Chris Stapleton- 'Starting over"

A new album from the Country/Soul/Rock superstar and another direct hit. Stapelton came to my attention years ago by a friend and then by various articles in the press. Listening to his albums ,I discovered as most of us a soul mate. A man who could put in one song, a girl, a bed, a bottle of whiskey and loneliness and still have you smile by the end of it. In his new work his mind is all around the place from country songs "Starting over" to rock n roll hillbilly wrecking balls "Arkansas" or laid down, broken hearted ballads like "Cold". Stapleton has a gift, his voice and knows how to take advantage of it. Like an emotional rollercoaster this album travels you from low down "Cold" to high ,up the sky "Devil makes me think twice", "Worry Be gone". 

He wears his heart on his sleeve and talks about real life situations ,everyday break ups, downs, and gets more human, than the most. Don't expect him to reinvent country rock. His influences are all around the place, country, 70s rock, soul and he delivers songs as a real songwriter. He could sing along with a guitar or with a symphonic orchestra backing him up and the result will be the same.  A glowing performance from heart, filled with soul.

 

 

 

7,5

«Φλόγα που σιγοκαίει» Philip Kerr (Κέδρος)

«Φλόγα που σιγοκαίει» Philip Kerr  (Κέδρος)

Ο  Φίλιπ Κέρ, συνεχίζει την περιήγηση του στον μεταπολεμικό κόσμο και ειδικότερα στην Κεντρική και Λατινική  Αμερική, παρέα με τον αγαπημένο του αντι ήρωα των ντετέκτιβ, Μπέρνι Γκούντερ. Βασανισμένος από το παρελθόν του, πληρώνει την κατάδοση του ως ναζί , από τους ίδιους συντρόφους που τον μίσησαν για την ακεραιότητα του και την άρνηση του να συνεργαστεί με το Ναζιστικό καθεστώς.

Φυγάς, καταφτάνει στο Μπουένος Άιρες για να γνωρίσει την τοπική φιλοξενία των αστυνομικών αρχών, των υπηρεσιών ειδικής ασφάλειας αλλά και του ίδιου του Περόν και της συζύγου του. Η Εβραϊκή κοινότητα της διασποράς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο αντισημιτισμός αλλά και οι συγκρούσεις και η καχυποψία μεταξύ των πρώην ναζί που έχουν βρει καταφύγιο στην φιλόξενη Αργεντινή, θα αποτελέσουν το πεδίο δράσης του. Φορώντας ξανά το κοστούμι του αστυνομικού, στην υπηρεσία του Περονικού καθεστώτος, θα ψάξει για έναν κατά συρροή δολοφόνο, που φαίνεται τον είχε απασχολήσει στα πρώτα χρόνια εμφάνισης  των Ναζί και μόλις πήραν την εξουσία στο Βερολίνο. Κλασικά φλας μπακ του Κερ, σχολιασμός της Γερμανικής κοινωνίας και της Βαϊμάρης  με την ελευθεριότητα των ηθών, την διαφθορά και την διαστροφή, σεξουαλική κύρια σε αντίστιξη με την επίπλαστη ηθική των ανερχόμενων ναζί. Συνδετικό ιστός οι δολοφονίες, νεαρών κοριτσιών  με ανατριχιαστικό τρόπο που θυμίζει Τζακ τον Αντεροβγάλτη.

