβασμα του ήταν μια πολυτέλεια, γιατί
οι ιστορίες που περιέχει είναι σκληρές, αδιανόητες για όλους εμάς, που
έχουμε μάθει να ζούμε κατά το δοκούν, στον Δυτικό κόσμο, με τον έλεγχο
των προσωπικών ελευθεριών να είναι πολύ πιο συγκεκαλυμμένος. Ταυτόχρονα
επειδή πρόκειται για πραγματικές προσωπικές ιστορίες που συνέλεξε η
Αυστραλέζα δημοσιογράφος Άννα Φάντερ, έχει την αίσθηση και την οσμή της
πρώην Ανατολικής Γερμανίας σήμερα. Τη νοσταλγία για την ασφάλεια και την
σταθερότητα, σε μια χώρα που τα πάντα ήλεγχε το κράτος. Το μόνο που
χρειαζόταν ήταν η πρόθυμη συνεργασία και να απεμπολήσεις την ατομικότητα
σου, προς όφελος του κρατικού καλού, του Σοσιαλιστικού ιδεώδους. Απλά
πράγματα, όπως κάθε οργανωμένη θρησκεία ο εφαρμοσμένος σοσιαλισμός, πήρε
το ναζιστικό πρότυπο παρακολούθησης και το εξέλιξε σε μια χώρα όπου ο
καθένας ήταν εν δυνάμει καταδότης.
Η
Φάντερ, ξεκινά την αφήγηση της με την ιστορία μια γυναίκας από τη
Λειψία που αναζητεί τις συνθήκες θανάτου του συντρόφου της Τσάρλι, που
αν η τοποθεσία της Λειψίας άλλαζε σε Χιλή με Πινοσέτ, όλοι θα έκλαιγαν
με μαύρο δάκρυ και συνεχίζει με μικρές ανθρώπινες ιστορίες. Μια γυναίκα
που το παιδί της για να ζήσει πρέπει να εγκαταλειφθεί στη Δυτική
Γερμανία για καλύτερη ιατρική περίθαλψη. Μιας σπουδάστριας της Γιούλια,
τη δεκαετία του 80 που λάτρευε τις ξένες γλώσσες και πίστευε στη
εναλλακτική πρόταση που αποτελούσε η Α.Γερμανία απέναντι στην
παρακμάζουσα Δύση. Όμως η ερωτική σχέση της με έναν «ξένο», Ιταλό και η
άρνηση της να γίνει πράκτορας, θέτει σε κίνδυνο όλη της την οικογένεια,
κινούμενη στα όρια των αντοχών της Στάζι.
-«Δεσποινίς , δεν είστε άνεργη» της αγριοφώναξε.
-«Και βέβαια είμαι» είπε η Γιούλια. «Αλλιώς γιατί να βρίσκομαι εδώ πέρα?».
- «Εδώ είναι Γραφείο εργασίας, όχι Γραφείο ανεργίας. Δεν είστε άνεργη: «ψάχνετε για δουλειά».
-Η Γιούλια δεν πτοήθηκε « Ψάχνω για δουλειά» της είπε, «επειδή είμαι άνεργη»…
-Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει δυνατά…. «Δεν υπάρχει ανεργία στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας!»
