PLANET OF ZEUS- “Faith in physics”

When heavy rock meets the street spirit, of a city dying, a nation crying , the anger, the anxiety, the economic crises, illegal immigrants stranded in the islands hoping to move to the West, Greeks been exploited by various NPO, a left wing government who steal-overtaxing from the private sector to bring more and more public servants , banks ruling the state, An EU who use the country as illegal immigrants and refugees warehouse, Turkey, your neighbor, threatening with war, social unrest, immigration of the young people who want something better, then only some rock musicians who follow their heart can express the situation with chords and growls. PLANET OF ZEUS are a band who believe in the guitar driven rock, as it was born and raised in the 00s. Stoner is in my humble opinion the wring word to describe a band who step on MOTORHEAD and BLACK SABBATH along with some Seattle stuff (“Your song”) and create an amalgam of modern heavy rock.

From the opener ‘Gasoline’ they grab you from the throat and ask your obedience to their manic rhythms. No mercy continues with “Man vs God’ and the story goes on. PLANET OF ZEUS bring metal to the stoner scene and they deliver it with less color and more power than you can expect. Heavy as a demolition ball, they keep everything in line with their moto, burn in hell. ‘All these happy people’ is the answer to the BEATLES smiling faces that covers the hipster cozy places in the center and the wealthy suburbs, filled with left wing wannabees, who enjoy their riches coming out of well paid State positions. POZ don’t give a damn about political correctness, they blow your mind and the stage every time they find you willing to listen to some rock music, and they take no prisoners. ”Let them burn” smells 80s, in every chord, but not only heavy rock, also the great guitar alternative bands that build the mighty 90s, showing that the spectrum of their influences are far wider than the average metal band. ‘On parole’ is a tribute to Lemmy and co, although not a cover. ‘Your song’ is an anthem for those who left this country to find “regularity been blue collar slaves at western Europe. ‘The album closes with ‘King of circus” just another reminder of the state we are all in, a slow rotten to the core song, where HELMET walks along with Nick Cave and the Delta blues, in a slow, cathartic, cathode to hell. Music to listen when you walk around in the city of fear, the city of miracles.

8

Michael Monroe- "One man gang"

Michael Monroe- "One man gang"

The new work of the ex HANOI ROCK singer is no sort of musical apocalypse. On the contrary, is pure street spirit infused rock n roll, with heart mellow on saxophone and body high on steroids. Michael Monroe, is a street punk raised on classic rock n roll, glam and punk rock, waltzing on stage with his band of beautiful losers. For one more time he give us songs like "Junk planet" to remind us, rock n roll can be edge, with a bit of fun too. High octane rock n roll with the everlasting adrenalin of Monroe, the heavy guitars, and from time to time the saxophone to give a taste of the soft side of the man. Another gem for the few loyal. The rest will stay on the mainstream. Michael Monroe is the real deal for those who are in to the Sunset strip, real essence. With songs like “Last train to Tokyo”, “Heaven is a free state”, “The pitfalls of being an outsider” you can’t get more action and dirty rock n roll, tan with these tunes. The rest can relax with the fallen idols and their reunions. Finland is the answer for sleaze rock as Sweden (HELLACOPTERS, BACKYARD BABIES) for Garage/punk rock, Norway for the electrified alternative rock (GLUCIFER) and Denmark for the tongue in cheek hard rock (DAD) and finally Scandinavia rules the world, if you like rock n roll.

7,5

«Μέρες δίχως τέλος» Σεμπάστιαν Μπάρι

«Μέρες δίχως τέλος»  Σεμπάστιαν Μπάρι

Πόσο ριζοσπαστικός συγγραφέας μπορεί να είναι κάποιος και με ποιο τρόπο. Τελειώνοντας το μυθιστόρημα του Μπάρι , ήξερα ο,τι είχα διαβάσει ένα βιβλίο που ανατρέπει τις μανιέρες, θίγοντας όχι στις άκρες των δαχτύλων, αλλά βυθιζόμενο , θέματα ταμπού για εποχές ηρωικές, βάρβαρες, ανδρικές. Εποχές συνυφασμένες με την γέννηση του σύγχρονου Αμερικάνικου Έθνους.

