Χειρόγραφα 1944-1947, Μαρσέλ Νατζαρή (Αλεξάνδρεια)

Χειρόγραφα 1944-1947, Από τη Θεσσαλονίκη στο Ζοντερκομάντο του Άουσβιτς Μαρσέλ Νατζαρή (Αλεξάνδρεια)

Το βιβλίο αυτό το διάβασα παραμονή πρωτοχρονιάς του 2019. Όταν το τελείωσα, είχα ένα κόμπο στο στομάχι για ημέρες. Τα χειρόγραφα του Ελληνοεβραίου Μαρσέλ Νατζαρή, ανακαλύφθηκαν θαμμένα στον περίβολο του Άουσβιτς χρόνια μετά το θάνατο του ίδιου στις Η.Π.Α. Είχε καταφέρει να επιζήσει του στρατοπέδου συγκέντρωσης/εξόντωσης και της προσπάθειας εξόντωσης όσων συμμετείχαν στην λειτουργία των κρεματορίων, των Ζοντερκομάντο όπως αυτός, από τους Ναζί. Μετά την απελευθέρωση του έγραψε κάποια ακόμα χειρόγραφα για την συμμετοχή του στην αντίσταση και το Άουσβιτς- Μπιρκενάου και όλα μαζί αποτελούν τον κορμό αυτού του βιβλίου.

Ο Νατζαρή, είχε πολεμήσει στο Αλβανικό μέτωπο, είχε βγει στο βουνό, είχε ενταχθεί στις γραμμές του Ε.Λ.Α.Σ, είχε διαφωνήσει με την εμφύλια διαμάχη και εστιάσει στον αγώνα κατά των Γερμανών και όντας τραυματίας ζήτησε περίθαλψη στην Αθήνα, όπου και συνελήφθη για να σταλεί με τα τελευταία «φορτία» εκτοπισμένων στο Άουσβιτς. Επέζησε γιατί το χιούμορ, η ανθρωπιά κι η αποφασιστικότητα του, ήταν τα όπλα που τον έκαναν αναγνωρίσιμο και αγαπητό ανάμεσα στις διάφορες φυλές του Ισραήλ που μαρτύρησαν στο στρατόπεδο. Γνωρίζοντας Γαλλικά μπόρεσε να συνεννοηθεί με Εβραίους άλλων χωρών. Μιλάει ο ίδιος για τον ρατσισμό των ορθόδοξων Εβραίων της Κεντρικής Ευρώπης που όντας γνώστες των γίντις κορόιδευαν, μέσα στο στρατόπεδο !!! και θεωρούσαν κατώτερους τους Έλληνες Εβραίους που δεν ήταν τόσο «θρήσκοι» κατά την άποψη τους.

Το βιβλίο είναι μια παράθεση της επιστολής του προς την Ελλάδα, με κάποια στοιχεία για τη ζωή στο στρατόπεδο και των κειμένων μετά την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη καθώς και μιας σειράς μαρτυριών και ερευνών για το ίδιο θέμα , από ερευνητές και άλλους επιζώντες. Μαρτυρίες για την εξέγερση στο κρεματόριο, την αποτυχημένη οργάνωση της αλλά και τον πανικό στους φύλακες και την παραδειγματική τιμωρία, διασταυρώνονται με μικρές ανθρώπινες στιγμές επιβίωσης. Ο Νατζαρή σε κάθε στιγμή της φυλάκισης προσπαθεί να παραμείνει άνθρωπος. Δεν κατηγορεί κανέναν, αλλά πριν και πάνω από όλα διατηρεί το χιούμορ και την ανθρώπινη υπόσταση του, ελπίζοντας να επιζήσει για να μιλήσει και να μην ξεχάσει, να μην ξεχαστούν όσα βίωσε και οι θύτες που τους αναγνωρίζουμε σαν μορφές επιφανειακά και μόνο ανθρώπινες. Η παρουσία του με τις μικρές θεατρικές παραστάσεις που διοργάνωνε, τα ανέκδοτα και τη βοήθεια όπου και όταν μπορεί κάνει αίσθηση στην Εβραϊκή κοινότητα, που βασανίζεται να παραμείνει εν ζωή.

