«Ἡ τελευταία διάλεξη» - Ράντυ Πάους (Πατάκης)

«Ἡ τελευταία διάλεξη» - Ράντυ Πάους (Πατάκης)

«Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα χαρτιά που μας μοιράζουν, μόνο το πώς θα παίξουμε την παρτίδα». 

Πόσα βιβλία μπορούν να σας συγκλονίσουν με τη μυθοπλασία τους, πολλά, πάρα πολλά. Πόσα όμως μπορούν να σας διδάξουν μέσα από την πραγματική ζωή, το θάρρος, το σθένος, τη δύναμη. Λίγα, ειδικά όταν δεν μιλάς για καταστάσεις έκτακτες, ειδικές, πολέμους καταστροφές, αλλά καθημερνές στιγμές. Ο Ράντυ Πάους ήταν καθηγητής Επιστήμης Υπολογιστών (µε ειδίκευση σε Human Computer Interaction and Design, διαγνώστηκε με καρκίνο του παγκρέατος το 2006. Ακολούθησε τις συμβουλές των γιατρών του, υπέμεινε με παρρησία τις χημειοθεραπείες και στην επανεκτίμηση που πήγε όλο χαρά και ελπίδα, το 2007 του ανακοινώθηκε, ότι οι θεραπείες δεν απέδωσαν και είχε να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο.

Νέος σε ηλικία, διορισμένος υπεύθυνος εντός ελπιδοφόρου τμήματος, με μια υπέροχη γυναίκα, δυο μικρά παιδιά στην κορυφή του κόσμου. Είδε τον κόσμο του να γκρεμίζεται σε μερικά μόλις δευτερόλεπτα. Η απελπισία , κέρδισε τον πρώτο σύντομο γύρο του συναισθηματικού αγώνα, για να νικηθεί στη συνέχεια από τον ορθολογισμό, του καθηγητή της πληροφορικής, την αγάπη του για τον κόσμο, την οικογένεια του και το δυνατό χαρακτήρα του. Σε αντίθεση με πολλούς από εμάς, εμένα σχεδόν σίγουρα, αυτός αποφάσισε, να αφήσει μια κληρονομιά στον κόσμο και στα πολύ νεαρά παιδιά του. Μια διαθήκη, παρακαταθήκη για το ποιος ήταν, πώς πολέμησε με τις αντιξοότητες και πώς θα ήθελα να συνεχίσουν οι οικείοι του να αντιμετωπίζουν τον κόσμο μετά το θάνατο του.

Η τελευταία διάλεξη είναι ουσιαστικά ένα βιβλίο που παραθέτει τη διάλεξη που έδωσε στο Πανεπιστήμιο που δίδασκε, σαν απολογισμό ζωής. Μια διάλεξη τιμητική που δινόταν από ανθρώπους που είχαν θεωρηθεί επιτυχημένοι στον τομέα τους. Εκεί ανάμεσα σε συμφοιτητές και δασκάλους, μιλάει για τον ελέφαντα στο δωμάτιο τη νόσο τελικού σταδίου που τον οδηγεί στο θάνατο και όλοι κάνουν σαν να μην υπάρχει  από λύπηση, φιλανθρωπία ή αδυναμία να το διαχειριστούν. Ο .. δίνει μαθήματα ζωής καθώς εξιστορεί την πορεία του. Τον αγώνα του να διεκδικήσει τη θέση του, αλλάζοντας το χαρακτήρα του, βελτιώνοντας τα αδύνατα του σημεία, αποτυγχάνοντας αλλά προσπαθώντας.