Το βιβλίο ξεκινά με την ιστορία δύο εγκαταλελειμμένων παιδιών, προσφυγόπουλων για να χρησιμοποιήσω τις εκφράσεις του συρμού της εποχής. Ο ένας από την Ιρλανδία της πείνας και του λοιμού θα γνωρίσει τον άλλο, κρυμμένοι πίσω από ένα θάμνο. Εκεί θα αναπτυχθεί μια αγάπη για την ζωή, με τον ένα σύντροφο του άλλου. Πρώτη δουλειά τους, να αντικαθιστούν τις λιγοστές γυναίκες στα σαλούν της Δύσης, των χρυσορυχείων και να αποσπούν με χαμόγελα και χορό το δύσκολα κερδισμένο χρυσάφι αυτών των ανδρών. Η ενηλικίωση θα τους βρει να κατατάσσονται στο Αμερικανικό ιππικό και να γνωρίζουν, αυτό που έκανε τις Ηνωμένες πολιτείες μεγάλες και τους Αμερικάνους μικρούς, την εξόντωση των ιθαγενών , με συμφωνίες που σιγά σιγά τους εξεδίωξαν από τα πατρογονικά εδάφη, τους ώθησαν στην αντίσταση και τελικά στην φυσική εξόντωση ή τον εγκλεισμό σε άθλιους καταυλισμούς.

Ο Μπάρι δεν τσουβαλιάζει τους πάντες ως εγκληματίες πολέμου, αντίθετα δείχνει ότι όπως σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν σκεπτόμενοι και από τις δυο πλευρές, αλλά δείχνει και την σκληρή πραγματικότητα, την αδυναμία των μονάδων να αλλάξουν τις συνθήκες, όταν αυτές κινούνται από τα συμφέροντα που εκπροσωπεί το κέρδος. Εδώ η ιστορία αποκτά μια τροπή διαφορετική, καθώς με λεπτεπίλεπτο τρόπο, αναγνωρίζουμε πια τους δύο συντρόφους σαν εραστές, αλλά ταυτόχρονα και ως σκεπτόμενους ανθρώπους που καταφέρνουν να γλυτώσουν ένα μικρό κορίτσι Ινδιάνα από βέβαιη σφαγή, τολμώντας αυτός που αποτελεί το «θηλυκό» μέλος του ζευγαριού, να σκοτώσει τον αιμοδιψή συνάδελφο του που την έχει προς εκτέλεση.

Η απόλυση τους από το στράτευμα και η μετακίνηση τους θα δημιουργήσει μια ιδιόρρυθμη οικογένεια, σε μια συντηρητική ανδροκρατούμενη δύση. Μια οικογένεια που θα βρει στήριξη και προστασία από περιθωριακούς και μαύρους, αλλά θα λειτουργήσει με βάση την πανανθρώπινη αξία της αγάπης. Ταυτόχρονα θα απελευθερώσει τον άνδρα/γυναίκα, που θα αποδεχθεί την ταυτότητα του, κυκλοφορώντας ως γυναίκα, πράγμα με το οποίο και αισθάνεται άνετα, ενώ έτσι θα το αποδεχτεί και η μικρή Ινδιάνα, ως μητέρα.

