Jane Harper- «Ξηρασία» (Μεταίχμιο)

 

Jane Harper- «Ξηρασία» (Μεταίχμιο)

 

Αυστραλία, ξηρασία ετών και ένας αστυνομικός της δίωξης του οικονομικού εγκλήματος, επιστρέφει από την μεγαλούπολη στην Κιβάρα, μια αγροτική κοινότητα που έχει πια εξαντληθεί υλικά και ηθικά, από την συνεχιζόμενη έλλειψη νερού. Ο ντετέκτιβ Φαλκ, έφυγε έφηβος ακόμα, με τον πατέρα του, για να αποφύγει την κατακραυγή για τον θάνατο/αυτοκτονία μιας φίλης και συμμαθήτριας του, της Έλι Ντίκον. Ο θάνατος του καλύτερου φίλου του και συμμαθητή του Λιουκ, μαζί με την οικογένεια του τον φέρνει πίσω στην πόλη μερικές δεκαετίες αργότερα, για να βοηθήσει στην εξιχνίαση του ομαδικου θανάτου και να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος.

 

Η Χάρπερ, γράφει με κοφτή γραφή, δίχως πολλά γλωσσικά παιχνίδια, αλλά με εμμονή στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Η άπνοια, η υγρασία και το αγροτικό περιβάλλον της μικρής επαρχιακής πόλης με τη μυρωδιά από τα ξερά χόρτα και τα πρόβατα, τρυπώνουν στο πετσί του αναγνώστη, μαζί με την αίσθηση του ήλιου που κατατρώει την αγροτική κοινότητα που προσπαθεί να επιβιώσει. Οι προσπάθειες του Φλακ να βρουν το αίτιο της αυτοκτονίας του συμμαθητή του, που μαζί του πήρε την γυναίκα του και το ένα από τα μικρά παιδιά τους, εκτελώντας τους με την κυνηγετική του καραμπίνα, θα φέρουν στην επιφάνεια την παλιά ιστορία που τους συνδέει. Ο θάνατος της Ελι Ντίκον, θα αποτελέσει μια έρευνα, μέσα στην έρευνα, που θα εμποδίσει τον Φαλκ να εστιάσει στην αλήθεια  αλλά θα τον κάνει να αναδημιουργήσει το παρελθόν και να προσπαθήσει να απαντήσει σε ερωτήματα, που έθαψε με την βιαστική φυγή του από την πόλη, δεκαετίες πριν.

 

Η ατμόσφαιρα, της μικρής Αυστραλέζικης κωμόπολης, που θυμίζει κάτι από σπαγγέτι γουέστερν, με το πανδοχείο, μπαρ να αποτελεί το κέντρο των κοινωνικών συναντήσεων, μαζί με το σχολείο, αναπαράγεται πολύ πειστικά από την Χάρπερ. Ο κεντρικός της ήρωας, δεν είναι ο άνθρωπος του νόμου, με το ερευνητικό δαιμόνιο και το όπλο. Είναι ένας άνθρωπος που μαθημένος από το ηλεκτρονικό έγκλημα, εστιάζει στην λεπτομέρεια. Στη διάρκεια της έρευνας, θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του, το παρελθόν του και θα μας παρουσιάσει την ιστορία του μαζί με τον φίλο και συμμαθητή του Λιούκ. Θα καταφέρει να βρει εν μέρει την ειρήνη που επιθυμούσε, αλλά τα αποτελέσματα της έρευνας του, θα ανατραπούν σε ένα μυθιστόρημα, που κρατά έξυπνα την πλοκή πυκνή, περισσότερο σε επίπεδο δράσης και λιγότερο χαρακτήρων. Σαν σωστό Αυστραλέζικο δημιούργημα, η «ξηρασία» έχει ένταση, πάθος, απλότητα στη δομή και χαρακτήρες, μονοκόμματος αλλά απρόβλεπτους. Σαν τραγούδι των AC/DC, ROSE TATTOO σε συνεπαίρνει με τον ρυθμό του και λιγότερο με τις λεπτομέρειες του.

 

Μέσα από μια σειρά ανατροπές, ακόμα και όταν η ιστορία εξελίσσεται προς μια εμφανή κατεύθυνση,  με χαρακτήρες που κουβαλούν ένα παρελθόν, που θέλουν να κρύψουν κάτω απο την ξηρασία της μικρής πόλης, η Χάρπερ με δεξιότητα και μέσα από το παρελθόν του Φαλκ, δομεί ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, μεταφέροντας το βάρος από το σήμερα στο χθες, διατηρώντας τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Όταν  φτάσει το τέλος, η αλήθεια θα αποκαλυφθεί. Θα είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν θα είναι λυτρωτικό και σίγουρα θα κρατήσει τις ανατροπές μέχρι την τελευταία σελίδα, δίνοντάς επιπλέον πόντους απόλαυσης , σε όσους έχουν συνηθίσει με τον πιο γραμμικό χαρακτήρα της Σκανδιναβικής λογοτεχνίας. Σε αντίθεση λοιπόν με τη σχολή Νέσμπο, εδώ έχουμε ένα βιβλίο που τείνει περισσότερο προς τη σχολή Πελεκάνος, λιγότερο βίαιο, όμως και εξίσου εγκεφαλικό, στον τρόπο που αποδομεί τα στοιχεία και ανασυνθέτει την εικόνα. Όλα αυτά δοσμένα μέσα σε μια πόλη που αποσυντίθεται αργά όπως και οι άνθρωποι της από την μακρόχρονη υγρασία.

 

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση από τους αντίποδες, που αφήνει ελπίδες για συνέχεια και τον ακροατή διψασμένο.