Lucero- "When you found me"

I've been listening to this album for the last few months and still can't find the way to start the review. Ive read they think of LUCERO as modern americana, country or whatever. The opener 'have you lost your way' starts with a PINK FLOYD ish repeating mesmerizing riff and an escalating voice and the album goes from there, everywhere. Modern 90s rock, desert rock, americana, outlaw country, ballads, songwriting , roots music, blues, are all here in a unique blend. Sometimes albums work as they should .You need to listen to them to make your own mind and again. It is personal.Lucero has elements of AOR in the way Steve Jones got on his first solo album "Mercy". listen at "Outrun the moon" a pop oriented , beat driven song that longs for airplay. With a different remix it could be a maistream hit.

 Lucero are blessed with some astonishing songwriting ability ,listen to th aforementioned song , "Coffin nails' ', "All my life" the raunchy "Good as gone" and the excellent DIRE STRAITS ish "Back in Ohio". The addictive melodies and the songs, something missing from artists in our days,along with the from the depth of the heart feelings, make a modern country/americana/roots music album that leaves you longing for more.

8

 

LA maybe- 'Dirty damn tricks"

AC/DC will live forever through bands like LA MAYBE.A six piece  band from Carolina, who lay low their guitars and fuse the intensity of ACDC with the harmonies of DEF LEPPARD at the backing vocals. From the riff-oriented "Mr. Danger" the organ at the background tries to diversify the song from what it really is, a dirty, sleazy ballroom boogie. What I like in bands like LA maybe is that they take the ACDC infused Sunset strip scene and give it a good kick in the ass as it was done by bands like CIRCUS OF POWER, LITTLE CAESAR, CRY OF LOVE with a Southern twist, listen to  "Peace of mind" or the soulful ballad of 'When i m gone". They keep the intensity of the music but they infiltrate it through the darker sides of the big city and the Southern gothic leaving the debauchery of the big streets for the old rockers who read "Dirt' and cry. 

 

 

 

This is rock n roll for the 21st century, hungry to rise on the top but skinny and agile, with the eye of the hunter and not the addict stone cold look. "Sucker punch" says it all ,"I've got no time to lose" so dance with LA maybe and the devil or go and listen to your old CRUE records, imagine time stopped back in 1988. Bad luck folks, if you think so. The clock is ticking and along with LITTLE CAESAR and COP, bands like LA maybe are here to conquer the clubs and if coronavirus ends at some point arenas. They got the hooks, the songs, the attitude and they live to rock. In my opinion they deserve to get recognition.

 

7,5

Song of the week -Volbeat - Wait A Minute My Girl

 Song of the week

 

 

Volbeat - Wait A Minute My Girl

VOLBEAT – WAIT A MINUTE MY GIRL (OFFICIAL LYRIC VIDEO) Check out the new VOLBEAT lyric video “Wait a minute my girl”. The Song is available for streaming here: https://umg.lnk.to/WAMMG_DF 

Produced by Jacob Hansen with Michael Poulsen 

Mixed by Jacob Hansen 

Lyrics and music: Michael Poulsen 

Video Animated by Shan Dan Horan 

Follow VOLBEAT: https://www.volbeat.dk/  

https://www.instagram.com/volbeat/  

https://www.facebook.com/volbeat  

https://twitter.com/volbeat  

https://www.tiktok.com/@volbeat/

 

"Νορμανδία  D Day"-  Τζάιλς Μίλτον (Εκδόσεις Μίνωας)
 
 

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το συγκεκριμένο βιβλίο. Μεγαλωμένος όπως οι περισσότεροι στην ευμάρεια και την ειρήνη του Ευρωπαϊκού ελεύθερου, Δυτικού κόσμου, μετά το 70, με μόνη επαφή με τον πόλεμο ,την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όταν είδα την επιστράτευση μικρό παιδί και τα Ίμια, όταν και υπηρετούσα ως κληρωτός, έμαθα να θαυμάζω τα όπλα σαν αντικείμενα, και να διαβάζω την ιστορία, σαν χόμπι. Ταινίες σαν τη «Διάσωση του στρατιώτη Ραιαν» ήταν περισσότερο «διασκέδαση» στην μεγάλη οθόνη, παρά συναγερμός για το αιματοκύλισμα που ήταν για πολλούς νέους ανθρώπους ο ΒΠΠ. Η επιθυμία μου, να γνωρίσω την αλήθεια, μέσα από τις διηγήσεις από πρώτο χέρι των συμμετεχόντων στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, που σφράγισαν τον 20αιώνα, με οδήγησε να διαβάσω το βιβλίο του Τζάιλς Μίλτον. Εδώ θα έπρεπε να σταματήσω.

