11 προτάσεις, για μια επανάσταση δίχως όπλα-Επιλογές βιβλίων Χριστουγεννα 2020
Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της. Μια δύσκολη χρονιά, με ιούς, πολιτικές οξύνσεις, προκλήσεις από γειτονικές χώρες, κοινωνική αναταραχή και φτωχοποίηση του ιδιωτικού τομέα, με αλλοπρόσαλλα μέτρα και αντικρουόμενες αποφάσεις, με πρόφαση την πανδημία. Αρνητές του ορθολογισμού, επαγγελματίες του διαδικτύου που αυτό ανακυρρήσονται σε λοιμοξιωλόγους, φαρμακοποιούς, δικαστικούς, δεν αφήνουν άλλη διέξοδο παρά τη μουσική και τα βιβλία. Επιλογές λοιπόν βιβλίων, όχι όλα του 2020, που θα σας κρατήσουν συντροφιά, ενάντια στην απομόνωση της καραντίνας και την πνευματική αποστράγγιση που προσπαθεί να επιβάλλει η εποχή με τη χρήση των ΜΜΕ και των social media.
Φερνάντο Αραμπούρου- «Πατρίδα» (Πατάκης)
Μια ιστορία για την λήθη και το δικαίωμα στην λήθη. Τοποθετημένη στην Ισπανία, την εποχή της ΕΤΑ να αποχωρήσει από την ένοπλη πάλη. Ερωτήματα, για το δίκαιο του αγώνα, για την ζωή όσων συνεχίζουν και την αξία και τις αναμνήσεις όσων χάθηκαν. Επαναστάτες ή δολοφόνοι, ήρωες ή εγκληματίες, θύματα ή άξιοι τιμωρίας, ελευθερία και αυτοδιάθεση ή εμφύλιος δίχως ηθικό έρεισμα. Ελλάδα 42-44 κ 45-49, Ιρλανδία, Ισπανία, μεσογειακοί λαοί, υψηλά ταπεραμέντα και ένα καλογραμμένο βιβλίο, που έγινε ήδη τηλεοπτική σειρά.
Τζόναθαν Κόου- «Ο κύριος Γουαιλνερ και εγώ» (Πόλις)
Ο μεγαλύτερος εν ζωή Βρετανός μυθιστοριογράφος σε μια απρόσμενα γρήγορη μετάφραση (ευχαριστούμε εκδόσεις Πόλις) σε ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα, με φόντο το γύρισμα της ταινίας “Fedora” του Μπίλι Γουάιλντερ στην Κέρκυρα το 1978… Η μουσικός, συνθέτρια σάουντρακ Καλλιστώ Αρχικό ερέθισμα για τον συγγραφέα ήταν ο εξής προβληματισμός: Τι κάνει κάποιος όταν σταματάει να κατανοεί τον κόσμο γύρω του; Πώς αντιδρά όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα πράγματα από τον ίδιο;. Ο συγγραφέας ταυτίζεται με την ηρωίδα, που καθώς τα παιδιά της ενηλικιώνονται, βλέπει τον κόσμο της να αλλάζει και να δημιουργούνται πιθανότητες, ευκαιρίες αλλά και κενά που μέχρι τότε γέμιζαν τα παιδιά. Υπαρξιακό και ως συνήθως καλογραμμένο μυθιστόρημα χαρακτήρων.
Τζούλιαν Μπάρνς- «Άνδρας με τον κόκκινο μανδύα» (Μεταίχμιο)
Το Παρίσι της Μπελ επόκ, μέσα από τα μάτια των τριών ηρώων του, δύο ευγενών και ενός πρωτοπόρου της ιατρικής του Δρ.Πότσι, μας περιγράφει με γλαφυρότητα, χιούμορ και σαρκασμό ο Μπαρνς. Εμπνευσμένος από ένα πίνακα του Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ με τίτλο «Ο δρ. Πότσι στην κατοικία του», του 1881 δημιουργεί ένα μυθιστόρημα τοποθετημένο στο Παρίσι, στα τέλη του 190υ αιώνα μέχρι τον 20ο, με τον Α’ΠΠ να αποτελεί το τέλος της εποχής των «ωραίων χρόνων» και της αθωότητας.
