Chris Catena Rock City tribe-"Truth in Unity"

Chris Catena is an Italian singer I had the pleasure to meet in person in the early 00s. A voice similar to Glenn Hughes and a similar love for hard rock, funk and soul led to some interesting albums. Italian native Catena returns now with his latest  "solo"effort, after a long journey around cover albums,project albums and Italian rock albums. An album of vigar, vivid hard rock influenced a lot by bands like DEEP PURPLE, TRAPEZE, WHITESNAKE, and full of melody.He does his mall tribute to THE WHO IN "Who knew " Now he’s back with ‘Truth In Unity‘, the debut record of his new band CHRIS CATENA’s Rock City Tribe, formed with renowned guitarist Janne Stark (Locomotive Breath, Overdrive, Mountain) and featuring a list of  famous guests including Pat Travers, Doug Aldrich, Damon Johnson, Bumblefoot, Kee Marcello, Rowan Robertson, Ozz Fox, Tracii Guns, Bobby Kimball, Paul Shortino, Carmine Appice, The album includes some interesting covers (MOUNTAIN) but for the most of it, is hard rock that strikes you like a punch in the face and earn an honest TKO. Great return into the  mainstream Hard rock action, wont call it form, for one of the most underrated voices of our genre.

 

7,5

THE DIRTY DENIMS-"Ready, steady, go"

 THE DIRTY DENIMS-"Ready, steady, go"

A Dutch quartet with female vocals, that should have been raised in Australia. Dirty, amped up, fuzzed,distorted rock n roll with guts. Imagine AC/DC meet the RAMONES at a STATUS QUO concert to cover RUNAWAYS songs. Full of riffs, no brakes rock n roll to get you up from your seat, fist in the air and join the dance. From the blasting opener "Ready,steady,go' to "Last call for alcohol" the recipe is the same. Solid riffs, screaming vocals with a touch of melody and a steady rocking rhythm section.Add some great 60's organ to give at some songs like  "Too  much information",the garage sound we loved in the 60s and revived in the 90s and here you go. Don't go far away looking for a good hard rockin band with a touch of punk in its sound and lots of references to the good life at the bar or the gig. AIRBORNE have found the perfect band to open their gigs. Great rockin stuff...

7.5

 "Ανατολικά της Δύσης" - Μίροσλαφ Πένκοφ (Αντίποδες)

Μια εκρηκτική μίξη Μυριβήλη, Καραγάτση, Κουστουρίτσα, Καζάν σε μια συλλογή  διηγημάτων, που αναδύουν έντονα το άρωμα, την ιστορία και την ένταση των Βαλκανίων σε κάθε λέξη τους.

Τα Βαλκάνια φιλοξενούν λαούς παραδοσιακά νικητές στις Βαλκανικές, ενδοοικογενειακές διαμάχες: Έλληνες, Σέρβους. Λαούς που δυνάστευσαν τα Βαλκάνια: Τούρκους και λαούς που επέλεξαν μόνιμα τη λάθος πλευρά στις αναμετρήσεις και η ιστορία τους «τιμώρησε» για αυτό, όπως είναι οι Βούλγαροι. Όμως όλοι οι Βαλκανικοί λαοί, ενώνονται από το ίδιο χώμα, το ίδιο νερό, το αίμα που έχει ποτίσει τη γη, τις θρησκείες που τους χώρισαν, τον πόλεμο που τους ωρίμασε, τα Εθνικά πάθη που τους δίχασαν, τη φτώχεια, τη μετανάστευση και το μίσος για τους υποκριτές πολιτικούς που τους ένωσε.

Χρόνια τώρα μαθαίνουμε την ιστορία από την πλευρά των Ελλήνων, μαθαίνουμε για τους Μακεδονικούς αγώνες, τον Παύλο Μελά, τους κακούς Τούρκους και τους ακόμη χειρότερους κομιταζήδες. Διαβάζουμε τον Μυριβήλη να γράφει για τους Βαλκανικούς και νιώθουμε δέος, για τους Μακεδονομάχους. Ο Πένκοφ με το εναρκτήριο διήγημά του, το Μακεδονία, μας βάζει σε ένα άλλο ιστορικό σύμπαν. Μια ιστορία αγάπης, έρωτα, σε μεγάλη ηλικία, που θυμίζει το  L'amour του Χαινέκε, με ιστορική διάσταση, που στοιχειώνει τον Έλληνα και τον Βαλκάνιο αναγνώστη, προκαλώντας  θέσφατα και απόψεις με τις οποίες  έχουμε γαλουχηθεί επί χρόνια.

