"Μπίλλυ Μπάντ, Ναύτης"-Χέρμαν Μέλβιλ (Αντίποδες)

 

"Μπίλλυ Μπάντ, Ναύτης"-Χέρμαν Μέλβιλ  (Αντίποδες)

 

Ο όρος ναυτική περιπέτεια αδικεί το βιβλίο. Με τον ίδιο τρόπο που το αδικεί το οπισθόφυλλο με τις αναφορές του στη μάχη του καλού με το κακό, για την αθωότητα και την αδικία αλλά και τα περί στοχασμών για την ελευθερία, την εξουσία, την πολιτική και τη δικαιοσύνη, την αποδοχή και την αντίσταση. Στα χρόνια  της Γαλλική επανάστασης στρατολογείται, εν μέρει οικειοθελώς από ένα εμπορικό πλοίο σε ένα πολεμικό του Βρετανικού ναυτικού , ο Μπίλι Μπάντ. Ένας νεαρός ναύτης, ιδιαίτερα όμορφος και λαμπερός ως εμφάνιση αλλά και ως χαρακτήρας, με αποτέλεσμα να του δοθεί το προσωνύμιο "ο ωραίος ναύτης". 

 

 

Προσωνύμιο, που εξηγεί αναλυτικά ο Μέλβιλ, μιας και αποτελεί εν μέρει τον Σταυρό και εν μέρει το φωτοστέφανο του νεαρού ναύτη. Η ζωή στα Βρετανικά πολεμικά, συνέχεια της ζωής στην Μεγάλη Βρετανία, των ταξικών διαχωρισμών, των συνεχόμενων πολέμων και της επιβολής της εξουσίας με τη βοήθεια των μεσαίων και κατωτέρων αξιωματικών και υπαξιωματικών, περιγράφεται από τον Μέλβιλ, με γλαφυρότητα. Εστιάζεται δε στον οπλονόμο Τάγκαρντ και τις πρακτικές που εφαρμόζει για να κρατά το πλοίο σε τάξη, ενώ έχουν ξεσπάσει κρούσματα απειθαρχίας στο Βασιλικό ναυτικό με την ανταρσία του Νόουρ γνωστή και ως "η Μεγάλη Ανταρσία". Η κεφαλή του πλοίου ο καπετάνιος Βίερ είναι μια εξευγενισμένη μορφή, τυραννισμένη από τις προσωπικές αναζητήσεις και την ισορροπία με τις απαιτήσεις της θέσης εξουσίας που έχει σε εμπόλεμο περιβάλλον.

 

Σε αυτό το πλοίο και με μια περιγραφή γλωσσικά πλούσια με τον βερμπαλισμό των συγγραφέων του 19ου αιώνα ο Μέλβιλ, εισάγει τον καταλύτη που ακούει στο όνομα Μπίλι Μπαντ. Η έννοια της ναυτικής περιπέτειας δεν έχει καμία θέση στο συγκεκριμένο βιβλίο. Δεν υπάρχειπουθενά το στοιχείο της έκπληξης, του δόλου, αλλά αντίθετα μια ηθογραφική ανάλυση τουΜπαντ και του προσωνυμίου του, σε αντίστιξη με την καταγωγή και ιστορία του οπλονόμουπου συνθέτουν περισσότερο τη ζωή στο μικρόκοσμο του πολεμικού πλοίο, παρά ένα καμβά για μια περιπέτεια θαλασσινής υφής και προβληματισμών εσωτερικού χαρακτήρα.

 