Μαρία Παπαστεφανάκη- «Ζωή από χαρτί» (Ηριδανός)
Στην πρώτη της συγγραφική απόπειρα η Μαρία Παπαστεφανάκη, καταπιάνεται με ένα θέμα πολύ αγαπητό στους Έλληνες πεζογράφους. Την εξέλιξη της τυπικής Ελληνικής οικογένειας από τον ΒΠΠ μέχρι τις ημέρες της κρίσης. Ίσως περιμένετε ένα ακόμα ηθογραφικό μυθιστόρημα. Ίσως μια αλληγορική θεώρηση των πραγμάτων μέσα από τρεις γενιές ανθρώπων, που συνδέει το αίμα και το όνομα. Η Παπαστεφανάκη, επιλέγει το δύσκολο δρόμο της συνύπαρξης του φαντασιακού με το πραγματικό, της αλληγορίας και της μεταφοράς, μέσα από χαρακτήρες γήινους, βγαλμένους από την οικογενειακή παράδοση του Έλληνα, που συναντούν τον τυχαίο παράγοντα που θα ενώσει τα σπασμένα κομμάτια , μιας ακόμα Ελληνικής σάγκας.
Η «Ζωή από χαρτί» μπορεί να διαβαστεί σαν ένα σχόλιο στην εξέλιξη μιας τυπικής δυσλειτουργικής οικογένειας από το 1942 ως σήμερα αλλά και σαν ένα ταξίδι προσωπικό του καθενός μας στα όρια και τις πιο εσωτερικές επιλογές του, εκεί που του αναλογούν λάθη, δίχως συγχώρεση αλλά και η προσωπική ελευθερία. Λεπτές γραμμές που πατάμε καθημερινά αλλά σπάνια τολμάμε να περάσουμε οριστικά, δέσμιοι συμβάσεων ή φόβου να αποδεχτούμε την αλήθεια του εαυτού μας.
Διαβάστε εδώ την πλήρη παρουσίαση: https://sbasbayiannis.blogspot.com/2020/10/blog-post_18.html
Ένα μοντέρνο μυθιστόρημα που αλλάζει γλωσσικά και υφολογικά στη διάρκεια της ιστορίας και καταλήγει από μια οικογενειακή ιστορία σε έναν προσωπικό αγώνα επιβεβαίωσης και ενηλικίωσης. Μια διαφορετική συγγραφική πρόταση σε ένα κόσμο δίχως εκπλήξεις, που σε βγάζει από τη ζώνη της ασφάλειας σου και σε προκαλεί να σκεφτείς, πόσο μακριά έχεις φτάσει στην πραγματοποίηση των προσωπικών σου στόχων και ονείρων.
Jack Fairweather- «Ο εθελοντής» (Gutenberg)
Αυτή είναι η αληθινή ιστορία ενός αφανή ήρωα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του Βίτολντ Πιλέτσκι. Ενός γενναίου αξιωματικού του πολωνικού στρατού και μέλους της αντίστασης της Βαρσοβίας, ο οποίος το φθινόπωρο του 1940 και ενώ οι Ναζί έχουν καταλάβει την Πολωνία διεισδύει εθελοντικά στο Άουσβιτς, συγκροτεί αντιστασιακό πυρήνα και συντάσσει αναφορές για τις ναζιστικές φρικαλεότητες. Επί τρία χρόνια περίπου βιώνει τον εφιάλτη και βλέπει το στρατόπεδο συγκέντρωσης να μετατρέπεται σε εργοστάσιο θανάτου. Κι όμως, όταν τελειώνει ο πόλεμος και οι Σοβιετικοί γίνονται οι νέοι κύριοι της αγαπημένης του πατρίδας, καταδικάζεται για εσχάτη προδοσία και εκτελείται έπειτα από μια παρωδία δίκης.