Η δυναμική του Πένκοφ διαφαίνεται στην έλλειψη κάθε ίχνους εθνικισμού. Ο ήρωάς του ζητά τη λύτρωση από τον χρόνο, από την προσωπική δειλία, πολεμώντας έναν από χρόνια χαμένο αντίπαλο για την καρδιά της γυναίκας του. Αδυνατώντας να συμβουλεύσει την κόρη του, που βιώνει τον χωρισμό της, ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν και τον χαμένο αντίπαλο, το παρόν και τη γυναίκα του που χάνεται στην άβυσσο της άνοιας. Η σύγκρουση των κομιτατζήδων με τους Τούρκους σε ευθύ παραλληλισμό, με τον άνδρα που αρνείται τις ευθύνες του, μένει πίσω να προστατεύει τη μητέρα και το σπίτι του, αρνείται τον παραδοσιακό ρόλο του νεκρού ήρωα για αυτόν του ζωντανού «δειλού». Η γυναίκα του μήλο της έριδος σε ένα πόλεμο, που έχει χαθεί  χρόνια μαζί με τον αντίπαλό του, στο πεδίο μιας μάχης που ταπείνωσε τη Βουλγαρία. Η Μακεδονία, τόπος αγώνα, τόπος διεκδίκησης, τόπος ανάμνησης, για μια ζωή που χάθηκε και κερδήθηκε στο πεδίο των μαχών, αλλά και στο πεδίο του έρωτα.

Η πτώση του Ζίβκοφ και του ΚΚΒ, αποτελεί ακόμα ένα ορόσημο στη ζωή του σύγχρονου Βούλγαρου. Η αλλαγή από το Σοβιετικού τύπου κράτους σε μια άναρχη δημοκρατία, απασχολεί τον Πένκοφ σε επόμενα διηγήματα, είτε με τρόπο  κωμικοτραγικό, μέσα από τα μάτια ενός νεολαίου που ο πεσιμισμός, η άρνηση της κατάστασης τον οδηγεί μαζί με τον φίλο του να απεμπολήσουν κάθε ίχνος ταυτότητας ακόμη και τα ονόματά τους, για χάρη ψευδωνύμων, σε μια ζωή, που το σήμερα γίνεται ο βασιλιάς. Το εφήμερο, αντικαθιστά την ενατένιση του μέλλοντος, η κλοπή τη δουλειά και τη δημιουργία, ο φόβος για το αύριο, καθιστά το σήμερα αντικείμενο συναλλαγών. Η διάλυση της παλιάς τάξης του ΚΚΒ οδηγεί σε μια αναρχική δημοκρατία, με τον ελεύθερο πλέον πολίτη, σε μια διαρκή αναζήτηση του καλύτερου, να ακούει την κάθε σειρήνα του δυτικού τύπου κοινοβουλευτισμού. Οι παραδόσεις συνθλίβονται από το παρόν, που πατά στα μίζερα πόδια της επιβίωσης με κάθε μέσο και της άρνησης του παρελθόντος, σαν ιδεολογική πατερίτσα, σε κόσμους δίχως κανένα άλλο έρεισμα παρά την λαγνεία και λατρεία του χρήματος.

Η μετανάστευση κοινός τόπος των Βαλκανικών λαών, με τη μορφή, της νοσταλγίας, του νόστου για τη μητέρα πατρίδα ή της επιστροφής σε αυτή, για τη γιατρειά, αποτελεί μια ακόμη κυρίαρχη ιδέα στα διηγήματα του νεαρού Βούλγαρου, μετανάστη και αυτού για σπουδές. Το παρελθόν πληγώνει τη νέα γενιά, τη συντρίβει σαν μηλόπετρα. Στο «Αγοράζοντας τον Λένιν», ο διεθνισμός συναντά την οικογενειακή παράδοση, σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν το χάσμα που προκαλεί μια μετανάστευση στη χώρα της επιτυχίας, στις Η.Π.Α. Ο φόβος της μοναξιάς, οδηγεί σε επανεκτίμηση των αξιών, από τον εγγονό, που έχει αναζητήσει τον εαυτό του στη νέα χώρα, τη νέα γλώσσα αλλά και τον παππού, που έχει οχυρωθεί πίσω από το κομμουνιστικό του παρελθόν, το φόβο της αλλαγής και αρνείται ότι η κοινωνία και οι άνθρωποι εξελίσσονται. Η γλώσσα του αίματος, θα λυθεί από τη μοναξιά και η απόσταση θα γεφυρώσει δύο γενιές που δεν βρίσκουν το θάρρος να απεμπολήσουν το παρελθόν που τις στοιχειώνει για χάρη ενός καλύτερου μέλλοντος. 

