The Offspring - Let The Bad Times Roll

 

Song of the Week

 

The Offspring - Let The Bad Times Roll (Official Lyric Video)

 

We introduce you the song of the Week.... (One Unique post of a new release every Week)

The song will be also played at Social Distortion Radio Show at ErtOpen 106,7 & www.ertopen.com

Every Monday night 2100-2300

 


 
Their tenth studio album 'Let The Bad Times Roll' will be available everywhere on April 16, 2021

“Dead rockers society”- Παναγιώτης Παπαιωάννου (Δίαυλος)

“Dead rockers society”- Παναγιώτης Παπαιωάννου (Δίαυλος)

 


Αυτό το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου χάρη στον Φίλιππο Κατσικάρη, φίλο και συνοδοιπόρο στη μουσική. Το συγγραφέα του δεν το γνωρίζω προσωπικά αν και διαβάζοντας κομμάτια του βιβλίου, βλέπω ότι έχουμε διασταυρωθεί σε συναυλιακους χώρους και έχουμε αποτυπώσει την ιστορία διαφορετικά. Ο Παναγιώτης Παπαιωάννου, μάχιμος δικηγόρος δεν μας παρουσιάζει ακόμη μια ανάλυση της νομικής τέχνης (το επιστήμη δεν μπορεί να έχει θέση στις θεωρητικές κατευθύνσεις αλλά τη δική του ανάγνωση στην ροκ ιστορία. Ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό του  βιβλίου το καθιστά μοναδικό για την ως τώρα Ελληνική ροκ βιβλιογραφία. Ο ΠΠ αποφάσισε να αναφερθεί σε ροκ μορφές/ήρωες/καταραμένους που διαμορφώνουν την ροκ «ιδεολογία» και τρόπο ζωής ακόμη και τώρα χρόνια μετά το θάνατο τους. Σε ένα πραγματικά χορταστικό βιβλίο 415 σελίδων ξετυλίγει αναλυτικότερα ή επιγραμματικότερα τη ζωή ή κάποιες σημαντικές στιγμές 29 χαρακτήρων που με τον τρόπο τους σηματοδότησαν την ροκ μουσική και κουλτούρα ή αντικουλτούρα κύρια από το τέλος των 60ς ως σήμερα.

Μιας και είναι ένα βιβλίο για τη μουσική, θα το παρουσιάσω αναλόγως, όπως παρουσιάζω χρόνια τώρα τις δουλείες καλλιτεχνών. Ο ΠΠ έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά στην έρευνα για τους ήρωες του. Επίσης έχει επιλέγει να παρουσιάσει συγκεκριμένα άτομα, που το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι νεκροί. Ξέρει να εκπλήσσει τον αναγνώστη όταν έχει παρουσίες όπως του Sam Kinison, John Belushi, Mike Hutchence κωμικούς και ποπ ροκ καλλιτέχνες αλλά και μορφές λιγότερο προβεβλημένες βλπ Felix Papparaldi (MOUNTAIN), Roy Buchanan. Στο κομμάτι της έρευνας έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, ενώ η παρουσίαση της βιβλιογραφίας αποτυπώνει την προσπάθεια του το έργο να σταθεί με επιστημονικά κριτήρια και όχι έωλες αναφορές και μόνο προσωπικές εμπειρίες. Σαν αποτέλεσμα λοιπόν θα κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη για δύο λόγους. Καλύπτει καλλιτέχνες που εδώ και χρόνια μόνο ξένα κυρίως Αγγλικά και Αμερικάνικα περιοδικά αναφέρουν την ζωή τους , πιο ολοκληρωμένα σε αφιερώματα και ενισχύει την δυνατότητα πρόσβασης σε όποιον ασχολείται σχετικά επιφανειακά με την ροκ μουσική και δεν έχει τον χρόνο να έρθει σε επαφή μαζί τους μέσω των βιογραφιών κυρίως, που πλέον κυκλοφορούν άφθονες. Επίσης επικεντρώνεται σε μουσικούς που έχουν επηρεάσει την ροκ κουλτούρα, θέλοντας να δώσει το στίγμα τους σε μια κατάσταση μετα θάνατον, που παραμένει, την επιρροή τους στο νεολαιίστικο και όχι μόνο κίνημα, με την μουσική αλλά και τη στάση ζωής τους. Αυτό το σημείο του βιβλίου επιτυγχάνεται πλήρως και χωρίς πολιτικολογίες και άσκοπη επαναστατικότητά σε μεγάλο βαθμό αποτελεί ένα πολύ καλό ανάγνωσμα για τον  15αρη του σήμερα αλλά και τον σαραντάρη που θεωρεί ότι τα  playlist  των Rock και Red  είναι ροκ σταθμοί και μουσική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναμασήματος Rory Gallagher με τα πέντε τραγούδια του που θα ακούσουν από το ραδιόφωνο από ένα εκπληκτικά μεγάλο και πλούσιο δισκογραφικό παρελθόν. Επίσης στα συν του βιβλίου, η εναλλαγή μεταξύ προσωπικών εμπειριών, πώς ήρθε σε επαφή με τον καλλιτέχνη, πως ο ίδιος διεύρυνε τα ακούσματα του, ξεκινώντας από την Κόρινθο και φτάνοντας φοιτητής στην Αθήνα, με πρώτα ακούσματα το hard rock, heavy metal και διευρύνοντας τα. Παρουσιάζει μια σκηνή και μια κατάσταση, που αποτελεί το έναυσμα για τους περισσότερους από εμάς να αναπτύξουμε το μουσικό αισθητήριο μας. Η προσωπική πινελιά, βοηθά να γίνει πιο εύπεπτο το αντικείμενο στον μέσο αναγνώστη.