Σε αντίθεση με τις ταινίες και τον ηρωισμό που αποπνέει η εικόνα, εδώ έχουμε ένα κείμενο που η απλότητα του, η αισιοδοξία, η αβεβαιότητα για το αύριο αλλά και ο τρόμος της καθημερινότητας σε λίγες μόνο γραμμές, σελίδες συγκλονίζουν. Ο άνθρωπος που ζει μέσα στο θάνατο ,βιώνει το θάνατο και την ανθρώπινη σκληρότητα, αλλά θέλει να συνεχίσει να ζει. Η απώλεια της συνείδησης και των συναισθημάτων κι η διαρκής αγρύπνια για να επιβιώσει σε ένα κόσμο, που δεν του αναγνωρίζεται η ανθρώπινη ιδιότητα, τον βασανίζει και τον δυναμώνει ταυτόχρονα. Η ζωή του στην προπολεμική Θεσσαλονίκη, η θητεία του στο στρατό, στην αντίσταση και η ζωή του μετά στις Η.Π.Α ως μέρος της Αμερικανικής βοήθειας. Οι μαρτυρίες της οικογένειας του, για ένα άνθρωπο χαρούμενο, που ποτέ δεν μιλούσε για το τί έζησε… Οι νύχτες του εφιάλτη, που τον ξυπνάνε κάθιδρο όπως τις θυμάται η κόρη του. Ο άνθρωπος που επέζησε για να μας θυμίσει με τα γραπτά του, την αδυσώπητη κτηνωδία ενός έθνους απέναντι στην ανθρωπότητα.

Ο Νατζαρή αφήνει μέσα από την μαρτυρία του αλλά και των συντρόφων του μια μαρτυρία που μας καθιστά συνυπεύθυνους, όχι μόνο να μην ξεχαστεί το αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά και συνυπεύθυνους να μην επιτρέψουμε ποτέ σε κανέναν να επαναλάβει τα ίδια αίσχη. Ο ανθρωπισμός του και το χιούμορ του, είναι σημαίες ,σημάδια, οδηγοί, για το πως απλοί άνθρωποι στις δύσκολες ώρες έγιναν ήρωες, δίχως να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας, μέσα από την επιβίωση και την στάση τους. Αξιοπρέπεια αλλά και επιβίωση, σε όρια δυσδιάκριτα, καταστάσεις ασυμβίβαστες με το κοινό μυαλό. Σπάνια τόσες λίγες σελίδες, είπαν τόσα πολλά πράγματα, σε μια ανθρωπότητα, που επιμένει να ξεχνά επιλεκτικά, για την Ισραηλίτικη κοινότητα της Θεσσαλονίκης, αλλά και για τον κάθε άνθρωπο που έπεσε θύμα των θεωριών ανωτερότητας και της μαζικής εξόντωσης. ‘Ένα βιβλίο που σίγουρα θα έπρεπε να αποτελεί ανάγνωσμα στα λύκεια της Ελλάδας, πέραν πολιτικών και κομματικών παρωπίδων.

 Muddy Manninen - "River flows"

Manninen second solo album, is female/male fronted blues rock with its origins deep in the Delta and a touch of Chicago electric scene. Muddy Manninen (WISHBONE ASH) is a guitar slinger who knows his game well. The 70s spirit especially bands like Steppenwolf can be found in songs like "(don’t let them put the ) Hoochie on you". The album is diverse from classic blues sounds to more rock oriented even progressive like “Take these blues from me” with the references to Pink Floyd and even Thin Lizzy and that sonic variety makes it great for a laid back listening. The hints from the Shrapnel school of guitar wizards are also easy to find as Manninen is a player who combines sentiment and technique. In conclusion this is an album that would satisfy blues lovers, Southern rock aficionados and guitar lovers.