Η πτώση του Τείχους, η αναίμακτη διάλυση της Στάζι, η εξαφάνιση των
αρχείων και η ανασύσταση τους από μια μικρή ομάδα ατόμων καθώς πολλά από
αυτά τα στοιχεία δεν πρέπει να κυκλοφορήσουν, για να μη διαταράξουν τη
ζωή όσων επέζησαν, συνδυάζονται με τη νοσταλγία της σπιτονοικοκυράς της
Άννα, για την ασφάλεια της πρώην Α. Γερμανίας με την οικονομική
ευστάθεια, που βασίζεται στο Κράτος. Όλοι έχουμε κάτι, αυτό που μα δίνει
απλόχερα το κράτος. Οι μεθυσμένοι στο δάσος στην ενωμένη Γερμανία,
μακάριοι μέσα στο αλκοόλ και την αποτυχία να ενταχθούν σε οποιοδήποτε
καθεστώς είναι πολλοί πιο ανθρώπινοι από τους πρώην πράκτορες της Στάζι
που η Φάντερ ανακαλύπτει με αγγελίες και διηγούνται τις ιστορίες τους,
δίχως ίχνος οι περισσότεροι μεταμέλειας. Οι συγκρίσεις με το προηγούμενο
καθεστώς της Γερμανίας το Ναζιστικό και τις πρακτικές του είναι
αναπόφευκτες και απλά τονίζουν τις ομοιότητες των απολυταρχικών
καθεστώτων. Μικρές ανθρώπινες αλήθειες, ιστορίες όπως αυτή του ροκ
μουσικού Κλάους Ρενφτ , που έπρεπε να καταδώσει για να επιζήσει ή απλά
να χαθεί στη λήθη τη μπίρας. Ιστορίες δίχως πολιτικά κίνητρα, ανθρώπων
,που ζήτησαν απλά δικαιώματα, όπως της ελεύθερης μετακίνησης, της
ελεύθερης σκέψης, της ιδιωτικότητας, αλλά εγκλωβίστηκαν μία νύχτα πίσω
από συρματοπλέγματα, με την οικογένεια τους στην άλλη πλευρά ενός
τεχνητού τείχους, μέχρι να έρθει η αλήθεια για τον Χόνεκερ, τον Μίλκε
και την παρέα τους, με τις επαύλεις κτλπ.. Ιστορίες τρέλας, που θυμίζουν
Κάφκα στο πολυτελές κτίριο της Στάζι με το ειδικό σούπερ μάρκετ… Αν
διαβάσετε αυτό το βιβλίο και νοσταλγήσετε την Λαϊκή Δημοκρατία της
Γερμανίας έχετε δύο επιλογές, ψυχίατρο ή να αγοράσετε καθρέφτη για να
φτύσετε τον εαυτό σας.
Όταν ο Λόβκραφτ συνάντησε τον Κάρπεντερ, στην Ελληνική ύπαιθρο...με φόντο την Ελλάδα της κρίσης
Πρώτη ολοκληρωμένη συγγραφική παρουσία για τον Μιχάλη Δαγκλή με μια συλλογή , ιστοριών τρόμου. Ο συγγραφέας δηλώνει λάτρης των ταινιών τρόμου της δεκαετίας του 80 και αυτό φαίνεται με έντονο τρόπο στις ιστορίες του. Η κινηματογραφική ματιά, ο ρυθμός στην εμφάνιση του «κακού» αλλά και η τελική λύτρωση, έχουν έντονο το οπτικό στοιχείο. Προσωπικά στοιχεία, από την Ελλάδα της κρίσης αλλά και αναφορές σε θέματα που έχουν απασχολήσει πρόσφατα την κοινή γνώμη , Γερμανικά εγκλήματα πολέμου, κατοχή, ασθένειες βοοειδών κάνουν τα κείμενα του, να μιλάνε με μεγαλύτερη αμεσότητα στον σημερινό αναγνώστη ιστοριών τρόμου.
Από τον Λοβκραφτ, στον Πόε και τον Μάστερτον υπάρχει δρόμος αλλά υπάρχει και μια κοινή συνισταμένη, ο τρόμος μπροστά στην έκφραση του κακού. Το κακό όχι πάντα ως απόρροια του υπερφυσικού ή μεταφυσικού αλλά και του ίδιου μας του ανθρώπινου εαυτού και ψυχισμού. Αν προσθέσουμε στην συγγραφική παλέτα του Δαγκλή τους Κιούμπρικ και Αρτζέντο αλλά και τον μεγάλο Κάρπεντερ, ολοκληρώνεται εύκολα το χρωματικό φάσμα που κινείται ο συγγραφέας.