Ο Κέρ, περιγράφει τις ομοιότητες της μεταπολεμικής Αργεντινής, με την Ναζιστική Γερμανία αλλά και τους βασικούς του ήρωες, αμετανόητους Ναζί, όπως ο διαβόητος Γιόζεφ Μένγκελε ,που ταπεινώνονται σε χειρωνακτικές εργασίες για να επιβιώσουν, παραμένοντας νοσταλγοί της «μεγάλης ιδέας» σε σχέση με κάποιους που συνειδητοποιούν ότι το  τέλος του πολέμου τους γκρέμισε από την θέση ηθικής ανωτερότητας που μόνοι ανέβηκαν πατώντας στα πτώματα εκατομμυρίων ανθρώπων που διέφεραν στην φυλή ή το θρήσκευμα ή τις σεξουαλικές πεποιθήσεις. Άνθρωποι που ζουν πλέον μέσα το φόβο, μην αναγνωριστούν και καταδιωχθούν από τις Η.Π.Α, το Ισραήλ ή κάποια από τις χώρες που έδρασαν ή τους ανθρώπους που βασάνισαν. Ο Γκούντερ, παραμένει σκληρός εξωτερικά, αλλά στην πράξη και την ουσία ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος, τυραννισμένος από το παρελθόν του , με μια έντονη επιθυμία να αγαπήσει και να αγαπηθεί, πάθος για τις ωραίες γυναίκες, την ωραία ζωή και τη ζωή γενικότερα.

Με μια ιστορία που ξεκινά από τα καταγώγια του Βερολίνου, περνά από το Μόναχο και φτάνει στις επαρχίες της μεταπολεμικής Αργεντινής, ο Κερ, δουλεύει αριστοτεχνικά τις ανησυχίες του ήρωα του, αναμιγνύοντας πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα και ανιχνεύοντας στους ήρωες του αρετές πέραν του συνηθισμένου αλλά και του απαραίτητου ενστίκτου της επιβίωσης. Ταυτόχρονα εμπλέκει την περιουσία που συγκέντρωσε το Ναζιστικό κόμμα από τα θύματα του και εξαφανίστηκε μετά τον πόλεμο σε ένα παιχνίδι δολοπλοκιών που κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Δύο ιστορίες στην τιμή μίας. Ένας άντρας που ο πόλεμος έχει σημαδέψει, σε μια χώρα που είναι πολύ πιο σκοτεινή και λυπημένη από όσο δείχνει με την πρώτη ματιά. Ένα αργό, παθιασμένο αργεντίνικο τάνγκο με το Μπέρνι να εκλιπαρεί για μια ζωή, που του χαρίζεται από συμπτώσεις και λυτρώνεται μέσα από τυχαία περιστατικά. Όργανο στα χέρια ενός ακόμη απολυταρχικού καθεστώτος, θα επιβιώσει ή θα χαθεί λίγο πριν το τελευταίο ποταμόπλοιο αναχωρήσει για την γειτονική χώρα.

Ερωτήσεις που θα σας κρατήσουν το ενδιαφέρον σε μια καλοδουλεμένη περιπέτεια, ενός άνδρα που έζησε πολλά και περιμένει πολύ λίγα.

 

 SMALL TOWN TITANS-"The ride"

These trio of Pennsylvania rockers really put the word modern heavy rock into perspective. They got the groove, the BLACK SABBATH meet the RHCP groove, slow, doomy,sludge and funky, the screaming  big, fat guitars that could turn them into a stoner band or SKID ROW at their heights and most and above all the vocals that are penetrating your brain. "The man' is a modern rock anthem that screams for airplay. Don't really like to compare bands but THERAPY in the "Troublegum" days are along QOTSA, ALTER BRIDGE, CREED among the easy spotted influences with a small touch of PEARL JAM and the rock side of REEF. The main issue is that SMALL TITANS are more than the sum of the things that remind of. They are modern heavy rock beast with alternative touches. A band ready to conquer the US radio. 

 

Full of blasting guitars and a rhythm section that could storm every stage. "Behind the stage","Universal limits" and the addictive opener 'Ruffling feathers"are samples of their music identity, in your face, devastating numbers. Blending heavy rock with traditional sounds and a leading voice that needs arenas to scream, they' re the rock of the 21st century, keeping their rock roots in touch. Melancholy, passion, emotional big hearted riffs and melody flows all around in this work that will please every heavy rock fan who likes his drink at a bar with decent speakers and women and not among wasted headbangers along with cheap booze and deafening noise. Classy yes, heavy as fuck, also. Make yourself a treat and listen to SMALL TITANS, you will remember me.

