KALEO - "Surface sounds"

 

This mix of power trio and mainstream pop /rock band has seldom worked better than in KALEO's case. The songs are catchy, pop oriented with a pure rock dynamic. Take fro example "Break my baby" with the Brit pop backbone that is easily Manchester as rock and the characteristic vocals that give the extra spice with their salty texture. Then you have "Alter ego" that comes straight from Detroit with the garage rock guitars, the distortion and the Lenny Kravitz overtones. KALEO are a modern rock band that love WHITE STRIPES, BLACK KEYS, Kravitz but have a far more pop oriented songwriting skill. They Have the Icelandic glacier clarity and melancholy,echoing in the distortion of the riffs and the funkiness of today as in songs like 'Free the slave'. Their ball and chain pace of the rhythm section delivers a mesmerizing rhythm section that drives the song to climax through the repeating riff and the gravy voice, an endless voyage to the Northern seas among whales and tempestuous seas. 

 

 

What stands out  for KALEO is songs like "Skinny", their feel for contemporary issues, wrapped up in the melodies of yesterdays, craving to attract your attention dressed up in distortion and pain. "Gringo" on the other hand is their own piece de resistance, funky, groovy with harmonica giving the tone ,ready to drag you to the dance floor. "Backbone' is another example of a screaming blues anthem, while sensitivity unveils at "I walk on water' and "My Fair lady" in all its magnitude.KALEO are far more from a one dimensional band.I guess BBM, CREAM, OASIS, WHITE STRIPES and Robert Johnson would all approve of these Icelandic rendition of modern blues rock for the masses. An album to listen to and travel with.

7,5

Song of the week Steve Earle -- Mercenary Song

 Song of the week

 

 

Steve Earle -- Mercenary Song

Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου- Έντουάρ Λουί (Αντίποδες)

 Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου- Έντουάρ Λουί (Αντίποδες)
 

  Ένα μικρό λογοτέχνημα, μικρό σε μέγεθος, μια νουβέλα ρεαλισμού, κοινωνικής παρατήρησης και σχολιασμού αλλά και μια σπουδή πάνω στην εργατική τάξη και τις παθογένειές της. Η Γαλλική κοινωνία βασίστηκε στον ρατσισμό, την εκμετάλλευση των μεταναστών και την αποικιοκρατία αλλά ήταν και από τις πρώτες που παρήγαγε επανάσταση στον 20ο αιώνα, απόρροια του παρελθόντος της Γαλλικής επανάστασης, που εξαργύρωσέ τις προσπάθειές της με θέσεις σε Ευρωβουλή και κυβερνητικές θέσεις. Ο Έντουάρ Λουί μας μιλά για την Γαλλική κοινωνία, που εκμεταλλεύεται τον εργάτη μέχρι το μεδούλι, αλλά ο ίδιος άνθρωπος που πέφτει θύμα της εκμετάλλευσης, γίνεται ένα εξίσου στενόμυαλο όργανο καταπίεσης σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, κρύβοντας τις φοβίες του πίσω από τη μάσκα της "αρρενωπότητας" και της ανδροκρατίας.

 

