Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου- Έντουάρ Λουί (Αντίποδες)

 Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου- Έντουάρ Λουί (Αντίποδες)
 

  Ένα μικρό λογοτέχνημα, μικρό σε μέγεθος, μια νουβέλα ρεαλισμού, κοινωνικής παρατήρησης και σχολιασμού αλλά και μια σπουδή πάνω στην εργατική τάξη και τις παθογένειές της. Η Γαλλική κοινωνία βασίστηκε στον ρατσισμό, την εκμετάλλευση των μεταναστών και την αποικιοκρατία αλλά ήταν και από τις πρώτες που παρήγαγε επανάσταση στον 20ο αιώνα, απόρροια του παρελθόντος της Γαλλικής επανάστασης, που εξαργύρωσέ τις προσπάθειές της με θέσεις σε Ευρωβουλή και κυβερνητικές θέσεις. Ο Έντουάρ Λουί μας μιλά για την Γαλλική κοινωνία, που εκμεταλλεύεται τον εργάτη μέχρι το μεδούλι, αλλά ο ίδιος άνθρωπος που πέφτει θύμα της εκμετάλλευσης, γίνεται ένα εξίσου στενόμυαλο όργανο καταπίεσης σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, κρύβοντας τις φοβίες του πίσω από τη μάσκα της "αρρενωπότητας" και της ανδροκρατίας.

 

  Η πραγματικότητα όμως έρχεται να σαρώσει σαν καλοκαιρινή φωτιά, τα ουτοπικά σενάρια μιας γενιάς που έμαθε να κινείται μεταξύ εργοστασίου, σπιτιού και τοπικού μπαρ, μεταφέροντας τις συμβάσεις και τις σχέσεις εξουσίας στο σπίτι, με την γυναίκα, να στηρίζει και να διαχειρίζεται αμίλητη πολλές φορές την οικογένεια και το πάτερά να έχει ένα ρόλο ήρωα Ελληνικής τραγωδίας. Ο πατέρας του συγγραφέα, αισθάνεται περήφανος για τον γιο του, σε μικρές στιγμές που αφήνει τον εαυτό του να ξεφύγει από το δίπολο εργοστάσιο-μπαρ. Αφήνει τις ευαισθησίες να τον κυριέψουν σε στιγμές απόγνωσης, όταν ένα φορτηγό καταστρέφει το παρκαρισμένο αυτοκίνητο του, στο οποίο είχε κρύψει τα Χριστουγεννιάτικα δώρα. Η ζωή του όμως είναι περιχαρακωμένη από τους κανόνες του συστήματος. Αμφισβητεί τις τάσεις και τις επιλογές του γιου του, να πάρει τον θηλυκό ρόλο στην αυτοσχέδια παράσταση στο σπίτι με παιδιά φίλων, αμφισβητεί τις σεξουαλικές επιλογές μεγαλώνοντας. Φεύγει από το σπίτι και ο Ε.Λ μαθαίνει για τον πατέρα του, μέσα από τις αφηγήσεις της μητέρας του , για τον άνθρωπο με τα όνειρα, τα χαμόγελα, τις εκδρομές με το αυτοκίνητο. Τον άνθρωπο που ένα ατύχημα άφησε σχεδόν ανάπηρο και οι κυβερνήσεις Ολάν, Σαρκοζί, Μακρόν υποχρέωσαν να επανέλθει στην όποια δουλειά του προσφερθεί από το κράτος. Δουλειά των 700 ευρώ, καλύτερη σε σχέση με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (που πλέον αν δεν δεχτείς την "προσφερόμενη" εργασία χάνεις οριστικά), που όμως χρειάζεται 300 ευρώ βενζίνη και μία ώρα ταξίδι, για να γίνει οδοκαθαριστής, με την επιλογή και επιβολή της θέλησης του κρατικού μηχανισμού ασφάλισης έναν άνθρωπος που έμεινε σχεδόν παράλυτος από εργατικό ατύχημα στη μέση και για μήνες πονούσε αντί να μιλά. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος αναγνωρίζει την διαφορετικότητα του γιου του, την ανάγκη να απαρνηθεί τα στερεότυπα, που τον πρόδωσαν και να σκεφτεί την αλλαγή στην σκέψη και τον κοινωνικό ιστό. Μια επανάσταση, που όπως όλες οι μεγάλες επαναστάσεις ξεκινά σε ατομικό επίπεδο, όταν βγει κανείς από την ζώνη της ασφαλείας του και αναγκαστεί να εκτεθεί στην πραγματικότητα, της οποίας είναι μέρος, αλλά δεν επιτρέπεται να ορίσει.

  Ο Πατέρας, τον οποίο ο Ε.Λ επιθυμεί την αποδοχή και ταυτόχρονα απαρνιέται για να μεγαλώσει και να ωριμάσει, κάνοντας τις επιλογές του, είναι ο  άνθρωπος που του έχουν επιβάλλει να αισθάνεται χρήσιμος στο σύνολο. Το σύνολο, το οποίο ποδηγετείται από τους εκάστοτε ισχυρούς, προς όφελος τελικά των λίγων, πολιτικών ή συνδικαλιστών. Η επανάσταση του Λουί, είναι συγκινητική αλλά την ουσία του βιβλίου, αποτελεί ο εργάτης πατέρας, ο οποίος αλλάζει.Τολμά να αποτινάξει τα στερεότυπα έστω και μεγάλος, να αναγνωρίσει το γιό του, τις επιλογές του, αγοράζοντας και μοιράζοντας τα βιβλία του, μιλώντας για την επανάσταση, ενάντια σε όσα υπήρξε μέρος, αναθεωρόντας τα λάθη οχι στη ηθική του, αλλά στην εκμετάλλευση της , συνειδητοποιώντας ή μάλλον δεχόμενοι τον σχολιασμό του συγγραφέα και γιού, οτι οι κυρίαρχοι μπορεί να κερδίζουν στα σημεία, αλλά δεν είναι ανίκητοι.

  Ένα μικρό σε μέγεθος βιβλίο, αλλά μεγάλο σε ιδέες. Μια οικογενειακή ιστορία αναγνώρισης και αποδοχής που οδηγεί στην επανένωση αλλά και μια πολιτική ιστορία πάνω στο Γαλλικό σύστημα ασφάλισης και την συμπεριφορά απέναντι στις μάζες των εργατών, που θεωρούνται  αναλώσιμα μυρμήγκια, χρήσιμα μόνο όσο παράγουν από όλες τις κυβερνήσεις που η διαφορά τους είναι στο χρώμα της γραβάτας, σοσιαλιστικές ή συντηρητικές. Μια Ενωμένη Ευρώπη που τρώει τα παιδιά της και μια προφητική ματιά σε αυτό που βίωσε στην Ελλάδα η μεσαία τάξη και ο μέσος ασφαλισμένος από το 2010 ως σήμερα. Κοινό σημείο έναρξης το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, συγκλονίζει όταν κάνει κανείς τις αναφορές στην σημερινή κατάσταση στη χώρα μας με τη αντίστοιχη στη Γαλλία. Εύστοχο, εύστροφο και βαθιά πολίτικό συνηγορεί στην πράξη στην αντίληψη ότι ο κοινός εχθρός είναι τα αχρωμάτιστα καθεστώτα των δημαγωγών , είτε λέγονται Ολάν και Μακρόν, είτε Μητστοτάκης ,Τσίπρας, άνθρωποι αποστασιοποιημένοι από τον πραγματικό εργαζόμενο κλεισμένοι στη γυάλα της κοινοβουλευτικής ασφάλειας.

 

 

«Τα αγόρια του Νίκελ» Colson Whitehead (ίκαρος)

 

«Τα αγόρια του Νίκελ» Colson Whitehead (Ικαρος)
 

Μοντέρνα Αμερικάνικη λογοτεχνία από έναν μαύρο συγγραφέα με άποψη. Ο CW χρησιμοποιεί την ιστορία ενός εφήβου που από μια «κακιά» στιγμή, από μια άτυχη επιλογή, οδηγείται αντί για τα θερινά μαθήματα λογοτεχνίας του τοπικού κολεγίου σε μια πολιτεία του Νότου, στο αναμορφωτήριο/Σχολείο Νίκελ. Η ιστορία ξεκινά και τελειώνει με μία αναδρομή, στο χθες με τα μάτια του σήμερα. Με απλή γραμμική αφηγηματική γραφή, ο Whithead  μας εισάγει στην ζωή του μικρού Έλγουντ, τα όνειρα και την ωρίμανση του, καθώς με την είσοδο του στην εφηβεία ο αγώνας  ενάντια στον φυλετικό διαχωρισμό γίνεται βίωμα στη γενιά του. Συμπαραστάτης του και σιωπηλή φωνή του παρελθόντος του φόβου και της φυλετικής διάκρισης η γιαγιά του. Προστάτης άγγελος και ταυτόχρονα δεσμοφύλακας, ενός αγοριού, που βλέπει την επερχόμενη είσοδο του στο κολέγιο, σαν άνεμο ελευθερίας. Ένα αγόρι, πρόθυμο, συντεταγμένο, με αγάπη στα κόμικς, τη ζωή αλλά και στην αρχή της συνειδητοποίησης με άρμα ένα άλμπουμ με ηχογραφημένες ομιλίες του Μ.Λουθερ Κινγκ, που πυρπολούν την καρδιά του και ατσαλώνουν την θέληση του για ένα καλύτερο κόσμο.

