If rock n roll needed an example for those who don’t know it, after AC/DC AIRBOURNE would be the best example. Already in their fifth album, they come as nothing new, but on the contrary, they present themselves as battered rock n roll survivors who like their music loud and their beer cold. Bare to the bone , edgy rock n roll, of the highest octane comes out of the AIRBOUNRE machine. Sing a long choruses complete solid compositions, who compel you to turn the volume to the end and start headbanging along with the bad. Energy, a true rock n roll feeling and a superb album where the riff ology is of the highest caliber and the songwriting keeps you nailed down for the mere 31 minutes that this brutal rock n roll assault keeps. I think Angus Young can retire with no fear, the torch has passed to the right hands.
50 new songs to celebrate your 50th anniversary. This is a bold, for some people even arrogant statement,when other bands cannot compose a decent song in 50 years. So the mighty Mr Kotzen set the standards real high and the non rhetorical question , was all over the place...Did he make it and how?
After listening the album during a 4 hour drive, with changing landscapes from the mountainside to the seaside and then the urban territory, i was more puzzled than ever. He did the less of instrumentals he could, 3 or 4 and when he decided to do so like in "Feather weight" and ". “July 14th” he just makes them look like real songs and not guitar practice in soloing. So Kotzen decides to keep the aces hidden in his sleeve for his other band WINERY DOGS and play it safe, as safe can be an album full of modern funk /soul/rock songs , with a heavy touch of fusion and some real jazzy passages. He went through his studio vaults and came out with 50 songs, that he took personally all the way to the finish product line.
If you're in to his personal work, here you ll find this perfect mix of FUNKADELIC, Hendrix, Lenny Kravitz, Prince along some serious fusion stuff, and some more laid down moments when he decides to be more emotional and slow down. So the songwriting and that is a fact and also astonishes me, is never beyond the mediocre, not a really dull moment, even if he could be a bit more volatile at some songs. You wont find a hard rock part, a hair metal, AOR stuff, just Richie on his own, taking care of all instruments, playing sweet soul/funk infused rock songs. He also made the album tight, with the songs keep most of the time under 4 minutes , making this "arrogant" statement, a delight for the ears. I wish he had put some more bluesy stuff, but this is his 50th anniversary not mine and he decided on the party cake recipe.
The result is a 3 cd piece of gold, that may not be the one you will remember from his body of work, but one standing among his best. For fans of latest works of Kotzen and also MOTHER HEAD FAMILY REUNION, he nailed it once again, even when he decided to be more stripped down and acoustic. The mark goes up to seven, because with 50 songs, no one, could keep them all at the level of 8 to 9 that it would get releasing a singe album. Wish you all the best Mr Kotzen and thank you for this excellent piece(es) of soul moving music.
Σώτη
Τριανταφύλλου – «Το λούνα παρκ στο ιερό βουνό» (Πατάκης)
Επιστροφή στην
φόρμα από τη μεγαλύτερη μεταδικτατορική μυθιστοριογράφο της Ελλάδας. Μαχόμενη,
ακτιβίστρια και βαθιά δημοκράτης, η Τριανταφύλλου δεν είναι μια ακόμα πένα στην
υπηρεσία της «προόδου» και των μαζικών δομών και κατακτήσεων. Είναι συγγραφέας
αυτόφωτη, αυτοδημιούργητη που στάθηκε όρθια εν μέσω της κατάρρευσης της Δημοκρατίας
στην Ελλάδα την περίοδο 15-19 και ύψωσε το ανάστημα της υπέρ του ατόμου, της προσωπικής
ελευθερίας, του δικαιώματος να εκφράζεσαι δίχως προπηλακισμούς και λασπολογία.
Στο «Το λούνα παρκ στο ιερό βουνό» , μιλά για την κοιτίδα του ολοκληρωτισμού,
την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Επικεντρώνεται στην Γεωργία, πατρίδα του Στάλιν
και από τα πρώτα τμήματα της Σοβιετικής Ένωσης που βίωσαν την απόσχιση… μιλά
για τον απλό άνθρωπο δίχως ωραιοποιήσεις, αλλά με συναίσθημα.