 

7

 

Chris Stapleton- 'Starting over"

A new album from the Country/Soul/Rock superstar and another direct hit. Stapelton came to my attention years ago by a friend and then by various articles in the press. Listening to his albums ,I discovered as most of us a soul mate. A man who could put in one song, a girl, a bed, a bottle of whiskey and loneliness and still have you smile by the end of it. In his new work his mind is all around the place from country songs "Starting over" to rock n roll hillbilly wrecking balls "Arkansas" or laid down, broken hearted ballads like "Cold". Stapleton has a gift, his voice and knows how to take advantage of it. Like an emotional rollercoaster this album travels you from low down "Cold" to high ,up the sky "Devil makes me think twice", "Worry Be gone". 

He wears his heart on his sleeve and talks about real life situations ,everyday break ups, downs, and gets more human, than the most. Don't expect him to reinvent country rock. His influences are all around the place, country, 70s rock, soul and he delivers songs as a real songwriter. He could sing along with a guitar or with a symphonic orchestra backing him up and the result will be the same.  A glowing performance from heart, filled with soul.

 

 

 

7,5

«Φλόγα που σιγοκαίει» Philip Kerr (Κέδρος)

«Φλόγα που σιγοκαίει» Philip Kerr  (Κέδρος)

Ο  Φίλιπ Κέρ, συνεχίζει την περιήγηση του στον μεταπολεμικό κόσμο και ειδικότερα στην Κεντρική και Λατινική  Αμερική, παρέα με τον αγαπημένο του αντι ήρωα των ντετέκτιβ, Μπέρνι Γκούντερ. Βασανισμένος από το παρελθόν του, πληρώνει την κατάδοση του ως ναζί , από τους ίδιους συντρόφους που τον μίσησαν για την ακεραιότητα του και την άρνηση του να συνεργαστεί με το Ναζιστικό καθεστώς.

Φυγάς, καταφτάνει στο Μπουένος Άιρες για να γνωρίσει την τοπική φιλοξενία των αστυνομικών αρχών, των υπηρεσιών ειδικής ασφάλειας αλλά και του ίδιου του Περόν και της συζύγου του. Η Εβραϊκή κοινότητα της διασποράς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο αντισημιτισμός αλλά και οι συγκρούσεις και η καχυποψία μεταξύ των πρώην ναζί που έχουν βρει καταφύγιο στην φιλόξενη Αργεντινή, θα αποτελέσουν το πεδίο δράσης του. Φορώντας ξανά το κοστούμι του αστυνομικού, στην υπηρεσία του Περονικού καθεστώτος, θα ψάξει για έναν κατά συρροή δολοφόνο, που φαίνεται τον είχε απασχολήσει στα πρώτα χρόνια εμφάνισης  των Ναζί και μόλις πήραν την εξουσία στο Βερολίνο. Κλασικά φλας μπακ του Κερ, σχολιασμός της Γερμανικής κοινωνίας και της Βαϊμάρης  με την ελευθεριότητα των ηθών, την διαφθορά και την διαστροφή, σεξουαλική κύρια σε αντίστιξη με την επίπλαστη ηθική των ανερχόμενων ναζί. Συνδετικό ιστός οι δολοφονίες, νεαρών κοριτσιών  με ανατριχιαστικό τρόπο που θυμίζει Τζακ τον Αντεροβγάλτη.

Ο Κέρ, περιγράφει τις ομοιότητες της μεταπολεμικής Αργεντινής, με την Ναζιστική Γερμανία αλλά και τους βασικούς του ήρωες, αμετανόητους Ναζί, όπως ο διαβόητος Γιόζεφ Μένγκελε ,που ταπεινώνονται σε χειρωνακτικές εργασίες για να επιβιώσουν, παραμένοντας νοσταλγοί της «μεγάλης ιδέας» σε σχέση με κάποιους που συνειδητοποιούν ότι το  τέλος του πολέμου τους γκρέμισε από την θέση ηθικής ανωτερότητας που μόνοι ανέβηκαν πατώντας στα πτώματα εκατομμυρίων ανθρώπων που διέφεραν στην φυλή ή το θρήσκευμα ή τις σεξουαλικές πεποιθήσεις. Άνθρωποι που ζουν πλέον μέσα το φόβο, μην αναγνωριστούν και καταδιωχθούν από τις Η.Π.Α, το Ισραήλ ή κάποια από τις χώρες που έδρασαν ή τους ανθρώπους που βασάνισαν. Ο Γκούντερ, παραμένει σκληρός εξωτερικά, αλλά στην πράξη και την ουσία ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος, τυραννισμένος από το παρελθόν του , με μια έντονη επιθυμία να αγαπήσει και να αγαπηθεί, πάθος για τις ωραίες γυναίκες, την ωραία ζωή και τη ζωή γενικότερα.

