Justin Sullivan-"Surrounded"

 

THUNDER-"All the right noises"



Justin Sullivan is Bob Dylan of my generation. A poet and secondly a seasoned musician with his punk, post punk origins allows himself some deep,emotional, introverted confessions. An album that as all his solo (two actually) works work on a low temper, slow pace tempo where the words are more important than the volume of the music.The main theme is as always, the human, abandonment,refinement, isolation, hope and fear in the way that Sullivan enters the dark rooms of our souls and opens the skylight. Covid 19 isolation became an inspiration for him to express some feelings and thoughts most of us were circulating all day, this last two years of quarantines.   




While musically is far from his main band NEW MODEL ARMY it is familiar to us who follow him on his solo endeavors. A bit trippy, a bit melancholic, it builds around emotions. His voice, like a New Age evangelist, sermons the Gospel of humanity and its burden through his own songs, from the ice covered "Amundsen" to the more coming home feeling of "Stone and heather". An album to listen to and let yourself be carried away by its sentimental volume. As powerful as every of his NMA works but in a far more introverted way. A silent revolution, an iceberg waiting for you to discover what lies beneath the cold ocean.

8

Οι κυνηγοί των Ναζί- Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β ΠΠ» Andrew Nagorski (Μεταίχμιο)

 

Οι κυνηγοί των Ναζί- Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β ΠΠ» Andrew Nagorski (Μεταίχμιο)

Το τέλος του ΒΠΠ και οι δίκες της Νυρεμβέργης έφεραν στο φως , μια κατηγορία ανθρώπων, που δικάστηκαν κάποιοι αλλά κυνηγήθηκαν περισσότεροι για μια καινούργια κατηγορία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.



Η ανθρωπότητα εξαντλημένη από τα πέντε χρόνια της ανθρωποσφαγής και ερχόμενη σύντομα αντιμέτωπη με τον Ψυχρό πόλεμο, προσπάθησε να χώσει κάτω από το χαλί, τα σκουπίδια της εξόντωσης εθνοτήτων και αμάχων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όμως κάποιοι άνθρωποι είτε νομικοί, όπως οι Αμερικανοί Ντένσον και Φέρεντς, είτε ο Πολωνός Γιαν Σεν και ο Γερμανός εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ αλλά και επιζώντες των στρατοπέδων όπως οι Σιμόν Βίζενταλ και Τούβια Φρίντμαν αλλά και παιδιά αυτής της γενιάς σαν τους Μπεάτε και Σερζ Κλαρσφέλντ, δεν ξέχασαν ποτέ. Με διαφορετική προσέγγιση, άλλοτε μέσω του ακτιβισμού, άλλοτε μέσω του λόμπινγκ, άλλοτε μέσω πολύχρονων, χρονοβόρων νομικών διαδικασιών όπως στις ΗΠΑ ο Έλι Ροζενμπάουμ άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, μην επιτρέποντας στους εγκληματίες να ησυχάσουν. Αντίθετα τους υποχρέωσαν να έρθουν αντιμέτωποι με τα ανοσιουργήματα τους και ταυτόχρονα έδωσαν έναυσμα σε τύπο και δικαιοσύνη, να δημιουργήσει ένα διαφορετικό κλίμα αναφορικά με την κοινή ιστορική μνήμη και την λήθη, που τόσο άνετα έδωσε δικαιολογία ο Ψυχρός πόλεμος, να βυθιστούν εγκλήματα και υπαίτιοι. Περιστατικά όπως αυτό του Άιχμαν και του Κουρτ Βάλτχαιμ, περιγράφονται σε βάθος, δείχνοντάς τις αντιπαλότητες ανάμεσα στους ίδιους τους κυνηγούς, τα κράτη που συμμετείχαν αλλά και τις πολιτικές ισορροπίες που με τα χρόνια έγιναν τροχοπέδη στον κοινό αγώνα.


Σήμερα ελάχιστοι εγκληματίες πολέμου έχουν μείνει εν ζωή και ακόμη πιο λίγοι με στοιχεία για την τιμωρία τους. Είναι ανατριχιαστικό, πόσο οι Δυτικές κοινωνίες κάλυψαν εγκλήματα και εγκληματίες, λόγω πολιτικών ισορροπιών, αλλά και πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την τιμωρία δεσμοφυλάκων και διοικητών και την έλλειψη δικαστηρίων και στοιχείων για τα Γκούλαγκ, που επιβίωσαν του ΒΠΠ και συνέχισαν ακούραστα την προσπάθεια τους να εξαλείψουν αντιφρονούντες. Μια ακόμη παραδοχή πόσο τα απολυταρχικά καθεστώτα όσο είναι εν ζωή, καταφέρνουν να αποσιωπούν τα πάντα και χρειάζονται συνθήκες Δυτικού τύπου Δημοκρατίες, για να ξεσκεπαστούν εγκλήματα και δολοφονίες. Ακόμη περιμένουμε το αντίστοιχο βιβλίο για την Σοβιετική Ένωση. Ως τότε ας γνωρίσουμε πως κάποιοι ιδεολόγοι, όχι πάντα Εβραίοι, αλλά οπαδοί του δικαίου, αφιέρωσαν κρίσιμα χρόνια της ζωής τους ή και την ζωή τους για να τιμωρηθούν οι υπέρμαχοι της Άριας φυλής και πόσα ονόματα δεν δικάστηκαν ποτέ ,θυσία στο βωμό του επερχόμενου ψυχρού πολέμου, με απόκρυψη στοιχείων εκατέρωθεν.


Ένα βιβλίο που θα βοηθήσει την συλλογική μνήμη να μην ξεχάσει ότι η Γερμανία είναι ένα Έθνος που η ψυχιατρική σήκωσε ψηλά τα χέρια της για την περίοδο 1933-1945. Καλογραμμένο, σε απλή γλώσσα, με στοιχεία αδιάσειστα συνδυάζεται άψογα με «Ναζί της διπλανής πόρτας».

Steve Conte- "Bronx cheer"

 

Steve Conte- "Bronx cheer"




New York has everything punk, metal, power pop, street metal, rock n roll, new wave and Steve Cotne is part of this musical heritage. His new album starts with a new wave kinda song "Human animal" and continues with an in-your face punk rocker "Liar like you" moving backwards to the great rock n roll 50s with "Recovery doll". SC got the riffs and with a plain,lean,tight rhythm section, especially mention need for the down to earth, dedicated to the bone drums by Charley Drayton,with no overfill of the songs,just muscle he delivers an album honoring his musical history and collaborations till pow (NYD,Michael Monroe etc). "Wildmoon moon" is the song that Springsteen would love to have written along with the Ramones. "Flying" is a stripped down ballad, emotional based on the acoustic guitar and his voice, a bit like Paul Weller and it is a clear winner. 

 
 
"Dog days of summer" is a GEORGIA SATELLITES meets Bruce Springsteen uplifting tune for the summer (Covid 19 free) we ll want to live again "Overnight smash' is another great rock n roll tune, no brakes, just heading out the highway with music turned on at max. THE STOOGES get a rock n roll cover at "Those sexy lies", a tribute to Iggy and Co in the more appropriate way. Country and 50ws rock take the reins and a slow tempo countrified ballad "Guilty" melts the place. Next comes  a rocking "Degeneration" with some garage/rockabilly overtones to lift up the spirits. The album closer a bit RAMONES a bit NYD "Gimme gimme rockaway '' closes the album in a true punk rock way, in just 39 minutes of delight, no fillers. If the Goodfellas were into the rock n roll business this would be their album of choice.
 
8,5

THUNDER-"All the right noises"

 THUNDER-"All the right noises"



British rockers THUNDER are proving once more that they are aging like good wine. The more mature, the closer to perfection. From the opener "Last one to turn off the lights' a stormy rocker, to the more bluesy "Destruction",to the countrified  "The smoking gun '' their trademark melodies are all over the place. Great guitars  (Morley/Matthews-trustworthy twins, whiskey soaked vocals with the fine voice of ageless Danny Bowes and the album goes on like this. From BAD COMPANY to THUNDER,that's the real blood line, as THUNDER are now among the pillars of the British Hard rock with blues roots and they re stretching the genre adding melody, courting AOR on their own unique way. 