Οι ηρωικές του προσπάθειες να ενημερώσει τις συμμαχικές δυνάμεις για την κόλαση του Άουσβιτς και να τις πιέσει να αντιδράσουν αποκαλύφθηκαν δεκαετίες αργότερα, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και το άνοιγμα των πολωνικών κρατικών αρχείων. Ο Βίτολντ Πιλέτσκι έφυγε από τη ζωή νομίζοντας πως είχε αποτύχει. Η φωνή του, καθαρή και αισιόδοξη στην αρχή, στο τέλος έγινε ψίθυρος, έσβησε εξαντλημένη και απογοητευμένη. Κι όμως, η συνεισφορά του στην αποκάλυψη της αλήθειας για το τέρας του ναζισμού θεωρείται πλέον ανυπολόγιστη. Μια σχετικά άγνωστη ιστορία ενός αληθινού ήρωα, που η πραγματικότητα και οι διακρατικές συναλλαγές, τον σιώπησαν μαζί με τη φωνή εκατομμυρίων νεκρών, που γνώριζε ο ελεύθερος κόσμος την τύχη τους, αλλά προτίμησε να σιωπήσει .Από τη νέα σειρά των εκδόσεων Gutenberg με θέμα την ιστορία.
”
Βαγγέλης Γεωργάκης-Κωσταντίνος Ραμπατζής- “Μικρός αρχηγός -Τόμος 1 και 2» (Oasis)
Σας αρέσει η παλπ λογοτεχνία που γαλούχησε γενιές Ελλήνων από την δεκαετία του 30 έως τα τέλη του 80. Ήρωες, πολιτικά λάθος για το σήμερα, αλλά με αρχές, θάρρος, τρόπους ,αλτρουισμό και ανθρωπισμό απέναντι στον νικημένο εχθρό, σηματοδότησαν άλλες εποχές, όταν το κακό είχε τη μορφή ερυθρόδερμων, ληστών τραπεζών και ληστών κ0παδιών. Η θρυλική τετράδα του Μικρού Αρχηγού, με τον Τζιμ Άνταμς και την παρέα του, επανέρχεται με νέες ιστορίες δια χειρός Βαγγέλη Γεωργάκη αλλά και παλιές που έχουν ανανεωθεί. Ο Γεωργάκης, μάχιμος συγγραφέα με αρκετά και καλά βιβλία στο ενεργητικό του γνώρισε τον Κωσταντίνο Ραμπατζή τις χρυσές μέρες του περιοδικού, τον έπεισε να βοηθήσει με το χαρακτηριστικό γοτθικό-γουέστερν ύφος του σχεδίου του, σε αυτή την αναγέννηση σε δύο μέχρι τώρα σκληρόδετους τόμους, παλιών και νεών περιπετειών, για νοσταλγούς του παρελθόντος και λάτρεις του είδους, που συνεχώς γεννιούνται.
Ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο, ο δεύτερος πρόσφατα και αποτελούν την καλύτερη απάντηση στην ανηθικότητα και την έλλειψη οράματος των καιρών μας. Δίχως πολλά λίγα, αλλά με πράξεις ο Μικρός Αρχηγός και η παρέα του ισορροπούν την πλάστιγγα υπερ. των αδυνάτων, με όπλο την εξυπνάδα ,τις αρχές και το εξάσφαιρο τους. Στο πρώτο τεύχος/Βιβλίο υπάρχει και ένα πολύ ωραίο κόμικ που συνδυάζει ιστορία, Άγρια Δύση και φαρμακευτική, με ένα μοναδικό τρόπο.
