There is something going on in Scandinavia regarding modern arena, anthemic hard rock. Some illegal immigrants from Sunset Strip, turn the locals to the best reincarnations of the 80s LA spirit. H.E.A.T are a weel known force in the hard rock community. In Greece we had the luck to see them perform on stage twice and they blew our minds, literally. Now they rerun with an album that has almost no fillers. Only pure hard rocking, melodic anthems, a bit more sleazy than their compatriots ECLIPSE and popy like "Rock your body" when it is needed. Their songs have low and dirty guitars, giant hooks, addictive choruses and you are on the repeat for days. If the Coronovirus had us all stay home and isolated this could be one of the albums that will make us through the epidemic years. Another great work and i must admit, right now is H.E.A.T-ECLIPSE 1-0 at the penalties....
Michael Schenker seems to have found the magic potion of musical rejuvenation in the collaboration of multiple singers in his latest albums. For one more time, great voices of the past Gary Barden, Graham Bonnet,Robin McAuley the present Doogie White and the future Ronnie Romero collaborate to give flesh to the musical dreams of the German guitar maestro. Musically we are in the early MSG albums of the Barden era, ballsy hard rock with screaming guitars and choruses who cry for thousands of lighters to lit the arenas. Some songs really stand out like “Silent again” and “Sleeping with the light on”, where in some other cases they’re just good heavy rock anthems like “Crazy daze” and “Lead you astray’. Overall this is an excellent heavy rock album with some of the finest voices of the genre, excellent guitar playing, melodic but heavy and articulate songwriting. A must for the fans of Mad Michael.
Ένα αντιπολεμικό
μυθιστόρημα, τοποθετημένο την εποχή των Ναπολεόντειων πολέμων στο θέατρο της Ισπανίας.
Ξεκινώντας την ανάγνωση , είχα την αίσθηση ότιδιάβαζα ένα ακόμη μυθιστόρημα εποχής. Ο κεντρικός ήρωας ο νεαρός μόλις δεκαεννέα
ετών ανθυπίλαρχος Φρεντερίκ Γκλυντς, ονειρεύεται την δόξα, τις επικές μάχες των
ιπποτικών μυθιστορημάτων, το θάνατο ανάμεσα στους εν όπλοις συντρόφους,
μαχόμενος για τα ιδανικά του Αυτοκράτορα πλέον Ναπολέοντα. Ένα νέο παιδί, γόνος
αστικής οικογένειας, που δεν έχει γνωρίσει παρά το πρώτο σκίρτημα του έρωτα στα
γαλάζια μάτια μιας δεσποινίδας στο Στρασβούργο, λίγο πριν αναχωρήσει για το
μέτωπο.
Ο Ρεβέρτε, μας
εισάγει στην ζωή των στρατευμάτων, με την έντονη ταξική διαστρωμάτωση, σκιαγραφώντας
την επίλεκτη μονάδα ελαφρού ιππικού των Ουσάρων, με λεπτομέρεια, για τη στολή,
τον οπλισμό, τις σέλες, λες και διαβάζουμε μυθιστόρημα του 18-19 ου αιώνα, με λεπτομέρειες
που αναπλάθουν εικόνες. Η προσέγγιση ξενίζει και δημιουργεί αμφιβολίες, μέχρι
τη στιγμή που το βιβλίο πραγματικά απογειώνεται. Το βράδυ της παραμονής της
πρώτης αποστολής στη μάχη, οι μάσκες πέφτουν και ο συγγραφέας επικεντρώνεται
στους νεαρούς ήρωες, που αρχίζουν να αναρωτούνται, για τα πάντα. Αν θα σταθούν
αντάξιοι της τιμής και τη δόξας της μονάδας τους, των συντρόφων τους. Αν πραγματικά
θέλουν και μπορούν να σκοτώσουν. Ερωτήματα που πραγματικά κάνουν το τελευταίο βράδυ,
τον ύπνο μια ανάμνηση, καθώς η ζωή, μικρή και σύντομη περάνει μπροστά από τα
μάτια τους. Η συζήτηση για την εχθρότητα του Ισπανικού λαού απέναντι τους, το
μίσος των απλών χωρικών, οι βιαιότητες απέναντι στους Γάλλους που βλέπουν ως
κατακτητές, μαζί με τις ηρωικές συζητήσεις περί κώδικα τιμής και μονομαχιών,
δημιουργούν μια ρεαλιστική εικόνα για τον κόσμο των «δίκαιων» και «¨ευγενών»
Γάλλων αξιωματικών που ακροβατεί ανάμεσα στον Διαφωτισμό και τον Μεσαιωνικό
Ιπποτικό ρομαντισμό, αρνούμενος να δεχτεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του
Ισπανικού λαού, ελέω Μονάρχη Ναπολέοντα, που έχει ήδη αποφασίσει για την τύχη
της Ισπανίας.