Οι ιστορίες διαφέρουν σε μέγεθος, ανάπτυξη χαρακτήρων, δομή, αλλά όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο. Το κακό είτε με τη μορφή της ανθρώπινης απληστίας, βίας, απέχθειας, είτε με την μορφή του αρχαίου, αρχέγονου, υπερφυσικού στοιχείου, είτε με τη μορφή του άγνωστου ιου που έρχεται για να μας υπενθυμίσει την θνητότητα μας. Το ομότιτλο διήγημα , μας μεταφέρει στην Κρήτη του 1948. Άνθρωποι, φτώχια, ενδο οικογενειακή βία, η λέπρα και η απομόνωση, τα σφουγγάρια και ο πλουτισμός από το μόχθο του σφουγγαρά στο βυθό. Μια ιστορία ηθογραφική με απρόσμενο κριτή έναν κάτοικο της θάλασσας, αδέκαστο, γιατί βιώνει τα πάντα ψυχρά, δίχως συναισθηματισμούς. Μια δουλεμένη ιστορία, με γλωσσικά ατοπήματα, που οφείλονται στην προσπάθεια του συγγραφέα, να μιμηθεί ή να αποδώσει καταστάσεις μάλλον ξένες στο στοιχείο του. Ίσως η πιο στέρεη ιστορία του βιβλίου. Πολύ πιο κινηματογραφικό, με επιρροές από ταινίες τρόμου των 80ς το «Η νύχτα των νεογνών» αποτελεί μια πολύ πετυχημένη μεταφορά του τρόμου, των απέθαντων ψυχών στο σήμερα, εμπλέκοντας ιστορία, μύθο και έναν ήρωα που έχει ξεπηδήσει από τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος. Από τις πολύ καλές στιγμές του βιβλίου, ειδικά σαν σύλληψη, θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο μέγεθος καθώς μας αφήνει πεινασμένους για το κάτι παραπάνω στην πλοκή. Το «Ζητείται φαροφύλακας» είναι ο φόρος τιμής στον Λόβκραφτ, μεταφερμένος στις Ελληνικές θάλασσες. Αν και το διήγημα είναι σύντομο, έχει έντονο το στοιχείο του τρόμου του φανταστικού και ακόμη και το τέλος του αν και μάλλον εύκολο ως λύση δείχνει τις επιρροές του συγγραφέα. Το «Κρύα χνώτα» είναι ίσως το πιο αδύναμο από τις πέντε ιστορίες, με θέματα που ο επιμελητής ύλης θα μπορούσε να απαλείψει, ασυμβατότητες τοπογραφικές, χρονικές και μια ιστορία που είναι έξυπνη σαν ιδέα αλλά έχει ουσιαστικά αναπτυχθεί περισσότερο σαν σκαρίφημα, χωρίς να πάρει την ανάπτυξη που θα μπορούσε. Ακόμη μια φορά, γλωσσικά υστερεί και υποπίπτει σε λάθη, που αν και δεν ξενίζουν, κάνουν το υλικό να φέρνει πιο κοντά σε b movie παρά σε ταινία τρόμου Α΄ διαλογής. Στο τελευταίο διήγημα του, ο Δαγκλής στο «Μια κρυμμένη αλήθεια» μεταφέρει το στοιχείο του φανταστικού στον Πειραιά των στερεοτύπων. Ρουμάνος, σκληρός, αδίστακτος διαρρήκτης, που δεν λυπάται τα θύματα του, στοχοποιεί μια ηλικιωμένη στο κέντρο του Πειραιά. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και το κακό παραμονεύει σε πολλές μορφές, κάνοντας εύκολα τον θύτη θύμα. Πετυχημένη η προσαρμογή στο σήμερα, του μύθου του σαρκοβόρου αρπακτικού.