Το βιβλίο όμως έχει και μερικά σημαντικά μειονεκτήματα. Η προσωπική ματιά, μιας και είμαστε κοντά στην ηλικία είναι bias, με θέματα. Η metal κοινότητα στην Ελλάδα που αναπτύχθηκε στα 80ς ως συνέχεια των ροκάδων της μεταπολίτευσης αποτέλεσε κλειστό κύκλωμα, αλλά φανατικά μουσικόφιλο, που άλλαξε περίπου στις αρχές των 90ς με τα Rock City,Happening  και την επαφή με τα ξένα μουσικά περιοδικά. Τότε ο μουσικόφιλος μεταλάς ήρθε σε επαφή με το punk, blues, southern ,fusion, jazz ενώ ο συνήθως «κολλημένος» με άρνηση και για τα βασικά Αγγλικά , παρέμεινε στην αγιοποίηση του metal και των μουσικών του, περιχαρακωμένος στα στενά πλαίσια του ιδιώματος. To εισαγωγικό σημείωμα του Θ.Μανίκα περιγράφει την μουσική σκηνή με το γνωστό ύφος των «ενναλακτικών» που με τις παρωπίδες τους σνόμπαραν το metal, αλλά τους άρεσαν οι MOTOREHAD μιλώντας για αυτούς ως rock n roll  σχήμα. Σε ένα βιβλίο ενός έστω και πρώην (?)metal οπαδού, με αγάπη στο ιδίωμα, τέτοια εισαγωγικά σημειώματα, προσβάλλουν την συλλογική μνήμη όλων εμάς που υποστήκαμε τον κοινωνικό αφορισμό της εναλλακτικής και σαφέστατά πιο mainstream ροκ σκηνής στην Ελλάδα, αλλά παραμείναμε ανοικτόμυαλοι, χωρίς αναγκαστικά να αποδεχτούμε οιτ υπάρχει καλύτερο η χειρότερο είδος ροκ μουσικής ή γενικά μουσικής γενικότερα. Το Ρόδον που πολύ ωραία αναφέρει ο ΠΠ στις συναυλίες των MOTOREHAD k RAMONES στηρίχθηκε επι το πλείστων στις metal  συναυλίες και όχι στο άνευρο κοινό της εναλλακτικής σκηνές με τον γνωστό και αναίτιο εστετισμό. Ο ΠΠ δεν έχει προσωπική γνωριμία με τους καλλιτέχνες που παρουσιάζει και αυτό είναι προς όφελος του αναγνώστη, μιας και κάνει μια προσέγγιση ως ερευνητής και ακροατής. Το μειονέκτημα είναι ότι ως ακροατής έχει προσωπικές επιλογές για περιόδους που του ταιριάζουν και πχ στον Gary Moore  είναι προκατειλημμένος. Η περίοδος των blues και μετά στην Ελλαδα ήταν μια αποτυχία και αργότερα παγκόσμια. Ο ίδιος ο μουσικός δεν ήθελε πια να παίζει hard rock και αυτό περιγράφεται ήπια, για να μην «χαλάσει» η εικόνα του, ενώ η περιγραφή της Ελληνικής συναυλίας του, εμπεριέχει το προσωπικό στοιχείο που αλλοιώνει την αλήθεια του κουρασμένου μουσικού που έχει αποκοπεί από το κοινό του παίζοντας αυτό που ο ίδιος θέλει σε ένα κοινό που έχει μείνει  στο “We want moore”. Αντίστοιχα με τους MOTORHEAD ιστορικές ανακρίβειες για ΜΑΤ και οπαδούς ή στη συναυλία των RAMONES που δεν περιγράφεται το μισοάδειο ΡΟΔΟΝ και το «ξύλο» στις πρώτες σειρές ως έχει ,αλλά και οι αναφορές στους φοιτητές της φαρμακευτικής Αθηνών που είναι ωραίες, αλλά επειδή ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα ποιοι ακούγαμε ροκ και hard rock , παρατσούκλια στην σχολή δεν είχαν θέση. Τέλος η προσωπική εμπειρία με τον μεγαλύτερο φίλο που ακούει metal και τον μυεί , είναι μια ωραία εικόνα μιας εποχής που καταρρίφθηκε από τα περιοδικά και το ραδιόφωνο καθώς και την μουσική ευρυμάθεια και αγγίζει λίγο γραφικές απεικονίσεις, μιας μειονότητας μεταλλάδων. 


Από την άλλη η προσωπική άποψη για την γνωριμία με τον Cocker , τους blues brothers  το πώς ήρθε σε επαφή δίνει άλλο χρώμα. Κουραστική είναι επίσης η εμμονή του στις κασέτες και την άρνηση του να μπει στην αγορά cd. Προσωπικές επιλογές και εμμονές που από ένα σημείο και μετά μειώνουν την αξία του κειμένου, οι πηγές είναι πηγές. Το άλλο μεγάλο μειονέκτημα, είναι ότι υπάρχουν γλωσσικά λάθη, που σε κείμενο δικηγόρου εκπλήσσουν και ακόμη περισσότερο φανερώνουν ότι μπορούσε να γίνει λίγο καλύτερη επιμέλειά. Οι αγγλικοί όροι/τοπωνύμια έχουν μεταφραστεί, πράγμα που ενοχλεί τον αναγνώστη του είδους. Η υπερβολική χρήση σε κάποια άρθρα βιβλιογραφίας και αποσπασμάτων, το καθιστά καθαρά ερευνητικό αν και με ωραίες συνδέσεις και το γενικότερο θέμα της γλώσσας. Όσοι διαβάζαμε ΠΟΠ Κ ΡΟΚ και Ηχο ξέρουμε ότι η γενιά των μουσικών δημοσιογράφων των 80ς προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με δαιδαλώδεις αναφορές και γλωσσικά τερτίπια. Ο χειμαρρώδης λόγος του ροκ ν ρολ είναι διαφορετικός από τους γλωσσικούς μαιάνδρους του ΠΠ που σε κάποια σημεία κάνουν το κείμενο βαρύ και κουραστικό.

Θα κλείσω όμως  με ένα ακόμη στοιχείο, θετικό αυτή τη φορά. Η ιδιότητα του ως νομικός δίνει μα άλλη διάσταση στην προσέγγιση στα θέματα των Buchanan, HendrixBon Scott, Mike Hutchence θέματα όχι τόσο γνωστά στο Ελληνικό κοινό.