Το δεύτερο
ουσιαστικά μέρος αποτελεί μια γλαφυρή περιγραφή, μιας μάχης των Ναπολεόντειων
χρόνων. Το πεζικό βορά στα κανόνια και το ιππικό, σε μάχες εκ παρατάξεως, χύνει
το αίμα του στην αφιλόξενη Ισπανική γη. Πολεμώντας για να εγκαταστήσει ένα
βασιλιά, που δεν τον θέλει ο πεισματάρης Ισπανικός λαός και οι παλιοί ευγενείς,
πιστός στον ξεροκέφαλο Γάλλο Αυτοκράτορα. Δια της βίας η Ισπανία θα αφήσει την
Ιερά Εξέταση για να ασπαστεί τον Γαλλικό διαφωτισμό. Για τον Γκλυντς όμως
σύντομα, ο ιδεαλισμός γίνεται παρελθόν και η έξαψη της πρώτης αψιμαχίας και το
αίμα του πρώτου άτακτου που θα διαμελίσει με την σπάθη του, είναι η νέα του
ζωή. Η ελπίδα να μπουν στη μάχη, για να κάνουν μια ακόμα επέλαση για την οποία εκπαιδεύονται
χρόνια, πλησιάζει και τα ερωτηματικά, βλέποντας το ματωμένο πεζικό και τους νεκρούς,
παίρνουν σάρκα και οστά στο μυαλό των νεαρών αξιωματικών, που έχουν την ευγενή
άμιλλα για ηρωικό θάνατο, στην κορυφή της βαθμίδας των προτεραιοτήτων, μέχρι το
πρώτο σάλπισμα για να επελάσουν.
Τα Ισπανικά τετράγωνα
του πεζικού, ακολουθώντας την παράδοση των προγόνων τους του μεσαίωνα και της αναγέννησης,
θα κάνουν την ηρωική επέλαση, ένα ματωμένο παιχνίδι, πριν τελικά υποκύψουν. Οι νεαροί
αξιωματικοί θα μετρήσουν απώλειες και συναισθήματα, αλλά ο πόλεμος δεν έχει
μόνο μια όψη. Το Ισπανικό ιππικό με τη μορφή των φημισμένων λογχοφόρων, θα κάνει
τον θύτη, θύμα, σε έναν αγώνα, δίχως ανάσα και ξεκούραση, για ανθρώπους και ζώα.
Ο Γλυντς θα συνεχίσει
τον αγώνα, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Θα συναντήσει τον βετεράνο Ουσάρο στο
δάσος, αποκομμένος από τη μονάδα του, τραυματισμένος και τελικά θα συναντήσει
το πεπρωμένο του, έχοντας αφήσει μακριά τις φανταχτερές στολές εξόδου και τις αναλαμπές
ηρωισμού, μέσα στην λάσπη, το αίμα και τις φλεγμονές.
Ένα μυθιστόρημα,
βαθιά αντιπολεμικό, δίχως περιττές ηρωοποιήσεις και δράματα, αποδομεί την
εικόνα του έφιππου αξιωματικού -ήρωα και μας καλωσορίζει στη κόλαση της μάχης,
την απώλεια της συνείδησης, την έξαψη της αδρεναλίνης, το τυφλό μίσος, τον
φόβο, την ένταση της καταδίωξης, την απόγνωση, τον φόβο, την συνειδητοποίηση τη
ματαιότητας του πολέμου και της σημασίας του αγαθού της ζωής, μέσα σε μια μόνο μέρα
μάχης. Μερικές ώρες που καθόρισαν για πάντα της ζωή του ανθυπίλαρχου Γκλυντς
και έδωσαν στον Ρεβέρτε την ευκαιρία να γράψει ένα βιβλίο (από τα πρώτα του),
παλιομοδίτικο, στο πρώτο μέρος, αλλά βαθιά ανθρώπινο και ουσιαστικό στο δεύτερο.
Δεν είναι ένα νέο «Ουδέν νεότερο από το Δυτικό μέτωπο» ή ένα νέο «Ζωή εν τάφω»
αλλά συγκινεί αν σκεφτεί κανείς τους επομένους ήρωες του. Τα χρόνια του στο πολεμικό
ρεπορτάζ, δίνουν την αίσθηση την γλυκόπικρη που απομένει, σε αυτούςπου επέζησαν για να διηγηθούν και κάνει το
βιβλίο μια έντονη συναισθηματικά ανάγνωση για τους ανά τον κόσμο πολεμοκάπηλους
του γραφείου.