Με μια ιστορία που ξεκινά από τα καταγώγια του Βερολίνου, περνά από το Μόναχο και φτάνει στις επαρχίες της μεταπολεμικής Αργεντινής, ο Κερ, δουλεύει αριστοτεχνικά τις ανησυχίες του ήρωα του, αναμιγνύοντας πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα και ανιχνεύοντας στους ήρωες του αρετές πέραν του συνηθισμένου αλλά και του απαραίτητου ενστίκτου της επιβίωσης. Ταυτόχρονα εμπλέκει την περιουσία που συγκέντρωσε το Ναζιστικό κόμμα από τα θύματα του και εξαφανίστηκε μετά τον πόλεμο σε ένα παιχνίδι δολοπλοκιών που κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Δύο ιστορίες στην τιμή μίας. Ένας άντρας που ο πόλεμος έχει σημαδέψει, σε μια χώρα που είναι πολύ πιο σκοτεινή και λυπημένη από όσο δείχνει με την πρώτη ματιά. Ένα αργό, παθιασμένο αργεντίνικο τάνγκο με το Μπέρνι να εκλιπαρεί για μια ζωή, που του χαρίζεται από συμπτώσεις και λυτρώνεται μέσα από τυχαία περιστατικά. Όργανο στα χέρια ενός ακόμη απολυταρχικού καθεστώτος, θα επιβιώσει ή θα χαθεί λίγο πριν το τελευταίο ποταμόπλοιο αναχωρήσει για την γειτονική χώρα.

Ερωτήσεις που θα σας κρατήσουν το ενδιαφέρον σε μια καλοδουλεμένη περιπέτεια, ενός άνδρα που έζησε πολλά και περιμένει πολύ λίγα.

 

 SMALL TOWN TITANS-"The ride"

These trio of Pennsylvania rockers really put the word modern heavy rock into perspective. They got the groove, the BLACK SABBATH meet the RHCP groove, slow, doomy,sludge and funky, the screaming  big, fat guitars that could turn them into a stoner band or SKID ROW at their heights and most and above all the vocals that are penetrating your brain. "The man' is a modern rock anthem that screams for airplay. Don't really like to compare bands but THERAPY in the "Troublegum" days are along QOTSA, ALTER BRIDGE, CREED among the easy spotted influences with a small touch of PEARL JAM and the rock side of REEF. The main issue is that SMALL TITANS are more than the sum of the things that remind of. They are modern heavy rock beast with alternative touches. A band ready to conquer the US radio. 

 

Full of blasting guitars and a rhythm section that could storm every stage. "Behind the stage","Universal limits" and the addictive opener 'Ruffling feathers"are samples of their music identity, in your face, devastating numbers. Blending heavy rock with traditional sounds and a leading voice that needs arenas to scream, they' re the rock of the 21st century, keeping their rock roots in touch. Melancholy, passion, emotional big hearted riffs and melody flows all around in this work that will please every heavy rock fan who likes his drink at a bar with decent speakers and women and not among wasted headbangers along with cheap booze and deafening noise. Classy yes, heavy as fuck, also. Make yourself a treat and listen to SMALL TITANS, you will remember me.

 

7,5

 

Brothers Osborne- "Skeletons"

The Nasville brothers are back with the more diversified of their records today. From Hendrix/SRV influenced songs like "Lighten up" to countrified ZZ TOP at "All the good ones are' Osborn brothers follow their music instinct and let the music flow. Country, pop, Soul, rock, 70s are all over the album with no limits, as the music is good. "I'm not for everyone' speaks itself , but Brothers Osborne seem to have a song for everyone here, even in this honky tonk country anthem like "Hatin somebody" where they fly the independence flag high in the Nashville sky. Whiskey "Back on the bottle", women, bets, winners and losers, family-tradition "Old man's boots" and the road to self awareness through thin and thick, love and hate are as always what drives this duet, to create good music, barely named country rock ,as good music is the best description for "Skeletons".