Εν κατακλείδι αν ανήκετε στους ανθρώπους που η ροκ ιστορία και μυθολογία αποτελούν τμήμα της ζωής σας και θέλετε ένα βιβλίο στα Ελληνικά, με προσωπικό χρώμα σε κάποιους καλλιτέχνες άνισο αλλά σωστά δομημένο αξίζει να αγοράσετε το “Dead rockers society”. Aν  έχετε παιδιά και θέλετε να τα μυήσετε στη γενικότερη ροκ κουλτούρα πάλι θα το συστήσω. Αν όμως διαβάζετε μουσικά περιοδικά και έχετε προλάβει όπως λέει και ο ΠΠ τις κασέτες, τότε μπορείτε να το έχετε στα υπόψη , δεν θα βοηθήσει περισσότερο από μια αναδρομή στα περιοδικά στην αποθήκη σας. Συνολικά μια αξιόλογη προσπάθεια με μερικά τρανταχτά λάθη, που όμως δεν θα αποτρέψουν να πάρει ένα τίμιο  7/10.

SOEN- "Imperial"

 

SOEN- "Imperial"



SOEN  made one of the most promising progressive metal albums of 2021. "Imperial' is standing out among the new releases, even if it came out by the start of this year. An album full of color and shades. Melancholy and social distancing and isolation meet the climax of the human attempt to overcome the 2020 difficulties. Songs like "Illusion', "Fortune', "Antagonist" are prime cuts from the progressive metal body of work. PINK FLOYD, KING CRIMSON, DREAM THEATER, POS can be found in this unique album. Silence echoing the inner screams of  Joel Ekelof makes the audition of these songs a journey first to the down spiral and the ascension to the light.
 
Breaking the barriers of contemporary progressive metal, it elevates the band and the album to a new level of musical /artistic performance. Without reinventing the genre it transcends the songs, based on some really catchy, listener friendly melodic lines to an experience worth spending your time.From the opening heavy riff 'Lumerian" with the DT, FATES WARNING influences to the closing slow burner "Fortune", "Imperial" is a masterpiece of modern progressive metal with pop aesthetic.'Deceiver" is one of the examples, where pop aesthetics meets prog metal .Music that appeals and connects with the listener and not only the progressive metal listener. Complex and yet immense enough to work out of the progressive metal context. 
 

 

Sensitivity, creativity, musical intelligence and this deep sense of melody alongside the technical accomplishment of the band, creates an album that demands (and earns the right to do so), your attention (physically and mentally). A musical journey for the heartbroken, those  who live in the shadows, a barbed wired soul unveiling the music that was hidden inside it those days of confusion and fear. SOEN are making an imperial return to the throne of the metal albums, once again. We pay our respects and thank you wholehearted
 

8,5

ACCEPT-" Too mean to die"

 

ACCEPT-" Too mean to die"




ACCEPT or shall i say Wolf Hoffmann and friends deliver their new album"Too mean to die" and as usual are at the top of their game. Great Teutonic metal, the way we taught it, has to be made in the 80s,with the distinctive neo classical sound of Hoffmann's guitar and some modern stuff production wise only. 
 
The energy and the passion of the band in these tiring, isolating times is extraordinary and is coming to the listener easily. From the "Undertaker' that winks to classical music to "Zombie apocalypse" and "Overnight sensation" the German freight train is running with no brakes. Even the compulsory or shall i say complimentary ballad 'The best is yet to come" seems in place. The closing instrumental "Samson and Delilah"shows how tight and inventive are ACCEPT of the 21st century bringing the forgotten art of instrumental piece back to life in an amazing way.

Not too much to talk as the album is another ACCEPT MK III exceptional album. Not their best but among them is a shot of pure musical, metallic energy, that shows that (unfortunately) for the genre, the old timers are those who know best how to deliver metal anthems and (thank God) they still do.

 

7.5

ANNEKE VAN GIERSBERGEN - Agape

Song of the Week

 

 

A new era for BB&MT blog.....


We introduce you the song of the Week.... (One Unique post of a new release every Week)

The song will be also played at Social Distortion Radio Show at ErtOpen 106,7 & www.ertopen.com

Every Monday night 2100-2300

 


 

 ANNEKE VAN GIERSBERGEN - Agape (LYRIC VIDEO) 

From Anneke’s forthcoming album "The Darkest Skies Are The Brightest". out Feb 26th

«AMY- Η κόρη μου» Mitch Winehouse (Ροπή)

«AMY- Η κόρη μου» Mitch Winehouse (Ροπή)

 

Μια βιογραφία που δεν ωραιοποιεί, αποσιωπά , αλλά καταγράφει σαν ημερολόγιο, την άνοδο, την θυελλώδη ζωή , την εξάρτηση και το άδοξο τέλος, μιας χαρισματικής τραγουδίστριας .Τα πάντα μέσα από την οπτική του πατέρα της, που θα έκανε τα πάντα για να την σώσει, αλλά έχει μόνο την απώλεια της κόρης του, σαν ανάμνηση.

Οι περισσότερες βιογραφίες γράφονται με τη βοήθεια του μουσικού ή καλλιτέχνη και στις υπόλοιπες περιπτώσεις από τα παιδιά ή τους συντρόφους. Η συγκεκριμένη βιογραφία έχει σαν συγγραφέα τον πιο στενό σύντροφο στη ζωή της άτυχης (?) τραγουδίστριας, τον πατέρα της. Δεν είναι ένα ωραιοποιημένο χρονικό, μιας «βασανισμένης» ζωής. Είναι μια περιδιάβαση, στη ζωή ενός χρήστη, πέρα από ηθικολογίες και αναλύσεις του γιατί και πως έφτασε εκεί. Όπως και στη διαχείριση των εξαρτημένων ατόμων, το πρώτο μέλημα είναι η συμπτωματική διαχείριση, μαζί με την διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν στην εξάρτηση.

Η Amy Winehouse είναι μια μεγάλη τραγουδίστρια. Χρησιμοποιώ ενεστώτα χρόνο, γιατί ο θάνατος της αποτελεί μια τροχοπέδη στην καριέρα της, μόνο αναφορικά με την παραγωγή νέας δουλειάς. Το μικρό αλλά σημαντικό σύνολο της δουλειάς της την καθιέρωσε ανάμεσα στις μεγάλες γυναικείες φωνές της μοντέρνας ποπ μουσικής και του 21 ου αιώνα.

