NEW MODEL ARMY- “From here”

NEW MODEL ARMY- “From here”




Justin Sullivan and co retuned to form, of the highest level with their previous album ‘Winter’. Their new effort was conceived and recorded in a small island in Norway but the Brexit and the turbulence of the English society are all around this moody album. The pace has gone down to various songs. Sullivan has become more introspective and the isolation of the recording facility has its impact. On the other hand we have on of the songs we call instant classic in the from of “Where I am” a song about self preservation and self definition in our days of mass and fast consuming.

The feeling changes from the mesmerizing, slow paced “Passing through”, “Never arriving, “The weather” to the more modern punkish “End of days” till we reach the first big moment of the album the “The great disguise”, where Sullivan speaks freely and shamelessly …”last man standing, that’s the game I play the best…”. The ecology/self search “Conversation” gives a more than welcome emotionally charged break and we come to the masterpiece, the piece de resistance of the album στο κόσμημα του άλμπουμ το “Where I am” the song that put all the MBA ers and the financial analysts and psychologists to rest, in their rotten society of numbers and artificial problems. Believe in yourself and accept the reality, without been dragged to the consumers corner. The lyrics that could save the whole 00 generation «And everybody wants to be somewhere else, everybody wants to be someone else». But the band has more to say in the heavy guitar oriented “Watch and learn” and the magnificent “Maps” where the major question “if the end justifies the means “ raises its ugly head, but NMA decide they prefer to sail on the ship of fools. The more spacey
‘setting sun” will travel us away and the final song “From here” will have Sullivan sing “I’m the master of nothing…never wanted to leave a mark”. The anger and frustration for today, settles down by the end of the day and starts the contemplation of yesterday’s mistakes and the expectation of tomorrow.

8,5

Χρυσόστομος ΤσαπραΪλης- «Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας» (Αντίποδες)


Χρυσόστομος ΤσαπραΪλης- «Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας» (Αντίποδες) 





  Την δεκαετία του 90, είχα την τύχη  (ή ατυχία) να περάσω ένα χρόνο από τη ζωή μου στη Λάρισα. Η θητεία μου στο Υγειονομικό, με άφησε με μια φοβία για τα στάγιερ που φόρτωνα με ξυλοκιβώτια επί ένα εξάμηνο και ένα θαυμασμό για τις καταιγίδες που τον Αύγουστο κατέβαιναν με τη μορφή σύννεφου από τα βουνά και γέμιζαν τη μονάδα με χαλάζι σε μέγεθος πέτρας. Η Θεσσαλία αλλά και η Ελληνική επαρχία γενικότερα, για όσους προλάβαμε παππούδες και γιαγιάδες, είναι γεμάτοι με αναφορές σε γέρους και γριές που μένουν σε απόμερα σημεία των χωριών και μελετάνε τη Σολομωνική, για κοπέλες και παλικάρια που χάθηκαν, πνίγηκαν, για δοξασίες που ακουμπάνε στα χρόνια των χθόνιων θεών, πολύ πριν ο Χριστιανισμός εξισώσει τις φοβίες όλων μας, στον κοινό Θεό.

  Διαβάζοντας το βιβλίο του ΤσαπραΪλη κατάλαβα δύο πράγματα. Το πρώτο ότι αν και γλωσσικά, είναι πλούσιο σε σημείο να θυμίζει περικοκλάδα που σφίγγει τον αναγνώστη, καθώς θέλει να τρέξει την ιστορία, από την άλλη είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα, διακριτικά επιλεγμένων λέξεων, που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα, μυστηρίου φόβου απέναντι στο άγνωστο, το χθόνιο. Αυτό που όλοι γνωρίζουμε ο,τι βρίσκεται στον απαγορευμένο κήπο του παλιού αρχοντικού, αλλά κανείς δεν θέλει να συναντήσει. Το δεύτερο, ότι η μυθοπλασία του ακόμη και όταν τοποθετείται στα αστικά περιβάλλοντα των Θεσσαλικών πόλεων, δεν παύει να είναι μια μίξη του ονειρικού της Ζυράνας Ζατέλη, με το «τρομακτικό» του Λόβκραφτ, περασμένα από την γραφίδα ενός ταλαντούχου συγγραφέα, που τον φαντάζομαι να γράφει ακούγοντας Νορβηγικό black metal  και βρετανικό progressive rock των 70ς. Μια πρόσθετη παρατήρηση που προέκυψε από την σκέψη, μετά την ανάγνωση του βιβλίου, είναι πόσο δυνατές είναι οι «παγανιστικές» προχριστιανικές δοξασίες στην λαϊκή κουλτούρα, ακόμη και 2000 χρόνια μετά την δυναμική παρέμβαση του Χριστιανισμού, στον κοινωνικό βίο των Ελλήνων.

  Το βιβλίο χωρίζεται  αντί κεφαλαίων, ανα γεωγραφικές περιοχές, Βλαχοχώρια, Καραγκουνοχώρια, Δρακοχώρια, Οι πόλεις του Κάμπου, Αργιθέα και σε κάθε περιοχή νιώθεις τη σκιά του δάσους και τον Δράκοντα, που σέρνεται στα πόδια σου, μέσα στις σκιές. Λάμιες, μάγισσες, τάματα, αυτοκτονίες, τρελοί που μιλάνε στα πνεύματα και τα ξωτικά, μια μυθολογία που είναι τόσο γνώριμη στο DNA  του Έλληνα και συνάμα τόσο χαμένη, λόγω της αστικοποίησης που οδήγησε σε ύφεση της έκφρασης του ή λόγω της επιμιξίας του για αρκετούς με μύθους από την Αγγλοσαξονική και Σκανδιναβική παράδοση. Ο Χ.Τ δεν περιφρονεί τίποτα, από την πιο μικρή λεπτομέρεια, θα ξεκινήσει μια ιστορία, φανταστική, όπως όλο το βιβλίο, αλλά τόσο αληθοφανή που θα σε κάνει να σκεφτείς να περπατήσεις το βράδυ ακόμη και στην ίδια την Αθήνα. Αρμονικά εναρμονισμένο με την ιστορία του τόπου, ταξιδεύει ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες, στην ομιχλώδη εκείνη περίοδο μετά την απελευθέρωση και πριν την αστικοποίηση των μετεμφυλιακών χώρων. Το φανταστικό είναι τόσο γήινο και καθημερινό, που σε κάνει να αμφιβάλλεις για την ίδια σου τη φύση και να βλέπεις δρόμους και πόρτες που γνώριζες μέχρι χθες, με άλλο μάτι.

  Αν κάτι πραγματικά θαύμασα, πέραν της πρωτοτυπίας του συγγραφέα, είναι η δημιουργία μιας μυθολογίας τρόμου, αστικής και συνάμα βουκολικής, με τα ίδια υλικά που περιστοιχίζουν τις εκδρομές μας στις πεδιάδες και τα βουνά της Θεσσαλίας. Αυτή η τρομο λαγνεία του κοινότυπου μεταφέρει το βιβλίο σε μια μυθική διάσταση, που ο αναγνώστης αμφιβάλει για τα θέσφατα και αλλάζει άποψη για όσα θεωρούσε σταθερές της καθημερινής ζωής του, τουλάχιστον αν κατοικείς στην περιοχή. Αλαφροΐσκιωτοι και στοιχειωμένοι, θα κάνουν το ταξίδι στην Αργιθέα και θα απολαύσουν ένα από τα ωραιότερα βιβλία, αναφορικά με τον φόβο ,τις δοξασίες ,το αλλόκοτο και το τρομακτικό, σε μια εποχή που η μητέρα φύση τρομάζει όλο και λιγότερο, τα παιδιά της πόλης που ζουν κλεισμένα σε μικρά δωμάτια, με τεχνητό φως, παρέα με οθόνες υπολογιστών. Μια συγγραφική προσπάθεια που προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο της λογοτεχνίας του τρόμου αλλά και της Γοτθικής σχολής στην «Βλάχικη» (sic) έκδοση της.

