Brothers Osborne- "Skeletons"

The Nasville brothers are back with the more diversified of their records today. From Hendrix/SRV influenced songs like "Lighten up" to countrified ZZ TOP at "All the good ones are' Osborn brothers follow their music instinct and let the music flow. Country, pop, Soul, rock, 70s are all over the album with no limits, as the music is good. "I'm not for everyone' speaks itself , but Brothers Osborne seem to have a song for everyone here, even in this honky tonk country anthem like "Hatin somebody" where they fly the independence flag high in the Nashville sky. Whiskey "Back on the bottle", women, bets, winners and losers, family-tradition "Old man's boots" and the road to self awareness through thin and thick, love and hate are as always what drives this duet, to create good music, barely named country rock ,as good music is the best description for "Skeletons".

 

 

7,5

 

Σώτη Τριανταφύλλου-"Μηχανικοί καταρράκτες" (Πατάκης)

 

Η πιο Αμερικανίδα συγγραφέας της γενιάς της μεταπολίτευσης ή καλύτερα της γενιάς του ΠΑΣΟΚ, η Σώτη Τριανταφύλλου, επιστρέφει με μια νουβέλα, που φανερώνει την επιστροφή της στην φόρμα των πρώτων κλασικών έργων της, σαν το «Άλφαμπετ σίτυ» κ το «Σάββατο βράδυ, στην άκρη της πόλης».
Οι ήρωες της έχουν βγει για μια ακόμη φορά από τις ταινίες του Ρόμπερτ Άλτμαν, κινούνται με άνεση στο περιθώριο της δεκαετίας του 70, γυρίζουν την πλάτη στην Αμερική των Ρήγκαν, Μπους, κουβαλάνε το αίσθημα του δρόμου του Κέρουακ και τον ανθρωπισμό των χαρακτήρων του Κάρβερ, βουτηγμένοι σε μια Μπουκοφσκική απαρέγκλιτη χαρά για τη ζωή, με τους δικούς τους όρους.

Ένας νέος/νέα, Ο Σαλ, μια γυναίκα παγιδευμένη σε ανδρικό σώμα, παίρνει την απόφαση, μετά από χρόνια αναβολών, να προχωρήσει σε εγχείρησή αλλαγής φύλου. Από το Μεκάνικ Φαλς (Μηχανικοί καταρράκτες) του Μέιν, θα αναχωρήσει με τα λιγοστά υπάρχοντα του και το αμάξι του, σε ένα ταξίδι αποχαιρετισμού στο παρελθόν. Τηλέφωνα αναπάντητα στον εραστή του, που αρνείται τη νέα ιδιότητα που θα θελήσει, αποδεικνύοντας οτι ακόμη και στους ομοφυλόφιλους, υποβόσκει ρατσισμός, έναντι σε όσους αποφασίζουν την αλλαγή φύλου.

Στο δρόμο του θα συναντήσει έναν ανάπηρο πολέμου, τον πρώην σμηνίτη , Μπραντ, που έχει χάσει το πόδι του στο Αφγανιστάν. Θα τον πάρει μαζί του, για παρέα, αν και δεν το θέλει, απλά ο Σαλ, ακόμη δεν έχει μάθει να λέει όχι και ο Μπραντ, είναι κοντά του, για την παρέα, μέχρι το Μεξικό. Ήρεμος, ήσυχος, μοναχικός, απλός, σαν μια ανάμνηση, μιας χαμένης παιδικότητας, που έφυγε μαζί με το χαμένο μέλος του, ψάχνει έναν έρωτα που απελάθηκε πίσω στο Μεξικό.

