Ron Keel Band- "South X South Dakota"

Ron Keel Band- "South X South Dakota"

Sometimes i don't get it and i don't think i should. Ron Keel's turn to Southern Rock and Country is more than admirable. I love the guy and his voice and i found this turn as invigorating. But releasing an album , live from the studio  as i get it, full of covers (38 SPECIAL,MARSHALL TUCKER BAND, LYNYRD SKYNYRD, BLACKFOOT etc) although not at only well known songs , there must be something to it. The songs was kinda of rehearsal warm ups,during the band's recording sessions for their last studio albums. When they accidentally listen to them, they understood they were worth airing ,as a honest tribute to their musical roots.
Musically speaking, we are talking about a more than decent covers album,a bit more metal sometimes, but that is something we all were expecting. If you re in for almost an hour of a bit more metal renditions of classic Southern,Country songs, this is going to be your album and trust me it does the work real good. A honest tribute to the music we grew up with, no matter where we live. Southern to the day we die.

7

«Το τραγούδι του χιλμπίλη» Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς (Δώμα)

«Το τραγούδι του χιλμπίλη» Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς (Δώμα)

Τους αποκαλούν «λευκά σκουπίδια», «καθυστερημένους», «αιμομίκτες», «εξαρτημένους από συνταγογραφούμενα» και μια σειρά από χαρακτηρισμούς που τιμούν κάθε μεσοαστό, προοδευτικό, που ο φόβος του είναι αν θα αγοράσει το νεότερο μοντέλο κινητού και θα δώσει τον οβολό του στον ανθρωπιστικό έρανο της ΜΚΟ της επιλογής του. Ο Τ.Ν. Βανς είναι ένας από αυτή την μεγάλη ανθρώπινη μάζα των λευκών προλετάριων και μεσοαστών, που κατάφερε να ανέβει στο επόμενο σκαλί της κοινωνικής «εξέλιξης». Κατάφερε να αποφοιτήσει από το Λύκειο και στη συνέχεια από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο και τη Νομική σχολή του Γέιλ. Για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε πολλά περισσότερα από τα επιδόματα, που σπάνια δίνονταν στους λευκούς των Απαλαχίων, σαν και αυτών. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον συνεκτικό κρίκο, που με τόσο έξυπνο τρόπο λοιδορούν οι μεταμοντέρνοι προοδευτικοί του Δυτικού κόσμου ,την οικογένεια.

Ο Τ.Ν. Βανς, μεγάλωσε με μια μητέρα νοσοκόμα, που σύντομα εκτός από τα διαζύγια και τους περιστασιακούς πατριούς, έφερε στην ζωή του, το προσωπικό της πρόβλημα, τον εθισμό στα συνταγογραφουμενα φάρμακα. Άλλα παιδιά στην θέση του, θα γίνονταν αντικοινωνικά, θα παρατούσαν τα πάντα και θα μετακινούνταν από την μία ανάδοχη οικογένεια στην επόμενη. Στην περίπτωση του, όμως, η Χιλμπίλικη παράδοση, που τα θέματα της οικογένειας τα επιλύει εντός του σπιτιού, με τη μορφή της Γιαγιάς του και λιγότερο του παππού του εργάτη στην βιομηχανία της περιοχής ,του έδωσαν τη διέξοδο. Στοργή και φροντίδα, έναυσμα να είναι ο πρώτος από την οικογένεια που θα ξεπεράσει τη μητέρα του, που τελείωσε τη σχολή νοσηλευτικής, αλλά και σκληρή αντιμετώπιση, όταν θεωρούσε ότι η νεανική παραβατικότητα ήταν η λύση. Όπλα και βωμολοχίες, άρνηση των αρχών, αστυνομία ,πολιτεία κτλπ αλλά και βαθιά πίστη στο Αμερικάνικο ιδεώδες της ατομικής εξέλιξης και προόδου. Τα «λευκά σκουπίδια» μαθαίνουν από μικρά την αγάπη προς την οικογένεια, την αλληλοϋποστήριξη και την αγάπη στην σκληρή δουλειά. Σε πολλούς από αυτούς δεν αποδίδει, αλλά όλοι προσπαθούν. Ο Τ.Ν. Βανς, θα βρει την διέξοδο, μέσα από προγράμματα για τους ασθενείς πληθυσμούς που δίνουν τα καλά πανεπιστήμια, που θα ψάξει, με τη βοήθεια του σώματος των Πεζοναυτών, που θα γίνει το δεύτερο σπίτι του, μαζί με τη θητεία του στο Ιράκ. Διαβάζοντας το βιβλίο, δεν θα βρείτε τους διθυράμβους για τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής, αλλά την καταγραφή μιας οικογένειας, με προβλήματα, χαμηλού επιπέδου εγκληματικότητα, επιθυμίας για ζωή, κοινωνική καταξίωση και ένα αξιακό σύστημα, παλιομοδίτικο, αλλά τόσο κοντινό στην Ελλάδα του 50 και 60 που βασίζεται στην τιμιότητα και την εργασιακή ηθική.