Ένα τυχαίο γεγονός, θα τον οδηγήσει στο αναμορφωτήριο Νικελ. Εκεί που ο νόμος είναι λευκοί και μαύροι επιτηρητές ,επόπτες και ενώ επιφανειακά θυμίζει μια ήπια εκδοχή αναμορφωτηρίου, περισσότερο ένα σχολειό με συνοδεία εργασιών στις εγκαταστάσεις του σχολείου, κτήματα, τυπογραφείο κτλπ, στην  πραγματικότητα, είναι μια συμπυκνωμένη μικρογραφία της διαφθοράς των σωφρονιστικών μηχανισμών των Η.Π.Α. Η αποθήκη του είναι χώρος ξυλοδαρμών όταν οι επιτηρητές, αποφασίσουν απείθεια ή σεξουαλικής κακοποίησης. Οι κλίκες Ανάμεσα στους τροφίμους και ο διαχωρισμός ανάμεσα στα μικρά και τα μεγαλύτερα παιδιά, είναι όλα στο ίδιο χρώμα, γκρίζο, αυτό που προκύπτει από το ανακάτεμα των μαύρων και λευκών τροφίμων, που η τύχη τους είναι κοινή, όταν δεν ακούσουν/υπακούσυν τη φωνή του επόπτη –κυρίου. Ο Έλγουντ προσαρμόζεται, με τα λόγια του Μ.Λ.Κινγκ να αντηχούν στα αυτιά του «Ρίξτε μας στη φυλακή και θα σας αγαπάμε πάλι»» Η αγάπη είναι το όπλο του, αλλά οι σφαίρες φαίνεται να είναι χωρίς μολύβι. Μαζί με τον φίλο του Τέρνερ, βιώνουν ένα κόσμο, που η ηθική αναδιαμορφώνεται από τους επόπτες, με την χρήση τους για εργασίες εκτός αναμορφωτηρίου και την πώληση των προμηθειών σε «καλούς» καταστηματάρχες. Βία, καταπίεση αλλά και μικρές σχολικές ιστορίες σε έναν τόπο ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους. Μια μικρή Αμερική, που το Κράτος με τη μορφή των εποπτών αν και διαχωρίζει λευκά και μαύρα αγόρια, τρομοκρατεί εξίσου όλες τις ομάδες, με γνώμονα την διατήρηση της ηρεμίας και της εξουσίας, κρύβοντας την υπέρβαση της εξουσίας, με νυκτερινές επιδρομές και για σοβαρές περιπτώσεις εξαφανίσεις των «ταραχοποιών Είναι η φλόγα των 60ς ,της γενιάς του αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων, που καίει στην καρδία του Έλγουντ, μαζί με την ελπίδα να εκτίσει την ποινή του και να επιστρέψει στον κανονικό κόσμο. Είναι όμως και οι ισορροπίες στο Νίκελ, που δεν επιτρέπουν πάντα να γίνει αυτό που ελπίζει. Η παράνοια της φυλετικής διάκρισης που ο Whithead  σχολιάζει εύστοχα μέςα από το βιβλίο του, όσο και της κρατικής βίας απέναντι στις ασθενέστερες τάξεις φαίνεται στον Μεξικανό τρόφιμο, που είναι πολύ λευκός για τους μαύρους και πολύ μελαμψός για τους λευκούς. Τα κλειδιά κρατιούνται σε δερμάτινες ζώνες με βαριές αγκράφες, που λύνονται μόνο για να κακοποιήσουν κάποιοι εκ των φυλάκων νεαρά αγόρια, με τα ουρλιαχτά να χάνονται στον θόρυβο μεγάλων επαγγελματικών ανεμιστήρων. Ο Έλγουντ χρησιμοποιεί σαν άλλος Κινγκ, την μόρφωση και την ευφυΐα του για να δώσει ένα χτύπημα στο σαθρό σύστημα του Νικελ, με ευκαιρεία μια επίσκεψη επιθεωρητών της πολιτείας. Ένα υπολογισμένο χτύπημα, με τα ίδια τα μέσα που σου δίνει το σύστημα .όπως όμως και στις ΗΠΑ του 2021, το σύστημα έχει τις δικες του οδούς διαφυγής και παράκαμψης, που θα τον οδηγήσουν στην τιμωρία και την απόδραση. Στο σήμερα, ένας αλλαγμένος Έλγουντ, μαζί με άλλους επιζώντες «αποφοίτους» θα μας γυρίσει στο παλιό σχολείο και τους δεσμώτες του, δίνοντας ένα οριστικό τέλος σε μια ιστορία, που αναπαράγεται από τη δεκαετία του 1920 ως σήμερα, με ζοφερές παραλλαγές.

 

Η παθογένεια των ΗΠΑ και το υπόβαθρο των φυλετικών διακρίσεων, μαζί με τον στρουθοκαμηλισμό στο πραγματικό πρόβλημα, τις κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες και την ασυδοσία του κράτους, γίνονται θέματα σχολιασμού από τον Colson Whithead μέσα από το Νίκελ. Ἐνα μυθιστόρημα για την δεκαετία του 60, επίκαιρο όσο ποτέ στην δεκαετία του 2020 , που τέμνει βαθιά την Αμερικάνικη κοινωνία και το σύστημα εφαρμογής απονομής της δικαιοσύνης και τις παθογένειες του, δίνοντας την απάντηση  γιατί τίποτα δεν άλλαξε. Γιατί δεν αρκεί ένας Ἐλγουντ να γκρεμίσει ένα σαθρό οικοδόμημα, που βασίζεται στην βία ,την ασυδοσία και τη διαφθορά, με συμμέτοχους όλων των χρωμάτων ,που τους ενώνει η στολή και η εξουσία.

Λιτό δυναμικό και άγριο το ¨Τα αγόρια του Νικελ» είναι ένα μυθιστόρημα, δυνατό σαν γροθιά στο στομάχι. Φλογα που φωτίζει το αέναο σκοτάδι της εξουσίας που δεν κοιτά φυλές και χρώμα, αλλά εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Διαβάζεται απνευστί και συζητιέται για μέρες.

Μίροσλαβ Πένκοφ- Το βουνό των πελαργών (Αντίποδες)

"Μια μίξη Ρέιμοντ Κάρβερ και Μυριβήλη, στα Βαλκάνια,του αίματος, των θρησκειών, των παραδὀσεων και των δεισιδαιμονιών, εκεί που ιδεολογίες, θησκείες και έρωτας αποικτούν το άρωμα της γης και της στάχτης"

Η φετινή κυκλοφορία (παλιότερη δουλειά) του μεγαλύτερου (κατ εμέ) σύγχρονου Βαλκάνιου

συγγραφέα του Μίροσλαβ Πένκοφ, είναι στα χέρια μας. Μια μίξη Ρέιμοντ Κάρβερ και Μυριβήλη, στο πρώτο του ολοκληρωμένο μυθιστόρημα. Έχει προηγηθεί ως εκδοτική γνωριμία μαζί του, μια μαγευτική συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ανατολικά της Δύσης». Η μαγεία του Πένκοφ έγκειται στο οτι μιλά για καθημερινά ζητήματα, για ανθρώπους καθημερινούς, που μόνο τα τεχνητά σύνορα, τους χωρίζουν στα Βαλκάνια, που έχουν σφυρηλατηθεί δεσμοί αίματος, συγγένειας και αγάπης, με κοινά έθιμα, οικογενειακές φιλίες, πέρα από κράτη και θρησκείες. Ίσως το καλύτερο αντίδοτο στους λανθασμένους εθνικισμούς, που αδυνατούν να κρατήσουν την εθνική ταυτότητα αλλά να δεχτούν, οτι τα Βαλκανικά Κράτη είναι αποτέλεσμα ζυμώσεων και επιμειξιών που λειτούργησαν για χρόνια και στάθηκε αδύνατον σταματήσει ο Κομμουνισμός, ο άκρατος Καπιταλισμός ή το φανταμενταλιστικό Ισλάμ.

