Luis Sepulveda- Το λυχνάρι του Αλαντίν – εκδ.Οπερα

Luis Sepulveda- Το λυχνάρι του Αλαντίν – εκδ.Οπερα

Ο Λούις Σεπουλβέδα είναι ίσως ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Λατινική Αμερική μετά τον Μαρκες. Ναι ναι ναι το ξέρω υπερβάλλω. Διατηρεί όλη την μαγεία των Λατινοαμερικάνων, με μια αίσθηση του αστυνομικού μυθιστορήματος  που έδειξαν συγγραφείς τύπου Ελροι, χιούμορ Μπουκοφσκικού τόνου κ χρωματισμών.

Πολιτικός εξόριστος κ ακτιβιστής, πολιτικοποιημένος κ ποδοσφαιρόφιλος, άντρας με πάθη, απογοητεύσεις, χαρές κ λύπες, γράφει με μια αίσθηση αντίστοιχη με αυτή του Καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη. Ανθρώπινα πάθη και ιστορίες, φιλίες και μικρά γεγονότα, που παραπέμπουν σε εποχές αδελφικής επανάστασης στο «Δείπνο με νεκρούς ποιητές». Επανάσταση, έρωτας κ ατελείωτες ιστορίες στο «Ντινγ, ντονγκ έτσι είναι η αγάπη».

Μικρές ελεγείες στην ανδρική φιλία, την πίστη, το όνειρο , το φόβο, το θάρρος και την αδυναμία, του ανθρώπου να ξεφύγει από τις μικροαστικές συμβάσεις και να ακολουθήσει το όνειρο στο «Το νησί», φαντάσματα άλλων εποχών – Καβάφης κ Fame fatale  στο “Café Miramar”

Βάλτε στο πικ απ, το LED ZEPPELIN I,ΙΙ,”physical graffiti” στο cd το “Paco De Lucia plays Astor Piazolla” , ανοίξτε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί κ χαθείτε σε αυτό που οι Νοτιαμερικανοί ξέρουν να κάνουν καλύτερα από τον καθένα, να ζουν ανάμεσα στους νεκρούς, να ανασταίνουν συναισθήματα, να κάνουν την λύπη τραγούδι, που φτάνει στα αυτιά σαν γέλιο νεαρού παιδιού, που ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο.

Ο Σεπουλβέδα είναι ένας λυρικός τροβαδούρος, χαμένων φίλων, πατρίδων, ονείρων κ ακόμα και όταν παρωδεί το αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως στο «Ο Άγγελος τιμωρός»  η πένα του στάζει σαρκασμό, υπαινιγμούς κ δάκρυ.

Ένας συγγραφέας, που μπορεί να αυτοβιογραφείται συνεχώς, αλλά δύσκολα τον βαριέσαι και ακόμα πιο δύσκολα δεν θα τον απολαύσεις

Borknagar- "True North"

Been on the head of a movement with such a lame name as Viking metal, can be a double edge sword. Yet neither AMON AMARTH or BORKNAGAR have failed to move on their musical expeditions and provide us with fresh but solid and traditional metal ideas. BORKNAGAR combine the Viking metal elements, with a slick production a touch of Death metal shrieks on the vocal department plus some NWOAHM elements that bring to mind bands like KILLSWITCH ENGAGE, AVENGE SEVENFOLD etc. Their majestic approach has all the elements of a drakar propelled by a diesel powered machine, instead of the divine winds. Melodies, sharp guitars, powerful choruses embrace you on a journey to the true North, even if you’ re an infidel like myself.

7,5

Λουίς Σεπουλβέδα- «Τελευταία νέα από το νότο» (Opera)

Λουίς  Σεπουλβέδα- «Τελευταία νέα από το νότο»  (Opera)  

 

 

Στην λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, το τι σου αρέσει είναι δυνατό να καλύπτει πολλές επιλογές. Από τον οραματιστή και λυρικό Μάρκες στον ρεαλιστή Λιόσα, την πιο «γυναίκα» Αλιέντε ή τον «μοντερνιστή» Ρονκαλιόνκο, τον Ρούλφο δεν τον αναφέρω, γιατί απλά ο όγκος της δουλειας του δεν του επιτρέπει να μπει σε μια τέτοια σύγκριση, αλλά στο ίδιο μοτίβο θα έβαζα τον Κοέλιο, με τις ανθρωποκεντρικές-συμπαντικές αναφορές του και έναν μακρινό συγγενή τους, τον Πορτογάλο Σαραμάγκο που η κουλτορα των λατινόφωνων χωρών, με τον μαγικό ρεαλισμό τους έχει διαποτίσει το έργο του και έχει δώσει μοναδικές στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης. 

