Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Eric Lichtblau- Οι Ναζί της διπλανής πόρτας (πώς η Αμερική έγινε ο ασφαλής παράδεισος των χιτλερικών) (Ποταμός)

 

Eric Lichtblau-  Οι Ναζί της διπλανής πόρτας (πώς η Αμερική έγινε ο ασφαλής παράδεισος των χιτλερικών) (Ποταμός)

 

«Ένα βιβλίο γεμάτο αληθινές ιστορίες, για την συγκάλυψη εγκληματιών πολέμου που ζήτησαν καταφύγιο στις Η.Π.Α αλλά και την αφύπνιση της Αμερικανικής κοινής γνώμης που διαρκεί ως σήμερα. Εκεί που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και κάποιοι Δον Κιχώτες αναζητούν το δίκαιο. Για όλα αυτά και περισσότερα, ο Eric Lichtblau, μιλά με στοιχεία που σε καθηλώνουν”

 

 


Η πρόθεση των Σοβιετικών να επιβάλλουν την δικτατορία του προλεταριάτου, με κάθε τρόπο, έδωσε στις Η.Π.Α και την Δύση με το τέλος του Β’ΠΠ, το έναυσμα να εμπλακούν σε μια αναζήτηση των  επιστημονικών και άλλων «ταλέντων» του Ράιχ. Μια κίνηση που θα τους έδινε το προβάδισμα στην τεχνολογία αλλά και πιστούς αντικομουνιστές στρατιώτες, πράκτορες.

Στην Δυτική Γερμανία οι παλιοί υπάλληλοι της Ναζιστικής διοίκησης επανήλθαν, στην Ανατολική το ίδιο ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορούσε να γεννηθεί από το μηδέν. Όμως οι Η.Π.Α έδωσαν καταφύγιο σε μια ομάδα ανθρώπων άλλων εν γνώσει τους και άλλων βάσει ψευδών στοιχείων, που αποποιήθηκαν το παρελθόν τους. Κάποιοι ήταν επιστήμονες που δούλεψαν από τα πυραυλικά προγράμματα του Ράιχ, στο πρόγραμμα για την κατάκτηση του Διαστήματος αλλά και στον αγώνα για τα καλύτερα ατομικά όπλα. Άνθρωποι που έβλεπαν καθημερινά τις εκτελέσεις των εργατών σκλάβων στο Πενεμούντε και απλά θεωρούσαν το εργατικό δυναμικό αναλώσιμο έγιναν διακεκριμένοι επιστήμονες στον αγώνα να ξεπεραστεί η ΕΣΣΔ.

Σήμερα που οι συγκρίσεις Ναζισμού και ΕΣΔΔ γίνονται όλο και περισσότερες και τα ακροδεξιά κινήματα ανθούν, μια ιστορική αναδρομή στον ρόλο των Η.Π.Α σαν καταφύγιο εγκληματιών πολέμου ρίχνει φως στα ουσιαστικά κίνητρα, που έκαναν δυνατή την μη απονομή δικαιοσύνης αλλά και την βάπτιση στην μοντέρνα Κολυμπήθρα του Σιλωάμ (Η.Π.Α) για εγκληματίες, συνεργούς, επιστήμονες του Ναζιστικού καθεστώτος όλων των βαθμίδων, γιατί η γνώση της ιστορίας, αποτελεί δύναμη και εργαλείο αποφυγής των ίδιων λαθών.

 

Πρώην δεσμοφύλακες, μέλη αντιπαρτιζάνικων ομάδων που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, δεσμοφύλακες στρατοπέδων συγκέντρωσης με ιδιαίτερα βεβαρυμένο μητρώο σαδιστικών πράξεων, όλα τα φυντάνια της ανθρώπινης σκληρότητας και αδιαφορίας, καλύφθηκαν από το πέπλο του Μακαρθσιμού και τις ανάγκες των μυστικών υπηρεσιών, για πράκτορες αλλά και από συμφωνίες των τελευταίων μηνών του Β ΠΠ, που τιμήθηκαν δεόντως.

Τα συγχωροχάρτια άρχισαν να καίγονται και το επίσημο Αμερικανικό κράτος να ανοίγει τα μάτια του, με την σύλληψη του Άιχμαν την δεκαετία του 60. Όμως θα φτάσουμε έως τη δεκαετία του 90 και ο αγώνας να διωχθούν και να προσαχθούν στη δικαιοσύνη οι εγκληματίες πολέμου αλλά και συνεργάτες έστω και έμμεσα σε Ναζιστικές θηριωδίες, να δικαιωθεί, για κάποιους, όχι  για όλους.

 

Ο Lichtblau ξεκινά το βιβλίο του με την ιστορία ενός πρώην Σοβιετικού που άλλαξε πλευρά και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και μετά προσχώρησε στην άλλη πλευρά. Συμφώνησε για άσυλο και βοήθησε την ίδρυση δικτύων αντισοβιετικών στη Μέση ανατολή μέχρι να γίνει «ηγέτης» της κοινότητας των  Σοβιετικών εμιγκρέδων στο Νιου Τζέρσι.  Ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο οικογενειάρχης , εργάτης, συνδικαλιστοπατέρας, που είναι μπλεγμένος με ιστορίες εκκαθαρίσεων και κατασκοπίας. Με βάση μόνο πραγματικά περιστατικά και ξεκινώντας από τα μικρά ψάρια, φτάνουμε σε αποκαλύψεις για επιστήμονες του πυραυλικού προγράμματος των Η.Π.Α. Ανθρώπους που κάλυψε το επίσημο κράτος και χρειάστηκαν δον Κιχώτες του ανεξάρτητου Αμερικάνικου δικαστικού συστήματος (πράγμα που δεν συνέβη στις ΕΣΣΔ).

 

Η απογοήτευση είναι μεγάλη, όσο διαβάζει κανείς το κυνήγι για τα μικρά ψάρια, την κάλυψη των ουσιαστικών εγκληματιών και το χειρότερο οτι μόνο οι Καπιταλιστικές χώρες έστω και καθυστερημένα χάρη κύρια στην πίεση του Εβραικού λόμπι, κυνήγησαν τους εμπλεκόμενους στις γενοκτονίες του Β’ΠΠ.

Βαρύ, δυσκίνητο και αγχωτικό μας μεταφέρει σε μια Ευρώπη και Η.Π.Α που ετοιμάστηκε για τον ψυχρό πόλεμο, την τελευταία σύγκρουση, δίνοντας χάρη σε εγκληματίες ,για να τους χρησιμοποιήσει, βάσει του γνωστού ρητού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

 

Συγκινείσαι από τις προσπάθειες των δικηγόρων, των κατηγόρων. Απορείς με τα κενά του δικαστικού συστήματος, νιώθεις όμως και τους κατηγορουμένους, που μερικές φορές ,υπάρχει συμπάθεια για κάποιους, προϊόντα και αυτοί της εποχής τους αλλά και απέχθεια για κάποιους άλλους προϊόντα του σαδισμού τους. Ζεις το πάθος των δημοσιογράφων που προσπαθούν να δημοσιοποιήσουν τα γεγονότα σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί και συγκαλύπτει. Τον πόνο και την αδυναμία του γιου δικηγόρου να δεχθεί το παρελθόν του Ναζί πατέρα του. Μικρές προσωπικές ιστορίες που αναδεικνύουν, τον παραλογισμό της σύγκρουσης, που έκανε την Ευρώπη και τον κόσμο πεδίο σύγκρουσης για τα επόμενα 50 χρόνια. Η ιδεολογία μένει στην άκρη, ο ανθρώπινος παράγοντας αναδεικνύεται και ζητά δικαίωση, λύτρωση αλλά και επιβίωση, ανάλογα με την πλευρά.

Αντιδράς με τον φασισμό των Εβραϊκών ακροδεξιών οργανώσεων, που απαντάνε με τυφλή βία  στην βία του παρελθόντος διαιωνίζοντας το μίσος και δικαιώνοντας τους ενόχους. Νιώθεις όμως και απορία για την έννοια της δικαιοσύνης, σε επίπεδο θεσμών. Αμφισβητείς την έννοια του Κράτους, με τις μυστικές υπηρεσίες να λειτουργούν αυτόνομα. Τροφή για σκέψη που έρχεται από εποχές ευμάρειας οικονομικής, αλλά ταραγμένες πολιτικά.

 

Η ουσιαστική και ανεκτίμητη αξία αυτού του βιβλίου, έγκειται κατ εμέ προσωπικά, στο θάρρος της Δύσης, να έχει αναδείξει, κάποιους ανθρώπους που χρησιμοποιώντας το σαθρό νομικό σύστημα κυνήγησαν εγκλήματα και εγκληματίες 40 χρόνια μετά. Γιατί η δικαιοσύνη πρέπει να απονέμεται και η παραγραφή είναι νομικός όρος, που εξυπηρετεί συνήθως τον ένοχο. Επίσης η έλλειψη στοιχείων για την αντίστοιχη δράση των Σοβιετικών κάνει αυτό το βιβλίο πολύτιμο, γιατί η δικαιοσύνη, ανθίζει μόνο σε πραγματικά ελεύθερες κοινωνίες, που υπάρχει η ελπίδα  να ελεγχθούν οι πάντες ασχέτων θέσεως και οικονομικής κατάστασης.

 

Μειονέκτημα του βιβλίου, ο ξύλινος λόγος του και η αποσπασματική αφήγηση, που απαιτεί συγκέντρωση από τον αναγνώστη και ενδιαφέρον για το θέμα , καθώς και η έντονη προσωπική άποψη του συγγραφέα, η φόρτιση του. Σαν ουσιαστικά δημοσιογραφική έρευνα περίμενα κάτι πιο πλούσιο σε πηγές και με πιο δυνατό ρυθμό. Αυτά είναι όμως  μικρά μειονεκτήματα  μπροστά στην ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα του ολοκληρωτισμού όχι μόνο στην χώρα τους σαν πράξεις , αλλά και σαν ανθρώπους που οφείλουν να λογοδοτήσουν, όταν τελικά εντοπισθούν. Η συγκάλυψη τους δείχνει μόνο την ηθική παρακμή της ανθρωπότητας, που με το τέλος ενός τόσο μεγάλου πολέμου, ετοιμάστηκε για τον επόμενο, ξεπλένοντας τα όπλα/ανθρώπους στην πηγή της λήθης, για να τα έχει πρόχειρα και ετοιμοπόλεμα.

Η σήψη των αξιών ήταν γενική και αντέχει ως τις μέρες μας. Διαβάστε το, για να φωτίσετε μια πλευρά του ΒΠΠ που έχει αποσιωπηθεί τεχνηέντως και ζει ακόμα ανάμεσα μας.

Οι κυνηγοί των Ναζί- Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β ΠΠ» Andrew Nagorski (Μεταίχμιο)

 

Οι κυνηγοί των Ναζί- Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β ΠΠ» Andrew Nagorski (Μεταίχμιο)

Το τέλος του ΒΠΠ και οι δίκες της Νυρεμβέργης έφεραν στο φως , μια κατηγορία ανθρώπων, που δικάστηκαν κάποιοι αλλά κυνηγήθηκαν περισσότεροι για μια καινούργια κατηγορία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.



Η ανθρωπότητα εξαντλημένη από τα πέντε χρόνια της ανθρωποσφαγής και ερχόμενη σύντομα αντιμέτωπη με τον Ψυχρό πόλεμο, προσπάθησε να χώσει κάτω από το χαλί, τα σκουπίδια της εξόντωσης εθνοτήτων και αμάχων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όμως κάποιοι άνθρωποι είτε νομικοί, όπως οι Αμερικανοί Ντένσον και Φέρεντς, είτε ο Πολωνός Γιαν Σεν και ο Γερμανός εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ αλλά και επιζώντες των στρατοπέδων όπως οι Σιμόν Βίζενταλ και Τούβια Φρίντμαν αλλά και παιδιά αυτής της γενιάς σαν τους Μπεάτε και Σερζ Κλαρσφέλντ, δεν ξέχασαν ποτέ. Με διαφορετική προσέγγιση, άλλοτε μέσω του ακτιβισμού, άλλοτε μέσω του λόμπινγκ, άλλοτε μέσω πολύχρονων, χρονοβόρων νομικών διαδικασιών όπως στις ΗΠΑ ο Έλι Ροζενμπάουμ άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, μην επιτρέποντας στους εγκληματίες να ησυχάσουν. Αντίθετα τους υποχρέωσαν να έρθουν αντιμέτωποι με τα ανοσιουργήματα τους και ταυτόχρονα έδωσαν έναυσμα σε τύπο και δικαιοσύνη, να δημιουργήσει ένα διαφορετικό κλίμα αναφορικά με την κοινή ιστορική μνήμη και την λήθη, που τόσο άνετα έδωσε δικαιολογία ο Ψυχρός πόλεμος, να βυθιστούν εγκλήματα και υπαίτιοι. Περιστατικά όπως αυτό του Άιχμαν και του Κουρτ Βάλτχαιμ, περιγράφονται σε βάθος, δείχνοντάς τις αντιπαλότητες ανάμεσα στους ίδιους τους κυνηγούς, τα κράτη που συμμετείχαν αλλά και τις πολιτικές ισορροπίες που με τα χρόνια έγιναν τροχοπέδη στον κοινό αγώνα.


Σήμερα ελάχιστοι εγκληματίες πολέμου έχουν μείνει εν ζωή και ακόμη πιο λίγοι με στοιχεία για την τιμωρία τους. Είναι ανατριχιαστικό, πόσο οι Δυτικές κοινωνίες κάλυψαν εγκλήματα και εγκληματίες, λόγω πολιτικών ισορροπιών, αλλά και πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την τιμωρία δεσμοφυλάκων και διοικητών και την έλλειψη δικαστηρίων και στοιχείων για τα Γκούλαγκ, που επιβίωσαν του ΒΠΠ και συνέχισαν ακούραστα την προσπάθεια τους να εξαλείψουν αντιφρονούντες. Μια ακόμη παραδοχή πόσο τα απολυταρχικά καθεστώτα όσο είναι εν ζωή, καταφέρνουν να αποσιωπούν τα πάντα και χρειάζονται συνθήκες Δυτικού τύπου Δημοκρατίες, για να ξεσκεπαστούν εγκλήματα και δολοφονίες. Ακόμη περιμένουμε το αντίστοιχο βιβλίο για την Σοβιετική Ένωση. Ως τότε ας γνωρίσουμε πως κάποιοι ιδεολόγοι, όχι πάντα Εβραίοι, αλλά οπαδοί του δικαίου, αφιέρωσαν κρίσιμα χρόνια της ζωής τους ή και την ζωή τους για να τιμωρηθούν οι υπέρμαχοι της Άριας φυλής και πόσα ονόματα δεν δικάστηκαν ποτέ ,θυσία στο βωμό του επερχόμενου ψυχρού πολέμου, με απόκρυψη στοιχείων εκατέρωθεν.


Ένα βιβλίο που θα βοηθήσει την συλλογική μνήμη να μην ξεχάσει ότι η Γερμανία είναι ένα Έθνος που η ψυχιατρική σήκωσε ψηλά τα χέρια της για την περίοδο 1933-1945. Καλογραμμένο, σε απλή γλώσσα, με στοιχεία αδιάσειστα συνδυάζεται άψογα με «Ναζί της διπλανής πόρτας».

«Ως τις άκρες της γης» Έντουαρντ J. Λάρσον (Ψυχογιός)

 

«Ως τις άκρες της γης» Έντουαρντ J. Λάρσον (Ψυχογιός)
 

1909, τρεις ριψοκίνδυνες αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου, του Νότιου Πόλου και της κορυφής του κόσμου (Κ2). Τρία θέματα ξεχασμένα στον σημερινό κόσμο. Τρία θέματα που στις αρχές του 20ου αιώνα αποτέλεσαν πηγή για σκέψη, φαντασία, όνειρα, αγώνες θυσίες, ίντριγκες και αμφισβητήσεις. Σήμερα τα ονόματα Πίρι, Σάκλετον, Δούκας των Αβρουζίων είναι ονόματα ξεχασμένα, ακόμη περισσότερο αυτά των Κουκ, Ουμπέρτο Κάνι, Νάνσεν,Ντέιβιντ, Μόσον, Χένσον, Μπάρτλετ. Πόσοι γνωρίζουν σήμερα τους Ινουίτ? Όλα αυτά τα ονόματα, είναι γνωστά στους λάτρεις των εξερευνήσεων, της περιπέτειας και των τηλεπαιχνιδιών. Στα τέλη του 190υ αιώνα και τις αρχές του 20ου ήταν οι αντίστοιχοι ήρωες της κοινής γνώμης με τις σημερινές τηλεπερσόνες, αθλητές , σεφ κτλπ ακόμη και όταν τα νέα τους μεταδίδονταν με καθυστέρηση μηνών από την ολοκλήρωση της προσπάθειας τους (λόγω μέσων και συνθηκών). Είναι οι άνθρωποι που οργάνωσαν και πρωταγωνίστησαν στις αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου και Νότιου πόλου γεωγραφικού και μαγνητικού αλλά και της κορυφής των Ιμαλαίων, του περίφημου Κ2. Οι προσπάθειες δεν ευοδώθηκαν πλήρως. Για τον Πίρι και τον Κουκ υπάρχει μια διαμάχη που ποτέ δεν δόθηκε επίσημη απάντηση και λύση για το αν τελικά κατέκτησαν τον Βόρειο πόλο ή πρώτοι πλησίασαν κοντά και ποιός από τους δύο. Ο Σάκλετον με την προσέγγιση του στο Νότιο πόλο και οι Ντέιβιντ , Μόσον στον μαγνητικό Νότιο πόλο, γνωρίσαν τη δόξα σε Μ.Βρετανία και Αυστραλία αντίστοιχα, ενώ ο Ιταλός Δούκας των Αβρουζίων κοίταξε κατάματα την κορυφή Κ2, πλησιάζοντας κοντά, στην κατάκτηση της, που ήρθε μερικές δεκαετίες αργότερα από τον Χίλαρι.

Ο Λάρσον σε ένα βιβλίο, πυκνογραμμένο και με ζωντανή διήγηση, μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής, της τελευταίας εποχής  μεγάλων εξερευνήσεων. Πριν η τεχνολογία οδηγήσει τον Αμούνδσεν με το αερόπλοιο να πετάξει πάνω από τους πόλους. Στην εποχή που άνθρωποι, σκυλιά, Εσκιμώοι και πόνυ, πάλευαν με τον καιρό, την πείνα και τις ίδιες τις αδυναμίες τους, για μια σημαία στον πόλο, ένα σημείο στον χάρτη, που θα ολοκλήρωνε την κατάκτηση των πιο «απομακρυσμένων» σημείων της γης. Άνδρες, με φαλλοκρατική για τα σημερινά δεδομένα αντίληψη, όσο και ρατσιστική, απόδειξη η στάση του Πίρι απέναντι στον μαύρο σύντροφο του Χένσον, που τυπικά έφτασε πριν από αυτό στον Β.Πόλο  ή τη συμπεριφορά των Ιταλών στους αχθοφόρους που σήκωσαν το βάρος της προετοιμασίας για την εξόρμηση στα Ιμαλάια, μέσα στα χιόνια, με ελάχιστα ρούχα, με πενταροδεκάρες ως αμοιβή ή την «χρήση» των Ινουιτ, ως οδηγών και των οικογενειών τους ως υποστηρικτών (ράψιμο ρούχων, υπνοσάκων κτλπ) από τον Πίρι.

 

Η περιγραφή της ευγενούς άμιλλας των κυρίων της εποχής, συνήθως στρατιωτικών, αριστοκρατών, ευγενών για τη δόξα είναι συγκλονιστική. Η Εδουαρδιανή Αγγλία με τον καθηγητή Ντέιβιντ, έρχεται σε σύγκρουση με τον ηγέτη Σάκλετον και τον ψυχρό υπολογιστή και οργανωτικό Πίρι. Βρετανοί και κοινοπολιτεία στον Νότιο πόλο, Αμερικανοί στον Βόρειο, πιο πριν Ιταλοί και Νορβηγοί, σε μάχη με την φύση και το να περπατήσουν μερικά μέτρα πιο Νότια ή Βόρεια για το ρεκόρ ή ακόμη και την κατάκτηση του επάθλου του ίδιου του πόλου. Στο ενδιάμεσο με κάθε λεπτομέρεια, από τα αρχεία των εξερευνητών, ο Λαρσον περιγράφει την οργάνωση της αποστολής, την εύρεση χορηγών, τα πολιτικά παιχνίδια, τη σημαία που δίνει ο Εδουάρδος στο Σάκλετον, την υποστήριξη με  πολύχρονες άδειες στον αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού Πίρι από τον Θεόδωρο Ρούζβελτ. Έθνη ολόκληρα βλπ. Αυστραλία βλέπουν τους τοπικούς τους ήρωες Ντέιβιντ και Μόσον να επιστρέφουν εξαντλημένοι αλλά νικητές με τα στοιχεία της φύσης.

 

Η περιγραφή των αποστολών, όμως σε γεμίζει δέος και λύπη. Τα σκυλιά θυσιάζονται για να τραφούν τα πιο δυνατά σκυλιά και αργότερα οι άνθρωποι. Με την ίδια λογική οι άνθρωποι εξωθούνται σε ακραίες συνθήκες επιβίωσης, λιμοκτονίας,δυσεντερίας τρώγοντας χαλασμένο κρέας από τα πόνυ που σκότωσαν, εξαντλημένοι, τυφλωμένοι από το χιόνι, ελπίζοντας στην κατάκτηση του Πόλου ή ακόμη περισσότερο την επιστροφή στη βάση τους, για να τους διασώσει το πλοίο, που θα τους επιστρέψει στην μητέρα πατρίδα. Ο Λάρσον πλέκει παράλληλα τις ιστορίες κατάκτησης των τριών πόλων, με αυτές των Σάκλετον, Ντέιβιντ, να καθηλώνουν και συναρπάζουν για την ανθρώπινη δύναμη τους, ενώ του Πίρι, για τον ορθολογισμό και προγραμματισμό του και του Κουκ, σαν ένα ερώτημα, αν συνέβη , χωρίς να παίρνει θέση. 

Κρύο κρυοπαγήματα, εξάντληση, ελπίδα και πείσμα σκιαγραφούν απλούς ανθρώπους επιστήμονες που κάποιοι σε ηλικία των πενήντα ετών αναζητούν την δόξα , δίχως να εγκαταλείπουν αλλά και χωρίς κάποιές φορές να προσφέρουν. Το απέραντο λευκό της αρκτικής και της Ανταρκτικής, τα στρώματα πάγου, η απομόνωση, οι συνεχείς κίνδυνοι, ξεπηδάνε από τις σελίδες του βιβλίου, κάνοντας την κατάκτηση του τρίτου πόλου του Κ2 ενδιαφέρουσα αλλά αδύναμη , μπροστά στην απομόνωση και την προσπάθεια των Πίρι, Σάκλετον. Τρως μαζί τους το τελευταίο κομμάτι μπισκότου, ονειρεύεσαι λουκούλλεια γεύματα, σκοτώνεις το τελευταίο σκυλί και περπατάς ως την τελευταία αποθήκη , ελπίζοντας να δεις το πλοίο της διάσωσης να σε περιμένει. Η απόδειξη του κατορθώματος, θα έχει μάρτυρα την φωτογραφία και τα ημερολόγια της αποστολής και αυτό είναι και το τρωτό σημείο, των εξερευνητών που ηθελημένα ή άθελα τους βλπ Πίρι δεν προνόησαν να έχουν όργανα ακριβούς μέτρησης του γεωγραφικού πλάτους και μήκους δίνοντας λαβή στις αμφισβητήσεις. Ονειρεύεσαι σαν τον Πίρι, άρθρα σε εφημερίδες και δόξα σαν τους Σάκλετον, Ντέιβιντ, νιώθεις τα χέρια του κόσμου που σε σηκώνουν στους ώμους σαν τον Μόσον και τελικά ξέρεις ότι λιγότερο από μια δεκαετία μετά, ο ανθρώπινος ηρωισμός θα βρει άλλο πεδίο στις πεδιάδες της Φλάνδρας και οι πόλοι θα μείνουν ξεχασμένοι, μέχρι η οικολογική καταστροφή να τους επαναφέρει στην δημοσιότητα.

 

 

 Το «Ως τις άκρες τη γης» είναι από τα βιβλία που θα κάνουν τον έφηβο να ονειρευτεί και τον ταξιδιώτη, να ψάξει για εισιτήρια για τις τελευταίες παρθένες, απάτητες περιοχές της γης. Είναι ακόμα ένα βιβλίο που θα θέσει το ερώτημα ήταν τελικά μαύρος ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε τον Βόρειο πόλο? ‘Ήταν ο Κουκ αγύρτης ή ταξιδευτής, ήταν οι Ινουίτ θύματα των λευκών ή απλά κομπάρσοι με ουσιαστικό ρόλο στο ταξίδι του Πίρι? Άξιζε ο Ντέιβιντ της δόξας για τον Νότιο πόλο, είναι η υστεροφημία του Δούκα των Αβρουζίων άξια της προσπάθειας όταν καραβάνια αχθοφόρων και η Βρετανική διοίκηση στήριξαν το έργο του? Πάνω από όλα είναι ο «ηρωισμός» αυτών των γεωγραφικών κατακτήσεων, αποδεκτός σήμερα ή είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα ενός αγώνα, δίχως αντίκρισμα για την δόξα των αρχηγών των αποστολών, όταν όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, πέρασαν στην αφάνεια.

 

Ένα βιβλίο πλούσιο σε στοιχεία, ιστορίες ζωής, αγώνες και ήττες, μαζί με αμφισβητούμενους θριάμβους. Σε κάθε περίπτωση, καλογραμμένο, τεκμηριωμένο δεν παίρνει θέση, αλλά παρουσιάζει στοιχεία και φέρνει πιο κοντά στον σημερινό αναγνώστη μια ομάδα ανθρώπων, που η κατάκτηση των άκρων της γης, έγινε το προσωπικό τους Άγιο Δισκοπότηρο και κάποιοι ήπιαν, κάποιοι άλλοι το άγγιξαν, με τίμημα, μεγάλο ή μικρό για αυτούς και πολλά από τα μέλη της αποστολής τους ανθρώπους και ζώα. ‘Ένα βιβλίο για εφήβους, που το ταξίδι δεν θα σταματήσει ποτέ να τους ελκύει.

«Ο λευκός ήλιος των ηττημένων -όλη η αλήθεια για τον Αμερικανικό εμφύλιο» - Ντομινίκ Βενέρ (Patria)

 

«Ο λευκός ήλιος των ηττημένων -όλη η αλήθεια για τον Αμερικανικό εμφύλιο» - Ντομινίκ Βενέρ (Patria/Λόγχη)

 


Ο Αμερικανικός εμφύλιος είναι  στην Ευρώπη γνωστός περισσότερο από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες όπως το ¨Όσα παίρνει ο άνεμος" παρά από μια ανάλυση των πραγματικών αιτίων που οδήγησαν στον πιο αιματηρό πόλεμο στην ιστορία των Η.Π.Α. Ο Γάλλος ιστορικός δημοσιογράφος Ν.Β επιχειρεί μια ανάλυση της κατάστασης πρώτα της δουλείας και της δομής των πολιτειών Βορά και νότου, από την ανακάλυψη της Αμερικής και στη συνέχεια του ίδιου του πολέμου. Με σωρεία στοιχείων στοιχειοθετεί οχι μόνο την ουσιαστική σύγκρουση δυο συστημάτων, του πουριτανικού ,βιομηχανικού καπιταλιστικού Βορά με τον πιο χαλαρό, ευδαίμονα Νότο αλλά και των βασικών χαρακτήρων που έδρασαν στα χρόνια πριν και μετά βλπ Τζων Μπράουν, Γκραντ, Λη , Λίνκολν. Η περιγραφή του Νότου,των αγροτικών του επιδιώξεων, του βαμβακιού και των καπνών αλλά και της εξέλιξης της δουλείας στα δύο τμήματα των Η.Π.Α αποκαλύπτει πράγματα που διαστρεβλώνεται, πχ την αξία του σκλάβου και την έλλειψη πραγματικής αξίας στο να κακομεταχειρίζεται κανείς την "περιουσία " του. Η δε αντίστιξη μεταξύ του ελεύθερου εργάτη στην πρωτο βιομηχανική εποχή, στο Βορά, δίχως ασφάλιση με 12 ωρα ωράρια, παιδική εργασία ασθένειές και το φάσμα της ανεργίας δίχως επιδόματα, σε σχέση με τον εργάτη της φυτείας, εξειδικευμένο με τους γηραιότερους να χαίρουν "σύνταξης" με την αρωγή και φροντίδα από τους ιδιοκτήτες της φυτείας ξένιζε αλλά είναι ρεαλιστική και αποδεικνύει πόσο διαφορετικά κρίνουμε στον 21 αιώνα μια εποχή που ο εργαζόμενος αν και οξύμωρο είχε περισσότερες ελευθερίας και δικαιώματα ως σκλάβος στο Νότο παρά ως ελεύθερος Βιομηχανικός εργάτης στο Βορά.

 

Η επερχόμενη σύγκρουση των Νότιων πολιτειών με τις Βόρειες αναδεικνύεται με όλη την βαναυσότητα και πολεμική διάθεση του βορά, που γνώριζε ότι ο Νότος θα έπρεπε σε αυτο το ιδιόμορφο παιχνίδι ισορροπιών στην ένταξή νέων πολιτειών στη Αμερικανική ομοσπονδία ή να αθετήσεις τις βασικές του αρχές η να επιλέξει την απόσχιση. Την απόσχιση που αν και επέτρεπε το Σύνταγμα των πολιτειών δεν αποδέχτηκε ο Λίνκολν και η γερουσία των Βορείων που επιθυμούσαν διακαώς την ταπείνωση των Νοτίων. Η κίνηση εναντίων της δουλείας με τα στρεβλά δημοσιεύματα, τις επιθέσεις ενάντιων λευκών αλλά και τα προπαγανδιστικά βιβλία, όπως η «Καλύβα του μπάρμπα Θωμά», αποκαλύπτεται σε όλο το μεγαλείο ης ,ως υποκινουμένη από πολύ βαθύτερα οικονομικά συμφέροντα, από οτι υψηλά ιδεώδη. Ο Ν.Β με πληθώρα στοιχείων ενισχύει την άποψη οτι η σύγκρουση για τη εξουσία στις Η.ΠΑ ήταν προδικασμένη και ο Βοράς την υποκίνησε εν μέρει με την άτεγκτη στάση του, όταν ουσιαστικά αρνήθηκε στις πολιτείες του Νότου, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Επίσης δεν έλαβε ποτέ υπόψη του τις πληθυσμιακές αναλογίες, που σε περίπτωση απελευθέρωσης των σκλάβων μπορούσαν να οδηγήσουν το Νότο στην πλήρη απώλεια των ελεύθερων των λευκών από τους υπεράριθμους μαύρους σε αντίθεση με τον Βορά όπου η οικονομική εξαθλίωση κρατούσε το μεγαλύτερο μέρος των φτωχών στρωμάτων ασχέτως φυλής σε οικονομική σκλαβιά.

 

Η περιγραφή των πολεμικών επιχειρήσεων, συγκινεί με την δημιουργία του κράτους της συνομοσπονδίας από το πουθενά, το σπάσιμο του ναυτικού αποκλεισμού και την άρνηση αρχικά του επιθετικού πολέμου, εναντίον ενός Βορά που εξαπολύει πεινασμένους Ιρλανδούς μετανάστες στο πεδίο της μάχης με το δόλωμα της υπηκοότητας σε ένα πόλεμο φθοράς που θα κερδίσει. Η στρατηγική ιδιοφυία του Λη αλλά και η εξάντληση των ανθρωπίνων πόρων του Νότου, μαζί με την ολοκληρωτική και ιμπεριαλιστική πολιτική του Βορά που αντιλαμβάνεται την συνομοσπονδία ως εχθρό που αξίζει ταπείνωση και εξόντωση σηματοδοτούν το τμήμα της περιγραφής του πενταετούς πολέμου. Ιστορίες ευρηματικότητάς, εφευρετικότητάς αλλά και λιποψυχίας παρουσιάζονται γλαφυρά, μαζί με την διαφθορά του Βορά και τους καπιταλιστές που εξαγοράζουν θητείες και απλά στέλνουν τον φτωχό να πολεμήσει. Η αποτυχία του Λη να μεταφέρει τον πόλεμο στο βορά για να διεκδικήσει την ειρήνη αλλά και η άρνηση του Λίνκολν, στενόμυαλου και οπορτουνιστή να δεχτεί μία συνθηκολόγηση τον δεύτερο χρόνο, σταματώντας το αιματοκύλισμα αναδεικνύει το μίσος του εμφυλίου. Ελληνικό ενδιαφέρον έχει οτι ο ναυτικός αποκλεισμός του Βορά στην εξαγωγή βαμβακιού, ωφέλησε την ανάπτυξη των καλλιεργειών βαμβακιού απο Έλληνες στην Αίγυπτο, για να καλύψουν τις αυξημενες ανάγκες Αγγλλίας και Γαλλίας. Εντύπωση κάνει στο τέλος του βιβλίου, η άποψη ότι ο Λίνκολν έχοντας ωριμάσει θα οδηγούσε σε μια ενωμένη ΗΑ και ο θάνατος του από τον Μπουθ, θα στοιχήσει περισσότερο στον Νότο παρά στο Βορά. Δυστυχώς το κομμάτι με την συμπεριφορά του νικητή Βορά στον ηττημένο Νότο αποτελεί μόνο το τελευταίο τμήμα του βιβλίου και καλύπτει μάλλον επιδερμικά μια περίοδο που οδήγησε στην ίδρυση της Κλαν αλλά και στη διάπραξη εγκλημάτων εις βάρος του πληθυσμού του Νότου από στρατιώτες του Βορά και απελεύθερους, είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο. 

 

Με στοιχεία για τις απώλειες των δύο πλευρών, την υποχρεωτική στρατολόγησή και πόσο ήταν συμβατή με την νοοτροπία των δύο αντιμαχόμενων πλευρών αλλά και μια σειρά κειμένων οικονομικών και πολίτικων συγγραφέων από τον Τοκεβίλ μέχρι τον Μαρξ, ο Β σκιαγραφεί και υποστηρίζει με στοιχεία οτι ο πόλεμος ήταν περισσότερο ταξικός και επίσης ήταν ο προάγγελος των μεγάλων πολέμων σε επίπεδο οχυρωματικής τακτικής και τακτικών που θα ταλάνιζαν την Ευρώπη μόλις μερικές δεκαετίες αργότερα, εισάγοντας την επαναληπτική καραμπίνα, το μυδράλιο και τις σταθερές οχυρωματικές θέσεις, χαρακώματα στο λεξιλόγιο κι τον επικήδειο πολλών νέων ανδρών. Εμπεριστατωμένο αν και φανερά μεροληπτικό.δίνει μια λεπτομερή περιγραφή του αγώνα για επιβίωση του Νότου, έναντι στον βιομηχανικό βορά. Ένα αδυσώπητο αγώνα δύο ιδεολογιών, δύο τρόπων ζωής, που ενώ χρησιμοποίησα την σκλαβιά ως εφαλτήριο και αφορμή στην πράξη οδήγησαν σε ένα ακόμα αιώνα πολύ πιο σκληρού διαχωρισμού και ρατσιστικών προκαταλήψεων , ενώ η ταξικότητα του πολέμου, και ειδικότερα η διαφθορά ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα και την συμμέτοχή των τάξεων , εκπλήσσει δυσάρεστα τους υποστηρικτές των Βορείων που ήταν πραγματικά εκτός από διχαστικοί και βαθιά ταξικοί στην οργάνωση τους. 

 

Με πληθώρα στοιχείων, σας αφήνει να βγάλετε μόνο τα συμπεράσματα σας, για το δίκαιο του αγώνα κάθε πλευράς και αν αναρωτηθείτε αν δεν υπήρχε η πολιτική μισαλλοδοξία και το μίσος, αν ο πόλεμος θα μπορούσε να έχει σταματήσει από τον δεύτερο χρόνο , αφήνοντας την Αμερική με δεκάδες χιλιάδες λιγότερους νεκρούς και σε μια διαδικασία συμβιβασμού και συμφιλίωσης και οχι σε μια βαθιά χαοτική κρίση ταυτότητας και μίσους μεταξύ βορά κι Νότου που διαρκεί ως σήμερα με τις φτωχές τάξεις, να επωμίζονταν το βάρος και το κόστος αυτών των παιχνιδιών Ακραία ιδεαλιστικό και σε μερικά σημεία ίσως υπερβολικό, κάνει περήφανους όσους από εμάς αγαπήσαμε την ανθρώπινη παράδοση του αξιακού συστήματος του Νότου (χωρίς φυλετικές προκαταλήψεις) μαζί με την σημαία της συνομοσπονδίας και τα δεκατρία αστέρια της.

 

Χάβιερ Θέρκας- «Ο απατεώνας» (Πατάκης)

Χάβιερ Θέρκας- «Ο απατεώνας» (Πατάκης)



Ένα μυθιστόρημα, αυτοβιογραφία του Ενρίκ Μάρκος. Ενός Ισπανού αντιστασιακού, αντιφασίστα, με δράση που θυμίζει αυτή των δικών μας εκατοντάδων χιλιάδων «αντιστασιακών». Σχεδόν ανύπαρκτη, αλλά με τον ήρωα, πραγματική προσωπικότητα, να εκμεταλλεύεται , συγκυρίες και καταστάσεις, (), για να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του. Ο Ενρίκ Μάρκος, διογκώνει την πραγματικότητα, για να χωρέσει τις μισές αλήθειες του. Βρίσκεται να πολεμά ηρωικά στον Ισπανικό εμφύλιο, να γνωρίζεται με τις προσωπικότητες του αναρχικού χώρου. Βρίσκεται φυγάς, να οδεύει ως εξόριστος στην Ναζιστική Γερμανία και να φυλακίζεται για αντικαθεστωτική /αντιναζιστική δράση και τελικά να περνά και από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γυρνώντας στην Ισπανία, ως γνήσιος Ισπανός , Καταλανός αναρχικός «ζει» σε καθεστώς ημιπαρανομίας στα χρόνια του Φράνκο και τον «υπονομεύει». Με την έλευση της Δημοκρατίας, αναλαμβάνει ηγετικές θέσεις πρώτα στους Ισπανούς Αναρχικούς στη συνέχεια στα συνδικάτα, στην Οργάνωση επιζώντων των εκτοπισθέντων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στον Σύλλογο για την Δημόσια παιδεία. Σε κάθε έκφανση των δραστηριοτήτων του επικαλείται το αντιστασιακό παρελθόν του, ώσπου αυτό αποκαλύπτεται, αλλιώτικο, μικρότερο σε διαστάσεις από όσα δήλωνε έως και ανύπαρκτο.



Αυτή την αληθινή προσωπικότητα που έφτασε να μιλήσει στην Ισπανική βουλή, μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων, αναλαμβάνει να διαιωνίσει ο Θέρκας, με μια αντιστοιχία τουλάχιστον έξυπνη. Ιδαλγός όσων δεν τον άφησε η πραγματική ζωή του να ζήσει όπως ο Δον Κιχώτης ή απλά υπερφίαλος απατεώνας. Χαρισματικός απατεώνας και παθολογικός ψεύτης ή ένας άνθρωπος που επιζητούσε την δόξα και απλώς εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη του κόσμου για ήρωες, μεγαλοποιώντας αλλά ελάχιστα παραποιώντας την αλήθεια.
Ένα βιβλίο, βιογραφία αλλά και φιλοσοφική πραγματεία, γύρω από την ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης, του ανεπίτευκτου ονείρου, του κυνηγιού του τέλειου. Η υπεραξία της φήμης σε ένα κόσμο που ζει για τα μίντια, μέσα από την ιστορία ενός απλού ανθρώπου, που «ξεγέλασε» με την συνενοχή τους, αν θέλετε αλλά σίγουρα με την σιωπή τους, ένα ολόκληρο έθνος. Ο ίδιος δεν μετανιώνει ουσιαστικά, ακόμη και όταν αποδομείται. Ζητά από τον «βιογράφο» του να του αφήσει κάτι…κάτι να κρατηθεί.


Γλυκόπικρο, σε ταλανίζει ανάμεσα στην πλήρη απέχθεια και την συμπάθεια για έναν ήρωα ταινιών του Ντε Σίκα, που απολαμβάνει την πλαστοπροσωπία, όσο μπορεί, όπως μπορεί, ελπίζοντας να μην τελειώσει το όνειρο… Όταν έρθει η ώρα της αποκάλυψης, χαμογελά σαν τον Φερναντέλ και γαντζώνεται στα ψήγματα αλήθειας, μιας εικονικής ζωής ,που δημιούργησε και εν τέλει, καταβρόχθισε την πραγματική του, σε προσωπικό και δημόσιο επίπεδο, με το ψέμα και την ασάφεια κύρια όπλα, ενός κλασικού «επαναστάτη» των σαλονιών. Βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί ειδικά στην Ελλάδα, που όλοι πάντα σε κάθε ιστορική περίοδο έκαναν αντίσταση.

Ο Θέρκας θέτει ερωτήματα ,όχι μόνο για τον πλαστογράφο, αλλά και τα εκούσια και ακούσια θύματα του και την διάθεση μας να πιστέψουμε σε ιππότες και δράκους, για να ξεπλύνουμε ομαδικά, τα χρόνια λήθης και συνενοχής. Απολαυστικά άμεσο και ιδιοφυώς αποδομητικό, στην εποχή των μίντια, των θρύλων και του «λευκού» ψέματος.

Διαβάζεται με συνοδεία το Scenes from a memory των Dream Theater

Βιβλιοπροτάσεις- Καλοκαίρι 2021

Βιβλιοπροτάσεις- Καλοκαίρι 2021

 

Πιστοί στο ότι η ζέστη και η θερινή ραστώνη δεν μειώνει τον αναγνωστικό οίστρο μας, το Basbayiannis Book & Music Tales προτείνει μια σειρά από βιβλία (νέα και παλιά) που θα συνοδεύσουν τις καλοκαιρινές ημέρες εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων θα ανοίξουν το μυαλό, τα μάτια αλλά και την ψυχή του αναγνώστη/αναγνώστριας, προτείνοντας του διαφορετικούς δρόμους για να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα, να διαφύγει ή ακόμα και να την αλλάξει. Πάρτε τα δίπλα στο αντιηλιακά, την ομπρέλα και για τους πιο φιλήδονους το κουβαδάκι στην παραλία αλλά και στο δωμάτιο και βυθιστείτε στην ξεχασμένη τέχνη της ανάγνωσης.

 

«Κάθε πράγμα στη θέση του / Πρώτες αγάπες και τελευταίες ιστορίες» - Ολιβερ Σακς- (Αγρα)


 

Η συμβολή του Αμερικανού ψυχιάτρου και στοχαστή Όλιβερ Σακς στην εκλαΐκευση και αποδοχή της ψυχιατρικής αλλά και το πλησίασμα του μέσου αναγνώστη με τις ιστορίες του στο να καταλάβει την ψυχική υγεία και την σημασία της απώλειας της στην καθημερινότητα, είναι ανεκτίμητη. Εδώ μετά θάνατο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε με το κλασικότερο από τα βιβλία του «Τον άνθρωπο που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο»

Ο Όλιβερ Σακς συνεχίζει να εμπλουτίζει τον κόσμο της επιστήμης και της λογοτεχνίας με γοητευτικές και διεισδυτικές μελέτες του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Σ’ αυτό το βιβλίο ο Σακς ξαναβρίσκει το ρυθμό και την απλότητα που χαρακτηρίζει το πολυδιαβασμένο Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του μ’ ένα καπέλο. Συγκλονιστικό σύγγραμμα νευροψυχολογίας και νευρολογίας της συμπεριφοράς, γραμμένο με τη σοφία και την απλότητα του ύστερου ύφους των μεγάλων δημιουργών, με ελάχιστες υποσημειώσεις, «ένα βιβλίο υπαρξιακό και προσωπικό, μια γεμάτη ενσυναίσθηση διείσδυση στην εμπειρία και στον κόσμο του κάθε αρρώστου». Πραγματική κλινική λογοτεχνία η «ρομαντική επιστήμη», όπως την ονόμαζε ο Λούρια, που την εισήγαγε προτού την κάνει τόσο δημοφιλή ο Σακς.
Ο συγγραφέας δεν διστάζει σε κάποια κείμενά του να γίνει αυτοβιογραφικός και λυρικός με τον θαυμαστό τρόπο που περιέγραψε τους λονδρέζικους κήπους Κιου Γκάρντενς στο Νησί των τυφλών στα χρώματα. Είναι συνεχείς οι αναφορές του στη λογοτεχνία –με τον Μπέκετ, τ

ον Προύστ, τον Ντοστογιέφσκι– και στη φιλοσοφία και τη διανόηση – με τον Βίττγκενσταϊν, τον Καντ, τον Χόμπς, τον Ντεκάρτ, τον Άινσταϊν κ.α.
To «Κάθε πράγμα στη θέση του» είναι ένας πολύ πιο προσωπικός στοχασμός για τα ατελείωτα πράγματα που ενθουσίαζαν τον συγγραφέα σ’ όλη τη ζωή του: από τις φτέρες, την κολύμβηση και τις σουπιές έως τις ιστορίες περιπτώσεων που διερευνούν τη σχιζοφρένεια, την άνοια και τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

"Σικελικό ειδύλλιο" -Σώτη Τριανταφύλλλου- (Πατάκης)


 

 

Επιστροφή στη λογοτεχνία για την αγαπημένη Σώτη Τριανταφύλλου, που ακόμη μια φορά με αλληγορικό τρόπο μας διηγείται μια ιστορία στην οποία θα αντικρύσουμε κομμάτια του εαυτού μας αλλά και του σήμερα, ηθικές αξίες και αρχές σε μια κοινωνία που αλλάζει, χωρίς να επιτρέπει στον άνθρωπο να σπάσει τα δεσμά του, ένα ταξίδι στη ζωή του Τάνταλου, με φόντο την Σικελία του 50. Το "Σικελικό ειδύλλιο" δεν είναι ειδύλλιο. Είναι το χρονικό της συνάντησης δύο ανθρώπων σε µια µικρή πόλη της Σικελίας, στα µέσα της δεκαετίας του 1950. Με την πρώτη µατιά, ο αστυνόµος Λούκα Ντε Ματέις και η νεαρή Κοντσέττα Βιτάλε δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τη σικελική τους καταγωγή: αλλά, καθώς αφηγούνται τα γεγονότα της ζωής τους, φανερώνουν όλο και περισσότερες οµοιότητες· είναι και οι δυο τους, ο καθένας µε τον τρόπο του, ξένοι στον γενέθλιο τόπο· µοιάζουν µε τα αντίθετα είδωλα του ίδιου καθρέφτη. Για τον Ντε Ματέις, ο τίτλος αυτού του βιβλίου ίσως να ήταν Σικελικό γοτθικό — ιστορία τρόµου δυτικά των Συρακουσών· στην Κοντσεττίνα ίσως να ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος Κουκλοθέατρο σε τοπίο του Νότου· της άρεσαν οι µαριονέτες· άλλοτε έµοιαζε µικρότερη από την ηλικία της, άλλοτε πολύ µεγαλύτερη. Το Σικελικό ειδύλλιο τοποθετείται στο επαρχιακό περιβάλλον του νησιού εκείνη την όχι και τόσο µακρινή εποχή: µαφιόζικες δολοφονίες, εγκλήµατα τιµής, βιασµοί και επανορθωτικοί γάµοι. Ο Ντε Ματέις και η Κοντσέττα Βιτάλε δεν βρίσκουν τη θέση τους σ’ αυτόν τον κόσµο. Αν και η προτροπή για τον εαυτό τους είναι Ζήσε!, όλα πάνε στραβά, σχεδόν όλα: ο Ντε Ματέις βρίσκει τον σικελικό τρόπο θανάτου και η Κοντσέττα αρνείται να συµµορφωθεί µε τον σικελικό τρόπο ζωής.

 

 

«Η ανωμαλία»- Ερβέ Λε Τελιέ - (Οπερα)


 


«Υπάρχει ένα πράγμα θαυμαστό, που πάντα ξεπερνάει τη γνώση, την ευφυΐα, ακόμα και την ιδιοφυΐα: η ακατανοησία».
Ο Ερβέ Λε Τελιέ χαίρεται ν’ αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη, να τον οδηγεί αλλού — σ’ ένα «αλλού» που θυμίζει το «εδώ». Σ’ αυτό το μυθιστόρημα —κανονική ανωμαλία αφ’ εαυτού που δικαιολογεί και τον τίτλο— ο συγγραφέας θέτει υπό αμφισβήτηση κάποιες «κεκτημένες έννοιες» — θρησκευτικές, επιστημονικές και φιλοσοφικές. Όλα αρχίζουν με μια πτήση της Air France που συνδέει το Παρίσι με τη Νέα Υόρκη και, την ίδια στιγμή, συνδέει μεταξύ τους και τους ήρωες αυτού του μυθιστορήματος με τις πολλαπλές προοπτικές. Ένας συγγραφέας, ένας τραγουδιστής, ένας αρχιτέκτονας και η σύντροφός του, ένα κοριτσάκι με την οικογένειά του, μία δικηγόρος, ένας ετοιμοθάνατος πιλότος, ένας πληρωμένος δολοφόνος και διάφοροι άλλοι χαρακτήρες διασταυρώνονται σ’ ένα ιλιγγιώδες μπαλέτο διάρκειας τετρακοσίων σελίδων. Επικοινωνούν μεταξύ τους, μοιράζονται την «ακατανοησία» και την πικρία τους για την κατάσταση στην οποία έχουν βρεθεί, ενώ ο αναγνώστης, ίδιος παντοδύναμος Θεός, τους κατοπτεύει ενοχλημένος και ο ίδιος από την ξαφνική αποκάλυψη των πιο κρυφών πτυχών της ζωής τους.
Το εξαιρετικό ενδιαφέρον της Ανωμαλίας έγκειται, λοιπόν, στον τρόπο σκέψης που «Η ανωμαλία» προτείνει και στα ερωτήματα που θέτει, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στις άφθονες διαφορετικές εκδοχές που προκύπτουν. Η επιστήμη, η φιλοσοφία και η θεολογία αναμειγνύονται, αλληλεπιδρούν και αντηχούν η μία πάνω στην άλλη χωρίς να παραβιάζουν τα όριά τους. Αν εξαιρέσει κανείς τις τελευταίες σελίδες, που προσφέρονται σε πολλαπλές ερμηνείες, Η ανωμαλία είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει μια συμβατική γραφή μ’ ένα απολύτως ανατρεπτικό θέμα και προκαλεί τον αναγνώστη να διαβεί το σημείο που ο χρόνος και ο τόπος αλλάζουν.

 

«Ο ραγιάς- Μέρες και νύχτες 1821» Γιάννης Καλπούζος  (Ψυχογιός)


 

 

Ιστορικό μυθιστόρημα με αφορμή και τα 200 χρόνια της επανάστασης από ένα από τους καλύτερους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς του είδους.

1816-1829. Πάτρα, Τριπολιτσά, Ναύπλιο, Μεσολόγγι…
Αφότου ο Αγγελής βρέθηκε φυλακισμένος στο κοτέτσι του Σαχίν Αγά, το μίσος φώλιασε στην ψυχή του σαν φαρμακερό φίδι.
Κατά την εκρηκτική και συγχρόνως σαγηνευτική πορεία του μπαίνει στη δούλεψη ενός στρυφνού και τσιγκούνη πραματευτή, που σου πουλά κωλοφωτιά για καντήλι. Τον ζώνει το μολυβένιο σύγνεφο της σκλαβιάς και του εξευτελισμού των ραγιάδων. Σμίγει με την Κερασία, όπου στο πρόσωπό της βουτάνε και κολυμπούν τα όνειρα. Απαντιέται με κοτζαμπάσηδες, κολίγους και συμπολεμιστές, που είναι πιότερο από αδέρφια και γυναίκα την ώρα της μάχης, ενώ ένα τρομαγμένο Τουρκόπουλο γαντζώνεται πάνω του.
Στον δρόμο του και δύο γέροντες, οι οποίοι ξεψαχνίζουν το κίνητρο για καθετί μα και τη γλυκιά και φαρμακερή ουσία του «εγώ», η πλανεύτρα Ασπασία, διαβολικοί ξένοι, ντόπιοι τυχοδιώκτες, ο επί τριάντα έξι χρόνια αμίλητος Συμεών, ένας καβαλάρης που σώζει αιχμάλωτες Τουρκοπούλες και ο τρανότερος οχτρός του λεύτερου ανθρώπου, ο φόβος.
Ο Αγγελής βιώνει το μεγαλείο και τη σκοτεινή πλευρά του ματοβαμμένου Εικοσιένα, γκρεμίζοντας μυθεύματα και φανερώνοντας καταχωνιασμένες αλήθειες. Σφιχταγκαλιάζεται με τη φωτιά του ξεσηκωμού, μεταβολίζει την αγριότητα σε ελπίδα, λύτρωση και γλυκασμό, και βροντοφωνάζει: «Θέλω να μην είμαι ραγιάς σε κανέναν. Ραγιάς σε τίποτα!»

 

 

«Ένας άντρας που τον έλεγαν Ούβε»- Φρέντρικ Μπάκμαν (Κεδρος)

 


 



Ο Ούβε είναι πενήντα εννέα χρονών και ζει μόνος. Έχει αυστηρές αρχές και μια ρουτίνα που δεν αλλάζει ποτέ. Κάθε μέρα επιθεωρεί τη γειτονιά και ελέγχει αν τηρούνται οι κανόνες που έχει ορίσει ο σύλλογος ιδιοκτητών ακινήτων. Οι γείτονες τον θεωρούν απρόσιτο, ψυχρό και ιδιότροπο. Ο κόσμος τον απογοητεύει διαρκώς, κι εκείνος δεν διστάζει να δείχνει τη δυσαρέσκειά του σε κάθε ευκαιρία.
Μια μέρα οι νέοι θορυβώδεις γείτονες της απέναντι μονοκατοικίας καταστρέφουν το γραμματοκιβώτιό του στην προσπάθειά τους να παρκάρουν ένα τρέιλερ. Κι έτσι αρχίζουν οι καβγάδες, αλλά και μια αναπάντεχη φιλία, που αλλάζει όχι μόνο τη ζωή του Ούβε αλλά και ολόκληρης της γειτονιάς.
Το πρώτο βιβλίο του Φρέντικ Μπάκμαν είναι μια αστεία, συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη ιστορία για τη μοναξιά, τις δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και την ανθρωπιά που μπορεί να κρύβεται εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Έχοντας δει την ταινία, βυθίστηκα στην απλότητα και δύναμη των συναισθημάτων που μεταδίδει ο συγγραφέας για τον Ούβε, τον άνθρωπο που τυπολατρικά περιμένει το τέλος, μέχρι να ξανα ανακαλύψει την ζωή μέσα από την δίχως οριοθέτηση επικοινωνία, που φέρνει η παρουσία «ξένων», λιγότερο εσωστρεφών ανθρώπων στην «τακτοποιημένη» ζωή του.


 

«Ελεύθερος να υπακούς»  Johann Chapoutot  (Άγρα)

 


 

Ένα βιβλίο που θα βοηθήσει πολλούς υπέρμαχους των οικονομικών θεωριών και του μάρκετινγκ, να αναθεωρήσουν σχετικά με την καταγωγή, των όσων πιστά πρεσβεύουν σε μια εποχή που το μέσο υπερτερεί του σκοπού.

 

«Ο Ράινχαρτ Xεν (1904-2000) αποτελεί το αρχέτυπο του διανοούμενου τεχνοκράτη στην υπηρεσία του Τρίτου Ράιχ. Ο νομικός αυτός ήταν γνωστός για τις ριζοσπαστικές του θέσεις, καθώς υποστήριζε τη σταδιακή κατάργηση του Κράτους και την αντικατάστασή του από μία "κοινότητα" η οποία καθοριζόταν από τη φυλή και τον "ζωτικό χώρο" της. Ως ανώτερος γραφειοκράτης των Ες Ες -με τη λήξη του πολέμου κατέχει το βαθμό του Oberfuhrer (στρατηγού)- συμβάλλει στην ανάπτυξη της ναζιστικής θεωρίας μελετώντας την προσαρμογή των θεσμών για το επερχόμενο Μεγάλο Ράιχ: Ποιες δομές και ποιες μεταρρυθμίσεις θα ήταν απαραίτητες; Μετά τον πόλεμο, ως πολίτης πλέον, ιδρύει στο Μπαντ Χάρτσμπουργκ μια σχολή διοίκησης επιχειρήσεων από την οποία, τις επόμενες δεκαετίες, θα περάσει η οικονομική και διοικητική ελίτ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας: περίπου 600.000 στελέχη των μεγαλύτερων γερμανικών εταιρειών, δίχως να συμψηφίσουμε τους 100.000 που παρακολούθησαν προγράμματα εξ αποστάσεως, διδάχθηκαν, χάρη στα σεμινάριά του και τα εγχειρίδια που εξέδιδε τακτικά, πώς να διοικούν το "ανθρώπινο δυναμικό" ή πιο συγκεκριμένα την ιεραρχική οργάνωση στόχων, για την επίτευξη των οποίων ήταν ελεύθερος ο παραγωγός να επιλέγει τα μέσα. Την ίδια πολιτική, δηλαδή, που ακολούθησε το Τρίτο Ράιχ για να επανοπλιστεί, να οδηγήσει στη λιμοκτονία τους σλαβικούς πληθυσμούς των ανατολικών χωρών και να εξολοθρεύσει τους Εβραίους. Με την πάροδο της δεκαετίας του 1980, άλλες μέθοδοι ήρθαν στο προσκήνιο (όπως η λιγότερο ιεραρχική ιαπωνική, για παράδειγμα ). Όμως ο ναζισμός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των θεωριών διοίκησης και ήταν μία από τις βάσεις του σύγχρονου μάνατζμεντ.
"Αυτό το μικρό βιβλίο του Γιοάν Σαπουτό, με υποδειγματική πνευματική αυστηρότητα, νηφάλια αλλά και ιδιαίτερα καυστική γραφή, πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο υποχρεωτικής ανάγνωσης και μελέτης σε όλες τις σχολές που αποκαλούνται σήμερα -με μεγάλη ευκολία- "μεγάλες": Σχολή = Δημόσιας Διοίκησης (ΕΝΑ), Ανωτάτη Εμπορική Σχολή του Παρισιού (HEC), διάφορα εμπορικά και διοικητικά γραφεία. Με βάση τις θέσεις, που εξετάζονται λεπτομερώς, του υψηλόβαθμου αξιωματούχου των "Ες Ες Ράινχαρτ Χεν, αλλά και άλλων εγκληματιών πολέμου, λιγότερο διακεκριμένων αλλά που στάθηκαν εξίσου τυχεροί μεταπολεμικά, το «Ελεύθερος να υπακούς» επανεξετάζει τις οργανωτικές αρχές του "Ράιχ των χιλίων ετών" και τη θέση τους μετά το 1945".

 

«Σάγκι Μπειν» - Ντάγκλας Στιούαρτ (Μετάιχμιο)


 

 

Αγγλία της δεκαετίας του 80, Ελλάδα του 2021, Ελλάδα μετά το 2015, βίοι παράλληλοι, κοινωνική εξαθλίωση, ηθική παρακμή και ο Στιούαρτ, με αφορμή έναν μικρό πείσμονα  για να ζήσει και όχι απλά να επιβιώσει, μας δίνει μια συγκινητική ιστορία για την αγάπη και την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.

Αρχές της δεκαετίας του 1980. Η Γλασκόβη βρίσκεται σε παρακμή, οι πολιτικές της Θάτσερ έχουν βυθίσει ολόκληρες οικογένειες στην ανεργία, κι όλοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν. Η Άγκνες Μπέιν είχε μεγαλύτερες προσδοκίες για τη ζωή. Ονειρεύεται πράγματα πιο σπουδαία: ένα δικό της σπίτι, μια ζωή με μεγαλύτερες πολυτέλειες, σαν εκείνες που βλέπει στα περιοδικά, οτιδήποτε θα μπορούσε να φωτίσει κάπως τη δική της γκρίζα ζωή. Προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της παραμένοντας περιποιημένη και όμορφη, αλλά τελικά καταφεύγει στο ποτό, βρίσκοντας σε αυτό ολοένα και μεγαλύτερη ανακούφιση.
Όταν ο άντρας της την εγκαταλείπει, η Άγκνες και τα τρία παιδιά της θα βρεθούν σε αδιέξοδο, σε αυτή τη διαλυμένη πόλη. Και όσο εκείνη θα βουλιάζει όλο και περισσότερο στον αλκοολισμό, τα παιδιά θα αναγκαστούν να φύγουν, να σώσουν τον εαυτό τους. Ο μικρός Σάγκι όμως μένει. Και δεν σταματά ποτέ να ελπίζει. Ελπίζει πως οι μέρες που θα έρθουν θα είναι καλύτερες, πως η μητέρα του θα σωθεί. Και την ίδια στιγμή, ο ίδιος αγωνίζεται να βρει την ταυτότητά του, να καταλάβει ποιος είναι και γιατί όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι διαφορετικό. Μια βαθιά συγκινητική ιστορία για τον εθισμό, τη φτώχεια και τη σεξουαλικότητα, μα πάνω από όλα μια ιστορία για την αγάπη.
Ο Douglas Stuart με γραφή ωμή αλλά και τρυφερή, μιλά για την ανέχεια, τις καταχρήσεις και τις διαλυμένες οικογένειες. Μέσα από το σκοτάδι όμως μας φανερώνει το φως, την αφοσίωση και τελικά την ελπίδα.

 

 

«Το κόκκινο και το φαιό»  Μωρις Αττιά  (Πόλις)

 


 

 

 Ακόμα μια αστυνομική ιστορία γραμμένη σε ένα παρελθόν κοντινό, που τόσο ζωντανά αναπαριστά με την πένα του ο Αττιά. Εξτρεμισμός, σχέσεις άκρας αριστερά και δεξιάς αλλά και προσωπικές ιστορίες συνθέτουν ένα ακόμα καλοδουλεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, με ιστορικές προεκτάσεις.

«Ο Πάκο Μαρτίνεθ, που τον γνωρίσαμε στο Μαύρο Αλγέρι, την Κόκκινη Μασσαλία, το Παρίσι μπλουζ και τη Λευκή Καραϊβική, εργάζεται ως δημο­σιογράφος και ασφυκτιά μέσα στη ρουτινιάρικη ατμόσφαιρα της δουλειάς του. Νοσταλγεί τα χρόνια της δράσης, τότε που ήταν αστυνομικός. Βρι­σκόμαστε στο 1978. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απάγουν τον Άλντο Μόρο. Ο Πάκο πείθει την εφημερίδα του να τον στείλει στη Ρώμη για να καλύψει το γεγονός. Εκεί γνωρίζει τη γοητευτική δημοσιογράφο της La Repubblica Λέα Τρότσκι, που τον βοηθά ως διερμηνέας και πληροφοριοδότρια.
Αποσπάσματα του ημερολογίου και των επιστολών, που έγραφε ο Άλντο Μόρο κατά τη διάρκεια της κράτησής του, παρεμβάλλονται στην αφήγηση, δείχνοντας ότι εκείνος είχε συνειδητοποιήσει πως η κυβέρνηση θα τον θυσίαζε στον βωμό της αρχής «δεν διαπραγματευόμαστε με τους τρομοκράτες».
Η Λέα πέφτει θύμα ενός ύποπτου τροχαίου ατυχήματος. Ο Πάκο ρί­χνεται με κέφι στην έρευνα και αυτής της υπόθεσης. Ξαναβρίσκει τα αντανακλαστικά του αστυνομικού που κάποτε υπήρξε: την αδρεναλίνη, την αγάπη για την περιπέτεια, τις ανατροπές και τις εκπλήξεις.
Όσο ο Πάκο βρίσκεται στη Ρώμη, η γυναίκα του, η Ιρέν, ανακαλύπτει καταχωνιασμένο ένα χειρόγραφο του πατέρα της που, με μυθιστορηματικό τρόπο, εξιστορεί την αστυνομική επιχείρηση που διεξήχθη το 1899 κατά της αντισημιτικής οργάνωσης «Η Μεγάλη Δύση της Γαλλίας», η οποία εξέδιδε και την κολοσσιαίας κυκλοφορίας εφημερίδα Ο Αντιεβραίος. Πίσω από την αφήγηση, αποκαλύπτονται σιγά σιγά οικογενειακά μυστικά που ίσως ρίξουν φως στην αυτοκτονία του πατέρα της.»


«Κατάλοιπα του 21»- Κωστής Παπαγιώργης (Καστανιώτης)

 


 

Με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική επανάστασή, μαζί με τον Σκαρίμπα αξίζει να προστεθεί και το παρό βιβλίο σε όσα ανατρέπουν , χωρίς να αναιρούν την εικόνα που είχαμε για την επανάσταση που άλλαξε την πορεία του Ελληνικού Έθνους, οδηγώντας στην «απελευθέρωση»

«Τις ιστορικές απόψεις στα κείμενα του τόμου θα τις συναντήσουμε να κυκλοφορούν ευρύτερα στην εποχή του Κωστή Παπαγιώργη. Κάποιες εξ αυτών εντάσσονται σε μια μακρά ιστορική γενεαλογία που εξυφαίνεται διαχρονικά από τον Μακρυγιάννη μέχρι τον Ζήσιμο Λορεντζάτο. Ένας τρόπος, συνεπώς, είναι να εξετάσουμε τα κείμενα αυτά στο πλαίσιο των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων της μεταπολίτευσης για το 1821 και την εν γένει διαδρομή του ελληνικού κράτους. Παρά τις διαφορές τους, οι επιμέρους θεάσεις μοιράζονταν μια κοινή παραδοχή: θεωρούσαν αμφότερες ότι η λαϊκή κουλτούρα βρισκόταν σε αναντιστοιχία με τους δυτικοφερμένους θεσμούς. Κι ενώ οι μεν μπορεί να έβλεπαν σε αυτό ένα πρόβλημα των ίδιων των θεσμών που επιβλήθηκαν έξωθεν, για άλλους ήταν ένα πρόβλημα του «λαού» και της νοοτροπίας του που αντιστέκονταν διαχρονικά στα εκσυγχρονιστικά πρότυπα των δυτικοτραφών ημεδαπών ελίτ. Ο Παπαγιώργης παίρνει μέρος σε αυτήν την αντιπαράθεση με την συνήθη «ιερή μανία» του και πάντοτε γοητευμένος από τον πλούτο ενός λαϊκού πολιτισμού, «κατάλοιπα» του οποίου μόνο ελάχιστα διασώθηκαν. Και η δική του σταθερή έγνοια υπήρξε πάντοτε η αποκατάσταση της μνήμης τους.»

 

«Ρέκβιεμ για μια δημοκρατία» - Thomas Cantaloube (Πολις)

 


 

Η ανεξαρτησία της Αλγερίας και η ένοπλη δράση Γάλλων και Αλγερινών είναι ο καμβάς για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, σε μια εποχή εντάσεων και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που φτάνουν στον καιρό της Γερμανικής κατοχής στο «Ρέκβιεμ για μια δημοκρατία». Μυθοπλασία και πραγματικότητα, σε ένα μυθιστόρημα που ζωντανεύει μια περίοδο σκοτεινή, γεμάτη προδοσίες και ανατροπές

 

«Παρίσι, φθινόπωρο του 1959. Η Αλγερία διεκδικεί την ανεξαρτησία της και ο πόλεμος δεν αφήνει ανέγγιχτη τη μητροπολιτική Γαλλία. Ένας επιφανής Aλγερινός δικηγόρος, που πρόσκειται στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα FLN, δολοφονείται στο Παρίσι με τη Γαλλίδα σύζυγό του και τα παιδιά τους.

Η αστυνομία υποστηρίζει ότι πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο εσωτερικό του FLN και αναθέτει την υπόθεση σε έναν νεαρό και σχετικά άπειρο αστυνομικό. Ο πατέρας της δολοφονημένης συζύγου, πρώην ηγετικό στέλεχος της γαλλικής Αντίστασης κατά των Γερμανών, ζητά από έναν Κορσικανό παλιό σύντροφό του από την Αντίσταση, αλλά που τώρα είναι μέλος του υποκόσμου, να ανακαλύψει τον δολοφόνο.
Παράλληλα, ο διευθυντής της αστυνομίας του Παρισιού Μωρίς Παπόν [υπαρκτό πρόσωπο? συνεργάτης του καθεστώτος του Βισύ, υπαίτιος για την εκτόπιση των Γάλλων Εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, συνέχισε ανενόχλητος τηλαμπρή διοικητική του σταδοδρομία με όλες τις κυβερνήσεις και μόλις το 1998 καταδικάστηκε από τη γαλλική Δικαιοσύνη? ο Παπόν ήταν επίσης υπεύθυνος για τη σφαγή των Αλγερινών διαδηλωτών στο Παρίσι, στις 17 Οκτωβρίου 1961, καθώς και για την αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης κατά της OAS και του Πολέμου της Αλγερίας, στις 8 Φεβρουαρίου 1962, στη στάση του μετρό Charonne] αναθέτει σε έναν πρώην δωσίλογο, που αναλαμβάνει σκοτεινές αποστολές για λογαριασμό της αστυνομίας, να εκτελέσει τον δολοφόνο, προκειμένου να κλείσει η υπόθεση χωρίς συνέπειες.
Ο συγγραφέας παρακολουθεί τις άλλοτε παράλληλες και άλλοτε συγκλίνουσες πορείες των τριών τόσο διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων του, στις ακριβές συνοικίες και τα υποβαθμισμένα προάστια, στα μεγαλοπρεπή κυβερνητικά μέγαρα και τα άθλια διαμερίσματα του Παρισιού, από το 1959 ώς το 1962, και φωτίζει το παρασκήνιο
του «βρώμικου πολέμου» που διεξήγαγε στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» ο Μωρίς Παπόν, χωρίς ποτέ να θυσιάζει τις απαιτήσεις της μυθιστορηματικής φόρμας ή να καταφεύγει σε υπεραπλουστευτικές περιγραφές των ψυχολογικών χαρακτηριστικών των ηρώων του.»



"Μπιλλυ Μπάντ, Ναύτης" - Χερμαν Μέλβιλ (Αντίποδες)


 

 

Ο Μπίλλυ Μπαντ, ένας νεαρός ναύτης, στρατολογείται σε ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Εκεί μπλέκεται άθελά του στα δίχτυα ενός μοχθηρού οπλονόμου, που τον κατηγορεί ενώπιον του καπετάνιου για υποκίνηση ανταρσίας. Το τελευταίο έργο του Χέρμαν Μέλβιλ, η πνευματική του παρακαταθήκη, είναι μια ιστορία για τη μάχη του καλού με το κακό, για την αθωότητα και την αδικία, για την ομορφιά και τον πόθο? είναι συγχρόνως ένας βαθύς στοχασμός για την ελευθερία και την εξουσία, για την πολιτική και τη δικαιοσύνη, για την αποδοχή και την αντίσταση. Μια ναυτική περιπέτεια με βάθος και νοήματα, πέραν της απλής ανάγνωσης της ως βιβλίου δράσης, από έναν δεξιοτέχνη του είδους.

 

 

"Υπόθεση 40/61 Η δίκη του Αιχμαν"- Χάρι Μούλις (Καστανιώτης)


 

 

Το 1961 ο Χάρι Μούλις μετέβη στο Ισραήλ για να παρακολουθήσει, ως ανταποκριτής του ολλανδικού περιοδικού Elseviers Weekblad, ένα γεγονός ιστορικών διαστάσεων, τη δίκη του διαβόητου Άντολφ Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Τα άρθρα του συγγραφέα συγκεντρώθηκαν και κυκλοφόρησαν την επόμενη χρονιά σε βιβλίο υπό τον τίτλο Υπόθεση 40/61. Μολονότι ο ίδιος το χαρακτήρισε με μετριοφροσύνη ως ένα ρεπορτάζ, πρόκειται για κάτι πολύ παραπάνω. Συνιστά, πέρα από μια ιδιαιτέρως προσωπική μαρτυρία, ένα συγκλονιστικό δοκίμιο για τη μαζική εξόντωση των Ευρωπαίων Εβραίων από τους ναζιστές, δοσμένο όμως μέσα από την εξονυχιστική ακτινογράφηση του σκοτεινού υπόβαθρου που διέπλασε τον «αρχιτέκτονα» του Ολοκαυτώματος. Ο Άιχμαν, ένας κατά τα λοιπά συνηθισμένος τεχνοκράτης (η κοινοτοπία του κακού), ενσάρκωσε, σύμφωνα με τον Μούλις, μια πρωτόφαντη πολιτισμική μορφή, το είδος της «ανθρώπινης μηχανής» η οποία, εκτελώντας εντολές και αδιαφορώντας για τις ηθικές τους συνέπειες, ήταν ικανή για όλα, όχι μόνο να φτάσει στα άκρα αλλά και να τα ξεπεράσει. Ένα σπάνιο ντοκουμέντο, ένα διεισδυτικό, διαχρονικό πορτρέτο του κακού.

 

«Γλυκιά εκδίκηση ΑΕ»- Γιούνας Γιούνασον (Ψυχογιός)

 


 

Επιστροφή για τον Σουηδό συγγραφέα των γεμάτων χιούμορ και αισιοδοξία περιπετειών, ασυνήθιστων ηρώων. Κοινωνική κριτική, χιούμορ και ανορθόδοξη σκέψη για ένα ακόμη απολαυστικό βιβλιο.

«Ο Βίκτορ Αλντερχέιμ έχει να λογοδοτήσει για πολλά. Δε φτάνει που εξαπάτησε τη Γένι, τη νεαρή πρώην σύζυγό του, και της βούτηξε την γκαλερί που είχε κληρονομήσει, άφησε και τον γιο του, τον Κέβιν, να πεθάνει καταμεσής της σαβάνας στην Κένυα.
Ούτε που περνάει από το μυαλό του Βίκτορ πως μπορεί τον Κέβιν να τον έσωσε και να τον μεγάλωσε σαν παιδί του ένας σαμάνος Μασάι. Και σίγουρα δεν έχει διανοηθεί καν ότι ο Κέβιν, όταν καλείται να περάσει τα τελετουργικά των πολεμιστών Μασάι, φεύγει τρέχοντας για Στοκχόλμη.
Εκεί θα συναντηθεί τυχαία με τη Γένι. Φυσικά, οι δυο τους έχουν πολλά να πουν, καθώς τους ενώνει η επιθυμία τους να εκδικηθούν τον Βίκτορ. Και πόσο βολικό: οι δρόμοι τους διασταυρώνονται με έναν άντρα που προσφέρει υπηρεσίες εκδίκησης και ο οποίος έχει μια ιδιοφυή ιδέα, που περιλαμβάνει το υπόγειο του Βίκτορ, μια κατσίκα, μερικά αντίγραφα πινάκων, τέσσερα μεγάλα κουτιά με σεξουαλικά παιχνίδια και ένα κιλό αλεύρι…


«Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς»- Φρέντρικ Μπάκμαν (Κέδρος)

 


 

 

Το 2020 και εν μέρει το 2021 ήταν περίοδοι απωλειών, ιδιαίτερα ηλικιωμένων δεδομένων των δύσκολων συνθηκών στον πλανήτη μας. Αυτό το βιβλίο, έχει σίγουρα θεραπευτική δράση, μέσα στην απλότητα του.

«Ο Νούα και ο παππούς του, καθισμένοι σε ένα παγκάκι μιας μικρής πλατείας, λένε αστεία και μοιράζονται την αγάπη τους για τα μαθηματικά και τη ζωή. Όλα είναι οικεία και παράξενα ταυτόχρονα, γιατί η «πλατεία» αυτή μικραίνει σιγά σιγά καθώς η μνήμη του παππού φθίνει. Η επαφή με τον εγγονό και τον γιο του και η αγάπη για τη γυναίκα του, που δεν είναι πια στη ζωή, βοηθούν τον παππού να παραμείνει στην «πλατεία» και να αγωνιστεί ενάντια στην άνοια.
Ένα μικρό αλλά πολύτιμο βιβλίο για τα γηρατειά, τις ακατανόητες ασθένειες του εγκεφάλου και τις δύσκολες στιγμές που ζούμε όταν αποχαιρετάμε έναν άνθρωπο ενώ είναι ακόμα ανάμεσά μας. Πιο πολύ όμως είναι ένα βιβλίο για την ικανότητα να γελάς δυνατά, να αγκαλιάζεις σφιχτά και να αντιλαμβάνεσαι την αξία ενός ωραίου μπαλονιού που ταξιδεύει προς τον ουρανό, όσο υπάρχει ακόμα χρόνος.»

 

 

«Στο εστιατόριο- Η κοινωνία στο πιάτο μας» - Κρίστοφ Ρίμπατ (Εστία)

 

 


 

Ο Ρίμπατ καθηγητής Αμερικανικών Σπουδών σε Γερμανικό πανεπιστήμιο προσεγγίζει το γνωστό΄ σε όλους μας χώρο του εστιατορίου, με μια ματιά που συνδυάζει κοινωνιολογία, ιστορία και πολιτικές επιστήμες. Το ενδιαφέρον του βιβλίου είναι ότι η «ιστορία» του εστιατορίου από την αρχή της εμφάνισης του όρου ρεστοράν, έως σήμερα μεταφέρεται με τη βοήθεια αποσπασμάτων από συγγραφείς και ανθρώπους του χώρου της εστίασης, σαν ένα χρονικό που συνδυάζει την παρακολούθηση εκ των έσω αλλά και ταυτόχρονο την κοινωνιολογική εξέλιξη του εστιατορίου.  Συλλέγει ς εμπειρίες από εργαζόμενους στην κουζίνα, από ιδιοφυείς σεφ, από σερβιτόρους, φιλοσόφους, καλοφαγάδες και κοινωνιολόγους, συνδέοντας τα πρώτα γκουρμέ εστιατόρια του Παρισιού με την άνοδο του φαστ-φουντ και τους πιο «καινοτόμους» σεφ της εποχής μας. Με αναφορές στον Φεράν Αντριά, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, τον Τζορτζ Όργουελ, τον Έλβις Πρίσλεϊ, τον Μαρσέλ Προυστ και πολλούς-πολλούς άλλους, το βιβλίο μάς ξεναγεί στη γαστρονομική και κοινωνική ιστορία των εστιατορίων

Το εστιατόριο αποκτά πρόσωπο η ζωή πίσω από τις πόρτες της κουζίνας γίνεται μια απτή πραγματικότητα, η αδικίες, η στρωματοποίηση, οι κοινωνικές αλλαγές στην ψυχή του εστιατορίου αλλά και στον τρόπο αντίληψης του πελάτη.

Ο Ρίμπατ έχει τις προσωπικές πολιτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις του, όπως και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα ταχυφαγεία ή κατευθύνει με την παράθεση κειμένων τον αναγνώστη. Αυτό είναι το μειονέκτημα του βιβλίου αλλά και το πλεονέκτημα του.. Η ανισομέρεια στην επιλογή των κειμένων και η οπτική του συγγραφέα/μελετητή που είναι έντονα πολιτικοποιημένη και στρατευμένη αποτελούν το μόνο ανάχωμα  στην ανάγνωση ενός κατά τα άλλα , πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου, που απευθύνεται σε όσους αντιλαμβάνονται το εστιατόριο σαν τόπο συνάντησης, εργασίας αλλά και κοινωνικών αλλαγών.




 

"Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν"- Χουάν Γκαμπριέλ Βασκέζ (Ίκαρος)


 

 

Κολομβία, Μπογκοτά ένας νεαρός καθηγητής νομικής ο Αντόνιο Γιαμάρα στην ζωή μετά το θάνατο του Εσκομπάρ σε μια πόλη που ανασυντάσσεται, με τον φόβο συνοδό της για χρόνια. Γνωρίζει έναν μυστηριώδη, σιωπηλό, χαμηλών τόνων πιλότο τον Λαβέρδε και ξεκινά μια ιστορία προσωπικής αναζήτησης. Ο Βάσκεζ με αριστοτεχνικό τρόπο θα ανασυστήσει την ζωή στα χρόνια των καρτέλ μέσα από τα μάτια απλών ανθρώπων, της οικογένειας Λαβέρδε, της συζύγου του Αμερικανίδας που έχει έρθει να συνδράμει με το Ειρηνευτικό σώμα την Κολομβία και τους αγρότες, της κόρη τους σε ένα κόσμο, που αλλάζει.

Δυνατό, πυκνογραμμένο σαν τον αποπνικτικό αέρα της Μπογκοτά, γεμάτο υγρασία και τον φόβο του χθες, « Ο ήχος των πράγματων όταν πέφτουν» αποτελεί ένα μοντέρνο αστυνομικό μυθιστόρημα και συνάμα την συγκέντρωση των κομματιών από μια σπασμένη καρδιά, τα όνειρα μιας γενιάς, χαμένης στην βίλα του Εσκομπάρ και των παρακρατικών. Όλα αυτά δομημένα μέσα από μια προσωπική ιστορία δύο ανθρώπων που τους ενώνουν μερικές φωνές αγνώστων στο μαύρο κουτί ενός αεροπλάνου και δημοσιεύματα, γράμματα και φωτογραφίες μια εποχής που συνυπήρξαν οριακά δίχως να το ξέρουν στον ζωολογικό κήπο του Εσκομπάρ, ως επισκέπτες.

 Ένας συγγραφέας που μιλάει με τους χαρακτήρες του, δίχως να ωθεί καταστάσεις στα άκρα. Μια τοιχογραφία μιας κοινωνίας, που θέλει να ξεχάσει, αλλά δεν τολμά και πολλές φορές δεν μπορεί, γιατί η γραμμή του αίματος είναι ακόμα ορατή.

 

«Μικρός Αρχηγός 3/4 - 2 Σούπερ περιπέτειες» (Oasis Publications)


 

 

Δια χειρός Βαγγέλη Γεωργάκη, συνεχίζεται η αναβίωση της θρυλικής τετράδας σε συλλεκτικούς τόμους, με ανανεωμένη θεματολογία και τον Τζιμ Ανταμς, τιμωρό του εγκλήματος και υπηρέτη της δικαιοσύνης. Στον «Μικρό αρχηγό 3» έχουμε την επιστροφή του επίσης θρυλικού κακού «Ελ Καπιτάν» σε μια ανελέητη σύγκρουση, καλού, κακού

Είναι φορές που το κακό δεν είναι κάτι αόριστο, αλλά έχει πρόσωπο, σάρκα και οστά.
«Ελ Καπιτάν!», λένε με τρόμο –και με δέος– άνθρωποι στα πιο απομακρυσμένα μέρη, αλλά και πόλεις, του επικίνδυνου και σαγηνευτικού Ουέστ.
«Ελ Καπιτάν!», ψιθυρίζει μερικές φορές κι ο άνεμος τις νύχτες στα βουνά.
Έχει και το καλό το δικό του όμως πρόσωπο: τη Θρυλική Τετράδα, της πιο γλυκιάς και αξεπέραστης νιότης. Τέσσερις υπερασπιστές του νόμου, χαμένοι σε θύελλες δράσης και μυστηρίου.
Από την αρχή του κόσμου, το καλό και το κακό έρχονται αντιμέτωπα ορίζοντας τις μοίρες των ανθρώπων. Η σύγκρουση πάντα είναι αναπόφευκτη. Και τρομερή.

 


 

 

Στον «Μικρό Αρχηγό 4» έχουμε  2 νέες σούπερ περιπέτειες τους «Οι γύπες του ολέθρου» και το «Τρόμος στο νεκρό βουνό»,

Κάτω από τον φλογισμένο ήλιο ή το απατηλό φως του φεγγαριού η Θρυλική Τετράδα συνεχίζει τις περιπέτειές της.
Αυτή τη φορά όμως στην ερεβώδη Λόνελυ Τάουν το φεγγάρι είναι πελώριο, το ασήμι που σκορπάει στη νύχτα φέρνει μόνο θάνατο. Κάτω από το φως του, η Σκοτεινή Τετράδα του Ουέστ με αρχιτέκτονα του τρόμου τον Ελ Καπιτάν έχει προετοιμάσει την πιο τρομερή στιγμή. Αν και ο Πεπίτο Γκονζάλες στα πέριξ της Λόνελυ Τάουν βαδίζει ακάθεκτος προς την… ανατολή της δόξας του, ο ηρωικός Τζιμ Άνταμς, στην πόλη του ολέθρου, ζει τις πιο δραματικές στιγμές του.
Και το πετρωμένο χαμόγελο της πανσελήνου αποκτά μια κοκαλένια λάμψη άγριου θριάμβου…

 

Για όσους η παιδική ηλικία και ο αγώνας για δικαιοσύνη, δεν σταματά, ούτε στο διάβασμα, νοσταλγούς άλλων εποχών αλλά και λάτρεις της «γουέστερν» λαϊκής λογοτεχνίας με άρωμα 21ου αιώνα.

 

 

«Μην πεις λέξη-Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία - Η κρυφή ιστορία του IRA» Patrick Radden Keefe  (Μετάιχμιο)

 


 

 

Μια αποκαλυπτική και καθηλωτική αφήγηση για την άγρια διαμάχη στη Βόρεια Ιρλανδία και τα επακόλουθά της, με αφορμή μια πραγματική ιστορία φόνου. Ένα βιβλίο βασισμένο σε μαρτυρίες που καταχωνιάστηκαν στις Η.Π.Α μέχρι να πάψουν να υφίστανται εν ζωή οι κεντρικοί ήρωες, μάρτυρες, για λόγους αντεκδίκησης. Μια ιστορία πολιτικών παθών, μίσους, θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και τρομοκρατίας από όλες τις πλευρές στον απλό πολίτη που προσπαθούσε να επιζήσει ανάμεσα στους ζηλωτές των Ενωτικών και των Καθολικών. Μόνο οδύνη και τρόμο μπορεί να νιώσει κανείς με την ανάγνωση του αλλά και ανακούφιση, που πλέον πρυτάνευσε η λογική σε μια χώρα που το αίμα έτρεξε άδικα για δεκαετίες.

«Τον Δεκέμβριο του 1972, μασκοφόροι εισβολείς αρπάζουν από το σπίτι της στο Μπέλφαστ την Τζιν Μακόνβιλ, μια μητέρα δέκα παιδιών. Τα παιδιά της δεν την ξανάδαν ποτέ. Η απαγωγή της ήταν ένα από τα πλέον περιβόητα επεισόδια της άγριας διαμάχης που είναι γνωστή ως oι Ταραχές. Όλη η γειτονιά ήξερε ότι υπεύθυνος ήταν ο IRA, όμως κανείς δεν μιλούσε. Το 2003 ανθρώπινα οστά ανακαλύφθηκαν σε μια παραλία. Τα παιδιά της Μακόνβιλ κατάλαβαν ότι ήταν η μητέρα τους όταν τους είπαν πως στο φόρεμα ήταν γαντζωμένη μια μπλε παραμάνα – με τόσα παιδιά, την είχε πάντα πρόχειρη για πάνες και σχισμένα ρούχα.
Με τον ρυθμό ενός θρίλερ, και με περίτεχνη αλλά καλογραμμένη δομή, η έρευνα σε βάθος του Patrick Radden Keefe αποκαλύπτει τον τρόμο, την απώλεια και τη σπαρακτική ματαιότητα ενός ανταρτοπόλεμου, οι συνέπειες του οποίου δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ. Από τους ακραίους τρομοκράτες του IRA, όπως η Ντολόρς Πράις, η οποία από νεαρή ηλικία έβαζε βόμβες στο Λονδίνο, τα κατασκοπικά παιχνίδια και τα βρόμικα κόλπα του Βρετανικού Στρατού, μέχρι τον Τζέρι Άνταμς, που διαπραγματεύτηκε την ειρήνη αλλά πρόδωσε τους σκληροπυρηνικούς συντρόφους του, τo Μην πεις λέξη παρουσιάζει έναν κόσμο πάθους, εκδίκησης και οδύνης.»

 

Ο λαβύρινθος του αίματος -Νήματα νοήματος της τρομοκρατίας στην Ελλάδα- Θανάσης Βέμπος (Αλλωστε)

 


 

 

Ο συγγραφέας -ερευνητής Θανάσης Βέμπος, παρατηρεί όσα μας διαφεύγουν στην πρώτη ανάγνωση και ξεδιπλώνει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο το νήμα των σχέσεων της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, με τον χώρο, το χρόνο,το αίτιο και το αιτιατό, σε μια ανάγνωση υψηλών απαιτήσεων, που ανατρέπει όσα θεωρούμε δεδομένα και γνωστά, μετατοπίζοντας έστω και στιγμιαία τις παρωπίδες μας.

Μια αλλόκοτη πορεία που περνάει από τα Σταυροδρόμια της Εκάτης και διασχίζει τις Σήραγγες του Σετ, εκεί που καραδοκούν οι σκιώδεις Φασματικές Ύαινες του Κρόνου.
Μια περιπλάνηση σε σκοτεινές και επικίνδυνες διαδρομές, όπου πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, παίκτες και πιόνια εναλλάσσουν ρόλους, κινούμενοι σε παράξενους χώρους.
Πέρα από την πολιτική και κοινωνιολογική ανάλυση περί τρομοκρατίας, υπάρχουν και άλλα επίπεδα έρευνας, πολύ πιο «αλλόκοτα». Ο κόσμος της Δύναμης και της Εξουσίας (κοσμικής και αλλοκοσμικής) έχει πολλές εκφάνσεις και υποχώρους που λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία.
Στο βιβλίο αυτό δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που δεν μπορεί να βρεθεί στο Διαδίκτυο ή σε δημοσιευμένα κείμενα στον τύπο και σε βιβλία! Αλλά όποιος ψάχνει, βρίσκει...
Μοναδική εξαίρεση οι συναρπαστικές και πολλές φορές επικίνδυνες, προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα και συνεργατών. Η έρευνα αυτή βασίζεται στην πολύχρονη έρευνα αυτών των ποικίλων χώρων και υποχώρων, με παράξενη και συναρπαστική εκπήγαση.
Ακούσαμε τα "Τραγούδια του Αίματος και της Φωτιάς", ακολουθήσαμε τις "Μυστικές Διαδρομές της Πόλης" και χαρτογραφήσαμε την απόκρυφη "Μορφοδιάταξη" ενός αόρατου γεωμετρικού τοπίου...
...που γίνεται φυσικά ορατό, όταν χρησιμοποιείς τα περίφημα Άλλα Μάτια!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή)

  Moby- Porcelain: Μια αυτοβιογραφία (Ροπή) Οι μ...

Δημοφιλή/ Popular