Ακούγεται συνοδεία των δύο πρώτων άλμπουμ των MERCYFYL FATE

BADD KHARMA-"On fire"

BADD KHARMA-"On fire" (ROAR)


A Greek melodic heavy rock band, isn't such a unique spectacle,the last two decades. A good Greek melodic heavy rock band,well this is something we don't find easily, in these days of internet search. BADD KHARMA are the product of gathering of some well known players in the Greek metal scene.Among them the well known and beloved by everyone for his musical and medical abilities Dr Manolis Tsigkos. The man is a machine of high level/class productivity,both in his musical and medical life.What we all love him for,is that he knows to choose well his team mates.Medical speaking, he has helped a family member with his excellent team (you can call me bias..i don t give a fuck). 
Musically speaking, i was as usual a bit hesitant reading all these great reviews. Then i listened to the album and i admitted easily, that BAD KHARMA are definitely the band we were looking for. Great twin guitar work,especially in my personal favorite "Break free", straight in your face songs like 'Still unbroken" , "Never surrender" and  "Rise or fall" , yet melodic  like "On the edge" and  'L.E.A"an 80s style ballad that gives you the shakes. BADD KHARMA have their musical roots in DOKKEN, EUROPE, THIN LIZZY, RIOT, DIO, RAINBOW and Y&T. With songs that  are well structured and right on the spot, they re aiming for those who like their hard rock ballsy and strong,with a touch of sentiment like a drop of water to a good malt whiskey ,less than 20 years old. Mature musicians, doing what they really like. This album could be huge in the late 80s. 
So since 2020 is a really Bad Karma year, make yourself a favor and change it by listening to BADD KHARMA.
7.5

THE OUTLAWS- "Dixie highway"

THE OUTLAWS- "Dixie highway"



As with most of the long time going Southern Rock bands, OUTLAWS are missing more than few of their original members. Their heydays are long gone but Henry Paul still got it, on how to write a decent song. From the opening song "Southern rock will never die" till the closing "Macon memories" you can name check SKYNYRD, ALLMAN and most of the Southern tradition. So in our days of countrified Southern rock, albums like "Dixie highway" work as painkillers to take the blues of Nashville away and bring back the lovin sound of the triple guitar attack and the howling refrains. "Dixie Highway" is an old song, that has already released under the Ron Keel /IRON HORSE moniker as a collaboration at the vocals department and a bit more metalic. This version leans more to the Southern Rock side and keep the spirit of the open road alive and kickin. A more than decent album with songs that could stand along every classic OUTLAW anthem, songs like "One night from Athens", "Dixie highway" and "Lonesome boy from Dixie". Proud to be a Southerner, hope OUTLAWS will carry on for some more time till they re gone in the hurry sundown.


7

Μίροσλαβ Πένκοφ - Ανατολικά της δύσης (Εκδ. Αντίποδες)


Μίροσλαβ Πένκοφ - Ανατολικά της δύσης (Εκδ. Αντίποδες)



Μια εκρηκτική μίξη  Μυριβήλη, Καραγάτση, Κουστουρίτσα , Καζάν σε μια συλλογή  διηγημάτων, που αναδύουν έντονα το άρωμα, την ιστορία και την ένταση των Βαλκανίων σε κάθε λέξη τους.



Τα Βαλκάνια φιλοξενούν λαούς παραδοσιακά νικητές στις Βαλκανικές, ενδοοικογενειακές διαμάχες: Έλληνες, Σέρβους. Λαούς που δυνάστευσαν τα Βαλκάνια: Τούρκους και λαούς που επέλεξαν μόνιμα τη λάθος πλευρά στις αναμετρήσεις και η ιστορία τους «τιμώρησε» για αυτό, όπως είναι οι Βούλγαροι. Όμως όλοι οι Βαλκανικοί λαοί, ενώνονται από το ίδιο χώμα, το ίδιο νερό, το αίμα που έχει ποτίσει τη γη, τις θρησκείες που τους χώρισαν, τον πόλεμο που τους ωρίμασε, τα Εθνικά πάθη που τους δίχασαν, τη φτώχεια, τη μετανάστευση και το μίσος για τους υποκριτές πολιτικούς που τους ένωσε.

Χρόνια τώρα μαθαίνουμε την ιστορία από την πλευρά των Ελλήνων, μαθαίνουμε για τους Μακεδονικούς αγώνες, τον Παύλο Μελά, τους κακούς Τούρκους και τους ακόμη χειρότερους κομιταζήδες. Διαβάζουμε τον Μυριβήλη να γράφει για τους Βαλκανικούς και νιώθουμε δέος, για τους Μακεδονομάχους. Ο Πένκοφ με το εναρκτήριο διήγημά του, το Μακεδονία, μας βάζει σε ένα άλλο ιστορικό σύμπαν. Μια ιστορία αγάπης, έρωτα, σε μεγάλη ηλικία, που θυμίζει το  L amour   του Χαινέκε, με ιστορική διάσταση, που στοιχειώνει τον Έλληνα και τον Βαλκάνιο αναγνώστη, προκαλώντας  θέσφατα και απόψεις με τις οποίες  έχουμε γαλουχηθεί επί χρόνια.

Η δυναμική του Πένκοφ διαφαίνεται στην έλλειψη κάθε ίχνους εθνικισμού. Ο ήρωάς του ζητά τη λύτρωση από τον χρόνο, από την προσωπική δειλία, πολεμώντας έναν από χρόνια χαμένο αντίπαλο για την καρδιά της γυναίκας του. Αδυνατώντας να συμβουλεύσει την κόρη του, που βιώνει τον χωρισμό της, ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν και τον χαμένο αντίπαλο ,το παρόν και τη γυναίκα του που χάνεται στην άβυσσο της άνοιας. Η σύγκρουση των κομιτατζήδων με τους Τούρκους σε ευθύ παραλληλισμό, με τον άνδρα που αρνείται τις ευθύνες του, μένει πίσω να προστατεύει τη μητέρα και το σπίτι του, αρνείται τον παραδοσιακό ρόλο του νεκρού ήρωα για αυτόν του ζωντανού «δειλού». Η γυναίκα του μήλο της έριδος σε ένα πόλεμο, που έχει χαθεί  χρόνια μαζί με τον αντίπαλό του, στο πεδίο μιας μάχης που ταπείνωσε τη Βουλγαρία. Η Μακεδονία, τόπος αγώνα, τόπος διεκδίκησης, τόπος ανάμνησης, για μια ζωή που χάθηκε και κερδήθηκε στο πεδίο των μαχών, αλλά και στο πεδίο του έρωτα.

Η πτώση του Ζίβκοφ και του ΚΚΒ, αποτελεί ακόμα ένα ορόσημο στη ζωή του σύγχρονου Βούλγαρου. Η αλλαγή από το Σοβιετικού τύπου κράτους σε μια άναρχη δημοκρατία, απασχολεί τον Πένκοφ σε επόμενα διηγήματα, είτε με τρόπο  κωμικοτραγικό, μέσα από τα μάτια ενός νεολαίου που ο πεσιμισμός, η άρνηση της κατάστασης τον οδηγεί μαζί με τον φίλο του να απεμπολήσουν κάθε ίχνος ταυτότητας ακόμη και τα ονόματά τους, για χάρη ψευδωνύμων, σε μια ζωή, που το σήμερα γίνεται ο βασιλιάς. Το εφήμερο, αντικαθιστά την ενατένιση του μέλλοντος, η κλοπή τη δουλειά και τη δημιουργία, ο φόβος για το αύριο, καθιστά το σήμερα αντικείμενο συναλλαγών. Η διάλυση της παλιάς τάξης του ΚΚΒ οδηγεί σε μια αναρχική δημοκρατία, με τον ελεύθερο πλέον πολίτη, σε μια διαρκή αναζήτηση του καλύτερου, να ακούει την κάθε σειρήνα του δυτικού τύπου κοινοβουλευτισμού. Οι παραδόσεις συνθλίβονται από το παρόν, που πατά στα μίζερα πόδια της επιβίωσης με κάθε μέσο και της άρνησης του παρελθόντος, σαν ιδεολογική πατερίτσα, σε κόσμους δίχως κανένα άλλο έρεισμα παρά την λαγνεία και λατρεία του χρήματος.