Ο Μέλβιλ, γνωστής των χαρακτήρων, υπονοεί, αφήνει να αιωρούνται λόγοι, ενδείξεις και υπόνοιες που καθορίζουν την σχέση του οπλονόμου με τον νεαρό ναύτη. Η δημοφιλία του δεύτερου έρχεται σε σύγκρουση με την αυστηρότητα του πρώτου, ενώ ο υποβόσκων φθόνος του οπλονόμου, οδηγεί νομοτελειακά στη ρήξη με τον Μπαντ. Η χριστιανική ομορφιά του, η ηθική του, ανεπηρέαστος από σχέσεις και φθορά, με τη μορφή ενός αρχαίου θεού, άδολος και μολαταύτα απαίδευτος στη ζωή πλοίο, προσθέτει στον Ωραίο ναύτη, χαρακτηριστικά που αγγίζουν τα όρια της αγιοποίησης. Ένας χαρακτήρας ανθρώπινος, αλλά άμεμπτος, δίχως υστεροβουλίες. Από την άλλη πλευρά ο σκληραγωγημένος οπλονόμος και η ομάδα του, αποτελούν τον ρεαλιστικό περίγυρο μιας βίαιης. εποχής επαναστάσεων και αλλαγών, με τον ίδιο να αποτελεί το σίδηρό χέρι του νόμου και της πειθαρχίας. Ο στωικός καπετάνιος θα ενημερωθεί για μια πιθανή εξέγερση και θα φέρει σε αντιπαράθεση το όργανο της εξουσίας με τον ανίδεο, αλλά εξίσου ανέμελο και ηθικά ξεχωριστό Μπαντ. Σε μια στιγμιαία ανατροπή, ο Μπαντ θα ξεσπάσει ενάντια στοάδικο των κατηγοριών και θα οδηγηθεί στο εδώλιο, κατηγορούμενος πλέον για φόνο. Το τυχαίο των περιστάσεων, η βαρύτητα του περιρρέοντος κλίματος , ο φόβος μιας εξέγερσηςθα οδηγήσουν σε δίκη ,ένα έκτακτο ναυτοδικείο που θα αποδώσει την αναγκαία δικαιοσύνη, χωρίς ποτέ να εμβαθύνει στα αίτια, αλλά απλά παραμένοντας στα γεγονότα. Ο ίδιος ο καπετάνιος, όσο και οι συμμετέχοντες ναυτοδίκες θα αντιμετωπίσουν ένα κατηγορούμενο με μια πρωτοχριστιανική αγνότητα και στωικότητα. Το τέλος προδιαγεγραμμένο, θα βαρύνει ακόμη περισσότερο τον καπετάνιο και θα δώσει μια άλλη διάσταση στην ηθική της εφαρμογής των νόμων. 

Βαθιά ανθρώπινος ο Μέλβιλ, θα συνεχίσει να αναπαράγει τις αρχέγονες συγκρούσεις αναμεσά στον ιδιοτελή υπαξιωματικό και τον ανιδιοτελή ναύτη. Θα αφήσει την υφέρπουσα ζήλεια, τον φθόνο να απλωθούν στο βιβλίο ως ενδείξεις αλλά ποτέ ως αποδείξεις και θα αποδώσει την δικαιοσύνη για τον Μπαντ, μέσα από τη στάση των δικαστών και του πληρώματος που αναγνωρίζουν ή στην περίπτωση του πληρώματος αποδέχονται την ανάγκη τιμωρίας βάσει των νόμων αλλά ταυτόχρονα την ουσιαστική αθωότητα του κατηγορούμενου, πέρα από τους ανθρώπινους νόμους. Ζήλεια, φθόνος, μισαλλοδοξία ,ανθρώπινη κακία ή πραγματική σύγκρουση με την εξουσία, όλα περιγράφονται μέσα από την ψυχολογία των κεντρικών ηρώων, με αναφορές στο παρελθόν τους, παντελή έλλειψη δράσης και με την πένα του Μέλβιλ, να ζωγραφίζει τους κεντρικούς χαρακτήρες με τα χρώματα της βρετανικής σημαίας, λευκό για τον Μπαντ,Μπλε για τους αξιωματικούς και κόκκινο για την απόδοση της τιμωρίας σε ένα κόσμο που η δικαιοσύνη έρχεται μέσα από το σχοινί της αγχόνης αλλά και το βόλι στην επόμενη ναυμαχία.

 

 Παλιομοδίτικο, βιβλίο χαρακτήρων, 19ος αιώνας γαρ, κουράζει με την ανάλυση και τον τρόπο που τους προσεγγίζει ο Μέλβιλ, αλλά από την άλλη συναρπάζει με την γεμάτη πλούτο εσωτερική περιγραφή των πρωταγωνιστών σε αντίθεση με τον κινηματογραφικό, λιτό τρόπο γραφής του σήμερα. Ένα βιβλίο, σκέψης και παρατήρησης που θα σε ταυτίσει με ηθικές αξίες και ερωτήματα και λιγότερο με χαρακτήρες, αφού πολλά περισσότερα υπονοούνται και ελάχιστα αποκαλύπτονται σε μια ιστορία με προδιαγεγραμμένο τέλος. Η δυναμική του βιβλίου είναι ανοδική , αύξουσα και τα πιο ενδιαφέροντα θέματα στην εποχή που η επιστήμη αντικαθιστά τη δεισιδαιμονία έρχονται μετά το θάνατο του Μπαντ , στα τελευταία κεφάλαια, εκεί που η πραγματικότητα συναντά το μεταφυσικό και η επιστημονική ορθολογικότητα, το βέβαιο του θανάτου. Μικρό σε μέγεθος, μεγάλο σε ιδέες,