Το βιβλίο του Δαγκλή, διαβάζεται άνετα. Η κινηματογραφική γραφή του, βοηθά, αλλά ταυτόχρονα, σε κάποια σημεία η εμμονή σε απλουστευτικές εκφράσεις και ιδιωματισμούς, καθώς και κάποιες ανακολουθίες μειώνουν την απόλαυση ενός βιβλίου, βασισμένου στην κινηματογραφικό τρόμο όπως τον οριοθέτησε η δεκαετία του 80, μείγμα σπλάτερ και παραφυσικού, με γερές δόσεις τρόμου από την σχολή του 19ου αιώνα με το υπερφυσικό και το προαιώνιο κακό να παραμονεύουν. Αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους του είδους, χωρίς να διεκδικεί δάφνες συγγραφικής δεινότητας (θα απολάμβανα κάποιες ιστορίες να έχουν δουλευτεί περισσότερο σε επίπεδο χαρακτήρων) έχει μερικές πολύ καλές ιδέες που αντισταθμίζουν την απλότητα και την επαναληψιμότητα, που το χαρακτηρίζουν σε γλωσσικό επίπεδο.
“Το ταξίδι του Ματαρόα,1945” – Νέλλη Ανδρικοπούλου (Βιβλιοπωλείον της Εστίας)
Η αφρόκρεμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας, σε ένα ταξίδι, μακριά από τα πάθη της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, προς τη γνώση και την αυτογνωσία. Ένα ιστορικό γεγονός, που παραμένει εκτός εμβέλειας των ντρονς της ιστορίας, αλλά οι κυματισμοί του, επηρέασαν την πολιτική και πολιτιστική Ελλάδα, μέχρι τη δεκαετία του 90, διαμορφώνοντας ανθρώπους, που κυριάρχησαν δημιουργικά εντός και εκτός συνόρων.
Οι μαρτυρίες από ιστορικές εποχές ζυμώσεων, είναι αυτές, που εξανθρωπίζουν την ιστορία και δείχνουν στις μετέπειτα γενιές το μέγεθος των γεγονότων, μετρημένο στην ανθρώπινη κλίμακα, που τελικά είναι και η πιο σημαντική. Με τον Ελληνικό εμφύλιο, να είναι πια γεγονός και ήδη, τα Δεκεμβριανά, να πληγώνουν την μεταπολεμική αλλά όχι μετεμφυλιακή Ελλάδα, μια θαρραλέα κίνηση από τον διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, Οκτάβ Μερλιέ, έμελλε να δώσει μια απρόσμενη διέξοδο σε μεγάλη μερίδα, Ελλήνων εν τη γενέσει διανοούμενων, αριστερών κυρίως πολτικών αποχρώσεων, που ακόμη δεν είχαν παγιδευτεί πλην των οργανωμένων στο ΚΚΕ, στο διχαστικό ιστό και τις αδελφοκτόνες συμπεριφορές.
Ένα πρόγραμμα υποτροφιών, σε ανθρώπους των γραμμάτων, τεχνών αλλά και επιστήμονες που θα ενίσχυε ταυτόχρονα τη Γαλλική πολιτιστική και πολιτική επιρροή στην Ελλάδα, που διαφαινόταν η πορεία της προς την Αγγλική γλώσσα και τις Η.Π.Α, ήταν το αποκύημα των προσπαθειών του Μερλιέ. Στα ονόματα των 150 υποτροφιών διαβάζουμε αυτά των Κανδύλη, Βαλσάμη, Βεάκη, Κριεζή, Χωραφά, Σβορώνου, Κριαρά Κ, Κριαρά Ε, Καστοριάδη, Γληνού.