Βαθιά ανθρώπινο, μιλά σε κάθε έναν από εμάς, που αναγνωρίζει στα βουνά της Μακεδονίας τον δωρικό τρόπο ζωής, με ρίζες στην μητέρα γη, πέρα από τους -ισμους που άλλαξαν την εθνική συνείδηση και την ανθρώπινη συμπεριφορά με τις αρχές του 20 ου αιώνα. Οι αναφορές στους Έλληνες αναστενάρηδες, την κατάληψη από τα πνεύματα των αγίων, την αυτοεξορία και τη σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό το ριζωμένο στην παράδοση αλλά και τα πάθη του παρελθόντος και το σύγχρονο, που εκμεταλλεύεται τις πληγές του παρελθόντος, για να αλλοιώσει συνειδήσεις και τοπία, είναι η πραγματική «μαγεία» του Πέτκοφ. Ο «Αμερικάνος» εγγονός έρχεται να γνωρίσει την «κληρονομιά» του, τον παππού του, τον πραγματικό έρωτα αλλά και να δεθεί δυνατά με τις ρίζες μιας παράδοσης, που κρατά από τα χρόνια του Βαλκανικού μεσαίωνα, σε ένα ξέφρενο γαϊτανάκι συναισθημάτων, αποκαλύψεων και συγκρούσεων, ενδο οικογενειακών, ενδοκοινοτικών και ενίοτε διακοινοτικών.

Ο Πένκοφ μας μεταφέρει στον γνώριμο επαρχιακό κόσμο, που θα δούμε στα χωριά της Μακεδονίας, της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, στον κόσμο που απέτυχαν οι πολιτικές ιδεολογίες και έμειναν ζωντανές οι ανθρώπινες σχέσεις, με τη μορφή αγάπης, μίσους ,προδοσίας , με την κάλυψη των θρησκειών που αιματοκύλισαν τα Βαλκάνια από τον Μεσαίωνα και μετά αλλά και οι αρχαίες δοξασίες που μετουσιώθηκαν σε έθιμα Χριστιανικά για να επιζήσουν. Βιβλίο ενάντια στους –ισμους στην εποχή που διεθνισμός και εθνικισμός διεκδικούν την προσοχή μας.

Διαβαζεται συνοδεία του Villagers of Ioannina- Riza

 

Βασίλης Παλαιοκώστας- «Μια φυσιολογική ζωή» (Δράσεις και αποδράσεις ενός επικηρυγμένου) (Οι εκδόσεις των συναδέλφων)
 

Αυτό το βιβλίο το αγόρασα , ωθούμενος από μια χρόνια ανάγκη να παρακολουθώ ανθρώπους που με το δικό τους τρόπο, κινούνται εκτός συστήματος βλπ Ζακ Μερσίν (Ένστικτο του Θανάτου), Ηλίας Πετρόπουλος (Το εγχειρίδιον του καλού κλέφτη), Ε. Μπαλέρμας (Ημερολόγιο ενός βαρυποινίτη). Βιβλία που διαβάζοντας σε νεαρή ηλικία, απομυθοποίησαν τον όρο «παράνομος». Ο Βασίλης Παλαιοκώστας, αδελφός του διαβόητου Νίκου, ληστές τραπεζών κατ επάγγελμα και κατ εξακολούθηση έχει στοιχεία των παραπάνω παρανόμων (δεν χρησιμοποιώ τον όρο εγκληματίας, γιατί είναι αμφιλεγόμενος ακόμα και για τους χαρακτήρες του Πετρόπουλου). Το βιβλίο του είναι μια μίξη φιλοσοφικής θεώρησης της ζωής του στις παρυφές του συστήματος και εκτός αυτού αλλά και μια κριτική θεώρηση του Ελληνικού Σωφρονιστικού και Δικαστικού συστήματος. Παράλληλα είναι η «αγιοποίηση» εν μέρει ενός ανθρώπου που έκανε τις επιλογές του, να ζεί εις βάρος των πολλών (τα χρήματα στις τράπεζες δεν αποτελούν προϊόν λεφτόδεντρου) αλλά παραθέτει την δική του, σεβαστή πάντα, αλλά οχι και αναγκαία σωστή άποψη.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, σαν αυτοβιογραφία ενός ληστή τραπεζών, είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί απομυθοποιεί καταστάσεις και ανθρώπους, εντός του υπόκοσμου αλλά και των διωκτικών αρχών. Φανερώνει ένα  κακοποιό παλιάς κοπής, με ηθικές αρχές και αυτό από μόνο του, με την διασταύρωση των στοιχείων που περιγράφονται από την μεγάλη συχνότητα του σε δικαστικές αίθουσες και το ανηλεές κυνηγητό για κακουργήματα που δεν έχει διαπράξει, τον καθιστά ανθρώπινο και κάποιες φορές συμπαθή. Είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση, του τι σημαίνει να στοχοποιείσαι από το Κράτος αλλά και της προσωπικής του δύναμης στην αντιμετώπιση των διώξεων, των ατυχιών. Σημαντικό στοιχείο, που δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου, η ανάγκη του να καταφύγει στην ένοπλη δράση, μόνο ως τρόπο να αποφύγει την σύλληψη, προσπαθώντας να μην σκοτώσει αλλά και η μπέσα μεταξύ αυτού και των «συναδέλφων» του, που η απώλεια της τον κλονίζει σε αρκετές περιπτώσεις.

 

Αποκορύφωμα του κομματιού της περιγραφής της δράσης του ως ληστή αλλά και ως κρατούμενου, η περιγραφή των αποδράσεων του με ελικόπτερο. Σχεδιασμός, εκτέλεση, προβλήματα από τις αρχές ασφαλείας αλλά και ο τρόπος που αντιμετώπισαν τις αποδράσεις σε σχέση με την πραγματικότητα, δείχνουν πως τα ΜΜΕ είναι χειραγωγήσιμα όταν η αλήθεια έχει άλλο όνομα.

Το δεύτερο τμήμα του βιβλίου για την ζωή στις φυλακές, αποτελεί ένα ωραίο παράρτημα στo "Ημερολόγιο ενός βαρυποινίτη" και στο ¨Tο εγχειρίδιον του καλού κλέφτη "  εκσυγχρονισμένο πλέον μιας και οι φυλακές έχουν μεγάλο αριθμό, αλλοδαπών κρατουμένων, και είναι εδώ και χρόνια υπεράριθμες. Οι αναφορές του στον Αρχιφύλακα των Φυλακών Κορυδαλλού Αραβαντινό και τις κλίκες /φράξιες των κρατουμένων, αποτελούν την άλλη πλευρά που καταθέτει την άποψη της χωρίς την «διαστρέβλωση» ΜΜΕ και αρχών. Πιστεύετε ότι θέλετε, αυτό είναι η μαγεία της πληροφορίας. Έλεγχο στα γεγονότα μπορούν να κάνουν μόνο οι αυτόπτες μάρτυρες. Είναι όμως μια φωνή που έχει σιωπήσει και οφείλει να ακουστεί.

Το κομμάτι των απαγωγών, έχει την ιδιομορφία, του να εξανθρωπίζει τους απαγωγείς, πράγμα λογικό αλλά να έχει και το χρώμα που κατ εμε αποτελεί προτέρημα αλλά και ελάττωμα ταυτόχρονα του βιβλίου. Ο Παλαιοκώστας ντύνει τις πράξεις του με ένα μανδύα «επαναστατικής» δράσης, επικαλούμενος προφανώς τις επαφές του με το χώρο των «ἁντι εξουσιαστών» στις φυλακές που του έδωσαν τα ηθικά  «πολιτικά» ερείσματα για να υποστηρίζει ότι η δράση του είναι εν μέρει απάντηση στο Σύστημα. Θα συμφωνούσα απόλυτα αν μας έλεγε ότι τα χρήματα που πήρε ως λύτρα πήγαν σε κοινωφελείς σκοπούς, ότι έκανε "απαλλοτρίωση" κατά τα λεγόμενα του αντι εξουσιαστικού χώρου. Αλλά ή αλήθεια είναι ότι κάθε υλική απολαβή των ληστειών, απαγωγών πήγε για μερικούς μήνες ή χρόνια που θα ζουν χωρίς να δουλειών. Η ψευδο επαναστατική γλώσσα είναι ενδιαφέρουσα σαν προσέγγιση , σαν ντύσιμο ενός αγώνα εκτός συστήματος με ιδεολογικό μανδύα ,αλλά αφελής, όπως και οι πολιτικές του τοποθετήσεις. Κάποιες δε στιγμές καταντά κουραστικό, καθώς αναμιγνύει και στοιχεία φιλοσοφικά σε ένα βιβλίο που αποτελεί και ίσως για αυτό γίνεται, την δημόσια απολογία του (δικαίωση του) για την ζωή του.