Η μετανάστευση κοινός τόπος των Βαλκανικών λαών, με τη μορφή, της νοσταλγίας, του νόστου για τη μητέρα πατρίδα ή της επιστροφής σε αυτή, για τη γιατρειά, αποτελεί μια ακόμη κυρίαρχη ιδέα στα διηγήματα του νεαρού Βούλγαρου, μετανάστη και αυτού για σπουδές. Το παρελθόν πληγώνει τη νέα γενιά, τη συντρίβει σαν μηλόπετρα. Στο «Αγοράζοντας τον Λένιν», ο διεθνισμός συναντά την οικογενειακή παράδοση, σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν το χάσμα που προκαλεί μια μετανάστευση στη χώρα της επιτυχίας, στις Η.Π.Α. Ο φόβος της μοναξιάς, οδηγεί σε επανεκτίμηση των αξιών, από τον εγγονό, που έχει αναζητήσει τον εαυτό του στη νέα χώρα, τη νέα γλώσσα αλλά και τον παππού, που έχει οχυρωθεί πίσω από το κομμουνιστικό του παρελθόν, το φόβο της αλλαγής και αρνείται ότι η κοινωνία και οι άνθρωποι εξελίσσονται. Η γλώσσα του αίματος, θα λυθεί από τη μοναξιά και η απόσταση θα γεφυρώσει δύο γενιές που δεν βρίσκουν το θάρρος να απεμπολήσουν το παρελθόν που τις στοιχειώνει για χάρη ενός καλύτερου μέλλοντος. Αντίστοιχα στη «Φωτογραφία με την Γιούκι», η πατρίδα, οι παραδόσεις, οι τσιγγάνοι, η οικογένεια θα γίνουν ο λόγος επιστροφής από το Σικάγο, στη Βουλγαρία και συνειδητοποίησης από ένα νεαρό ζευγάρι ενός Βούλγαρου και μιας Γιαπωνέζας, της αξίας της ζωής, της ανοχής και της λύσης των συνδέσμων με τη ζωή. Ο θάνατος ενός νεαρού τσιγγάνου σε ατύχημα ή από τον πατέρα του, θα φέρει το ζευγάρι αντιμέτωπο με την οικογένεια, τα έθιμα μιας φυλής που ζούσε πάντα στο περιθώριο των τσιγγάνων αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς και τα θέλω τους. Η υπέρβαση του ορίου της ανθρώπινης επαφής, η ζωντάνια των τσιγγάνων, το Βαλκανικό ταπεραμέντο τα μαντζούνια και η σοφία των ηλικιωμένων θα κάμψουν τις δυτικού τύπου αντιστάσεις και αποστάσεις της γιαπωνέζας, θα ρίξουν τις άμυνες του δυτικού κόσμου, μυώντας τους στον ανθρωπιστικό περίγυρο του Βαλκάνιου.
 
Στις Η.Π.Α θα λάβει χώρα και το «νυχτερινός ορίζοντας» μια ακόμη ελεγεία στον μετανάστη, που η ζωή ξεπερνά.  Στην οικογένεια που διαλύεται από τις οικονομικές δυσκολίες. Στους δασκάλους που θα αλλάξουν με την επαφή τους με τη χώρα της αφθονίας. Ο άντρας θα παραμείνει ονειροπόλος προσπαθώντας να κρατήσει κομμάτι της παράδοσης ζωντανό στη κόρη του, που νιώθει πλέον περισσότερο Αμερικανίδα. Η πρώην γυναίκα του με τον νυν Βούλγαρο, σύζυγο της και γιατρό, θα ανταλλάξει την ταυτότητά της για στήθη σιλικόνης και την ευμάρεια του Αμερικάνικου ονείρου, οικτίροντας τον πρώην σύζυγό της, που παραμένει προσκολλημένος στις παραδόσεις της παλιάς πατρίδας. Ένας τυφώνας θα φέρει αυτόν, τον αμερικανό φίλο του και την κόρη του, αντιμέτωπους με τα στοιχεία της φύσης αλλά και την ανάγκη τους για επικοινωνία, πέρα και μακριά από τις παραδόσεις και τους φόβους της παλιάς και της νέας πατρίδας.

Σε ένα από τα πιο σκληρά διηγήματα του βιβλίου, το γράμμα, η εναλλαγή των γενεών, τα λάθη και οι συνέπειες, θα σκιαγραφήσουν μια ιστορία κοινωνικού δράματος, σε μια χώρα που τα πάντα και κύρια οι γυναίκες είναι προς πώληση. Ο κύκλος της κόρης που θα ακολουθήσει τα βήματα της μητέρας, που έχει απαρνηθεί ως πρόσωπο αλλά και ως συμπεριφορά θα είναι ταυτόχρονα μια ιστορία της Βουλγαρίας, που ξεπουλά τον εαυτό της από το Σοβιετικό πατερούλη στον  Άγγλο/Δυτικό χρηματοδότη, για να πετύχει να επιζήσει, υπό όρους και εξάρτηση.

Στο «Ανατολικά της δύσης» ο Κουστουρίτσα συναντά τον Σεπουλβέδα σε ένα διήγημα, γεμάτο Βαλκανικές παραδόσεις αλλά και τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και την πτώση του τείχους, που συντρίβουν ζωές και οικογένειες που χωρίζει ως άλλο τοίχος του Βερολίνο ένα ποτάμι Σέρβους και Βούλγαρους. Τα φυσικά σύνορα καταπατώνται κάθε βράδυ από ερωτευμένους και λαθρέμπορους, αλλά η κοινή  γιορτή μια φορά το χρόνο, τα κοινά έθιμα, η γλώσσα με μικρές παραλλαγές, δείχνουν ότι τα σύνορα είναι τεχνητά. Ο θάνατος ενώνει, η Δύση με τα αγαθά της παρασύρει σαν σειρήνα, το παλιό καθεστώς καταρρέει και θάβει στα συντρίμμια του ήρωες και εργάτες. Ο «μύτης» σπάει τις αλυσίδες που τον κρατούν δέσμιο στην παλιά πατρίδα, αναζητά τον έρωτα και την αποδοχή, που φοβήθηκε για χρόνια να κυνηγήσει και καταλήγει ξένος σε μια ξένη χώρα, σε ένα Βαλκανικό παραλήρημα, λέξεων, χρωμάτων, συναισθημάτων, που μόνο ο Κουστουρίτσα θα μπορούσε να οπτικοποιήσει.