Το ταξίδι, με τις πρωτόγνωρες συνθήκες για τους Έλληνες, που βρέθηκαν ξαφνικά σε πρωινά αγγλικού τύπου στο «Ματαρόα» και στη συνέχεια, είχαν τη μικρή οδύσσεια του σιδηροδρομικού ταξιδιού μέσω Ιταλίας, Ελβετίας, με τρένα που συχνά δεν είχαν σχεδιαστεί για μεταφορά επιβατών, αποτελεί μια μικρή ιστορία, θάρρους, ελπίδας και αισιοδοξίας, για μια «χαμένη» γενιά. Η Ελβετική συμπεριφορά σε αντίθεση με την ανθρωπιστική στάση του Ερυθρού Σταυρού, που είδε στους Έλληνες πρόσφυγες, πηγή μολυσματικών ασθενειών και τους αντιμετώπισε με καραντίνα, αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντα ευτράπελα, που καταγράφει η Ανδρικοπούλου. Ο ουσιαστικός πυρήνας του βιβλίου είναι οι αναμνήσεις των Αξελού, Μανουηλίδη, Μαρινόπολου, Νειάδα μαζί με υλικό του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Από το συρτάρι της μνήμης, ανασύρονται ψηφίδες που δημιουργούν με φόντο τη σκοτεινή μεταπολεμική Αθήνα, ένα φωτεινό σκηνικό αισιοδοξίας. Η αναμονή, μετά την επιλογή με συνέντευξη όσων θα φύγουν, οι ετοιμασίες, η επιλογή του πλοίου, που αργοπορούσε επιδεικτικά, η μέρα της αναχώρησης και τα δάκρυα χαράς για το αύριο, αλλά και λύπης για όσα έμειναν και θα έμεναν πίσω, για πολλά χρόνια, είναι ενδεικτικά του φορτισμένου κλίματος, που τόσο ζωντανά, μεταφέρει μέσα από τις προσωπικές μαρτυρίες η συγγραφέας - ερευνήτρια.
Το πέρασμα του χρόνου, αμβλύνει αναμνήσεις, εντυπώσεις, αλλά το αίσθημα της απελευθέρωσης, της σωτηρίας, της διαδρομής προς μια χώρα γεμάτη προοπτικές, μεταφέρεται ακόμα και σήμερα ατόφιο, ζωντανό και σε συγκινεί ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Οι άνθρωποι αυτοί, αποτελούσαν μέρος της πνευματικής εν τη γενέσει της Ελληνικής αφρόκρεμας, που ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου, επέλεξε για να βοηθήσει, εις βάρος είναι η αλήθεια ανθρώπων, που δεν ενστερνίζονταν τις «αριστερές» πεποιθήσεις που και ο ίδιος είχε. Σαν ιστορικό γεγονός όμως έδωσε την ευκαιρία σε ένα μέρος της Ελληνικής διανόησης, να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον, πιο φιλικό και για αυτό και μόνο το λόγο, το ταξίδι του «Ματαρόα», έχει την αίσθηση της κιβωτού του Νώε, από μια χώρα που ο εμφύλιος πόλεμος και η αριστερή μισαλλοδοξία, θα κυλούσε στο αίμα για μια ακόμα πενταετία.
Μια ιστορική μαρτυρία, της δύναμης της νεότητας και της αποφασιστικότητας, να επιβιώσει και να δημιουργήσει, φτάνει να υπάρξει λίγη βοήθεια. Όταν η Ευρώπη, χωρίς να έχει το σημερινό μοντέλο της Ε.Ε, βοηθούσε ακόμη, όπου υπήρχε ανάγκη, γιατί το πνεύμα του ανθρωπισμού, δεν είχε χαθεί κάτω από τον μανδύα της οικονομικής ένωσης. Το «Ταξίδι του Ματαρόα» είναι επίκαιρο, δυνατό και με πάμπολλα σχόλια και ερωτήματα που θα αφορούσαν το σήμερα, γιατί το 1945, δείχνει για ακόμα μια φορά τόσο κοντά, ειδικά για τους νέους ανθρώπους.
