JUDICATOR- "Let there be nothing"

US power metal comes back with a vengeance. In this their fifth release, JUDICATOR offers an album for those who like their metal, speedy, solid and melodic. In the veins of SAVAGE GRACE, LIEGE LORD, IRON MAIDEN, BLIND GUARDIAN, they release metal riffs in waves aiming at the listener. A touch of HELSTAR and the vocal lines that really mesmerizes the listener are among the album's strong points.
This is a concept album based on the life of Belisarius the famous Justinian's general who fought to establish the Eastern Roman Empire that we now call Byzantium. If heavy metal invented in the UK and interpreted in the US is your flavor of the day, 'Let there be nothing" will carry you to Constantinople and even further, to the distant galaxies where metal imaginary and riffing can travel you, for metalheads and history lovers only. An album that restored my faith in epic metal after years of endless dragon slaying and barbaric tales of sword and magic diminish my faith to it.

7

 

«Ζωή από χαρτί» - Μαρία Παπαστεφανάκη (Ηριδανός)
 

Στην πρώτη της συγγραφική απόπειρα η Μαρία Παπαστεφανάκη, καταπιάνεται με ένα θέμα πολύ αγαπητό στους Έλληνες πεζογράφους. Την εξέλιξη της τυπικής Ελληνικής οικογένειας από τον ΒΠΠ μέχρι τις ημέρες της κρίσης. Ίσως περιμένετε ένα ακόμα ηθογραφικό μυθιστόρημα. Ίσως μια αλληγορική θεώρηση των πραγμάτων μέσα από τρεις γενιές ανθρώπων, που συνδέει το αίμα και το όνομα. Η Παπαστεφανάκη, επιλέγει το δύσκολο δρόμο της συνύπαρξης του φαντασιακού με το πραγματικό, της αλληγορίας και της μεταφοράς, μέσα από χαρακτήρες γήινους, βγαλμένους από την οικογενειακή παράδοση του Έλληνα, που συναντούν τον τυχαίο παράγοντα που θα ενώσει τα σπασμένα κομμάτια , μιας ακόμα Ελληνικής σάγκας.

Η πρώτη πρωτοτυπία του βιβλίου είναι η γλωσσική εναλλαγή από την Κρητική ντοπιολαλιά του ζευγαριού στην  Κρήτη της κατοχής, στον εξευγενισμένο και ημιαρχαίζοντα λόγο της Αθήνας της δεκαετίας του 50, στον λιτό σε λεξιλόγιο και πλούσιο σε εκφράσεις εισαγόμενες λόγω των προαστίων των 80ς και τον τεχνοκρατικό, κενό, απάνθρωπο και αποξενωμένο λόγο των millenium.  Ένα παιχνίδι που αλλάζει τη διάθεση του αναγνώστη και υφολογικά βοηθά το βιβλίο να προχωρήσει και να αποδώσει όχι μόνο λεκτικά αλλά και σε επειδή προσέγγισης λεξιλογικής την εποχή και τα αδιέξοδα της. Το Μαριώ και ο Ζέλος ξεκινάνε από την Κρήτη με την ντοπιολαλιά να τους ακολουθεί και καταλήγουν στο Παρίσι και την Αθήνα του 21^ου αιώνα μεσοαστοί, με το Θάρρος του ανθρώπου που ανδρώθηκε στις δυσκολίες του πολέμου, του εμφύλιου και της φτώχειας, αντικρίζοντας τον κόσμο σαν μια περιπέτεια που οφείλουν να αποτελέσουν μέρος της και να την δαμάσουν, ακόμη και στα γεράματα. Το βιβλίο είναι ιιια ωδή στο πρωτογενές κύτταρο της Ελληνικής κοινωνίας την οικογένεια, την μάνα ,την γιαγιά, την γυναίκα που ζεί μεγαλώνει, ανατρέφει, συντηρεί, υποστηρίζει και ταυτόχρονα, απατά, πληγώνει, αποκόπτεται και χειραφετείται. Όλα αυτά μέσα από τις γενιές της ίδιας οικογένειας. Οι συγκρούσεις δεν έρχονται ποτέ δίχως το αντίκρισμα τους. ΟΙ ηθικοί κανόνες και οι επιταγές αναιρούνται. Οι νεότερες γενιές τροχοδρομούν σε ένα διάδρομο σπαρμένο με τις ελπίδες και τα συντρίμμια των προηγούμενων γενιών, καλούμενες να επιλέξουν.