Σε αντίθεση με άλλα αντίστοιχα έργα, βιογραφίες, ο πατέρας της Mitch Winehouse, παρουσιάζει την εικόνα της κόρης του, από την γέννηση της ως τον θάνατο της, δίχως να ωραιοποιεί. Το χαρούμενο κορίτσι, με τα προβλήματα συμπεριφοράς, το διαζύγιο, που την επηρέασε, τις αλλαγές των σχολείων γιατί ήταν ατίθαση, όλα δείχνουν ένα κορίτσι με καλλιτεχνικές τάσεις, που με τον δικό του τρόπο ήθελε τη προσοχή των γύρω της. Ο Winehouse δεν εισχωρεί πιο βαθιά σε ψυχαναλυτικές θεωρίες. Καταγράφει, σαν ρεπόρτερ, την ζωή της κόρης του βασισμένος σε γεγονότα και αφήνει τα σχόλια και τις ευθύνες, αν και όποιες υπάρχουν, για τις συμπεριφορές της οικογένειας στην διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη. Το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί στο βιβλίο, είναι η αγάπη για την κόρη του, ο θυμός για όσα συνέβησαν, για την αδυναμία του να βοηθήσει. Η απόγνωση, όταν η εξάρτηση κέρδισε, η αισιοδοξία όταν η Amy αποφάσισε να πολεμήσει τις εξαρτήσεις της, η θλίψη για τον απρόσμενο θάνατο της, σε μια περίοδο που είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια ανάκαμψης...


Η καλλιτέχνιδα Amy παρουσιάζεται από τα πρώτα αβέβαια βήματα της, σαν μια μουσικός με αγάπη στην τζαζ και τα γυναικεία σχήματα των 60ς, αλλά εύθραυστη και με φόβο για το κοινό, την σκηνή. Με αδούλευτη σκηνική παρουσία, αλλά ικανή να σαγηνεύει τους πάντες. Η διαδρομή της από μια συνεσταλμένη τραγουδίστρια με την κιθάρα της, στην επιτυχημένη Amy Winehouse που κάνει πολύ καλές αλλά συνάμα χαοτικές εμφανίσεις στη σκηνή, παρουσιάζεται σαν κινηματογραφική ταινία. Τα στιγμιότυπα της ζωής της, από έγχρωμα, με τις στιγμές του πρώτου συμβολαίου, του πρώτου δίσκου, γίνονται σιγά σιγά σκούρα, όσο αρχίζει η εμπλοκή της με τα σκληρά ναρκωτικά. Ο πατέρας της είναι δίπλα της, βιώνει την εμπλοκή της στον εθισμό, με όλα τα στάδια, την άρνηση, τον φόβο, τον θυμό, την αγανάκτηση για τους διακινητές αλλά και την κόρη του, στοχεύοντας στον τότε φίλο της και μετά σύζυγο της Μπλεικ, που την «έβαλε» ουσιαστικά στα σκληρά ναρκωτικά.


Η εταιρία που σύστησαν για να διαχειριστούν την περιουσία της, όσο η ίδια ζούσε και να την προστατεύσουν από τον καλόβολο χαρακτήρα της, που την έκανε να μοιράζει τα χρήματα στους φίλους και σε όποιον θεωρούσε ότι είχε ανάγκη και τα ποσά που αναφέρει, όπως και η απλή ζωή της, έρχονται σε αντίθεση με όσα οι διάφορες κίτρινες Βρετανικές φυλλάδες, έδωσαν ως εντύπωση και αποκαλύπτουν στοιχεία για τη ζωή της που αποδομούν τον χαρακτήρα της έξαλλης ποπ σταρ. Όσο όμως η χρήση των ναρκωτικών αυξάνει, ειδικά μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, το βιβλίο γίνεται μια έκρηξη, θυμού, απελπισίας άλλα και του δρόμου προς την συνειδητοποίηση ενός πατέρα που αγαπά το παιδί του, αλλά μαθαίνει με τον πιο σκληρό τρόπο πώς να το βοηθήσει στον εθισμό του. Η συναισθηματική φόρτιση του Mitch Winehouse είναι φανερή, αλλά και η αγάπη του για την κόρη του, που έχει τις διακυμάνσεις της. Το χρονικό της απεξάρτησης είναι συγκλονιστικό, αν και η παράθεση των πολυτελών ξενοδοχείων και των ποσών που η Winehouse ξοδεύει για την εξάρτηση της, μεταφέρει την λύπηση περισσότερο στην οικογένεια της και λιγότερο στην ίδια.

Στο δεύτερο τμήμα, μαθαίνουμε για την εναλλαγή από τα σκληρά ναρκωτικά στο αλκοόλ, την οικογένεια που από τη σκύλα βρίσκεται στην Χάρυβδη, το διαζύγιο της Amy, την νέα της σχέση, τις ελπίδες για μια νέα ζωή και τα πρώτα σημάδια της επαναφοράς της σε δημιουργική τροχιά. Ο θάνατος της, αν δεν γνωρίζαμε εξ αρχής την κατάληξη, θα ήταν έκπληξη, γιατί φάνηκε οτι έχει βρει τρόπο να ανταπεξέλθει στους δαίμονες της. Η οικογένεια και ειδικότερα ο πατέρας της στην αίθουσα του νεκροτομείου αλλά και οι μέρες μετά το θάνατος της, είναι ίσως από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου.

Το τελευταίο κομμάτι, που αναφέρεται στο φιλανθρωπικό ίδρυμα των συγγενών της για άστεγους και χρήστες, αποτελεί μια καλή υπενθύμιση, ότι το πρόβλημα μιας οικογένειας μπορεί αν είναι η λύση και η ευαισθητοποίηση για πολλές άλλες.

