Philip Kerr – Μοιραία Πράγα (κέδρος)

Γερμανία 1942, ο πόλεμος είναι σε κρίσιμο σημείο, αλλά για τον αστυνομικό  επιθεωρητή Μπέρνι  Γκούντερ, η τελική νίκη δεν έχει καμία σημασία μπροστά στη προσπάθεια του να συμβιώσει με τις τύψεις του για τη συμμετοχή του στις εκκαθαρίσεις των Εβραίων στη Ρωσία.

Κριτικός απέναντι στο καθεστώς αλλά και στον ίδιο τον εαυτό του, επιζεί σε ένα Βερολίνο, που ακροβατεί ανάμεσα στον αντισημιτικό φανατισμό, την ιδεοληψία του  χιλιόχρονου Τρίτου Ράιχ, τα υποκατάστατα μπίρας, καφέ, τα δελτία τροφίμων και τα νυχτερινά μαγαζιά γεμάτα με τους ξένους διπλωμάτες και  στελέχη του κόμματος. Η αστυνομική δουλειά δεν σταματά ποτέ και ο συστηματικός Γκούντερ, θα βρεθεί να προσπαθεί να διαλευκάνει τον φόνο ενός άνδρα, που ο ίδιος γνωρίζει οτι έχει σχέση με την νέα ερωμένη του, που δουλεύει σε ένα από τα φημισμένα γερμανικά νάιτ κλαμπ. Καθήκον και συναίσθημα θα αναμιχθούν και θα συγκρουστούν, με τον έρωτα να νικά.

Η μοίρα παίζει άσχημα παιχνίδια και μια πρόσκληση του Χάινριχ, Προστάτη του Ράιχ στην Πράγα προς τον Γκούντερ, για ένα Σαββατοκύριακο στην εξοχική του κατοικία, θα αποδειχτεί μοιραία. Σύντροφος του στο ταξίδι θα είναι η ερωμένη του του Αριάνε, που όμως θα παραμείνει στο ξενοδοχείο στην Πράγα.

 

Η συνάντηση με τον ισχυρό άνδρα των SS, θα είναι όπως πάντα μια άσκηση εκφοβισμού, ένα παιχνίδι με το θηρίο, στο οποίο ο ανεξάρτητος χαρακτήρας του Μπέρνι, θα του φέρει μόνο προβλήματα. Ο διορισμός του εν αγνοία του και χωρίς δυνατότητες επιλογής ως σωματοφύλακα του Χάινριχ, θα τον οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο για την επαγγελματική του πορεία.

Η δολοφονία ενός νεαρού υπασπιστή του Χάινριχ, βετεράνου των επιχειρήσεων κατά των Εβραίων στη Ρωσία, το ίδιο βράδυ, θα δημιουργήσει ένα μυστήριο, που θα διαταχθεί να διαλευκάνει. Ο νεκρός και η προσωπική ιστορία του, θα αποτελέσουν το έναυσμα για μια σειρά ανακρίσεων και αποκαλύψεων ιστοριών πάθους, προδοσίας, δύναμης ανάμεσα στα υψηλόβαθμα στελέχη του Ράιχ, που ήταν καλεσμένοι το Σαββατοκύριακο στο εξοχικό του Χάιντριχ. Ο Γκούντερ, λειτουργώντας ως ερευνητής δίχως ενδοιασμούς, χωρίς στολή και με μόνο όπλο την άδεια του Χάιντριχ, θα ανακαλύψει τελικά πολύ περισσότερα από ένα απλό δολοφόνο. Η ιστορία θα τον αγγίξει στην προσωπική του ζωή, θα φτάσει ως τον φόνο στο του άνδρα στο Βερολίνο και θα δώσει τον ευκαιρία στον Κερρ, να υφάνει έναν ιστό αστυνομικού και κατασκοπικού μυθιστορήματος, που σε κρατά σε εγρήγορση αλλά και σου δίνει ένα τέλος ρεαλιστικό, με ανατροπές που είναι βγαλμένες από την ζωή, ενός διεφθαρμένου κράτους βίας στο απόγειο της δόξας των υπηρετών του.