 Ο αδελφοκτόνος εμφύλιος και η πίστη τους στον αξιωματικό που τους έσωσε στον πόλεμο των Ινδιάνων ,θα τους υποχρεώσει να ξαναπάρουν τα όπλα και να εμπλακούν στον παραλογισμό που είναι κάθε εμφύλιος. Δίχως αντιπολεμικές κορώνες, ο Μπάρι σκιαγραφεί τις μέρες πριν τον θάνατο , χιλιάδων νέων Αμερικάνων, μεταναστών κυρίως, Ιρλανδών εναντίων Ιρλανδών , με την ελπίδα του δικαιώματος για ένα κομμάτι γης και μιας καλύτερης ζωής. Νέοι άνθρωποι βορά στα κανόνια του Βιομηχανικού Βορά και της αδυναμίας του, να συναναστραφεί με πολιτικούς όρους τον αγροτικό Νότο και να αναστρέψει τις προκαταλήψεις του με πολιτικά μέσα. Η εμφύλια σύγκρουση, θα τους βρει ζωντανούς, να συναντάνε την μικρή κόρη τους, σε ένα επικίνδυνο ταξίδι προς το Νότο, για να επανενωθούν με ένα πρώην σύντροφο στο χωράφι του. Μία νέα λειτουργική οικογένεια με τον φιλελεύθερο Νότιο, τους απελεύθερους πρώην σκλάβους του και το ομόφυλο ζευγάρι και την Ινδιάνα κόρη του, θα δημιουργήσει ένα δημιουργικό πυρήνα, που θα κάνει την γη να αναγεννηθεί. Δεν θα λείψουν οι συγκρούσεις, με Νότιους λιποτάκτες, αλλά το τέλος είναι πάντα το παρελθόν που ζητά το τίμημα του.

Ο Αμερικανικός στρατός σε μια ένδειξη παρανοϊκής γραφειοκρατίας,, θα ανακινήσει τον θανάτου του συναδέλφου τους στην επίθεση στο Ινδιάνικο χωρίο, χρόνια πριν και θα επαναφέρει την γυναίκα- άνδρα στον αρχικό της ρόλο μπροστά στο στρατοδικείο. Εκεί παλαιά μυστικά και άνθρωποι από το παρελθόν θα αποκαλυφθούν καθώς και θα ανατρέψουν καταστάσεις , για να οδηγήσουν σε ένα τέλος απρόβλεπτο, όπως και όλη η θεματική του βιβλίου.

Ο Μπάρι με αυτό το βιβλίο, αποτολμά μια αλληγορία για τις επεμβάσεις των Η.Π.Α , την αποδοχή της διαφορετικότητας, τις φυλετικές διακρίσεις, τον εμφύλιο που βίωσαν οι Η.Π.Α αλλά βιώνουν ακόμη και σήμερα στις πόλεις, με ευθύνη όλων και τέλος την ανάγκη για φωτεινά μυαλά, που αποδέχονται τα λάθη τους και από θέσεις ισχύος θυσιάζουν το προσωπικό τους συμφέρον προς όφελος της κοινότητας, ενώ την ίδια στιγμή μιλά χωρίς να ωραιοποιεί, όπως τα γουέστερν του Φορντ, για το πως πραγματικά χτίστηκε η Δύση. Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα, αλληγορικό αλλά ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινο και ρομαντικό, που αξίζει τον χρόνο σας , είτε το συνδέσετε με το σήμερα, είτε το αφήσετε να εκτυλιχθεί σαν μυθιστόρημα εποχής, που όμως , τολμά και πραγματεύεται η ζωή όσων διάλεξαν λόγω διαφορετικότητας, να ζήσουν μακριά από τα φώτα, αλλά να ζήσουν και μάλιστα ευτυχισμένοι. 

Ευφυές, δυνατό, ανθρώπινο, ισοπεδώνει τις προκαταλήψεις και δίνει φωτεινά παραδείγματα ήθους κι αγάπης ακόμη και όταν το μόνο που υπάρχει γύρω μας είναι η ομίχλη από την πυρίτιδα των όπλων.