Ο Βασίλης Παλαιοκώστας, μας μιλά για τα παιδικά του χρόνια στην Πίνδο, που του έδωσαν τα εφόδια επιβίωσης. Είναι ένα από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου, η αναζήτηση των χαμένων ζώων, η παραμονή στο άγριο βουνό, η επιβίωση. Από εκεί ως την αρχική βοήθεια του αδελφού του να αποδράσει και μετέπειτα την ενεργή του δράση μόνος ή με τον Νίκο και με τους εκάστοτε συνεργάτες ρου, υπάρχει έα κενο, Γιατί αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο του ληστή, ένας ευφυέστατος άνθρωπος, απόδειξη η αποχή του από τις ανθρωποκτονίες και η πολύ καλή αντίληψη του των ισορροπιών σε δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα. Ποιος ο λόγος να γίνει ένας επικηρυγμένος. Ίσως η αφέλεια που ακολουθεί τις προσεγγίσεις του στην κυβέρνηση ειδικά του ΠΑΣΟΚ ως πρωην «επαναστάτες» να εξηγεί ,την επιλογή της "ἑύκολης" λύσης των ληστειών.

Ξεχωριστή αναφορά αξίζει στο χιούμορ του και τον αυτοσαρκασμό του, γα το κυνηηγτό με την αστυνομία/φάντασμα/ἄγρότες στα βαμβακοχώραφα της Θεσσαλίας. Ο Παλαιοκώστας διαθέτει την δέουσα ταπεινότητα κα χιούμορ, να περιλαβει και να παρουσιάσει μια νύχτα γεμάτη αδρεναλίνη, απέναντι στον κηνυγό, διώκτη. Οχι την αστυνομία όπως αποδεικνύεται αλλά τον αγρότη που παει για πότισμα. Σε αντίθεση με τους Ramstein και το περιστατικό με τα μπλόκα,εξίσου κινηματογραφικό, εδω έχουμε την πικρη αλήθεια του ανθρώπου που κατ επιλογή αλλά κια από ανάγκη ζει με μάτια στην πλάτη στην κόψη του ξυραφιού, παλεύοντας πολές φορές με σκι΄λες και υποψίες.

Επίσης η σύνδεση του με τον «άντι εξουσιαστικό» χώρο αποτελεί ακόμα ένα αδύναμο σημείο του βιβλίου. Σαν να προσπαθείς να κάνεις μια καλοψημένη μπριτζόλα, υψηλή κουζίνα περιχύνοντας τη με ακριβή σάλτσα ασιατικών μυρωδικών, για να τις δώσεις «προστιθεμένη αξία», αλλοιώνοντας την τελικά.

Πέρα από αυτά τα  τρωτά σημεία τα οποία οφείλω να τονίσω , γιατί όσο ακριβοδίκαιο είναι ο συγγραφέας, άλλο τόσο οφείλει να είναι και ο παρουσιαστής, το βιβλίο είναι καταιγιστικό, με ένταση ακόμη και στις αναμονές, πειστικό, ρεαλιστικό και αποδομεί πολλά πράγμα τα που έχουμε ως δεδομένα, για τον τρόπο δράσης Αστυνομίας, Δικαστηρίων αλλά και παρανόμων. Επειδή τα γεγονότα που αναφέρεται είναι σχετικά πρόσφατα, έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, ως μαρτυρία μιας εποχής από την πλευρά του καταζητούμενου. Κάποια σημεία του δε όπως η καταδίωξη στην Κέρκυρα είναι εκτός από μυθιστορηματικά και συγκινητικά. Ταυτίζεσαι όσο και να διαφωνείς με το καταζητούμενο. Παιδί της Θεσσαλίας, συνεχιστής της δράσης των κλεφτών της περιοχής, στην νεότερη Ελλάδα, ευτυχώς δεν είχε το τέλος τους, προδοσία από σύντροφο και το κεφάλι στο παλούκι. Η έλλειψη ιστορικών γνώσεων  τον κάνει να απλοποιεί και να ηρωοποιεί πρόσωπα και πράγματα, ίσως και έμμεσα για να δικαιολογήσει την δική του δράση. Θεμιτό και κατανοητό. Δίχως μεταμέλεια για κάτι που πουθενά δεν μας ενημερώνει πως αποφάσισε να ακολουθήσει, τον δρόμο της παρανομίας, , το βιβλίο του αποτελεί ένα καλό δείγμα βιογραφίας, μονόπλευρης αλλά ρεαλιστικής. Μόνο του μειονέκτημα, ο πλατειασμός σε ανησυχίες του συγγραφέα, για τον κόσμο, που είναι τόσο απλοϊκές όσο το γέμισμα της καραμπίνας και όταν εκτίθενται στο κοινό, εξίσου επικίνδυνες. Οι  λέξεις είναι όπλα, οι ιδέες το ιδιο. 

Ο Παλαιοκώστας, γνώστης της τέχνης των όπλων και της διαφυγής, καταφέρνει να μυήσει για όσα θέλει , πέφτοντας στην δική του παγίδα, σε κάποια μόνο σημεία. Ο αναγνώστης θα «κόψει» το λίπος από το βιβλίο, αλλά θα βρει ουσία και έναν «καθαρό» άνθρωπο στο βάθος του, με τα λάθη του, τις ιδεοληψίες του αλλά και την μπέσα για την οποία και μόνο, αξίζει να παρουσιαστεί και να διαβαστεί αυτό το βιβλίο. Ρομαντικός επαναστάτης ή εγκληματίας του ποινικού δικαίου, αποφασίστε το εσείς… εγώ έχω αποφασίσει καιρό τώρα. Πρώτα όμως διαβάστε την αλήθεια του.

 

Jon Schaffer- The path I choose...

 

Η εμφάνιση του Jon Schaffer, ιδρυτή των ICED EARTH ανάμεσα στο «οργισμένο» πλήθος που κατέλαβε το Καπιτώλιο διαμαρτυρόμενο για την μη επανεκλογή ή εκλογική νοθεία κατά του Ντόναλντ Τραμπ, άνοιξε για ακόμα μια φορά τους ασκους του Αιόλου. Ο ταλαντούχος κατά γενική ομολογία μουσικός βρέθηκε στο στόχαστρο οπαδών και περιοδικών, για την πολιτική του στάση, όχι όμως για τη μουσική του (για κάποια άλμπουμ θα έπρεπε).

Στο σύντομο κείμενο μου αναρωτιέμαι, αν πονάει περισσότερο η ειδωλοποίηση ενός μουσικού ή η αναγνώριση από όλους μας, ότι μουσική και πραγματική ζωή διαφέρουν. Αν διαφέρουν, γιατί η δουλειά του Schaffer είχε πάντα τα στοιχεία υπέρ της επανάστασης, της ανεξαρτησίας του Αμερικανικού Έθνους, ίχνη συνωμοσιολογίας και αγάπη για τα άκρα , πιθανόν ακόμα να πιστεύει ότι τα πάντα είναι μια σκευωρία ή ότι το δικαίωμα του να διαμαρτύρεται είναι ανάλογο των Αμερικανών που ξεσηκώθηκαν κατά των Άγγλων τον 18o αιώνα βλπ SONS OF LIBERTY project. Απόψεις που ειδικά τον 21^ο αιώνα έχουν αποκτήσει ευρεία διάδοση χάρη στο ίντερνετ.

Είναι όμως οι απόψεις του, που πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ζει για αυτές και τις υπερασπίζεται εμπράκτως, λόγος να τον αποκηρύξουμε ως μουσικό? Είναι ο μουσικός που ορίζει το δημιούργημα ή αυτό αποτελεί μια οντότητα ανεξάρτητη, που μεγαλώνει στο χρόνο όσο και να ο μουσικός αλλάζει? Είναι το heavy metal πολιτικοποιημένη μουσική? Αν ναι, γιατί δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα του Schaffer  αλλά θαυμάζει τον Tom Morello,ακτιβιστή,  με τα πανάκριβα εισιτήρια συναυλιών? Το κατακριτέο (η άσκηση βίας) ακυρώνει και την μουσική του πορεία? Γιατί τόση έκπληξη για ένα μουσικό, που και μέσα από τα έργα του ,αλλά και από τις συνεντεύξεις του έχει δώσει το στίγμα του? Είναι κατακριτέος αυτός ή περισσότερο  τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος, που άρχισαν να αλλάζουν δημόσια γνώμη μετά την κατακραυγή της εισβολής? Έπρεπε οι BLIND GUARDIAN να καταδικάσουν τον Schaffer?Θα τους έδιωχνε οπαδούς? Ο δημιουργός καθορίζει το δημιούργημα ή αυτό παραμένει αλώβητο μετά την όποια αλλαγή πορείας ζωής του δημιουργού του?