Καλή πλοκή, λιτή γλώσσα, χωρίς ακροβατισμούς  και υπερβάσεις στο χτίσιμο της υπόθεσης και τις αποκαλύψεις, λειτουργεί ως ένα βιβλίο που θα απολαύσει ο λάτρης του αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά και αυτός του ιστορικού. Ο έξυπνος συνδυασμός ιστορικών προσώπων και γεγονότων, με φανταστικές καταστάσεις, σε ισόποσες δόσεις αλήθειας και λογοτεχνικής δημιουργικότητας, χαρακτηρίζουν την πένα του Κερρ. Ανθρώπινες αδυναμίες και τύψεις, θα δώσουν ένα διαφορετικό βάθος στον ήρωα του, που δεν παύει να είναι ένας Γερμανός που έχει λερώσει τα χέρια του με αίμα αθώων αλλά και ένας άνθρωπος με συνείδηση (βασανισμένη). Κριτική άποψη για την ναζιστική Γερμανία, χωρίς προκαταλήψεις αλλά με μια πολύ ανθρώπινη προσέγγιση στην καθημερινότητα όσων έζησαν οχι κατ ανάγκη από επιλογή στη Γερμανία εκείνα τα χρόνια. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, που ο δολοφόνος είναι ταυτόχρονα και ο τιμωρός, ανάλογα με τις περιστάσεις και ο κυνηγός γίνεται θήραμα, μέσα από πολύ ενδιαφέρουσες και καθόλου αν αληθοφανείς ανατροπές.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπάνε το καλό αστυνομικό μυθιστόρημα.

Διαβάζεται συνοδεία  Rory Gallagher, Stevie Ray Vaughan, John Cambell blues rock  γενικότερα.

 

"The story of the TITANIC as told by its survivors" – L. Beesley, A. Gracie, C. Lightoller H.Bride

Τιτανικός, η πιο συγκλονιστική τραγωδία του 20ου αιώνα, μέσα από τα μάτια των επιζώντων, επιβατών και μελών του πληρώματος.

14-15 Απριλίου 1912, η πιο διάσημη ναυτική τραγωδία λαμβάνει χώρα στον Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό. Από τότε, η φαντασία των σκηνοθετών έχει μεγαλουργήσει με κορυφαίο τον Κάμερον και την ομώνυμη ταινία του. Σειρές και ταινίες έχουν εξαντλήσει το θέμα αυτό, αλλά τi πραγματικά έγινε εκείνη τη μοιραία νύχτα;

Για ένα φανατικό του αντικειμένου όπως εγώ,, αυτό το βιβλίο που ουσιαστικά αποτελεί συλλογή των αφηγήσεων/βιβλίων/δημοσιεύσεων δύο επιζώντων επιβατών και δύο μελών του πληρώματος, ανάμεσα τους ενός από τους ελάχιστους αξιωματικούς του πλοίου, του C. Lightoller, αποτελεί ένα βοήθημα ανεκτίμητης αξίας. Τα επιμέρους βιβλία, μαρτυρίες εμφανίστηκαν, σε πολύ σύντομο διάστημα από τη βύθιση του πλοίου.

 

Η περιγραφή του επιβάτη Beesley αποτελεί μιας πρώτης τάξεως εισαγωγή. Μεστός, χωρίς να καταφεύγει στη δραματοποίηση των γεγονότων, περιγράφει τα πάντα, από την ανεπαίσθητη σύγκρουση, μέχρι την είσοδό του στη βάρκα και την παρακολούθηση της βύθισης αλλά και την αναμονή έως ότου το Καρπάθια μαζέψει τους επιζώντες.

Στο δεύτερο κομμάτι της μαρτυρίας του επικεντρώνεται στην ανάγκη αλλαγής των κανόνων για τα σωστικά μέσα, τα σήματα κινδύνου και την επικοινωνία στα πλοία της εποχής, προσφέροντας προτάσεις, για να αποφευχθούν ναυάγια σαν του Τιτανικού. Ίσως σήμερα διαβάζεται ως παρωχημένο, αλλά για την εποχή του δείχνει μια θαυμαστή αντίληψη των αναγκών αλλαγής στη ναυσιπλοΐα, που επιβαλλόταν από τη ραγδαία εξέλιξη των επικοινωνιών και της τεχνολογίας.