Διηγήματα βγαλμένα από το χώμα των Βαλκανίων, γεμάτα αίμα, αγάπη, θυμό, οργή, χαμόγελα. Ακόμα και όταν ο Βούλγαρος φτάσει στις Η.Π.Α ακόμα και αν αλλάξει το όνομά του, παραμένει Βαλκάνιος, ζωντανός, φιλικός, καχύποπτος, θερμόαιμος, τίμιος, επαναστάτης  αλλά πάνω από όλα άνθρωπος. Ο Μυριβήλης, συναντά τον Άντριτς και γράφουν το σενάριο για την επόμενη ταινία του Κουστουρίτσα, με επιρροές από Καζάν, με θέμα τη Βουλγαρία. Γνώριμοι ήρωες, γνώριμα τοπία,  γνώριμες συμπεριφορές, μέσα από τα μάτια ενός γείτονα, που για χρόνια ήταν εχθρός, αλλά εδώ είναι το μεγαλείο της λογοτεχνίας. Αποδεικνύεται τόσο όμοιος με εμάς, τόσο ανθρώπινος και ο Πένκοφ, τόσο δυνατός συγγραφέας. Φορτισμένο συναισθηματικά, γνώριμο, εθιστικό, ένα καλογραμμένο Βαλκανικό μυθιστόρημα. Θα συγκινήσει τον καθένα από εμάς, που κοιτά με τα μάτια της ψυχής.

Διαβάζεται με συνοδεία τα Waterboys- Fisherman blues k Johnny Cash American recordings  III

Whiskey Myers- “Whiskey Myers”

Whiskey Myers- “Whiskey Myers”




For a lot of people, Southern rock is as obsolete as it is the turntables in the modern music listening. But for a strong part of the rock community, especially those who were born before the 90s, Southern rock even infused with country, as it is common in our days, is a sign of musical vitality and health. WHISKEY MYERS are a band that came out of nowhere, Palestine ,Texas actually and today are already in their fifth album. We don’t expect nothing innovative, but we find the essence of the Southern rock genre. Good honest songs, based on whiskey soaked vocals, great guitars and a swinging rhythm section. In a way their closer to the rock part then the other two big names of our days, BLACKBERRY SMOKE and BLACKSTONE CHERRY. They keep a minor part of country in their sound and, the blues element, but their definitely more in the MKII LYNYRD SKYNYRD sound. With songs like ‘Bad weather”, “Bury my bones”, the heart aching “Califonia to Caroline”, the greasy rocker “Gasoline”, the “Hammer’ a song where generations meet over a swinging hammer and a love song and the opening and belief defining “Die rockin” they’ re the southern rebels for the Sons of Anarchy generation. But long hair and long solos are all over this album, so we don’t bother to ask for more, simple music for simple men.



7,5

Beth Hart- “War in my mind”

Beth Hart- “War in my mind”




When blues goddess Beth Hart decides to release a new album we wait breathless for the outcome. As usual or most of the times she delivers a heartbreaking album, that demands your attention and pay you back with emotional turmoil of the highest degree. Laid back and listen to this album, letting your tars and fears go through the listening. Beth Hart has won the title of the top female blues singer of the 21st century merely with the body of her work and less with the collaborations with stars like Joe Bonamassa. Her new album is a perfect example on how to lay the blues in the 21st century and talk to people who are living their life through a cell phone screen. Direct, immense, holistic, blues driven she delivers a real good album to carry you away with the passionate voice and performance and in our days of plastic TV idols, it can be more than enough.


7,5

«Οι λήσταρχοι» – Βασίλης . Ι. Τζανακάρης (Μεταίχμιο)

«Οι λήσταρχοι» – Βασίλης . Ι. Τζανακάρης (Μεταίχμιο)




Διαβάζοντας κάποια βιβλία με τόσο μεγάλη έρευνα αναφορικά με τα στοιχεία και τις πηγές τους και τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών, αναρωτιέσαι τί μαθαίναμε στο σχολείο. Η ληστεία στην σύγχρονη ή καλύτερα στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, εξελίχθηκε σε μια διαδικασία επικερδή αλλά και επικίνδυνη, όσο το νεοσύστατο κράτος αποκτούσε υπόσταση. Τα παλικάρια , κυνηγήθηκαν και οι εγκληματικές πράξεις τους κύρια κατά των πλουσίων τσιφλικάδων και αστών, έγιναν ανα καιρούς πράξεις ληστρικής εκδίκησης κατά παντός υπευθύνου. Ο ανδρισμός, η μπέσα, η τιμιότητα έδωσαν τη θέση τους, στην προδοσία έναντι αμοιβής και απονομής χάριτος. Μυθικά ονόματα όπως ο Νταβέλης, ο Γιαγκιούλας, ο Μπαμπάνης και άλλοι μικρότεροι και μεγαλύτεροι ληστές παρουσιάζονται στο βιβλίο όπως πραγματικά ήταν.



Η φυγή κάποιων στις Ηνωμένες πολιτείες ή το εξωτερικό, οι αποδράσεις τους αλλά και οι παρακινδυνευμένες αποστολές για διάσωση συντρόφων ή απαγωγές σε επαρχιακές πόλεις, περιγράφονται και υποστηρίζονται από πολύ και ενδιαφέρον αρχειακό υλικό. Εντύπωση κάνει σε κάποιον αδαή, όπως εγώ, οτι φτάσαμε σχεδόν στην Μεταξική Ελλάδα για να θεωρήσουμε ότι ο θεσμός της ληστείας είχε εξαλειφθεί, αν και κάποιοι τελευταίοι ληστές γνωρίσαν το τέλος τους από τα αντάρτικα σώματα μια δεκαετία αργότερα. Το Ελληνικό κράτος έδειξε την αδυναμία του να απορροφήσει τον μεγάλο αριθμό ανδρών που μέσα από τους μακροχρόνιους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους στα διάφορα μέτωπα, επέστρεφαν στην υπανάπτυκτη Ελληνική ύπαιθρο και ένιωθαν το χέρι του τοκογλύφου ή του πονηρού έμπορου να τους απομυζεί, μαζί με το μακρύ χέρι της αστικής εξουσίας με τη μορφή του ενωμοτάρχη. Παρ όλα αυτά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που για λόγους τιμής ή γιατί απλά ο φόνος έγινε και η ποινή ήταν βαριά, κάποιοι να αποφασίσουν να συστήσουν ληστρικές ομάδες δύο ή τριών ατόμων, που συχνά ενώνονταν για μεγαλύτερες αποστολές. Πολέμιοι τους Έλληνες, Τούρκοι και μια κοινωνία που εξελίσσονταν.
Οι αναφορές σε ληστές που προστάτευσαν τους τοπικούς πληθυσμούς πολλές, όσο και αυτές ληστών που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τη βία για να αποκτήσουν τροφή, κατάλυμα και προστασία. Σε κάθε περίπτωση αυτό το Ελληνικό φαινόμενο του Φαρ Ουέστ, αντιμετωπίστηκε τόσο με αποσπάσματα, όσο και με αποσκιρτήσεις έναντι αμοιβής πρώην ληστών που αποδείχτηκαν οι καλύτεροι κυνηγοί των πρώην συνοδοιπόρων τους.



Αν έχετε διαβάσει τόσα για τη θρυλική άγρια δύση, είναι ενδιαφέρον να διαβάσετε και κάποια πράγματα για τη διαδρομή Αθήνα Λάρισα, και λοιπές περιοχές που οι ορεινοί όγκοι που τις περιτριγύριζαν έγιναν θέατρο επικών μαχών αποσπασμάτων και ληστών για σχεδόν έναν αιώνα.
Καλογραμμένο, γεμάτο πληροφορίες αυτό το βιβλίο αποτελεί αναγκαία προσθήκη δίπλα στις κλασσικά βιβλία για τη Ελλάδα, την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, γιατί μας δείχνει μια έντονα ζωντανή πτυχή της Ελληνικής κοινωνίας και πραγματικότητας, που μέσα στη σωρεία των πολέμων της εποχής τείνουμε να ξεχάσουμε, πολλές φορές ηθελημένα.

