When we talk about progressive rock, fusion, country, jazz, metal whatever, we have to take under strong consideration artists like Bryan Beller. His time with THE ARISTOCRATS has helped him let himself indulge in a variety of musical trips all around this beautiful album. From pure fusion and abstract rock to more smooth jazz moments, the album is a masterpiece of musical parts that combine to create various colorful images that nail the listeners mind.
Perfectly executed, solid, technically spotless as along with Beller we find collaborators such as guitarists Satriani, Petrucci, Govan, Keneally, Dawes, Brosh, drummers Gene Hoglan, Ray Hearne (HAKEN) and others, but in the same time not overindulged. “Scenes from the flood” is asking more and more of your attention to travel you in a variety of feelings, sentiments and emotions with top musicianship and true feeling, something that helps to avoid the sterilized products that they serve us in our days as progressive or fusion metal. Music for the people and not the musicians, cinematic, influenced by the time of the great 70s concept albums, music to chill out and dream and not analyze the Brexit.
A lovely album to listen over and over with a glass of wine, a good book and why not watching a beautiful sunset.
Billy Tsounis (CIRCUS OF POWER) continue his personal musical exploration with a new instrumental album. This time he decided to be a bit more of a shredder and also less abstract than his excellent previous work. More cinematic, with landscapes who sometimes remind of Mars (the planet) and others of the smoky jazz clubs of New York, he stretches his musical abilities in favor of the listener. Melody, guitar eloquence in composing and playing and an overall result that has more to do with Frank Zappa and Ennio Moricone than the Shrapnel instrumentals. The Latin flavor and the acid trip of songs like "Too nervous to reincarnate", "Last dance space boots" and the magnificent titled "Cow lands plane eats pilot" just add an extra point to an album without real limitations, besides the one the creator set to himself. Enjoyable and trippy
«Η ζωή ενός αναχωρητή… ενός ανθρώπου απείθαρχου σε κάθε κοινωνικό εξαναγκασμό, η ζωή ενός ερημίτη…, μιας ιδιόρρυθμης μεγαλοφυίας, ενός ωραίου εκκεντρικού»
Οι μυθιστορηματικές βιογραφίες είναι ένα είδος προς εξαφάνιση. Οι λόγοι απλοί, κύρια γιατί δεν υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που να κρατήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ο δευτερευόντως η αδυναμία των συγγραφέων-βιογράφων να μεταφέρουν στο σήμερα, με τρόπο προσιτό στον μοντέρνο αναγνώστη, ιστορικά πρόσωπα και καταστάσεις περασμένων αιώνων.
Η ζωή του Ελβετού Αλέξαντρ Γερσέν, θα μπορούσε χωρίς καν τα ιατρικά της επιτεύγματα να γίνει ταινία. Ένας άνθρωπος, γνήσια μετενσάρκωση στον 19ο και 20ο αιώνα του αναγεννησιακού ανθρώπου του Ντα Βίντσι. Αδάμαστο πνεύμα, που το διακατείχε η αγωνία να μην οδηγηθεί στην στασιμότητα. Ταξιδευτής, ερευνητής, επιστήμονας, εφευρέτης, οικολόγος, όλα μαζί σε μια προσωπικότητα, γεμάτη ιδιοτέλεια, προς τον εαυτό του και ανιδιοτέλεια για τους άλλους. Έγινε γνωστός στους επιστημονικούς κύκλους για την απομόνωση του βακίλου της βουβωνικής πανώλης , που ονομάστηκε προς τιμή του Yersinia pestis. Συγκρούστηκε με Άγγλους, Ιάπωνες, Γερμανούς, όχι στο επίπεδο των αποικιοκρατικών κτήσεων, αλλά στον αγώνα για την απομόνωση βακίλων και της επιστημονικής προσέγγισης και μελέτης, που κάθε σχολή/χώρα θεωρούσε, ως συνήθως σωστή την δική της θεωρία. Για τον Γερσέν, δεν υπήρξε ίχνος επιστημονικού εθνικισμού, αλλά μόνο μια διεπιστημονική, «διεθνιστική» ουμανιστική λατρεία της επιστήμης με απτά αποτελέσματα για τον πάσχοντα. Όμως δεν ήταν μόνο η προσφορά του στην ιατρική σε πρόχειρα νοσοκομεία και καταυλισμούς στην Ασία, που έσωσε χιλιάδες ζωές, με τον εμβολιασμό. Στην πρώην Γαλλική Ινδοκίνα, ο Γερσέν οραματιστής, στήνει μια πρότυπη αγροτική κοινότητα κ ζωντανεύει κάθε όνειρο του. Εκτροφή ζώων, μεταφορά και εγκλιματισμό φυτών από την Ευρώπη και άλλες ηπείρους στην Ασία. Μελέτη των μετεωρολογικών φαινομένων. Οδοποιία, ενσύρματη και ασύρματη επικοινωνία, οργάνωση καλλιεργειών κιγχόνης, καουτσούκ. Εισαγωγή του πρώτου ποδήλατου, αυτοκίνητου, οργάνωση μιας μικρής κοινότητας ψαράδων και εκπαίδευση τους σε επιστημονικούς βοηθούς στον αγώνα του για την καταπολέμηση των βακίλων που ενδημούσαν στον κόσμο και στην παραγωγή εμβολίων.