ΤΗΕ WHITE BUFFALO - "On the widow's walk"

ΤΗΕ WHITE BUFFALO - "On the widow's walk"

Another album by WHITE BUFFALO and the hunting voice and the heartful lyrics of Jake Smith  are once more here again. Don't expect high tension,high speed tunes. Don't even expect the pop country with soul elements that is so fashionable these days. Jake Smith.Is giving us another heart on the sleeve album that really bring you on your knees after listening to it. From the opening "Problem solution" to the bitter sweet "Sycamore" or the closing '"I don't know a thing about love" WHITE BUFFALO combines Neil Young, WILCO and UNCLE TUPELO in a magnificent blend of Americana,alternative country,easy listening and pure emotion. Get yourself a drink, low down the lights and dive in to the album.Or even better,fill your tank with gas and head for the open highway with the album on the repeat,till your eyes get dry from tears. Its the season of the WHITE BUFFALO AGAIN.

8 

THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA-"Aeromantic"

THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA-"Aeromantic"

 

Third time luck, charm, whatever you may want to call it, but NFO nailed it down perfectly. This side project tends to outshine the original band (SOILWORK) with their mix of high octane AOR and proggy touches. For fans of Graham Bonnet RAINBOW but also middle era KANSAS,STYX,TORONTO, 747 ans early 80s synth pop,this album sounds like heaven on earth. Melodies overflowing, bursting like big bang explosions out of nowhere. 

Majestic keyboards that reminds me HUMAN LEAGUE and STYX at the same time, West Coast touches and songwriting that we haven't listened from the glory days of Lane and Desmond Child or shall i say Jim Steinman. This band has turned in to a monster that cant stop delivering melodic masterpieces,addictive as heroin for the believers,Islam for the fundamentalists. Everything is in the right place in this masterpiece of pop oriented FM Rock. Female backing vocals,keyboards, heavy guitars to remind the band members of their sinful metal past. 

If GHOST brought the BOC spirit of volatility to music, than NFO brought the real essence of music back to 00s, fun and sensational pleasure of the sounds. For music lovers who want to have a night out at the disco without selling their rock collection.

8,5

«Το τέλος της ιστορίας» - Λούις Σεπουλβέδα (Όπερα)

   «Το τέλος της ιστορίας» - Λούις Σεπουλβέδα (Όπερα)

   Την εποχή που οι ιδεολογίες έχουν εκπέσει και η σύγκρουση είναι ανάμεσα σε οικονομικές θεωρίες ή  ακόμα καλύτερα σε κρατιστές εναντίων αντικρατιστών, ένας γνώριμος συγγραφέας και αθεράπευτα ιδεολόγος, γράφει για το τέλος της εποχής του. Ο Σεπουλβέδα επαναφέρει τον αριστερό «επαναστάτη» και στη συνέχεια πράκτορα των Σοβιετικών, Χουάν Μπελμόντε, που έχει αποχωρήσει από το προσκήνιο για χρόνια. Τον είχαμε γνωρίσει στο «όνομα ταυρομάχου»

Ανακαλείται, υποχρεωτικά από ένα απομεινάρι της χρυσής εποχής της ΕΣΣΔ, που θέλει να προλάβει τις αλλαγές στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, που έχουν ανέβει ριζικά, με την νίκη του καπιταλισμού. Εχθροί των δραστηριοτήτων του, τρεις πρώην «επαναστάτες» και αυτοί, εκπαιδευμένοι πράκτορες στις σχολές ανταρτοπολέμου της ΕΣΣΔ, που κινούνται από καθαρά προσωπικά κίνητρα.

   Συνδετικός κρίκος όλων, τα αλυτρωτικά εθνικιστικά κινήματα του σήμερα και πιο συγκεκριμένα αυτό των Κοζάκων, που στο πρόσωπο του βασανιστή της Χιλιανής χούντας Κρασνόφ, έχουν βρει τον συνεχιστή της ιστορίας του που διακόπηκε άδοξα από το Στάλιν, όταν τους εξόντωσε, γιατί συντάχθηκαν με τους Γερμανούς εναντίον του, ελπίζοντας να ανεξαρτητοποιηθούν από την μητέρα πατρίδα. Ο Κρασνόφ, εγγονός του αντικομουνιστή και εθνικιστή αταμάνου που πέθανε με την λήξη του Β ΠΠ, βρίσκεται φυλακισμένος σε μια φυλακή πολυτελείας, καταδικασμένος για τα βασανιστήρια που επέβαλλε χιλιάδες ανθρώπων στη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ.