Διαβάζεται με τη συνοδεία του ISIS: Oceanic, Μάνου Χατζιδάκη και μελοποιημένου Οδυσσέα Ελύτη
'Ένας πρώην πράκτορας της CIA μιλά για τις ηθικές "εκτροπές" της υπηρεσίας αλλά και το σωφρονιστικό σύστημα των Η.Π.Α. μέσα από τη δική του εμπειρία ως φυλακισμένος για καθαρά πολιτικούς λόγους. Αδυσώπητα ρεαλιστικό, καθηλώνει και τρομοκρατεί"
Τί σημαίνει το ίδιο το σύστημα που υπηρετείς πιστά, να σε απορρίπτει, γιατί τολμάς να διακατέχεσαι από τις αρχές και τις αξίες που έκαναν την χώρα σου, μεγάλη? Ο Τζων Κυριάκου στέλεχος της CIA. μίλησε δημόσια για το φαινόμενο του βασανισμού κρατουμένων στον "πόλεμο των Η.Π.Α κατά της τρομοκρατίας" μετά την 11/9. Διαφώνησε με το να εκπαιδευτεί σε παρόμοιες τεχνικές αν και ο ίδιος επέλεξε εκτός από στρατηγικός αναλυτής, να αναλάβει δράση στα εμπόλεμα πεδία. Η αγάπη του για την δημοκρατία και τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, τον στοχοποίησε, από την κυβέρνηση του πιο φαύλου Αμερικανού προέδρου, του "προοδευτικού", Ομπάμα. Κατηγορήθηκε για κατασκοπεία, αποκάλυψη διαβαθμισμένων πληροφοριών και καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριάντα μηνών, μετά από συμφωνία, αφού απειλήθηκαν ηθικά, οικονομικά ο ίδιος και η οικογένεια του και το αμερικάνικο κράτος τους υπέδειξε τον δρόμο. Μικρή ποινή ως παραδειγματισμός ή μερικές δεκαετίες, ακόμη και αν οι κατηγορίες εναντίον του ήταν έωλες.
Η φυλάκιση του έγινε, θεωρητικά, σε ένα κέντρο ανοικτής εργασίας. Στην πραγματικότητα σε αντίθεση με τη γνώμη του δικαστή και του κρατικού κατηγόρου, ο Κυριάκου φυλακίστηκε σε μια φυλακή χαμηλής ασφάλειας, παρέα με ναρκέμπορους, παιδόφιλους και οικονομικούς εγκληματίες. Ο ίδιος ήταν αποφασισμένος να μην «σπάσει» και το κατάφερε. Η διήγηση του, για το πως οι δεξιότητές που απέκτησε στην CIA, τον βοήθησαν είναι ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον μέρος του βιβλίου. Η παρουσίαση της τραγικής κατάστασης του "σωφρονιστικού" συστήματος των Η.Π.Α, από την ποιότητα των δεσμοφυλάκων και άλλων υπαλλήλων του Σωφρονιστικού συστήματος, μέχρι την εξαθλίωση του υγειονομικού συστήματος περίθαλψης των φυλακών σε αφήνει άναυδο. Ειδικά το τελευταίο μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα Ναζιστικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Λίγο πριν το θάνατο, σου δίνουν ιβουπροφαίνη, ως αντιφλεγμονώδες, αντιπυρετικό. Τα παραδείγματα του εμφραγματία κρατούμενου που περίμενε, αν έρθει κάποιος υπάλληλος στο ιατρείο, του κρατουμένου με καρκίνο τελικού σταδίου που έκανε τέσσερις μήνες για να μεταφερθεί σε νοσοκομείο, όπου και αφέθηκε χωρίς περίθαλψη απλώς να πεθάνει, αλλά και ενός κατάγματος του ίδιου του συγγραφέα σε κάνουν να αισθανθείς οίκτο για τους κρατουμένους ακόμα και τους παιδόφιλους. Από την άλλη ο ρατσισμός των φυλακών, με τους Αφροαμερικάνους και Ισπανόφωνους που μεταφέρουν την υπο κουλτούρα του δρόμου και τους «Άρειους» που εκπροσωπούν μαζί με την Ιταλική μαφία τους λευκούς, θυμίζει ταινία, που δεν θέλεις σίγουρα να ζήσεις αλλά και να δεις.
Γλαφυρός, παραστατικός και με τη βοήθεια των «γραμμάτων από το Λορέττο», που δημοσίευσε σε ιστοσελίδες στη διάρκεια της ποινής του, ο Κυριάκου, δείχνει ότι έχει κότσια. Καταγγέλλει καταστάσεις (πλήρης λογοκρισία και παρακολούθηση επικοινωνίας) και πρόσωπα οχι επώνυμα, γιατί αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα εξάμηνη απομόνωση, μέσα από την ίδια την φυλακή. Διατηρεί την αξιοπρέπεια του και αποδέχεται τους κανόνες, αλλά οχι και τον σαδισμό των αμόρφωτων φυλάκων, που επιθυμούν να ισοπεδώσουν τον κρατούμενο ως άνθρωπο. Φύλακες που είναι κατά προτίμηση αποτυχημένοι των σωμάτων ασφάλειας και του Στρατού και πήραν τη δουλειά λόγω συγγενείας, ακολουθώντας οικογενειακές παραδόσεις.