Βιβλίο που γεννήθηκε από έναν οπαδό, με την έγκριση και βοήθεια του Ραμπατζή και απευθύνεται πριν και πάνω από όλα σε οπαδούς, βιβλιόφιλους αναγνώστες του Μικρού Αρχηγού αλλά και όσους συγκινούνται ακόμα με τα γουέστερν του Τζων Χιούστον.
Χαμένη σε μια στιγμή του χρόνου, κάτω από τον φλογισμένο ήλιο του Ουέστ, η Θρυλική Τετράδα συνεχίζει τις περιπέτειές της...
Τέσσερις καβαλάρηδες να χάνονται στον ορίζοντα μετά το τέλος -ή την αρχή;- κάθε περιπέτειας, υπό το βλέμμα της μυστηριώδους μορφής.
Άγγελοι του ουρανού; Εκδικητές του καλού; Ο Τζιμ Άνταμς ένας περιπλανώμενος, ο σύγχρονος Οδυσσέας της Δύσης; Η Θρυλική Τετράδα υπήρξε πραγματικά;
Κάποιοι θα πουν: "Ήταν ένας μύθος. Δεν υπήρξε ποτέ..."
Η Θρυλική Τετράδα όμως υπήρξε. Όσο και τα καλοκαιρινά απογεύματα, η αξεπέραστη νιότη, η απέραντη αμερικανική σαβάνα.
Σεμπάστιαν Μπάρι-« Χίλια φεγγάρια» (Ίκαρος)
Όσοι διαβάσατε το «Μέρες δίχως τέλος», https://sbasbayiannis.blogspot.com/2020/04/blog-post_23.html
«Με λένε Γουινόνα». Έτσι αρχίζει την ιστορία της η νεαρή Ινδιάνα στα Χίλια φεγγάρια. «Παλιά μ’ έλεγαν Οτζιντζίντκα, που θα πει τριαντάφυλλο. Ο Τόμας Μακ Νάλτι έκανε μεγάλες προσπάθειες να το προφέρει αυτό το όνομα, μα δεν τα κατάφερνε, κι έτσι μου ’δωσε το όνομα της πεθαμένης ξαδέρφης μου, επειδή του ερχόταν πιο εύκολα στο στόμα. Γουινόνα θα πει πρωτότοκη. Εγώ δεν ήμουνα πρωτότοκη».
Η Γουινόνα γλιτώνει από τη σφαγή της φυλής της, και υιοθετημένη από τον Τζον Κόουλ και τον Τόμας ΜακΝάλτι μεγαλώνει στο χάος της μετεμφυλιακής Αμερικής. Το φτωχό αγρόκτημα έξω από το Πάρις του Τενεσί μοιάζει με ουτοπικό καταφύγιο σ’ έναν κόσμο που ακόμα σφαδάζει πιασμένος στις δίνες του πολέμου. Σ’ αυτόν τον κόσμο, όπου νικητές και νικημένοι συνεχίζουν να χτυπιούνται λυσσασμένα, όπου η σκληρότητα και η δυστυχία εξακολουθούν στην πραγματικότητα να σκοτώνουν με χίλιους τρόπους και η στοιχειώδης ασφάλεια είναι άγνωστη λέξη, η νεαρή Γουινόνα αναζητά την ταυτότητά της και το δίκιο της.
Γιατί η ιστορία που έχει να αφηγηθεί, η ιστορία της νεαρής ζωής της, είναι η ιστορία όχι ενός αλλά πολλών εγκλημάτων. Δεν είναι μόνο τα ιδιωτικά εγκλήματα: ένας βιασμός, ένας λυσσασμένος ξυλοδαρμός, ένας φόνος. Είναι και τα δημόσια εγκλήματα: η τρομερή γενοκτονία, η συγκάλυψη της βίας, η παρανομία του νόμου.
