«Το τραγούδι του χιλμπίλη» Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς (Δώμα)

«Το τραγούδι του χιλμπίλη» Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς (Δώμα)

Τους αποκαλούν «λευκά σκουπίδια», «καθυστερημένους», «αιμομίκτες», «εξαρτημένους από συνταγογραφούμενα» και μια σειρά από χαρακτηρισμούς που τιμούν κάθε μεσοαστό, προοδευτικό, που ο φόβος του είναι αν θα αγοράσει το νεότερο μοντέλο κινητού και θα δώσει τον οβολό του στον ανθρωπιστικό έρανο της ΜΚΟ της επιλογής του. Ο Τ.Ν. Βανς είναι ένας από αυτή την μεγάλη ανθρώπινη μάζα των λευκών προλετάριων και μεσοαστών, που κατάφερε να ανέβει στο επόμενο σκαλί της κοινωνικής «εξέλιξης». Κατάφερε να αποφοιτήσει από το Λύκειο και στη συνέχεια από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο και τη Νομική σχολή του Γέιλ. Για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε πολλά περισσότερα από τα επιδόματα, που σπάνια δίνονταν στους λευκούς των Απαλαχίων, σαν και αυτών. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον συνεκτικό κρίκο, που με τόσο έξυπνο τρόπο λοιδορούν οι μεταμοντέρνοι προοδευτικοί του Δυτικού κόσμου ,την οικογένεια.

Ο Τ.Ν. Βανς, μεγάλωσε με μια μητέρα νοσοκόμα, που σύντομα εκτός από τα διαζύγια και τους περιστασιακούς πατριούς, έφερε στην ζωή του, το προσωπικό της πρόβλημα, τον εθισμό στα συνταγογραφουμενα φάρμακα. Άλλα παιδιά στην θέση του, θα γίνονταν αντικοινωνικά, θα παρατούσαν τα πάντα και θα μετακινούνταν από την μία ανάδοχη οικογένεια στην επόμενη. Στην περίπτωση του, όμως, η Χιλμπίλικη παράδοση, που τα θέματα της οικογένειας τα επιλύει εντός του σπιτιού, με τη μορφή της Γιαγιάς του και λιγότερο του παππού του εργάτη στην βιομηχανία της περιοχής ,του έδωσαν τη διέξοδο. Στοργή και φροντίδα, έναυσμα να είναι ο πρώτος από την οικογένεια που θα ξεπεράσει τη μητέρα του, που τελείωσε τη σχολή νοσηλευτικής, αλλά και σκληρή αντιμετώπιση, όταν θεωρούσε ότι η νεανική παραβατικότητα ήταν η λύση. Όπλα και βωμολοχίες, άρνηση των αρχών, αστυνομία ,πολιτεία κτλπ αλλά και βαθιά πίστη στο Αμερικάνικο ιδεώδες της ατομικής εξέλιξης και προόδου. Τα «λευκά σκουπίδια» μαθαίνουν από μικρά την αγάπη προς την οικογένεια, την αλληλοϋποστήριξη και την αγάπη στην σκληρή δουλειά. Σε πολλούς από αυτούς δεν αποδίδει, αλλά όλοι προσπαθούν. Ο Τ.Ν. Βανς, θα βρει την διέξοδο, μέσα από προγράμματα για τους ασθενείς πληθυσμούς που δίνουν τα καλά πανεπιστήμια, που θα ψάξει, με τη βοήθεια του σώματος των Πεζοναυτών, που θα γίνει το δεύτερο σπίτι του, μαζί με τη θητεία του στο Ιράκ. Διαβάζοντας το βιβλίο, δεν θα βρείτε τους διθυράμβους για τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής, αλλά την καταγραφή μιας οικογένειας, με προβλήματα, χαμηλού επιπέδου εγκληματικότητα, επιθυμίας για ζωή, κοινωνική καταξίωση και ένα αξιακό σύστημα, παλιομοδίτικο, αλλά τόσο κοντινό στην Ελλάδα του 50 και 60 που βασίζεται στην τιμιότητα και την εργασιακή ηθική.

Ο Χιλμπίλης, περνά το κατώφλι του Πανεπιστήμιου του Οχάιο και μετά του Γέηλ, μαθαίνει το παιχνίδι και το παίζει με τους κανόνες που βρίσκει να ισχύουν. Διακρίνεται, παντρεύεται, αλλά το κομμάτι του, που τον διαχωρίζει είναι εκεί στα Απαλάχια και τη ζώνη της Σκουριάς. Γυρνά στην παλιά του πόλη, για να δει τους κατοίκους βουτηγμένους στα συνταγογραφούμενα ναρκωτικά και την ανεργία και ξέρει, ότι την ώθηση προς τα επάνω την έδωσε, μια θρησκόληπτη νοικοκυρά, γιαγιά και ένας εργάτης της βιομηχανίας, με όραμα ,την κοινωνική ανέλιξη με όπλο την εργασία και την προσπάθεια σε συνδυασμό με την ευφυία.

Δίχως καλλωπισμούς, ο Βανς μας οδηγεί σε ένα ταξίδι από την φτώχεια και την περιθωριοποίηση στην επιτυχία, για μια μεγάλη μερίδα του Αμερικάνικου πληθυσμού που την απομονώνουν και σνομπάρουν οι λευκοί αστοί των μεγαλουπόλεων, γιατί ακριβώς, είναι οι ρίζες τους, που θέλουν να ξεκόψουν. Στην χώρα των επιδομάτων για την μαύρη κοινότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα για κάθε μειονότητα φυλετικής ή σεξουαλικής προέλευσης ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού από το οποίο προέρχεται ο Βανς, περιθωριοποιείται, όσο η τεχνολογία το καθιστά άχρηστο. Το κύτταρο που λέγεται οικογένεια δίνει τη λύση και ο Βανς είναι ζωντανή απόδειξη, ότι τα στερεότυπα λειτουργούν, μόνο όταν θέλουμε να τα δούμε όπως μας έχουν μάθει, δίχως κριτική σκέψη. Ένα τραγούδι για την επιβίωση σε ένα κόσμο που έχει γίνει σκληρός για την λευκή πλειοψηφία, στην ίδια της την χώρα και εξηγεί ακριβώς τα φαινόμενα εκλογής προέδρων όπως ο Ν.Τραμπ. Χρήσιμο ειδικά στην Ευρώπη της παγκοσμιοποίησης και των «προσφύγων» για τα αναχώματα απέναντι στην ηθική ισοπέδωση, από τους «προοδευτικούς» των ΜΚΟ και των σαλονιών.