Η πρώτη αναμέτρηση με το παρελθόν θα γίνει όταν θα συναντήσει την αδελφή του, πάντα υποστηρικτική στον αδελφό, που θα γίνει αδελφή. Με τον άντρα της, έναν ακόμα κάτοικο των Μεσοδυτικών πολιτειών, που προσπαθεί να συμβιβαστεί με τις νέες εξελίξεις και απλά αποδέχεται τον Σαλ και ας μην καταλαβαίνει. Οι αναπολήσεις των αδελφών, για την παλιά ζωή, θα ενισχύσουν περισσότερο τον δεσμό τους, πριν τον αποχωρισμό. Ιστορίες για τον γάμο του Σαλ, τα εφηβικά τους χρόνια, τα ρούχα που του δάνειζε η αδελφή του, θα απαλύνουν αλλά και θα στοιχειώσουν αυτή την επίσκεψη. Η επίσκεψη στην Θεία τους Λουίζ, θα έχει μια ακόμη σκηνή αποδόμησης, της οικογενειακής γαλήνης, καθώς η ίδια θα παραδεχτεί στον ανιψιό της, το ναυάγιο του γάμου της και την συμβατικότητα του, αμέσως μετά το πρώτο βράδυ. Στην αναχώρηση τους θα υπάρξει ένας νέος απρόσκλητος επιβάτης ο Θείος Ντον, που ξεκινά μια νέα ζωή, με ένα πορτοκαλί φουλάρι, τη διάθεση να δει το Γκραν Κάνυον και τη θάλασσα, μίας και πριν γίνει αγρότης, ήταν ναυτικός.

Η αμηχανία της παρέας που όλο αυξάνει, θα εξατμιστεί μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και του Γκραν Κάνυον. Όσο προχωρά το ταξίδι, ο Σαλ, προχωρά σε αλλαγή της εμφάνισης του, με επιλογές πιο γυναικείες στο ντύσιμο, επιβεβαιώνοντας τις αποφάσεις του. Στο Ντένβερ όμως ο Σαλ, θα αντικρίσει την πρώην γυναίκα του και θα αντιμετωπίσει αλήθειες που απέφυγε, όχι πάντα ηθελημένα. Θα μάθει ότι είναι πατέρας, χωρίς να του επιτραπεί να αντικρίσει το παιδί του, αφού για την πρώην γυναίκα του Σκάυλαρ δεν έχει λήξει ποτέ η διεκδίκηση του Σαλ, από την νέα του φύση. Η «ανδροπαρέα» θα δει τον Ειρηνικό, με την τελευταία αποκάλυψη ότι ο Θείος Ντον ήταν ομοφυλόφιλος και οτι το Κάνσας έγινε η πατρίδα του, επειδή ήταν ο τόπος που αγαπούσε ο αγαπημένος του, που πνίγηκε σε ναυάγιο. Η αποδόμηση του Αμερικάνικου ονείρου. Ο ανδρισμός του Τζων Γουέιν και του Κλιντ Ίστγουντ, τεμαχίζεται με την χειρουργική ακρίβεια του χειρουργού΄αλλαγής φύλου, σε μικρά κομμάτια και πετάγεται στον σκουπιδοτενεκέ, της Αμερικάνικης παράδοσης, ηθικής και συμβατικότητας, όταν επικρατεί η ανάγκη να είναι ο καθένας ο εαυτός του και να αυτοπροσδιοριστεί.

Το τέλος αισιόδοξο, με τους ήρωες στο Μεξικό, τον Μπραντ, που παραδέχεται οτι έρωτας του ήταν μια τρανσεξουαλ που απελάθηκε, να συνυπάρχει με τον θείο σε μια αγροικία και την Σάλλυ, να ξεκινά μαζί τους μια νέα ζωή, γεμάτη φως από τον ήλιο του Μεξικού. Η Σωτη Τριανταφύλλου, αντιμετωπίζει το δικαίωμα της επιλογής στη διαφορετικότητα, μέσα από τρεις μικρές ιστορίες, που έχουν ως κοινό τόπο, την απώλεια του ματσο και του ανδρικού σεξισμού, για διαφορετικούς λόγους, με όχημα τον έρωτα, για το ίδιο φύλο, ανιδιοτελή και παθιασμένο, όσο και των ετεροφιλόφυλων. Χωρίς να γίνεται μελό, παρουσιάζει μια Αμερική που συνεχίζει, να τιμωρεί με το βλέμμα ή και σωματικά όπως τον Μπραντ, τον διαφορετικό, αλλά που δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη επιθυμία, του καθενός να φτάσει στον προσωπικό του στόχο.

Βαθιά ανθρώπινη, συναισθηματική νουβέλα χωρίς φθηνούς εντυπωσιασμούς, αγγίζει ένα ευαίσθητο θέμα, μιας βαθιά συντηρητικής κοινωνίας, με πένα βουτηγμένη στο μελάνι του θάρρους. Η Τριανταφύλλου, ξανά σε φόρμα, απολαυστική, αιχμηρή και στοχευμένη.

 

Jon Schaffer- The path I choose...