Ο έτερος επιβάτης A. Gracie, μας δίνει όχι μόνο σημαντικά στοιχεία για όσους έμειναν στο πλοίο όπως αυτός και επέζησαν της βύθισης και της παραμονής αρχικά στη θάλασσα και μετά σε μια αναποδογυρισμένη λέμβο, αλλά και της νοοτροπίας των Αγγλοσαξώνων, της εποχής. Είναι πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλιά του για τους επιβάτες άλλων θέσεων και εθνικοτήτων, ιδωμένα μέσα από το πρίσμα του σήμερα.

Στο δικό του τμήμα περιέχονται και οι αφηγήσεις μπροστά στην εξεταστική επιτροπή όλων των επιζώντων ανά σωσίβιο λέμβο, που αν και επαναλαμβάνουν τα ίδια γεγονότα και ίσως γίνονται κουραστικές, συνθέτουν μια συνολική εικόνα του ναυαγίου και της μοιραίας νύκτας και φέρνουν στο φως στοιχεία για τη συμπεριφορά των επιζώντων απέναντι σε όσους βρέθηκαν στη θάλασσα, που σοκάρουν.

Η μαρτυρία του αξιωματικού C. Lightoller είναι εξίσου ουσιαστική με αυτή του A. Gracie, αλλά περιέχει και τη βαρύτητα, του επαγγελματία ναυτικού και μάρτυρα των γεγονότων αλλά και πρωταγωνιστή στη διάσωση τόσων ανθρώπων.

Αντίστοιχα η μαρτυρία του H.Bride δεύτερου ασυρματιστή, έχει βαρύτητα, γιατί δείχνει την αυτοθυσία του πληρώματος αλλά και την αδυναμία των μέσων της εποχής να προλάβουν το μέγεθος του ατυχήματος. Το Καλιφόρνιαν που έπλεε κοντά δεν έλαβε ποτέ το σήμα κινδύνου. Ίσως γιατί ο μοναδικός ασυρματιστής είχε πέσει για ύπνο και ο αξιωματικός της γέφυρας αγνόησε τις ρουκέτες κινδύνου. Διαφορετικά δεν θα είχαν χαθεί 1500 άνθρωποι. Τραγικά στοιχεία που δείχνουν ότι οι κανόνες ασφαλείας όταν τηρούνται, είναι σωτήριοι, όπως και η ύπαρξη βαρδιών σε επίκαιρες θέσεις ευθύνης

Όσα τελικά μένουν από τη ανάγνωση του βιβλίου είναι ότι:

Αν το Καλιφόρνιαν είχε ασυρματιστή ξύπνιο θα είχε προστρέξει άμεσα στο σημείο του ατυχήματος και ίσως είχαμε αποφύγει τα χειρότερα.

Ο κόσμος συμπεριφέρθηκε κόσμια και προηγήθηκαν οι γυναίκες και τα παιδιά, ενώ ελάχιστοι άνδρες δοκίμασαν να μπουν λαθραία στις σωσίβιες λέμβους.

Δεν υπήρξε πανικός ακόμα και όταν οι σωσίβιες λέμβοι έφυγαν, αλλά αναμονή και η ορχήστρα που έπαιζε. Μοιρολατρία ή ψυχραιμία, κανείς δεν θα μάθει. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.

Ο Τιτανικός δεν έτρεχε όσο μπορούσε, αλλά σίγουρα το χτύπημα ήταν μοιραίο (Εδώ υπάρχουν κάποια άλλα βιβλία, που μιλούν για λάθη στην κατασκευή, στις συνδέσεις των μεταλλικών πλακών, που έκαναν το πλοίο, πιο ευάλωτο στα χτυπήματα και οδήγησαν στο εκτεταμένο άνοιγμα στα πλευρά του και στη βύθιση του).

Το πλήρωμα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ανταποκριθεί, όντας πρώτη φορά στο πλοίο και με συσκευές που δεν γνώριζε πλήρως, γερανοί για το κατέβασμα των λέμβων κλπ.

Όταν ο Τιτανικός βυθίστηκε, δεν εξερράγη τίποτα, αλλά η μετακίνηση των μηχανών προς την πλώρη, θύμισε έκρηξη, λόγω του έντονου θορύβου.