 

7,5

 

Brothers Osborne- "Skeletons"

The Nasville brothers are back with the more diversified of their records today. From Hendrix/SRV influenced songs like "Lighten up" to countrified ZZ TOP at "All the good ones are' Osborn brothers follow their music instinct and let the music flow. Country, pop, Soul, rock, 70s are all over the album with no limits, as the music is good. "I'm not for everyone' speaks itself , but Brothers Osborne seem to have a song for everyone here, even in this honky tonk country anthem like "Hatin somebody" where they fly the independence flag high in the Nashville sky. Whiskey "Back on the bottle", women, bets, winners and losers, family-tradition "Old man's boots" and the road to self awareness through thin and thick, love and hate are as always what drives this duet, to create good music, barely named country rock ,as good music is the best description for "Skeletons".

 

 

7,5

 

Σώτη Τριανταφύλλου-"Μηχανικοί καταρράκτες" (Πατάκης)

 

Η πιο Αμερικανίδα συγγραφέας της γενιάς της μεταπολίτευσης ή καλύτερα της γενιάς του ΠΑΣΟΚ, η Σώτη Τριανταφύλλου, επιστρέφει με μια νουβέλα, που φανερώνει την επιστροφή της στην φόρμα των πρώτων κλασικών έργων της, σαν το «Άλφαμπετ σίτυ» κ το «Σάββατο βράδυ, στην άκρη της πόλης».
Οι ήρωες της έχουν βγει για μια ακόμη φορά από τις ταινίες του Ρόμπερτ Άλτμαν, κινούνται με άνεση στο περιθώριο της δεκαετίας του 70, γυρίζουν την πλάτη στην Αμερική των Ρήγκαν, Μπους, κουβαλάνε το αίσθημα του δρόμου του Κέρουακ και τον ανθρωπισμό των χαρακτήρων του Κάρβερ, βουτηγμένοι σε μια Μπουκοφσκική απαρέγκλιτη χαρά για τη ζωή, με τους δικούς τους όρους.

Ένας νέος/νέα, Ο Σαλ, μια γυναίκα παγιδευμένη σε ανδρικό σώμα, παίρνει την απόφαση, μετά από χρόνια αναβολών, να προχωρήσει σε εγχείρησή αλλαγής φύλου. Από το Μεκάνικ Φαλς (Μηχανικοί καταρράκτες) του Μέιν, θα αναχωρήσει με τα λιγοστά υπάρχοντα του και το αμάξι του, σε ένα ταξίδι αποχαιρετισμού στο παρελθόν. Τηλέφωνα αναπάντητα στον εραστή του, που αρνείται τη νέα ιδιότητα που θα θελήσει, αποδεικνύοντας οτι ακόμη και στους ομοφυλόφιλους, υποβόσκει ρατσισμός, έναντι σε όσους αποφασίζουν την αλλαγή φύλου.

Στο δρόμο του θα συναντήσει έναν ανάπηρο πολέμου, τον πρώην σμηνίτη , Μπραντ, που έχει χάσει το πόδι του στο Αφγανιστάν. Θα τον πάρει μαζί του, για παρέα, αν και δεν το θέλει, απλά ο Σαλ, ακόμη δεν έχει μάθει να λέει όχι και ο Μπραντ, είναι κοντά του, για την παρέα, μέχρι το Μεξικό. Ήρεμος, ήσυχος, μοναχικός, απλός, σαν μια ανάμνηση, μιας χαμένης παιδικότητας, που έφυγε μαζί με το χαμένο μέλος του, ψάχνει έναν έρωτα που απελάθηκε πίσω στο Μεξικό.