Ένας μοντέρνος μίτος της Αριάδνης, της ηρωίδας που θα ορίσει το τέλος του βιβλίου, της σάγκας, της άρνησης, της εγκατάλειψης, της συμβίωσης  και της υποταγής, της ανεξαρτησίας και του ατομικισμού. Καμία επιλογή δεν είναι λάθος και καμία σωστή. Η μεταπολεμική γενιά στήνει το σπιτικό της Φιλοθέης και πατάει επάνω στις συμβάσεις μιας Ελλάδας στριμωγμένης στα φορέματα και τις κομμώσεις των νεόπλουτων των προαστίων και της αντιπαροχής. Το μέλλον της μεταπολίτευσης χάνεται σε ακριβά αυτοκίνητα και καριέρες , ενώ τα παιδιά μεγαλώνουν στον αυτόματο. Η προσωπική επανάσταση της Ανθως , θα δώσει το έναυσμα στην Παπαστεφανάκη, να θέσει διλήμματα και να απειλήσει το ιερό θηρίο της Ελληνικής οικογένειας , με το δόρυ της υποκρισίας και της δυσλειτουργικότητας. Μητρικό ένστικτο ή υποταγή στο ένστικτο της ανεξαρτησίας, κοινωνική αποδοχή ή ένας προσωπικός αγώνας για την ευτυχία , όπως την ορίζει το κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσώ. Η κόρη της Μαριώς ,η Ανθω θα παρατήσει τον κόσμο που τη διατηρεί κούκλα σε ένα κουκλόσπιτο, Ιψενικό και θα κάνει το μεγάλο άλμα στο Παρίσι, με τον Κωσταντή αφήνοντας συμβάσεις αλλά και τα παιδιά της στην Αθήνα, στα χέρια της γιαγιάς που αγόγγυστα Θα τα μεγαλώσει. Η χειραφέτηση του 80 , ενάντια στην πίστη στον ρόλο της γυναίκας στην Αγία Ελληνική οικογένεια.

Παράλληλες πορείες επιτυχιών και προσωπικών δραμάτων, σε Παρίσι και Ελλάδα και δυο παιδιά που μαζί με τη Μυρτώ κόρη του ετέρου αποστάτη, ερωτικού μετανάστη Κωσταντή, θα μεγαλώσουν αψηφώντας τον κόσμο, αναζητώντας στη επιστήμη και την τέχνη, την χαμένη αγκαλιά της μάνας. Η ζωή από χαρτί μετουσιώνεται σε σελίδες διαβάσματος, σε πινάκες ζωγραφικής σε μια οικογένεια που αναδημιουργείται με πυξίδα την ανάγκη να αποδεχτούν τα λάθη και την έλλειψη αγάπης σε ένα κόσμο που αλλάζει και γίνεται ένα ακόμα κατάστημα με υλικά αγαθά προς κατανάλωση.

Η γενιά του 21^ου αιώνα, επιτυγχάνει με την απουσία συναισθηματικών δεσμών που αναζητεί σε ερωμένες, σε εξωσυμβατική ζωή, σε κάθε τι που συμβολίζει τη ρήξη με το κατεστημένο ή στον ρόλο του χειρουργού Σωτήρα. η αλήθεια βρίσκεται στο κενό που αντικρίζουν στην οικογενειακή φωτογραφία, στη θέση της μητέρας, αλλά η παραδοχή του θα χρειαστεί , παρέμβαση των παππούδων και μιας μυστηριώδους τσιγγάνας, που αποτελεί τον από μηχανής θεό.

Η Παπασταφεναάκη, τρίζει τα δόντια στην Ελλάδα των Ολυμπιακών αγώνων και των προαστίων με τις Φιλιπινέζες, οικιακές βοηθούς, στην κοινωνία της κατανάλωσης που θα καλύψει τα βασικά κενά στην αποδοχή των ανθρώπων. Η τσιγγάνα της, περιδιαβαίνει τον κόσμο με ένα ποδήλατο. Δωροδοκείται με γλυκά και ενώνει εξίσου εύκολα όπως και σπάει δεσμούς και ανθρώπους. Το ονειρικό και το υπερβατικό φέρνουν την μανά Ανθή που έχει αιώνιες ενοχές για τα παιδιά της ,στη ζωή τους με τρόπο πλάγιο. Οι αποκαλύψεις και η αναγνώριση της ανθρώπινης θνητότητες αλλά και της αδυναμίας να λειτουργήσει κανείς χωρίς να αντιμετωπίσει το παρελθόν του οδηγούνται σε μια λυτρωτική συνειδητοποίηση μέσα από την παρέμβαση της τσιγγάνας.

Η εγγονή  Αριάδνη ξετυλίγει τον μίτο και τον μύθο της οικογένειας, σε σχολές Καλών τεχνών, χαρτόκουτα αστέγων στο δρόμο, το οικογενειακό σπίτι και καταπίστευμα στην Φιλοθέη και φέρνει την λύτρωση των οικογενειακών δραμάτων με τις χάρτινες δημιουργίες της σε μια συνύπαρξη φανταστικού και πραγματικού, που έχει σαν καταλύτη την οικογενειακή τσιγγάνα.

Η «Ζωή από χαρτί» μπορεί να διαβαστεί σαν ένα σχόλιο στην εξέλιξη μιας τυπικής δυσλειτουργικής οικογένειας από το 1942 ως σήμερα αλλά και σαν ένα ταξίδι προσωπικό του καθενός μας στα όρια και τις πιο εσωτερικές επιλογές του, εκεί που του  αναλογούν λάθη, δίχως συγχώρεση αλλά και η προσωπική ελευθερία. Λεπτές γραμμές που πατάμε καθημερινά αλλά σπάνια  τολμάμε να περάσουμε οριστικά, δέσμιοι συμβάσεων ή φόβου να αποδεχτούμε την αλήθεια του εαυτού μας.

Ένα μοντέρνο μυθιστόρημα που αλλάζει γλωσσικά και υφολογικά στη διάρκεια της ιστορίας και καταλήγει από μια οικογενειακή ιστορία σε έναν προσωπικό αγώνα επιβεβαίωσης και ενηλικίωσης. Μια διαφορετική συγγραφική πρόταση σε ένα κόσμο δίχως εκπλήξεις, που σε βγάζει από τη ζώνη της ασφάλειας σου και σε προκαλεί να σκεφτείς, πόσο μακριά έχεις φτάσει στην πραγματοποίηση των προσωπικών σου στόχων και ονείρων.

DEEP PURPLE -"Whoosh"

 DEEP PURPLE -"Whoosh"

Coronavirus delayed DEEP PURPLE's release of their latest album "Whoosh'. Having listened to the first singles I was a bit surprised and felt betrayed. The sound was too experimental and even not hard rock. But having given the album more than a few spins, now, I must admit, they did it again. They came with an album so versatile that it blows your mind considering their combined physical,not to mention musical age. The opener 'Throw my bones' is a modern DP hard rock song but as the album continues you see the album real captains. The Don Airey keyboards are far away from the classical Lord sound and along with the always unpredictable Morse, the structure songs equally modern and classic such as "Drop the weapon',"What the what" or even far more to the left side of hard rock like  "Nothing at all" and  'Dancing in my sleep ".  If "House of the blue light' is your favorite DP album, you'll find enough p leasers here and the redemption you were seeking for the decades. But if you re a hardcore fan w ho follow them for years you find some new classics in the forms of . 

"Whoosh'' may have the Gillan footprint all around composition wise and some really "strange" songs like "We're all same in the dark" and "The power of the moon" with its PINK FLOYD vibe but it is definitely a good DP album, that you'll listen for several times and still can't get over it and have a decision on how good it is. Modern, full of great work in every section with a clear blue sky production, that helps the members stand out like in the live environment (Bob Ezrin, did it again) it is an album refreshing, if you listen to albums of musicians of their class. Once again DP, did it. Sorry to miss them this summer, let's hope coronavirus will allow their tour with BOC in 2021.

7,5

 BLUE OYSTER CULT - "The symbol remains"

BOC's first new studio work in 19 years was expected with anticipation and something more. The legendary band was continuing to give helluva performances on stage, while they were denying their return in the studio. As the music industry was dying and the physical product sales were diminishing, the chances to see BOC recording new work were thin. Suddenly one day a new track, besides the ones they were sporadically present live, surfaced and the story begun. BOC are among the bands that have played everything in metal. From psychedelic free from songs to heavy metal thunders.The lyrics and the sense of melody they have, the flow of melody ,mostly due to Mr.Roeser, their magnificent lead guitar player, are  trademark sound along with Mr.Bloom  gravy vocals.The last decades Richie Castellano , a multi instrumentalist came to cover the gap of Alan Lanier and  now shines as the band trusted him in singing "Tainted love" and other songs and with his contribution as guitar player, something already known from their live appearances. The album is a mix of musical styles from the heavy opener "That was me", the more trippy "Box in my head" and then the  first surprise 'Tainted love" with R.C on vocals to stand out easily with its vampirish/doomed love atmosphere. The "Edge of the world" with Bloom and "The machine" with RC on vocals are mid BOC period songs that could easily be in "Spectres" or 'Mirrors" and then BOC make the unpredictable with the rock n roll "Train ,train" a song reminding of "Dr.Music" a straightforward rock n roll song sung by Roeser. To be followed by the far more complex in the BOC style "The return of St.Cecilia" again an excellent performance by R.C.

The band seems rejuvenated and tight from all these years of touring and performing and perfecting their songs in the final detail. So what we get is one of the most  rich BOC albums, diverse,with sonic variety and maturity. They don't have to prove something,nothing to anyone.They write great rock songs, edgy, heavy and yet melodic, with Roeser and his characteristic guitar phrases driving the BOC ship to new heights. For the fans of the early days , till the most commercial of "Club Ninja' there's something in here, although this time BOC took the heavy approach blending their 70s spirit with the metal edge of the 90s. "Stand and fight' is another heavy song with Bloom creating this imaginary conflict and bringing the heroic element in the streets. Barbarians and metal in one story with Eric telling in his unique way the story of crushing skulls.

'Florida man '' is another classic song, full of the mystery that only the melodic voice of Roeser knows how to bring along with the claps at the rhythmic department, a journey down to Florida  swamps and its secrets.  "Alchemist" is a change of scenery into a more heavy sound with the fantasy elements and a more heavy sound that commands the song. A song that could take place in "Imaginos". A nice touch of melody in style again from Roeser in ''Secret road' . Bloom raises the emotions in "There is a crime" and Roeser talks about "Fight" in the most sensitive way, the BOC could ever think. A journey in the human sensibilities, to close an album in the best possible way

 

 

So while Roeser takes on the more direct rock n roll songs , besides "Florida man" and "Fight" and Bloom on the most heavy ones,  Castellano is the one who brings the element of surprise and upgrades the new BOC to a beast that won't leave anyone indifferent with his sensitive and "dark" approach to the songs he sings. "The symbol remains" is an album sensitive, heavy,dark, diverse, a BOC album as expected full of surprises, some classic songs and most and above all a return to from from a band who proved they still have it on stage for decades and now are giving us , one last proof of their studio abilities. Time will tell, how long we will have to wait for a new BOC studio work, but until then, the answer is yes, the symbol and the musical mystery remains intact and solid, reign over the less fortunate bands who have to release albums at the same time.

8

 

Αυτόματα – Κώστας Περούλης (Αντίποδες)

Μια συλλογή δέκα διηγημάτων με θέμα την εργασία. Δέκα διαφορετικές προσεγγίσεις σε δέκα διαφορετικά επαγγέλματα από τη μεριά του εργαζόμενου. Με μια προσέγγιση βαθιά ανθρώπινη, ξεγυμνωμένη από συνδικαλιστικά τσιτάτα και θεωρίες που άνθισαν με τον διαφωτισμό, ο Περούλης πεζογραφεί γύρω από την ουσιαστική αίσθηση της εργασίας. Τέμνει εις βάθος την καθημερινότητα, την ανάγκη για εργασία , γιατί αυτή αποτελεί πρώτα παράγοντα επιβίωσης αλλά και διαβίωσης και μετά μια ακόμη συνήθεια, μια νόρμα παραγωγής προσαρμοσμένη στην κοινωνική συνθήκη και σε άλλες χώρες δικαίωμα, που αποτελεί η εργασία.

 

Οι ήρωες και ηρωίδες καλύπτουν όλα τα ταξικά στρώματα, όλες τις κοινωνικές ομάδες. Από τον εργάτη του τρύγου, τον παράνομο αλλοδαπό που βοηθά και υφίσταται τον ρατσισμό των Αλβανών που έχουν εξομοιωθεί και αφομοιωθεί από την Ελληνική ύπαιθρο. Ο Έλληνας εργοδότης, που είναι πια τεχνοκράτης στον τρύγο, παρατηρεί τα μετεωρολογικά δελτία και η πληροφορία για την επερχόμενη αλλαγή του καιρού αποκτά αξία χρηματιστηρίου, αφού το κέρδος περιορίζεται σε μερικά λεπτά, ανάλογα με την προσφορά και την ζήτηση και η αξιολόγηση της πληροφορίας, για την επερχόμενη βροχή, μαζί με την ταχύτητα στον τρύγο, έχουν αντικαταστήσει μια ολόκληρη χρονιά προσπάθειας στο αμπέλι. Οι λεπτές γραμμές συμπεριφοράς, των Αλβανών βοηθών στον Έλληνα ιδιοκτήτη και στον Πακιστανό που θα ολοκληρώσει την ομάδα συλλογής, δίνουν την γκρίζα εικόνα της Ελλάδας, που ακροβατεί ανάμεσα στην Μανωλάδα και το χρηματιστήριο.

Η ηθοποιός στο «Βέακειο», ο ρόλος, η απώλεια της προσωπικότητας της ηθοποιού στον ρόλο. Οι ακροάσεις, η ανάγκη να επιβιώσει στον κόσμο των συντεχνιών και των γνωριμιών, καταρρίπτουν ένα χώρο προ πολλού αλωμένο από την είσοδο της διαφήμισης, του χρήματος και της υπερπροσφοράς που μαζί με τις δημόσιες σχέσεις κάνει τον ηθοποιό, πιόνι στο άρμα των γνωστών δημοσιοσχετιστών ή των «κουλτουριάρηδων».

Το «Κάπιταλ» είναι ένα ακόμα δείγμα πραγματικά δυναμικής γραφής, με την ιστορία μέσα στην ιστορία. Ο κεντρικός ήρωας διψά για κέρδος, αξιοποιώντας την τεχνολογία και το χρηματιστήριο, ένας εκπαιδευόμενος σε εικονικό στίβο μάχης, για να καταταχτεί μόλις ολοκληρώσει την εκπαίδευση του στην οικογενειακή επιχείρηση. Ο Περούλης αποδίδει πολύ πειστικά, την κάψα του τζόγου, τις διακυμάνσεις του κέρδους και της χασούρας, τον μοντέρνο τζογαδόρο, που ζει και αναπνέει για να κερδίζει ή χάνει με εικονικό χρήμα, αέρα, που τελικά υλοποιείται κάνοντας περιουσίες ή καταστρέφοντας, όταν  τα πάντα γίνουν χρήμα. Μια διαφορετική καλοκαιρινή δουλειά, που προσπαθεί να αποδείξει την υπεραξία της εργασίας σε ένα νέο της ηλεκτρονικής εποχής, αντί να τον στείλει στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, για να «μάθει πώς βγαίνει το χρήμα», ένας ακόμα εθισμός.

Στο «υπηρεσιακό» δύο μέλη των Μ.Α.Τ μιλάνε για τη ζωή πίσω και πέρα από τις ασπίδες. Τον φόβο μπροστά στη φωτιά της βόμβας μολότοφ. Την αδυναμία να προστατευθούν με τις άνωθεν εντολές να τους αναγκάζουν παρακολουθούν τις επιθέσεις εις βάρος τους, δίχως αντίδραση, την οργή, τον θυμό, την απογοήτευση, τα χαμένα όνειρα, για προσφορά, την απέχθεια της αστυνόμευσης, την απομόνωση αλλά και την αίσθηση της εξουσίας και της κατάχρησης της. Όλα αυτά σε ένα βροχερό ξημέρωμα στο λιμάνι του Πειραιά. Ένα διήγημα, ανθρώπινο, που αλλάζει εντυπώσεις, για όσους δεν έχουν γνωστούς που να υπηρετούν σε τέτοιες θέσεις.

Οι «στημένοι» διαγωνισμοί των δημοσίων έργων στα «Μπετά», απομεινάρι άλλων εποχών, με γλώσσα της πιάτσας και άρωμα  διαφθοράς. Ο ναυτικός που δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη με την αιώνια αγάπη στη θάλασσα στο «Στη γέφυρα». Τα «Αστικά» με τα δικαστήρια της Ευελπίδων, την αγωνία της δίκης, τις μικρές λεπτομέρειες που μπορεί να κερδίσουν ή να χάσουν μια δίκη. Ζωντανό, ρεαλιστικό, με φανερή την προσωπική εμπειρία του συγγραφέα, μιλά για την ένταση ,το άγχος και την απογοήτευση ή χαρά του δικηγόρου, τις συναντήσεις των διαδίκων και τους κώδικες τιμής, τους συμβιβασμούς και τις συγκρούσεις. Ίσως το πιο δυνατό και καλοδουλεμένο διήγημα του βιβλίου, που θα ήταν καλό να διαβάζουν οι υποψήφιοι της τρίτης Δέσμης πριν διαλέξουν τη Νομική σχολή. Αποκαθηλώνει το Νόμο και τον εξανθρωπίζει σε ένα συνονθύλευμα λεπτομερειών που αλλοιώνουν ή  ξεκαθαρίζουν την αλήθεια προς όφελος ενός εκ των δύο διαδίκων ,σπάνια όμως προς όφελος της πραγματικής δικαιοσύνης.

Η ανδρική πορνεία στο «Στα τέσσερα» απομυθοποιείται. Γίνεται ένα ακόμα επάγγελμα με τα άγχη του, τα βοηθήματα του, τις προφάσεις και τις αντιφάσεις του. Ο κεντρικός ήρωας επαγγελματίας συνοδός κυρίων και ζευγαριών, δουλεύει σε όλη την Ελλάδα μέσω τεχνολογίας. Προσπαθεί να κρατά το προϊόν σε καλή κατάσταση, να μην χαρίζει ούτε φωτογραφία σε τσαμπατζήδες που ψάχνουν έστω και για λίγη εικονική ικανοποίηση. Παίρνει Βιάγκρα για να παραμένει σε στύση και μαζεύει τα χρήματα σαν εργατικό μυρμήγκι. Αποστασιοποιημένος, ψυχολογεί τους πελάτες για να πάρει καλή βαθμολογία στην ιστοσελίδα που διαφημίζεται και επιπλέον φιλοδώρημα. Μια ζωή σε ένα αέναο κύκλο κίνησης, αναζήτησης, προσφοράς ηδονής, πληρωμής, αποζημίωσης με θετικά σχόλια, για να έρθει ο επόμενος πελάτης. Στεγνό από συναίσθημα, αλλά ζωντανό διήγημα, σαν την σεξουαλική πράξη του κεντρικού ήρωα. Εμπεριέχει μια μικρή αναφορά στην έρευνα του συγγραφέα για το αντικείμενο με αρκετό αυτοσαρκασμό.

Το τελευταίο διήγημα με τίτλο «Στο Λοιμωδών» αποτελεί μια ωραία νοηματική  συνέχεια του προηγούμενου. Εδώ ήρωας δεν είναι ο εργαζόμενος στο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης αλλά οι εποχιακοί ασθενείς. Η εισαγωγή με την ιστορία του Νοσοκομείου και τα κοινωνικοπολιτικά σχόλια για την χήρα του ευεργέτη και την συγκομιδή αφροδισίων από τους Έλληνες στρατιώτες στου Βαλκανικούς και τον Α’ΠΠ ως προϊόντα συνεύρεσης στα διάφορα πορνεία αλλά και «δώρο» βιασμών που έκαναν, δημιουργεί μια «εξυπνακίστικη» ατμόσφαιρα, γιατί η ανάγνωση της κάθε πράξης στην ιστορία είναι υποκειμενική.

Στον προθάλαμο των ιατρείων, η πόρνη με τα χαρακτηριστικά του Ανατολικού μπλοκ, ο κεντρικός ήρωας που την εποφθαλμιά έστω και ασυνείδητα ως ωραία γυναίκα. Ο συνεσταλμένος Πακιστανός, ο αστός μεσήλικας κύριος, ο κεντρικός ήρωας με την μόλυνση του ουροποιητικού, πιθανώς κάποια βλεννόρροια, από τα χαρακτηριστικά ή ίσως ουρηθρίτιδα, που ανατέμνοντας τον ιστό της μικρής κοινωνίας της αναμονής του Λοιμωδών, μελετά ενδελεχώς την «εισαγόμενη» πόρνη. Εκπλήσσεται από την σεμνή στην εμφάνιση εγχώρια. Φιλοσοφεί ανάμεσα στο τι επιτρέπεται να κάνει η σύζυγος, φίλη σε σχέση με την εκδιδόμενη για χρήματα, που υπακούει στους κανόνες  της  «Επέκτασης του πεδίου της πάλης» χωρίς όμως το συναισθηματικό τίμημα που αποτελεί την ουσιαστική πληρωμή για τον άνδρα σε μια σχέση. Αισθάνεται ανωτερότητα λόγω της «Πανεπιστημιακής» μόρφωσης, που λειτουργεί ως εφαλτήριο αλλά και βοήθημα για να «ρίξει» σε μια επόμενη κίνηση τις «υποδεέστερες» στην λογική του εκδιδόμενες. Ρατσιστής, με «αριστερές» αρχές, μοιάζει σαν ψάρι έξω από το νερό, όταν κολυμπά στην θάλασσα της αίθουσας της αναμονής που ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Ρουσό έχουν αντικατασταθεί  στον υπέρτατο βαθμό από τον Δαρβίνο.

Ο σχολιασμός του Πακιστανού που πηγαίνει σε πόρνες, γιατί ο δικές τους γυναίκες έχουν ηθική και δεν κάνουν τέτοια πράγματα… Ο θυμός και η έκρηξη της πόρνης, που αντιλαμβάνεται τον Μουσουλμανικό φανταμενταλισμό στο κορμί της και την άρνηση της ανθρώπινης ιδιότητας της στον κόσμο του Ισλάμ. Ο νεαρός από τις Δυτικές συνοικίες  εν δυνάμει « άνεργος» με κακόγουστο κινητό, που την θέτει μαζί  υπό την προστασία του, με τον σουγιά, από τον Πακιστανό. Ο αμήχανος και μόνιμα δίχως θέση κεντρικός ήρωας. Δένουν με τον καλοβαλμένο ηλικιωμένο που προτιμά το Λοιμωδών λόγω εμπειρίας αν και έχει την άνεση για καλύτερη περίθαλψη. Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία του Μουσουλμάνου, ο φόβος και η επιθετικότητα του «ρατσιστή» κατά τον κεντρικό ήρωα, νεαρού από τις Δυτικές συνοικίες, η απάθεια και η έλλειψη τοποθέτησης από τον ίδιο και τον αστό ηλικιωμένο.

Μια ξεκάθαρη αναφορά στην έλλειψη δράσης και κριτικής στάσης απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα της Ελληνικής κοινωνίας, από όσους έχουν την δυναμική να ξεχωρίζουν κίνητρα και αίτια από το αιτιατό. Η Ελλάδα του φόβου, παραδομένη στην ασθένεια, σε ένα προθάλαμο αναμονής ενός κτιρίου ευεργετήματος από εποχές που υπήρχαν ευεργέτες με την όποια κοινωνική συνείδηση. Η σήψη και η φθορά της Ελληνικής κοινωνίας, η εύκολη κριτική στον άλλο, για το επάγγελμα ,το χρώμα,  την κοινωνική τάξη του,  συγκεντρωμένα σε μερικές σελίδες. Η εξέταση θα αφήσει τον κεντρικό ήρωα με τις κοινωνιολογικές θεωρίες του μακριά από τη σκέψη του, καθώς ο πόνος της μπατονέτας  συλλογής δείγματος, στην ουρήθρα θα του υπενθυμίσει, την ανθρώπινη ύπαρξη του. Πίσω από τις κλειστές πόρτες των εξεταστηρίων, όλοι είναι ίσοι μπροστά στον θεράποντα ιατρό. Όμως η γυναίκα παραμένει αντικείμενο εκμετάλλευσης στον προθάλαμο, από προοδευτικούς, αστούς και μουσουλμάνους, γιατί η χειραφέτηση μένει μακριά από τις κατευθυντήριες γραμμές , όταν επεμβαίνει το φύλο. Ίσως μαζί μετά τα «Αστικά» το πιο δυνατό διήγημα, που αποκαλύπτει και αρκετά πράγματα για τις απόψεις του συγγραφέα για το σήμερα.

Δέκα διηγήματα για τον «κοινωνικό αυτοματισμό», μέσα από την εφαρμογή του στο επαγγελματικό πεδίο. Δέκα περιγραφές , άλλες εκτενείς άλλες σύντομες, που διεγείρουν κοινωνικά αντανακλαστικά, προκαλούν σκέψη και σε βυθίζουν σε πραγματικότητες, που ακόμη και να θες να απωθήσεις σε περιβάλλουν. Γραφή, δομημένη, λιτή, εστιασμένη και ένα βιβλίο που σε προκαλεί να το διαβάσεις και να σκεφτείς.

Ακούγεται συνοδεία του “Dark side of the Moon” (Pink Floyd)

 Chris Catena Rock City tribe-"Truth in Unity"

Chris Catena is an Italian singer I had the pleasure to meet in person in the early 00s. A voice similar to Glenn Hughes and a similar love for hard rock, funk and soul led to some interesting albums. Italian native Catena returns now with his latest  "solo"effort, after a long journey around cover albums,project albums and Italian rock albums. An album of vigar, vivid hard rock influenced a lot by bands like DEEP PURPLE, TRAPEZE, WHITESNAKE, and full of melody.He does his mall tribute to THE WHO IN "Who knew " Now he’s back with ‘Truth In Unity‘, the debut record of his new band CHRIS CATENA’s Rock City Tribe, formed with renowned guitarist Janne Stark (Locomotive Breath, Overdrive, Mountain) and featuring a list of  famous guests including Pat Travers, Doug Aldrich, Damon Johnson, Bumblefoot, Kee Marcello, Rowan Robertson, Ozz Fox, Tracii Guns, Bobby Kimball, Paul Shortino, Carmine Appice, The album includes some interesting covers (MOUNTAIN) but for the most of it, is hard rock that strikes you like a punch in the face and earn an honest TKO. Great return into the  mainstream Hard rock action, wont call it form, for one of the most underrated voices of our genre.

 

7,5

THE DIRTY DENIMS-"Ready, steady, go"

 THE DIRTY DENIMS-"Ready, steady, go"

A Dutch quartet with female vocals, that should have been raised in Australia. Dirty, amped up, fuzzed,distorted rock n roll with guts. Imagine AC/DC meet the RAMONES at a STATUS QUO concert to cover RUNAWAYS songs. Full of riffs, no brakes rock n roll to get you up from your seat, fist in the air and join the dance. From the blasting opener "Ready,steady,go' to "Last call for alcohol" the recipe is the same. Solid riffs, screaming vocals with a touch of melody and a steady rocking rhythm section.Add some great 60's organ to give at some songs like  "Too  much information",the garage sound we loved in the 60s and revived in the 90s and here you go. Don't go far away looking for a good hard rockin band with a touch of punk in its sound and lots of references to the good life at the bar or the gig. AIRBORNE have found the perfect band to open their gigs. Great rockin stuff...

7.5