Τζορτζ Πελεκάνος- « Ο άντρας που επέστρεψε» (Πατάκης)
Ο νέος ήρωας του σημαντικότερου Αμερικάνου μυθιστοριογράφου αστυνομιών ιστοριών είναι Ο Μάικλ Χάντσον. Ο Μάικλ περνά τις ατελείωτες ώρες της φυλακής καταβροχθίζοντας τα βιβλία που του προτείνει η νεαρή βιβλιοθηκάριος του σωφρονιστικού καταστήματος. Η Άννα τροφοδοτεί διαρκώς με βιβλία τον Μάικλ, που εξελίσσεται στον καλύτερο αναγνώστη της. Ως τη μέρα της αιφνίδιας αποφυλάκισής του χάρη στη χειραγώγηση του αυτόπτη μάρτυρα της υπόθεσής του από τον ιδιωτικό ερευνητή Φιλ Ορνέιζιαν.
Ο Μάικλ συναντά μια Ουάσινγκτον που έχει αλλάξει σημαντικά την περίοδο της προφυλάκισής του. Πάλαι ποτέ κακόφημα μαγαζιά έχουν μετατραπεί σε τρέντι μπιραρίες με κήπο και σε ανθοπωλεία. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχει αλλάξει η δύσκολη επιλογή ανάμεσα στον πειρασμό του εγκλήματος και στο να κάνεις το σωστό. Προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στη νέα του δουλειά, στην αγάπη του για τα βιβλία και στη χάρη που χρωστάει στον άνθρωπο που τον βοήθησε να αποφυλακιστεί, ο Μάικλ αγωνίζεται να βρει τη θέση του σε αυτόν τον νέο κόσμο. Πριν χάσει τον έλεγχο
Ένας ιδιόρρυθμος, αντισυμβατικός ήρωας, ως συνήθως που ξεχωρίζει για το σήμα κατατεθέν του βιβλίου, την βιβλιοφιλία και φιλαναγνωσία του. Ο Πελεκάνος περιγράφει ένα κόσμο καθημερινό, οικείο, αλλά ταυτόχρονα, βρώμικο, αιχμηρό και τόσο γνώριμο. Με επίκεντρο την Ουάσιγκτον δημιουργεί ακόμη μια βιβλιοφιλική απόλαυση για τους φίλους του αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά και της μουσικής. Πυκνή γραφή, έντονη πλοκή και ένας κεντρικός χαρακτήρας που σε κερδίζει με την διαφορετικότητα και τις ιδιομορφίες του.
Παναγιώτης Γ. Παπαϊωάννου –«Dead rockers Society» (Δίαυλος)
Όσοι μεγαλώσαμε με τον ροκ ήχο, συνάψαμε, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, μιαν άτυπη σύμβαση με τους ήρωες που τον δημιουργούν και τον εκφράζουν. Εμείς, με τον θαυμασμό και την αφοσίωσή μας, προθυμοποιηθήκαμε να τους εξασφαλίσουμε μια ένδοξη καριέρα που θα υπερβαίνει τον βιολογικό τους κύκλο. Και, εκείνοι, σε ανταπόδοση, ανέλαβαν να φτιάξουν και να μας χαρίσουν το σάουντρακ για ολόκληρο τον δικό μας.
Η μουσική τους, πολλές φορές ήταν εκεί πριν γεννηθούμε και, ως μέρος της δικής τους ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης, παρέμεινε πάντα δίπλα μας: στο μεγάλωμά μας, στους πρώτους μας έρωτες, στη χαρά από τις επιτυχίες και στη συντριβή από τις αποτυχίες μας, στις απώλειες σημαντικών ανθρώπων, στη γέννηση των παιδιών μας.
Το απαιτούσαν οι μεγαλύτεροι από μας, οι γενιές των ροκάδων της εποχής της ξηρασίας, κι εμείς παραλάβαμε αυτή τη σκυτάλη. Να κρατήσουμε μέχρι το τέλος δίπλα μας, άτρωτους ως μεγαλύτερους κι απ' τη ζωή την ίδια, αυτούς που αποτελούν τη Λέσχη των Νεκρών Ρόκερ.