Από όσους συγγραφείς έχω διαβάσει από τη συγκεκριμένη περιοχή, αυτός που ακολουθώ πιστά ακόμη και στις πιο κουρασμένες περιηγήσεις του είναι ο Σεπουλβέδα. Η ματιά του αιχμηρή και μακριά από συμβούλους επιχειρήσεων και συνδικαλιστοπατέρες, έχει μια γνησιότητα και μια ομορφιά, που έχει χαθεί εδώ και καιρό απο τη Δυτική λογοτεχνία. Αυτό που με συναρπάζει περισσότερο στη δουλειά του , είναι η ενασχόληση του με την Παταγωνία. Ένας μυθικός τόπος ακόμα  ανέγγιχτος από την Δυτική λαίλαπα, ένας τόπος μαγικών συναντήσεων. Στο τελευταίο του πόνημα, μια ταξιδιωτική ελεγεία για τον απέραντο ορίζοντα και τον μοναδικό γαλάζιο ουρανό της Παταγωνίας, σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες του συνταξιδιώτη Ντάνιελ Μορτζίνσκι, δημιουργεί ένα χαρμάνι, που απαιτεί να το καπνίσεις σαν καλό πούρο. Σε κλειστό χώρο, συνοδεία καλού κονιάκ, με τους PINK FLOYD, να σε ταξιδεύουν στην καρδιά του ήλιου.

 Μια μικρή συλλογή ιστοριών άνισων μεταξύ τους, που παρουσιάζει μια Αργεντινή και πιο πολύ μια Χιλή παραδομένη στα κοράκια του Δυτικού καπιταλισμού και τους μύθους. Ιστορίες για αποίκους που έστησαν κινηματογράφους στα στενά του Μαγγελάνου και για ταινίες χρησιμοποιησαν τη ζωή τους. Μετανάστες από την γερασμένη ήπειρο, που έδωσαν πνοή σε έναν τόπο, που δεν θα θυμόταν κανείς, αν δεν υπήρχε το μαλί των προβάτων και η ανάγκη να τον εκμεταλλευτούν οι Άγγλοι έμποροι και να τον εξορίσουν στην αφάνεια, με την ίδια ευκολία που τον απομύζησαν. Ιστορίες για παράνομους της άγριας Δύσης Σαντανσ Κιντ και Μπουτς Κασιντι και τους διώκτες τους που αποφάσισαν μαγεμένοι από τον τόπο, να αφήσουν τις ΗΠΑ και τη διαφθορά του βιομηχανικού βορά και να χαθούν στις έρημες κοιλάδες της Παταγωνίας.

Η ποίηση του λόγου του Χιλιανού εξόριστου, σε μαγεύει, σε σαγηνεύει και σαν σειρήνα, σε τραβά στο άνυδρο και ξερακιανό τοπίο της Παταγωνίας ή στις πάμπες και τους γκαούτσος, να γευτείς τη χαρά να συναναστραφείς τους εργάτες της γης, όπως στο «Γκαούτσο της Παταγωνίας». Σε τραβάνε σε ένα  κόσμο που ο Τόλκιν δεν τόλμησε να περιγράψει στον «καλικάντζαρο» και σε κάνουν και εσένα τον αγνωστικιστή άπιστο, τεχνοκράτη , μηχανικό (χημικό η μη) να πιστέψεις και να δακρύσεις με την απλότητα και τη δύναμη της καρδιάς στην «Κυρά των θαυμάτων». Διαβάστε το «Τάνο» και νιώστε τη δύναμη της μουσικής, ως κινητήριου μοχλού που πραγματοποιεί όνειρα και κάνει την Παταγωνία, τόπο πραγμάτωσης ονείρων.