  Η πραγματικότητα όμως έρχεται να σαρώσει σαν καλοκαιρινή φωτιά, τα ουτοπικά σενάρια μιας γενιάς που έμαθε να κινείται μεταξύ εργοστασίου, σπιτιού και τοπικού μπαρ, μεταφέροντας τις συμβάσεις και τις σχέσεις εξουσίας στο σπίτι, με την γυναίκα, να στηρίζει και να διαχειρίζεται αμίλητη πολλές φορές την οικογένεια και το πάτερά να έχει ένα ρόλο ήρωα Ελληνικής τραγωδίας. Ο πατέρας του συγγραφέα, αισθάνεται περήφανος για τον γιο του, σε μικρές στιγμές που αφήνει τον εαυτό του να ξεφύγει από το δίπολο εργοστάσιο-μπαρ. Αφήνει τις ευαισθησίες να τον κυριέψουν σε στιγμές απόγνωσης, όταν ένα φορτηγό καταστρέφει το παρκαρισμένο αυτοκίνητο του, στο οποίο είχε κρύψει τα Χριστουγεννιάτικα δώρα. Η ζωή του όμως είναι περιχαρακωμένη από τους κανόνες του συστήματος. Αμφισβητεί τις τάσεις και τις επιλογές του γιου του, να πάρει τον θηλυκό ρόλο στην αυτοσχέδια παράσταση στο σπίτι με παιδιά φίλων, αμφισβητεί τις σεξουαλικές επιλογές μεγαλώνοντας. Φεύγει από το σπίτι και ο Ε.Λ μαθαίνει για τον πατέρα του, μέσα από τις αφηγήσεις της μητέρας του , για τον άνθρωπο με τα όνειρα, τα χαμόγελα, τις εκδρομές με το αυτοκίνητο. Τον άνθρωπο που ένα ατύχημα άφησε σχεδόν ανάπηρο και οι κυβερνήσεις Ολάν, Σαρκοζί, Μακρόν υποχρέωσαν να επανέλθει στην όποια δουλειά του προσφερθεί από το κράτος. Δουλειά των 700 ευρώ, καλύτερη σε σχέση με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (που πλέον αν δεν δεχτείς την "προσφερόμενη" εργασία χάνεις οριστικά), που όμως χρειάζεται 300 ευρώ βενζίνη και μία ώρα ταξίδι, για να γίνει οδοκαθαριστής, με την επιλογή και επιβολή της θέλησης του κρατικού μηχανισμού ασφάλισης έναν άνθρωπος που έμεινε σχεδόν παράλυτος από εργατικό ατύχημα στη μέση και για μήνες πονούσε αντί να μιλά. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος αναγνωρίζει την διαφορετικότητα του γιου του, την ανάγκη να απαρνηθεί τα στερεότυπα, που τον πρόδωσαν και να σκεφτεί την αλλαγή στην σκέψη και τον κοινωνικό ιστό. Μια επανάσταση, που όπως όλες οι μεγάλες επαναστάσεις ξεκινά σε ατομικό επίπεδο, όταν βγει κανείς από την ζώνη της ασφαλείας του και αναγκαστεί να εκτεθεί στην πραγματικότητα, της οποίας είναι μέρος, αλλά δεν επιτρέπεται να ορίσει.

  Ο Πατέρας, τον οποίο ο Ε.Λ επιθυμεί την αποδοχή και ταυτόχρονα απαρνιέται για να μεγαλώσει και να ωριμάσει, κάνοντας τις επιλογές του, είναι ο  άνθρωπος που του έχουν επιβάλλει να αισθάνεται χρήσιμος στο σύνολο. Το σύνολο, το οποίο ποδηγετείται από τους εκάστοτε ισχυρούς, προς όφελος τελικά των λίγων, πολιτικών ή συνδικαλιστών. Η επανάσταση του Λουί, είναι συγκινητική αλλά την ουσία του βιβλίου, αποτελεί ο εργάτης πατέρας, ο οποίος αλλάζει.Τολμά να αποτινάξει τα στερεότυπα έστω και μεγάλος, να αναγνωρίσει το γιό του, τις επιλογές του, αγοράζοντας και μοιράζοντας τα βιβλία του, μιλώντας για την επανάσταση, ενάντια σε όσα υπήρξε μέρος, αναθεωρόντας τα λάθη οχι στη ηθική του, αλλά στην εκμετάλλευση της , συνειδητοποιώντας ή μάλλον δεχόμενοι τον σχολιασμό του συγγραφέα και γιού, οτι οι κυρίαρχοι μπορεί να κερδίζουν στα σημεία, αλλά δεν είναι ανίκητοι.

  Ένα μικρό σε μέγεθος βιβλίο, αλλά μεγάλο σε ιδέες. Μια οικογενειακή ιστορία αναγνώρισης και αποδοχής που οδηγεί στην επανένωση αλλά και μια πολιτική ιστορία πάνω στο Γαλλικό σύστημα ασφάλισης και την συμπεριφορά απέναντι στις μάζες των εργατών, που θεωρούνται  αναλώσιμα μυρμήγκια, χρήσιμα μόνο όσο παράγουν από όλες τις κυβερνήσεις που η διαφορά τους είναι στο χρώμα της γραβάτας, σοσιαλιστικές ή συντηρητικές. Μια Ενωμένη Ευρώπη που τρώει τα παιδιά της και μια προφητική ματιά σε αυτό που βίωσε στην Ελλάδα η μεσαία τάξη και ο μέσος ασφαλισμένος από το 2010 ως σήμερα. Κοινό σημείο έναρξης το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, συγκλονίζει όταν κάνει κανείς τις αναφορές στην σημερινή κατάσταση στη χώρα μας με τη αντίστοιχη στη Γαλλία. Εύστοχο, εύστροφο και βαθιά πολίτικό συνηγορεί στην πράξη στην αντίληψη ότι ο κοινός εχθρός είναι τα αχρωμάτιστα καθεστώτα των δημαγωγών , είτε λέγονται Ολάν και Μακρόν, είτε Μητστοτάκης ,Τσίπρας, άνθρωποι αποστασιοποιημένοι από τον πραγματικό εργαζόμενο κλεισμένοι στη γυάλα της κοινοβουλευτικής ασφάλειας.