Ο Χιλμπίλης, περνά το κατώφλι του Πανεπιστήμιου του Οχάιο και μετά του Γέηλ, μαθαίνει το παιχνίδι και το παίζει με τους κανόνες που βρίσκει να ισχύουν. Διακρίνεται, παντρεύεται, αλλά το κομμάτι του, που τον διαχωρίζει είναι εκεί στα Απαλάχια και τη ζώνη της Σκουριάς. Γυρνά στην παλιά του πόλη, για να δει τους κατοίκους βουτηγμένους στα συνταγογραφούμενα ναρκωτικά και την ανεργία και ξέρει, ότι την ώθηση προς τα επάνω την έδωσε, μια θρησκόληπτη νοικοκυρά, γιαγιά και ένας εργάτης της βιομηχανίας, με όραμα ,την κοινωνική ανέλιξη με όπλο την εργασία και την προσπάθεια σε συνδυασμό με την ευφυία.

Δίχως καλλωπισμούς, ο Βανς μας οδηγεί σε ένα ταξίδι από την φτώχεια και την περιθωριοποίηση στην επιτυχία, για μια μεγάλη μερίδα του Αμερικάνικου πληθυσμού που την απομονώνουν και σνομπάρουν οι λευκοί αστοί των μεγαλουπόλεων, γιατί ακριβώς, είναι οι ρίζες τους, που θέλουν να ξεκόψουν. Στην χώρα των επιδομάτων για την μαύρη κοινότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα για κάθε μειονότητα φυλετικής ή σεξουαλικής προέλευσης ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού από το οποίο προέρχεται ο Βανς, περιθωριοποιείται, όσο η τεχνολογία το καθιστά άχρηστο. Το κύτταρο που λέγεται οικογένεια δίνει τη λύση και ο Βανς είναι ζωντανή απόδειξη, ότι τα στερεότυπα λειτουργούν, μόνο όταν θέλουμε να τα δούμε όπως μας έχουν μάθει, δίχως κριτική σκέψη. Ένα τραγούδι για την επιβίωση σε ένα κόσμο που έχει γίνει σκληρός για την λευκή πλειοψηφία, στην ίδια της την χώρα και εξηγεί ακριβώς τα φαινόμενα εκλογής προέδρων όπως ο Ν.Τραμπ. Χρήσιμο ειδικά στην Ευρώπη της παγκοσμιοποίησης και των «προσφύγων» για τα αναχώματα απέναντι στην ηθική ισοπέδωση, από τους «προοδευτικούς» των ΜΚΟ και των σαλονιών.

Greg Dulli- "Random desire"

Greg Dulli- "Random desire"

The voice of AFGHAN WHIGS returns with a solo album that has all the elements we loved in his band life. Sentiment, soul references, the alternative twist and emotion. "Random desire" is just 37 min long and it could be a vinyl record or an ep in the cd era. Whatever the duration of the album is just a welcome back of a singer with a distinctive voice. Dulli and Lanegan are the voices of the grunge generation growing older, wiser and maturing along with their audience.
This album is a moving reference for all of us who have seen Dulli on stage performing and letting us trip with his passionate performances. Songs like "Marry me", "A ghost" are once more , ore than welcome in a swallow world , where sentiment dies everyday at the gutter of the western big cities.