Το «Τελευταία νέα από το νότο» είναι απο τα πιο αδύναμα βιβλία του Σεπουλβέδα,αλλά εχει κάτι που εδώ και καιρό λείπει από τους Έλληνες συγγραφείς. Διάθεση για ταξίδι και όνειρο, ζωή μεσα στην κακουχία και αναγνώριση των μικρών πραγμάτων, που τόσο βολικά όλοι μας θεωρούσαμε δεδομένα. Διαβάζετε μονοκοπανιά και στη συνέχεια μαζεύουμε χρήματα για το ταξίδι στη δική μας Παταγωνία, όσο αντέχουμε. Απλά ακόμη μια μαγευτική διήγηση για όσα τον περιτριγυρίζουν, απο τον σύγχρονο παραμυθά Σεπουλβέδα.

THERAPY?-" Greatest Hits-The Abbey road sessions"

THERAPY?-" Greatest Hits-The Abbey road sessions"

Northern Ireland sonic terrorists ,THERAPY? decided to enter the Abbey Road studios and rerecord a bunch of their most known songs and UK singles. So far ,so good, they even asked James Dean Bradfield of MANIC STREET PREACHERS to give a helping hand with 'Die laughing". For those who may not know, i am a big fan of the band from the early days. The dark nature of their music saved my life a few times, when my outer and inner world was collapsing. At the interview they gave to me for RockHard Grece a couple of years ago,when they were to play at Chania Rock Festival, Andy Cairns what i was really expected. A devoted fan of heavy music. Now they present us some real decent re recordings of their originals,including their cover version of HUSKER DU "Diane". The result is flawless yet soulless. The anger and the distress have been replaced by professionalism and a less sharp attack to brain and ears. On the contrary the accompanying album of live performances ,one song for each album they ever made, keep up the spirit of the heavy metal/punk/industrial bulldozer we are used to witness on stage. So in my humble opinion besides contractual reasons there is no true reason for this album

6,5

PLANET OF ZEUS- “Faith in physics”

When heavy rock meets the street spirit, of a city dying, a nation crying , the anger, the anxiety, the economic crises, illegal immigrants stranded in the islands hoping to move to the West, Greeks been exploited by various NPO, a left wing government who steal-overtaxing from the private sector to bring more and more public servants , banks ruling the state, An EU who use the country as illegal immigrants and refugees warehouse, Turkey, your neighbor, threatening with war, social unrest, immigration of the young people who want something better, then only some rock musicians who follow their heart can express the situation with chords and growls. PLANET OF ZEUS are a band who believe in the guitar driven rock, as it was born and raised in the 00s. Stoner is in my humble opinion the wring word to describe a band who step on MOTORHEAD and BLACK SABBATH along with some Seattle stuff (“Your song”) and create an amalgam of modern heavy rock.

From the opener ‘Gasoline’ they grab you from the throat and ask your obedience to their manic rhythms. No mercy continues with “Man vs God’ and the story goes on. PLANET OF ZEUS bring metal to the stoner scene and they deliver it with less color and more power than you can expect. Heavy as a demolition ball, they keep everything in line with their moto, burn in hell. ‘All these happy people’ is the answer to the BEATLES smiling faces that covers the hipster cozy places in the center and the wealthy suburbs, filled with left wing wannabees, who enjoy their riches coming out of well paid State positions. POZ don’t give a damn about political correctness, they blow your mind and the stage every time they find you willing to listen to some rock music, and they take no prisoners. ”Let them burn” smells 80s, in every chord, but not only heavy rock, also the great guitar alternative bands that build the mighty 90s, showing that the spectrum of their influences are far wider than the average metal band. ‘On parole’ is a tribute to Lemmy and co, although not a cover. ‘Your song’ is an anthem for those who left this country to find “regularity been blue collar slaves at western Europe. ‘The album closes with ‘King of circus” just another reminder of the state we are all in, a slow rotten to the core song, where HELMET walks along with Nick Cave and the Delta blues, in a slow, cathartic, cathode to hell. Music to listen when you walk around in the city of fear, the city of miracles.