 

Σπάνια συγγραφέας, συγκεντρώνει πρωτογενείς μαρτυρίες, από όλες τις πλευρές, απλών στρατιωτών και αμάχων και τις ενσωματώνει σε ένα αφήγημα, δίχως τοποθέτηση πολιτική, παρά μόνο ανθρώπινη. Σπάνια ο ηρωισμός του να επιζήσεις αναδεικνύεται στο μέγιστο προτέρημα και αγαθό, σε ένα κόσμο που οι άμαχοι, είναι παράπλευρες απώλειες για τους συμμάχους. Σπάνια ,νιώθεις την απόγνωση του νεαρού από τις Η.Π.Α που υποψιάζεται συμμετέχοντας στο πρώτο κύμα της απόβασης στην ακτή Ομάχα, ο,τι δεν θα ζήσει και το συνειδητοποιεί σε ένα αποβατικό γεμάτο θαλασσινό νερό και εμετό, λίγο πριν ξεψυχήσει, δευτερόλεπτα μόνο από την στιγμή που θα ανοίξει η ράμπα του αποβατικού. Αίμα, πόνος, σπλάχνα χυμένα, κρανία ανοιγμένα, γραφικοί αξιωματικοί και φιγούρες από ταινίες, αλλά πάνω από όλα απόγνωση, για τον επερχόμενο θάνατο. Η συγκλονιστική στιγμή που ο διοικητής του Γερμανικού πολυβολείου, λυπάται τους προς αποβίβαση Αμερικάνους αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα της θέσης του αλλά και ότι απέναντι του έχει ανθρώπους. Οι Αμερικανοί κυρίως που επιζούν και  δεν λυπούνται  κανέναν, γιατί δεν υπάρχει χώρος και διάθεση για αιχμαλώτους. Οι Γερμανοί που αποδεικνύονται, Ρώσοι, Αλσατοί, Πολωνοί, ο,τι έχει συμμαζέψει το συνονθύλευμα του Γερμανικού στρατού από φίλους και εχθρούς, για να επανδρώσει τα πολυβολεία. Η στάση σε πολυβολεία κατά των Γερμανών αξιωματικών. Ο Βρετανός Λόρδος Λόβετ, ο καταδρομέας, που με τον μουσικό του σύντροφο  με τη γκάιντα, εμψυχώνει τους αποβιβαζόμενους Βρετανούς κομάντο, ενώ οι Γερμανοί θεωρούν τον μουσικό ,πνευματικά καθυστερημένο και τον αφήνουν ανενόχλητο.

Ο Στρατηγός Μπράντλει, διοικητής της απόβασης ,που δεν έχει πληροφορίες για ώρες γιατί η τεχνολογία τους προδίδει και οι ασύρματοι δεν λειτουργούν. Αίμα, καμένες σάρκες, διαμελισμένα πτώματα, σκληρότητα ως τρόπος και λόγος επιβίωσης, Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές που πολεμούν ενάντια στα πάντα, ανακαλύπτοντας, ότι τα γούεστερν είναι ηρωικά μόνο στην μεγάλη οθόνη. Υπερφίαλοι Γερμανοί αξιωματικοί, γυναικάδες, που βρίσκουν την μοίρα τους, έρμαια της τρυφηλής ζωής του Δυτικού μετώπου. Διοικητές τεθωρακισμένων που μαθαίνουν την αξία του αντιπάλου στο πεδίο. Ρόμελ, Χίτλερ Βερολίνο, η αγκύλωση του Γερμανικού  αμυντικού δόγματος στις μονομανίες του Χίτλερ αλλά και η απόγνωση του επιτελείου του Ρόμελ, που πρώτοι αντιλήφθησαν τη δυναμική της απόβασης.