 

Their homage to AC DC comes in the form of "Going to the Sin city", although horns add an extra mile to their effort. But THUNDER are musicians of their age and listen to the beat of the world as they write songs like "Dont forget to live before you die" where AC DC meets Brit rock. Melodic, blues infused hard rock, is the name of the game and THUNDER are the masters of it. Even if they sometimes slow down a bit to relax and enjoy. Bit more Stones at "You re gonna be my girl" and the rock n roll feeling is alive and burning. burning the end of the album, THUNDER make some genuine rock n roll noise and 'Shes a Millionairess" closes in the best way a hard rocking album that knows when to let the tempo slow down and a band that enjoys rock n roll a lot more in their mature days, aiming more for the heart and less for the brains.


8

VOLBEAT- "Servant of mind"

VOLBEAT- "Servant of mind"

 
When METALLICA met rockabilly, VOLBEAT were born and they haven't stopped to surprise us and aim for world domination. Their new album is another compilation of rock a billy y metal dance songs like "Wait a minute my girl", songs to let you get your worries behind you. But on the other hand their metal origins are far more than obvious, they cry out their heritage in songs like "The sacred stones" a BLACK SABBATH infused song "Tony Martin " era with a touch of Eastern influences as we learned to approve them in our music by RAINBOW. "Shotgun blues" is a reminder to METALLICA, that losing your cell phone with the backup riffs is a bad idea, cause someone else, VOLBEAT in our case may find it and use it properly. Razor sharp riffs over a tight rhythm section at a song that will be a ive favorite, when we will return to the real concerts."The devil rages on" comes close to the best of the dark Elvis, but it is VOLBEAT till the last rock n roll growl."
 

 
Say no more" is another example of how heavy metal maybe trivial and yet pleasurable, reminiscent of the glory days of 'Ride the lightning" with the usual rock n roll cover attributes. "Dagen For" is a great chance to promote Denmark's own new artists and have Stine Bramsen sing a great pop oriented song that has a THIN LIZZY vibe and some ear catching melodies. But metal is their business and VOLBEAT are good at their work as "The passenger" proves, metal without losing its originality and its FM approach. Dark metal psychobilly  with country shades at "Step into light". "Becoming" is a return to the metal normality with the VOLBEAT melodic chorus adding the extra strength and some oriental melodic lines on guitars making the song a bit more exotic."Mindlock"  goes on the same  pace, melodic VOLBEAT metal with riffs that could demolish a ten store building in seconds. "Lasse's Birgitta" just adds more pain to their slow growing riff o rama, entering the thrash metal zone , heading for the mosh pit with no hesitation,eager for fist fight and spit."
 
 
If you re a fan of the band get yourself the deluxe edition. Listening to their cover of  Domino"(CRAMPS/Roy Orbinson)  ends the album in a true rockabilly metal way, like a real honky tonk joint having METALLICA clones as their house band, covering CRAMPS . Whatever is your choice, VOLBEAT again released the metal rockabilly album of the year.
 
8

 

WOLFMOTHER- "Rock out"

WOLFMOTHER- "Rock out"

 

 
Aussies are having fun. Andrew Stockdale and co  (?) return with a new album and are high on music. From the opener "Fallin out" with Jack Whites/WHITE STRIPE ghost all over the song, especially the manic , distorted riff and the vibe, to the im a cover but won't admit it "Rock out" that could be easily "Detroit rock city" by KISS, disguised as the main riff is accidental the same, WOLFMOTHER are diving deep in the blues/alternative songbook of the 90s and return with some shining diamonds. , "Upload' is a modern rock anthem with some 80s LA dirt all over it.''Humble" is his BLACK SABBATH/LED ZEPPELIN tribute and it suitsf ine the retro rock sound of the album with its groove and its guitars making the difference in every bridge, making Tony Iommi proud for his legacy. "Only way" is the "modern" approach with its electro intro, kinda like MUSE decided to leave the glamorous roles and get down to basics.
 

 
 
On "Metal and fire' he pays a successful homage to his heavy metal roots, at least those he still remembers could be BOC, could be JUDAS PRIEST or even PRAYING MANTIS and early BLACK SABBATH but with the NOWBHM feeling all over the riffage of the song."Outside" could be on any DUBROVNIKS album and is the best song Iggy Pop still haven't composed. "Mantle" is heavy metal, 80s infused and really stripped to the basics with the Ozzy impersonation, dominating his voice in the best possible way."Ego" goes also  the BLACK SABBATH territory with some excellent 70s soloing, a treat for the ears, with some HAWKWIND shades all over the song."Walking" comes as the suiting closer, a groovy , guitar driven anthem from the glorious alternative 90s. 
 
In conclusion, Andrew Stockdale of WOLFMOTHER as he likes to call himself these days, is exactly what he says, an old school dreamer, who knows to bring the best of the 70sand 90s to present without using any kind of time capsule, just his guitar and his voice.
 
8,5

 

The Lucid Furs- "Damn!That was easy"

 The Lucid Furs- "Damn!That was easy"


 

Groovy, retro rock where female and male lead vocals combine and change lines at the funky opener "Right on my level" gives you the idea what to expect. Here we dont have another Zep clone. On the contrary Santana, MOUNTAIN, FUNCADELIC, JEFFERSON AIRPLANE,HEART are all here jamming over a loose groove with persistence, patience and the will to tear the joint apart with the sheer power of their music.  "Five finger Disco" is the second in line barnstormer, where rockers meet the groove in some 70s underground NY Disco club, embracing themselves in a rhythm dance that lasts for ever until the guitar make the rock origins visible and audible. Detroit's Lucid Furs come third time and the charm is here. Chicago blues at "Lying again" and the voice of lead singer Karen O Connor lays her heart over a jazzy guitar riff. A bit soul, a bit blues but most and above all soulful defines the bands style as retro but not retro rock in the narrow way,revivalists did the last 15 years. 

 
 
Far more open to influences, they incorporate everything from Amy Winehouse to PORTISHEAD to Chess records artists and the result vindicates them."Pull the string" finds them going for a more big fat sound, Led Zep along Deep Purple let their spirit interfere with the song.The groove is back at "Conscience" reminding of the great BIG CHIEF,with bass rolling all over the song.  Hard hitting, guitar driven and rock at "Another page" with Blackmore's soloing meets Led Zep groove over some great female vocals, with a touch of early HEART."Straight to my head" follows the road, with Zep becoming more obvious along some Eastern influences and  rhythm section partying. "Follow me" keeps the 70s,psychedelia trip going on with speed increasing.  Closer "One time investment" with its acoustic overtones and O Connor in a trippy performance comes straight outta JEFFERSON AIRPLANE songbook spiced up with LSD, or whatever acid you might like and its a proper closer, for an album as retro,as contemporary.
 
7,5         



Song of the week Wham! - Last Christmas (ROCK COVER by Sershen&Zaritskaya)

Song of the week


Wham! - Last Christmas (ROCK COVER by Sershen&Zaritskaya)



Kent Hill-'The rumble"

 

Kent Hill-'The rumble"



Good melodic, hard rock is a joy for the ears and when such a magnificent voice such as Kent Hill (PERFECT PLAN,GIANT) decides to make a solo album, (his first one) it is a double pleasure to listen more from him. You won't find anything more or less, than a singer who moves between Steve Perry and David Coverdale with a deep, melodic ,high pitching when needed voice in some more than adequate melodic rock songs. 
 

Although Frontiers has major issues with the plastic sound of the last decade, as a result of using the same people to compose, record,produce, in cases like Hill, his voice takes the reins and leads the songs most of the time above the average. An album of melodic rock in the vein of WHITESNAKE, HOUSE OF LORDS, SHOUT, TREAT, EUROPE that you won't regret listening to. An album perfect to drive, dance, laugh and enjoy music listening to.
 
8


PEARLz-"Feel fine"

 PEARLz-"Feel fine"



Female fronted German quartet with a modern hard rock sound that owns a lot to the LA scene and also to bands like GUANO APES with their new metal riff o rama. Straight in your face, dirty, down to earth, no bullshit heavy rock anthems with screaming guitars and great vocal delivery from Sandy. The songs are tight, aggressive with enough melody to keep them at the hard rock territory but with enough swagger and edge to make them contemporary. The more commercial side is equally attractive as you can find out on your own at the popish ,melodic "Empty cask" with the CRANBERRIES influences all over the song, but only influences.