Από τον Lemmy ως τον John Belushi και από την Janis ως τον Roy Buchanan, ένα αντιηρωϊκό hall of fame, η ζωή των μελών του οποίου γίνεται συνήγορος θανάτου, ενός θανάτου που την ίδια ώρα διαμεσολαβεί για να διασώσει, μέσα από τη συλλογική μνήμη, την πρώτη ύλη που μας κρατά ζωντανούς, εμπνευσμένους και ενεργούς.
Ένα βιβλίο από ένα φίλο της ροκ μουσικής, μέσα από τα μάτια του οπαδού, ανταποδίδει την απόλαυση της μουσικής και την αντισυμβατικότητα του κινήματος, όπως τα εισπράττει ο φίλος και οπαδός της μουσικής συνομιλώντας με μια σειρά προσωπικοτήτων που τον (μας) συνοδεύουν ακόμη και μετα θάνατο, μέσα από την μουσική και τις συμπεριφορές τους.
Το βιβλίο και είναι ένας φόρος τιμής σε 29 θρύλους που έγραψαν το soundtrack ζωής μας και έπαψαν απλά να υφίστανται ως σάρκα και οστά, με απόλυτη πεποίθηση του συγγραφέα ότι οι νεκροί του ροκ-εν-ρολ “δεν πεθαίνουν, απλώς σταματάνε τις ζωντανές εμφανίσεις”. Σε αυτούς ο Παπαϊωάννου αποτίνει φόρο τιμής με αφοσίωση, με έναν οπαδικό τρόπο, παραθέτοντας ενδιαφέροντα βιογραφικά στοιχεία, δισκογραφικά και συναυλιακά ορόσημα, αλλά και στίχους που περικλείουν την ουσία του μύθου, ή αντανακλούν έναν τρόπο ζωής, πάντως σίγουρα συνδέουν τη μνήμη του συγγραφέα με τη ροκ εποποιία. Είναι μια προσωπική κατάθεση ψυχής και αναμνήσεων του συγγραφέα, που υποστηρίζεται από επιλογές έξω από τα τετριμμένα (Felix Paparaldi, M.Hutchence). H ιδιότητα του ως νομικού προσδίδει ενδιαφέρον στην προσέγγιση του στον θάνατο του Bon Scott αλλά και στις τοποθετήσεις γύρω από τις πεποιθήσεις της Τζόπλιν. Σε μια εποχή που το Ευαγγέλιο των απανταχού ροκερ είναι το περιοδικό Classic Rock, έχουμε μια Ελληνική συγγραφική προσπάθεια, αποτίμηση, που ξεχωρίζει στα σημεία που παρεμβαίνει η προσωπική νότα του συγγραφέα, η επίδραση του καλλιτέχνη στον ακροατή, η μνήμη και η προσωπική εμπειρία από την Ελληνική πραγματικότητα Μια αξιόλογη προσπάθεια να γίνει το υποκειμενικό κτήμα του αναγνώστη, συνδυάζοντας βιβλιογραφικές αναφορές και προσωπικά βιώματα που θα μιλήσει περισσότερο σε όσους, έχουν παραμείνει στην ακρόαση των άλμπουμ, χωρίς να έχουν εμβαθύνει στην ζωή κα το ποιόν του καλλιτέχνη. Θα τους βοηθήσει η ανάλογη μετα πτυχιακής εργασίας προσέγγιση στις πηγές, που πάσχει από ό,τι έχει πάντα έλλειψη η Ελληνική μουσική δημοσιογραφία, την πρόσβαση σε προσωπικά αρχεία και εμπειρίες. Ιδανικό δώρο για τους ακροατές του Rock,Red και λοιπόν «ροκ» ραδιοσταθμών του playlist. Θα τους αποκαλύψει την «αθέατη» πλευρά του φεγγαριού.