Το βιβλίο είναι
βαθιά ανθρώπινο και εξ ου και βαθιά πολιτικό. Αναφέρεται στην γενιά που βίωσε
την πτώση του Σοβιετικού καθεστώτος, τις οικογένειες τους, που βίωσαν ή θυμούνται
τον μεγάλο απελευθερωτικό πόλεμο , τα γκούλαγκ, τις εκτοπίσεις, τον ρατσισμό των
Ρώσων απέναντι στις άλλες δημοκρατίες, αλλά πάνω από όλα μιλά για τον άνθρωπο,
που θέλει να ζήσει, να ρωτά και να παίρνει απαντήσεις, χωρίς να λογοδοτεί σε
Κόμματα και αφέντες.
Κεντρική ηρωίδα η
Ιρίνα Νόζατζε, μια κοπέλα με αγορίστικο κούρεμα, από οικογένεια εργατών, σε
σαπωνοποιία. Ο πατέρας με την απορία και το σχόλιο στα χείλη, προσπαθεί να επιβιώσει
, στις παρυφές του καθεστώτος. Η γιαγιά, υπόλειμμα της Τσαρικής εποχής, θυμάται
τον άντρα της που εκτοπίστηκε στον αρκτικό κύκλο, γιατί απλά ρώταγε και γύρισε
πίσω ετοιμοθάνατος. Η Ιρίνα, κάνει παρέα με παιδιά στελεχών του κόμματος. Νεαρούς
«διεφθαρμένους» από την Δυτική μουσική,
τα μουσικά περιοδικά. Η Ιρίνα δεν ταιριάζει με τον εραστή της Ίβανε, που θέλει
να γίνει καλλιτέχνης και ονειρεύεται ταξίδια και τη Δύση, το κοκκαλιάρικο μοντέλο,
φίλη του, που ακολουθεί τη μόδα, τον σκηνοθέτη, φίλο τους, αλλά για ένα μικρό διάστημα
αποτελεί μέρος της παρέας. Η πορεία της από τη σχολή δημοσιογραφίας στην
εφημερίδα της περιοχής, θα την αποκόψει από τους παλιούς γνωστούς. Η μοίρα όμως
θα φέρει τους παλιούς συντρόφους και φίλους της να κάνουν μια αεροπειρατεία,
που θα αποτύχει και θα βυθιστεί στο αίμα, με τη βοήθεια και την επέμβαση των
αρχών.
Η ζωή της Ιρίνα
θα αλλάξει μέσα από τη σχέση της με τους άνδρες και ειδικά τον ελεγκτή εναέριας
κυκλοφορίας Κοστάντινε αλλά και την περεστρόικα. Η αλλαγή στις σχέσεις των Σοβιετικών
με την αλήθεια θα την κάνει να αποφασίσει, να αναζητήσει την αλήθεια για την αεροπειρατεία.
Θα ξεκινήσει έτσι ένα αγώνα με το χρόνο, να μιλήσει με τους συγγενείς των αεροπειρατών
και μαζί τους να σκιαγραφήσει την Γεωργία αλλά και τη Σοβιετική Ένωση, πριν και
μετά την αλλαγή. Πίστη στο κόμμα, στους ταξικούς αγώνες, αλλά και ατομική
ισοπέδωση, υπέρ των μεγάλων ιδεωδών. Γονείς που απαρνιούνται τα «διεφθαρμένα» από τη Δυτική κουλτούρα παιδιά τους,
η θρησκεία σαν απάγγειο και μια Ιρίνα, που ακροβατεί ανάμεσα στο διαμέρισμα που
στοιβάζεται με τον πατέρα και την γιαγιά και τη μάνα της και τον εκάστοτε
εραστή της και την ζωή σε μια εφημερίδα, που τα δελτία παραγωγής της πρώην Σοβιετικής
Δημοκρατίας, αντικαθίστανται από τον αγώνα για ανεξαρτησία.