 
 
Stand out tracks "Crystalline soul", "While we 're dynamite" where the band exceeds the expectations and combine catchy choruses with heavy riffs. I have also to mention , a stripped down metallic version of "Layla" that is anxious and full of aggressiveness making the original sounding like a nursery school lullaby. A debut that promises a lot.
6,5

TRAGIK- "Ultima radio" (Rock Company)

TRAGIK- "Ultima radio" (Rock Company)



Modern hard rock with a dark twist. Imagine the early years BON JOVI with some low tuned guitars in the vein of ALTER BRIDGE and CREED at some points but with the sense and essence of melody deep in the bands DNA. Songs like "One last time " have the world airplay written all over them, while 'Seeds of the sky" and 'Piece by piece" have a more heavy metal direction. As metal as ACCEPT were on 'Eat the heat". Far more melodic and anthemic kinda SCORPIONS or shall I say BONFIRE try to modernize their sound. The guitar work is as usual top notch and the songwriting a bit confusing sometimes, as it is always diverse from the ballad "All i have left" to more left wing melodic pieces like "Requiem" where BEATLES meet TROUBLE over some ULTRAVOX melodic lines. 
 
TRAGIK consists of Damian D’Ercole (Guitars, Percussion), Dirk Phillips (Drums, Keyboards) and Phil Vincent (Vocals, Bass, Keyboards)assisted on lead guitars by Vince O Regan and William Roux. . This power trio can pretty much play anything and everything from keyboard loaded AOR to more modern hard rock. It is a matter of prioritization and targeting where they want to be and how, if they want, to be categorized. For all of you who like their rock, catchy, modern and bit sugar coated at some points, TRAGIK have the package.
 
7

 

The Temperance movement- "Covers and Rarities"

The Temperance movement- "Covers and Rarities"



Once a big hope for British retro rock, today a vivid, mature hard rock scheme, seasoned on stages and with a new singer, TM releasing an album full of covers and rarities. A release to prove to any misled infidel, that they have the influences and the guts to honor them. LED ZEPPELIN, David Bowie, DEEP PURPLE (with the participation of Ian Paice) along with some Brit pop, BLUR (Tender), OASIS (Up in the sky) along with some of their own songs and the truth is bare naked laid in front of us. 
 

 
 From the DP cover where the band gives its own funk tempo, to the heartbreaking "Mothers eyes" the retro scene as it was defined by BLACK CROWES and QUIREBOYS is here, present and loud. TM have their own identity, bit ROLLING STONES,  bit FACES,  bit HUMBLE PIE, they deliver their rock brassed, smoked and with passion. Down to earth , they play the best, as music pours out of their hearts like the fountain of truth. Not overindulging they prefer to put the effort in being realistic and sensitive. 
 
They won't rediscover America with such an album, but they'll reinstate the faith of their followers, that the true belief and love for music, is still in their hearts burning like a never ending fire.
 
7

 

Black label society- "Doom crew inc"

 

Black label society- "Doom crew inc"

 

 
Zak Wylde picked his guitar and along with new and old members of his crew gave us another BLS album. Differences with the past , minors but important.Less distorted,yet heavy, is a fine mix between Ozzy of the “No more tears '' period and the Vol4 Black sabbath with some Allman brothers overtones. Zakk has studied his,lesson well and in songs like "End of days", "Set you free" is melodic yet heavy and wah wah fuzz oriented with a sense of melody that has direct references to BEATLES and the 60s. Wylde has put less elements to surprise the listener this time. The album has few , quiet moments , as he said himself these are some mid tempo ballads that work fine with his voice. But it is at the heavyweight ones that draw our attention. 

 
 
Guitar wise the album is as always beyond expectations, especially as the guitar dwells, pay off well. Songs like 'Gather my sins' and "Gospel Of lies" are fine examples of the high standard of musicianship, guitar playing presented in this album. BLS are with a less distorted, yet heavy album where the more quiet moments are songs  like the touching "Farewell ballad" where ZW shows the years of maturity as musician and as human being. If you follow them, BLS have for the last decade moved from the fuzz infused rebels to a bit more melodic, yet heavy form, that suits their frontman, without getting in forms and limitations. 
 
A true BLS album, uncompromising, heavy and yet diverse and above all heavy metal without any chance to doubt it.
8


Matti Alfonzetti- "Shake my blood"

Matti Alfonzetti- "Shake my blood"



Modern melodic Hard rock by one of the most underrated voices, Mark Alfonzetti. For those of you who are unaware of his musical past, he has his tenures as led singer in bands such as BAM BAM BOYS, JAGGED EDGE , SKINTRADE, ROAD TO RUIN. With a raw, yet melodic voice,that brings him to the category of singers like Andi Derris, David Reece he releases this solo work, where furious melodic hard rock  like "Shake my blood"trades places with soulful mid tempo songs like "Say Goodbye". Alfonzetti is a genuine Swedish melodicHard rock singer with his heavier moments, his fondness for the modern rock sound but a soft spot for the 80s AOR scene. The tenure in JAGGED EDGE left his mark in songs like the funky, groovy 'Who do you think you are". Bluesy and melodic, in the vein of MR BIG, late years EUROPE , Alfonzetti, brings the musical dreams to life in songs like 'Sanctified" where the groove meets the melody at a song that screams for airplay. This time Alfonzetti, who has gone back to his roots and together with Mikael Hujanen, Peter Forss, Johan Norgren, Henrik Bergqvist, Joel Sahlin and his son Dante created an album full of bluesy , yet FM oriented Hard rock. 'Digging in the dirt' with its melodic bridge and its heavy blues chorus is a fine example of the album's orientation. 
 

 
If you are into bands like COLD CHISEL you may understand my point of view.A melodic, yet bluesy,deep voice that has the versatility to serve both the FM as the more down to earth blues rock directions,allow Alfonzetti move in to various musical directions keeping the groove and the fire alive, without been utterly traditional or over the top contemporary. But it's the covers where he shows his own unique interpretation on songs we all know and love like at 'Don't believe a word" by THIN LIZZY ,where he transforms the song to a piano led, heartbreaking ballad, stripped down to the bones, leaving him and a piano."Kill my blues" could be easily at any of the post reunion EUROPE albums and been among the best songs they have written. In the same vein of hard rock with a bluesy touch, comes "Evil woman", muscular and anthemic.To put it simple EUROPE,SHOUT, MR BIG, WHITESNAKE, JAGGED EDGE, you like any of the aforementioned bands ,then you are obliged to buy "Shake my soul" period.
 
7,5

 

Song of the week The Last International Playboys - Have You Ever Fallen In Love? (Official video)

 Song of the week

 

The Last International Playboys - Have You Ever Fallen In Love? (Official video)

 



Song: Have you ever fallen in love? 

Album: Who shot Roy? Release date: December 10th, 2021 

Official video feat. Lefteris Eleftheriou (Λευτέρης Ελευθερίου) and Kalena 

Directed by Christos Doulgerakis 

Words & music: Angel Kalantzis B

acking vocals/vocal arrangement: Anna T. Tarba 

Special thanks to Lefteris Eleftheriou (Λευτέρης Ελευθερίου) for being such an actor and a fantastic guy, Kalena, Roula Karamanou and the music-cafe-food-bar "Αρωμα Πλατείας (arοma plateias)" 25ης Μαρτίου 19, Πλατεία Νέας Σμύρνης, the coaching school "Πρόοδος (PROODOS)" Καλλιθέα , Εσπερίδων 104 & Καστελόριζου και Νέα Σμύρνη, Αιγαίου 109, 

Purchase: https://thelastinternationalplayboys.... 

Follow The Last International Playboys https://www.facebook.com/l.i.p.greece https://www.instagram.com/thelastinte... 

 https://twitter.com/thelipband  

https://www.thelipband.com

Me and that man- "New man,New songs, Same shit Vol2"

Me and that man- "New man,New songs, Same shit Vol2"




Third times a charm and Nergal knails it one more time.Along with a stellar list of participants , expected Myrkyr, Gary Holt and unexpected Blaze Baley, he gives us his own successful recipe of Dark, wave, alternative rock, folk,country and Americana, with some metal elements and praise the Lord (Dark or not) he is a winner.From the opener "Black hearse Cadillac' the last song we heard Hank Von Hell, a chilling moment as the album was released the day we were informed on the death of the Great Norwegian singer, a creepy , chanting introduction, and soul searching lyrics, a cry for love and attention-who really gives a fuck and listen to the lyrics and their meaning for the artist ,in his real life?the album set high standards as usual.A help from GHOSTs Papa V...Mary Goore and BOC meets Me and that man rocking over a James Bond movie theme.A blues out of the Gary Moore songbook is "All hope is gone" where instead of Johnny Cash, Blaze Bayley, yes the ex WOLFSBANE,IRON MAIDEN singer along with Gary Holt (Exodus) and Jeff Mantas Dunn (V) gives the best song of the album, a heartbreaking, emotional overcharged blues anthem. Americana and country & Western rules at "Witches don't fall in love"."Losing my blues"  and if MOTORHEAD would think to play blues, this is how they would sound with Chris Holmes (ex WASP giving this dirty 80s ,sunset strip soloing). 
 