   Οι πρώην σύντροφοι στις ακαδημίες ανταρτοπολέμου της ΕΣΣΔ, θα βρεθούν αντιμέτωποι. Η σύντροφος του Μπελμόντε, Βερόνικα, που έχει επιζήσει των βασανιστηρίων, θα γίνει το όπλο των τριών εξόριστων «αγωνιστών», που με την ιδεολογία τους να έχει γίνει σκόνη στο Αφγανιστάν και σε άλλες επεμβάσεις των ιδεολόγων της  πρώην ΕΣΣΔ, έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες, που ζητούν πλέον προσωπική εκδίκηση. Αναγνωρίζοντας στον Μπελμόντε, το ψύχραιμο χέρι του σκοπευτή, ενώνονται σε μια τελευταία αποστολή, με σκοπό να στείλουν τον Κρασνόφ, να συναντήσει τους προγόνους του και τα θύματα του.

   Ο Σεπουλβέδα, χειρίζεται με μαεστρία  (όπως πάντα) τον γραπτό λόγο, το «κατασκοπευτικό» μυθιστόρημα, αλλά περισσότερο από όλα την ιδεολογική γύμνια των «αριστερών» ηρώων του. Το τέλος της ιστορίας, τους έχει αφήσει χωρίς στόχους, χωρίς την επανάσταση που έλπιζαν οτι θα ισοπεδώσει τις δομές του κόσμου, για να αναδυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου. Αναγκασμένοι να ζουν με τη βία που έχει διαποτίσει η ιδεολογία τους, το μυαλό τους, βρίσκουν νέο στόχο την προσωπική εκδίκηση. Ανίκανοι να αισθανθούν άλλα συναισθήματα, εκβιάζουν τον Μπελμόντε, που έχει βρει την λύτρωση στην άκρη του κόσμου με τη σύντροφο του και τον πιστό του, φίλο, να γίνει συνένοχος τους.

   Η ιστορία έχει έντονα τα χαρακτηριστικά της  αρχαίας τραγωδίας. Οι Ερινύες ακολουθούν τους ήρωες, ενώ αφήνουν τον θύτη Κρασνόφ, αδιάφορο, στην χρυσή φυλακή του. Το αίμα ρέει άφθονο, η επιθυμία για εκδίκηση, ξεπερνά τους ανθρώπινους νόμους. Η ιδεολογία αποδεικνύεται αδύναμη, μικρή μπροστά στα ανθρώπινα πάθη. Ο εκβιασμός των επαναστατών στον πρώην σύντροφο, δείχνει ΟΤΙ το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», ξεπερνά κατά πολύ το ουμανιστικό πλαίσιο που γαλουχήθηκαν οι  αριστεροί επαναστάτες. Εικόνες από μητέρες, αδέλφια, γυναίκες, παιδιά, που βασανίστηκαν στη Βίλα Γκριμάλντι, το ορμητήριο του Κρασνόφ, είναι οτι έχει απομείνει σε αυτούς, τους άκαμπτους ιδεολόγους, της κόκκινης πλευράς του φασισμού.