Ο Varg Vikernes έχει μια ξεχωριστή θέση στην Black metal κοινότητα της Νορβηγίας, τόσο ως

εμπνευστής όσο και μουσικά. Η συμπεριφορά του όμως με το κάψιμο των εκκλησιών και τη δολοφονία του Euronymous τον έκανε παρία της σκηνής. Πόσες φορές δεν θα δούμε σε λίστες με τα καλύτερα black metal άλμπουμ , δικές του δουλειές, ως επιδραστικές στον ήχο και το ίδιο το ιδίωμα. Ακόμη και νεότερες δουλειές του χαιρετίζονται με ενδιαφέρον αν και ο δημιουργός τους παραμένει ένας καταδικασμένος δολοφόνος.

 

Ο Johnny Rotten, νυν Johnny Lydon στο Λος Άντζελες, ζει μια ζωή πολύ μακριά από την περσόνα του

επαναστάτη, με πολιτικές απόψεις που θα χαρακτηρίζονταν και ως συντηρητικές.  Οι SEX PISTOLS  πριν μερικά χρόνια πέρασαν και από τη χώρα μας, κάνοντας περιοδεία στα στάδια που κοροϊδεύαν. Θα πρέπει να πετάξουμε το “Never mind the bollocks” στα σκουπίδια, επειδή ο δημιουργός του, αποφάσισε να ζήσει μια καλύτερη ζωή, με τα κέρδη που εμείς του προσφέραμε και να αλλάξει εν καιρώ πολιτικές απόψεις? To ωραιότερο ο Lyndon φωτογραφήθηκε με μπλουζάκι Τραμπ και τον ψήφισε το 2020 , όπως ανέφερε σε συνέντευξη του, χαρακτηρίζοντας τον Binden και την Χίλαρι ως σοσιαλιστή της σαμπάνιας…είπατε κάτι?

 

Ο Michael Sweet  ψήφισε Τραμπ και λοιδορήθηκε από πολλούς οπαδούς στην ίδια του του τη σελίδα. Ένας μουσικός χαμηλών τόνων, που ζητά από όσους συνδιαλέγεται μετριοπάθεια.

Με ποιο δικαίωμα, θα επιβάλλει ο οπαδός, καθαρά φασιστικά στον μουσικό την άποψη του για τη ζωή εκτός μουσικής. Όταν ο μουσικός δεν κάνει κήρυγμα και δεν είναι η μουσική του στρατευμένη πολίτικά, πώς μπορεί ο οπαδός να του απαγορέψει το δικαίωμα να έχει άποψη και προσωπική ζωή?

O Justin Sullivan (NEW MODEL ARMY) είναι εναντίον του BREXIT, όπως και οι CRIPPLED

BLACK PHOENIX, έχοντας δηλώσει σε συνέντευξη σε εμένα «Καλύτερα σε μια κακή ΕΕ, παρά εκτός, στο έλεος του Εθνικισμού, όπως σε εσάς η Χ.Α». Ο «επαναστάτης» οπαδός των ΝΜΑ και ο «ψαγμένος των CBP , τί θα κάνουν, θα τους αποκηρύξουν και μουσικά γιατί διαφωνούν με την ΕΕ? Ειδικά τους ΝΜΑ από τα πιο πολιτικοποιημένα σχήματα, δύσκολα θα τους βρεις ψεγάδια σε συμπεριφορά και τοποθέτηση και ανακολουθίες. Μπορούμε λοιπόν επειδή διαφωνούμε να τους «κράξουμε»?

Θυμάστε ίσως τον τραγουδιστή των LOST PROPHETS, που καταδικάστηκε για παιδεραστία και κακοποίηση βρέφους. Οι υπόλοιποι συνεργάτες, διέλυσαν το σχήμα, με σκοπό να μην ξανακουστεί τραγούδι που είχε τραγουδήσει. Ίδια περίπτωση, θα μου πείτε? Όχι, αλλά εδώ σε μια πράξη που αποτελεί κοινά αποδεκτά κακό, όλοι συμφωνούν. Αντίστοιχα ο πρώην ντράμερ των JUDAS PRIEST Dave Holland  μπήκε στα μαύρα κιτάπια της ιστορίας, μαζί με τον Karl Logan (MANOWAR)  αλλά κανείς δεν στράφηκε εναντίον του, ή εναντίον της μουσικής που μας έδωσε.

Έχουμε λοιπόν το φαινόμενο ενός μουσικού, που έχει ξεκάθαρα δηλώσει τα πιστεύω του. Που είναι οπαδός θεωριών συνωμοσίας. Πόσοι από εσάς δεν θεωρείτε συνωμοσία τον κορωνοίό και το εμβόλιο και τα μέτρα, υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων? Πόσοι από όσους ήσασταν στο Ρόδον εκείνα τα τρία βράδια, δεν ψηφίσατε στις εκλογές των επόμενων  ετών πολιτικούς που σας έκαναν να τραπείτε, δεν πήρατε μέρος σε διαδηλώσεις και εκφάνσεις βίας. Δεν είμαστε δημόσια πρόσωπα ,θα πείτε. Συμφωνώ και εδώ είναι ίσως το μεγάλο πρόβλημα ειδικά της metal  μουσικής. Ηρωοποίηση των μουσικών και δαιμονοποίηση στο πρώτο σφάλμα, μεγάλο ή μικρό, λάθος ή σωστό ας το κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Ας αφήσουμε όμως τη μουσική να μιλά για συναισθήματα και στιγμές και μην εμπλέκουμε τον δημιουργό, με το δημιούργημα εις τον αιώνα τον άπαντα. Ας θυμηθώ σχόλια, για τον Barlow όταν έφυγε να πάει στην αστυνομία (μπάτσος, γουρούνι) και άλλα ωραία. Προφανώς θα του πλήρωναν όσοι σχολίαζαν τους λογαριασμούς. Προσωπικά δεν είμαι φίλος της μουσικής των ICED EARTH, αλλά σέβομαι την απήχηση τους. Επίσης σέβομαι το δικαίωμα του καθενός μας να εκφράζει την άποψη του. Αν ο Schaffer δεν έμπαινε στο Καπιτώλιο, σεβαστή ή διαμαρτυρία του. Από τη στιγμή που παραβίασε το νόμο του κράτους του, υπάρχουν άλλοι αρμόδιοι να τον κρίνουν. Εμείς ας «κρίνουμε» την μουσική του, γιατί χρόνια μετά, δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο πίσω….όταν τα είδωλα, που εμείς τυφλά στήσαμε, θα έχουν χαθεί, θα υπάρχουν μόνο τα τραγούδια τους.

---

 

11 προτάσεις, για μια επανάσταση δίχως όπλα-Επιλογές βιβλίων Χριστουγεννα 2020

Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της. Μια δύσκολη χρονιά, με ιούς, πολιτικές οξύνσεις, προκλήσεις από γειτονικές χώρες, κοινωνική αναταραχή και φτωχοποίηση του ιδιωτικού τομέα, με αλλοπρόσαλλα μέτρα και αντικρουόμενες αποφάσεις, με πρόφαση την πανδημία. Αρνητές του ορθολογισμού, επαγγελματίες του διαδικτύου που αυτό ανακυρρήσονται σε λοιμοξιωλόγους, φαρμακοποιούς, δικαστικούς, δεν αφήνουν άλλη διέξοδο παρά τη μουσική και τα βιβλία. Επιλογές λοιπόν βιβλίων, όχι όλα του 2020, που θα σας κρατήσουν  συντροφιά, ενάντια στην απομόνωση της καραντίνας και την πνευματική αποστράγγιση που προσπαθεί να επιβάλλει η εποχή με τη χρήση των ΜΜΕ και των social media.

 

Φερνάντο Αραμπούρου- «Πατρίδα» (Πατάκης)

Μια ιστορία για την λήθη και το δικαίωμα στην λήθη. Τοποθετημένη στην Ισπανία, την εποχή της ΕΤΑ να αποχωρήσει από την ένοπλη πάλη. Ερωτήματα, για το δίκαιο του αγώνα, για την ζωή όσων συνεχίζουν και την αξία και τις αναμνήσεις όσων χάθηκαν. Επαναστάτες ή δολοφόνοι, ήρωες ή εγκληματίες, θύματα ή άξιοι τιμωρίας, ελευθερία και αυτοδιάθεση ή εμφύλιος δίχως ηθικό έρεισμα. Ελλάδα 42-44 κ 45-49, Ιρλανδία, Ισπανία, μεσογειακοί λαοί, υψηλά ταπεραμέντα και ένα καλογραμμένο βιβλίο, που έγινε ήδη τηλεοπτική σειρά.