 

 

7,5

 

Σώτη Τριανταφύλλου-"Μηχανικοί καταρράκτες" (Πατάκης)

 

Η πιο Αμερικανίδα συγγραφέας της γενιάς της μεταπολίτευσης ή καλύτερα της γενιάς του ΠΑΣΟΚ, η Σώτη Τριανταφύλλου, επιστρέφει με μια νουβέλα, που φανερώνει την επιστροφή της στην φόρμα των πρώτων κλασικών έργων της, σαν το «Άλφαμπετ σίτυ» κ το «Σάββατο βράδυ, στην άκρη της πόλης».
Οι ήρωες της έχουν βγει για μια ακόμη φορά από τις ταινίες του Ρόμπερτ Άλτμαν, κινούνται με άνεση στο περιθώριο της δεκαετίας του 70, γυρίζουν την πλάτη στην Αμερική των Ρήγκαν, Μπους, κουβαλάνε το αίσθημα του δρόμου του Κέρουακ και τον ανθρωπισμό των χαρακτήρων του Κάρβερ, βουτηγμένοι σε μια Μπουκοφσκική απαρέγκλιτη χαρά για τη ζωή, με τους δικούς τους όρους.

Ένας νέος/νέα, Ο Σαλ, μια γυναίκα παγιδευμένη σε ανδρικό σώμα, παίρνει την απόφαση, μετά από χρόνια αναβολών, να προχωρήσει σε εγχείρησή αλλαγής φύλου. Από το Μεκάνικ Φαλς (Μηχανικοί καταρράκτες) του Μέιν, θα αναχωρήσει με τα λιγοστά υπάρχοντα του και το αμάξι του, σε ένα ταξίδι αποχαιρετισμού στο παρελθόν. Τηλέφωνα αναπάντητα στον εραστή του, που αρνείται τη νέα ιδιότητα που θα θελήσει, αποδεικνύοντας οτι ακόμη και στους ομοφυλόφιλους, υποβόσκει ρατσισμός, έναντι σε όσους αποφασίζουν την αλλαγή φύλου.

Στο δρόμο του θα συναντήσει έναν ανάπηρο πολέμου, τον πρώην σμηνίτη , Μπραντ, που έχει χάσει το πόδι του στο Αφγανιστάν. Θα τον πάρει μαζί του, για παρέα, αν και δεν το θέλει, απλά ο Σαλ, ακόμη δεν έχει μάθει να λέει όχι και ο Μπραντ, είναι κοντά του, για την παρέα, μέχρι το Μεξικό. Ήρεμος, ήσυχος, μοναχικός, απλός, σαν μια ανάμνηση, μιας χαμένης παιδικότητας, που έφυγε μαζί με το χαμένο μέλος του, ψάχνει έναν έρωτα που απελάθηκε πίσω στο Μεξικό.

Η πρώτη αναμέτρηση με το παρελθόν θα γίνει όταν θα συναντήσει την αδελφή του, πάντα υποστηρικτική στον αδελφό, που θα γίνει αδελφή. Με τον άντρα της, έναν ακόμα κάτοικο των Μεσοδυτικών πολιτειών, που προσπαθεί να συμβιβαστεί με τις νέες εξελίξεις και απλά αποδέχεται τον Σαλ και ας μην καταλαβαίνει. Οι αναπολήσεις των αδελφών, για την παλιά ζωή, θα ενισχύσουν περισσότερο τον δεσμό τους, πριν τον αποχωρισμό. Ιστορίες για τον γάμο του Σαλ, τα εφηβικά τους χρόνια, τα ρούχα που του δάνειζε η αδελφή του, θα απαλύνουν αλλά και θα στοιχειώσουν αυτή την επίσκεψη. Η επίσκεψη στην Θεία τους Λουίζ, θα έχει μια ακόμη σκηνή αποδόμησης, της οικογενειακής γαλήνης, καθώς η ίδια θα παραδεχτεί στον ανιψιό της, το ναυάγιο του γάμου της και την συμβατικότητα του, αμέσως μετά το πρώτο βράδυ. Στην αναχώρηση τους θα υπάρξει ένας νέος απρόσκλητος επιβάτης ο Θείος Ντον, που ξεκινά μια νέα ζωή, με ένα πορτοκαλί φουλάρι, τη διάθεση να δει το Γκραν Κάνυον και τη θάλασσα, μίας και πριν γίνει αγρότης, ήταν ναυτικός.