 

 

 

THE JADED HEARTS CLUB- "Live at 100 club"

 

 

A supergroup consisted of musicians from the alternative/Brit rock music scene consisting of lead vocalists Miles Kane (LAST SHADOW PUPPETS) and Nic Cester (JET)  bassist Matt Bellamy (THE MUSE)   guitarists Graham Coxon (BLUR) and Jamie Davis  (of Coxon's former label Transcopic), and drummer Sean Payne (THE ZUTONS)  in a live recording of some classics. WHO, Van Morisson,ROLLING STONES, BEATLES, CREAM are all getting the treatment they deserve from a band that actually pays tribute to their musical heritage and less their musical past. 

 

Rocking, rollin and with a lots of soul and emotion THE JADED HEARTS CLUB deliver a live album that connects 60s-70s with today's tech freak youth with one element in common, live music. 'Money" is as powerful and contemporary as it was half a century ago. "Back in the USSR", "Helter skelter", "Paint it black" are small earthquakes of powerful music and the 'Sunshine of your love" gets a tight, in your face approach like a wrecking ball demolishing the social isolation of 2020. 

 

 

 

Rock n roll in its finest from a band that delivers the goods and shakes the club foundations with some powerful renditions  timeless classics. Forget Covid 19, vaccinations and the pale future of live music and embrace this live album as the picture of a past we loved a future we all hope will share again.

8

 

Gilby Clarke- "The Gospel truth"

Ex GNR guitar man continues his solo career with an album , down to earth ,oozing 70s rock.The early Aluce Cooper influences, the dark colors,the laid back bass lines, the swing,the groove and the striped down guitars are all over the album.This dynamic of austerity along with the primitive groove of the rhythm section and the particular metal of Clakrke's, voice produce an early 70s rock sound that has a lot to be compared with Alice and sometimes AMBOY DUKES. 

 

 

At "Tightwad" we have the participation of Nikki Sixx and Stepehen Perkins, but the overall result stays a t the same 70s shock/glam rock sound. "Rock n roll is getting louder" is a fine example of the sonic example this album indicates. So if you like Hard rock with a swing,take your chances to a veteran of the Hair metal scene who changed direction and embrace his musical roots on his solo career,stripping down his sound to the rock essentials.

 

 

7,5

 

Smith/Kotzen- "Smith/Kotzen"

The duet nobody expected.A man and his voice raised on an equal diet of funk rock and hard rock, MrRichie Kotzen (MR BIG, POISON, WINERY DOGS) and the man responsible for some of the most  classic heavy metal songs, Adrian Smith (IRON MAIDEN,A.S.A.P) joined forces in a common album. When I listened to the first single, I did not appreciate it much. A bit more heavy for my Kotzen taste (i'm consider myself a big fan, having almost everything he has released especially as a solo artist). But then the album came out, i understood, "Taking my chances' was not  the most conventional piece of music. A bit more MR BIG than expected , still a great opener. It was 'Running '' the second song in the album where the blues rear its ugly head. A monstrous bass line and soloing over the Kotzen led vocals ,  gave me the chills as the album started to take off . 'Scars' supposed to be the ballad Smith/Kotzen had in their minds with some echoes of MAIDEN inside it but another blues/Southern based delivery with guitars honoring Stevie Ray Vaughan and. Gary Moore  with a touch of Tommy Bolin, while the vocals are so reminiscent of Glen Hughes that I think is the missing part to this collaboration. "You dont know me" is a heavy rocker that has the Smith fingerprint all over it, yet the Kotzen solo, makes this heavy rocker a bit funkier.

 

 

The album is a blues rock beast, with both vocals and guitar lines being exchanged between the two musicians with no trace of primadona behaviour. "I wanna stay" is another fine example of modern heavy rock blues anthem, that combines both musicians' creative force and sounds unique and attractive to any decent rock fan.On the contrary they both melt their vocal deliveries and guitar abilities for the sake of the songs. The most powerful element is that both musicians offer some great songs. They sing and let the album and the songs breathe without fearing to let their hair down and get lost in some really tasteful soloing. But it is a song album and not a shredding contest. Kotzen is a bit on his heavier /blues side and Smith is letting himself trade licks in the blues style  away from the MAIDEN'S double,triple guitar attack/harmonies. At the end of the day ,this is an album of heavy rock,blues based rock that initiates the expectations for a second work and even more different approaches.Both musicians seem to enjoy it and in my eyes it is a winner and one of those collaborations that really succeed in the ears of the listener.

 

8

Song of the week -"Summertime" · The Tea Party

 Song of the week

 

Summertime · The Tea Party

 

Summertime · The Tea Party Summertime 

℗ 2021 InsideOutMusic, under license from Coalition Music Inc.