Ο Γερσέν, γνήσιος και άξιος μαθητής του Παστέρ, διακατέχεται από το μικρόβιο της ανακάλυψης, είτε οδοιπορώντας σε νέα εδάφη αχαρτογράφητα στην Γαλλική Ινδοκίνα ,είτε στο επιστημονικό πεδίο. Μοιράζεται την γνώση και ο,τι αποκομίζει από την εφαρμογή των νέων επιστημονικών εφαρμογών στις καλλιέργειες με το Ινστιτούτο και την μικρή κοινότητα, στο ψαροχώρι που επιλέγει ως βάση της αυτοκρατορίας του. Η ζωή του περνά από την Γαλλοπρωσικό πόλεμο του 19ου αιώνα σε δύο Παγκόσμιους πολέμους του 20ου, κάνοντας τον να απομονωθεί ακόμη περισσότερο εξαιτίας του ανθρώπινου μίσους και της μισαλλοδοξίας. Η πολιτική τον πληγώνει και την αποφεύγει όπως την έκθεση στους βακίλους που μελετά.
Ο Ντεβίλ, με τη μορφή ενός παρατηρητή από το μέλλον, καταγράφει, σχολιάζει τον Γερσέν αλλά και τους συγχρόνους του, Ρου, Σελίν, Καλμέτ, Χάφκιν, Μέτσνικοφ, Βολμάν, κάνοντας ταυτόχρονα σχόλια, για μια Γαλλία και Ευρώπη αποικιοκρατική, που ανθίζει η επιστήμη και η λογοτεχνία, ο υπαρξισμός και ο υπερρεαλισμός και συμβαδίζουν παράλληλα στις πιο δημιουργικές αλλά και πιο σκοτεινές στιγμές του ανθρώπινου γένους. Ο άνθρωπος που ζει για την δημιουργία, πέρα από τις συμβάσεις, αλλά αναζητά την καλλιέπεια όταν βρίσκεται στον Δυτικό κόσμο, τιμάται ακόμα σήμερα στο Βιετνάμ,αλλά έχει ξεχαστεί στη Δύση. Ο Ντεβίλ σκιαγραφεί αυτόν τον πανεπιστήμονα, μέσα από τις επαφές του με οικογένεια, συνεργάτες, μέσα από κείμενα και δημιουργίες, χωρίς να αγιοποιεί. Μοναχικός λύκος ή υπερβατικός οραματιστής, είναι ένας από τους τελευταίους των Μοικανών, που αφήνει τη δόξα και το χρήμα και τα μοιράζει σε συνεργάτες, για να ξεκινήσει ακούραστα να καταπιάνεται με κάτι νέο, όντας πάντα στην εμπροσθοφυλακή, κάθε μορφής επιστημονικής καινοτομίας. Ένα βιβλίο οδηγός, για το πως μπορεί να είναι κανείς συνεπής με τον εαυτό του και ταυτόχρονα χρήσιμος στο κοινωνικό σύνολο.