Μια νουβέλα, που θα ζητήσει οχι μόνο το χρόνο σας αλλά και την προσοχή σας. Ανάλογα δε με την αγάπη σας στα πρωτοχριστιανικά ιδεώδη, θα αγαπήσετε ή θα μισήσετε τον «Ωραίο ναύτη», που η λάμψη του απλώνεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου.

 

 

 Eddie Spaghetti & Frank Meyer- "Motherfuckin rock n roll"

SUPERSUCKERS mastermind joint forces with Frank Meyer (Streetwalkin Cheetahs) and the result is a pure rock n roll album .Rockabilly with some hard rock twist jus to t light up the fire. Songs like the same title and "Barroom bawl" would be perfect songs for every roadhouse at route 66 or every high school prom at the 60s where zombies would replace and devour gradually the graduates.

 In your face rock roll, twelve bar blues and some groovy music to get your bootie at the dance floor with no hesitation. A cover of "My Sharona" (KNACK) makes the album even more difficult to resist. If you are in to AC DC, STATUS QUO, MOTORHEAD, Chuck Berry and NASVILLE PUSSY grab a copy, a convertible, your gril and start partying.

 If you are in a bad mood crank up "Knock my teeth out". The magic of rock n roll is sheer power and simplicty and this duo have it all.

7,5

 

ECLIPSE-"Wired"

Probably the best melodic hard rock band returns with another killer album. From the opening track, ECLIPSE are determined to grab the listener by the throat. Razor sharp riffs, like ACDC meets EUROPE to party over JOURNEY songs, everything is here. The tongue in cheek lyrics, the unforgettable melodies, the catchy choruses, "Roses on your grave" is a killer opener, while the consequent "Dying breed" is the ecological song we all need, in these days of electric cars and solar power-(ok we all pay higher electric rates but who cares, it's the 80s and we have money). 'Carved in stone '' starts semi acoustic and then explodes. "Twilight" is a marching song, a march to happiness. "Poison inside my heart" is a pure pop diamond-reminding their older days, but this is the trick, have your own identity."Bite the bullet" is like JUDAS PRIEST decided to try and get the FM rock territory. Celeic influences from THIN LIZZY to Gary Moore are everywhere at 'Things we love' .

 

 

 

The main problem with ECLIPSE is that they have more close to perfection songs, then most bands will have in their best of compilations. Embracing every AOR,FM, pop rock element that will make their tune memorable and catchy they write songs. Songs to be played on the radio, to be sung in arenas. I wish they could give their songs to PINK or Miley Cyrus to get the airplay and recognition they deserve. Forget terms like Euro metal, pop metal or whatever bullshit some paper loving journalists try to improvise to describe their sound. 

 

ECLIPSE is the distillation of pure fun, melodic yet ballsy hard rock that brings the house down. Erik Mårtensson and co ,did again. I considered myself lucky having seen them a little before the quarantine and also lucky enough to follow them ,in a time when rock and metal are so trivial, that Myley Cyrus and Lady Gaga are far more interesting. "Wired" is an album to listen to and party with.

8,5

Song of the week Felipe Andreoli - Thorn In Our Side - feat. Simon Phillips & Dino Jelusick

 Song of the week

 

 

Felipe Andreoli - Thorn In Our Side - feat. Simon Phillips & Dino Jelusick [Full Band]

Song taken from Resonance, Felipe Andreoli's new solo album THORN IN OUR SIDE feat. Simon Phillips & Dino Jelusick 

Music by Felipe Andreoli, Dallton Santos, Dino Jelusick / Lyrics by Dino Jelusick @Dino Jelusick – Vocals @Dallton Santos – Guitars Felipe Andreoli – Bass @Simon Phillips – Drums Bruno Alves – Keys

Norodahl, Eirikur Orn – «Illska- το κακό» (Πόλις)

Norodahl, Eirikur Orn – «Illska- το κακό» (Πόλις)