 
 
Dave Vinsent (Morbid angel) does what he knows best at ' 'Year of the snake'', thriving the song from a low ride to self destruction to the depths of personal abandonment and misery, standing against everyone and paying the price. The haunting violin solo makes the song an Appalachian cry for freedom, a mountain song from the mountain of the dead and unbowed.Michael Graves (MISFITS) gives a stunning performance at the hypnotic, mesmerizing "Blues and cocaine" a song that makes the term "desert rock" at least obsolete with its internal, sheer, demonic power.Randy Blythe takes the mic at "Silver Halide echoes" and gives us a modern Moricone song for a western where no one survives, despite motivations and moral grounds.What makes Me and that man a project,everyone loves is that Nergal takes musicians from mostly the extreme sound territory and present them in a totally different package like Alicia  White Glutz and Dave Townsend at 'Goodbye' a haunting dark Americana ballad. The closer 'Got your tongue" with our "own" Chris Georgiadis is a great example of the alternative rock spirit that broke the limits between metal and rock in the 90s and still releases great songs to dance with. 
 
Me and that man for the third time produce an album that other artists need a whole life to conceive. We love their work and hope they'll continue to bring such dark pleasures to our lustful ears.
 
8,5


 

When rivers meet- 'Saving grace'

When rivers meet- 'Saving grace'

 

 
The killer duet of Grace and Aaron Bond from the UK returns to remind us of how good, soulful blues rock has to be played. 'He ll drive you crazy' is a song that lets the gutsy vocals of Grace Bond reign over the fuzzy guitar all together in a Zeppelin-esque piece of music. If you already had their first album you know that WHEN RIVER MEETS are a band who wear their heart on their sleeve. They like their music, groovy have a soft spot for the blues and take the lead from where BAD COMPANY, Joplin, SAINT JUDE and less THUNDER (they are still active0)left it. 
 

 
'Don't tell me goodbye '' has the 'Wild horses" /country rock/americana (sic) feeling  with both musicians taking turns at the vocals and yes we love the emotional burden it carries. Groovy as hell at 'Do you remember my name" they keep the game simple and effective, aiming straight to the heart, without imitating WHITE STRIPES, BLACK KEYS etc but with a more alternative twist.Modern blues with a soulful touch is also the main theme at "Have no doubt about it"."Eye of the hurricane" has the lead vocals roles changing with Aaron coming upfront assorting by some haunting backing vocals by Grace in a dark Americana song.The temperature rises with the rocking "Testify", an in your face rocker with some great backing vocals enforcing the final result.Grece bond gives a thrilling performance at "Shoot the breeze", a groovy blues rocker while the tempo gets funkier at "Lost and found' and the song a bit more commercial and contemporary. 
 
Second album and the Bond family getting stronger and stronger at the songwriting and delivering departments. A Modern rock album that looks at the blues and winks at the more contemporary sounds, always within the rock context.They have the Grace with them and we hope for music s sake to keep having it by their side.

7,5

 

Dirty Kings-"Crown jewel"

 

Dirty Kings-"Crown jewel"




When NWOBHM meets US hard rock with an alternative twist, you have DIRTY KINGS. Electric and eclectic, their sound is defined by the characteristic vocals who gives a bit gothic, a bit alternative color to their songs. Check out "Locomotive heart" and "Marquee lady" to understand my point. Imagine T.SO.L  meets DIAMOND HEAD and early DEF LEPPARD with a touch of ANGELS and you might understand, not to mention some early Ted Nugent guitar riffing that demolishes walls. 
 

 
 
Heavy, bit melodic and most of all original , it may be a bit more than enough at some points,but at the end is an album that combines in your face aesthetic with the recklessness of LA and the muscle of Australian hard rock dressed in the leather and spandex of the early 80s at the UK metal scene. Colorado has its own way  to produce metal with heart and balls.


6,5

HOUSTON-"IV"

 

HOUSTON-"IV"

 

Sweden rocks, rules ,reigns etc. Another album, another success and West Coast AOR lovers can laid back and enjoy their martini along the album. From SURVIVOR to Robert Tepper, melodic lines, keyboards, sing along choruses, razor sharp guitars and heartbroken lyrics about lost loves and inner strength "Hero" are all over the album. When you have songs like "You re still the woman", "Heartbreaker", "I will not give in despair". "Such is love" and "A lifetime in a moment" there are not enough words to describe the feelings created when you listen to them. 

 
 
Sugar coated, gold gilded AOR a mix between SURVIVOR, TRILLION, 101 SOUTH and FOREIGNER, this album delivers like a true IV. On the contrary to their  80s origins, the more they mature, the better albums they release, unlike "Rocky' and 'Rambo' series. So rent a convertible, a big boobs escort, a yacht and live the album to the limit.
 
8,5

Yola-'Stand for myself"

Yola-'Stand for myself"



An album that starts with a soulful "Barely alive" and keeps rising the temperature with some RnB, soul, rock tunes that wink at Stax and the golden 70s all in favor of the great passionate, emotional voice of Yola. The dance floor favorite "Dancing away in tears" with the disco overtones, the honky tonk "Diamond studded shoes" or the laid back, "Be my friend" a song that could be easily at any Free album."Great divide" is another example of the versatility of her voice and the easiness she embraces different genres, a sugar coated ballad about heartbreak straight from the 60s songbooks. 'Starlight" is another jazz infused soul ballad with a dark dance twist and Yola's voice is as uplifting as ever. A bit more up tempo and modern "If i had to do it all again" is a modern pop song ready for the pop radio stations. At the same page/pace is "Now you are here, the smokey joints have been replaced by lounges with well dressed guys, but the warmth of Yola's voice is here even if the tempo has become more contemporary.
 

 
 
Yola is Bristol born and Nashville based but her voice is universal and her influences across decades and genres. So she is easily moves from the lounges to a 60s anthem like "whatever you want" with the slide guitar and the country overtones giving the tone."Break the bough" continues the up tempo ,soul effort, raising the roof of the joint with its intensity. It has to be "Like a photograph" for Yola to let her most sensitive side take over, once more in this countrified, jazzy ballad with the strings taking over like a Burt Bucharach's song, proving her voice range and her abilities to deliver emotionally, regardless the genre. The album is closing with "Stand for myself" a modern soul rock album where Yola makes her statement as a female voice with passion and nothing to prove to anyone ,but her ability to rock any place. In our days of plastic pop and lounge soul for elevators, Yola delivers music from the soul for the soul.
 
 
7,5

 

Βιβλία και μουσικές (προτάσεις) για τα Χριστούγεννα 2021

 Βιβλία και μουσικές (προτάσεις) για τα Χριστούγεννα 2021



Ακόμη μια χρονιά το Social Distortion Radio show -www.Ertopen.com/ κάθε Δευτέρα 2100-2300, σε συνεργασία με το Basbayiannis Book &Music Tales, ανοίγει τα κιτάπια του και σας προσκαλεί για αγορές παλιών και νέων βιβλίων και μουσικών που θα συντροφεύσουν τις γιορτές σας και θα βοηθήσουν το 2022, να ξεκινήσει με αναγνώσματα και ήχους που αξίζουν του χρόνου και της προσοχής σας. 
Υπεύθυνος των επιλογών, ο Στέλιος Μπασμπαγιάννης και το "όποιο" αισθητήριο, κριτήριο, γούστο έχει παραμείνει αλώβητο στο τέλος  μιας ακόμα δύσκολης χρονιάς.