Το πλοίο δεν τράβηξε πολλούς επιβάτες μαζί του στον βυθό, αλλά περισσότερους σκότωσε μέσα στη θάλασσα το φουγάρο που έπεσε επάνω τους.

Επιζώντες ακούγονταν να ζητάνε βοήθεια και 45 λεπτά με τα τη βύθιση.

Οι βάρκες είχαν χώρο κάποιες, αλλά ο φόβος ότι θα τους «ρουφήξει» το πλοίο και η έλλειψη αρκετών ανδρών σε αρκετές δεν επέτρεψε να γυρίσουν εγκαίρως για να βοηθήσουν και να σώσουν κάποιους ακόμα.

Κάποιοι χρησιμοποίησαν ακόμη και χρήματα για να πείσουν τα πληρώματα των λέμβων να μη γυρίσουν στον τόπο της τραγωδίας φοβούμενοι για τη ζωή τους.

Πλούσιοι αστοί, προτίμησαν να πνιγούν παρά να δωροδοκήσουν για να πουν σε βάρκες ή να σωθούν εις βάρος γυναικών και παιδιών.

Ο Τιτανικός δεν έλαβε υπόψη του ποτέ το μοιραίο σήμα που έδινε την ακριβή θέση των παγόβουνων, γιατί οι ασυρματιστές του είχαν επιδοθεί στον αγώνα να στέλνουν μηνύματα των επιβατών στη Ν.Υόρκη, ως επίδειξη των εξυπηρετήσεων που παρείχε το πλοίο. Το μήνυμα παράπεσε στο σωρό με τα τηλεγραφήματα.

Ο εκπρόσωπος της ναυτιλιακής εταιρίας κ. Ίζμει, σώθηκε, αφού δεν είδε άλλους επιβάτες στην πλευρά του καταστρώματος που βρισκόταν και επιβιβάστηκε στην τελευταία λέμβο. Η αίσθηση του καθήκοντος δεν τον διέκρινε.

Στις λέμβους επιβιβάστηκαν άχρηστα μέλη του πληρώματος, που τελικά «ξελάσπωσαν» οι γυναίκες επιβάτες που ήταν μαζί τους, στην κωπηλασία.

Μετά από 105 χρόνια, ένα βιβλίο που αξίζει να ψάξετε, όσοι ενδιαφέρεστε για το τι πραγματικά έγινε εκείνη τη νύχτα.

Διαβάστε το ακούγοντας το: Mastodon – Leviathan.

 

Γιούνας Γιούνασον: Ο Άντερς ο φονιάς και οι φίλοι του (Ψυχογιός)

 

Γιούνας Γιούνασον: Ο Άντερς ο φονιάς και οι φίλοι του

Απολαυστική σάτιρα γύρω από την εγκληματική κοινότητα της Στοκχόλμης, τη θρησκεία, το δικαίωμα στην προσωπική επιλογή της τύχης μας και πώς ένας πρώην κατάδικος βρίσκει τη σωτηρία του μέσα από το κρασί/Θεία κοινωνία και εμπνέει τη “φιλανθρωπία” σε μια ολόκληρη χώρα προς όφελος μιας άπιστης παστόρισας και ενός μισάνθρωπου ρεσεψιονίστ. 

 

 Η τρίτη δουλειά του γνωστού για τη μίξη σάτιρας και κοινωνικής παρατήρησης  Σουηδού συγγραφέα, διατηρεί το μαύρο χιούμορ της και την κριτική ματιά της στη Σουηδία, αλλά αλλάζει πορεία. Δεν βασίζεται πλέον, τόσο πολύ στις συμπτώσεις και τα ιστορικά πρόσωπα/γεγονότα, όσο σε μια αλυσίδα γεγονότων, που εμπλέκουν τον υπόκοσμο της Στοκχόλμης, έναν πρώην μπράβο, φονιά, νυν μέθυσο και σύντομα μετανοημένο Χριστιανό και ένα ζεύγος αποτελούμενο από έναν ρεσεψιονίστ ενός ξεπεσμένου ξενοδοχείου με μικρές απαιτήσεις από τη ζωή του και μίας δυσαρεστημένης από την Εκκλησία και την ζωή της παστόρισα.