Admiral Sir Cloudesley Shovel –“Very uncertain times”

Admiral Sir Cloudesley Shovel –“Very uncertain times”




This British trio sounds exactly as if MOTORHEAD were performing for first time in Swinging London. And in my humble and not so stoned opinion, they deserve a high priority place among the by products of the post Lemmy MOTORHEAD era. Lemmy himself would be smiling drinking his Jack and Coke and listen to songs like “Iceberg”. In the meantime, for those of you who need a more psychedelic definition of the term power(metal) trio, just listen to this excellent album and enjoy the echoes of MOTORHEAD, HENDRIX, CREAM and some excellent crafted heavy rock songs.




7,5

Vinnie Moore- “Soul shifter”

Vinnie Moore- “Soul shifter”




With the end of the road for UFO clear ahead, Vinnie Moore returns in the musical scene with an instrumental album. What we can hear form the opening track is that the hard rock sound that he adopted for UFO is present all around his work. On the other hand he is volatile and plays with funk, jazz, hard rock without any problem but with lots of inspiration. Tracks like “Funk bone jam” a funk/heavy rock jam show his a man with no real limitation but with musical compositions such as “Same sun shines” reminds us why he is in the holy triad of the unsung guitar heroes along with Macalpine, Howe. Enjoy “Brother Carlos” and its Cuban feeling, the funk rock “Kung Fu grip”, the hard rock /fusion feeling of “Soul shifter”, the rock n roll feeling of “Gainesville station”, the out of the shredding 90ws “Mirage” and “Across the ages”. or the more out of this world “Heard you’ re gone”. Instrumental albums can be a drag, if they’re not made by people like Vinnie Moore, a master of the genre.

8

Ron Young-LITTLE CAESAR- The lost interview

Ron Young-LITTLE CAESAR- The lost interview


To everyone concerned, ive been interviewing musicians that i love and admire most of the times for the last 30 years...For various reasons ,some of these interviews never surfaced the light of day, mostly cause of the Editors in chief who preferred others, or the decline of the printed press or in the latest years my own disability as i had to survive financially and didn't have the time to send them translated...The time has come to make up for past mistakes and this one is the first and one of the biggest ones. Ron Young , it took almost 1,5 years to answer and then bout 3 more to upload it. I m apologizing and hope there are still enough people interested as your answers are always great.


Ron Young- Little Caesar Interview
First of all thanks for taking the time to answer the questions

1.Ron LC have been active on their own terms the last decade on the contrary with most of the bands of your era. How did this occur? You produce new material and don’t sit on past time laurels, How do you manage to keep the fire burning

We have always tried to be a more “classic” based Hard Rock band. It has allowed to stay away from a dated Production value or songwriting genre….in other words….we were “dated” in 1990 and so we can still be “dated” LOL. We have always just wanted to pay tribute to all of our collective influences or musical styles and artists and it allows us to weave Rock, Blues, Country, Soul/R&B into our flavor and brand of music. We love to play and play music with each other and getting to still go out and engage with our fans both personally and musically is still very inspiring.

2.Do you feel bit “obsolete” to belong at the hair metal or sleaze rock movement? Do you think this term doesn’t suit the band?

We were never a “Hair Metal” band. It was a term that followed many bands from LA at that time period, but we were always a more traditional “Rock” band because we had way more Blues and R&B in our music like bands that preceded us than the more Pop oriented “hair Metal” bands. We have learned to live with the misnomer.

3.You recently released a double live album? You have lived the high days of records and cds, do you see any point in releasing hard copy material in this age of downloading, especially the illegal one? Is there payback to the expenses to get material in physical form?

   We keep our costs very low and are economically more efficient than bigger bands when we record and release a record. Many larger bands have publicly said they are going to stop releasing new material as they lose so much money. I understand that from a Metallica or Aerosmith level band as they will lock out a studio for months at a time, stay in big hotels and have a very high daily overhead. We go into the studio and knock it out quickly….like they used to make records. Our last studio album was done in a total of 21 days. Albums are no longer revenue generators for any band. They are promotional tools to get people to come to the live shows, where we shine brightest anyway.



4.Why did it take so long to release a live album?

  Recording a live album takes a lot of coordination and expense. Now that there are computers and easy ways to get a good recording via smaller and quality equipment, many venues have the ability to record multitrack performances independent of the live mix. We played such a venue in Holland and was handed a small USB flash drive that had isolated tracks of 21 live songs and we were able to come home and mix it down for a live album.

5.Recently Team Rock collapsed and its magazines and radio stations as we speak are under threat for their survival. A lot of the journalists that were writing there are among the big 80s names that build the metal hard rock scene. What is your opinion on TR demise and do you feel that in these internet webzine days, the printed magazine days are over?

   The sad fact is that while the music business wanes in commerce and reach, so do the outlets that satellite the music. Great writers, photographers, magazines etc, are all struggling and the ways to monetize people’s passion for music is drying up. Unfortunately the tech explosion has made the power, significance and position in people’s lives, on a cultural level, less and less important. I have no idea the answer, or a prediction of where this is all going. One thing for certain is the monetary golden years of music is over. That makes making Rock and Roll like so many other art forms where one makes it because they7 have to for their soul….not for their bank account.

6.You are quite active at your facebook page regarding politics, animal rights and social issues. Is there a part of Ron Young besides the LC frontman we don’t know, as LC lyrics are far away from being political.

       On our last Album, the title track “American Dream” was quite political and socially observant. I usually try to keep my lyrics more about life in general, but as one ages, and as our World is getting so tense and intertwined, I felt it was time to mae an observation musically. On Social Media, I try to be very honest and open and start dialogs between people of all leanings. Trying to create dialog and engagement is one of the few blessings Social Media possesses. I try to be honest and always maintain an open mind. Knowing the difference between “I disagree” and “you are wrong” is the subtlety of a desire to be ever evolving yet possessing an opinion….and you know what they say about opinions! Mine are no different!

7.You had a great comment one day regarding adapting and dressing based on the meeting or work you have to do. You seem one of the most adaptive musicians who keep his business successful outside the limitations of a rock band. Would you like to share your other professional activities. Did they start when you saw that rock music wasn’t enough to keep the money come in?

    I have a wonderful and full life. I have had the blessing to meet or dine with vastly different people in my businesses and endeavors. I have dined with heads of Nations, Presidents of Motorcycle clubs and high level executives of major corporations. Being able to be true to one’s self and still behave and dress “appropriately” is helpful as the above listed aren’t always comfortable around people outside of their “element”. There is always an “edge” present in me that I can’t hide under long sleeves. When I meet with people on business outside of the “Rock realm” they are either a bit stand offish at first, or they want to know what it was like hitting Arnold Schwarzenegger with a pool cue lol.



8.You were part of one of Rock ,best kept secrets. A band that came out  at the wrong time but released a great blues rock album, I m talking about Manic Eden. What happened and we didn’t heard anything, was it all cause of Vanderberg s health issues? Are there any outtakes or non-released songs we could hope to listen one day? Now that Adrian is back with his new band, have you been in contact?

 I speak to ADRIAN VIA Facebook. He’s a great guy and talented player. Manic Eden came out at a very weird time. The “grunge thing was exploding and folks at labels were fixated on signing and promoting the next Pearl Jam or Nirvana. All the bands and members of bands from the Eighties had a hard time releasing music. The labels were so myopic that they discounted people that had proven to be part of millions of sales for chasing fads. That was a big problem for Manic Eden which some A&R guys wouldn’t even listen to because of the member’s resumes. When we finally released it and it was tough getting some momentum, Adrian went back to working with David Coverdale. His health wasn’t an issue. The project just kind of fell apart. It was an honor and privilege working with all those guys.