Αυτή η βιογραφία είναι περισσότερο μια κάθαρση για τον πατέρα της και συγγραφέα Mitch Winehouse. Αποδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες στην διαχείριση της κατάστασης της κόρης του, αλλά προς τιμή του αποδέχεται και την ανεξαρτησία της και το δικαίωμα της στην αυτοκαταστροφή. Οι ενοχές του για όσα δεν πρόλαβε να κάνει, ισορροπούνται από όσα μπόρεσε και καταφέρνει να φωτίσει ιστορίες της προσωπικής της ζωής, που διαστρεβλώθηκαν δεόντως από τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες. Ο Mitch Winehouse ήταν οδηγός ταξί, όταν άρχισαν όλα, χωρίς την απαραίτητη ακαδημαϊκή γνώση. Μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής της κόρης του, έγινε ένας «ειδικός» στις εξαρτήσεις. Το “Amy” είναι ένα χρονικό της ζωής της κόρης του, αλλά και της οικογένειας ενός χρήστη, διάσημου μεν, αλλά χρήστη, μαζί του. Αποτελεί μαζί με την μουσική της, την κληρονομιά της σε οπαδούς και μουσικόφιλους, γιατί η Amy αποκαθηλώνει το "φτιάξιμο" από ναρκωτικά και αλκοόλ και επιλέγει τη ζωή. Η ελπίδα του Mitch να βοηθήσει άλλες οικογένειες με αντίστοιχα προβλήματα, είναι η φλόγα του βιβλίου και η προσωπική του εξιλέωση, για τα λάθη και τις αδυναμίες του ως πατέρας της Amy.

Σε αντίθεση με άλλες βιογραφίες, ο κεντρικός ήρωας εδώ, είναι η προσπάθεια να ξεφύγει η Winehouse από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Η ίδια όπως και η οικογένεια και οι φίλοι της είναι κομπάρσοι σε ένα έργο, που το τέλος του, αφήνει πικρή γεύση στον αναγνώστη. Ίσως ο πιο σωστός τίτλος να ήταν Amy και Mitch.
Ένα βιβλίο ποταμός, για την ζωή με ένα επώνυμο χρήστη, την ανιδιοτελή πατρική και μητρική αγάπη και την προσπάθεια μιας χαρισματικής καλλιτέχνιδας, να ξεφύγει από τους δαίμονες του. Με μια πολύ καλή μετάφραση της Αφροδίτης Γεωργαλιού, σε αγγίζει με την αμεσότητα του και σε ευαισθητοποιεί στην κατάχρηση των ουσιών και του αλκοόλ, δείχνοντας ότι πίσω από τη βιτρίνα του lifestyle, βρίσκονται άνθρωποι με αδυναμίες και οικογένειες που συμπάσχουν μαζί τους. Όταν η σκηνή αδειάσει, το τραγούδι της Amy στοιχειώνει πια τη ζωή του Mitch, εκεί δεν υπάρχουν λόγια, μόνο δάκρυα.


Διαβάζεται με υπόκρουση το “Back to black”

THE DEAD SHOW DEALERS- "The dead show dealers"

 

THE DEAD SHOW DEALERS- "The dead show dealers"

 


 
 
 This heavy mindset quartet comes from Central Florida and their new album is sucking you like a Florida swamp from the opener rocker "Who knows" to the mystifying "UN(society)" to my personal favorite "Dead in New Orleans". Southern rock, blues rock, honky tonk, Nick Cave, John Hiatt, SISTER DOUBLE HAPPINESS, Americana and a good taste of Eddie Vedder and PEARL JAM check "Solitude". all in a wonderful blend. Jarmusch and Lynch can use these guys to give them the best ever soundtrack for their road trip movies. Open roads, swamps, dark nights at New Orleans, decadence and blues men jamming along with jazz masters during voodoo ceremonies soaked up in the moonshine is what you get here. Get yourself a good drink, low the lights, open the memory box and get lost with this beautiful album of rhythm, blues and rock n roll . Let harmonica make your road to hell a bit more enjoyable.

 
 
7,5

Neal Schon- "Universe"

 

Neal Schon- "Universe"



JOURNEY mastermind and guitarist extraordinaire Neal Schn returns with another solo/instrumental album. What he really likes is to show his 60s,70s influences and without the vocal limitations he is doing that in a free and unlimited way. He covers Hendrix "Voodoo child", THE BEATLES "Hey Jude"', Prince "Purple rain" , Hendrix "'Third stone from the sun", "Caruso'', "Lights'' (JOURNEY) and original compositions all in an instrumental fashion just show off his musical mastermind, the love for melody and how he always replace the vocal lines with guitar melodic lines. Along with him we find Narada Michael Walden (drum- JOURNEY) and Buddha (bass) and the result is another excellent instrumental album both for meditation as for admiring his shredding technique, fusion and classic rock  and jazz rock side by side. Check 'Third stone from the sun". A Hendrix aficionado himself, just see JOURNEY onstage to understand that, he let himself loose and travels us on a sonic journey filled with guitar licks and melodies. A modern guitar album that pays tribute to the man's influences.

 
 
8

WHEN RIVERS MEET - "We fly free"

 

WHEN RIVERS MEET - "We fly free"



UK's answer to bands like WHITE STRIPES comes from this incredibly talented duet. Blues based, modern rock with a hard edge is their music name. Grace Bond s voice is as smooth as grave enough to give you the chills, Aaron Bond is the guitar slinger to provide the riffs for her voice to shine, while the double female/male simultaneous vocals bring an extra edge to their music. 
 
A bit distorted with slide guitar driving the songs and great compositions , "We fly free' is a great example of how to make blues rock from contemporary to sound modern and let it flow. Traditional sounding in places, bit Southern, bit Western, bit outlaw country, they also have modern rock elements (mesmerizing ,repeating rhythm patterns)  that make the album easier to digest for the younger generations. 
 
The sound is really diverse from the more "alternative" Did I break the law' to more classic blues rock sound songs like the ballad "I d have fallen" or the hard rocking "Battlegrounds" and "Breaker of chains' a song that could have been easily in a Sergio Leone's film soundtrack plus the  emotionally charged stripped down "bury my body"  . WHEN RIVERS MEET is by no means a reinvention of music, genre, whatever. 
 
It is a duet that gets the best out of the blues, the 70s Hard rock and blend them in a mix that attracts the listener ,being original as appealing and most of all radio friendly to a generation of modern rockers who live by spotify, youtube etc. Great stuff that deserves to get attention.
 