Μια κοινωνία, μια
χώρα, αλλάζει αποκτά φωνή, συγκρούεται με τον πρώην σύμμαχο, ματώνει και ταυτόχρονα,
μια νεαρή κοπέλα , ενηλικιώνεται. Η Ιρίνα που ονειρεύεται να κάνει μεταπτυχιακό
στις ηρωίδες της Ρωσικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα, να ταξιδέψει, να γράψει,
αποκτά φωνή και αυτονομείται. Ρωτά με τον χαμηλών τόνων τρόπο της, ανακατεύει, αμφισβητεί,
ταξιδεύει όχι μόνο μέχρι τη Μόσχα αλλά και ακόμη πιο μακριά και ανακαλύπτει, ότι
το επίσημο κράτος της Ε.Σ.Σ.Δ μπορούσε και ήξερε να ελέγχει τα πάντα. Τολμά να
έρθει σε σύγκρουση, χωρίς εντάσεις με έναν ηρωισμό που θυμίζει άγιο της Χριστιανικής
Εκκλησίας, με δομές και ανθρώπους. Τρομοκρατείται από τη μεγάλη πόλη, από την παραφροσύνη
και τον μισογυνισμό, που φωλιάζει βαθιά στην Ρωσική κοινωνία, τον ρατσισμό απέναντι
στις υπόλοιπες δημοκρατίες. Αντιμετωπίζει τον εαυτό της και επιστρέφει στην
Τυφλίδα, μια γυναίκα, πιο σίγουρη για το αύριο.
Η δίνη της αυτονόμησης,
θα προδικάσει το τέλος της σχέσης της και θα την οδηγήσει σε αποφάσεις. Το
αίμα, ο κινητήριος μοχλός της Ρωσικής ιστορίας θα χυθεί ακόμα μια φορά και η
δημοσιογράφος, που θα έχει ανακαλύψει πράγματα για την αεροπειρατεία , θα
βρεθεί να πρέπει να σηκώσει τον δικό της προσωπικό σταυρό. Η Τριανταφύλλου με
ένα μοναδικό τρόπο σκιαγραφεί την Ρωσική και τη Γεωργιανή ψυχή, με λεπτές
αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου. Τον πίνακα σπάει το κόκκινο του αίματος, η
ροκ μουσική,δυτική υποκουλτούρα και οι
μικρές πολυτέλειες στη ζωή στην πρώην Σοβιετική ένωση. Ο γάμος ως ευκαιρία να
αποκτήσεις σπίτι, οι αντιπαραθέσεις φυλετικές εντός της Ε.Σ.Σ.Δ και άλλες μικρές
λεπτομέρειες, που κάνουν την Ιρίνα, να μοιάζει ακόμη περισσότερο με τις βασανισμένες
ηρωίδες των βιβλίων λογοτεχνίας που αγαπά. Η εμμονή της να σημειώνει όσα δεν ξέρει
στην προ ιντερνέτ εποχή και να τα ψάχνει στην Μεγάλη Σοβιετική εγκυκλοπαίδεια
και την Κρατική βιβλιοθήκη. Η λατρεία της για τα ταξίδια του Γκιούλιβερ και ο παραλληλισμός
της ζωής της με το βιβλίο του Σουίφτ, μια άμεση αναφορά στην βιβλιοφιλία της συγγραφέως,
που φέρνει στο νου το άλλο της βιβλίοτο "Τέλος του κόσμου σε Ἁγγλικό κήπὁ"
Ένα μυθιστόρημα,
μικρό σε μέγεθος, πυκνογραμμένο, με πολή προσωπική, με μια ηρωίδα, που θα ήταν
εξίσου ταιριαστή στον γλυκόπικρο Τσέχωφ. Ζει όμως σε μια χώρα σε αλλαγές, βιώνει
τις αλλαγές και πληρώνει , όπως και αρκετοί συμπατριώτες της βαρύ τίμημα, στον
δρόμο για την ανεξαρτησία. Μια προσωπική ιστορία, αναζήτησης, όπως κάθε ιστορία
της Τριανταφύλλου και ταυτόχρονα ένα πολιτικό μυθιστόρημα, για τον
ολοκληρωτισμό του Κομμουνιστικού δόγματος. Όσοι την γνωρίσαμε στα Αμερικάνικα
ταξίδια της, στα 90ς, βρίσκουμε στην Ιρίνε, την αδελφή ψυχή από την άλλη πλευρά
του παραπετάσματος και ένα βιβλίο, που αν και με ένα γλυκό μπλε χρώμα στο εξώφυλλο,
φιλοξενεί έναν ουρανό έτοιμο να κλάψει , όπως τραγουδά ο NeilYoung.