1.«Ως τις άκρες της γης» Έντουαρντ J. Λάρσον (Ψυχογιός)



1909, τρεις ριψοκίνδυνες αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου, του Νότιου Πόλου και της κορυφής του κόσμου (Κ2). Τρία θέματα ξεχασμένα στον σημερινό κόσμο. Τρία θέματα που στις αρχές του 20ου αιώνα αποτέλεσαν πηγή για σκέψη, φαντασία, όνειρα, αγώνες θυσίες, ίντριγκες και αμφισβητήσεις.

Κρύο κρυοπαγήματα, εξάντληση, ελπίδα και πείσμα σκιαγραφούν απλούς ανθρώπους επιστήμονες που κάποιοι σε ηλικία των πενήντα ετών αναζητούν την δόξα , δίχως να εγκαταλείπουν αλλά και χωρίς κάποιές φορές να προσφέρουν. Το απέραντο λευκό της αρκτικής και της Ανταρκτικής, τα στρώματα πάγου, η απομόνωση, οι συνεχείς κίνδυνοι, ξεπηδάνε από τις σελίδες του βιβλίου, κάνοντας την κατάκτηση του τρίτου πόλου του Κ2 ενδιαφέρουσα αλλά αδύναμη , μπροστά στην απομόνωση και την προσπάθεια των Πίρι, Σάκλετον. Τρως μαζί τους το τελευταίο κομμάτι μπισκότου, ονειρεύεσαι λουκούλλεια γεύματα, σκοτώνεις το τελευταίο σκυλί και περπατάς ως την τελευταία αποθήκη , ελπίζοντας να δεις το πλοίο της διάσωσης να σε περιμένει. Η απόδειξη του κατορθώματος, θα έχει μάρτυρα την φωτογραφία και τα ημερολόγια της αποστολής και αυτό είναι και το τρωτό σημείο, των εξερευνητών που ηθελημένα ή άθελα τους βλπ Πίρι δεν προνόησαν να έχουν όργανα ακριβούς μέτρησης του γεωγραφικού πλάτους και μήκους δίνοντας λαβή στις αμφισβητήσεις. Ονειρεύεσαι σαν τον Πίρι, άρθρα σε εφημερίδες και δόξα σαν τους Σάκλετον, Ντέιβιντ, νιώθεις τα χέρια του κόσμου που σε σηκώνουν στους ώμους σαν τον Μόσον και τελικά ξέρεις ότι λιγότερο από μια δεκαετία μετά, ο ανθρώπινος ηρωισμός θα βρει άλλο πεδίο στις πεδιάδες της Φλάνδρας και οι πόλοι θα μείνουν ξεχασμένοι, μέχρι η οικολογική καταστροφή να τους επαναφέρει στην δημοσιότητα.

 Το «Ως τις άκρες τη γης» είναι από τα βιβλία που θα κάνουν τον έφηβο να ονειρευτεί και τον ταξιδιώτη, να ψάξει για εισιτήρια για τις τελευταίες παρθένες, απάτητες περιοχές της γης. Είναι ακόμα ένα βιβλίο που θα θέσει το ερώτημα ήταν τελικά μαύρος ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε τον Βόρειο πόλο? ‘Ήταν ο Κουκ αγύρτης ή ταξιδευτής, ήταν οι Ινουίτ θύματα των λευκών ή απλά κομπάρσοι με ουσιαστικό ρόλο στο ταξίδι του Πίρι? Άξιζε ο Ντέιβιντ της δόξας για τον Νότιο πόλο, είναι η υστεροφημία του Δούκα των Αβρουζίων άξια της προσπάθειας όταν καραβάνια αχθοφόρων και η Βρετανική διοίκηση στήριξαν το έργο του? Πάνω από όλα είναι ο «ηρωισμός» αυτών των γεωγραφικών κατακτήσεων, αποδεκτός σήμερα ή είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα ενός αγώνα, δίχως αντίκρισμα για την δόξα των αρχηγών των αποστολών, όταν όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, πέρασαν στην αφάνεια.

 

2.«Χίλια φεγγάρια» Σεμπάστιαν Μπάρι- (Ίκαρος)

Ανθρώπινη και θεϊκή δικαιοσύνη, έχουν μικτό ρόλο σε ένα βιβλίο συναισθημάτων, που αν και θα μπορούσε να γίνει ένα ταπεινό αστυνομικό γουέστερν, γίνεται ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα, για την ωρίμανση μιας μικρής Ινδιάνας σε ένα ανεξάρτητο άνθρωπο σε μια κοινωνία , όπου γυναίκες και Ινδιάνοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας με ελάχιστα ή καθόλου δικαιώματα. Σκληρό, συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο και ρεαλιστικό, κάνει τον αναγνώστη να ταυτιστεί και να συμπάσχει με την κεντρική ηρωίδα, που προσπαθεί μάταια κάποιες φορές, όπως στην πραγματική ζωή να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που την ταλανίζουν, αλλά ανταπεξέρχεται τις δυσκολίες, βγαίνοντας πιο ώριμη, πιο ζωντανή αλλά και με τις ουλές να την καίνε τα βράδια των σκέψεων.


 Αν θέλει κανείς να διαβάσει τα δύο βιβλία μαζί, θα εντυπωσιαστεί από το σκοτεινό γοτθικό  ‘Μέρες δίχως τέλος» και το οντολογικό , σκοτεινό αλλά και πολύ πιο μελαγχολικό «Χίλια φεγγάρια». Το ποιο βιβλίο είναι καλύτερο, το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μπαρι έχει πετύχει να δημιουργήσει μια ομάδα χαρακτήρων που ταυτιζόμαστε μαζί τους σε ένα κόσμο τόσο μακρινό αλλά συνάμα και τόσο επίκαιρο και κοντινό, γιατί η παθογένεια του ανθρώπου έχει παραμείνει απαράλλακτη από το μετεμφυλιακό Τενεσί στην σημερινή Ελλάδα, ίσως και να έχει χειροτερέψει, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις Η.Π.Α. Ένα διαχρονικό μυθιστόρημα, για τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τον έρωτα, σε ένα κόσμο που μετράει μόνο η προσωπική τιμιότητα, σε πείσμα των συμπαιγνιών και τη κατασκευασμένης «ευνομίας».

 

3.«Το κορίτσι με τους αναρχικούς»- Isabel Meredith (Χίμαιρα)

«Το κορίτσι με τους αναρχικούς» είναι ένα βιβλίο που έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί αποτελεί την πραγματική εξιστόρηση ενός κινήματος από ανθρώπους που συμμετείχαν, με την οικονομική άνεση και την κοινωνική θέση τους, να τους επιτρέπει, τη συμμέτοχή, τον σχολιασμό αλλά πάνω από όλα το να είναι παρατηρητές όσων ενεπλάκησαν στο κίνημα βρίσκοντας εκεί δικαιολογία ή διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα του προλετάριου του 19 ου αιώνα. Είναι η γνωστή έκφραση «αριστερός με δεξιά τσέπη» σε όλο το μεγαλείο της. Η ιδεολογία είναι παρούσα, αλλά οι συγγραφείς δεν αντιμετωπίζουν ποτέ προβλήματα επιβίωσης, μόνο προσφέρουν στο πλαίσιο του δυνατού, χωρίς να διακινδυνεύουν παρά ελάχιστα. Ένα παιχνίδι επανάστασης, όταν οι πραγματικοί επαναστάτες Ρώσοι,Ιταλοί και Γάλλοι αναρχικοί, οδηγούνται στην κρεμάλα και γκιλοτίνα.


 Αξίζει να το διαβάσετε, δίνοντας εξίσου μεγάλη βαρύτητα στο βιβλίο όσο και στην πολύ ωραία εισαγωγή του Θωμά Μαστακούρη που αποκαθηλώνει τον μύθο και οδηγεί σε μια πιο τίμια ανάγνωση, βασισμένη στην πεζή μεν, αλλά αδυσώπητη και αδιάψευστη πραγματικότητα. Όπως έλεγε και ένας παλιός αναρχικός των Εξαρχείων, «δεν μπορείς να έχεις τα πόδια και στις δύο βάρκες».