Μιλάει με συγκινητικό τρόπο για το πως γνώρισε τη γυναίκα του, το κυνήγι της, την πολιορκία της, την αδυναμία του να επικοινωνήσει μαζί της και την τελική προσπάθεια να γίνουν ζευγάρι, σαν ένα αγώνα πίστης. Μιλάει για την οικογένεια του, τους μεταπτυχιακούς φοιτητές του, πως τους επέλεγε και πως ενθάρρυνε αυτούς που έδειχναν ζήλο να βελτιωθούν και λιγότερο τους χαρισματικούς που αναπαύονταν στις ικανότητες του. Μιλάει για τα παιδικά του όνειρα και πως πραγματοποίησε τα περισσότερα από αυτά, με πολύ προσπάθεια και λίγη τύχη ή τα τροποποίησε να ταιριάζουν με τον κόσμο που συνάντησε και τις δεξιότητες που απέκτησε. Για την ζωή του σαν ένα αγώνα να πραγματώσει τα δικά του θέλω αλλά και να σταθεί αντάξιος στα θέλω των άλλων, αυτών που ο ίδια αξιολόγησε ο,τι αξίζουν της προσοχής του ή τον τίμησαν με το ενδιαφέρον και τη βοήθεια τους, ανιδιοτελώς, γιατί τον εκτίμησαν. Μας παρουσιάζει ένα αξιακό κώδικα, βασισμένο στην προσπάθεια, την τιμιότητα ,την αυτοκριτική, αλλά και την αποδοχή της ατέλειας και της αδυναμίας, του λάθους.

Όταν φτάνει στο σημείο που θα μιλήσει για τα παιδιά του, λυγίζεις με έναν πατέρα που αφήνει παρακαταθήκη στην αδελφή του, να περνά χρόνο με τα τρία παιδιά του και να τους μάθει ποιος ήταν ο πατέρας που. Ένα πατέρας που δεν θα δει ποτέ τον χορό της αποφοίτησης, δεν θα δει τα γενέθλια, τις μικρές στιγμές των παιδιών του και το γνωρίζει, ο,τι μετρά αντίστροφα ο χρόνος για αυτόν.

Ο Ράντυ Πάους, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο το 2008, σε ηλικία 47 ετών. Η  τελευταία διάλεξη του στο Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon υπάρχει και στο διαδίκτυο, αλλά είναι πριν και πάνω από όλα ένα δυνατό αφήγημα ενός ανθρώπου, που αποφασίζει στους τελευταίους μήνες της ζωή του, να μην αποκοπεί από τον κόσμο όσο είναι ενεργός, αλλά να μας χαρίσει ένα μάθημα ζωής. Καθημερινά σε ογκολογικά νοσοκομεία, υπάρχουν τέτοιες ιστορίες που δεν θα βρουν το δρόμο της δημοσιότητας. Για αυτό το λόγο, διαβάστε αυτό το βιβλίο  εκτιμήστε λίγο περισσότερο το δώρο της ζωής και αναλογιστείτε αν επιστρέφετε αρκετά στον κόσμο που σας περιτριγυρίζει. Ένα βιβλίο που προσωπικά εμένα μου άλλαξε αρκετά μέρος της προσωπικής μου θεώρησης των πραγμάτων.

SINNER- "Santa muerte"

This is one of the biggest surprises of 2019, for me. A band that i consider, capable for some good, old style melodic heavy rock, hit back with an album full of fresh ideas and an excellent combination of female (Giorgia Colleluori) and male vocals. SINNER was always a good band, but mostly (my personal opinion) on the average side. This time, i apologize for my disbelief, as they produce a high energy heavy rock album, where the more modern female led vocal songs (with echoes of Doro, ZED YAGO) meet the most heavy rock moments in an prolific alignment. THIN LIZZY, are the guest of honor, regarding inspiration and in songs like “What went wrong” with guest vocalist Ricky Warwick (BLACK STAR RIDERS), SINNER pay a more than honorable tribute. A real blast, never especially innovative, but catchy and refreshing in the vein of modern heavy rock and euro power metal. Enjoyable and out of the box approach from a band, i haven't thought they still had it. To conclude, Giorgia is the real star of the album as she takes the more soulful hard rock songs to the next level with her passionate performance.

7

ROSE TATTOO "Outlaws"

ROSE TATTOO "Outlaws" 

Angry Anderson ,the voice and spirit in the latest years of Aussie rock n roll legends ROSE TATTOO has decided to enlist some new comers,although seasoned musicians in the Australian rock scene and re record some of the bands most iconic songs, their first studio album actually . Along with them we have three bonuses, a song form the early days never before released "Snow queen", "Sweet love" and the more lay down and sensitive,yet still never surfaced the light of day before "Rosetta". So what the hell, do we need another microwave oven served Rose Tattoo album, i hear some of you asking with venomous feelings...