8

Ο μουγκός Ουζμπέκος και άλλες ιστορίες παρανομίας –Λούις Σεπουλβέδα (Όπερα)

 Ο μουγκός Ουζμπέκος και άλλες ιστορίες παρανομίας –Λούις Σεπουλβέδα (Όπερα)

 

Όσοι γνωρίζετε, παρακολουθείτε την συγγραφική δραστηριότητα του Σεπουλβεδα, γνωρίζετε ότι πρόκειται για ένα συγγραφέα, με ηθικές αρχές, δυνατή πένα και έντονο συναισθηματικό κόσμο αλλά και μια ουσιαστική πολιτική δραστηριότητα, που στοιχειώνει τα τελευταία βιβλία του. Σε αυτή τη συλλογή σύντομων διηγημάτων, το χιούμορ, γλυκόπικρο, συναντά την ιστορική μυθοπλασία και τις κομματικές/πολιτικές οριοθετήσεις, που έχουν κάνει τον Σεπουλβέδα τον άνθρωπο που είναι σήμερα.

Τα διηγήματα είναι άνισα, αλλά από το πολύ καλό, ως το μέτριο, δεν σταματά ούτε στιγμή να μεταφέρει τον αναγνώστη, στις λεωφόρους των πόλεων που έχτισαν οι Ισπανοί και Πορτογάλοι, πάνω στα πτώματα των αυτοχθόνων Ιθαγενών, για να γεμίσουν με αίμα οι στρατιωτικές δικτατορίες των χωρών της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής. Στρατευμένος, αλλά με χιούμορ και δίχως παρωπίδες μιλά για τη γνωριμία με τη δημοκρατία της Β.Κορέας στο απολαυστικό «Έτος 59 Τζούτσε» αλλά και την κομματική γελοιότητα της στρατευμένης αριστεράς στο «Ο άλλος θάνατος του Τσε». Σοβαρεύει στον «Λιποτάκτη» και συγκλονίζει με την περιγραφή του ξυπνήματος του κυβερνητικού στρατιώτη, που γίνεται αντάρτης, όταν γνωρίζει τον ετοιμοθάνατο και «αγιοποιημένο» Τσε.

Η χιουμοριστική πλευρά του Σεπουλβέδα, έχει μέσα της, πάντα, κάτι από την αναζήτηση και το ανικανοποίητο των εφηβικών ονείρων, που δεν πραγματώθηκαν, γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ πιο άτεγκτη από οτι νομίζουμε ή γιατί το κατεστημένο που παλεύουμε να ξεφύγουμε, μας οδηγεί σε μια καινούργια, πιο ανελαστική δικτατορία, μέσα από τον διδακτισμό της εκάστοτε επανάστασης. Δείγματα ανάλογης γραφής θα δούμε στο «Ο στρατιώτης Τσαπάγιεφ...», το «Η τελευταία μάχη του Πέπε Σοντερλέγιε» με την Ταραντινική αίσθηση και το “Blue velvet”.  Αντίστοιχα στον «Μουγκό Ουζμπέκο» το άρωμα του Τσέχωφ κατακλύζει το διήγημα, ενώ το «Θαυμαστή επιχείρηση», απομυθοποιεί και εξανθρωπίζει την επαναστατική πράξη, με τον πιο προσγειωμένο και βατό τρόπο, μιλώντας στα συναισθήματα και λιγότερο στην λογική.

Ένα ακόμα βιβλίο του Σεπουλβέδα, που θα συνοδέψει τις μέρες μας, γεμάτο συναισθήματα, αγάπη για την ζωή, για την κοινωνική δικαιοσύνη και τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά και με τις αναμνήσεις, να δίνουν άλλο χρώμα στο «ηρωικό» παρελθόν. Για όσους πολέμησαν, νικήθηκαν αλλά δεν παραδόθηκαν, κέρδισαν αλλά δεν άλλαξαν, αναγκαίο ανάγνωσμα

Danzig- "Sings Elvis"

Danzig- "Sings Elvis"

All of us who follow the career of "Evil Elvis" we know his love for Elvis. This cover album was something we were expecting a long time now and it is finally available. I was reluctant taking under consideration his lack of inspiration at this current recordings , but Glen Danzig can really give a twist to some of Elvis most famous recordings. The final result is far from even mediocre. It is actually pretty good. The orchestrations are pretty much strip down and that helps Danzig put real emotion to the songs.. He really knows how to approach songs like "Lonely blue boy"< "Always on my mind", "Loving arms" and at the end of the day, Evil Elvis ,pays his homage to the King and we are all there listening to some from the deep of his heart , music. It may surprises a few, but fr long time fans this is a joy for the ears, as long as you like Elvis too. Well done Glen, now a metal album full of inspiration please too.