9.With Earl slick you sang on his solo album, another soul classic and along with chain of fools , this brings the right question to my mouth. Is there a “suppressed” Soul singer in Ron Young? Also do you know Jimmy Barnes of Cold Chisel Aaustralia) who has a real soulful voice, I think in a way your re both music soulmates, bringing soul to hard rock along with Glen Hughes of course.

Thanks for the compliment. Yes, if I had a time machine I would be singing Soul wearing a shiny suit in 1968!!!

10.The bands hiatus was because of the musical circumstances or differences between band members?

Were we always a family. There was never any tension within the band. We faced an incredible amount of bullshit from a Corporate level. Whenever you put the egos of men like Jimmy Iovine, David Geffen, John Kalodner, etc. on one project, there’s most likely going to be drama way before the band enters the picture. The whole thing broke down our Spirit pretty bad and put such a bad taste in our mouth we just stopped making music as a band…..that and because Geffen would only release us from our contract if we promised not to reform and release an album on another label. It seems Mr. Geffen doesn’t like it if a band goes somewhere else and becomes successful. It makes his business look bad.



11.Did you at any point felt limited by the tattoo biker image of the early days? Circus of power and you are among the bands with the most  impressive e tattoo image. Was this a set back for LC back in the early days? Are you a biker yourself or just a fan of motorcycles? And what is your opinion on the SOA series, which I think is overrated and full of useless violence plus no real rock music.

In the “early days” I didn’t own a car, only a Harley. You can do that year round in Los Angeles. Motorcycles were never an affectation or prop for me and some of the guys in the band. It stared to become very trendy….all the tattoos and bikes in videos. Also, facial hair wasn’t popular at all back then. Geffen tried very hard to get us to shave. Having a rough image has always been typical for Rock bands. I think the fact that we had 3 part harmonies, did soulful ballads etc, went against our look. Geffen tried for years to blame our lack of success on that. The fact is we sold more records than the Black Crowes coming out of the box. When the label gets sold 3 weeks into your release, when your records are sitting at one companies warehouse and not in stores while you are in heavy rotation in MTV, when your Label Manager gets fired a week after that, when your Manager has a fight with the owner of the label 2 weeks after that etc etc etc…..someone has to be blamed for the lack of success on a band with such high expectations. Somehow I think that our hard image while singing songs like “In Your Arms” was the least of our issues to overcome.

12. Among your studio albums which is your favorite album and song? 

I couldn’t pick one….I have many songs I adore singing depending on my mood. Usually the more soulful the better.

13. How difficult is to manage the band on your own these days and still be creative?

I handle everything. I am the bands Accountant, Financier, Publicist, Graphic Designer, Merchandise Manager, Travel Agent, Social Media Director etc etc. Personally, I love most of it. It’s nice being able to be a lot more in control of your own destiny. We don’t rely on the income as a way to pay our mortgages. It allows us to make music purely. We wish we could be out there most weeks playing all over the World….but very few bands….especially the ones that can’t just throw their equipment up on a stage and start playing without the expectation of a high Production value, can pull that off anymore. Many bands try to convince on Social Media they are out there “rockin’ and partying” everynight, but those days are over. It’s a really rough life consisting of hotel room mates, crappy food, long drives, lifting gear, setting up gear, tearing down gear….and doing it when the fans aren’t looking. Every crew guy you pay is less money in your pocket. If you have a family at home and aren’t living on someone’s couch like when you were 22 and doing anything you had to become a “star”, you feel every expense….and there’s a lot of them on any level of touring.



14. Are there any artistic plans unfulfilled?

I would someday love to be up fronting a big huge band filled with horns and strings like Etta James did in the 60’s. The lush sounds combined with great Soul songs would be such a treat to do.

15. 2016 was a real bad year regarding death of artists, especially musicians, Which one was the most hurtful for you and do you think we re coming to the end of an era  as biologically the heroes of the 70s wont be able to keep up  longer?

It was a terrible year for musical loss. The realization that so many great artists will now be silent, combined with the natural reflection on how the years are advancing had a profound effect on many I know.

16.Ron if you have  the chance to sing at a tribute artist, for who would it be?

I could sing Bad Co or Ray Charles songs until I die and be a very happy and fulfilled Singer.

17. A lot of sleaze/hair metal artists accuse grunge for the demise of their genre. Do you believe it was time for musical change, or just coincidence that turn out for bad luck for the hard rock musicians when grunge came. How do you feel about grunge and punk?

I respect all music for what it says and makes you feel in a given mood. I get a lot of heat for saying by many of my peers, but music in the late 80’s early 90’s turned to over produced crap with weak songs and pretty caricatured approaches to music. Grunge or “alternative” came into fashion because people wanted an alternative to the Corporate crap Produced by the same 5 Producers. Rock Song and then a Ballad….over and over again, with mediocre tracks in between. I have always had a great affinity for roots rock and the Punk rock that emanated from it in the late 70’s. It’s honesty and emotion reminded people just how primal and energetic music can be. I liked Nirvana and loved Sound garden. Great songs, fresher Production and a new voice of anti Corporate rock….which of course made the Corps sign 5 more Nirvanas, Pearl Jam’s, and Soundgarden’s….they learned nothing from the whole demise of Hair Metal….and now look where the business is!


18. Your musical influences and how they re interpreted through LC music?

I love the honesty of Country and he simple accessible songs, I love the pure power to make you feel something in Soul and R&B. I love the total “fuck you” in Punk. I love the power of early Metal. My greatest influence is certainly Blues and Soul based music of the 50’s and 60’s though.

19. You re coming from time to time to Europe any chance to see you in a country like Greece, taking under consideration the economical recession.

My Mission every day is to try to get a few more fans. To reach folks that have never heard of us and that would find something in our 6 albums as being something they find attractive. The more I can do that, the more opportunities we might get to do what we love, with those we love, for those we love. I am deeply grateful that I still get to do something so essential to my Spirit. I know many who can’t even get the opportunities we get to make heir music. We are very lucky and we know it.

20. Tramp will be the new US president in less than a month. I think you vote against. How do you feel of all these protesters who don’t accept the  elections results, especially when some of them didn’t even bother to go and vote.

Politics all around the World is very interesting and also disturbing. The truth is that Americans take their ability to vote and have their “say” with a ballot for granted. They seem very good at complaining than they are voting. Only 48% of our citizen’s vote. It’s shameful. It’s also ridiculous that those that don’t vote then want to go out and protest and be disruptive. They had that chance on election day and squandered their opportunity. They aren’t helping the rest of us that want to engage in thoughtful and respectful debates of ideas for the betterment and future of all of our futures.

21. Your dog Tank left us you a few days ago, how difficult was for you to let  him go.

I was very difficult on an emotional level. I have such a deep love for what animals, their personalities and qualities bring to my life. He was old and broken down. It was time for me to do what was right for my beloved companion and help him leave me with dignity. He deserved that. He did his job as a companion for all those years. It was my time as his guardian to do mine.
Thank you so much for the interview and hope to see you on stage at some point.

Thank you!!!!!!

Angie ή το δωδεκάμετρο ενός μπλούζ – David MacNeil (Πάπυρος)


 Angie ή το δωδεκάμετρο ενός μπλούζ – David MacNeil (Πάπυρος)


 Η ροκ μυθιστοριογραφία δεν είναι πλούσια σε αντίθεση, με την μόδα των βιογραφιών, που ως συνήθως δείχνουν οτι η ζωή ξεπερνά την πιο οργιώδη φαντασία. Ο Αμερικανός συγγραφέας, συνθέτης και τραγουδιστής David MacNeil  αποφάσισε να γράψει αυτό το μυθιστόρημα, εμπνευσμένος από ένα κλασικό και πασίγνωστο τραγούδι των ROLLING STONES , το Angie. Η επίδραση τη κουλτούρας των μπλουζ στη Βρετανική σκηνή των 60ς και περισσότερο από όλους στους ROLLING STONES και τους CREAM κ Clapton, έχει αναλυθεί σε χιλιάδες λέξεις σε μουσικά περιοδικά και μουσικά βιβλία. Ο David MacNeil εδώ δίνει μια άλλη προσέγγιση.