8

Michael Monroe- "One man gang"

Michael Monroe- "One man gang"

The new work of the ex HANOI ROCK singer is no sort of musical apocalypse. On the contrary, is pure street spirit infused rock n roll, with heart mellow on saxophone and body high on steroids. Michael Monroe, is a street punk raised on classic rock n roll, glam and punk rock, waltzing on stage with his band of beautiful losers. For one more time he give us songs like "Junk planet" to remind us, rock n roll can be edge, with a bit of fun too. High octane rock n roll with the everlasting adrenalin of Monroe, the heavy guitars, and from time to time the saxophone to give a taste of the soft side of the man. Another gem for the few loyal. The rest will stay on the mainstream. Michael Monroe is the real deal for those who are in to the Sunset strip, real essence. With songs like “Last train to Tokyo”, “Heaven is a free state”, “The pitfalls of being an outsider” you can’t get more action and dirty rock n roll, tan with these tunes. The rest can relax with the fallen idols and their reunions. Finland is the answer for sleaze rock as Sweden (HELLACOPTERS, BACKYARD BABIES) for Garage/punk rock, Norway for the electrified alternative rock (GLUCIFER) and Denmark for the tongue in cheek hard rock (DAD) and finally Scandinavia rules the world, if you like rock n roll.

7,5

«Μέρες δίχως τέλος» Σεμπάστιαν Μπάρι

«Μέρες δίχως τέλος»  Σεμπάστιαν Μπάρι

Πόσο ριζοσπαστικός συγγραφέας μπορεί να είναι κάποιος και με ποιο τρόπο. Τελειώνοντας το μυθιστόρημα του Μπάρι , ήξερα ο,τι είχα διαβάσει ένα βιβλίο που ανατρέπει τις μανιέρες, θίγοντας όχι στις άκρες των δαχτύλων, αλλά βυθιζόμενο , θέματα ταμπού για εποχές ηρωικές, βάρβαρες, ανδρικές. Εποχές συνυφασμένες με την γέννηση του σύγχρονου Αμερικάνικου Έθνους.

Το βιβλίο ξεκινά με την ιστορία δύο εγκαταλελειμμένων παιδιών, προσφυγόπουλων για να χρησιμοποιήσω τις εκφράσεις του συρμού της εποχής. Ο ένας από την Ιρλανδία της πείνας και του λοιμού θα γνωρίσει τον άλλο, κρυμμένοι πίσω από ένα θάμνο. Εκεί θα αναπτυχθεί μια αγάπη για την ζωή, με τον ένα σύντροφο του άλλου. Πρώτη δουλειά τους, να αντικαθιστούν τις λιγοστές γυναίκες στα σαλούν της Δύσης, των χρυσορυχείων και να αποσπούν με χαμόγελα και χορό το δύσκολα κερδισμένο χρυσάφι αυτών των ανδρών. Η ενηλικίωση θα τους βρει να κατατάσσονται στο Αμερικανικό ιππικό και να γνωρίζουν, αυτό που έκανε τις Ηνωμένες πολιτείες μεγάλες και τους Αμερικάνους μικρούς, την εξόντωση των ιθαγενών , με συμφωνίες που σιγά σιγά τους εξεδίωξαν από τα πατρογονικά εδάφη, τους ώθησαν στην αντίσταση και τελικά στην φυσική εξόντωση ή τον εγκλεισμό σε άθλιους καταυλισμούς.

Ο Μπάρι δεν τσουβαλιάζει τους πάντες ως εγκληματίες πολέμου, αντίθετα δείχνει ότι όπως σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν σκεπτόμενοι και από τις δυο πλευρές, αλλά δείχνει και την σκληρή πραγματικότητα, την αδυναμία των μονάδων να αλλάξουν τις συνθήκες, όταν αυτές κινούνται από τα συμφέροντα που εκπροσωπεί το κέρδος. Εδώ η ιστορία αποκτά μια τροπή διαφορετική, καθώς με λεπτεπίλεπτο τρόπο, αναγνωρίζουμε πια τους δύο συντρόφους σαν εραστές, αλλά ταυτόχρονα και ως σκεπτόμενους ανθρώπους που καταφέρνουν να γλυτώσουν ένα μικρό κορίτσι Ινδιάνα από βέβαιη σφαγή, τολμώντας αυτός που αποτελεί το «θηλυκό» μέλος του ζευγαριού, να σκοτώσει τον αιμοδιψή συνάδελφο του που την έχει προς εκτέλεση.

Η απόλυση τους από το στράτευμα και η μετακίνηση τους θα δημιουργήσει μια ιδιόρρυθμη οικογένεια, σε μια συντηρητική ανδροκρατούμενη δύση. Μια οικογένεια που θα βρει στήριξη και προστασία από περιθωριακούς και μαύρους, αλλά θα λειτουργήσει με βάση την πανανθρώπινη αξία της αγάπης. Ταυτόχρονα θα απελευθερώσει τον άνδρα/γυναίκα, που θα αποδεχθεί την ταυτότητα του, κυκλοφορώντας ως γυναίκα, πράγμα με το οποίο και αισθάνεται άνετα, ενώ έτσι θα το αποδεχτεί και η μικρή Ινδιάνα, ως μητέρα.