Η πρώτη αναμέτρηση με το παρελθόν θα γίνει όταν θα συναντήσει την αδελφή του, πάντα υποστηρικτική στον αδελφό, που θα γίνει αδελφή. Με τον άντρα της, έναν ακόμα κάτοικο των Μεσοδυτικών πολιτειών, που προσπαθεί να συμβιβαστεί με τις νέες εξελίξεις και απλά αποδέχεται τον Σαλ και ας μην καταλαβαίνει. Οι αναπολήσεις των αδελφών, για την παλιά ζωή, θα ενισχύσουν περισσότερο τον δεσμό τους, πριν τον αποχωρισμό. Ιστορίες για τον γάμο του Σαλ, τα εφηβικά τους χρόνια, τα ρούχα που του δάνειζε η αδελφή του, θα απαλύνουν αλλά και θα στοιχειώσουν αυτή την επίσκεψη. Η επίσκεψη στην Θεία τους Λουίζ, θα έχει μια ακόμη σκηνή αποδόμησης, της οικογενειακής γαλήνης, καθώς η ίδια θα παραδεχτεί στον ανιψιό της, το ναυάγιο του γάμου της και την συμβατικότητα του, αμέσως μετά το πρώτο βράδυ. Στην αναχώρηση τους θα υπάρξει ένας νέος απρόσκλητος επιβάτης ο Θείος Ντον, που ξεκινά μια νέα ζωή, με ένα πορτοκαλί φουλάρι, τη διάθεση να δει το Γκραν Κάνυον και τη θάλασσα, μίας και πριν γίνει αγρότης, ήταν ναυτικός.

Η αμηχανία της παρέας που όλο αυξάνει, θα εξατμιστεί μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και του Γκραν Κάνυον. Όσο προχωρά το ταξίδι, ο Σαλ, προχωρά σε αλλαγή της εμφάνισης του, με επιλογές πιο γυναικείες στο ντύσιμο, επιβεβαιώνοντας τις αποφάσεις του. Στο Ντένβερ όμως ο Σαλ, θα αντικρίσει την πρώην γυναίκα του και θα αντιμετωπίσει αλήθειες που απέφυγε, όχι πάντα ηθελημένα. Θα μάθει ότι είναι πατέρας, χωρίς να του επιτραπεί να αντικρίσει το παιδί του, αφού για την πρώην γυναίκα του Σκάυλαρ δεν έχει λήξει ποτέ η διεκδίκηση του Σαλ, από την νέα του φύση. Η «ανδροπαρέα» θα δει τον Ειρηνικό, με την τελευταία αποκάλυψη ότι ο Θείος Ντον ήταν ομοφυλόφιλος και οτι το Κάνσας έγινε η πατρίδα του, επειδή ήταν ο τόπος που αγαπούσε ο αγαπημένος του, που πνίγηκε σε ναυάγιο. Η αποδόμηση του Αμερικάνικου ονείρου. Ο ανδρισμός του Τζων Γουέιν και του Κλιντ Ίστγουντ, τεμαχίζεται με την χειρουργική ακρίβεια του χειρουργού΄αλλαγής φύλου, σε μικρά κομμάτια και πετάγεται στον σκουπιδοτενεκέ, της Αμερικάνικης παράδοσης, ηθικής και συμβατικότητας, όταν επικρατεί η ανάγκη να είναι ο καθένας ο εαυτός του και να αυτοπροσδιοριστεί.

Το τέλος αισιόδοξο, με τους ήρωες στο Μεξικό, τον Μπραντ, που παραδέχεται οτι έρωτας του ήταν μια τρανσεξουαλ που απελάθηκε, να συνυπάρχει με τον θείο σε μια αγροικία και την Σάλλυ, να ξεκινά μαζί τους μια νέα ζωή, γεμάτη φως από τον ήλιο του Μεξικού. Η Σωτη Τριανταφύλλου, αντιμετωπίζει το δικαίωμα της επιλογής στη διαφορετικότητα, μέσα από τρεις μικρές ιστορίες, που έχουν ως κοινό τόπο, την απώλεια του ματσο και του ανδρικού σεξισμού, για διαφορετικούς λόγους, με όχημα τον έρωτα, για το ίδιο φύλο, ανιδιοτελή και παθιασμένο, όσο και των ετεροφιλόφυλων. Χωρίς να γίνεται μελό, παρουσιάζει μια Αμερική που συνεχίζει, να τιμωρεί με το βλέμμα ή και σωματικά όπως τον Μπραντ, τον διαφορετικό, αλλά που δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη επιθυμία, του καθενός να φτάσει στον προσωπικό του στόχο.