Η πιο ώριμη
Τριανταφύλλου, καταφέρνει να γεφυρώσει νοητά για τους χρόνια, αναγνώστες της, την
Τυφλίδα, την Αθήνα και την Νέα Υόρκη, χωρίς ποτέ να αναφέρει κάτι περισσότερο από
την αναζήτηση για την αλήθεια και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Διαβάστε το ακούγοντας
το “The unraveling” των Drive –By Truckers
In the true outlaw country tradition. Cody blends rock and country along with heartbreaking lyrics, loud guitars and even louder and catchier melodies.We maybe in the South of Europe, but artists like Cody Jinks, talk to our hearts and deeper feelings in the same way if we were sitting in front of a beer bottle, or whiskey somewhere in the midwest or South of U.S.A. Songs like 'never rain in California' and ... are massive sentimental missiles aiming straight to the heart of every lonesome mans and woman, around the world, as long as you live a life and don't run behind the latest i phone. Strong messages, stronger lyrics and some great music to wrap them, end in a definite great album, to listen alone or with friends like Mr Jack Daniels and Jim Beam as George Thorogood used to sing. Proud to be a listener Mr Jinks.
In these years of plastic melodic hard rock, few bands have sounded so fresh as ECLIPSE did. In “Paradigm” they set the paradigm for the younger bands in the genre, on how to produce an album that combines the best moments of the high-tech AOR of the 80s,90s along with the more high quality sound of the 00 and appeal to the Spotify generation. Great melodic songs like the same title, ‘United”, “The masquerade” or majestic ballads like ‘Take me home” with the Celtic influences (all hail to DARE) just bring the wall down and make the disbelievers, that melodic rock deserves a place among the rockers, to change their minds. Mind blowing guitars, anthemic choruses, obsessing melodies, catapult this album to the highest positions in the Top album lists of 2019. If GHOST revive classic heavy metal, then ECLIPSE resurrect Hard rock, or melodic rock and really created a monster of an album, that will haunt you, till you sing along each and every song. A paradigm of modern hard rock album!!!
Οικογενειακή σάγκα , (λατρεύω αυτούς τους όρους), πολιτικό μυθιστόρημα, ιστορικό αφήγημα, μυθιστορηματική ανασκόπηση, του τέλους των 70ς στις Η.Π.Α, όροι που ταιριάζουν και συνάμα δεν καταφέρνουν να δώσουν μια ακριβή περιγραφή στο ογκώδες μυθιστόρημα του Κέινιν.
Η ιστορία πανέξυπνη, με κύριο πρόσωπο έναν γερουσιαστή, τόσο αληθοφανή, που αναγκάστηκα να διασταυρώσω ότι δεν υπήρξε. Με φόντο τις εκλογές των αρχών του 70, ο γερουσιαστής Μπονγουίλερ και η «προοδευτική» πολιτική του υπέρ του εργάτη, αποτελεί τον κινητήριο άξονα, για να σκιαγραφηθεί το πολιτικό παρασκήνιο, οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ των πλούσιων οικογενειών τύπου Ροκφελερ, Κένεντι, του τύπου, των συνδικάτων και της πολιτικής εξουσίας στις Η.Π.Α.