After "Scream" with Ozzy letting go of Gus G and without really working with some guitar wiz, we all had our doubts. The news of him working wioh rapper (?) celebrity Post Malone made the feeling even worse. Why the hell did Ozzman need the publicity of a collaboration with a rapper? And suddenly the first songs of his new album surfaced on the internet. Like Coronovirus, addictive, infectious ,they just confirmed that the great musician knows how to work with the right people. Most of the songs here have the contribution of his main man/producer Andrew Watt who may not be the guitar player of our heart but is in the vein of Jake E lee and really knows to write songs that honor Ozzy and his legacy .The album has the feeling of "Bark at the moon" and "The ultimate sin" with some "Scream" overtones and even myself , who i m not the biggest Ozzy fan enjoy it. Songs like the emotionally charged ballad "Ordinary man" or the deranged "Under the graveyard", my favorite " Scary Little green men" and my personal favorite "Holy for tonite". If we thought Ozzy would leave the building with no trace, we are al so fucking wrong. He is a really unique artist and even Parkinson disease cannot take him down. If this is his swan song , its one among his best efforts. My respects to the mighty madman.
When we talk about progressive rock, fusion, country, jazz, metal whatever, we have to take under strong consideration artists like Bryan Beller. His time with THE ARISTOCRATS has helped him let himself indulge in a variety of musical trips all around this beautiful album. From pure fusion and abstract rock to more smooth jazz moments, the album is a masterpiece of musical parts that combine to create various colorful images that nail the listeners mind.
Perfectly executed, solid, technically spotless as along with Beller we find collaborators such as guitarists Satriani, Petrucci, Govan, Keneally, Dawes, Brosh, drummers Gene Hoglan, Ray Hearne (HAKEN) and others, but in the same time not overindulged. “Scenes from the flood” is asking more and more of your attention to travel you in a variety of feelings, sentiments and emotions with top musicianship and true feeling, something that helps to avoid the sterilized products that they serve us in our days as progressive or fusion metal. Music for the people and not the musicians, cinematic, influenced by the time of the great 70s concept albums, music to chill out and dream and not analyze the Brexit.
A lovely album to listen over and over with a glass of wine, a good book and why not watching a beautiful sunset.
Billy Tsounis (CIRCUS OF POWER) continue his personal musical exploration with a new instrumental album. This time he decided to be a bit more of a shredder and also less abstract than his excellent previous work. More cinematic, with landscapes who sometimes remind of Mars (the planet) and others of the smoky jazz clubs of New York, he stretches his musical abilities in favor of the listener. Melody, guitar eloquence in composing and playing and an overall result that has more to do with Frank Zappa and Ennio Moricone than the Shrapnel instrumentals. The Latin flavor and the acid trip of songs like "Too nervous to reincarnate", "Last dance space boots" and the magnificent titled "Cow lands plane eats pilot" just add an extra point to an album without real limitations, besides the one the creator set to himself. Enjoyable and trippy
«Η ζωή ενός αναχωρητή… ενός ανθρώπου απείθαρχου σε κάθε κοινωνικό εξαναγκασμό, η ζωή ενός ερημίτη…, μιας ιδιόρρυθμης μεγαλοφυίας, ενός ωραίου εκκεντρικού»
Οι μυθιστορηματικές βιογραφίες είναι ένα είδος προς εξαφάνιση. Οι λόγοι απλοί, κύρια γιατί δεν υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που να κρατήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ο δευτερευόντως η αδυναμία των συγγραφέων-βιογράφων να μεταφέρουν στο σήμερα, με τρόπο προσιτό στον μοντέρνο αναγνώστη, ιστορικά πρόσωπα και καταστάσεις περασμένων αιώνων.