Αυτή η αλλοπρόσαλλη τριάδα, θα δημιουργήσει μια εταιρία ξυλοδαρμών με τον Άντερς τον φονιά, να αποτελεί τη μηχανή και τους άλλους δύο το διοικητικό προσωπικό  και στη συνέχεια, θα μεγιστοποιήσει την ανάγκη του κόσμου, για σωτηρία, ιδρύοντας μία εκκλησία. Η μετάβαση του Άντερς από τον μέθυσο κακοποιό στον μέθυσο αναγεννημένο Χριστιανό, αποτελεί ένα εύρημα που αξίζει από μόνο του για να διαβάσετε το βιβλίο. Παράλληλα, μέσα από το κωμικό της υπόθεσης, τίθενται και μερικά πολύ σοβαρά ερωτήματα σε υπαρξιακό, μεταφυσικό επίπεδο, έστω και με τον “ελαφρύ” τρόπο του Γιούνασον, αναφορικά με τη σωτηρία της ψυχής και το δικαίωμα του καθενός μας σε αυτήν, με βάση τη θρησκεία, στην περίπτωσή μας τη Χριστιανική.

Κωμικό αλλά και κωμικοτραγικό το βιβλίο του Γιούνασον, διαβάζεται απνευστί, φέρνει χαμόγελο στα χείλη με την ίδια ευκολία που ο Φονιάς Άντερς, τσακίζει χέρια ή καταπίνει λίτρα κρασιού, αλλά έχει μια βαθιά υποβόσκουσα αλλά  πανταχού παρούσα κριτική στην Εκκλησία όσο και στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Οι δολοφόνοι, κακοποιοί που παρουσιάζει, ασφυκτιούν εξίσου στις κοινωνικές νόρμες της κοινότητας τους, όσο και η αποτυχημένη παστόρισα ή η αστυνομική κοινότητα της Σουηδίας. Τα στερεότυπα λειτουργούν ως διαχωρισμοί, ακόμη και στις πιο ανεκτικές κοινωνίες όπως αυτή της Σουηδίας, μέχρι το τυχαίο γεγονός, η ανθρώπινη βούληση, να υπερβεί τα εσκαμμένα, που περιορίζουν τον καθένα μας.

Η απομόνωση, ο φόβος της μοναξιάς, οι επίδοξοι σωτήρες και μια κοινωνία που η μόδα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργούν σωτήρες, μέσα σε μερικές ώρες, σχολιάζονται εύστοχα και αρκετά χιουμοριστικά για να μην μας θίξουν, ως καταναλωτές/χρήστες τους, αν και τα σχόλια αγγίζουν την πλειοψηφία των αναγνωστών, που απλά θα αρνηθούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους.

Εύστοχη, λεπτή σάτιρα και κοινωνικός προβληματισμός, σε ένα βιβλίο που δείχνει ότι ο Γιούνασον ξέρει να βελτιώνει τη μανιέρα του, προς όφελος των αναγνωστών. Σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος είναι ο υποκριτής σε μια κοινωνία πολιτικής ορθότητας.

Song of the week Εισβολέας - Ρε τι είναι αυτοί (ουστ!)

 Song of the week

Εισβολέας - Ρε τι είναι αυτοί (ουστ!) - Lyric Video

Ρε τι είναι αυτοί (ουστ!) 

Στίχοι - μουσική: Ηλίας Παπανικολός

 Από το ΕΡ "ΗΡΩΕΣ" που κυκλοφόρησε ψηφιακά 28 Μαΐου 2021. 

Διαθέσιμο στα ➤ Spotify: https://spoti.fi/3g8UtEn 

➤ iTunes: https://apple.co/3uKAp0o 

➤ Deezer: https://bit.ly/3ihccMD 

➤ Amazon: https://amzn.to/3ihVEny 

➤ Tidal: https://bit.ly/34IykYm 

➤ Bandcamp: https://bit.ly/3pl88fQ

 

Jeff Kollman-"East of Heaven "

Sixth personal work from COSMOSQUAD axeman and you'll find everything, rhythmic metal shredding at 'Superstring theory' with Schenker, Satriani all around. More jazzy, fusion moment at "Loss", "Montecatini jazz" with its Django Reindhardt picking, and some eclectic  hand picking neo classical , arabesque, flamenco influenced ones at "Insomnia" and "Isolation 2020". Jeff Kollman along with Paul Shihadeh (Bass), Shane Gaalaas (Drums)and Guy Allison (Keyboards) present us with a shredding,instrumental album straight from the golden Shrapnel years. Tony Macalpine and Vinnie Moore would be proud but Jeff Kollman needs no comparisons. He is a master of his instrument himself and has the diversity and abilities spread all around the album. Listen to the more blues/Gary Moore influenced "Ghostly" and enjoy a player expressing his ideas , beyond the metal territory restrictions, limitations. 

 

 

 

What impresses me more at this album is the use of melody, instead of scales and musical fireworks, mimicking classical music that a lot of his fellow guitarists use to impress."67-XR7" is another standout track while "Isolation 2020"is self explanatory. based on guitar harmonies, the soundtrack of the lost year. An instrumental album that lets its creator explore, enjoy and share with us the listeners, musical moments of innovation, imagination and clarity.

8

 

John Mayer- "Sob rock"

 

 

If there is a time machine like "back in the future", the inventors must be NIGHT FLIGHT ORCHESTRA and John Mayer. From the cover of the album with the "nice price" tag till the last song, what we listen to here is Yacht rock,West Coast AOR,FM rock, AOR, radio friendly rock,soft rock call it what you want. If Richard Marx had met CHICAGO to jam over some BOSTON tunes with Jan Hammer bringing in some ideas the result couldn't be better. Easy listening, laid back with songs like "UI guess i just feel like", "Last train home", "All i want is to be with you", Mayer recreates,revives, inspires a whole lost, gone era. The one just before HIV, when hair was blowing free in the wind,with convertible ride across California, and college boys dreaming of the next golden acquisition at Wall street. 

 

 

 

No ecology issues, No Iraq wars, No 9/11, No immigration issues, No EU decline and decadence. Just a good feeling album, from the golden days of the 80s. An album that can bring a smile on your face with its well crafted tunes, where melody and optimism are among the main ingredients. REO SPEEDWAGON could be proud of their student.John Mayer proves he knows to handle guitar as well as Knopfler and Clapton adding the right notes at this summer feel release. An album to dance,travel and smile along.

 

8

 

Phil Vincent-"Stigmata"

 

Modern sounding hard rock from a truly underrated artist. A mix between SURVIVOR, KANSAS and partly STYX with a polished production and from the opener "No end in sight" you have the pomp AOR we loved in the early 90s with some astonishing guitar work, reminiscent of George Lynch fretboard fireworks. 'Darkness" comes as the full flesh, beating anthem that desires airplay, with a "Runaway' era BON JOVI introduction based on the guitars riff until it breaks in a SAVATAGE style power ballad, astonishing us with the diversity of the songwriting, a truly emotional and grandiose song."Time" is a mre radio friendly, BEATLE-esque moment with some beautiful  vocal harmonies. You would expect an artist being tired and repetitive at his 23rd solo release, but the help of guitarist Vince O'Regan (ESCAPE,PULSE, KOOGA, ALIBI,EDEN,LEGION) adds this extra salt and pepper to the always creative Vincent."My life" is a stormy rocker and as most of the album's songs start with a heavy solo preparing the ground for the vocals. "It don't matter anymore" has a hint of FOREIGNER but in reality, is a high emotional charged mid tempo song where keyboards make the difference along with the great drumming by Max Piccolo. 

 

"Hideaway" is among the more heavy rockers of the album, with some battering rhythmic parts and Vincent just screams his heart out, in pure melodic rock style. 'So tired' is another example of how decent melodic/FM rock songs must be written and performed, then sung in an arena full of lighters (ok cell/smart phones for the 00 generation). "Don't turn your back" has a Dio feeling, if he ever wanted to conquer the airwaves."BEATLES are again present in a very good cover of "Eleanor Rigby", a song that as Phil says describes humanity of today, more accurate then ever."Reason to believe '' is the closing , contemporary sounding, track to a very good modern and at the same time based on the roots melodic rock album. 

 

 

 

Phil Vincent along with O'Regan delivers an album that should be at the list of the top melodic albums for 2021, but as we all know life aint fair, at least he is persistent and productive and we support his artistic dream.

 

8