Αφηγητής, μέσα από μια κλασική χρονική αναδρομή, ένας ώριμος δημοσιογράφος. Η ανάδρομη ξεκινά με τον ίδιο νεαρό που η μοίρα και οι ικανότητες του τον θέλουν να τίθεται υπό την προστασία μιας από τις οικογένειες που πλούτισαν τον 19ο αιώνα στις Η.Π.Α. Οικογένειες μεταναστών που με τη σειρά τους , δημιούργησαν τον κοινωνικό και εργασιακό ιστό για τις κεντρικές και μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α ελέγχοντας τα μέσα παραγωγής αλλά και δημιουργώντας ένα πρόσθετο δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας για τους εργαζόμενους τους. Ο νεαρός τότε αφηγητής, θα βρεθεί στη δίνη μιας πολιτικής αντιπαλότητας μεταξύ του γερουσιαστή Μπονγουίλερ και του προέδρου Νίξον, ενός θανάτου, μιας κοπέλας μέλους της εκστρατείας του και της οικογένειας Μέτερι. Οι Μέτερι, είναι πλουτοκράτες. Οικογένεια μεταναστών που έχτισαν δουλεύοντας την αυτοκρατορία τους και επιθυμούν να εισέλθουν στην κεντρική εξουσία μέσω αντιπροσώπου ή άνθρωποι που επιθυμούν να επηρεάσουν την κεντρική εξουσία για το καλό των εργατών τους, των ανθρώπων της περιοχής τους? Ηθικά διλλήματα σε κάθε πράξη, κάθε σκέψη. Συγκεντρώσεις με παρουσία δημοσιογράφων που σαν άλλοι μάντεις προβλέπουν το εκλογικό αποτέλεσμα, από πολιτεία σε πολιτεία και προσπαθούν να βοηθήσουν για τα στοιχήματα της εξουσίας, τροφοδοτώντας με πληροφορίες τα αντίπαλα στρατόπεδα.
Ο Κέινιν, περιγράφει τις Η.Π.Α του πολέμου του Βιετνάμ, όχι μέσα από τις μεγάλες πόλεις, τις διαδηλώσεις και την αναταραχή, αλλά μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας με τα δικά της προβλήματα, που αποτελεί τον κύριο οικονομικό υποστηρικτή του ενός εκ των δύο υποψηφίων, που θα βυθίσουν την χώρα περισσότερο στον πόλεμο ή θα φέρουν πίσω τους νέους τους από τους ορυζώνες του Βιετνάμ. Νεανικοί έρωτες ,συνυπάρχουν με παιχνίδια εξουσίας, ενώ ο κεντρικός ήρωας, ξετυλίγει το κουβάρι ,ώριμος πια, παρακολουθώντας την κηδεία του γερουσιαστή. Παρέα του, μια νεαρή κοπέλα, μαθητευόμενη δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα, που είναι αρχισυντάκτης. Ο χρόνος συνθλίβεται ανάμεσα στο άνευρο σήμερα και το φορτισμένο συναισθηματικά χθες. Ο ώριμος και κυνικός αρχισυντάκτης, οικογενειάρχης πια και ο ίδιος, αναγνωρίζει τον ευαίσθητο, ρομαντικό εαυτό του και την γνωριμία του, με όχι τόσο φωτεινή πλευρά της διεκδίκησης της εξουσίας, με τον τρόπο που λειτουργούν οι Αμερικάνικες πολίτικές καμπάνιες. Η πορεία του στο σήμερα, δίνει απλώς τη συνέχεια και τις απαντήσεις, για όσα έσβησαν με τον γερουσιαστή, στις εκλογές των 70ς αρχικά και με την αλλαγή των Η.Π.