    Η Άγκνες, νεαρή φοιτήτρια ιστορίας, με Λιθουανική καταγωγή, γράφει τη διπλωματική της εργασία με θέμα την άνοδο των ακροδεξιών ρευμάτων στην ξενοφοβική Ισλανδία και την Ευρώπη του 21^ου αιώνα. Για τις ανάγκες της έρευνας της, συναντά τον Άρνορ, έναν νεοναζί «διανοούμενο» τον οποίο ερωτεύεται, παρά τη Λιθουανοεβραϊκή της καταγωγή. Ο σύντροφός της, Όμαρ βάζει φωτιά στο σπίτι τους, όταν διαπιστώνει την απιστία της Άγκνες. Θα μπορούσε να είναι ένα συνηθισμένο ερωτικό τρίγωνο, για κάποιους ίσως προκλητικό  (Εβραία συνάπτει ερωτική σχέση με νεοναζί). Το «Illska» (“Το Κακό” ) είναι, κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα βιβλίο, στο οποίο η συλλογική μαρτυρία, διασταυρώνεται με την προσωπική. 

  Ο χρόνος στρεβλώνεται ανάμεσα στη σκοτεινή δεκαετία του 40, αυτή των προγόνων και την δεκαετία του 2000 των απογόνων. Το βιβλίο, με τη μορφή των παράλληλων χρονικά ιστοριών, κάνει μια βουτιά στην ιστορική μνήμη, στην κατάκτηση της Λιθουανίας από τους Γερμανούς. Τέμνει ανελέητα και εις βάθος τη μαζική εξόντωση των Εβραίων της χώρας. Την παρουσιάζει, δίχως ωραιοποιήσεις και ιστορίες ηθικών διλλημάτων και ηθικού θάρρους. Μια γενοκτονία που διεξάγεται με την ενεργό συνεργασία μερίδας του ντόπιου πληθυσμού και την ανοχή των υπολοίπων. Οι πρώην συνεργάτες και φίλοι, γείτονες, που γίνονται ξένοι εν μια νυκτί και αργότερα αμείλικτοι εχθροί. Το μίσος που ξεχειλίζει, ανούσιο και αναίτιο, με τους νέους ισχυρούς να εκδικούνται, απολαμβάνοντας την εξουσία, εντυπωσιάζοντας με την σκληρότητα τους και τους ίδιους τους ηθικούς αυτουργούς, τους Γερμανούς. Η αδυναμία των απλών ανθρώπων, να αντιδράσουν μπροστά στην λαίλαπα των αντισημιτών χούλιγκαν, που ευτελίζουν έννοιες όπως η ζωή και τα γηρατειά και πάνω από όλα την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. 

  Μια ιστορία που τοποθετείται σε δύο χωροχρονικές περιόδους, στο σήμερα και το αδιέξοδο του έρωτα της Άγκνες με τον νεοναζί, που εξωθεί τον μειλίχιο σύντροφο της στο να γίνει εμπρηστής και λαθραίος παρατηρητής της  οικογενειακής του ζωής, ακόμα και στο ίδιο του το σπίτι. Η αδυναμία ενός άνδρα να ορίσει την ζωή του και το ανάστημα του. Ο εκφυλισμός της σύγχρονης Δυτικής κοινωνίας, με την μαλθακότητα και τον πολιτικό κορρεκτιβισμό (πολιτική ορθότητα (?)), να ευνουχίζουν το δικαίωμα στην ελεύθερη βούληση και τον σεβασμό στις προσωπικές αξίες. Η οδύσσεια του Όμαρ, διασχίζοντας την Ευρώπη μέχρι τη Λιθουανία, το ταξίδι του ακολουθώντας τα βήματα της φίλης του, σε τόπους μαρτυρίου. Η συνειδητοποίηση, της συλλογικής ευθύνης του χθες, που έχει μετατρέψει τον Ευρωπαίο του σήμερα σε σκλάβο της ευμάρειας και αρνητή, της επιθυμίας για συνύπαρξη, με όρια. Σε μια Ευρώπη, που για να μην κατηγορηθεί ως βίαια και σοβινιστική, αφήνει τα κόμματα των άκρων, τις συμπεριφορές των φανατικών, πολιτικά ή θρησκευτικά να την οδηγούν και τους μετριοπαθείς να ασφυκτιούν και να οδηγούνται στην φυγή ή την σφαγή.

  Η άλλη περίοδος αφορά την Λιθουανία του ΒΠΠ, την εξόντωση της ακμάζουσας Εβραϊκής κοινότητας, από τους χθεσινούς της γείτονες. Το κακό, κρύβεται μέσα μας, δίπλα μας και απλώνει τα πλοκάμια του αθόρυβα, αφήνοντας μας άφωνους, με τον δυναμισμό και την επεκτατικότητα του και πάνω από όλα  την ανηθικότητα του. Η βία του Β’ ΠΠ, οι νεοναζί του σήμερα και η πίστη των Ισλανδών στον Εθνικιστικό εγωκεντρισμό τους, δίνουν τον τόνο σε ένα μυθιστόρημα, με διαφορετικές ιστορίες που εμπλουτίζουν οι συνεχείς αναφορές-γέφυρες του συγγραφέα στο Ολοκαύτωμα και τους μοντέρνους αρνητές του, κάνοντας την ανάγνωση, δύσβατη αλλά γεμάτη μικρές στιγμές απόλαυσης για όσους εντρυφήσουν στο πεσιμιστικό, μισανθρωπικό ύφος του δουλεμένου αυτού βιβλίου. 

  Γεμάτο ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση, διεγείρει το μυαλό, αλλά ποτέ δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση των ηθικολογικών απαντήσεων.

Διαβάζεται  συνοδεία Jello Biafra and the DOA- Full metal jack off

Gus G- "Quantum leap" 

Our own but not local for more than a decade, guitar hero, Gus G, takes a break from his bands and releases another instrumental album. What I really dig into this album is that it combines the 90s Shrapnel album shredding feeling with the modern sound of the 00s. Melodies that could be found easily at every Vinnie Moore and even more Tony Macalpine albums, with tuning that brings to memory the 00s the low tuning and the massive riffage. On top of all that, the personal stamp of Gus G that is a direct continuation of the masters like Schenker and Malmsteen, Friedman and Becker especially the first one as Gus G focus on melodic lines when soloing. "Demon stomp" is among my favorites as he moves from shredding to melodic lines as simple as we change the fork with a spoon. "Night driver" is a more emotionally charged composition, more atmospheric, with a small touch of Friedman in it while the album closer ,"Force majeure" is a composition that Vinnie Moore upgrades with his own performance.

 

 

 Gus G is well accomplished and known,  for decades . Albums like "Quantum leap" are the cherry on the cake as he lets himself meander around melodies and provides inspiration beyond the traditional metal band limitations, taking a leap to his own, deep preferences as musician, fusing metal, rock, fusion/jazz in a unique way. The live additional cd with covers and originals that accompany the album is an extra treat for the listener. Overall, a metal instrumental album that is far beyond the trivial ones.

 

8,5

 

Felipe Andreoli- "Resonance"

When the bassist came to town to paraphrase the famous song. ANGRA s bass player releases his solo work and along a strong team of musicians indulges himself in to fusion prog rock. 

 

 

From the opener "Driven" where Allan Holdsworth meets DREAM THEATER in a furious progressive masterpiece , to the more symphonic "Resonance" Andreoli doesn't seem to have limitations. A more in to CYNIC piece of music, atmospheric with the elements that made Patrick Rondant and his eco metal explorations so unique, he pushed the progressive metal envelope way too far. Simon  Philips and Dino Jelusic come to assist at "Thorn in our side" a heavy, but also melodic piece of music with the intervention of Jelusic to make it more acceptable to the average listener, a bit like MR BIG decided to go progressive metal. "Metaverse" features Virgil Donati and Andre Nieri is a fusion metal waterfall with slow parts innerchanging with blasts of sheer power in the vein of the Chic Corea Electric band with some astonishing bass work, , "Neutron Star" with Brett Garsed could be easily on any DT album  with the "Chaos theory" in the same style, 'Down the line" with Guthrie Gowan is a jazzy trip to West Coast, "Sagan" is a psychedelic, heavy space rock song with Kiko Lureiro,  and the album closes with "Thorn in my side" without the vocals. 

 

 

An album for musicians only, you may ask yourself and the answer is definitely No, an emphatic one. Andreoli keeps the monstrous bass lines intact without compromising the melody,the heaviness or the fusion direction of the album. Greg Howe and Stu Ham are two artists whose albums are heading the same way. 

 

Modern, addictive and at the same time straight to the listener, taking more paradigms from jazz than metal especially in the time schedule department. Andreoli follows the Stu Ham school allowing the music piece to breathe and let each and everyone participating having his moment under the spotlight. That way doesn't let the album be underestimated by the fans and also let his artistic dream become true in his own conditions. 

8