Βαθιά ανθρώπινη, συναισθηματική νουβέλα χωρίς φθηνούς εντυπωσιασμούς, αγγίζει ένα ευαίσθητο θέμα, μιας βαθιά συντηρητικής κοινωνίας, με πένα βουτηγμένη στο μελάνι του θάρρους. Η Τριανταφύλλου, ξανά σε φόρμα, απολαυστική, αιχμηρή και στοχευμένη.

 

Jon Schaffer- The path I choose...

 

Η εμφάνιση του Jon Schaffer, ιδρυτή των ICED EARTH ανάμεσα στο «οργισμένο» πλήθος που κατέλαβε το Καπιτώλιο διαμαρτυρόμενο για την μη επανεκλογή ή εκλογική νοθεία κατά του Ντόναλντ Τραμπ, άνοιξε για ακόμα μια φορά τους ασκους του Αιόλου. Ο ταλαντούχος κατά γενική ομολογία μουσικός βρέθηκε στο στόχαστρο οπαδών και περιοδικών, για την πολιτική του στάση, όχι όμως για τη μουσική του (για κάποια άλμπουμ θα έπρεπε).

Στο σύντομο κείμενο μου αναρωτιέμαι, αν πονάει περισσότερο η ειδωλοποίηση ενός μουσικού ή η αναγνώριση από όλους μας, ότι μουσική και πραγματική ζωή διαφέρουν. Αν διαφέρουν, γιατί η δουλειά του Schaffer είχε πάντα τα στοιχεία υπέρ της επανάστασης, της ανεξαρτησίας του Αμερικανικού Έθνους, ίχνη συνωμοσιολογίας και αγάπη για τα άκρα , πιθανόν ακόμα να πιστεύει ότι τα πάντα είναι μια σκευωρία ή ότι το δικαίωμα του να διαμαρτύρεται είναι ανάλογο των Αμερικανών που ξεσηκώθηκαν κατά των Άγγλων τον 18o αιώνα βλπ SONS OF LIBERTY project. Απόψεις που ειδικά τον 21^ο αιώνα έχουν αποκτήσει ευρεία διάδοση χάρη στο ίντερνετ.

Είναι όμως οι απόψεις του, που πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ζει για αυτές και τις υπερασπίζεται εμπράκτως, λόγος να τον αποκηρύξουμε ως μουσικό? Είναι ο μουσικός που ορίζει το δημιούργημα ή αυτό αποτελεί μια οντότητα ανεξάρτητη, που μεγαλώνει στο χρόνο όσο και να ο μουσικός αλλάζει? Είναι το heavy metal πολιτικοποιημένη μουσική? Αν ναι, γιατί δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα του Schaffer  αλλά θαυμάζει τον Tom Morello,ακτιβιστή,  με τα πανάκριβα εισιτήρια συναυλιών? Το κατακριτέο (η άσκηση βίας) ακυρώνει και την μουσική του πορεία? Γιατί τόση έκπληξη για ένα μουσικό, που και μέσα από τα έργα του ,αλλά και από τις συνεντεύξεις του έχει δώσει το στίγμα του? Είναι κατακριτέος αυτός ή περισσότερο  τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος, που άρχισαν να αλλάζουν δημόσια γνώμη μετά την κατακραυγή της εισβολής? Έπρεπε οι BLIND GUARDIAN να καταδικάσουν τον Schaffer?Θα τους έδιωχνε οπαδούς? Ο δημιουργός καθορίζει το δημιούργημα ή αυτό παραμένει αλώβητο μετά την όποια αλλαγή πορείας ζωής του δημιουργού του?