Αντίστοιχα στη «Φωτογραφία με την Γιούκι», η πατρίδα, οι παραδόσεις, οι τσιγγάνοι, η οικογένεια θα γίνουν ο λόγος επιστροφής από το Σικάγο, στη Βουλγαρία και συνειδητοποίησης από ένα νεαρό ζευγάρι ενός Βούλγαρου και μιας Γιαπωνέζας, της αξίας της ζωής, της ανοχής και της λύσης των συνδέσμων με τη ζωή. Ο θάνατος ενός νεαρού τσιγγάνου σε ατύχημα ή από τον πατέρα του, θα φέρει το ζευγάρι αντιμέτωπο με την οικογένεια, τα έθιμα μιας φυλής που ζούσε πάντα στο περιθώριο των τσιγγάνων αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς και τα θέλω τους. Η υπέρβαση του ορίου της ανθρώπινης επαφής, η ζωντάνια των τσιγγάνων, το Βαλκανικό ταπεραμέντο τα μαντζούνια και η σοφία των ηλικιωμένων θα κάμψουν τις δυτικού τύπου αντιστάσεις και αποστάσεις της γιαπωνέζας, θα ρίξουν τις άμυνες του δυτικού κόσμου, μυώντας τους στον ανθρωπιστικό περίγυρο του Βαλκάνιου.

Στις Η.Π.Α θα λάβει χώρα και το «νυχτερινός ορίζοντας» μια ακόμη ελεγεία στον μετανάστη, που η ζωή ξεπερνά. Στην οικογένεια που διαλύεται από τις οικονομικές δυσκολίες. Στους δασκάλους που θα αλλάξουν με την επαφή τους με τη χώρα της αφθονίας. Ο άντρας θα παραμείνει ονειροπόλος προσπαθώντας να κρατήσει κομμάτι της παράδοσης ζωντανό στη κόρη του, που νιώθει πλέον περισσότερο Αμερικανίδα. Η πρώην γυναίκα του με τον Βούλγαρο, νέο σύζυγο της , γιατρό, θα ανταλλάξει την ταυτότητά της για στήθη σιλικόνης και την ευμάρεια του Αμερικάνικου ονείρου, οικτίροντας τον πρώην σύζυγό της, που παραμένει προσκολλημένος στις παραδόσεις της παλιάς πατρίδας. Ένας τυφώνας θα φέρει αυτόν, τον αμερικανό φίλο του και την κόρη του, αντιμέτωπους με τα στοιχεία της φύσης αλλά και την ανάγκη τους για επικοινωνία, πέρα και μακριά από τις παραδόσεις και τους φόβους της παλιάς και της νέας πατρίδας.

Σε ένα από τα πιο σκληρά διηγήματα του βιβλίου, "Το γράμμα", η εναλλαγή των γενεών, τα λάθη και οι συνέπειες, θα σκιαγραφήσουν μια ιστορία κοινωνικού δράματος, σε μια χώρα που τα πάντα και κύρια οι γυναίκες είναι προς πώληση. Ο κύκλος της κόρης που θα ακολουθήσει τα βήματα της μητέρας, που έχει απαρνηθεί ως πρόσωπο αλλά και ως συμπεριφορά θα είναι ταυτόχρονα μια ιστορία της Βουλγαρίας, που ξεπουλά τον εαυτό της από το Σοβιετικό πατερούλη στον  Άγγλο/Δυτικό χρηματοδότη, για να πετύχει να επιζήσει, υπό όρους και εξάρτηση.