 

Η εμφάνιση του Jon Schaffer, ιδρυτή των ICED EARTH ανάμεσα στο «οργισμένο» πλήθος που κατέλαβε το Καπιτώλιο διαμαρτυρόμενο για την μη επανεκλογή ή εκλογική νοθεία κατά του Ντόναλντ Τραμπ, άνοιξε για ακόμα μια φορά τους ασκους του Αιόλου. Ο ταλαντούχος κατά γενική ομολογία μουσικός βρέθηκε στο στόχαστρο οπαδών και περιοδικών, για την πολιτική του στάση, όχι όμως για τη μουσική του (για κάποια άλμπουμ θα έπρεπε).

Στο σύντομο κείμενο μου αναρωτιέμαι, αν πονάει περισσότερο η ειδωλοποίηση ενός μουσικού ή η αναγνώριση από όλους μας, ότι μουσική και πραγματική ζωή διαφέρουν. Αν διαφέρουν, γιατί η δουλειά του Schaffer είχε πάντα τα στοιχεία υπέρ της επανάστασης, της ανεξαρτησίας του Αμερικανικού Έθνους, ίχνη συνωμοσιολογίας και αγάπη για τα άκρα , πιθανόν ακόμα να πιστεύει ότι τα πάντα είναι μια σκευωρία ή ότι το δικαίωμα του να διαμαρτύρεται είναι ανάλογο των Αμερικανών που ξεσηκώθηκαν κατά των Άγγλων τον 18o αιώνα βλπ SONS OF LIBERTY project. Απόψεις που ειδικά τον 21^ο αιώνα έχουν αποκτήσει ευρεία διάδοση χάρη στο ίντερνετ.

Είναι όμως οι απόψεις του, που πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ζει για αυτές και τις υπερασπίζεται εμπράκτως, λόγος να τον αποκηρύξουμε ως μουσικό? Είναι ο μουσικός που ορίζει το δημιούργημα ή αυτό αποτελεί μια οντότητα ανεξάρτητη, που μεγαλώνει στο χρόνο όσο και να ο μουσικός αλλάζει? Είναι το heavy metal πολιτικοποιημένη μουσική? Αν ναι, γιατί δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα του Schaffer  αλλά θαυμάζει τον Tom Morello,ακτιβιστή,  με τα πανάκριβα εισιτήρια συναυλιών? Το κατακριτέο (η άσκηση βίας) ακυρώνει και την μουσική του πορεία? Γιατί τόση έκπληξη για ένα μουσικό, που και μέσα από τα έργα του ,αλλά και από τις συνεντεύξεις του έχει δώσει το στίγμα του? Είναι κατακριτέος αυτός ή περισσότερο  τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος, που άρχισαν να αλλάζουν δημόσια γνώμη μετά την κατακραυγή της εισβολής? Έπρεπε οι BLIND GUARDIAN να καταδικάσουν τον Schaffer?Θα τους έδιωχνε οπαδούς? Ο δημιουργός καθορίζει το δημιούργημα ή αυτό παραμένει αλώβητο μετά την όποια αλλαγή πορείας ζωής του δημιουργού του?

Ο Varg Vikernes έχει μια ξεχωριστή θέση στην Black metal κοινότητα της Νορβηγίας, τόσο ως

εμπνευστής όσο και μουσικά. Η συμπεριφορά του όμως με το κάψιμο των εκκλησιών και τη δολοφονία του Euronymous τον έκανε παρία της σκηνής. Πόσες φορές δεν θα δούμε σε λίστες με τα καλύτερα black metal άλμπουμ , δικές του δουλειές, ως επιδραστικές στον ήχο και το ίδιο το ιδίωμα. Ακόμη και νεότερες δουλειές του χαιρετίζονται με ενδιαφέρον αν και ο δημιουργός τους παραμένει ένας καταδικασμένος δολοφόνος.

 

Ο Johnny Rotten, νυν Johnny Lydon στο Λος Άντζελες, ζει μια ζωή πολύ μακριά από την περσόνα του

επαναστάτη, με πολιτικές απόψεις που θα χαρακτηρίζονταν και ως συντηρητικές.  Οι SEX PISTOLS  πριν μερικά χρόνια πέρασαν και από τη χώρα μας, κάνοντας περιοδεία στα στάδια που κοροϊδεύαν. Θα πρέπει να πετάξουμε το “Never mind the bollocks” στα σκουπίδια, επειδή ο δημιουργός του, αποφάσισε να ζήσει μια καλύτερη ζωή, με τα κέρδη που εμείς του προσφέραμε και να αλλάξει εν καιρώ πολιτικές απόψεις? To ωραιότερο ο Lyndon φωτογραφήθηκε με μπλουζάκι Τραμπ και τον ψήφισε το 2020 , όπως ανέφερε σε συνέντευξη του, χαρακτηρίζοντας τον Binden και την Χίλαρι ως σοσιαλιστή της σαμπάνιας…είπατε κάτι?

 

Ο Michael Sweet  ψήφισε Τραμπ και λοιδορήθηκε από πολλούς οπαδούς στην ίδια του του τη σελίδα. Ένας μουσικός χαμηλών τόνων, που ζητά από όσους συνδιαλέγεται μετριοπάθεια.

Με ποιο δικαίωμα, θα επιβάλλει ο οπαδός, καθαρά φασιστικά στον μουσικό την άποψη του για τη ζωή εκτός μουσικής. Όταν ο μουσικός δεν κάνει κήρυγμα και δεν είναι η μουσική του στρατευμένη πολίτικά, πώς μπορεί ο οπαδός να του απαγορέψει το δικαίωμα να έχει άποψη και προσωπική ζωή?

O Justin Sullivan (NEW MODEL ARMY) είναι εναντίον του BREXIT, όπως και οι CRIPPLED

BLACK PHOENIX, έχοντας δηλώσει σε συνέντευξη σε εμένα «Καλύτερα σε μια κακή ΕΕ, παρά εκτός, στο έλεος του Εθνικισμού, όπως σε εσάς η Χ.Α». Ο «επαναστάτης» οπαδός των ΝΜΑ και ο «ψαγμένος των CBP , τί θα κάνουν, θα τους αποκηρύξουν και μουσικά γιατί διαφωνούν με την ΕΕ? Ειδικά τους ΝΜΑ από τα πιο πολιτικοποιημένα σχήματα, δύσκολα θα τους βρεις ψεγάδια σε συμπεριφορά και τοποθέτηση και ανακολουθίες. Μπορούμε λοιπόν επειδή διαφωνούμε να τους «κράξουμε»?

Θυμάστε ίσως τον τραγουδιστή των LOST PROPHETS, που καταδικάστηκε για παιδεραστία και κακοποίηση βρέφους. Οι υπόλοιποι συνεργάτες, διέλυσαν το σχήμα, με σκοπό να μην ξανακουστεί τραγούδι που είχε τραγουδήσει. Ίδια περίπτωση, θα μου πείτε? Όχι, αλλά εδώ σε μια πράξη που αποτελεί κοινά αποδεκτά κακό, όλοι συμφωνούν. Αντίστοιχα ο πρώην ντράμερ των JUDAS PRIEST Dave Holland  μπήκε στα μαύρα κιτάπια της ιστορίας, μαζί με τον Karl Logan (MANOWAR)  αλλά κανείς δεν στράφηκε εναντίον του, ή εναντίον της μουσικής που μας έδωσε.

Έχουμε λοιπόν το φαινόμενο ενός μουσικού, που έχει ξεκάθαρα δηλώσει τα πιστεύω του. Που είναι οπαδός θεωριών συνωμοσίας. Πόσοι από εσάς δεν θεωρείτε συνωμοσία τον κορωνοίό και το εμβόλιο και τα μέτρα, υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων? Πόσοι από όσους ήσασταν στο Ρόδον εκείνα τα τρία βράδια, δεν ψηφίσατε στις εκλογές των επόμενων  ετών πολιτικούς που σας έκαναν να τραπείτε, δεν πήρατε μέρος σε διαδηλώσεις και εκφάνσεις βίας. Δεν είμαστε δημόσια πρόσωπα ,θα πείτε. Συμφωνώ και εδώ είναι ίσως το μεγάλο πρόβλημα ειδικά της metal  μουσικής. Ηρωοποίηση των μουσικών και δαιμονοποίηση στο πρώτο σφάλμα, μεγάλο ή μικρό, λάθος ή σωστό ας το κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Ας αφήσουμε όμως τη μουσική να μιλά για συναισθήματα και στιγμές και μην εμπλέκουμε τον δημιουργό, με το δημιούργημα εις τον αιώνα τον άπαντα. Ας θυμηθώ σχόλια, για τον Barlow όταν έφυγε να πάει στην αστυνομία (μπάτσος, γουρούνι) και άλλα ωραία. Προφανώς θα του πλήρωναν όσοι σχολίαζαν τους λογαριασμούς. Προσωπικά δεν είμαι φίλος της μουσικής των ICED EARTH, αλλά σέβομαι την απήχηση τους. Επίσης σέβομαι το δικαίωμα του καθενός μας να εκφράζει την άποψη του. Αν ο Schaffer δεν έμπαινε στο Καπιτώλιο, σεβαστή ή διαμαρτυρία του. Από τη στιγμή που παραβίασε το νόμο του κράτους του, υπάρχουν άλλοι αρμόδιοι να τον κρίνουν. Εμείς ας «κρίνουμε» την μουσική του, γιατί χρόνια μετά, δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο πίσω….όταν τα είδωλα, που εμείς τυφλά στήσαμε, θα έχουν χαθεί, θα υπάρχουν μόνο τα τραγούδια τους.

---

 

Orianthi -"O"

 

 

New album from Australian/Greek guitarist Orianthi and the mix between contemporary pop/rock tunes like "Contagious" ,"Sorry" and more bluesy stuff like "Crawling out of the dark" is all over the album. The sound is slick, the songs are radio/arena friendly and the distortion/effects are all over the place along with a nice late 80s shredding feeling. "Rescue me" is the finest example of the FM blues she aims at, songs that would be great at an Amy Winehouse/Lady Gaga album and audience. Orianthi is a great guitar player and a good singer but she needs a more personal approach in songwriting if she wants to leave her mark. The album is going on easy and is a great listen but afterwards it's all about what's left behind to remind and how eager the listener is to press the repeat button. Heavy yes, melodic yes, , arena audience oriented yes, unforgettable no. 

 

 

6

Philip Roth- «Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» (Πολις)

 

Philip Roth- «Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» (Πόλις)

 

Παράλληλα σύμπαντα, εναλλακτικές θεωρίες, η ιστορία αν ένα απλό πράγμα, η επανεκλογή του Ρούζβελτ για τρίτη φορά δεν συνέβαινε. Όλα αυτά αποτελούν τον κορμό, ενός βιβλίου πυκνογραμμένου, ενός βιβλίου που λειτουργεί σαν ιστορικό μυθιστόρημα, μυθιστόρημα επιστημονικής/πολιτικής φαντασίας αλλά και μυθιστόρημα κοινωνικό που τέμνει την σημερινή πραγματικότητα των Η.Π.Α χρησιμοποιώντας με εφευρετικό τρόπο , καταστάσεις του χθες.

Στο «Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» , αντί του Ρούζβελτ, στην θέση του προέδρου των Η.Π.Α εκλέγεται ο Λίντμπεργκ. Γνωστός πιλότος και δημοφιλής, με φιλογερμανικές θέσεις και εν κρυφώ αντισημίτης, στελεχώνεται στην κυβέρνηση του από συντηρητικούς, λευκούς Αγγλοσάξονες, όπως ο Χένρι Φορντ, με απόψεις που απέχουν παρασάγγας από την φιλεργατική πολιτική του New deal αλλά ενστερνίζονται έστω και άτυπα ακραίες συμπροφορές που είναι πιο κοντά στον σημερινό στυγνό καπιταλισμό και τον ρατσισμό όπως τον εκπροσωπεί η Κλαν. Κύρια όμως αποτελούν το προπύργιο του αντισημιτισμού, σε μια χώρα με εκατομμύρια Εβραίους. Εδώ έγκειται και η ομορφιά του βιβλίου.

 

Κεντρικοί ήρωες μια μεσοαστική οικογένεια Εβραίων, με πατέρα ασφαλιστή και μητέρα στα οικιακά ή υπάλληλο σε πολυκατάστημα. Τα δύο παιδιά της είναι οι πόλοι της ιστορίας. Ο καλλιτέχνης Σαντι, προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από την γκετοποίηση των Εβραίων, χάρη καις τη Θεία του Εβελιν, που μέσω του ραβίνου συζύγου της, αποτελούν την κοσμική μερίδα των Εβραίων, που αναζητούν μια θέση στις Η.Π.Α με όποιο κόστος συνομιλώντας ακόμη και με το Ναζιστικό καθεστώς, κλείνοντας μάτια και αυτιά σε ότι γίνονται στην Ευρώπη, με πίστη ότι οι Αμερικάνικες αξίες και το Σύνταγμά θα τους προστατεύσουν.

Μια κοινωνία ανοχής, πολυπολιτισμική, αφήνεται, με την αλλαγή Προέδρου να μεταβληθεί σε ένα καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Ο υποβόσκων αντισημιτισμός βρίσκει έξοδο προς την επιφάνεια. Ο εν γένει ρατσισμός των Αγγλοσαξόνων προς κάθε άλλη φυλή, Εβραίους, Ιταλούς, Ιρλανδούς, Έλληνες, αποκτά νομιμοποίηση σε συνδυασμό με την ανάγκη όλων να αποφύγουν την είσοδο τους στον ΒΠΠ, ενθυμούμενοι τις εκατόμβες του ΑΠΠ και προτιμώντας να εθελοτυφλούν απέναντι στην Ναζιστική επεκτατικότητα , να κρύβονται πίσω από τον απομονωτισμό.

Η οικογένεια διαιρείται σε φίλους της νέας κατάστασης ,ως μια προσπάθεια οι εσωστρεφείς Εβραίοι να αποκτήσουν ισότιμη θέση στην Αμερικανική κοινωνία και στους γεμάτους αμφιβολία γονείς που βλέπουν τον Λίντμπεργκ, ως προάγγελο όσων υφίστανται ήδη οι ομόθρησκοι τους στην Ευρώπη. Τα δύο αδέλφια μεγαλώνουν, μπαίνουν στην εφηβεία και ταυτόχρονα βλέπουν τον κόσμο τους να αλλάζει, τις αξίες της κοινότητας τος, να φθίνουν και την μητέρα πατρίδα τις Η.Π.Α να γίνεται για άλλους μάνα και για άλλους τόπος εξορίας. Η μικρή γειτονιά, μεγαλώνει και απλώνεται σε όλες τις Η.Π.Α μιας και οι αλλαγές έρχονται να επηρεάσουν το σύνολο των Η.Π.Α. Οικειοθελείς μεταναστεύσεις, Εβραίων στον ελεύθερο Καναδά, ο εξάδελφος Άλβιν που κατατάσσεται στις συμμαχικές δυνάμεις για να πολεμήσει το Ναζισμό και γυρνά ανάπηρος , για να συνεχίσει τη ζωή του, μέσα σε οριακά νόμιμες δραστηριότητες. Το κράτος των Η.Π.Α που μεταμορφώνεται σε ένα Αντι Εβραϊκό παρακράτος. Ο Ουόλτερ Ούιντσελ δημοσιογράφος του ραδιοφώνου, που η εκπομπή του συσπειρώνει τους Εβραίους και διώκεται, ζωντανό σύμβολο της άλωσης των Η.ΠΑ από ακραία στοιχεία εκ των έσω.

Ένας πρωτότυπος εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται εκ των έσω, με μια επίφαση νομιμότητας, που καταρρέει μέσα από τη δολοφονία του Ουίντσελ, το μίσος κατά της Εβραϊκής κοινότητας αλλά και την μετάβαση του κεντρικού ήρωα, του νεαρότερου γιου, από μικρό παιδί σε ένα συνειδητοποιημένο αγόρι, που η επιβίωση αποτελεί πλέον αυτοσκοπό. Οι Η.Π.Α παραδίδονται σε ένα συνεχή αγώνα μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Μία εποχή έντασης που θυμίζει την αντίστοιχη του αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα, το 60 ενώ ο υπόλοιπος κόσμος βυθίζεται στην δίνη του ΒΠΠ.

Η ιστορία θα επανέλθει στην κανονικότητα της, με την εκλογή του Ρούζβελτ, μετά την εξαφάνιση του Λιντμπεργκ, μέσα σε παραφιλολογίες, στρατιωτικούς νόμους και μια εβδομάδα που οι Η.ΠΑ φλερτάρουν με την δικτατορία. Τίποτα όμως δεν είναι πια ίδιο για την οικογένεια, τα παιδιά και τους φίλους.

Σε ένα βαθιά πολιτικό μυθιστόρημα, ο Ροθ, μιλάει για τον ρατσισμό , τον αντισημιτισμό, τον αμοραλισμό, το πολίτικό θάρρος, το πολίτικό θράσος, την ανάγκη να υπάρχει ένα κράτος που βασίζεται σε αξίες και παραδόσεις και το υπερφυλετικό μοντέλο των Η.Π.Α που ανά πάσα στιγμή, με ένας λάθος αρχηγό μπορεί να αποσυντεθεί. Δυνατοί χαρακτήρες, αληθοφανείς, εν των βάθη γνώση της εποχής, φαντασία , δράμα, πυκνογραμμένος λόγος και μια πανέξυπνη επαναφορά στον πραγματικό δρόμο της ιστορίας.

«Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» είναι ένα βιβλίο που θα μιλήσει στον φίλο του καλού Ιστορικού μυθιστορήματος, όσο και σε αυτόν που αγαπά το πολίτικό και κοινωνικό σχόλιο. Χρησιμοποίει δομές γνωστές και καθιερωμένες, για να περιγράψει μέσα από τα μάτια του νεαρού κεντρικού ήρωα, οχι μόνο το παιδί που γίνεται έφηβος αλλά και το πως ο κόσμος που αλλάζει, επηρεάζει τις λεπτές κοινωνικές και οικογενειακές ισορροπίες σε κλειστές κοινότητες, όπως η Εβραϊκή.

Χωρίς να ωραιοποιεί συμπεριφορές, αναγνωρίζει το εκκολαπτόμενο αβγό του φιδιού και με ματιά διορατική μας δείχνει μια άλλη Αμερική που κρύβεται και περιμένει την ευκαιρία για να ζητήσει το τίμημα, της μισαλλοδοξίας της. Παράλληλα ο Ροθ, κάνει ένα βαθύ σχόλιο επάνω στην αξία της οικογένειας των παραδόσεων και των ταγών που παραδομένοι σε προσωπικά οράματα εθελοτυφλούν. Σχόλια για την Εβραϊκή κοινότητα της Ευρώπης του Β ΠΠ αλλά και για τους αντίστοιχους τους των Η.Π.Α.

Το βιβλίο έχει γυριστεί και τηλεοπτική σειρά, αλλά η αλήθεια είναι ότι η δυναμική του Ροθ, παραμένει πολύ πιο ισχυρή στο χαρτί, καθώς η μαγεία της περιγραφής του βρίσκεται στην ένταση που αποτυπώνει σε κάθε χαρακτήρα. Μια εναλλακτική θεώρηση μιας διετίας, που αν είχε υπάρξει θα άλλαζε τον τρόπο σκέψης των Η.ΠΑ αλλά και του κόσμου για πάντα. Πυκνογραμμένο σε πιάνει από το λαιμό και τελειώνοντας το, σου έχει μείνει ο κόμπος στο στομάχι, για το πώς μικρές συμπτώσεις, μας έχουν επιτρέψει σήμερα, να μπορούμε να συνεχίσουμε ελεύθεροι τη ζωή και τις αναγνώσεις μας, δίχως φυλετικά, θρησκευτικά ή κομματικά κριτήρια να επηρεάζουν τη ζωή μας.

 

Eternal Champion- "Raving iron"

 

 

Texan US power metalers return with a new album full of sorcery,swords and musical magic. For those who are familiar, the band is stepping forward to a more mature sound. Exploring the power metal/epic metal genre with their influences all over their music, OMEN, MANILLA ROAD, MANOWAR, STEEL VENGEANCE but with the element that makes some bands better than others, their song craft. They know how to write a tune. How to escalate the feeling of the waiting before the battle, the fear, the passion, the bloodshed and afterwards the lament and the triumph depending on the side you've chosen. ETERNAL CHAMPION created an album full of lyricism and sheer power, that could be alongside LIEGE LORD, OMEN in the early 90s but hails the new decade with swords held high. All hail to the metal warriors.

 

 

7,5

 Pride of lions- "Lion heart"

The new work of Jim Peterik and Toby Hitchcock is full of what I didn’t expect from an AOR band, contemporary lyrics and a political approach to today’s problem. The “Lion heart” is a song worth listening to the whole album, only because of it. But let's be fair. The POL have never really let us down and don’t do it and this time. Pomp rock, great hooks, strong melodies and the divine voice of the mature Hitchcock give us a great example on how someone can be pompous, FM friendly and never get cheesy. A great work form the US showing to Scandinavians that US FM rock won’t give up its crown of melodic rock so easily.

8