 

8,5

Βασίλης Παλαιοκώστας- «Μια φυσιολογική ζωή» (Δράσεις και αποδράσεις ενός επικηρυγμένου) (Οι εκδόσεις των συναδέλφων)

 

Βασίλης Παλαιοκώστας- «Μια φυσιολογική ζωή» (Δράσεις και αποδράσεις ενός επικηρυγμένου) (Οι εκδόσεις των συναδέλφων)
 

Αυτό το βιβλίο το αγόρασα , ωθούμενος από μια χρόνια ανάγκη να παρακολουθώ ανθρώπους που με το δικό τους τρόπο, κινούνται εκτός συστήματος βλπ Ζακ Μερσίν (Ένστικτο του Θανάτου), Ηλίας Πετρόπουλος (Το εγχειρίδιον του καλού κλέφτη), Ε. Μπαλέρμας (Ημερολόγιο ενός βαρυποινίτη). Βιβλία που διαβάζοντας σε νεαρή ηλικία, απομυθοποίησαν τον όρο «παράνομος». Ο Βασίλης Παλαιοκώστας, αδελφός του διαβόητου Νίκου, ληστές τραπεζών κατ επάγγελμα και κατ εξακολούθηση έχει στοιχεία των παραπάνω παρανόμων (δεν χρησιμοποιώ τον όρο εγκληματίας, γιατί είναι αμφιλεγόμενος ακόμα και για τους χαρακτήρες του Πετρόπουλου). Το βιβλίο του είναι μια μίξη φιλοσοφικής θεώρησης της ζωής του στις παρυφές του συστήματος και εκτός αυτού αλλά και μια κριτική θεώρηση του Ελληνικού Σωφρονιστικού και Δικαστικού συστήματος. Παράλληλα είναι η «αγιοποίηση» εν μέρει ενός ανθρώπου που έκανε τις επιλογές του, να ζεί εις βάρος των πολλών (τα χρήματα στις τράπεζες δεν αποτελούν προϊόν λεφτόδεντρου) αλλά παραθέτει την δική του, σεβαστή πάντα, αλλά οχι και αναγκαία σωστή άποψη.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, σαν αυτοβιογραφία ενός ληστή τραπεζών, είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί απομυθοποιεί καταστάσεις και ανθρώπους, εντός του υπόκοσμου αλλά και των διωκτικών αρχών. Φανερώνει ένα  κακοποιό παλιάς κοπής, με ηθικές αρχές και αυτό από μόνο του, με την διασταύρωση των στοιχείων που περιγράφονται από την μεγάλη συχνότητα του σε δικαστικές αίθουσες και το ανηλεές κυνηγητό για κακουργήματα που δεν έχει διαπράξει, τον καθιστά ανθρώπινο και κάποιες φορές συμπαθή. Είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση, του τι σημαίνει να στοχοποιείσαι από το Κράτος αλλά και της προσωπικής του δύναμης στην αντιμετώπιση των διώξεων, των ατυχιών. Σημαντικό στοιχείο, που δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου, η ανάγκη του να καταφύγει στην ένοπλη δράση, μόνο ως τρόπο να αποφύγει την σύλληψη, προσπαθώντας να μην σκοτώσει αλλά και η μπέσα μεταξύ αυτού και των «συναδέλφων» του, που η απώλεια της τον κλονίζει σε αρκετές περιπτώσεις.

 

Αποκορύφωμα του κομματιού της περιγραφής της δράσης του ως ληστή αλλά και ως κρατούμενου, η περιγραφή των αποδράσεων του με ελικόπτερο. Σχεδιασμός, εκτέλεση, προβλήματα από τις αρχές ασφαλείας αλλά και ο τρόπος που αντιμετώπισαν τις αποδράσεις σε σχέση με την πραγματικότητα, δείχνουν πως τα ΜΜΕ είναι χειραγωγήσιμα όταν η αλήθεια έχει άλλο όνομα.

Το δεύτερο τμήμα του βιβλίου για την ζωή στις φυλακές, αποτελεί ένα ωραίο παράρτημα στo "Ημερολόγιο ενός βαρυποινίτη" και στο ¨Tο εγχειρίδιον του καλού κλέφτη "  εκσυγχρονισμένο πλέον μιας και οι φυλακές έχουν μεγάλο αριθμό, αλλοδαπών κρατουμένων, και είναι εδώ και χρόνια υπεράριθμες. Οι αναφορές του στον Αρχιφύλακα των Φυλακών Κορυδαλλού Αραβαντινό και τις κλίκες /φράξιες των κρατουμένων, αποτελούν την άλλη πλευρά που καταθέτει την άποψη της χωρίς την «διαστρέβλωση» ΜΜΕ και αρχών. Πιστεύετε ότι θέλετε, αυτό είναι η μαγεία της πληροφορίας. Έλεγχο στα γεγονότα μπορούν να κάνουν μόνο οι αυτόπτες μάρτυρες. Είναι όμως μια φωνή που έχει σιωπήσει και οφείλει να ακουστεί.

Το κομμάτι των απαγωγών, έχει την ιδιομορφία, του να εξανθρωπίζει τους απαγωγείς, πράγμα λογικό αλλά να έχει και το χρώμα που κατ εμε αποτελεί προτέρημα αλλά και ελάττωμα ταυτόχρονα του βιβλίου. Ο Παλαιοκώστας ντύνει τις πράξεις του με ένα μανδύα «επαναστατικής» δράσης, επικαλούμενος προφανώς τις επαφές του με το χώρο των «ἁντι εξουσιαστών» στις φυλακές που του έδωσαν τα ηθικά  «πολιτικά» ερείσματα για να υποστηρίζει ότι η δράση του είναι εν μέρει απάντηση στο Σύστημα. Θα συμφωνούσα απόλυτα αν μας έλεγε ότι τα χρήματα που πήρε ως λύτρα πήγαν σε κοινωφελείς σκοπούς, ότι έκανε "απαλλοτρίωση" κατά τα λεγόμενα του αντι εξουσιαστικού χώρου. Αλλά ή αλήθεια είναι ότι κάθε υλική απολαβή των ληστειών, απαγωγών πήγε για μερικούς μήνες ή χρόνια που θα ζουν χωρίς να δουλειών. Η ψευδο επαναστατική γλώσσα είναι ενδιαφέρουσα σαν προσέγγιση , σαν ντύσιμο ενός αγώνα εκτός συστήματος με ιδεολογικό μανδύα ,αλλά αφελής, όπως και οι πολιτικές του τοποθετήσεις. Κάποιες δε στιγμές καταντά κουραστικό, καθώς αναμιγνύει και στοιχεία φιλοσοφικά σε ένα βιβλίο που αποτελεί και ίσως για αυτό γίνεται, την δημόσια απολογία του (δικαίωση του) για την ζωή του.

Ο Βασίλης Παλαιοκώστας, μας μιλά για τα παιδικά του χρόνια στην Πίνδο, που του έδωσαν τα εφόδια επιβίωσης. Είναι ένα από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου, η αναζήτηση των χαμένων ζώων, η παραμονή στο άγριο βουνό, η επιβίωση. Από εκεί ως την αρχική βοήθεια του αδελφού του να αποδράσει και μετέπειτα την ενεργή του δράση μόνος ή με τον Νίκο και με τους εκάστοτε συνεργάτες ρου, υπάρχει έα κενο, Γιατί αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο του ληστή, ένας ευφυέστατος άνθρωπος, απόδειξη η αποχή του από τις ανθρωποκτονίες και η πολύ καλή αντίληψη του των ισορροπιών σε δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα. Ποιος ο λόγος να γίνει ένας επικηρυγμένος. Ίσως η αφέλεια που ακολουθεί τις προσεγγίσεις του στην κυβέρνηση ειδικά του ΠΑΣΟΚ ως πρωην «επαναστάτες» να εξηγεί ,την επιλογή της "ἑύκολης" λύσης των ληστειών.

Ξεχωριστή αναφορά αξίζει στο χιούμορ του και τον αυτοσαρκασμό του, γα το κυνηηγτό με την αστυνομία/φάντασμα/ἄγρότες στα βαμβακοχώραφα της Θεσσαλίας. Ο Παλαιοκώστας διαθέτει την δέουσα ταπεινότητα κα χιούμορ, να περιλαβει και να παρουσιάσει μια νύχτα γεμάτη αδρεναλίνη, απέναντι στον κηνυγό, διώκτη. Οχι την αστυνομία όπως αποδεικνύεται αλλά τον αγρότη που παει για πότισμα. Σε αντίθεση με τους Ramstein και το περιστατικό με τα μπλόκα,εξίσου κινηματογραφικό, εδω έχουμε την πικρη αλήθεια του ανθρώπου που κατ επιλογή αλλά κια από ανάγκη ζει με μάτια στην πλάτη στην κόψη του ξυραφιού, παλεύοντας πολές φορές με σκι΄λες και υποψίες.

Επίσης η σύνδεση του με τον «άντι εξουσιαστικό» χώρο αποτελεί ακόμα ένα αδύναμο σημείο του βιβλίου. Σαν να προσπαθείς να κάνεις μια καλοψημένη μπριτζόλα, υψηλή κουζίνα περιχύνοντας τη με ακριβή σάλτσα ασιατικών μυρωδικών, για να τις δώσεις «προστιθεμένη αξία», αλλοιώνοντας την τελικά.




Πέρα από αυτά τα  τρωτά σημεία τα οποία οφείλω να τονίσω , γιατί όσο ακριβοδίκαιο είναι ο συγγραφέας, άλλο τόσο οφείλει να είναι και ο παρουσιαστής, το βιβλίο είναι καταιγιστικό, με ένταση ακόμη και στις αναμονές, πειστικό, ρεαλιστικό και αποδομεί πολλά πράγμα τα που έχουμε ως δεδομένα, για τον τρόπο δράσης Αστυνομίας, Δικαστηρίων αλλά και παρανόμων. Επειδή τα γεγονότα που αναφέρεται είναι σχετικά πρόσφατα, έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, ως μαρτυρία μιας εποχής από την πλευρά του καταζητούμενου. Κάποια σημεία του δε όπως η καταδίωξη στην Κέρκυρα είναι εκτός από μυθιστορηματικά και συγκινητικά. Ταυτίζεσαι όσο και να διαφωνείς με το καταζητούμενο. Παιδί της Θεσσαλίας, συνεχιστής της δράσης των κλεφτών της περιοχής, στην νεότερη Ελλάδα, ευτυχώς δεν είχε το τέλος τους, προδοσία από σύντροφο και το κεφάλι στο παλούκι. Η έλλειψη ιστορικών γνώσεων  τον κάνει να απλοποιεί και να ηρωοποιεί πρόσωπα και πράγματα, ίσως και έμμεσα για να δικαιολογήσει την δική του δράση. Θεμιτό και κατανοητό. Δίχως μεταμέλεια για κάτι που πουθενά δεν μας ενημερώνει πως αποφάσισε να ακολουθήσει, τον δρόμο της παρανομίας, , το βιβλίο του αποτελεί ένα καλό δείγμα βιογραφίας, μονόπλευρης αλλά ρεαλιστικής. Μόνο του μειονέκτημα, ο πλατειασμός σε ανησυχίες του συγγραφέα, για τον κόσμο, που είναι τόσο απλοϊκές όσο το γέμισμα της καραμπίνας και όταν εκτίθενται στο κοινό, εξίσου επικίνδυνες. Οι  λέξεις είναι όπλα, οι ιδέες το ιδιο. 


Ο Παλαιοκώστας, γνώστης της τέχνης των όπλων και της διαφυγής, καταφέρνει να μυήσει για όσα θέλει , πέφτοντας στην δική του παγίδα, σε κάποια μόνο σημεία. Ο αναγνώστης θα «κόψει» το λίπος από το βιβλίο, αλλά θα βρει ουσία και έναν «καθαρό» άνθρωπο στο βάθος του, με τα λάθη του, τις ιδεοληψίες του αλλά και την μπέσα για την οποία και μόνο, αξίζει να παρουσιαστεί και να διαβαστεί αυτό το βιβλίο. Ρομαντικός επαναστάτης ή εγκληματίας του ποινικού δικαίου, αποφασίστε το εσείς… εγώ έχω αποφασίσει καιρό τώρα. Πρώτα όμως διαβάστε την αλήθεια του.

HALF MOON PANIC-"Welcome to the small time"

HALF MOON PANIC-"Welcome to the small time"



A quartet that attracted my attention with their interesting name. Then I listened to the album and I found inside it some excellent references to BOC ,"Revolution by night"/"Club ninja' era, just listen at the guitar parts and the harmonies i.e 'Flying solo", some WISHBONE ASH references, interesting double vocals male and female and this FM rock sound that is so common in the UK and US. 

From BOSTON to Chris Rea and all in between the HMP delivers an easy listening melodic rock album, with some interesting 70s references. "Survival" has a Bluesbreakers /Cream feeling more late 60s oriented but they can't keep hidden their fondness for melody, even when they try to come with a bluesier, distorted sound. The album's disadvantage is while the double vocals work quite well, the sound is a bit empty, in some songs. But they have songs like "Breathe" that comes as a surprise and show you the true potential of the band. The ballad "Fall in to you" with its 60s references is another example of the bands versatility and potential. "Never said goodbye" is another nice piece of blues based FM rock. The album gets better from the middle, something not important in our days of streaming listening (just a notice from an oldtimer like myself)





A more solid production could have them with a more fat and polished sound,that would compliment their songs. Overall they deserve more than a chance to give them a listen. Definitely a band you should keep an eye at for the future and support them at the present.

6.5

 



Serj Tankian - Elasticity

   Song of the Week

 

 

A new era for BB&MT blog.....


We introduce you the song of the Week.... (One Unique post of a new release every Week)

The song will be also played at Social Distortion Radio Show at ErtOpen 106,7 & www.ertopen.com

Every Monday night 2100-2300



Today:

Serj Tankian - Elasticity

The title track from Serj’s upcoming EP – out March 19

Jeff Scott Soto- "Revision"

 

Jeff Scott Soto- "Revision"



One of the most talented and underrated singers of my generation returns with a quarantine album. We could address it as an unplugged album, but in reality, it is stripped down to its core elements album. Songs from all over his career get a different approach/revision/re imagined, Holding on", "If this is the end".  Overall a treat for the listener, especially JSS fans and definitely for any lover of good melodic rock and good music in general. The album is available in digital form and I strongly advise to buy it and support the artist. One of the most unexpected releases of 2020, that made me smile and see sunshine again. Great Job.
 

 

8

Ace Frehley - "Origins VOl 2"

 

Ace Frehley - "Origins Vol 2"


 
Another cover album by Mr Frehley and who may needs it? Hardcore KISS fans is my first thought and all of us who like to listen to well known songs such as "Lola" (KINKS), "Politician" (CREAM) etc by an artist who interpreters them through his own classic rock vision. The covers are mostly close to the originals, but they have the man's own creative spirit and the album is an easy listener, as long as you don't care for well played covers with a small twist. Unnecessary maybe, enjoyable definitely.
 
 

7

Jason Bieler and and the Baron Von Bielski Orchestra- "Songs for the apocalypse"

 

Jason Bieler and and the Baron Von Bielski Orchestra- "Songs for the apocalypse"



When the mighty 90s revived in the form of one of their most prominent musicians in the alternative metal scene, albums like this occurred. Jason Bieler is the guitar ,riff,melody man behind the immensely underrated SAIGON KICK. With this new solo (?) work ,(Baron Von Bielski Orchestra includes Todd La Torre (Queensrÿche),  Dave Ellefson (Megadeth),  Devin Townsend, Pat Badger (Extreme), Jeff Scott Soto and Bumblefoot  (Son Of Apollo)) he embodies BEATLES, psychedelia,flower pop, CHEAP TRICK, JELLYFISH, REDD KROSS, PRIMUS, BOC , KINGS X in one album and make us smile like we're tripping on acid. 

Great BEATLES esque melodies and multi vocal choruses, indian influences, power pop riffs and suddenly an album that flourishes in front of us, like a part of a journey to the winging London in his own time machine. The album keeps the basc rock elements and is most and above all an exercise in melody. Not in the AOR style,nore the plastic, commercial 21st century pop melody we have learned to listen to. He keeps the elements of surprise and the more dark,goth sides ``Horror wobbles the Hippo" as his musical taste and hoor are reminiscent of Devin Townsend who also participates in the album alongside Dave Ellefson and Bumbleffot. Free jazz, fusion, metal and power pop in one album. Jason Biler uses the form in his favor creating easy listening ,difficult in writing power pop melodies and throwing among them some fusion/metal infused musical parts like the excellent "Born of the sun" with its middle easten climates. When he wants to make us feel even more uncomfortable he comes to more metal riffing at 'Beyond hope" where nu metal meets SAIGON KICK. 
 

 
 
This is a real astonishing album combining the best of the musical worlds he lives in. As with SAIGON KICK ,the main issue is that such an album needs real open minded and educated musical listeners. Unfortunately this is not the 90s and I guess we will talk about a small incident of musical brilliance in a world of plastic, industrial music that got unnoticed. 

In any case if you are into KINGS X, SAIGON KICK and BEATLES give this album a try. You'll be surprised how much good music and different forms are inside it and how relaxing and rewarding will be the listening of it. A concept album from a mad man or a musical entity for the world's hermits, in both cases I give my vote of confidence. 
Turn the volume and watch the world's apocalypse with Jason Bieler's music being your magic carpet.

7,5

Joe Bonamassa - Royal tea

 

Joe Bonamassa - "Royal tea"

 


 

When Joe met Bernie, the most mature and British Blues oriented album by Mr Bonamassa. Not at all. He may have recorded it at Abbey Road studios and  involved Bernie Marsden (ex WHITESNAKE) at the songwriting but the album is still JB. Modern blues with a twist to the 60s, more inspired this time and with the songs a bit more crafted. If you like JB, this is another album that you'll enjoy. Maybe a bit more than others as the songwriting is top notch and his 60s obsession for the British blues seems to work in favor of him. Otherwise, you won't be appealed by his white boy, clean cut approach to the blues, although in 'Royal Tea" has got a swing that is more personal and more hard rockin' in places. Well whatever i may write if you are into good guitar oriented blues rock from high level musicians, Bonamassa did it again.
 

 
 
7,5

Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή)

  Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή) Οι μ...

Δημοφιλή/ Popular