7

NIGHTSTALKER- “Great Hallucinations”

When something is working don’t fix it. That’s the main idea behind the new album by NIGHTSTALKER. The Athenian stone rockers pour some sniffs of psychedelic rock some garage rock riffage and some laid back 60w/70w rhythms and make their urban stoner rock even more slick and addictive. Early MOTORHEAD are always around as an inspiration along with Ozzy era BLACK SABBATH. Argy vocals are like good old bourbon with a portion of honey and they mesmerize you with their low down tone and sweetness. Songs like “Sweet knife”, “Sad side of the city” and “Cursed” may sound initially simple, but is their simplicity that make them play all day long in the juke box of your mind. A great album of 70w infused hard rock with a touch of HAWKWIND mindset in the psychedelic parts and a sniff of early MONSTER MAGNET, the same title song, is the perfect example, on how Athens can be the rabbit hole for some weird rock dreams. This band is among the best of the scene. Just laid back an enjoy their hallucinating trip.

7,5

Luis Sepulveda- Το λυχνάρι του Αλαντίν – εκδ.Οπερα

Luis Sepulveda- Το λυχνάρι του Αλαντίν – εκδ.Οπερα

Ο Λούις Σεπουλβέδα είναι ίσως ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Λατινική Αμερική μετά τον Μαρκες. Ναι ναι ναι το ξέρω υπερβάλλω. Διατηρεί όλη την μαγεία των Λατινοαμερικάνων, με μια αίσθηση του αστυνομικού μυθιστορήματος  που έδειξαν συγγραφείς τύπου Ελροι, χιούμορ Μπουκοφσκικού τόνου κ χρωματισμών.

Πολιτικός εξόριστος κ ακτιβιστής, πολιτικοποιημένος κ ποδοσφαιρόφιλος, άντρας με πάθη, απογοητεύσεις, χαρές κ λύπες, γράφει με μια αίσθηση αντίστοιχη με αυτή του Καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη. Ανθρώπινα πάθη και ιστορίες, φιλίες και μικρά γεγονότα, που παραπέμπουν σε εποχές αδελφικής επανάστασης στο «Δείπνο με νεκρούς ποιητές». Επανάσταση, έρωτας κ ατελείωτες ιστορίες στο «Ντινγ, ντονγκ έτσι είναι η αγάπη».

Μικρές ελεγείες στην ανδρική φιλία, την πίστη, το όνειρο , το φόβο, το θάρρος και την αδυναμία, του ανθρώπου να ξεφύγει από τις μικροαστικές συμβάσεις και να ακολουθήσει το όνειρο στο «Το νησί», φαντάσματα άλλων εποχών – Καβάφης κ Fame fatale  στο “Café Miramar”

Βάλτε στο πικ απ, το LED ZEPPELIN I,ΙΙ,”physical graffiti” στο cd το “Paco De Lucia plays Astor Piazolla” , ανοίξτε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί κ χαθείτε σε αυτό που οι Νοτιαμερικανοί ξέρουν να κάνουν καλύτερα από τον καθένα, να ζουν ανάμεσα στους νεκρούς, να ανασταίνουν συναισθήματα, να κάνουν την λύπη τραγούδι, που φτάνει στα αυτιά σαν γέλιο νεαρού παιδιού, που ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο.

Ο Σεπουλβέδα είναι ένας λυρικός τροβαδούρος, χαμένων φίλων, πατρίδων, ονείρων κ ακόμα και όταν παρωδεί το αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως στο «Ο Άγγελος τιμωρός»  η πένα του στάζει σαρκασμό, υπαινιγμούς κ δάκρυ.

Ένας συγγραφέας, που μπορεί να αυτοβιογραφείται συνεχώς, αλλά δύσκολα τον βαριέσαι και ακόμα πιο δύσκολα δεν θα τον απολαύσεις