Η ζωή του Ελβετού Αλέξαντρ Γερσέν, θα μπορούσε χωρίς καν τα ιατρικά της επιτεύγματα να γίνει ταινία. Ένας άνθρωπος, γνήσια μετενσάρκωση στον 19ο και 20ο αιώνα του αναγεννησιακού ανθρώπου του Ντα Βίντσι. Αδάμαστο πνεύμα, που το διακατείχε η αγωνία να μην οδηγηθεί στην στασιμότητα. Ταξιδευτής, ερευνητής, επιστήμονας, εφευρέτης, οικολόγος, όλα μαζί σε μια προσωπικότητα, γεμάτη ιδιοτέλεια, προς τον εαυτό του και ανιδιοτέλεια για τους άλλους. Έγινε γνωστός στους επιστημονικούς κύκλους για την απομόνωση του βακίλου της βουβωνικής πανώλης , που ονομάστηκε προς τιμή του Yersinia pestis. Συγκρούστηκε με Άγγλους, Ιάπωνες, Γερμανούς, όχι στο επίπεδο των αποικιοκρατικών κτήσεων, αλλά στον αγώνα για την απομόνωση βακίλων και της επιστημονικής προσέγγισης και μελέτης, που κάθε σχολή/χώρα θεωρούσε, ως συνήθως σωστή την δική της θεωρία. Για τον Γερσέν, δεν υπήρξε ίχνος επιστημονικού εθνικισμού, αλλά μόνο μια διεπιστημονική, «διεθνιστική» ουμανιστική λατρεία της επιστήμης με απτά αποτελέσματα για τον πάσχοντα. Όμως δεν ήταν μόνο η προσφορά του στην ιατρική σε πρόχειρα νοσοκομεία και καταυλισμούς στην Ασία, που έσωσε χιλιάδες ζωές, με τον εμβολιασμό. Στην πρώην Γαλλική Ινδοκίνα, ο Γερσέν οραματιστής, στήνει μια πρότυπη αγροτική κοινότητα κ ζωντανεύει κάθε όνειρο του. Εκτροφή ζώων, μεταφορά και εγκλιματισμό φυτών από την Ευρώπη και άλλες ηπείρους στην Ασία. Μελέτη των μετεωρολογικών φαινομένων. Οδοποιία, ενσύρματη και ασύρματη επικοινωνία, οργάνωση καλλιεργειών κιγχόνης, καουτσούκ. Εισαγωγή του πρώτου ποδήλατου, αυτοκίνητου, οργάνωση μιας μικρής κοινότητας ψαράδων και εκπαίδευση τους σε επιστημονικούς βοηθούς στον αγώνα του για την καταπολέμηση των βακίλων που ενδημούσαν στον κόσμο και στην παραγωγή εμβολίων.
Ο Γερσέν, γνήσιος και άξιος μαθητής του Παστέρ, διακατέχεται από το μικρόβιο της ανακάλυψης, είτε οδοιπορώντας σε νέα εδάφη αχαρτογράφητα στην Γαλλική Ινδοκίνα ,είτε στο επιστημονικό πεδίο. Μοιράζεται την γνώση και ο,τι αποκομίζει από την εφαρμογή των νέων επιστημονικών εφαρμογών στις καλλιέργειες με το Ινστιτούτο και την μικρή κοινότητα, στο ψαροχώρι που επιλέγει ως βάση της αυτοκρατορίας του. Η ζωή του περνά από την Γαλλοπρωσικό πόλεμο του 19ου αιώνα σε δύο Παγκόσμιους πολέμους του 20ου, κάνοντας τον να απομονωθεί ακόμη περισσότερο εξαιτίας του ανθρώπινου μίσους και της μισαλλοδοξίας. Η πολιτική τον πληγώνει και την αποφεύγει όπως την έκθεση στους βακίλους που μελετά.
Ο Ντεβίλ, με τη μορφή ενός παρατηρητή από το μέλλον, καταγράφει, σχολιάζει τον Γερσέν αλλά και τους συγχρόνους του, Ρου, Σελίν, Καλμέτ, Χάφκιν, Μέτσνικοφ, Βολμάν, κάνοντας ταυτόχρονα σχόλια, για μια Γαλλία και Ευρώπη αποικιοκρατική, που ανθίζει η επιστήμη και η λογοτεχνία, ο υπαρξισμός και ο υπερρεαλισμός και συμβαδίζουν παράλληλα στις πιο δημιουργικές αλλά και πιο σκοτεινές στιγμές του ανθρώπινου γένους. Ο άνθρωπος που ζει για την δημιουργία, πέρα από τις συμβάσεις, αλλά αναζητά την καλλιέπεια όταν βρίσκεται στον Δυτικό κόσμο, τιμάται ακόμα σήμερα στο Βιετνάμ,αλλά έχει ξεχαστεί στη Δύση. Ο Ντεβίλ σκιαγραφεί αυτόν τον πανεπιστήμονα, μέσα από τις επαφές του με οικογένεια, συνεργάτες, μέσα από κείμενα και δημιουργίες, χωρίς να αγιοποιεί. Μοναχικός λύκος ή υπερβατικός οραματιστής, είναι ένας από τους τελευταίους των Μοικανών, που αφήνει τη δόξα και το χρήμα και τα μοιράζει σε συνεργάτες, για να ξεκινήσει ακούραστα να καταπιάνεται με κάτι νέο, όντας πάντα στην εμπροσθοφυλακή, κάθε μορφής επιστημονικής καινοτομίας. Ένα βιβλίο οδηγός, για το πως μπορεί να είναι κανείς συνεπής με τον εαυτό του και ταυτόχρονα χρήσιμος στο κοινωνικό σύνολο.