Στο «Ανατολικά της δύσης» ο Κουστουρίτσα συναντά τον Σεπουλβέδα σε ένα διήγημα, γεμάτο Βαλκανικές παραδόσεις αλλά και τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και την πτώση του τείχους, που συντρίβουν ζωές και οικογένειες που χωρίζει ως άλλο τοίχος του Βερολίνο ένα ποτάμι Σέρβους και Βούλγαρους. Τα φυσικά σύνορα καταπατώνται κάθε βράδυ από ερωτευμένους και λαθρέμπορους, αλλά η κοινή  γιορτή μια φορά το χρόνο, τα κοινά έθιμα, η γλώσσα με μικρές παραλλαγές, δείχνουν ότι τα σύνορα είναι τεχνητά. Ο θάνατος ενώνει, η Δύση με τα αγαθά της παρασύρει σαν σειρήνα, το παλιό καθεστώς καταρρέει και θάβει στα συντρίμμια του ήρωες και εργάτες. Ο «μύτης» σπάει τις αλυσίδες που τον κρατούν δέσμιο στην παλιά πατρίδα, αναζητά τον έρωτα και την αποδοχή, που φοβήθηκε για χρόνια να κυνηγήσει και καταλήγει ξένος σε μια ξένη χώρα, σε ένα Βαλκανικό παραλήρημα, λέξεων, χρωμάτων, συναισθημάτων, που μόνο ο Κουστουρίτσα θα μπορούσε να οπτικοποιήσει.

Διηγήματα βγαλμένα από το χώμα των Βαλκανίων, γεμάτα αίμα, αγάπη, θυμό, οργή, χαμόγελα. Ακόμα και όταν ο Βούλγαρος φτάσει στις Η.Π.Α ακόμα και αν αλλάξει το όνομά του, παραμένει Βαλκάνιος, ζωντανός, φιλικός, καχύποπτος, θερμόαιμος, τίμιος, επαναστάτης  αλλά πάνω από όλα άνθρωπος. Ο Μυριβήλης, συναντά τον Άντριτς και γράφουν το σενάριο για την επόμενη ταινία του Κουστουρίτσα, με επιρροές από Καζάν, με θέμα τη Βουλγαρία. Γνώριμοι ήρωες, γνώριμα τοπία,  γνώριμες συμπεριφορές, μέσα από τα μάτια ενός γείτονα, που για χρόνια ήταν εχθρός, αλλά εδώ είναι το μεγαλείο της λογοτεχνίας. Αποδεικνύεται τόσο όμοιος με εμάς, τόσο ανθρώπινος και ο Πένκοφ, τόσο δυνατός συγγραφέας. Φορτισμένο συναισθηματικά, γνώριμο, εθιστικό, ένα καλογραμμένο Βαλκανικό μυθιστόρημα. Θα συγκινήσει τον καθένα από εμάς, που βλέπει με τα μάτια της ψυχής.

Διαβάζεται με συνοδεία τα Waterboys- Fisherman blues k Johnny Cash American recordings  III

 BIFFY CLYRO- "A celebration of endings"

 Alternative rock,pop with heavy guitars, whatever you might want to call them Scotish BIFFY CLYRO know how to pen a good song and most of the times more than one. In their new work, it's nice to find pieces of yourself, broken relationships, abandonment ,you name it they make a song about it and they make it pure, simple, addictive. They call 'Space" their more simple song. A song about breaking up and continuing your own journey, following your own path, still having feelings for your partner. If simplicity is present in this form then we are lucky BC have the bravery to put it out. A magnificent song, that has the luck to be supported by the unique vocals of the singer, a man who combines the best of the Brit pop and Alternative scene of the 90s in his vocal approach. I'm wondering if he could do a collaboration with MUSE what the result would sound like. For one more time, BC has found the way to make an album full of modern melodies that asks your attention and keeps you searching for the meaning of lyrics while enjoying its melodies. Songs like "Weird leisure', "Worst type of best possible", "Opaque' will haunt your stereo for some time.

7,5

 "Διαφανα Καλειδοσκόπια"-Στέλιος Μπασμπαγιάννης (Εκδόσεις Oasis)

 

 Το πρώτο μου και σίγουρα οχι τελευταίο βιβλίο μου

"Φιλία, αγάπη, φόβος, απληστία, μοναξιά, συλλογικότητα, ισότητα, απόρριψη, διαφορετικότητα, απώλεια, αναζήτηση, πίστη, προσπάθεια, τόλμη, ελευθερία.
Όλα συνυπάρχουν στην πολυπρισματική ζωή μας.
Όλα αντανακλώνται στον καθρέφτη του εαυτού μας.
Δέκα τρυφερές και εμπνευσμένες ιστορίες δοσμένες σαν παραμύθια.
Δέκα πολύχρωμες αλληγορίες ενσυναίσθησης για την ανακάλυψη του διάφανου εαυτού μας!"...από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Το πιο σωστό θα ήταν να μην το παρουσιάσω καθόλου, αλλά ποτέ δεν δήλωσα «σωστός». 