Α με τον ερχομό του νέου αιώνα και την ύφεση. Οι μόνες σταθερές που παραμένουν , οι άνθρωποι και οι αξίες τους, στην ζωή, η εντιμότητα , ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, η αξιοπρέπεια. Όροι που μέσα στη ζωή του αφηγητή, θα στρεβλωθούν ηθελημένα ή άθελα του, καθώς μαζί με τον μικρόκοσμο του, οι Η.Π.Α , που απεικονίζει τόσο εύστοχα ο Κεινιν, μέσα από το ιδιόρρυθμο εκλογικό παιχνίδι των υποψηφίων των κομμάτων που παλεύουν για το χρίσμα του Υποψήφιου προέδρου, θα βρεθεί στη δίνη της ηθικής κατάρρευσης, με το Γουότεργκειτ, να διαγράφεται αμυδρά στον ορίζοντα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Λιγότερο ένα κοινωνικό μυθιστόρημα και περισσότερο ένα πολιτικό σχόλιο πρωτίστως και μια σπουδή πάνω στην έννοια της ηθικής ακεραιότητας δευτερευόντως, το «Αμέρικα, Αμέρικα» σε αντίθεση με την ταινία του Καζάν, μιλάει για όνειρα που απογειώθηκαν και έσβησαν στις φλόγες, του λάθους της στιγμής, μιας επιλογής, εκεί που η ηθική γκριζάρει, όταν επεμβαίνει το συναίσθημα. Ο Κέινιν, κάνει έναν παραλληλισμό ανάμεσα στα 70ς και 10ς,με κοινό σημείο τις πολιτικές εκστρατείες που στηρίζονται από οικογένειες πλουτοκρατών. Οι Η.Π.Α των 70ς μπλεγμένες στον πόλεμο κατά του κομμουνισμού στην Ασία, οι Η.Π.Α των 10 ς μπλεγμένες στον πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας , με προέδρους που στηρίζονται στην σχέση τους με τον τύπο, ενώ το δημόσιο προφίλ μέσω εφημερίδων τότε, μέσω social media κ ΜΜΕ σήμερα, σε μεγάλο βαθμό καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα των εκλογικών αναμετρήσεων. Παραλληλισμοί, σχολιασμός και τελικά το αέναο παιχνίδι της εξουσίας και οι θυσίες των συμμετεχόντων σε ένα βιβλίο, με στοιχεία Ελληνικής αρχαίας τραγωδίας αλλά και ρεαλισμό που έχει μυρωδιά Στάινμπεκ. Ανατομία του Αμερικανικού ονείρου και μιας κοινωνίας που αν και εξελίσσεται, κυριαρχείται από τα ανθρώπινα πάθη.
Ογκώδες βιβλίο, που έχει δυνατό ρυθμό, ωραία δομημένους χαρακτήρες και κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, φέρνοντας στο μυαλό σειρά σκέψεων αναφορικά με την ακεραιότητα των πολιτικών, την ορθότητα των επιλογών μας και την σημασία λέξεων όπως αφοσίωση κι η πίστη, σε ανθρώπους και ιδανικά.
Σαν αναγνώστης του συγγραφέα, θα έπρεπε να ντρέπομαι, που άργησα να το διαβάσω και ακόμη περισσότερο να το παρουσιάσω, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ… Μετά από καιρό έχουμε ένα Χόρνμπυ σε μεγάλη φόρμα. Με όχημα ή σκηνικό να θέλετε την μεταπολεμική Μεγάλη Βρετανία και μια κοπέλα που ασφυκτιά στον Βορά και ονειρεύεται την χειραφέτηση της μέσα από την κωμωδία, μας δίνει ένα πολύ όμορφο βιβλίο, για την ενηλικίωση, όχι μόνο της κεντρικής ηρωίδας αλλά και της Βρετανικής κοινωνίας.