The second full length studio work of the newest prog mega group justifies the title 100%. Bombastic, melodic, commercial,yet complex, time puzzling, breath taking, encapsulates the FM approach of the WINERY DOGS with the time changing melodic complexity of DT, the melodic versatility of Jeff Scott Soto and produces ,progressive heavy rock for the new decade. Music catchy yet technical, progressive in every senses of the word, with musicianship that outshines most of the genre and jazz musicians too. The album is a joyride for the listener but i have to mention that the tour de force is the closing track, a 15 min monument where Billy Sheehan show s to everyone who is the ruler of the game, a real honoring music piece for this underrated bass player. As for JSS he seems more comfortable with the songs, more custom to the bands vision and really a functional part who contributes with his melodic lines. Overall an album set for the top 5 of 2020.
Its been some time since we haven't heard any new music form Neil Murray but with this latest release he seems he is still in the game. Classic hard rock in the vein of THIN LIZZY, WHITESNAKE, STATUS QUO and 80s hard rock but with well written songs and a nice production. Neil Murray & Ken McGowan came together on this project after performing a Glam Rock set at the 100 Club in London! Having recently set up a new studio, Ken invited Neil down to England’s South Coast to help commission the studio. . The album was written & recorded at McGowan’s Blackberry Studios over a 9-month period. All songs were written by Murray & McGowan with Rab McGowan also contributing to the writing on "9999". As the recent GRAND SLAM album , although here the songs are originals, we have those 80s legendary musicians do what they know best. Producing classy hard rock , as they always have for the new generations. You wont expect the album to be nothing more than catchy melodies with great hooks and the best bass lines you may here in the hard rock genre. They never had the intention to reinvent the wheel and believe me, "Out from the inside" is nothing more than an inspired hard rock album, that can stand proudly among your 80s goodies at your record collection.
Well i guess we saw it coming. The CT are becoming not only a country act (something i really support) but also a modern country act, with elements from other musical genres like rap and pop, that makes me feel questioning their musical taste from time to time. "Labels" is a fine example of a song that has the modern country/synth pop elements that makes it equally intriguing and appealing as it estranges a more traditional listener like myself. While Kid Rock decided to move the other way, CT decide form hard rock and countrified Southern rock to modernize their sound and it worlds but not in all the cases. 'Riaise hell' has this modern feeling, that makes country music great for a Saturday night for Nashville to New York, but listening to Beck and "Loser" in the 90s was not my cup of tea and still isn't , although the low slow tempo and the country elements unified in a pretty interesting and mesmerizing song. I have listened the album more than a dozen times and still can make up my mind.
Its different, exploring from song to song new sounds and territories, just like having two bands in the same studio recording. If you re in to the more traditional Southern/Country sound, songs like "Back home", "Hard out there for a country boy" will definitely speak to you. If you re more in to the FM country pop of the 00s , the album has again something to give to you. Well i guess , been at the South of Europe doesn't help and i can always gob ack to my BLACKBERRY SMOKE, LYNYRD SKYNYRD albums, but i must admit this is a damn honest attempt to diversify their sound and they know how to write a catchy tune. So i ll give them a 7, cause its never too late to be a country boy, if you re in to more classic Southern rock,country sounds ..then make it a 6.5
«Ένας πύργος στη Γερμανία, Ζιγκμαρίνγκεν» Pierre Assouline (Πόλις)
Οι συγκρούσεις
ανάμεσα στις φατρίες των Γάλλων εξόριστων , του Στρατάρχη και του πρωθυπουργού
του Λαβάλ, αλλά και ο σημαίνων ρόλος άλλων εξόριστων όπως ο συγγραφέας Σελίν, δημιουργούν
μια διαφορετική ατμόσφαιρα στον πύργο με το βαρύ τελετουργικό αιώνων. Ο Στάιν
πιστεύει ότι τα πάντα οφείλουν να τηρούν το πρωτόκολλο ακόμα και με τους νέους «αφἐντες»,
γιατί τα πάντα είναι σχετικά αλλά η ποιότητα της υπηρεσίας και ο σεβασμός στο πρωτόκολλο
είναι αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές για αυτόν τον τελευταίο μιας σειράς
υπηρετώ ν με προϊστορία ανάλογη των κυρίων τους.