Η αμηχανία της παρέας που όλο αυξάνει, θα εξατμιστεί μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και του Γκραν Κάνυον. Όσο προχωρά το ταξίδι, ο Σαλ, προχωρά σε αλλαγή της εμφάνισης του, με επιλογές πιο γυναικείες στο ντύσιμο, επιβεβαιώνοντας τις αποφάσεις του. Στο Ντένβερ όμως ο Σαλ, θα αντικρίσει την πρώην γυναίκα του και θα αντιμετωπίσει αλήθειες που απέφυγε, όχι πάντα ηθελημένα. Θα μάθει ότι είναι πατέρας, χωρίς να του επιτραπεί να αντικρίσει το παιδί του, αφού για την πρώην γυναίκα του Σκάυλαρ δεν έχει λήξει ποτέ η διεκδίκηση του Σαλ, από την νέα του φύση. Η «ανδροπαρέα» θα δει τον Ειρηνικό, με την τελευταία αποκάλυψη ότι ο Θείος Ντον ήταν ομοφυλόφιλος και οτι το Κάνσας έγινε η πατρίδα του, επειδή ήταν ο τόπος που αγαπούσε ο αγαπημένος του, που πνίγηκε σε ναυάγιο. Η αποδόμηση του Αμερικάνικου ονείρου. Ο ανδρισμός του Τζων Γουέιν και του Κλιντ Ίστγουντ, τεμαχίζεται με την χειρουργική ακρίβεια του χειρουργού΄αλλαγής φύλου, σε μικρά κομμάτια και πετάγεται στον σκουπιδοτενεκέ, της Αμερικάνικης παράδοσης, ηθικής και συμβατικότητας, όταν επικρατεί η ανάγκη να είναι ο καθένας ο εαυτός του και να αυτοπροσδιοριστεί.

Το τέλος αισιόδοξο, με τους ήρωες στο Μεξικό, τον Μπραντ, που παραδέχεται οτι έρωτας του ήταν μια τρανσεξουαλ που απελάθηκε, να συνυπάρχει με τον θείο σε μια αγροικία και την Σάλλυ, να ξεκινά μαζί τους μια νέα ζωή, γεμάτη φως από τον ήλιο του Μεξικού. Η Σωτη Τριανταφύλλου, αντιμετωπίζει το δικαίωμα της επιλογής στη διαφορετικότητα, μέσα από τρεις μικρές ιστορίες, που έχουν ως κοινό τόπο, την απώλεια του ματσο και του ανδρικού σεξισμού, για διαφορετικούς λόγους, με όχημα τον έρωτα, για το ίδιο φύλο, ανιδιοτελή και παθιασμένο, όσο και των ετεροφιλόφυλων. Χωρίς να γίνεται μελό, παρουσιάζει μια Αμερική που συνεχίζει, να τιμωρεί με το βλέμμα ή και σωματικά όπως τον Μπραντ, τον διαφορετικό, αλλά που δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη επιθυμία, του καθενός να φτάσει στον προσωπικό του στόχο.

Βαθιά ανθρώπινη, συναισθηματική νουβέλα χωρίς φθηνούς εντυπωσιασμούς, αγγίζει ένα ευαίσθητο θέμα, μιας βαθιά συντηρητικής κοινωνίας, με πένα βουτηγμένη στο μελάνι του θάρρους. Η Τριανταφύλλου, ξανά σε φόρμα, απολαυστική, αιχμηρή και στοχευμένη.