We damn well need this album We needed to hear in our days of plastic music and confusion, some well played rock n roll boogie with fine slide guitar and the Aussie Elvis high on the  tide...His band mates died form prostate cancer, but he keep up the tradition of heartbreaking, jawbreaking songs about outlaws, losers and forgotten white collar workers, people on the dole, people who are working their hands to the bone every day, to have a drink and listen to some good rock n roll every Friday night before they go back home to their families  for an even harder weekend as fathers, husbands and all time losers.

Outlaws" is one of the most decent releases, that tries something difficult and easy at the same time, to make younger you tube rockers discover the band that along with COLD CHISEL should be big and outside Australia. Even if they don t make it again, with this album they pay  a tribute to their fallen comrades and bring smile to people like me at the other end of the globe. Thank you for all the music and the memories Mr.Anderson and co, albums like this keep us from falling when our world is crashing down.Thank you so much.

7.5

NEW MODEL ARMY- “From here”

Justin Sullivan and co retuned to form, of the highest level with their previous album ‘Winter’. Their new effort was conceived and recorded in a small island in Norway but the Brexit and the turbulence of the English society are all around this moody album. The pace has gone down to various songs. Sullivan has become more introspective and the isolation of the recording facility has its impact. On the other hand we have on of the songs we call instant classic in the from of “Where I am” a song about self preservation and self definition in our days of mass and fast consuming.

The feeling changes from the mesmerizing, slow paced “Passing through”, “Never arriving, “The weather” to the more modern punkish “End of days” till we reach the first big moment of the album the “The great disguise”, where Sullivan speaks freely and shamelessly …”last man standing, that’s the game I play the best…”. The ecology/self search “Conversation” gives a more than welcome emotionally charged break and we come to the masterpiece, the piece de resistance of the album στο κόσμημα του άλμπουμ το “Where I am” the song that put all the MBA ers and the financial analysts and psychologists to rest, in their rotten society of numbers and artificial problems. Believe in yourself and accept the reality, without been dragged to the consumers corner. The lyrics that could save the whole 00 generation «And everybody wants to be somewhere else, everybody wants to be someone else». But the band has more to say in the heavy guitar oriented “Watch and learn” and the magnificent “Maps” where the major question “if the end justifies the means “ raises its ugly head, but NMA decide they prefer to sail on the ship of fools. The more spacey

‘setting sun” will travel us away and the final song “From here” will have Sullivan sing “I’m the master of nothing…never wanted to leave a mark”. The anger and frustration for today, settles down by the end of the day and starts the contemplation of yesterday’s mistakes and the expectation of tomorrow.

8,5

Χρυσόστομος ΤσαπραΪλης- «Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας» (Αντίποδες)

Χρυσόστομος ΤσαπραΪλης- «Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας» (Αντίποδες) 

«Αλαφροΐσκιωτοι και στοιχειωμένοι, θα κάνουν το ταξίδι στην Παγανιστική Θεσσαλία και μαζί τους θα απολαύσουμε ένα από τα ωραιότερα βιβλία, αναφορικά με τον φόβο ,τις δοξασίες ,το αλλόκοτο, εκεί που τρόμος κρύβεται πίσω από την λαϊκή παράδοση χιλιετιών, πριν σε αρπάξει αμετάκλητα»

  Την δεκαετία του 90, είχα την τύχη  (ή ατυχία) να περάσω ένα χρόνο από τη ζωή μου στη Λάρισα. Η θητεία μου στο Υγειονομικό, με άφησε με μια φοβία για τα στάγιερ που φόρτωνα με ξυλοκιβώτια επί ένα εξάμηνο και ένα θαυμασμό για τις καταιγίδες που τον Αύγουστο κατέβαιναν με τη μορφή σύννεφου από τα βουνά και γέμιζαν τη μονάδα με χαλάζι σε μέγεθος πέτρας. Η Θεσσαλία αλλά και η Ελληνική επαρχία γενικότερα, για όσους προλάβαμε παππούδες και γιαγιάδες, είναι γεμάτοι με αναφορές σε γέρους και γριές που μένουν σε απόμερα σημεία των χωριών και μελετάνε τη Σολομωνική, για κοπέλες και παλικάρια που χάθηκαν, πνίγηκαν, για δοξασίες που ακουμπάνε στα χρόνια των χθόνιων θεών, πολύ πριν ο Χριστιανισμός εξισώσει τις φοβίες όλων μας, στον κοινό Θεό.