Η επερχόμενη ήττα
των Γερμανών, θα φέρει αλλαγές στις συμπεριφορές των Γάλλων αλλά και των
Γερμανών υπηρετών. Ισορροπίες, παραλογισμοί πίστη σε μια ανύπαρκτη νίκη αλλά
και φόβος μπροστά στο τέλος, όλα θα συμβιώσουν με την εμμονή του Στάιν στο πρωτόκολλο.
Ενός ανθρώπου που ο πόλεμος και η ναζιστική λαίλαπα φαίνεται να μην τον
αγγίζει. Συνδετικός του κρίκος με τους Γάλλους υπηρέτες, η οικονόμος του Πεταίν
δεσποινίς Βόλφερμαν, τονίζει την ανθρώπινη, την γήινη πλευρά του, με τἦ Γαλλική
φινέτσα της.
Σε ένα Γαλλικό
θύλακα σε Γερμανικό έδαφος, όπου κυριαρχεί το εθιμοτυπικό πρωτόκολλο, ο παραλογισμός
υπερβαίνει την καθημερινότητα. Σε αντίθεση με το Σαλό και τις τελευταίες μέρες
του Ιταλικού φασισμού, με την διαστροφή και την σεξουαλική ασυδοσία, στο
Ζιγκμαρίνγκεν, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την τυπικότητα και την τυπολατρία.
Σαν άλλη αυλή του Λουδοβίκου του 14ου, οι κυβερνήσεις τωνΠεταίν και Λαβάλ, οι υπουργοί που πρόσκεινται
σε αυτούς, συνωμοτούν για μια εξουσία
που έχουν προ πολλού χάσει, για μια εύνοια που από κοινό που έχουν απολέσει ,αυτή
του Γαλλικού λαού. Όμηροι και μαριονέτες των Γερμανών, επιβιώνουν όσο είναι
χρήσιμοι και με το τέλος των ημερών τους, το μόνο που θα απομείνει είναι τα δωμάτιαγεμάτα έγγραφα δίχως σημασία.
Ο Αρχιοικονόμος
Στάιν, θα δείξει την ανθρώπινη πλευρά
του, θα μιλήσει για το πάθος του, την μουσική, την αντίσταση του στο Ναζιστικό καθεστώς, με μια κίνηση πάλι μοναδική σε σχέση
με την μουσική και θα ανοιχτεί στην Γαλλίδα οικονόμο, ενώ όλα καταρρέουν. Η
έλευση των Γαλλικών δυνάμεων του Ντε Γκωλ, θα επαναφέρει την «κανονικότητα» με
τους νέους αφέντες, αλλά η αλήθεια θα αποδειχτεί πιο οδυνηρή, καθώς οι ρόλοι
όσων συμμετείχαν στην κυβέρνηση αλλά και
στη μικρή Γαλλική παροικία του Ζιγκμαρίνγκεν, θα αποκαλυφθούν.
Σε ένα τέλος
ανατρεπτικό και βαθιά ανθρώπινο, η μουσική θα επαναφέρει την τάξη στην ζωή όλων
καθώς ο Στάιν δίνοντας τέλος σ το άτυπο εμπάργκο του, στο να μην τραγουδά, όσο
είχαν την εξουσία οι Βάρβαροι Ναζί, θα διαλέξει έναν Γαλλικό γάμο για να
ξαναθυμίσει την θεραπευτική δύναμη της μουσικής, που τόσο μίσησαν και σκύλευσαν
τα απολυταρχικά καθεστώτα της δεκαετίας του 30-40 στην Ευρώπη.
Με ένα μυθιστόρημα
χαρακτήρων οPierreAssouline, δίχως εξάρσεις, σαν πρωτόκολλο στην υπηρεσία των πριγκίπων που τόσο πιστά
υπηρέτησε ο Σταιν, στήνει μια ιστορία που βρίθει συναισθημάτων ,έντασης, αγάπης
για την μουσική και λυτρωτικής πίστης στην ατομικότητα ,την πίστη στην
αξιοπρέπεια και την άρνηση της βίας. Ουμανιστής στο πιο βαθύ σκοτάδι, σμιλεύει
το τέλος μιας εποχής, με συνέπεια, σεβασμό και αξιοπρέπεια στον άνθρωπο, αφήνοντας
τις ιδεολογίες να κριθούν από την ιστορία.