Μέσα από την ζωή ενός φολκ κιθαρίστα/παίκτη της φυσαρμόνικας, που περνά τον χρόνο του, προσπαθώντας να «δώσει την ψυχή του σε μικρά κλαμπ του Παρισιού, παρέα με άλλους μουσικούς απόκληρους, παίζοντας σε ομάδες τουριστών, ο MacNeil θα μας οδηγήσει σε μια γνωριμία με την «μυθική» Αngie. Ο κεντρικός ήρωας, δεν θα είναι αυτή, αλλά ο νεαρός μουσικός, που θα συναντήσει τον γνωστό μπλουζίτσα πιανίστα Memphis Slim, που την έχει θέσει υπό την προστασία του. Μαζί του θα ξεκινήσει μαι πορεία στο Βέλγιο, την Γερμανία και  τα νεοσύστατα αλλά πολύ αποδεκτά από το Ευρωπαϊκό κοινό μπλουζ κ φολκ φεστιβάλ, που στα 60ς έδωσαν μια ανάσα πνοής στους μαύρους μπλουζίτσες. Η αναπαράσταση της Ευρωπαϊκής επιδρομής ονομάτων σαν τους Dixon και Hooker αλλά και της ζωής του ήρωα μας, σαν Road manager ή παιδιού για όλες τις δουλειές, είναι γεμάτη πάθος, συναίσθημα και περιγραφική δύναμη. Οι μαύροι μουσικοί, γνωρίζουν μια Ευρώπη, φιλική, δεκτική, χωρίς τις φυλετικές διακρίσεις των Η.Π.Α. Παράλληλα η Αngie με την θηλυκή μοιραία παρουσία της, γίνεται η μούσα του νεαρού αλλά τον βυθίζει σε έναν αγώνα να ανταποκριθεί στην σιωπηλή παρουσία της που εκδηλώνει τα θέλω της με τη μορφή προσωπικών καπρίτσιων, σε αναζήτηση των δαιμόνων της, που όπως θα φανεί δεν είναι άλλοι από την καστανή ζάχαρη, που τόσο ωραία περιέγραψαν, οι ROLLING STONES.

Από τις Βρυξέλλες στο Λονδίνο και γνωριμία με τα swinging 60ς, τα διαμερίσματα κοινόβια, την αναζήτηση της Αngie, την λύτρωση της από την εξάρτηση, με τη βοήθεια ενός ψευτο καλλιτέχνη και μικροαπατεώνα του Φρανκ, την εξάρτηση του κεντρικού ήρωα από τη μοιραία γυναίκα. Το Μπράιτον με τις μάχες μεταξύ rockers και Mods που αποθανάτισε για την αιωνιότητα το Quadrophenia, το Ronnie Scots  κλαμπ, το Λονδίνο της μουσικής επανάστασης των μπλουζ είναι εδώ. Από κοντά θα γνωρίσουμε την χαοτική περίοδο των ROLLING STONES , την αποδοχή του νεαρού, όταν μάθουν οτι έχει θητεύσει κοντά στους μπλουζίτσες που τόσο θαυμάζουν και τελικά, σαν μια ακόμα ιστορία ροκ ν ρολ παραληρήματος και κοσμικής ζωής. Θα παρακολουθήσουμε  την απογείωση της γλυκιάς Αngie στο χώρο του modeling αλλά και την απότομη κ επώδυνη προσγείωση του ήρωα μας, στη  σκληρή πραγματικότητα. Σε έναν κόσμο που γεννιέσαι και πεθαίνεις μόνος. Θα βιώσουμε τον νόστο για επιστροφή, στο μουχλιασμένο Παρίσι, για να ξαναπάρει την  θέση του με μια παλιά κιθάρα απέναντι σε γκρουπ κουρασμένων Ιαπώνων τουριστών.

Γλυκόπικρο μυθιστόρημα, που απογειώνεται μέσα από τα μπλουζ και τους ιδιόρρυθμους μουσικούς, πυρακτώνεται από την σιωπηλή, αινιγματική Αngie και στρεβλώνεται από το Βρετανικό χιούμορ και τον χαρακτήρα του  επιπόλαιου απατεωνίσκου Φρανκ. Ο κεντρικός ήρωας, ζει την δική του εκδοχή των μπλουζ, του ανεκπλήρωτου έρωτα, της λύτρωσης της αγαπημένης του από την ηρωίνη και την δική του κατάβαση στο δρόμο της λήθης, όταν η όμορφη Αngie , θα ασχοληθεί με το μουσικό τζετ σετ και το modeling, για να βοηθήσει αρχικά την παρέα, που έχει πια αγγίξει τα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης. Το τέλος απότομο, ίσως γιατί ο ίδιος ο συγγραφέας έχει εξαντλήσει τις ιδέες του, για την ιστορική περίοδο, ίσως γιατί η συγχορδία που χρησιμοποίησε έχει πια αξιοποιηθεί στο έπακρο...
Ένα όμορφο μυθιστόρημα, με κάποια στοιχεία αληθοφάνειας, απολαυστικό στην περιγραφή των μπλουζ, θα δώσει μια καλή αίσθηση για το τί σήμαινε για τον Ευρωπαίο μουσικό η ανακάλυψη μιας κουλτούρας που ήταν μέχρι τότε άγνωστης αλλά και για τους εκφραστές της, μέσα από τον προσχηματική περιγραφή ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Αξίζει να το διαβάσετε


ΥΓ αυτή η μικρή παρουσίαση αφιερώνεται στην Αντιγόνη, που επέλεξε αυτό το βιβλίο, για να μου το δωρίσει το 2014, με οδηγό την κοινή μας αγάπη για την μουσική,μέσα από διαφορετικούς δρόμους. Σε ευχαριστώ για αυτό, πάντα.



H.E.A.T- "H.E.A.T II"

H.E.A.T- "H.E.A.T II"

 

 

There is something going on in Scandinavia regarding modern arena, anthemic hard rock. Some illegal immigrants from Sunset Strip, turn the locals to the best reincarnations of the  80s LA spirit. H.E.A.T are a weel known force in the hard rock community. In Greece we had the luck to see them perform on stage twice and they blew our minds, literally. Now they rerun with an album that has almost no fillers. Only pure hard rocking, melodic anthems, a bit more sleazy than their compatriots ECLIPSE and popy like  "Rock your body" when it is needed. Their songs have low and dirty guitars, giant hooks, addictive choruses and you are on the repeat for days. If the Coronovirus had us all stay home and isolated this could be one of the albums that will make us through the epidemic years. Another great work and i must admit, right now is H.E.A.T-ECLIPSE 1-0 at the penalties....






8

Michael Schenker Fest- “Revelation”

Michael Schenker Fest- “Revelation”




Michael Schenker seems to have found the magic potion of musical rejuvenation in the collaboration of multiple singers in his latest albums. For one more time, great voices of the past Gary Barden, Graham Bonnet,Robin McAuley the present Doogie White and the future Ronnie Romero collaborate to give flesh to the musical dreams of the German guitar maestro. Musically we are in the early MSG albums of the Barden era, ballsy hard rock with screaming guitars and choruses who cry for thousands of lighters to lit the arenas. Some songs really stand out like “Silent again” and “Sleeping with the light on”, where in some other cases they’re just good heavy rock anthems like “Crazy daze” and “Lead you astray’. Overall this is an excellent heavy rock album with some of the finest voices of the genre, excellent guitar playing, melodic but heavy and articulate songwriting. A must for the fans of Mad Michael.