 Ο αδελφοκτόνος εμφύλιος και η πίστη τους στον αξιωματικό που τους έσωσε στον πόλεμο των Ινδιάνων ,θα τους υποχρεώσει να ξαναπάρουν τα όπλα και να εμπλακούν στον παραλογισμό που είναι κάθε εμφύλιος. Δίχως αντιπολεμικές κορώνες, ο Μπάρι σκιαγραφεί τις μέρες πριν τον θάνατο , χιλιάδων νέων Αμερικάνων, μεταναστών κυρίως, Ιρλανδών εναντίων Ιρλανδών , με την ελπίδα του δικαιώματος για ένα κομμάτι γης και μιας καλύτερης ζωής. Νέοι άνθρωποι βορά στα κανόνια του Βιομηχανικού Βορά και της αδυναμίας του, να συναναστραφεί με πολιτικούς όρους τον αγροτικό Νότο και να αναστρέψει τις προκαταλήψεις του με πολιτικά μέσα. Η εμφύλια σύγκρουση, θα τους βρει ζωντανούς, να συναντάνε την μικρή κόρη τους, σε ένα επικίνδυνο ταξίδι προς το Νότο, για να επανενωθούν με ένα πρώην σύντροφο στο χωράφι του. Μία νέα λειτουργική οικογένεια με τον φιλελεύθερο Νότιο, τους απελεύθερους πρώην σκλάβους του και το ομόφυλο ζευγάρι και την Ινδιάνα κόρη του, θα δημιουργήσει ένα δημιουργικό πυρήνα, που θα κάνει την γη να αναγεννηθεί. Δεν θα λείψουν οι συγκρούσεις, με Νότιους λιποτάκτες, αλλά το τέλος είναι πάντα το παρελθόν που ζητά το τίμημα του.

Ο Αμερικανικός στρατός σε μια ένδειξη παρανοϊκής γραφειοκρατίας,, θα ανακινήσει τον θανάτου του συναδέλφου τους στην επίθεση στο Ινδιάνικο χωρίο, χρόνια πριν και θα επαναφέρει την γυναίκα- άνδρα στον αρχικό της ρόλο μπροστά στο στρατοδικείο. Εκεί παλαιά μυστικά και άνθρωποι από το παρελθόν θα αποκαλυφθούν καθώς και θα ανατρέψουν καταστάσεις , για να οδηγήσουν σε ένα τέλος απρόβλεπτο, όπως και όλη η θεματική του βιβλίου.

Ο Μπάρι με αυτό το βιβλίο, αποτολμά μια αλληγορία για τις επεμβάσεις των Η.Π.Α , την αποδοχή της διαφορετικότητας, τις φυλετικές διακρίσεις, τον εμφύλιο που βίωσαν οι Η.Π.Α αλλά βιώνουν ακόμη και σήμερα στις πόλεις, με ευθύνη όλων και τέλος την ανάγκη για φωτεινά μυαλά, που αποδέχονται τα λάθη τους και από θέσεις ισχύος θυσιάζουν το προσωπικό τους συμφέρον προς όφελος της κοινότητας, ενώ την ίδια στιγμή μιλά χωρίς να ωραιοποιεί, όπως τα γουέστερν του Φορντ, για το πως πραγματικά χτίστηκε η Δύση. Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα, αλληγορικό αλλά ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινο και ρομαντικό, που αξίζει τον χρόνο σας , είτε το συνδέσετε με το σήμερα, είτε το αφήσετε να εκτυλιχθεί σαν μυθιστόρημα εποχής, που όμως , τολμά και πραγματεύεται η ζωή όσων διάλεξαν λόγω διαφορετικότητας, να ζήσουν μακριά από τα φώτα, αλλά να ζήσουν και μάλιστα ευτυχισμένοι. 

Ευφυές, δυνατό, ανθρώπινο, ισοπεδώνει τις προκαταλήψεις και δίνει φωτεινά παραδείγματα ήθους κι αγάπης ακόμη και όταν το μόνο που υπάρχει γύρω μας είναι η ομίχλη από την πυρίτιδα των όπλων.