Bernie Marsden- “Where’s my guitar n Inside Story of British Rock and Roll”
Ο θρυλικό κιθαρίστας Bernie Marsden (WHITESNAKE, ALASKA, UFO) σε μια βιογραφία που απλά αποκαλύπτει όσα δεν ξέραμε αλλά θέλαμε να μάθουμε για το Βρετανικό ροκ/χαρντ ροκ των 70s-80s. Δίχως τη διάθεση να επιδειχτεί ή να γίνει ένα ακόμη βιβλίο κουτσομπολιών, μας μιλά για την αγάπη του, την μουσική, την πορεία του και όσους συνάντησε σε αυτή, από τουw AC/DC στους BEATLES, (Ringo Starr, Elton John, Cozy Powell, Ozzy Osborne, B.B. King, Jon Lord) ως συνεργάτης αλλά και ως φίλος. Μεστό, λεπτομερειακό, απολαυστικό.
Εντουάρντ Λουί- «Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου» (Αντίποδες)
Ακόμα μια καλαίσθητη και ουσιαστική έκδοση των Αντιπόδων. Συγγραφέας αυτή τη φορά ο Ε.Λουί, από τη νεα γενιά της Γαλλικής συγγραφικής παραγωγής, με θέματα που άπτονται το σήμερα, οικονομική δυσπραγία, ισλαμική τρομοκρατία, ρατσισμός, αστυνομική βία, πολιτική διαφθορά, αποτυχία της αριστεράς . Τα πάντα αναφέρονται υπέροχα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Για τους κυρίαρχους η πολιτική είναι συνήθως "ζήτημα αισθητικής": ένας τρόπος να σκέφτονται τον εαυτό τους, ένας τρόπος να βλέπουν τον κόσμο, να συγκροτούν το πρόσωπό τους. Για εμάς, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου». Αντικρατισμός βαθιά πολιτικός και ειρωνικά για την Δυτική «αριστερά» ακομμάτιστος, ανοίγει την κακοφορμισμένη πληγή των Δυτικών αστικών δημοκρατιών και η δυσωδία απλώνεται στα στρατόπεδα των παράνομων μεταναστών, τα κρατητήρια και τα δικαστικά μέγαρα, συμπαρασύροντας, τους αριστερούς με τη δεξιά τσέπη και τους οραματιστές του κόσμου του ανεξέλεγκτου κέρδους του εμπορίου φέροντας στο νου, την γνωστή πλέον φράση «όλα τα γουρούνια , την ίδια μούρη έχουν». Η απουσία του νεκρού πατέρα, γίνεται ένα κατηγορητήριο σε όσους στερούν την ύπαρξη του . Ένας διάλογος με τον απόντα, ένα διαρκές κενό, που θα καλύψουν οι αναμνήσεις, οι εικασίες και τελικά θα οδηγήσει σε μια εκ βάθρων κριτική του συγγραφέα στον ίδιο αλλά και στον περίγυρο του. Τον κόσμο που αλλάζει , χωρίς να μπορεί να καλύψει το βαθύτερο κενό της απουσίας, στον κόσμο που γίνεται όλο και περισσότερο μια εντροπική δίνη, που απορροφά αναμνήσεις αισθήματα, μνήμες καθώς ισοπεδώνει τον άνθρωπο μέσα στην οικονομική κρίση και την κατάπτωση των θεμελιωδών αξίων της Γαλλικής κοινωνίας, του Διαφωτισμού και της Γαλλικής επανάστασης, κάνοντας τον Μάη του 68 να φαντάζει σαν μια γενιά που χάθηκε καθώς διαλύθηκαν τα δακρυγόνα για να δώσει τη θέση της σε Σοσιαλιστές και συντηρητικούς δίχως άλλη σκέψη από την νομή της εξουσία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου