SOEN- "Imperial"

SOEN  made one of the most promising progressive metal albums of 2021. "Imperial' is standing out among the new releases, even if it came out by the start of this year. An album full of color and shades. Melancholy and social distancing and isolation meet the climax of the human attempt to overcome the 2020 difficulties. Songs like "Illusion', "Fortune', "Antagonist" are prime cuts from the progressive metal body of work. PINK FLOYD, KING CRIMSON, DREAM THEATER, POS can be found in this unique album. Silence echoing the inner screams of  Joel Ekelof makes the audition of these songs a journey first to the down spiral and the ascension to the light.

 

Breaking the barriers of contemporary progressive metal, it elevates the band and the album to a new level of musical /artistic performance. Without reinventing the genre it transcends the songs, based on some really catchy, listener friendly melodic lines to an experience worth spending your time.From the opening heavy riff 'Lumerian" with the DT, FATES WARNING influences to the closing slow burner "Fortune", "Imperial" is a masterpiece of modern progressive metal with pop aesthetic.'Deceiver" is one of the examples, where pop aesthetics meets prog metal .Music that appeals and connects with the listener and not only the progressive metal listener. Complex and yet immense enough to work out of the progressive metal context. 

 

 

Sensitivity, creativity, musical intelligence and this deep sense of melody alongside the technical accomplishment of the band, creates an album that demands (and earns the right to do so), your attention (physically and mentally). A musical journey for the heartbroken, those  who live in the shadows, a barbed wired soul unveiling the music that was hidden inside it those days of confusion and fear. SOEN are making an imperial return to the throne of the metal albums, once again. We pay our respects and thank you wholehearted

 

8,5

 

ACCEPT-" Too mean to die"

ACCEPT or shall i say Wolf Hoffmann and friends deliver their new album"Too mean to die" and as usual are at the top of their game. Great Teutonic metal, the way we taught it, has to be made in the 80s,with the distinctive neo classical sound of Hoffmann's guitar and some modern stuff production wise only. 

 

The energy and the passion of the band in these tiring, isolating times is extraordinary and is coming to the listener easily. From the "Undertaker' that winks to classical music to "Zombie apocalypse" and "Overnight sensation" the German freight train is running with no brakes. Even the compulsory or shall i say complimentary ballad 'The best is yet to come" seems in place. The closing instrumental "Samson and Delilah"shows how tight and inventive are ACCEPT of the 21st century bringing the forgotten art of instrumental piece back to life in an amazing way.

Not too much to talk as the album is another ACCEPT MK III exceptional album. Not their best but among them is a shot of pure musical, metallic energy, that shows that (unfortunately) for the genre, the old timers are those who know best how to deliver metal anthems and (thank God) they still do.

 

7.5

ANNEKE VAN GIERSBERGEN - Agape

Song of the Week

 

 

A new era for BB&MT blog.....

We introduce you the song of the Week.... (One Unique post of a new release every Week)

The song will be also played at Social Distortion Radio Show at ErtOpen 106,7 & www.ertopen.com

Every Monday night 2100-2300

 

 

 ANNEKE VAN GIERSBERGEN - Agape (LYRIC VIDEO) 

From Anneke’s forthcoming album "The Darkest Skies Are The Brightest". out Feb 26th

«AMY- Η κόρη μου» Mitch Winehouse (Ροπή)

 

Μια βιογραφία που δεν ωραιοποιεί, αποσιωπά , αλλά καταγράφει σαν ημερολόγιο, την άνοδο, την θυελλώδη ζωή , την εξάρτηση και το άδοξο τέλος, μιας χαρισματικής τραγουδίστριας .Τα πάντα μέσα από την οπτική του πατέρα της, που θα έκανε τα πάντα για να την σώσει, αλλά έχει μόνο την απώλεια της κόρης του, σαν ανάμνηση.

Οι περισσότερες βιογραφίες γράφονται με τη βοήθεια του μουσικού ή καλλιτέχνη και στις υπόλοιπες περιπτώσεις από τα παιδιά ή τους συντρόφους. Η συγκεκριμένη βιογραφία έχει σαν συγγραφέα τον πιο στενό σύντροφο στη ζωή της άτυχης (?) τραγουδίστριας, τον πατέρα της. Δεν είναι ένα ωραιοποιημένο χρονικό, μιας «βασανισμένης» ζωής. Είναι μια περιδιάβαση, στη ζωή ενός χρήστη, πέρα από ηθικολογίες και αναλύσεις του γιατί και πως έφτασε εκεί. Όπως και στη διαχείριση των εξαρτημένων ατόμων, το πρώτο μέλημα είναι η συμπτωματική διαχείριση, μαζί με την διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν στην εξάρτηση.

Η Amy Winehouse είναι μια μεγάλη τραγουδίστρια. Χρησιμοποιώ ενεστώτα χρόνο, γιατί ο θάνατος της αποτελεί μια τροχοπέδη στην καριέρα της, μόνο αναφορικά με την παραγωγή νέας δουλειάς. Το μικρό αλλά σημαντικό σύνολο της δουλειάς της την καθιέρωσε ανάμεσα στις μεγάλες γυναικείες φωνές της μοντέρνας ποπ μουσικής και του 21 ου αιώνα.

Σε αντίθεση με άλλα αντίστοιχα έργα, βιογραφίες, ο πατέρας της Mitch Winehouse, παρουσιάζει την εικόνα της κόρης του, από την γέννηση της ως τον θάνατο της, δίχως να ωραιοποιεί. Το χαρούμενο κορίτσι, με τα προβλήματα συμπεριφοράς, το διαζύγιο, που την επηρέασε, τις αλλαγές των σχολείων γιατί ήταν ατίθαση, όλα δείχνουν ένα κορίτσι με καλλιτεχνικές τάσεις, που με τον δικό του τρόπο ήθελε τη προσοχή των γύρω της. Ο Winehouse δεν εισχωρεί πιο βαθιά σε ψυχαναλυτικές θεωρίες. Καταγράφει, σαν ρεπόρτερ, την ζωή της κόρης του βασισμένος σε γεγονότα και αφήνει τα σχόλια και τις ευθύνες, αν και όποιες υπάρχουν, για τις συμπεριφορές της οικογένειας στην διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη. Το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί στο βιβλίο, είναι η αγάπη για την κόρη του, ο θυμός για όσα συνέβησαν, για την αδυναμία του να βοηθήσει. Η απόγνωση, όταν η εξάρτηση κέρδισε, η αισιοδοξία όταν η Amy αποφάσισε να πολεμήσει τις εξαρτήσεις της, η θλίψη για τον απρόσμενο θάνατο της, σε μια περίοδο που είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια ανάκαμψης...

Η καλλιτέχνιδα Amy παρουσιάζεται από τα πρώτα αβέβαια βήματα της, σαν μια μουσικός με αγάπη στην τζαζ και τα γυναικεία σχήματα των 60ς, αλλά εύθραυστη και με φόβο για το κοινό, την σκηνή. Με αδούλευτη σκηνική παρουσία, αλλά ικανή να σαγηνεύει τους πάντες. Η διαδρομή της από μια συνεσταλμένη τραγουδίστρια με την κιθάρα της, στην επιτυχημένη Amy Winehouse που κάνει πολύ καλές αλλά συνάμα χαοτικές εμφανίσεις στη σκηνή, παρουσιάζεται σαν κινηματογραφική ταινία. Τα στιγμιότυπα της ζωής της, από έγχρωμα, με τις στιγμές του πρώτου συμβολαίου, του πρώτου δίσκου, γίνονται σιγά σιγά σκούρα, όσο αρχίζει η εμπλοκή της με τα σκληρά ναρκωτικά. Ο πατέρας της είναι δίπλα της, βιώνει την εμπλοκή της στον εθισμό, με όλα τα στάδια, την άρνηση, τον φόβο, τον θυμό, την αγανάκτηση για τους διακινητές αλλά και την κόρη του, στοχεύοντας στον τότε φίλο της και μετά σύζυγο της Μπλεικ, που την «έβαλε» ουσιαστικά στα σκληρά ναρκωτικά.

Η εταιρία που σύστησαν για να διαχειριστούν την περιουσία της, όσο η ίδια ζούσε και να την προστατεύσουν από τον καλόβολο χαρακτήρα της, που την έκανε να μοιράζει τα χρήματα στους φίλους και σε όποιον θεωρούσε ότι είχε ανάγκη και τα ποσά που αναφέρει, όπως και η απλή ζωή της, έρχονται σε αντίθεση με όσα οι διάφορες κίτρινες Βρετανικές φυλλάδες, έδωσαν ως εντύπωση και αποκαλύπτουν στοιχεία για τη ζωή της που αποδομούν τον χαρακτήρα της έξαλλης ποπ σταρ. Όσο όμως η χρήση των ναρκωτικών αυξάνει, ειδικά μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, το βιβλίο γίνεται μια έκρηξη, θυμού, απελπισίας άλλα και του δρόμου προς την συνειδητοποίηση ενός πατέρα που αγαπά το παιδί του, αλλά μαθαίνει με τον πιο σκληρό τρόπο πώς να το βοηθήσει στον εθισμό του. Η συναισθηματική φόρτιση του Mitch Winehouse είναι φανερή, αλλά και η αγάπη του για την κόρη του, που έχει τις διακυμάνσεις της. Το χρονικό της απεξάρτησης είναι συγκλονιστικό, αν και η παράθεση των πολυτελών ξενοδοχείων και των ποσών που η Winehouse ξοδεύει για την εξάρτηση της, μεταφέρει την λύπηση περισσότερο στην οικογένεια της και λιγότερο στην ίδια.

Στο δεύτερο τμήμα, μαθαίνουμε για την εναλλαγή από τα σκληρά ναρκωτικά στο αλκοόλ, την οικογένεια που από τη σκύλα βρίσκεται στην Χάρυβδη, το διαζύγιο της Amy, την νέα της σχέση, τις ελπίδες για μια νέα ζωή και τα πρώτα σημάδια της επαναφοράς της σε δημιουργική τροχιά. Ο θάνατος της, αν δεν γνωρίζαμε εξ αρχής την κατάληξη, θα ήταν έκπληξη, γιατί φάνηκε οτι έχει βρει τρόπο να ανταπεξέλθει στους δαίμονες της. Η οικογένεια και ειδικότερα ο πατέρας της στην αίθουσα του νεκροτομείου αλλά και οι μέρες μετά το θάνατος της, είναι ίσως από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου.

Το τελευταίο κομμάτι, που αναφέρεται στο φιλανθρωπικό ίδρυμα των συγγενών της για άστεγους και χρήστες, αποτελεί μια καλή υπενθύμιση, ότι το πρόβλημα μιας οικογένειας μπορεί αν είναι η λύση και η ευαισθητοποίηση για πολλές άλλες.

Αυτή η βιογραφία είναι περισσότερο μια κάθαρση για τον πατέρα της και συγγραφέα Mitch Winehouse. Αποδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες στην διαχείριση της κατάστασης της κόρης του, αλλά προς τιμή του αποδέχεται και την ανεξαρτησία της και το δικαίωμα της στην αυτοκαταστροφή. Οι ενοχές του για όσα δεν πρόλαβε να κάνει, ισορροπούνται από όσα μπόρεσε και καταφέρνει να φωτίσει ιστορίες της προσωπικής της ζωής, που διαστρεβλώθηκαν δεόντως από τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες. Ο Mitch Winehouse ήταν οδηγός ταξί, όταν άρχισαν όλα, χωρίς την απαραίτητη ακαδημαϊκή γνώση. Μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής της κόρης του, έγινε ένας «ειδικός» στις εξαρτήσεις. Το “Amy” είναι ένα χρονικό της ζωής της κόρης του, αλλά και της οικογένειας ενός χρήστη, διάσημου μεν, αλλά χρήστη, μαζί του. Αποτελεί μαζί με την μουσική της, την κληρονομιά της σε οπαδούς και μουσικόφιλους, γιατί η Amy αποκαθηλώνει το "φτιάξιμο" από ναρκωτικά και αλκοόλ και επιλέγει τη ζωή. Η ελπίδα του Mitch να βοηθήσει άλλες οικογένειες με αντίστοιχα προβλήματα, είναι η φλόγα του βιβλίου και η προσωπική του εξιλέωση, για τα λάθη και τις αδυναμίες του ως πατέρας της Amy.

Σε αντίθεση με άλλες βιογραφίες, ο κεντρικός ήρωας εδώ, είναι η προσπάθεια να ξεφύγει η Winehouse από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Η ίδια όπως και η οικογένεια και οι φίλοι της είναι κομπάρσοι σε ένα έργο, που το τέλος του, αφήνει πικρή γεύση στον αναγνώστη. Ίσως ο πιο σωστός τίτλος να ήταν Amy και Mitch.
Ένα βιβλίο ποταμός, για την ζωή με ένα επώνυμο χρήστη, την ανιδιοτελή πατρική και μητρική αγάπη και την προσπάθεια μιας χαρισματικής καλλιτέχνιδας, να ξεφύγει από τους δαίμονες του. Με μια πολύ καλή μετάφραση της Αφροδίτης Γεωργαλιού, σε αγγίζει με την αμεσότητα του και σε ευαισθητοποιεί στην κατάχρηση των ουσιών και του αλκοόλ, δείχνοντας ότι πίσω από τη βιτρίνα του lifestyle, βρίσκονται άνθρωποι με αδυναμίες και οικογένειες που συμπάσχουν μαζί τους. Όταν η σκηνή αδειάσει, το τραγούδι της Amy στοιχειώνει πια τη ζωή του Mitch, εκεί δεν υπάρχουν λόγια, μόνο δάκρυα.

Διαβάζεται με υπόκρουση το “Back to black”

 

THE DEAD SHOW DEALERS- "The dead show dealers"

 

 

 

 This heavy mindset quartet comes from Central Florida and their new album is sucking you like a Florida swamp from the opener rocker "Who knows" to the mystifying "UN(society)" to my personal favorite "Dead in New Orleans". Southern rock, blues rock, honky tonk, Nick Cave, John Hiatt, SISTER DOUBLE HAPPINESS, Americana and a good taste of Eddie Vedder and PEARL JAM check "Solitude". all in a wonderful blend. Jarmusch and Lynch can use these guys to give them the best ever soundtrack for their road trip movies. Open roads, swamps, dark nights at New Orleans, decadence and blues men jamming along with jazz masters during voodoo ceremonies soaked up in the moonshine is what you get here. Get yourself a good drink, low the lights, open the memory box and get lost with this beautiful album of rhythm, blues and rock n roll . Let harmonica make your road to hell a bit more enjoyable.

 

 

7,5

 

Neal Schon- "Universe"

JOURNEY mastermind and guitarist extraordinaire Neal Schn returns with another solo/instrumental album. What he really likes is to show his 60s,70s influences and without the vocal limitations he is doing that in a free and unlimited way. He covers Hendrix "Voodoo child", THE BEATLES "Hey Jude"', Prince "Purple rain" , Hendrix "'Third stone from the sun", "Caruso'', "Lights'' (JOURNEY) and original compositions all in an instrumental fashion just show off his musical mastermind, the love for melody and how he always replace the vocal lines with guitar melodic lines. Along with him we find Narada Michael Walden (drum- JOURNEY) and Buddha (bass) and the result is another excellent instrumental album both for meditation as for admiring his shredding technique, fusion and classic rock  and jazz rock side by side. Check 'Third stone from the sun". A Hendrix aficionado himself, just see JOURNEY onstage to understand that, he let himself loose and travels us on a sonic journey filled with guitar licks and melodies. A modern guitar album that pays tribute to the man's influences.

 

 

8

 

WHEN RIVERS MEET - "We fly free"

UK's answer to bands like WHITE STRIPES comes from this incredibly talented duet. Blues based, modern rock with a hard edge is their music name. Grace Bond s voice is as smooth as grave enough to give you the chills, Aaron Bond is the guitar slinger to provide the riffs for her voice to shine, while the double female/male simultaneous vocals bring an extra edge to their music. 

 

A bit distorted with slide guitar driving the songs and great compositions , "We fly free' is a great example of how to make blues rock from contemporary to sound modern and let it flow. Traditional sounding in places, bit Southern, bit Western, bit outlaw country, they also have modern rock elements (mesmerizing ,repeating rhythm patterns)  that make the album easier to digest for the younger generations. 

 

The sound is really diverse from the more "alternative" Did I break the law' to more classic blues rock sound songs like the ballad "I d have fallen" or the hard rocking "Battlegrounds" and "Breaker of chains' a song that could have been easily in a Sergio Leone's film soundtrack plus the  emotionally charged stripped down "bury my body"  . WHEN RIVERS MEET is by no means a reinvention of music, genre, whatever. 

 

It is a duet that gets the best out of the blues, the 70s Hard rock and blend them in a mix that attracts the listener ,being original as appealing and most of all radio friendly to a generation of modern rockers who live by spotify, youtube etc. Great stuff that deserves to get attention.

 

 

8,5