  Διαβάζοντας το βιβλίο του ΤσαπραΪλη κατάλαβα δύο πράγματα. Το πρώτο ότι αν και γλωσσικά, είναι πλούσιο σε σημείο να θυμίζει περικοκλάδα που σφίγγει τον αναγνώστη, καθώς θέλει να τρέξει την ιστορία, από την άλλη είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα, διακριτικά επιλεγμένων λέξεων, που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα, μυστηρίου φόβου απέναντι στο άγνωστο, το χθόνιο. Αυτό που όλοι γνωρίζουμε ο,τι βρίσκεται στον απαγορευμένο κήπο του παλιού αρχοντικού, αλλά κανείς δεν θέλει να συναντήσει. Το δεύτερο, ότι η μυθοπλασία του ακόμη και όταν τοποθετείται στα αστικά περιβάλλοντα των Θεσσαλικών πόλεων, δεν παύει να είναι μια μίξη του ονειρικού της Ζυράνας Ζατέλη, με το «τρομακτικό» του Λόβκραφτ, περασμένα από την γραφίδα ενός ταλαντούχου συγγραφέα, που τον φαντάζομαι να γράφει ακούγοντας Νορβηγικό black metal  και βρετανικό progressive rock των 70ς. Μια πρόσθετη παρατήρηση που προέκυψε από την σκέψη, μετά την ανάγνωση του βιβλίου, είναι πόσο δυνατές είναι οι «παγανιστικές» προχριστιανικές δοξασίες στην λαϊκή κουλτούρα, ακόμη και 2000 χρόνια μετά την δυναμική παρέμβαση του Χριστιανισμού, στον κοινωνικό βίο των Ελλήνων.

  Το βιβλίο χωρίζεται  αντί κεφαλαίων, ανα γεωγραφικές περιοχές, Βλαχοχώρια, Καραγκουνοχώρια, Δρακοχώρια, Οι πόλεις του Κάμπου, Αργιθέα και σε κάθε περιοχή νιώθεις τη σκιά του δάσους και τον Δράκοντα, που σέρνεται στα πόδια σου, μέσα στις σκιές. Λάμιες, μάγισσες, τάματα, αυτοκτονίες, τρελοί που μιλάνε στα πνεύματα και τα ξωτικά, μια μυθολογία που είναι τόσο γνώριμη στο DNA  του Έλληνα και συνάμα τόσο χαμένη, λόγω της αστικοποίησης που οδήγησε σε ύφεση της έκφρασης του ή λόγω της επιμιξίας του για αρκετούς με μύθους από την Αγγλοσαξονική και Σκανδιναβική παράδοση. Ο Χ.Τ δεν περιφρονεί τίποτα, από την πιο μικρή λεπτομέρεια, θα ξεκινήσει μια ιστορία, φανταστική, όπως όλο το βιβλίο, αλλά τόσο αληθοφανή που θα σε κάνει να σκεφτείς να περπατήσεις το βράδυ ακόμη και στην ίδια την Αθήνα. Αρμονικά εναρμονισμένο με την ιστορία του τόπου, ταξιδεύει ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες, στην ομιχλώδη εκείνη περίοδο μετά την απελευθέρωση και πριν την αστικοποίηση των μετεμφυλιακών χώρων. Το φανταστικό είναι τόσο γήινο και καθημερινό, που σε κάνει να αμφιβάλλεις για την ίδια σου τη φύση και να βλέπεις δρόμους και πόρτες που γνώριζες μέχρι χθες, με άλλο μάτι.