  

   Η αυτοδικία εγείρει το κεφάλι της σαν λύση, επιλογή ανθρώπινη, πάνω από τον νόμο, που έχει καταδικάσει τον Κρασνόφ σε φυλάκιση, έστω και σε φυλακή πολυτελείας. Οι φωνές των θυμάτων του, ζητούν δικαίωση, αλλά η έννοια του νόμου, καταστρατηγείται από την προαιώνια προσέγγιση του Μωσαϊκού δικαίου. Το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, είναι εδώ πιο δυνατό από ποτέ, μέσα από το χέρι ενός ανθρώπου, που αρνείται να συνεργήσει, αλλά εκβιάζεται να γίνει ο εκδικητής, με αντικείμενο εκβιασμού, τη σύντροφο του, θύμα και αυτή του βασανιστή. Λεπτές ψυχολογικές διακυμάνσεις σε ένα τέλος, με γωνία, αντάξια των καλύτερων συγγραφέων του είδους.

   Ο Σεπουλβέδα, δεν έχει απάντηση. Δίνει ένα τέλος, που πραγματικά ο από μηχανής θεός, είναι έμπνευση βγαλμένη από αρχαία Ελληνική τραγωδία, αλλά αφήνει τον αναγνώστη να σκέφτεται. Το σωστό και το λάθος έχουν προ πολλού χαθεί, όπως και η όποια αίσθηση ιδεολογίας. Η εκδίκηση, η βία, η εξιλέωση μέσω της σφαίρας, ο θρήνος για τους αγαπημένους και η ειρωνεία των αποφάσεων, που χαϊδεύουν τους θύτες, μέσα στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου του, ορθώνονται, πύλες που θα χρειαστεί να περάσει ο καθένας, που γαλουχήθηκε με ιδεολογίες και οράματα ,μέχρι την δεκαετία του 80 και την πτώση του τείχους.

   Η πτώση που έδωσε γενιές πολιτικών προσφύγων, ανθρώπων δίχως ηθικά και ιδεολογικά ερείσματα, που είδαν το εκάστοτε (για αυτούς ) κακό να θριαμβεύει. Άλλοι συνέχισαν, απομονωμένοι, αρνούμενοι τον «θαυμαστό» νέο κόσμο, άλλοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη γνώση του παρελθόντος, αλλά για τους πάντες το παρελθόν είναι η πυξίδα. Ο Σεπουλβέδα μιλά για τους χαμένους του δίπολου, του ψυχρού πολέμου, με ειλικρίνεια, σκληρότητα και την ευαισθησία που έχει πάντα για του απόκληρους αυτού του κόσμου, χωρίς να ξεχνά την στάση του , του αρνητή της βίας, με έντιμο τρόπο, μπροστά πάντα στις πραγματικές συνθήκες. «Το τέλος της ιστορίας», έχει συγγραφέα της τελευταίας γραμμής τον αναγνώστη, αλλά είναι και ένα βιβλίο που θα έπρεπε, να διαβάσει ο κάθε  «ιδεολόγος» των άκρων ( αριστερών και δεξιών), αν μπορεί χωρίς παρωπίδες.

Διαβάζεται με υπόκρουση το  “Sandinistas”  των The clash

Biff Byford- "School of hard knocks"

Biff Byford- "School of hard knocks"

The voice and emblematic figure of legendary metal masters SAXON finally is releasing his first solo album. Was there really a need for this ? Honestly speaking YES...If Biff Byford wants to release  solo work, we are more than happy to listen to it. One f the most honest, down to the ground and direct musicians of or genre earns respect when he expresses himself in the most musical eloquent way. For those who may not have listened to him...are you really in to metal music...Biff was and is always a metal fan in heart. His solo album, is simply metal. No novice elements, no trends...nothing...Just old good heavy metal as it was meant to be from the start of the NWOBHM in the early 80s till today. Some songs may remind a little bit more of his day time work, like "The school of hard knocks" with a touch of "The power and  the glory", others may be a bit more bombastic like :The pit and the Pendulum". But at the end of the listening its all about meta. Even his cover of 'Scarborough Fair" and the dedicated to his wife "Me and you" are fit so easily in to a great traditional metal album. Nothing new, nothing really innovative just metal guitar riffs over heavy drumming and the voice of a man who lives and breathes metal, to our ears.Crack a beer and get ready, Biff is here to tear down the walls.

8