 

4.«Σικελικό ειδύλλιο» -Σώτη Τριανταφύλλου  (Πατάκης)




Το ¨Σικελικό ειδύλλιο» δεν είναι σε καμία περίπτωση, μια ερωτική ιστορία, όπως υπαινίσσεται ο τίτλος του. Είναι μια ιστορία για τον έρωτα, την απογοήτευση, βαθιά αισιόδοξη, ακόμα και όταν ο θάνατος και η κοινωνική απόρριψη κυριαρχούν. Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη για το διάβασμα, το όνειρο, την γνώση και την ανάγκη του καθενός να χαράζει το δικό του μονοπάτι, έστω και μικρό, παίρνοντας την ευθύνη των πράξεων του. Δίχως μεγαλοστομίες, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, ένα χαμόγελο και μια σκέψη για το χθες, που στις ημέρες μας με τις δολοφονίες πάθους γυναικών, είναι ακόμη πιο επίκαιρο, για την πραγματική γυναικεία χειραφέτηση που είναι για την Κοντσέττα, έστω και με άγνοια όρων όπως χειραφέτηση και φεμινισμός, καθημερινή πρακτική σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Μια παραβολή για την διαφθορά και τον έλεγχο στον απλό άνθρωπο, σε κοινωνικό επίπεδο με τη σύγκρουση του Ντι Ματέι με τη Μαφία και της Κοντσέττα με την οικογένεια και το περιβάλλον της. Πριν σηκωθείς πρέπει να πέσεις, πριν τρέξεις, πρέπει να μάθεις να περπατάς και να στοχεύεις εκεί που μπορείς, για να δεις το αύριο λίγο καλύτερο. Σώτη Τριανταφύλλου σε μια ένεση αισιοδοξίας, σε έναν σκοτεινό κόσμο, επίκαιρη και γεμάτη εν συναίσθηση, αναδεικνύοντας τις ομοιότητες ανάμεσα στη δεκαετία του 50 σε Ελλάδα και Ιταλία αλλά και πόσο λίγο έχουμε προχωρήσει σε βασικά θέματα. Αν έχετε κόρη κάντε της αυτό το βιβλίο δώρο.

 

5.«Μην πεις λέξη-Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία. Η κρυφή ιστορία του IRA» - Patrick Radden Keefe (Μεταίχμιο)

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Patrick Radden Keefe με αφορμή την εξαφάνιση μιας μητέρας δέκα παιδιών της Τζιν Μακόνβιλ ξετυλίγει ένα νήμα από γεγονότα και ανθρώπους , πραγματικούς όπως και η εξαφάνιση με τη μορφή ενός καλοδουλεμένου αστυνομικού μυθιστορήματος. Το ζήτημα είναι ότι όλο οι συμμετέχοντες ,είναι πραγματικοί, όπως και τα γεγονότα που αναφέρονται. Αυτό είναι που κάνει το βιβλίο ακόμη πιο δυνατό και τελικά την πραγματικότητα, πιο ισχυρή συγγραφέα, μιας ιστορίας, αδελφοκτόνων, επαναστατών γεμάτων φανατισμό αλλά και αντεπαναστατών και Στρατιωτικών που βλέπουν την Βόρειο Ιρλανδία σαν τόπο άσκησης πρακτικών που μελέτησαν και τελειοποίησαν σε αφρικανικές χώρες, απαξιώνοντας τον άνθρωπο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και βγάζοντας από τον κάθε συμμετέχοντα τα χειρότερα του ένστικτα.


 Όπως κάθε εμφύλιος , ο Ιρλανδικός οδήγησε σε μια παύση εχθροπραξίων. Ο Keefe, αναμοχλεύει το παρελθόν, βασισμένος σε αρχεία και μαρτυρίες των συμμετεχόντων και στο τέλος αφήνει μόνο την πικρία των παραγκωνισμένων «αγωνιστών», τα δάκρυα της οικογένειας, ένα τοπίο, εμφύλιου σπαραγμού, «καρφιών», δολοφονιών, τρόμου, ζηλωτών, στην υπηρεσία ενός ανωτέρου σκοπού και μια έρευνα αστυνομικής φύσεως, γεμάτη στοιχεία, που ο αναγνώστης καλείται να αποφασίσει να υποδεικνύουν όπως υπαινίσσεται ο συγγραφέας, ότι ο δολοφόνος/εκτελεστής αποκαλύφθηκε. Μια ιστορία εμφύλιου σπαραγμού, αθώων που θυσιάζονται στο όνομα του «σκοπού» και μίσους που η μόνη διέξοδος του είναι η  αιματηρή σύγκρουση, μέχρι η πολιτική να αναλάβει να κάνει τον ιδεαλισμό, να φαίνεται ή να είναι απαρχαιωμένος μπροστά στην ανάγκη του ρεαλισμού. Θα ήταν μια αστυνομική ιστορία με πολιτικό υπόβαθρο, αν όλα τα πρόσωπα δεν ήταν αληθινά και οι καταθέσεις τους καταπέλτης για όσα έκαναν και για όσα μετάνιωσαν ,αλλά επίσης για όσα δεν τόλμησαν να αποκαλύψουν δεσμευόμενοι από τον φόβο της αντεκδίκησης και την ενοχή για τις πράξεις τους. Συγκλονιστική ανατομία μιας οργάνωσης που λατρεύτηκε στην Ελλάδα και ήταν εξίσου ανήθικη και δολοφονική όσο και οι Βρετανοί αντίπαλοι της, δικαιολογώντας τα μέσα με πρόφαση τον σκοπό, βάζοντας τον απλό πολίτη στις υποσημειώσεις της ιστορίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή και ευφάνταστη από τον κάθε συγγραφέα.

 Συγχαρητήρια στον Keefe για τον τρόπο που συνέδεσε και διαχειρίστηκε ένα μεγάλο όγκο πληροφοριών, διασταυρώνοντας και μέχρι το τέλος ζητώντας από όσους είναι εν ζωή να τοποθετηθούν. Μια δημοσιογραφική δουλειά, που τιμά τον όρο «ανεξάρτητος» δημοσιογράφος και φωτίζει μια περίοδο της Ιρλανδικής ιστορίας άγνωστη σε εμάς αλλά όπως φάνηκε και στην ίδια τη χώρα της, γεμάτη εμφύλια πάθη και μίσος.

 

6."Νορμανδία  D Day"-  Τζάιλς Μίλτον (Εκδόσεις Μίνωας)



Το βιβλίο κάνει τη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν να φαίνεται σαν ταινία κινουμένων σχεδίων τους Μπόλεκ και Λόλεκ. Αλλά μόνο όταν φτάσεις στη βιβλιογραφία θα καταλάβεις τη δουλειά του συγγραφέα. Ενός ανθρώπου που ο πεθερός του είχε πολεμήσει ως διαβιβαστής στην Βερμαχτ. Απόλυτα κυριος του έργου του, κρατά αποστάσεις. Μιλά για τους Γερμανούς αρματιστές με τα εγκλήματα πολέμου που είχαν στην πλάτη τους από το Ανατολικό μέτωπο που θα πολεμήσουν γιατί βλέπουν την Νέμεση να έρχεται .Για την ανικανότητα, τον φόβο και την αποτυχία της Αμερικανικής διοίκησης στην Ομάχα, που χρειάστηκε τον προσωπικό παράγοντα ,δύο αξιωματικών για να τολμήσουν να απεγκλωβιστούν. Την διαφορά εκπαίδευσης των ειδικών δυνάμεων που είχαν ελπίδες επιβίωσης, σε σχέση με αυτές των απλών στρατιωτών, που ουσιαστικά ήταν τροφή για τα πολυβόλα και πυροβόλα. Τις αστοχίες του ναυτικού και της αεροπορίας σε θέματα προετοιμασίας και καταστροφής στόχων. Πάνω από όλα όμως μιλάει για τον μεγάλο συμμετέχοντα στην μεγάλη απόβαση, τον άνθρωπο και αφιερώνει πολύ σωστά το βιβλίο σε όσους υπηρέτησαν.

Βιβλίο ποταμός, εικόνας, συναισθήματος, αποδομεί την ηρωική εικόνα του πολέμου, τον απογυμνώνει ως το μεδούλι και θέτει ερωτήματα, που μόνο όσοι υπηρέτησαν εκεί, έχουν το δικαίωμα να απαντήσουν. Απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φίλο της ιστορίας και ειδικότερα  του ΒΠΠ.