Η πόλη της Καν ,ένα ανθρώπινο θυσιαστήριο αμάχων ,στο βωμό της τελικής νίκης των συμμάχων. Η απόγνωση των Γερμανών διοικητών ,όταν βλέποντας την πόλη ισοπεδωμένη, αντιλαμβάνονται την αποφασιστικότητα των συμμάχων. Ένας πόλεμος πιλότων, διοικητών αρμάτων μάχης, ευγενών και απλών στρατιωτών, που δεν θα ξαναδούν τους δικούς τους, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, από την έναρξη της απόβασης. Το βιβλίο είναι ένα εκτενές ιστορικό των ημερών πριν την απόβαση, των προετοιμασιών, των αναβολών λογω καιρού αλλά και της πραγματικότητας. Μια ομάδα ανδρών σε τρέιλερ από τη μια πλευρά και πολυτελείς πύργους από την άλλη, θα θυσιάσει τον ανθό της Ευρωπαϊκής νεολαίας, το πρωινό της 6 Ιουνίου του 1944, για να έχουμε την ενωμένη Ευρώπη μόλις μια δεκαετία αργότερα, υπό την σημαία του ΝΑΤΟ.

Η μαρτυρία του βρετανού βατραχανθρώπου για την Ομάχα, με το αίμα και το πετρέλαιο, να έχουν σχηματίσει ένα φιλμ στη θάλασσα, αρκεί για οποιονδήποτε, να προτιμήσει να δικαιώσει αντιρρησίες συνείδησης παρά να ζήσει τέτοιες στιγμές κόλασης. Είμαι πεπεισμένος ότι ο όρος μετατραυματικό στρες, θα μπορούσε να δοθεί ακόμη και σε αναγνώστες του βιβλίου. Ο Μίλτον μαέστρος στο να συνδυάζει μαρτυρίες και τα ιστορικά γεγονότα, γράφει ένα βιβλίο, που σε ωθεί στο επόμενο κεφάλαιο, όπως οι συνθήκες εξώθησαν τους αλεξιπτωτιστές να πολεμάνε 13 ώρες μέχρι να εγκατασταθεί το πρώτο προγεφύρωμα. Σου μεταφέρει το άγχος του να πετύχει η επιχείρηση, σε κάθε τομέα. Σε συγκινεί με την ιστορία των Καναδών αδελφών αξιωματικών, που θα θεωρήσουν ο ένας τον άλλο νεκρό μέχρι να συναντηθούν σε ένα Αγγλικό νοσοκομείο ,μέρες μετά. Σε βάζει στη θέση των Γερμανών νεοσύλλεκτων που θαυμάζουν τις αγελάδες, αλλά θα κληθούν να αδειάσουν τα πολυβόλα τους στους συμμάχους, πρώτη φορά σε ανθρώπινο στόχο. Σου μεταφέρει την αγωνία των αμάχων που εγκλωβιστήκαν στην εμπόλεμη ζώνη, τον φόβο αλλά και των ηρωισμό κάποιων.

 

Το βιβλίο κάνει τη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν να φαίνεται σαν ταινία κινουμένων σχεδίων τους Μπόλεκ και Λόλεκ. Αλλά μόνο όταν φτάσεις στη βιβλιογραφία θα καταλάβεις τη δουλειά του συγγραφέα. Ενός ανθρώπου που ο πεθερός του είχε πολεμήσει ως διαβιβαστής στην Βερμαχτ. Απόλυτα κυριος του έργου του, κρατά αποστάσεις. Μιλά για τους Γερμανούς αρματιστές με τα εγκλήματα πολέμου που είχαν στην πλάτη τους από το Ανατολικό μέτωπο που θα πολεμήσουν γιατί βλέπουν την Νέμεση να έρχεται .Για την ανικανότητα, τον φόβο και την αποτυχία της Αμερικανικής διοίκησης στην Ομάχα, που χρειάστηκε τον προσωπικό παράγοντα ,δύο αξιωματικών για να τολμήσουν να απεγκλωβιστούν. Την διαφορά εκπαίδευσης των ειδικών δυνάμεων που είχαν ελπίδες επιβίωσης, σε σχέση με αυτές των απλών στρατιωτών, που ουσιαστικά ήταν τροφή για τα πολυβόλα και πυροβόλα. Τις αστοχίες του ναυτικού και της αεροπορίας σε θέματα προετοιμασίας και καταστροφής στόχων. Πάνω από όλα όμως μιλάει για τον μεγάλο συμμετέχοντα στην μεγάλη απόβαση, τον άνθρωπο και αφιερώνει πολύ σωστά το βιβλίο σε όσους υπηρέτησαν.