 

 

Τζόναθαν Κόου- «Ο κύριος Γουαιλνερ και εγώ» (Πόλις)

 

Ο μεγαλύτερος εν ζωή Βρετανός μυθιστοριογράφος σε μια απρόσμενα γρήγορη μετάφραση (ευχαριστούμε εκδόσεις Πόλις) σε ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα, με φόντο το γύρισμα της ταινίας “Fedora” του Μπίλι Γουάιλντερ στην Κέρκυρα το 1978… Η μουσικός, συνθέτρια σάουντρακ Καλλιστώ Αρχικό ερέθισμα για τον συγγραφέα ήταν ο εξής προβληματισμός: Τι κάνει κάποιος όταν σταματάει να κατανοεί τον κόσμο γύρω του; Πώς αντιδρά όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα πράγματα από τον ίδιο;. Ο συγγραφέας ταυτίζεται με την ηρωίδα, που καθώς τα παιδιά της ενηλικιώνονται, βλέπει τον κόσμο της να αλλάζει και να δημιουργούνται πιθανότητες, ευκαιρίες αλλά και κενά που μέχρι τότε γέμιζαν τα παιδιά. Υπαρξιακό και ως συνήθως καλογραμμένο μυθιστόρημα χαρακτήρων.

 

Τζούλιαν Μπάρνς- «Άνδρας με τον κόκκινο μανδύα» (Μεταίχμιο)

Το Παρίσι της Μπελ επόκ, μέσα από τα μάτια των τριών ηρώων του, δύο ευγενών και ενός πρωτοπόρου της ιατρικής του Δρ.Πότσι, μας περιγράφει με γλαφυρότητα, χιούμορ και σαρκασμό ο Μπαρνς. Εμπνευσμένος από ένα πίνακα του Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ με τίτλο «Ο δρ. Πότσι στην κατοικία του», του 1881 δημιουργεί ένα  μυθιστόρημα τοποθετημένο στο Παρίσι, στα τέλη του 190υ αιώνα μέχρι τον 20^ο, με τον Α’ΠΠ να αποτελεί το τέλος της εποχής των «ωραίων χρόνων» και της αθωότητας.

 

 

 

Μαρία Παπαστεφανάκη- «Ζωή από χαρτί» (Ηριδανός)

Στην πρώτη της συγγραφική απόπειρα η Μαρία Παπαστεφανάκη, καταπιάνεται με ένα θέμα πολύ αγαπητό στους Έλληνες πεζογράφους. Την εξέλιξη της τυπικής Ελληνικής οικογένειας από τον ΒΠΠ μέχρι τις ημέρες της κρίσης. Ίσως περιμένετε ένα ακόμα ηθογραφικό μυθιστόρημα. Ίσως μια αλληγορική θεώρηση των πραγμάτων μέσα από τρεις γενιές ανθρώπων, που συνδέει το αίμα και το όνομα. Η Παπαστεφανάκη, επιλέγει το δύσκολο δρόμο της συνύπαρξης του φαντασιακού με το πραγματικό, της αλληγορίας και της μεταφοράς, μέσα από χαρακτήρες γήινους, βγαλμένους από την οικογενειακή παράδοση του Έλληνα, που συναντούν τον τυχαίο παράγοντα που θα ενώσει τα σπασμένα κομμάτια , μιας ακόμα Ελληνικής σάγκας.  

Η «Ζωή από χαρτί» μπορεί να διαβαστεί σαν ένα σχόλιο στην εξέλιξη μιας τυπικής δυσλειτουργικής οικογένειας από το 1942 ως σήμερα αλλά και σαν ένα ταξίδι προσωπικό του καθενός μας στα όρια και τις πιο εσωτερικές επιλογές του, εκεί που του  αναλογούν λάθη, δίχως συγχώρεση αλλά και η προσωπική ελευθερία. Λεπτές γραμμές που πατάμε καθημερινά αλλά σπάνια  τολμάμε να περάσουμε οριστικά, δέσμιοι συμβάσεων ή φόβου να αποδεχτούμε την αλήθεια του εαυτού μας.

Διαβάστε εδώ την πλήρη παρουσίαση: https://sbasbayiannis.blogspot.com/2020/10/blog-post_18.html

Ένα μοντέρνο μυθιστόρημα που αλλάζει γλωσσικά και υφολογικά στη διάρκεια της ιστορίας και καταλήγει από μια οικογενειακή ιστορία σε έναν προσωπικό αγώνα επιβεβαίωσης και ενηλικίωσης. Μια διαφορετική συγγραφική πρόταση σε ένα κόσμο δίχως εκπλήξεις, που σε βγάζει από τη ζώνη της ασφάλειας σου και σε προκαλεί να σκεφτείς, πόσο μακριά έχεις φτάσει στην πραγματοποίηση των προσωπικών σου στόχων και ονείρων.

 

Jack Fairweather- «Ο εθελοντής» (Gutenberg)

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία ενός αφανή ήρωα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του Βίτολντ Πιλέτσκι. Ενός γενναίου αξιωματικού του πολωνικού στρατού και μέλους της αντίστασης της Βαρσοβίας, ο οποίος το φθινόπωρο του 1940 και ενώ οι Ναζί έχουν καταλάβει την Πολωνία διεισδύει εθελοντικά στο Άουσβιτς, συγκροτεί αντιστασιακό πυρήνα και συντάσσει αναφορές για τις ναζιστικές φρικαλεότητες. Επί τρία χρόνια περίπου βιώνει τον εφιάλτη και βλέπει το στρατόπεδο συγκέντρωσης να μετατρέπεται σε εργοστάσιο θανάτου. Κι όμως, όταν τελειώνει ο πόλεμος και οι Σοβιετικοί γίνονται οι νέοι κύριοι της αγαπημένης του πατρίδας, καταδικάζεται για εσχάτη προδοσία και εκτελείται έπειτα από μια παρωδία δίκης.

Οι ηρωικές του προσπάθειες να ενημερώσει τις συμμαχικές δυνάμεις για την κόλαση του Άουσβιτς και να τις πιέσει να αντιδράσουν αποκαλύφθηκαν δεκαετίες αργότερα, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και το άνοιγμα των πολωνικών κρατικών αρχείων. Ο Βίτολντ Πιλέτσκι έφυγε από τη ζωή νομίζοντας πως είχε αποτύχει. Η φωνή του, καθαρή και αισιόδοξη στην αρχή, στο τέλος έγινε ψίθυρος, έσβησε εξαντλημένη και απογοητευμένη. Κι όμως, η συνεισφορά του στην αποκάλυψη της αλήθειας για το τέρας του ναζισμού θεωρείται πλέον ανυπολόγιστη. Μια σχετικά άγνωστη ιστορία ενός αληθινού ήρωα, που η πραγματικότητα και οι διακρατικές συναλλαγές, τον σιώπησαν μαζί με τη φωνή εκατομμυρίων νεκρών, που γνώριζε ο ελεύθερος κόσμος την τύχη τους, αλλά προτίμησε να σιωπήσει .Από τη νέα σειρά των εκδόσεων Gutenberg  με θέμα την ιστορία.

 

”

 

 

 

Βαγγέλης Γεωργάκης-Κωσταντίνος Ραμπατζής-  “Μικρός αρχηγός -Τόμος 1 και 2» (Oasis)

Σας αρέσει η παλπ λογοτεχνία που γαλούχησε γενιές Ελλήνων από την δεκαετία του 30 έως τα τέλη του 80. Ήρωες, πολιτικά λάθος για το σήμερα, αλλά με αρχές, θάρρος, τρόπους ,αλτρουισμό και ανθρωπισμό απέναντι στον νικημένο εχθρό, σηματοδότησαν άλλες εποχές, όταν το κακό είχε τη μορφή ερυθρόδερμων, ληστών τραπεζών και ληστών κ0παδιών. Η θρυλική τετράδα του Μικρού Αρχηγού, με τον Τζιμ Άνταμς και την παρέα του, επανέρχεται με νέες ιστορίες δια χειρός Βαγγέλη Γεωργάκη αλλά και παλιές που έχουν ανανεωθεί. Ο Γεωργάκης, μάχιμος συγγραφέα με αρκετά και καλά βιβλία στο ενεργητικό του γνώρισε τον Κωσταντίνο Ραμπατζή τις χρυσές μέρες του περιοδικού, τον έπεισε να βοηθήσει με το χαρακτηριστικό γοτθικό-γουέστερν ύφος του σχεδίου του, σε αυτή την αναγέννηση σε δύο μέχρι τώρα σκληρόδετους τόμους, παλιών και νεών περιπετειών, για νοσταλγούς του παρελθόντος και λάτρεις του είδους, που συνεχώς γεννιούνται.

Ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο, ο δεύτερος πρόσφατα και αποτελούν την καλύτερη απάντηση στην ανηθικότητα και την έλλειψη οράματος των καιρών μας. Δίχως πολλά λίγα, αλλά με πράξεις ο Μικρός Αρχηγός και η παρέα του ισορροπούν την πλάστιγγα υπερ. των αδυνάτων, με όπλο την εξυπνάδα ,τις αρχές και το εξάσφαιρο τους. Στο πρώτο τεύχος/Βιβλίο υπάρχει και ένα πολύ ωραίο κόμικ που συνδυάζει ιστορία, Άγρια Δύση και φαρμακευτική, με ένα  μοναδικό τρόπο.

Βιβλίο που γεννήθηκε από έναν οπαδό, με την έγκριση και βοήθεια του Ραμπατζή και απευθύνεται πριν και πάνω από όλα σε οπαδούς, βιβλιόφιλους αναγνώστες του Μικρού Αρχηγού αλλά και όσους συγκινούνται ακόμα με τα γουέστερν του Τζων Χιούστον.

Χαμένη σε μια στιγμή του χρόνου, κάτω από τον φλογισμένο ήλιο του Ουέστ, η Θρυλική Τετράδα συνεχίζει τις περιπέτειές της...

Τέσσερις καβαλάρηδες να χάνονται στον ορίζοντα μετά το τέλος -ή την αρχή;- κάθε περιπέτειας, υπό το βλέμμα της μυστηριώδους μορφής.

Άγγελοι του ουρανού; Εκδικητές του καλού; Ο Τζιμ Άνταμς ένας περιπλανώμενος, ο σύγχρονος Οδυσσέας της Δύσης; Η Θρυλική Τετράδα υπήρξε πραγματικά;

Κάποιοι θα πουν: "Ήταν ένας μύθος. Δεν υπήρξε ποτέ..."

Η Θρυλική Τετράδα όμως υπήρξε. Όσο και τα καλοκαιρινά απογεύματα, η αξεπέραστη νιότη, η απέραντη αμερικανική σαβάνα.

 

Σεμπάστιαν Μπάρι-« Χίλια φεγγάρια» (Ίκαρος)

Όσοι διαβάσατε το «Μέρες δίχως τέλος», https://sbasbayiannis.blogspot.com/2020/04/blog-post_23.html μια ελεγεία σε μία Αμερικάνικη Δύση, που παρουσιάζεται απογυμνωμένη από κάθε ηρωισμό, απέναντι στους αυτόχθονες Αμερικανούς αλλά και την διαφορετικότητα των δύο κεντρικών ηρώων που αποτελούν ένα ομόφυλο ζευγάρι, θα θυμάστε τον τρίτο χαρακτήρα που έδωσε το έναυσμα στους δυο άντρες να υπερβούν εαυτούς και συμβάσεις την μικρή υιοθετημένη Ινδιάνα με το όνομα Γουινόνα. Στο νέο του βιβλίο ο Μπάρι συνεχίζει με κεντρικό θέμα πλέον την μικρή Ινδιάνα που ενηλικιώνεται σε ένα εχθρικό κόσμο απέναντι στο διαφορετικό.

«Με λένε Γουινόνα». Έτσι αρχίζει την ιστορία της η νεαρή Ινδιάνα στα Χίλια φεγγάρια. «Παλιά μ’ έλεγαν Οτζιντζίντκα, που θα πει τριαντάφυλλο. Ο Τόμας Μακ Νάλτι έκανε μεγάλες προσπάθειες να το προφέρει αυτό το όνομα, μα δεν τα κατάφερνε, κι έτσι μου ’δωσε το όνομα της πεθαμένης ξαδέρφης μου, επειδή του ερχόταν πιο εύκολα στο στόμα. Γουινόνα θα πει πρωτότοκη. Εγώ δεν ήμουνα πρωτότοκη».

Η Γουινόνα γλιτώνει από τη σφαγή της φυλής της, και υιοθετημένη από τον Τζον Κόουλ και τον Τόμας ΜακΝάλτι μεγαλώνει στο χάος της μετεμφυλιακής Αμερικής. Το φτωχό αγρόκτημα έξω από το Πάρις του Τενεσί μοιάζει με ουτοπικό καταφύγιο σ’ έναν κόσμο που ακόμα σφαδάζει πιασμένος στις δίνες του πολέμου. Σ’ αυτόν τον κόσμο, όπου νικητές και νικημένοι συνεχίζουν να χτυπιούνται λυσσασμένα, όπου η σκληρότητα και η δυστυχία εξακολουθούν στην πραγματικότητα να σκοτώνουν με χίλιους τρόπους και η στοιχειώδης ασφάλεια είναι άγνωστη λέξη, η νεαρή Γουινόνα αναζητά την ταυτότητά της και το δίκιο της.

Γιατί η ιστορία που έχει να αφηγηθεί, η ιστορία της νεαρής ζωής της, είναι η ιστορία όχι ενός αλλά πολλών εγκλημάτων. Δεν είναι μόνο τα ιδιωτικά εγκλήματα: ένας βιασμός, ένας λυσσασμένος ξυλοδαρμός, ένας φόνος. Είναι και τα δημόσια εγκλήματα: η τρομερή γενοκτονία, η συγκάλυψη της βίας, η παρανομία του νόμου.

 

Τζορτζ Πελεκάνος- « Ο άντρας που επέστρεψε» (Πατάκης)

Ο νέος ήρωας του σημαντικότερου Αμερικάνου μυθιστοριογράφου αστυνομιών ιστοριών είναι Ο Μάικλ Χάντσον. Ο Μάικλ περνά τις ατελείωτες ώρες της φυλακής καταβροχθίζοντας τα βιβλία που του προτείνει η νεαρή βιβλιοθηκάριος του σωφρονιστικού καταστήματος. Η Άννα τροφοδοτεί διαρκώς με βιβλία τον Μάικλ, που εξελίσσεται στον καλύτερο αναγνώστη της. Ως τη μέρα της αιφνίδιας αποφυλάκισής του χάρη στη χειραγώγηση του αυτόπτη μάρτυρα της υπόθεσής του από τον ιδιωτικό ερευνητή Φιλ Ορνέιζιαν.

Ο Μάικλ συναντά μια Ουάσινγκτον που έχει αλλάξει σημαντικά την περίοδο της προφυλάκισής του. Πάλαι ποτέ κακόφημα μαγαζιά έχουν μετατραπεί σε τρέντι μπιραρίες με κήπο και σε ανθοπωλεία. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχει αλλάξει η δύσκολη επιλογή ανάμεσα στον πειρασμό του εγκλήματος και στο να κάνεις το σωστό. Προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στη νέα του δουλειά, στην αγάπη του για τα βιβλία και στη χάρη που χρωστάει στον άνθρωπο που τον βοήθησε να αποφυλακιστεί, ο Μάικλ αγωνίζεται να βρει τη θέση του σε αυτόν τον νέο κόσμο. Πριν χάσει τον έλεγχο

Ένας ιδιόρρυθμος, αντισυμβατικός ήρωας, ως συνήθως που ξεχωρίζει για το σήμα κατατεθέν του βιβλίου, την βιβλιοφιλία και φιλαναγνωσία του. Ο Πελεκάνος περιγράφει ένα κόσμο καθημερινό, οικείο, αλλά ταυτόχρονα, βρώμικο, αιχμηρό και τόσο γνώριμο. Με επίκεντρο την Ουάσιγκτον δημιουργεί ακόμη μια βιβλιοφιλική απόλαυση για τους φίλους του αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά και της μουσικής. Πυκνή γραφή, έντονη πλοκή και ένας κεντρικός χαρακτήρας που σε κερδίζει με την διαφορετικότητα και τις ιδιομορφίες του.

 

Παναγιώτης Γ. Παπαϊωάννου –«Dead rockers Society» (Δίαυλος)

Όσοι μεγαλώσαμε με τον ροκ ήχο, συνάψαμε, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, μιαν άτυπη σύμβαση με τους ήρωες που τον δημιουργούν και τον εκφράζουν. Εμείς, με τον θαυμασμό και την αφοσίωσή μας, προθυμοποιηθήκαμε να τους εξασφαλίσουμε μια ένδοξη καριέρα που θα υπερβαίνει τον βιολογικό τους κύκλο. Και, εκείνοι, σε ανταπόδοση, ανέλαβαν να φτιάξουν και να μας χαρίσουν το σάουντρακ για ολόκληρο τον δικό μας.