Το άλλο τμήμα του βιβλίου, παρακολουθεί την "διαμάχη" του Κυριάκου με την κυβέρνηση των Η.Π.Α και τη CIA. Πώς με ψευδείς κατηγορίες, τον τσάκισαν οικονομικά με δικαστικά έξοδα δυσθεώρητα. Του στέρησαν την εργασία αλλά και το δικαίωμα συνταξιοδότησης, ενώ υποχρέωσαν και τη σύζυγο του, στέλεχος της CIA σε παραίτηση. Όλο το σύστημα κινήθηκε εναντίον του, γιατί μίλησε δημόσια για κάτι γνωστό τα βασανιστήρια της CIA σε ξένους υπηκόους στα πλαίσια των αντιτρομοκρατικών πολέμων της. Εικονικοί πνιγμοί και εκτελέσεις, και πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές των Η.Π.Α και που ο Ομπάμα υποστήριξε ως την τελευταία μέρα της θητείας του. Σε αντίθεση με τον Κυριάκου, τον πρώτο που μίλησε και έγινε το εξιλαστήριο θύμα, υψηλόβαθμα στελέχη που έδωσαν πραγματικά διαβαθμισμένες πληροφορίες στον τύπο, όπως το όνομα του στρατιώτη που σκότωσε τον Μπιν Λάντεν, αλλά παρέμειναν "καλά" παιδιά για το σύστημα γλύτωσαν δίχως γρατζουνιά .Το «Φυλακισμένος πράκτορας» αποτελεί ένα παράδειγμα πως σε τσακίζει όταν θέλει το σύστημα, αν δεν ακολουθήσεις τις επιταγές του. Παραδείγματα φίλων του Κυριάκου που αντιμετώπισαν αντίστοιχη αντιμετώπιση περιγράφονται στο βιβλίο. Όπως και ανθρώπων που βάσει πολύ σκληρών νόμων περί εξαρτησιογόνων ουσιών και επειδή οι ίδιοι είχαν πίστη στο δικαστικό σύστημα και δεν δέχθηκαν εξωδικαστικούς συμβιβασμούς ποινών, βρέθηκαν με βαριές ποινές, για κατηγορίες που στην ουσία ήταν αν οχι αστήρικτες, τουλάχιστον μικρής βαρύτητας. Δυστυχώς όπως επισημαίνει σωστά ο Κυριάκου, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών φορτώνει με εικοσαετείς καθείρξεις βαποράκια και αφήνει ελευθέρους εμπόρους εφόσον οι τελευταίοι "συνεργαστούν", καταδίδοντας δίκαιους και άδικους, αθώους και ενόχους.
Μια ιστορία επιβίωσης, που συγκινεί γιατί δεν έχουμε ήρωα έναν επαναστάτη, αλλά έναν ιδεαλιστή, που τόλμησε να δημοσιοποιήσει τα ουσιαστικά λάθη του συστήματος ακόμα και σε έναν ,κατά τα άλλα δίκαιο, αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Ο Κυριάκου και η οικογένεια του πλήρωσε βαρύ τίμημα, αλλά όχι το βαρύτερο όπως θα αντιληφθείτε αν διαβάσετε όλες τις ιστορίες του βιβλίου. Εκμεταλλεύθηκε το νόμο και το Σύνταγμα για να συνεχίσει να δημοσιοποιεί, να μάχεται και να φωνάζει για την ανάγκη ενός πραγματικά σωφρονιστικού συστήματος αλλά και μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Ένα βιβλίο που σε τρομοκρατεί αν σκεφτείς οτι όσα περιγράφει είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μιας φυλακής χαμηλής ασφάλειας. Σε τρομοκρατεί για το πόσο λίγο εκτιμούν την ανθρώπινη ζωή, δικαστές, υπάλληλοι των σωφρονιστικών ιδρυμάτων και πόσο εύκολα κάνεις έναν υπάλληλο της CIA με αξιακό σύστημα, αντιφρονούντα.
Μια περιήγηση στη ζωή των φυλακών χαμηλής ασφάλειας των Η.Π.Α αλλά και της CIA σε σχέση με τις πρακτικές της στις εμπόλεμες και μη ζώνες, απέναντι σε όσους της εναντιώνονται. Λιτό, ίσως λίγο κουραστικό στα σημεία που τα γράμματα από τη φυλακή επαναλαμβάνουν καταστάσεις αλλά ταυτόχρονα ένα ηλεκτροσόκ για όσα εσκεμμένα αποκρύπτονται για το "σωφρονιστικό" σύστημα των Η.Π.Α, στον πολίτη έξω από τα τείχη της φυλακής.
Διαβάζεται συνοδεία του Johnny Cash "Live at Folsom Prison"
"H ιστορία του αργού πετρελαίου" – Sonia Shah εκδ. Αγρα
323 σελίδες, για να αντιληφθείς κάτι που μάλλον είχες ακούσει η και ήξερες, απλά ποτέ δεν είδες μαζεμένα τα κομμάτια που συνθέτουν το πάζλ.
Η ενεργεία κ η πληροφορία αποτελούν τους μηχανισμούς, που ελέγχουν τον κόσμο, όχι μόνο στη Δυτική κοινωνία. Σε ένα εκπληκτικά εκλαϊκευμένο για το θέμα του, βιβλίο, η Shah ξεκινάμε μια επιστημονική καταγραφή, του πως σχηματίζεστε το πετρέλαιο, «βασικά μαθήματα» γεωλογίας κ χημείας, που βρίσκεται κ γιατί πρέπει να τα γνωρίζουμε όλα αυτά. Με γλαφυρό τρόπο, μας περνά από τις ενεργειακές περιόδους της ανθρώπινης κοινωνίας κ την ανάδειξη του πετρελαίου μετά το κάρβουνο σε βασική πηγή για την ανθρώπινη πρόοδο από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης κ μετά.
Παράλληλα αρχίζει κ υφαίνει με αξιοπιστία κα αντικειμενικότητα τα νήματα του ιστού, που λέγεται πετρελαιοπαραγωγές χώρες κ εταιρίες άντλησης-διαχείρισης πετρελαίου. Ο ιστός που συντίθεται περιλαμβάνει, φυσικές κ οικολογικές καταστροφές, πολιτικές παρεμβάσεις, αλλά κ «ιδιότυπη» οικολογική συνείδηση, που αναδεικνύει το πετρέλαιο σε σωτήρα του φυσικού περιβάλλοντος, με τα κατάλληλα κονδύλια στις αντίστοιχες πανεπιστημιακές έδρες κ άλλα ευτράπελα.
Μια ιστορία, ζοφερή, που δείχνει γιατί οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας δεν έχουν μείνει πίσω, απλά εξελίσσονται από τις ίδιες εταιρίες που ελέγχουν τον ενεργειακό ιστό κ θα μας πουληθούν αύριο σε τιμές που θα εξασφαλίσουν την κερδοφορία στους γνωστούς stakeholders των διεθνών χρηματιστηρίων.
Ένα βιβλίο δυναμίτης, που αν το διαβάσει κανείς , μαζί με το «Πορτραίτο ενός οικονομικού δολοφόνου» κ παράλληλα δει το “There will be blood” θα αντιληφθεί πόσο σωστή είναι η έννοια μαύρος χρυσός.
Απλά αποκαλυπτικό ακόμα κ στα υπερβολές του, με βιβλιογραφία κ πηγές, που θα δώσουν τροφή στον αναγνώστη κ όχι στον καταναλωτή, να σκεφτεί κ να ψάξει παραπάνω