Ο Varg Vikernes έχει μια ξεχωριστή θέση στην Black metal κοινότητα της Νορβηγίας, τόσο ως

εμπνευστής όσο και μουσικά. Η συμπεριφορά του όμως με το κάψιμο των εκκλησιών και τη δολοφονία του Euronymous τον έκανε παρία της σκηνής. Πόσες φορές δεν θα δούμε σε λίστες με τα καλύτερα black metal άλμπουμ , δικές του δουλειές, ως επιδραστικές στον ήχο και το ίδιο το ιδίωμα. Ακόμη και νεότερες δουλειές του χαιρετίζονται με ενδιαφέρον αν και ο δημιουργός τους παραμένει ένας καταδικασμένος δολοφόνος.

 

Ο Johnny Rotten, νυν Johnny Lydon στο Λος Άντζελες, ζει μια ζωή πολύ μακριά από την περσόνα του

επαναστάτη, με πολιτικές απόψεις που θα χαρακτηρίζονταν και ως συντηρητικές.  Οι SEX PISTOLS  πριν μερικά χρόνια πέρασαν και από τη χώρα μας, κάνοντας περιοδεία στα στάδια που κοροϊδεύαν. Θα πρέπει να πετάξουμε το “Never mind the bollocks” στα σκουπίδια, επειδή ο δημιουργός του, αποφάσισε να ζήσει μια καλύτερη ζωή, με τα κέρδη που εμείς του προσφέραμε και να αλλάξει εν καιρώ πολιτικές απόψεις? To ωραιότερο ο Lyndon φωτογραφήθηκε με μπλουζάκι Τραμπ και τον ψήφισε το 2020 , όπως ανέφερε σε συνέντευξη του, χαρακτηρίζοντας τον Binden και την Χίλαρι ως σοσιαλιστή της σαμπάνιας…είπατε κάτι?

 

Ο Michael Sweet  ψήφισε Τραμπ και λοιδορήθηκε από πολλούς οπαδούς στην ίδια του του τη σελίδα. Ένας μουσικός χαμηλών τόνων, που ζητά από όσους συνδιαλέγεται μετριοπάθεια.

Με ποιο δικαίωμα, θα επιβάλλει ο οπαδός, καθαρά φασιστικά στον μουσικό την άποψη του για τη ζωή εκτός μουσικής. Όταν ο μουσικός δεν κάνει κήρυγμα και δεν είναι η μουσική του στρατευμένη πολίτικά, πώς μπορεί ο οπαδός να του απαγορέψει το δικαίωμα να έχει άποψη και προσωπική ζωή?

O Justin Sullivan (NEW MODEL ARMY) είναι εναντίον του BREXIT, όπως και οι CRIPPLED

BLACK PHOENIX, έχοντας δηλώσει σε συνέντευξη σε εμένα «Καλύτερα σε μια κακή ΕΕ, παρά εκτός, στο έλεος του Εθνικισμού, όπως σε εσάς η Χ.Α». Ο «επαναστάτης» οπαδός των ΝΜΑ και ο «ψαγμένος των CBP , τί θα κάνουν, θα τους αποκηρύξουν και μουσικά γιατί διαφωνούν με την ΕΕ? Ειδικά τους ΝΜΑ από τα πιο πολιτικοποιημένα σχήματα, δύσκολα θα τους βρεις ψεγάδια σε συμπεριφορά και τοποθέτηση και ανακολουθίες. Μπορούμε λοιπόν επειδή διαφωνούμε να τους «κράξουμε»?

Θυμάστε ίσως τον τραγουδιστή των LOST PROPHETS, που καταδικάστηκε για παιδεραστία και κακοποίηση βρέφους. Οι υπόλοιποι συνεργάτες, διέλυσαν το σχήμα, με σκοπό να μην ξανακουστεί τραγούδι που είχε τραγουδήσει. Ίδια περίπτωση, θα μου πείτε? Όχι, αλλά εδώ σε μια πράξη που αποτελεί κοινά αποδεκτά κακό, όλοι συμφωνούν. Αντίστοιχα ο πρώην ντράμερ των JUDAS PRIEST Dave Holland  μπήκε στα μαύρα κιτάπια της ιστορίας, μαζί με τον Karl Logan (MANOWAR)  αλλά κανείς δεν στράφηκε εναντίον του, ή εναντίον της μουσικής που μας έδωσε.

Έχουμε λοιπόν το φαινόμενο ενός μουσικού, που έχει ξεκάθαρα δηλώσει τα πιστεύω του. Που είναι οπαδός θεωριών συνωμοσίας. Πόσοι από εσάς δεν θεωρείτε συνωμοσία τον κορωνοίό και το εμβόλιο και τα μέτρα, υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων? Πόσοι από όσους ήσασταν στο Ρόδον εκείνα τα τρία βράδια, δεν ψηφίσατε στις εκλογές των επόμενων  ετών πολιτικούς που σας έκαναν να τραπείτε, δεν πήρατε μέρος σε διαδηλώσεις και εκφάνσεις βίας. Δεν είμαστε δημόσια πρόσωπα ,θα πείτε. Συμφωνώ και εδώ είναι ίσως το μεγάλο πρόβλημα ειδικά της metal  μουσικής. Ηρωοποίηση των μουσικών και δαιμονοποίηση στο πρώτο σφάλμα, μεγάλο ή μικρό, λάθος ή σωστό ας το κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Ας αφήσουμε όμως τη μουσική να μιλά για συναισθήματα και στιγμές και μην εμπλέκουμε τον δημιουργό, με το δημιούργημα εις τον αιώνα τον άπαντα. Ας θυμηθώ σχόλια, για τον Barlow όταν έφυγε να πάει στην αστυνομία (μπάτσος, γουρούνι) και άλλα ωραία. Προφανώς θα του πλήρωναν όσοι σχολίαζαν τους λογαριασμούς. Προσωπικά δεν είμαι φίλος της μουσικής των ICED EARTH, αλλά σέβομαι την απήχηση τους. Επίσης σέβομαι το δικαίωμα του καθενός μας να εκφράζει την άποψη του. Αν ο Schaffer δεν έμπαινε στο Καπιτώλιο, σεβαστή ή διαμαρτυρία του. Από τη στιγμή που παραβίασε το νόμο του κράτους του, υπάρχουν άλλοι αρμόδιοι να τον κρίνουν. Εμείς ας «κρίνουμε» την μουσική του, γιατί χρόνια μετά, δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο πίσω….όταν τα είδωλα, που εμείς τυφλά στήσαμε, θα έχουν χαθεί, θα υπάρχουν μόνο τα τραγούδια τους.

---

 

Orianthi -"O"

 

 

New album from Australian/Greek guitarist Orianthi and the mix between contemporary pop/rock tunes like "Contagious" ,"Sorry" and more bluesy stuff like "Crawling out of the dark" is all over the album. The sound is slick, the songs are radio/arena friendly and the distortion/effects are all over the place along with a nice late 80s shredding feeling. "Rescue me" is the finest example of the FM blues she aims at, songs that would be great at an Amy Winehouse/Lady Gaga album and audience. Orianthi is a great guitar player and a good singer but she needs a more personal approach in songwriting if she wants to leave her mark. The album is going on easy and is a great listen but afterwards it's all about what's left behind to remind and how eager the listener is to press the repeat button. Heavy yes, melodic yes, , arena audience oriented yes, unforgettable no. 

 

 

6