 

 

7".Ορατή σαν αόρατη"- Ζυράνα Ζατέλη (Καστανιώτης)

Η επιστροφή της πιο "φευγάτης" μυθιστοριογράφου της Ελληνικής λογοτεχνίας στον 20ο και 21ο αιώνα με ένα βιβλίο που υπόσχεται ταξίδια σε ονειριά τοπία, που μόνο η γραφή και η γλώσσα της Ζατέλη μπορούν να δημιουργήσουν.



Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία».

«Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα».

Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την «ιστορία φάντασμα», όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά πού δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν’ αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!... Πώς αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ’ την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ’ ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να «κρυφτεί» η ίδια μέσα σ’ αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ’ αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά;

Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας· γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε.

 

8.«Κόκκινες ψυχές»- GREVEILLAC PAUL (Πόλις)

Μια ζοφερή ιστορία για την απώλεια της ελευθερίας και των ατομικών ελευθεριών στο σύστημα που διατυμπάνιζε την προστασία τους. 'Ενα μυθιστόρημα περισσότερο ανθρώπινο παρά πολιτικό, που σε αγγίζει με τις καταστάσεις που περιγράφει. Η καταστολή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, η λογοκρισία στην κάθε μορφή τέχνης , μερικές δεκαετίες πριν το σήμερα, ακόμη μιλάνε στον αναγνώστη που δίχως παρωπίδες αντιλαμβάνεται, την έλλειψη χρώματος του φασισμού. Η τέχνη απελευθερώνει και όπως και η εργασία στο αντίστοιχο καθεστώς, έχουν βαρύ τίμημα.



Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Μόσχα, ΕΣΣΔ. Ο πολιτισμός έχει τεθεί στην υπηρεσία του κράτους. Ο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ και ο Πάβελ Γκολτσένκο, στα είκοσί τους, γνωρίζονται τυχαία ένα βράδυ. Ο πρώτος είναι λογοκριτής στην Γκλαβλίτ, την υπηρεσία που αποφασίζει τι θα κυκλοφορήσει και τι όχι. Ο δεύτερος είναι μηχανικός προβολής στον κινηματογράφο της Γκοσκινό της Κρατικής Επιτροπής Κινηματογράφου-, όπου συχνάζουν οι αξιωματούχοι του Κόμματος. Πρόκειται για δύο υπηρεσίες στις οποίες καθημερινά απαγορεύονται, περικόπτονται, ελέγχονται τα έργα μιας νέας γενιάς συγγραφέων και σκηνοθετών που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους μετά τον θάνατο του Στάλιν.

Ο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ, αποκαρδιωμένος από το σύστημα, αποφασίζει να το υπονομεύσει, με όλο το ρίσκο που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Βάζοντας, μάλιστα, σε κίνδυνο και όσους τον περιβάλλουν. Οι "Κόκκινες ψυχές" είναι ένα μυθιστόρημα-φόρος τιμής στους πιο ανεξάρτητους Σοβιετικούς καλλιτέχνες, τους «διαφωνούντες» και τα αριστουργήματα που μας παρέδωσαν. Αλλά είναι και μια ωδή στη φιλία: τη φιλία που ενώνει, μέσα από τις δοκιμασίες και τον χρόνο, τον Ρώσο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ και τον Ουκρανό Πάβελ Γκολτσένκο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


 

9."Το δικό μου Ντιτρόιτ"-Νταν Γεωργακάς (Εκδόσεις  των συναδέλφων)

 Ο Νταν Γεωργακάς δεν είναι απλώς ένας Ελληνοαμερικανός. Το δικό μου Ντιτρόιτ δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο με τις αναμνήσεις ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς. Είναι η θεώρηση της μεταπολεμικής Ελλάδας ,αλλά και των Αμερικανών μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου, που το μυαλό του αναζητά την αλήθεια και τη γνώση, δίχως να απορρίπτει τις ρίζες του αλλά και δίχως να τις αφήνει να τον "πνίξουν" Αφοσιωμένος στην οικογένεια αλλά και ταυτόχρονα ανεξάρτητος, ταξιδεύει στην Ευρώπη και την Ελλάδα για να αποκομίσει εμπειρίες και ταυτόχρονα να αμφισβητήσει τα πάντα.



 Το βιβλίο του είναι η οπτική του για την πόλη (και για τη χώρα) που γεννήθηκε και μεγάλωσε, αλλά και για τους ανθρώπους της: γηγενείς και μετανάστες, λευκούς και μαύρους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους του μόχθου. Διαβάζοντας "Το δικό μου Ντιτρόιτ" ζούμε κι εμείς μέσα σε μια πόλη-σύμβολο των ΗΠΑ, η οποία από κέντρο της αυτοκινητοβιομηχανίας για πολλές δεκαετίες τον 20ό αιώνα, έγινε η χρεοκοπημένη πόλη-φάντασμα του 2013.

 Ο Γεωργακάς συνδυάζει τις αγάπες του, κινηματογράφο και διάβασμα, με τη αναζήτηση της προσωπικής και εθνικής σφραγίδας, ως μετανάστης αλλά και ως Αμερικανός στις Η.Π.Α των κοινωνικών αλλαγών, του κινήματος για το πολιτικά δικαιώματα, με τον ίδιο ενεργό μέλος μικρών ομάδων που με 'όπλο την τέχνη, προσπαθούν να επηρεάσουν και να αλλάξουν το κατεστημένο, στον περίγυρο των Αμερικανών αλλά και στον δικό τους κλειστό περίγυρο της Ελληνικής και Ιταλικής κοινότητας.

 Γεμάτο πληροφορίες για την Ελληνική κοινότητα του Ντιτρόιτ αλλά και την ίδια την πόλη και τις αλλαγές της, εντυπωσιάζει με την θέση της οικογένειας ,της εκκλησίας και των αλλαγών των Ελλήνων που προσαρμόστηκαν ή εξελίχθηκαν ανάλογα, σε πολυπολιτισμικές κοινότητες, όντας πολλές φορές και οι ίδιοι πρόσφυγες, όπως ο Μικρασιάτης παππούς του. Ο ρατσισμός, τα εργατιά δικαιώματα, η θέση της γυναίκας και ο ρόλος της πανταχού παρούσας Ελληνίδας μάνας, σε αντιδιαστολή με τους Έλληνες συγγενείς και τους γάμους με συνοικέσια στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η πραγματική ζωή της Ελληνικής και αργότερα Ελληνοαμερικανικής παροικίας του Ντιτρόιτ, σε αντίθεση με τι; ταινίες τύπου "My big Greek Fat wedding" ξεφεύγει από την καρικατούρα και αναδεικνύει το Ελληνικό στοιχείο που δεν φοβήθηκε την ενσωμάτωση, ορίζοντας θέση του, ως Αμερικανός,. Ελληνικής καταγωγής με συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα των δεκαετιών 60-80, ενεργά και με γνώμονα πέρα από τα στενά, μειονοτικά κριτήρια. Συγκινητικό, ανθρώπινο και εντελώς εκτός του κυρίαρχου πνεύματος για τον γραφικό μετανάστη, είτε στο ΄'Η θεία από το Σικάγο' είτε σε αντίστοιχες δουλείες από τις .Η.Π.Α

Από τις σελίδες αυτής της εξαιρετικής μαρτυρίας περνούν οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, η οπτική από τα ταξίδια στην Ελλάδα, η οικογένεια, οι Έλληνες μετανάστες, τα έθιμα και οι συνήθειες τους, ο αγώνας τους για κοινωνική καταξίωση. Περνούν όμως και οι άλλες εθνότητες και πολιτισμοί μιας πολύχρωμης πόλης, οι μαύροι και οι αγώνες τους (αλλά και η μουσική τους: ποιος δεν ξέρει τη θρυλική Motown!), τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, οι πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις εντός τους και, τέλος, περνούν σαν σε θλιβερή παρέλαση τα "ερείπια του Ντιτρόιτ" .Το παρόν μέσα από τα μάτια της μνήμης, μιας οικογένειας που η Αμερική έδωσε ευκαιρίες, αλλά ποτέ δεν επαναπαύθηκε στον τρόπο ζωής της παλιάς πατρίδας, κρατώντας το χαρακτηριστικό της φυλής, τα ανοιχτά αυτιά και μάτια.

 

 


10.»Ο εφιάλτης» -Χανς Φαλάντα-(Γκούτενμπερκ)



O Χανς Φαλάντα, έχει μιλήσει για τον εφιάλτη της έλευσης του Ναζισμού στη ζωή του απλού ανθρώπου. Τα αδιέξοδα, τις φοβίες αλλά και τις παραχωρήσεις που έκανε ο Γερμναός για να επιβιώσει. Στον 'Εφιάλτη" μιλά για την επόμενη μέρα, την μέρα που η Γερμανία μοιράζεται σε ζώνες ελέγχου και ο απλός πόλίτης, ένοχος ή οχι για τα εγκλήματα του προηγούμενου καθεστώτος, προσπάθεί ακόμη μια φορά να επιβιώσει.

 ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1945: Σε μια επαρχιακή πόλη υπό σοβιετική διοίκηση και στο κατεστραμμένο Βερολίνο, ένας συγγραφέας και η γυναίκα του, κυριευμένοι από φόβο και ενοχές, προσπαθούν απελπισμένα να επιβιώσουν. Το πιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Χανς Φάλαντα και μια συγκινητική μαρτυρία για τη ζωή στη Γερμανία τους πρώτους μήνες μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

 

11."Utopia avenue"- David Mitchell (Μεταίχμιο)



Ένα μουσικό μυθιστόρημα, που θα φέρει στο μυαλό σας την Βρετανική σκηνή των 60ς και ιδιαίτερα τους Rolling Stones. Μια εποχή που μουσικά καθόρισαν τα μπλουζ, αλλά και εποχή που η ίδια προσδιόρισε συνήθειες σεξουαλικές, εθισμού, καταχρήσεων, απελευθέρωσης,καλλιτεχνικών εκλάμψεων προετοιμάζοντας τον κόσμο για την αλλαγή της δεκαετίας του 70. Εκεί στην οδό της ουτοπίας, τα πάντα μπορουν να συμβούν.

"Βρισκόμαστε στο 1967. Στους κύκλους των μουσικόφιλων αρχίζει να κυκλοφορεί πως στην ψυχεδελική σκηνή του Λονδίνου εμφανίστηκε μια νέα μπάντα – ένας απίθανος συνδυασμός μιας φολκ τραγουδίστριας, ενός μπλουζ μπασίστα, ενός τζαζ ντράμερ και ενός ηλεκτρικού κιθαρίστα. Άγνωστοι μεταξύ τους και με εντελώς διαφορετικές καταβολές, μαζί καταφέρνουν να κάνουν μαγικά.

ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ UTOPIA AVENUE. Αυτή είναι η ιστορία του σύντομου, φλογερού ταξιδιού μιας μοναδικής μπάντας από τα καταγώγια του Σόχο μέχρι την εμπορική επιτυχία, και αποκεί στην αμερικάνικη γη της επαγγελίας, τη στιγμή ακριβώς που το Καλοκαίρι της Αγάπης έδινε τη θέση του σε κάτι σκοτεινότερο· μια ιστορία για τα όνειρα, τα ναρκωτικά, τη σεξουαλικότητα, την τρέλα και τον πόνο, και τις παγίδες της δόξας. Καταγράφοντας μια εποχή κατά την οποία ο νεανικός ιδεαλισμός ερχόταν σε σύγκρουση με την απαθή πραγματικότητα, το μαγευτικό αυτό μυθιστόρημα τιμά τη δύναμη που έχει η μουσική να γεφυρώνει τα χάσματα, να ορίζει μια εποχή και να συναρπάζει την ψυχή.

Μπορούμε στ’ αλήθεια να αλλάξουμε τον κόσμο ή ο κόσμος αλλάζει εμάς;"(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)


12.«Τα αγόρια του Νίκελ» Colson Whitehead (Ικαρος)



Μοντέρνα Αμερικάνικη λογοτεχνία από έναν μαύρο συγγραφέα με άποψη. Ο CW χρησιμοποιεί την ιστορία ενός εφήβου που από μια «κακιά» στιγμή, από μια άτυχη επιλογή, οδηγείται αντί για τα θερινά μαθήματα λογοτεχνίας του τοπικού κολεγίου σε μια πολιτεία του Νότου, στο αναμορφωτήριο/Σχολείο Νίκελ. Η ιστορία ξεκινά και τελειώνει με μία αναδρομή, στο χθες με τα μάτια του σήμερα. Με απλή γραμμική αφηγηματική γραφή, ο Whithead  μας εισάγει στην ζωή του μικρού Έλγουντ, τα όνειρα και την ωρίμανση του, καθώς με την είσοδο του στην εφηβεία ο αγώνας  ενάντια στον φυλετικό διαχωρισμό γίνεται βίωμα στη γενιά του. Συμπαραστάτης του και σιωπηλή φωνή του παρελθόντος του φόβου και της φυλετικής διάκρισης η γιαγιά του. Προστάτης άγγελος και ταυτόχρονα δεσμοφύλακας, ενός αγοριού, που βλέπει την επερχόμενη είσοδο του στο κολέγιο, σαν άνεμο ελευθερίας. Ένα αγόρι, πρόθυμο, συντεταγμένο, με αγάπη στα κόμικς, τη ζωή αλλά και στην αρχή της συνειδητοποίησης με άρμα ένα άλμπουμ με ηχογραφημένες ομιλίες του Μ.Λουθερ Κινγκ, που πυρπολούν την καρδιά του και ατσαλώνουν την θέληση του για ένα καλύτερο κόσμο. Ένα τυχαίο γεγονός, θα τον οδηγήσει στο αναμορφωτήριο Νικελ. Εκεί που ο νόμος είναι λευκοί και μαύροι επιτηρητές ,επόπτες και ενώ επιφανειακά θυμίζει μια ήπια εκδοχή αναμορφωτηρίου, περισσότερο ένα σχολειό με συνοδεία εργασιών στις εγκαταστάσεις του σχολείου, κτήματα, τυπογραφείο κτλπ, στην  πραγματικότητα, είναι μια συμπυκνωμένη μικρογραφία της διαφθοράς των σωφρονιστικών μηχανισμών των Η.Π.Α

Η παθογένεια των ΗΠΑ και το υπόβαθρο των φυλετικών διακρίσεων, μαζί με τον στρουθοκαμηλισμό στο πραγματικό πρόβλημα, τις κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες και την ασυδοσία του κράτους, γίνονται θέματα σχολιασμού από τον Colson Whithead μέσα από το Νίκελ. Ἐνα μυθιστόρημα για την δεκαετία του 60, επίκαιρο όσο ποτέ στην δεκαετία του 2020 , που τέμνει βαθιά την Αμερικάνικη κοινωνία και το σύστημα εφαρμογής απονομής της δικαιοσύνης και τις παθογένειες του, δίνοντας την απάντηση  γιατί τίποτα δεν άλλαξε. Γιατί δεν αρκεί ένας Ἐλγουντ να γκρεμίσει ένα σαθρό οικοδόμημα, που βασίζεται στην βία ,την ασυδοσία και τη διαφθορά, με συμμέτοχους όλων των χρωμάτων ,που τους ενώνει η στολή και η εξουσία.

Και επειδή η ανάγνωση χρειάζεται την αντίστοιχη υπόκρουση, οι μουσικές μας προτάσεις για το 2021, με αξιολογική σειρά για να τις απολαύσετε, αναμένοντας το 2022

2021 Best Off



      1. DANG!!!- "Sociopathinder"
      2. NEED-"Norchestrion"
      3. Bernie Marsden- "Chess'
      4. Me and that man-'New songs, same shit,Vol2"
      5. HOUSTON- "IV"
      6. ECLIPSE-"Wired"
      7. Gov't Mule-"Heavy load blues"
      8. HEAVY FEATHER- "Mountain of sugar"
      9. SABOTAGE-"Sabotage"
      10. BLACKBERRY SMOKE -"You hear Georgia"
      11. Billy Gibbons- Hardware
      12. Sammi Yafa- "The Innermost journey to your outmost Mind"
      13.  NESTOR-"Kid in a ghost town"
      14. DOOMS CHILDREN-"Dooms children""
      15. VINTAGE CARAVAN-"Monument"
      16. Ayron Jones-"Child of the state"
      17. PASSENGERS IN PANIC-"Passengers in panic"
      18. KALEO-"Surface sounds"
      19. CRIMSON FIRE- "Another dimension"
      20. Jason Bieler and and the Baron Von Bielski Orchestra- "Songs for the apocalypse"

      Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή)

        Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή) Οι μ...

      Δημοφιλή/ Popular