Η μουσική τους, πολλές φορές ήταν εκεί πριν γεννηθούμε και, ως μέρος της δικής τους ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης, παρέμεινε πάντα δίπλα μας: στο μεγάλωμά μας, στους πρώτους μας έρωτες, στη χαρά από τις επιτυχίες και στη συντριβή από τις αποτυχίες μας, στις απώλειες σημαντικών ανθρώπων, στη γέννηση των παιδιών μας.

Το απαιτούσαν οι μεγαλύτεροι από μας, οι γενιές των ροκάδων της εποχής της ξηρασίας, κι εμείς παραλάβαμε αυτή τη σκυτάλη. Να κρατήσουμε μέχρι το τέλος δίπλα μας, άτρωτους ως μεγαλύτερους κι απ' τη ζωή την ίδια, αυτούς που αποτελούν τη Λέσχη των Νεκρών Ρόκερ.

Από τον Lemmy ως τον John Belushi και από την Janis ως τον Roy Buchanan, ένα αντιηρωϊκό hall of fame, η ζωή των μελών του οποίου γίνεται συνήγορος θανάτου, ενός θανάτου που την ίδια ώρα διαμεσολαβεί για να διασώσει, μέσα από τη συλλογική μνήμη, την πρώτη ύλη που μας κρατά ζωντανούς, εμπνευσμένους και ενεργούς.

Ένα βιβλίο από ένα φίλο της ροκ μουσικής, μέσα από τα μάτια του οπαδού, ανταποδίδει την απόλαυση της μουσικής και την αντισυμβατικότητα του κινήματος, όπως τα εισπράττει ο φίλος και οπαδός της μουσικής συνομιλώντας με μια σειρά προσωπικοτήτων που τον (μας) συνοδεύουν ακόμη και μετα θάνατο, μέσα από την μουσική και τις συμπεριφορές τους.

Το βιβλίο και είναι ένας φόρος τιμής σε 29 θρύλους που έγραψαν το soundtrack ζωής μας και έπαψαν απλά να υφίστανται ως σάρκα και οστά, με απόλυτη πεποίθηση του συγγραφέα ότι οι νεκροί του ροκ-εν-ρολ “δεν πεθαίνουν, απλώς σταματάνε τις ζωντανές εμφανίσεις”. Σε αυτούς ο Παπαϊωάννου αποτίνει φόρο τιμής με αφοσίωση, με έναν οπαδικό τρόπο, παραθέτοντας ενδιαφέροντα βιογραφικά στοιχεία, δισκογραφικά και συναυλιακά ορόσημα, αλλά και στίχους που περικλείουν την ουσία του μύθου, ή αντανακλούν έναν τρόπο ζωής, πάντως σίγουρα συνδέουν τη μνήμη του συγγραφέα με τη ροκ εποποιία. Είναι μια προσωπική κατάθεση ψυχής και αναμνήσεων του συγγραφέα, που υποστηρίζεται από επιλογές έξω από τα τετριμμένα (Felix Paparaldi, M.Hutchence). H ιδιότητα του ως νομικού προσδίδει ενδιαφέρον στην προσέγγιση του στον θάνατο του Bon Scott αλλά και στις τοποθετήσεις γύρω από τις πεποιθήσεις της Τζόπλιν. Σε μια εποχή που το Ευαγγέλιο των απανταχού ροκερ είναι το περιοδικό Classic Rock, έχουμε μια Ελληνική συγγραφική προσπάθεια, αποτίμηση, που ξεχωρίζει στα σημεία που παρεμβαίνει η προσωπική νότα του συγγραφέα, η επίδραση του καλλιτέχνη στον ακροατή, η μνήμη και η προσωπική εμπειρία από την Ελληνική πραγματικότητα Μια αξιόλογη προσπάθεια να γίνει το υποκειμενικό κτήμα του αναγνώστη, συνδυάζοντας βιβλιογραφικές αναφορές και προσωπικά βιώματα που θα μιλήσει περισσότερο σε όσους, έχουν παραμείνει στην ακρόαση των άλμπουμ, χωρίς να έχουν εμβαθύνει στην ζωή κα το ποιόν του καλλιτέχνη. Θα τους βοηθήσει η ανάλογη μετα πτυχιακής εργασίας προσέγγιση στις πηγές, που πάσχει από ό,τι έχει πάντα έλλειψη η Ελληνική μουσική δημοσιογραφία, την πρόσβαση σε προσωπικά αρχεία και εμπειρίες. Ιδανικό δώρο για τους ακροατές του Rock,Red και λοιπόν «ροκ» ραδιοσταθμών του playlist. Θα τους αποκαλύψει την «αθέατη» πλευρά του φεγγαριού.

 

Bernie Marsden- “Where’s my guitar n Inside Story of British Rock and Roll” 

 

Ο θρυλικό κιθαρίστας Bernie Marsden (WHITESNAKE, ALASKA, UFO)  σε μια βιογραφία που απλά αποκαλύπτει όσα δεν ξέραμε αλλά θέλαμε να μάθουμε για το Βρετανικό ροκ/χαρντ ροκ των 70s-80s. Δίχως τη διάθεση να επιδειχτεί ή να γίνει ένα ακόμη βιβλίο κουτσομπολιών, μας μιλά για την αγάπη του, την μουσική, την πορεία του και όσους συνάντησε σε αυτή, από τουw AC/DC  στους BEATLES, (Ringo Starr, Elton John, Cozy Powell, Ozzy Osborne, B.B. King, Jon Lord) ως συνεργάτης αλλά και ως φίλος. Μεστό, λεπτομερειακό, απολαυστικό.

 

Εντουάρντ Λουί- «Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου» (Αντίποδες)

 

Ακόμα μια καλαίσθητη και ουσιαστική έκδοση των Αντιπόδων. Συγγραφέας αυτή τη φορά ο Ε.Λουί, από τη νεα γενιά της Γαλλικής συγγραφικής παραγωγής, με θέματα που άπτονται το σήμερα, οικονομική δυσπραγία, ισλαμική τρομοκρατία, ρατσισμός, αστυνομική βία, πολιτική διαφθορά, αποτυχία της αριστεράς . Τα πάντα αναφέρονται υπέροχα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Για τους κυρίαρχους η πολιτική είναι συνήθως "ζήτημα αισθητικής": ένας τρόπος να σκέφτονται τον εαυτό τους, ένας τρόπος να βλέπουν τον κόσμο, να συγκροτούν το πρόσωπό τους. Για εμάς, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου». Αντικρατισμός βαθιά πολιτικός και ειρωνικά για την Δυτική «αριστερά» ακομμάτιστος, ανοίγει την κακοφορμισμένη πληγή των Δυτικών αστικών δημοκρατιών και η δυσωδία απλώνεται στα στρατόπεδα των παράνομων μεταναστών, τα κρατητήρια και τα δικαστικά μέγαρα, συμπαρασύροντας, τους αριστερούς με τη δεξιά τσέπη και τους οραματιστές του κόσμου του ανεξέλεγκτου κέρδους του εμπορίου φέροντας στο νου, την γνωστή πλέον φράση «όλα τα γουρούνια , την ίδια μούρη έχουν». Η απουσία του νεκρού πατέρα, γίνεται ένα κατηγορητήριο σε όσους στερούν την ύπαρξη του . Ένας διάλογος με τον απόντα, ένα διαρκές κενό, που θα καλύψουν οι αναμνήσεις, οι εικασίες και τελικά θα οδηγήσει σε μια εκ βάθρων κριτική του συγγραφέα στον ίδιο αλλά και στον περίγυρο του. Τον κόσμο που αλλάζει , χωρίς να μπορεί να καλύψει το βαθύτερο κενό της απουσίας, στον κόσμο που γίνεται όλο και περισσότερο μια εντροπική δίνη, που απορροφά αναμνήσεις αισθήματα, μνήμες καθώς ισοπεδώνει τον άνθρωπο μέσα στην οικονομική κρίση και την κατάπτωση των θεμελιωδών αξίων της Γαλλικής κοινωνίας, του Διαφωτισμού και της Γαλλικής επανάστασης, κάνοντας τον Μάη του 68 να φαντάζει σαν μια γενιά που χάθηκε καθώς διαλύθηκαν τα δακρυγόνα για να δώσει τη θέση της σε Σοσιαλιστές και συντηρητικούς δίχως άλλη σκέψη από την νομή της εξουσία