 

Βιβλίο ποταμός, εικόνας, συναισθήματος, αποδομεί την ηρωική εικόνα του πολέμου, τον απογυμνώνει ως το μεδούλι και θέτει ερωτήματα, που μόνο όσοι υπηρέτησαν εκεί, έχουν το δικαίωμα να απαντήσουν. Απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φίλο της ιστορίας και ειδικότερα  του ΒΠΠ.

 

The Dust coda- "Mojo skyline"

 

 

Classic rock in modern wrapping.?The best of the FOO FIGHTERS melodic sensibility, the vulgar charm of BLUR , the guitars of THE CULT and a twisted love for 70s Hard rock,especially LED ZEPPELIN in a band that could teaze an angel to drop his wings and grab a beer. In your face Hard rock with pop sensitivities in an album full of power and sweat. From the opener "Demon" to "Jimmy two times" and "Limbo man" DUST CODA play all the cards and win every time. Songs like "Limbo man" have MONSTER MAGNET essence in a more fashionable way. DUST CODA are the evolution of the typical stoner/ retro heavy rock band to a band that plays modern heavy rock with some interesting 70s twists. 

 

 

 

DUST CODA are in no way revivalists. You can listen the Australian influences at songs like "Jimmy two times' but you can listen also to the 90s rock bands like REEF, TERRORVISION been all over the album bringing the alternative swing to the traditional hard rock sound. "Bourbon pouring" has the BLACK CROWES essence but not the Southern charm of the Robinson brothers, just a deposition of soul and stripped down melody to carry you away. The closing "Its a jam" is what Mr Plant should listen to leave his country obsessions away and come back on track. Classic rock for the 21st century they say.I strongly disagree. Modern heavy rock that is based on the sound of the 80s/90s to bring heavy rock to the 21st century bored youth, with edge riffs and gravel soaked vocals.

 

 

7,5

 Dirty Honey- Dirty honey

US  classic rock revivalists are a strong trend that goes back to the days of BLACK CROWES up to our days with bands like RIVAL SONS,  GRETA VAN FLEET,   and DIRTY HONEY.  A quartet that oozes SMALL FACES, HUMBLE PIE, QUIREBOYS and 70s swinging Hard rock but coming from LA. Tight hard rock with the soulful vocals of Marc Labelle and some decent blues rock guitar that screams Angus Young and Billy Gibbons from John Notto. 

If you are looking for the next big thing, move on. These guys are a true rock n roll band that in their debut album in 30 minutes they blend rock, soul and blues and already have their first outstanding song in 'California Dreamin' although i prefer the slower and more down to their knees 'Another last time". When tradition meets talent you have an album to drink with and sing along. Great work gentlemen.

7,5

 The blind pilots-" All kinds of crazy"

Aussie blues rock band from Sidney with stoner overtones and some 70s hard rock influences. "Take me home" could be on a LED ZEPPELIN album while "Midnight" starts with some crazy harmonica and delivers the goods. Chicago blues, Texas blues, 70s hard rock all together fused with the power trio tradition at an amalgam of  sound that keeps the mojo workin. No frills just thrills in your face guitar driven blues rock with razor sharp riffs. A quartet that delivers a blues based sound with a desert flavor. Kinda a 60s blues band landed in Seattle in the mid 90s and got a Sub Pop deal. 

You can hear the same influences that made George Thorogood a blues man favorite but the Ausies got a more modern approach, sonically and the vocals are in a way reminiscent of the great lost heroes of the blues/alternative rock unsung heroes ,SISTER DOUBLE HAPPINESS. So if THE BLIND PILOTS are your cup of trea,trust me they'll take you to a real unforgettable flight filled with heavy distorted twelve bar guitars and harmonicas screaming like hungry hyenas.

 From the Australian desert to the Texas wastelands and all in between the honky tonk bars, these guys know their work and the music pours like bourbon whiskey at a bachelor party from yuppies with platinum American express credit cards. Crash with THE BLIND PILOTS and fly away.

7