Οι σαπουνόπερες του BBC και τα ιδιωτικά κανάλια αντίπαλοι τους είναι το
σκηνικό, στο οποίο η Αγγλική κοινωνία, αρχίζει να ωριμάζει. Να
αντιμετωπίζει το διαζύγιο, την γυναίκα με άποψη (χειραφέτηση), τον άνδρα
που είναι άβουλος, εργατικός αλλά δεν ικανοποιεί την ιδέα των μοντέρνων
σχέσεων. Η Σούζι η κεντρική ηρωίδα με την «αφέλεια» της επαρχιώτισσας
του Αγγλικού Βορά ,των καλλιστείων και του «καλού γάμου» βιώνει την
αναγνώριση, την τηλεοπτική αγάπη αλλά και το κενό του “Swinging London”.
Οι δύο σεναριογράφοι της σειράς, ο ένας ομοφυλόφιλος με τάσεις για
φιλολογική αναγνώριση και ο άλλος σε σεξουαλική σύγχυση με αυξημένη
ανάγκη να ζει από απλώς όσα γράφει, είναι το δίδυμο, του «ρεαλιστή»
ενάντια στον «καλλιτέχνη». Τα γιν και γιανγκ που χωριστά δεν μπορούν να
αποδώσουν και που ο καταλύτης στην δημιουργική τους σχέση, είναι η
γεμάτη ζωντάνια αλλά και επαρχιακή ευθύτητα Σούζι. Ο παραγωγός Ντένις με
τον κρυφό έρωτα για την πρωταγωνίστρια αλλά και διαχειριστή του
«τηλεοπτικού τσίρκου» επί σκηνής, ακροβατεί ανάμεσα σε έναν διαλυμένο
γάμο και έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Παρέα με την Βρετανική κοινωνία που
κάνει βήματα στην αλλαγή αντίληψης της αποδεχόμενη σιγά σιγά την
ομοφυλοφιλία, την γυναικεία έμπρακτη χειραφέτηση, το διαζύγιο, οι ήρωες
του βιβλίου, γήινοι και απτοί, βρίσκουν τον δρόμο τους και συνεχίζουν,
δέσμιοι συμβιβασμών ή απόρριψης των συμβιβασμών, ζωντανοί ,όπως ο
συνεπιβάτης μας στην διπλανή θέση στο μετρό. Γεμάτοι αγωνίες, προβλήματα
και ελάχιστη από την τηλεοπτική δόξα, που θα κουβαλήσουν οι αντίστοιχοι
τους στη δεκαετία του 80.
Το τέλος του σήριαλ, δεν σηματοδοτεί το τέλος του βιβλίου. Ο Χόρνμπυ τολμά να μας μεταφέρει στο σήμερα, στην εποχή της αναβίωσης και λατρείας του ρετρό, του ιντερνέτ και των διαδικτυακών δημοπρασιών. Οι κεντρικοί ήρωες, οι περισσότεροι συνεχίζουν, αλλαγμένοι, αλλά η ανάγκη της επιβεβαίωσης ,της επιβίωσης, ανάλογα με τον καθένα συνεχίζουν να υπάρχουν και δίνουν έναν τόνο ρομαντισμού αλλά και γλυκόπικρης ωρίμανσης στα τελευταία βήματα πριν το τέλος, σε ένα βιβλίο, που διαβάζεται σαν κομεντί και αποκτά στη διάρκεια της αφήγησης, τον χαρακτήρα χρονικού, ενός κόσμου που αλλάζει, χωρίς το όνειρο να παύει να ισχύει, αλλά και να πραγματώνεται σε προσωπικό επίπεδο όσο και αν οι καιροί δεν είναι πια ίδιοι. Πνευματώδης, ανθρώπινος, καθημερινός, κάνει τους ήρωες του να μας αγγίξουν, με απλό λόγο και σύνθετα νοήματα, που ποτέ δεν κουράζουν. Χόρνμπυ σε φόρμα και μάλιστα μεγάλη.
Διαβάζεται συνοδεία Tony Bennett- Diana Krall – Love is here to stay