  Αν κάτι πραγματικά θαύμασα, πέραν της πρωτοτυπίας του συγγραφέα, είναι η δημιουργία μιας μυθολογίας τρόμου, αστικής και συνάμα βουκολικής, με τα ίδια υλικά που περιστοιχίζουν τις εκδρομές μας στις πεδιάδες και τα βουνά της Θεσσαλίας. Αυτή η τρομο λαγνεία του κοινότυπου μεταφέρει το βιβλίο σε μια μυθική διάσταση, που ο αναγνώστης αμφιβάλει για τα θέσφατα και αλλάζει άποψη για όσα θεωρούσε σταθερές της καθημερινής ζωής του, τουλάχιστον αν κατοικείς στην περιοχή. Αλαφροΐσκιωτοι και στοιχειωμένοι, θα κάνουν το ταξίδι στην Αργιθέα και θα απολαύσουν ένα από τα ωραιότερα βιβλία, αναφορικά με τον φόβο ,τις δοξασίες ,το αλλόκοτο και το τρομακτικό, σε μια εποχή που η μητέρα φύση τρομάζει όλο και λιγότερο, τα παιδιά της πόλης που ζουν κλεισμένα σε μικρά δωμάτια, με τεχνητό φως, παρέα με οθόνες υπολογιστών. Μια συγγραφική προσπάθεια που προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο της λογοτεχνίας του τρόμου αλλά και της Γοτθικής σχολής στην «Βλάχικη» (sic) έκδοση της.

Ακούγεται συνοδεία των δύο πρώτων άλμπουμ των MERCYFYL FATE

BADD KHARMA-"On fire"

BADD KHARMA-"On fire" (ROAR)

A Greek melodic heavy rock band, isn't such a unique spectacle,the last two decades. A good Greek melodic heavy rock band,well this is something we don't find easily, in these days of internet search. BADD KHARMA are the product of gathering of some well known players in the Greek metal scene.Among them the well known and beloved by everyone for his musical and medical abilities Dr Manolis Tsigkos. The man is a machine of high level/class productivity,both in his musical and medical life.What we all love him for,is that he knows to choose well his team mates.Medical speaking, he has helped a family member with his excellent team (you can call me bias..i don t give a fuck). 

Musically speaking, i was as usual a bit hesitant reading all these great reviews. Then i listened to the album and i admitted easily, that BAD KHARMA are definitely the band we were looking for. Great twin guitar work,especially in my personal favorite "Break free", straight in your face songs like 'Still unbroken" , "Never surrender" and  "Rise or fall" , yet melodic  like "On the edge" and  'L.E.A"an 80s style ballad that gives you the shakes. BADD KHARMA have their musical roots in DOKKEN, EUROPE, THIN LIZZY, RIOT, DIO, RAINBOW and Y&T. With songs that  are well structured and right on the spot, they re aiming for those who like their hard rock ballsy and strong,with a touch of sentiment like a drop of water to a good malt whiskey ,less than 20 years old. Mature musicians, doing what they really like. This album could be huge in the late 80s. 

So since 2020 is a really Bad Karma year, make yourself a favor and change it by listening to BADD KHARMA.

7.5

THE OUTLAWS- "Dixie highway"

THE OUTLAWS- "Dixie highway"

As with most of the long time going Southern Rock bands, OUTLAWS are missing more than few of their original members. Their heydays are long gone but Henry Paul still got it, on how to write a decent song. From the opening song "Southern rock will never die" till the closing "Macon memories" you can name check SKYNYRD, ALLMAN and most of the Southern tradition. So in our days of countrified Southern rock, albums like "Dixie highway" work as painkillers to take the blues of Nashville away and bring back the lovin sound of the triple guitar attack and the howling refrains. "Dixie Highway" is an old song, that has already released under the Ron Keel /IRON HORSE moniker as a collaboration at the vocals department and a bit more metalic. This version leans more to the Southern Rock side and keep the spirit of the open road alive and kickin. A more than decent album with songs that could stand along every classic OUTLAW anthem, songs like "One night from Athens", "Dixie highway" and "Lonesome boy from Dixie". Proud to be a Southerner, hope OUTLAWS will carry on for some more time till they re gone in the hurry sundown.

7