Παραθέτω λοιπόν το κείμενο της παρουσίασης του Γιώργου Πολιτόπουλου από το «Flight Of Pegasus»: «Προφανώς ο συγγραφέας γνωρίζει ότι η απόδραση από το μελό είναι πάντα ζήτημα ύφους, όπως επίσης ότι αρκεί η δύναμη μιας ιστορίας για να επιβάλλει τη μορφή και τον τόνο της αφήγησης. Ο ίδιος πάντως, για δέκα δικές του, επιλέγει τη φαινομενικά αθώα φόρμα του παραμυθιού προκειμένου να καμουφλάρει τη σοβαρότητα των θεμάτων που πραγματεύεται. Χρησιμοποιώντας τον ανθρωπομορφισμό και την αλληγορία μιλά για παρεξηγήσεις, απορρίψεις, αποσύρσεις, πένθη. Επεκτείνει το πανάρχαιο τέχνασμα σε άψυχα αντικείμενα, παραδέχεται τον όποιο διδακτισμό υποδηλώνει η όλη μετάθεση, ενώ με την απλότητα της έκφρασης ρεγουλάρει την αντιστρόφως ανάλογη φόρτιση που αποδίδει σε κάθε ιστορία. Εσείς, που αναγνωρίζετε στη λεγόμενη παιδική λογοτεχνία τη σημασία του πλαισίου και των πρωτότυπων χαρακτήρων, ξέρετε ότι δικαιολογούνται κάποια άλματα στη δράση, ότι χρειάζονται χτυπητές εκπλήξεις και καταλήξεις για να διεγείρουν την προσοχή των μικρών ακροατών και αναγνωστών. Δηλαδή, μην αιφνιδιαστείτε, όταν διαβάζοντας το βιβλίο, διαπιστώσετε ότι σας συμβαίνει αυτό το τελευταίο, παρόλο που αντιλαμβάνεστε τα προηγούμενα». 

 HEATHEN SONS-"Born to lose"

New Southern bands tend to have influences that distant themselves from the classic Southern sound.HEATHEN SONS have the sensitivity of Nashville songwriters, blend with the melancholy of Bruce Springsteen and the Southern harmonies of bands like THE OUTLAWS, DOC HOLIDAY, BLACK CROWES, DRIVE BY TRUCKERS. The so-called college Southern rock finds here a strong contestant for the crowd. A very strong album (inspired partly  by the death of the first born son of the singer Josh Huggins) that really captivates the listener with its melancholic melodies and the strong, expressive voice of the singer Josh Huggins. Ryan Adams,Kings of Leon, artists at the far left of the modern alternative rock/americana sound are among their described influences but the guys are far more original and not the typical bunch of whining college boys who dream of becoming cowboys.

If you like your bourbon straight, you work 9-5 in the big city, the future seems bright only on Friday night and you want a good companion, for the night before you take your children from your ex for another parental weekend, get a copy of this album. It might travel you to the beaches of life where you landed to conquer the world and your dream crashed, a few decades earlier. Special mention to the guitar sound of the album that reminds a lot of the mighty GEORGIA SATELLITES at their mature days.

8

Jane Harper- «Ξηρασία» (Μεταίχμιο)

 

Jane Harper- «Ξηρασία» (Μεταίχμιο)

 

Αυστραλία, ξηρασία ετών και ένας αστυνομικός της δίωξης του οικονομικού εγκλήματος, επιστρέφει από την μεγαλούπολη στην Κιβάρα, μια αγροτική κοινότητα που έχει πια εξαντληθεί υλικά και ηθικά, από την συνεχιζόμενη έλλειψη νερού. Ο ντετέκτιβ Φαλκ, έφυγε έφηβος ακόμα, με τον πατέρα του, για να αποφύγει την κατακραυγή για τον θάνατο/αυτοκτονία μιας φίλης και συμμαθήτριας του, της Έλι Ντίκον. Ο θάνατος του καλύτερου φίλου του και συμμαθητή του Λιουκ, μαζί με την οικογένεια του τον φέρνει πίσω στην πόλη μερικές δεκαετίες αργότερα, για να βοηθήσει στην εξιχνίαση του ομαδικου θανάτου και να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος.

 

Η Χάρπερ, γράφει με κοφτή γραφή, δίχως πολλά γλωσσικά παιχνίδια, αλλά με εμμονή στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Η άπνοια, η υγρασία και το αγροτικό περιβάλλον της μικρής επαρχιακής πόλης με τη μυρωδιά από τα ξερά χόρτα και τα πρόβατα, τρυπώνουν στο πετσί του αναγνώστη, μαζί με την αίσθηση του ήλιου που κατατρώει την αγροτική κοινότητα που προσπαθεί να επιβιώσει. Οι προσπάθειες του Φλακ να βρουν το αίτιο της αυτοκτονίας του συμμαθητή του, που μαζί του πήρε την γυναίκα του και το ένα από τα μικρά παιδιά τους, εκτελώντας τους με την κυνηγετική του καραμπίνα, θα φέρουν στην επιφάνεια την παλιά ιστορία που τους συνδέει. Ο θάνατος της Ελι Ντίκον, θα αποτελέσει μια έρευνα, μέσα στην έρευνα, που θα εμποδίσει τον Φαλκ να εστιάσει στην αλήθεια  αλλά θα τον κάνει να αναδημιουργήσει το παρελθόν και να προσπαθήσει να απαντήσει σε ερωτήματα, που έθαψε με την βιαστική φυγή του από την πόλη, δεκαετίες πριν.

 

Η ατμόσφαιρα, της μικρής Αυστραλέζικης κωμόπολης, που θυμίζει κάτι από σπαγγέτι γουέστερν, με το πανδοχείο, μπαρ να αποτελεί το κέντρο των κοινωνικών συναντήσεων, μαζί με το σχολείο, αναπαράγεται πολύ πειστικά από την Χάρπερ. Ο κεντρικός της ήρωας, δεν είναι ο άνθρωπος του νόμου, με το ερευνητικό δαιμόνιο και το όπλο. Είναι ένας άνθρωπος που μαθημένος από το ηλεκτρονικό έγκλημα, εστιάζει στην λεπτομέρεια. Στη διάρκεια της έρευνας, θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του, το παρελθόν του και θα μας παρουσιάσει την ιστορία του μαζί με τον φίλο και συμμαθητή του Λιούκ. Θα καταφέρει να βρει εν μέρει την ειρήνη που επιθυμούσε, αλλά τα αποτελέσματα της έρευνας του, θα ανατραπούν σε ένα μυθιστόρημα, που κρατά έξυπνα την πλοκή πυκνή, περισσότερο σε επίπεδο δράσης και λιγότερο χαρακτήρων. Σαν σωστό Αυστραλέζικο δημιούργημα, η «ξηρασία» έχει ένταση, πάθος, απλότητα στη δομή και χαρακτήρες, μονοκόμματος αλλά απρόβλεπτους. Σαν τραγούδι των AC/DC, ROSE TATTOO σε συνεπαίρνει με τον ρυθμό του και λιγότερο με τις λεπτομέρειες του.

 

Μέσα από μια σειρά ανατροπές, ακόμα και όταν η ιστορία εξελίσσεται προς μια εμφανή κατεύθυνση,  με χαρακτήρες που κουβαλούν ένα παρελθόν, που θέλουν να κρύψουν κάτω απο την ξηρασία της μικρής πόλης, η Χάρπερ με δεξιότητα και μέσα από το παρελθόν του Φαλκ, δομεί ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, μεταφέροντας το βάρος από το σήμερα στο χθες, διατηρώντας τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Όταν  φτάσει το τέλος, η αλήθεια θα αποκαλυφθεί. Θα είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν θα είναι λυτρωτικό και σίγουρα θα κρατήσει τις ανατροπές μέχρι την τελευταία σελίδα, δίνοντάς επιπλέον πόντους απόλαυσης , σε όσους έχουν συνηθίσει με τον πιο γραμμικό χαρακτήρα της Σκανδιναβικής λογοτεχνίας. Σε αντίθεση λοιπόν με τη σχολή Νέσμπο, εδώ έχουμε ένα βιβλίο που τείνει περισσότερο προς τη σχολή Πελεκάνος, λιγότερο βίαιο, όμως και εξίσου εγκεφαλικό, στον τρόπο που αποδομεί τα στοιχεία και ανασυνθέτει την εικόνα. Όλα αυτά δοσμένα μέσα σε μια πόλη που αποσυντίθεται αργά όπως και οι άνθρωποι της από την μακρόχρονη υγρασία.

 

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση από τους αντίποδες, που αφήνει ελπίδες για συνέχεια και τον ακροατή διψασμένο.