7.5

“ Ο Ουσάρος» Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε (Πατάκης)


“ Ο Ουσάρος» Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε (Πατάκης)



Ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο την εποχή των Ναπολεόντειων πολέμων στο θέατρο της Ισπανίας. Ξεκινώντας την ανάγνωση , είχα την αίσθηση ότι  διάβαζα ένα ακόμη μυθιστόρημα εποχής. Ο κεντρικός ήρωας ο νεαρός μόλις δεκαεννέα ετών ανθυπίλαρχος Φρεντερίκ Γκλυντς, ονειρεύεται την δόξα, τις επικές μάχες των ιπποτικών μυθιστορημάτων, το θάνατο ανάμεσα στους εν όπλοις συντρόφους, μαχόμενος για τα ιδανικά του Αυτοκράτορα πλέον Ναπολέοντα. Ένα νέο παιδί, γόνος αστικής οικογένειας, που δεν έχει γνωρίσει παρά το πρώτο σκίρτημα του έρωτα στα γαλάζια μάτια μιας δεσποινίδας στο Στρασβούργο, λίγο πριν αναχωρήσει για το μέτωπο.


Ο Ρεβέρτε, μας εισάγει στην ζωή των στρατευμάτων, με την έντονη ταξική διαστρωμάτωση, σκιαγραφώντας την επίλεκτη μονάδα ελαφρού ιππικού των Ουσάρων, με λεπτομέρεια, για τη στολή, τον οπλισμό, τις σέλες, λες και διαβάζουμε μυθιστόρημα του 18-19 ου αιώνα, με λεπτομέρειες που αναπλάθουν εικόνες. Η προσέγγιση ξενίζει και δημιουργεί αμφιβολίες, μέχρι τη στιγμή που το βιβλίο πραγματικά απογειώνεται. Το βράδυ της παραμονής της πρώτης αποστολής στη μάχη, οι μάσκες πέφτουν και ο συγγραφέας επικεντρώνεται στους νεαρούς ήρωες, που αρχίζουν να αναρωτούνται, για τα πάντα. Αν θα σταθούν αντάξιοι της τιμής και τη δόξας της μονάδας τους, των συντρόφων τους. Αν πραγματικά θέλουν και μπορούν να σκοτώσουν. Ερωτήματα που πραγματικά κάνουν το τελευταίο βράδυ, τον ύπνο μια ανάμνηση, καθώς η ζωή, μικρή και σύντομη περάνει μπροστά από τα μάτια τους. Η συζήτηση για την εχθρότητα του Ισπανικού λαού απέναντι τους, το μίσος των απλών χωρικών, οι βιαιότητες απέναντι στους Γάλλους που βλέπουν ως κατακτητές, μαζί με τις ηρωικές συζητήσεις περί κώδικα τιμής και μονομαχιών, δημιουργούν μια ρεαλιστική εικόνα για τον κόσμο των «δίκαιων» και «¨ευγενών» Γάλλων αξιωματικών που ακροβατεί ανάμεσα στον Διαφωτισμό και τον Μεσαιωνικό Ιπποτικό ρομαντισμό, αρνούμενος να δεχτεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Ισπανικού λαού, ελέω Μονάρχη Ναπολέοντα, που έχει ήδη αποφασίσει για την τύχη της Ισπανίας.


Το δεύτερο ουσιαστικά μέρος αποτελεί μια γλαφυρή περιγραφή, μιας μάχης των Ναπολεόντειων χρόνων. Το πεζικό βορά στα κανόνια και το ιππικό, σε μάχες εκ παρατάξεως, χύνει το αίμα του στην αφιλόξενη Ισπανική γη. Πολεμώντας για να εγκαταστήσει ένα βασιλιά, που δεν τον θέλει ο πεισματάρης Ισπανικός λαός και οι παλιοί ευγενείς, πιστός στον ξεροκέφαλο Γάλλο Αυτοκράτορα. Δια της βίας η Ισπανία θα αφήσει την Ιερά Εξέταση για να ασπαστεί τον Γαλλικό διαφωτισμό. Για τον Γκλυντς όμως σύντομα, ο ιδεαλισμός γίνεται παρελθόν και η έξαψη της πρώτης αψιμαχίας και το αίμα του πρώτου άτακτου που θα διαμελίσει με την σπάθη του, είναι η νέα του ζωή. Η ελπίδα να μπουν στη μάχη, για να κάνουν μια ακόμα επέλαση για την οποία εκπαιδεύονται χρόνια, πλησιάζει και τα ερωτηματικά, βλέποντας το ματωμένο πεζικό και τους νεκρούς, παίρνουν σάρκα και οστά στο μυαλό των νεαρών αξιωματικών, που έχουν την ευγενή άμιλλα για ηρωικό θάνατο, στην κορυφή της βαθμίδας των προτεραιοτήτων, μέχρι το πρώτο σάλπισμα για να επελάσουν.


Τα Ισπανικά τετράγωνα του πεζικού, ακολουθώντας την παράδοση των προγόνων τους του μεσαίωνα και της αναγέννησης, θα κάνουν την ηρωική επέλαση, ένα ματωμένο παιχνίδι, πριν τελικά υποκύψουν. Οι νεαροί αξιωματικοί θα μετρήσουν απώλειες και συναισθήματα, αλλά ο πόλεμος δεν έχει μόνο μια όψη. Το Ισπανικό ιππικό με τη μορφή των φημισμένων λογχοφόρων, θα κάνει τον θύτη, θύμα, σε έναν αγώνα, δίχως ανάσα και ξεκούραση, για ανθρώπους και ζώα.
Ο Γλυντς θα συνεχίσει τον αγώνα, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Θα συναντήσει τον βετεράνο Ουσάρο στο δάσος, αποκομμένος από τη μονάδα του, τραυματισμένος και τελικά θα συναντήσει το πεπρωμένο του, έχοντας αφήσει μακριά τις φανταχτερές στολές εξόδου και τις αναλαμπές ηρωισμού, μέσα στην λάσπη, το αίμα και τις φλεγμονές.


Ένα μυθιστόρημα, βαθιά αντιπολεμικό, δίχως περιττές ηρωοποιήσεις και δράματα, αποδομεί την εικόνα του έφιππου αξιωματικού -ήρωα και μας καλωσορίζει στη κόλαση της μάχης, την απώλεια της συνείδησης, την έξαψη της αδρεναλίνης, το τυφλό μίσος, τον φόβο, την ένταση της καταδίωξης, την απόγνωση, τον φόβο, την συνειδητοποίηση τη ματαιότητας του πολέμου και της σημασίας του αγαθού της ζωής, μέσα σε μια μόνο μέρα μάχης. Μερικές ώρες που καθόρισαν για πάντα της ζωή του ανθυπίλαρχου Γκλυντς και έδωσαν στον Ρεβέρτε την ευκαιρία να γράψει ένα βιβλίο (από τα πρώτα του), παλιομοδίτικο, στο πρώτο μέρος, αλλά βαθιά ανθρώπινο και ουσιαστικό στο δεύτερο. Δεν είναι ένα νέο «Ουδέν νεότερο από το Δυτικό μέτωπο» ή ένα νέο «Ζωή εν τάφω» αλλά συγκινεί αν σκεφτεί κανείς τους επομένους ήρωες του. Τα χρόνια του στο πολεμικό ρεπορτάζ, δίνουν την αίσθηση την γλυκόπικρη που απομένει, σε αυτούς  που επέζησαν για να διηγηθούν και κάνει το βιβλίο μια έντονη συναισθηματικά ανάγνωση για τους ανά τον κόσμο πολεμοκάπηλους του γραφείου.

Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή)

  Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή) Οι μ...

Δημοφιλή/ Popular