Angie ή το δωδεκάμετρο ενός μπλούζ – David MacNeil (Πάπυρος)

 Angie ή το δωδεκάμετρο ενός μπλούζ – David MacNeil (Πάπυρος)

 Η ροκ μυθιστοριογραφία δεν είναι πλούσια σε αντίθεση, με την μόδα των βιογραφιών, που ως συνήθως δείχνουν οτι η ζωή ξεπερνά την πιο οργιώδη φαντασία. Ο Αμερικανός συγγραφέας, συνθέτης και τραγουδιστής David MacNeil  αποφάσισε να γράψει αυτό το μυθιστόρημα, εμπνευσμένος από ένα κλασικό και πασίγνωστο τραγούδι των ROLLING STONES , το Angie. Η επίδραση τη κουλτούρας των μπλουζ στη Βρετανική σκηνή των 60ς και περισσότερο από όλους στους ROLLING STONES και τους CREAM κ Clapton, έχει αναλυθεί σε χιλιάδες λέξεις σε μουσικά περιοδικά και μουσικά βιβλία. Ο David MacNeil εδώ δίνει μια άλλη προσέγγιση.

Μέσα από την ζωή ενός φολκ κιθαρίστα/παίκτη της φυσαρμόνικας, που περνά τον χρόνο του, προσπαθώντας να «δώσει την ψυχή του σε μικρά κλαμπ του Παρισιού, παρέα με άλλους μουσικούς απόκληρους, παίζοντας σε ομάδες τουριστών, ο MacNeil θα μας οδηγήσει σε μια γνωριμία με την «μυθική» Αngie. Ο κεντρικός ήρωας, δεν θα είναι αυτή, αλλά ο νεαρός μουσικός, που θα συναντήσει τον γνωστό μπλουζίτσα πιανίστα Memphis Slim, που την έχει θέσει υπό την προστασία του. Μαζί του θα ξεκινήσει μαι πορεία στο Βέλγιο, την Γερμανία και  τα νεοσύστατα αλλά πολύ αποδεκτά από το Ευρωπαϊκό κοινό μπλουζ κ φολκ φεστιβάλ, που στα 60ς έδωσαν μια ανάσα πνοής στους μαύρους μπλουζίτσες. Η αναπαράσταση της Ευρωπαϊκής επιδρομής ονομάτων σαν τους Dixon και Hooker αλλά και της ζωής του ήρωα μας, σαν Road manager ή παιδιού για όλες τις δουλειές, είναι γεμάτη πάθος, συναίσθημα και περιγραφική δύναμη. Οι μαύροι μουσικοί, γνωρίζουν μια Ευρώπη, φιλική, δεκτική, χωρίς τις φυλετικές διακρίσεις των Η.Π.Α. Παράλληλα η Αngie με την θηλυκή μοιραία παρουσία της, γίνεται η μούσα του νεαρού αλλά τον βυθίζει σε έναν αγώνα να ανταποκριθεί στην σιωπηλή παρουσία της που εκδηλώνει τα θέλω της με τη μορφή προσωπικών καπρίτσιων, σε αναζήτηση των δαιμόνων της, που όπως θα φανεί δεν είναι άλλοι από την καστανή ζάχαρη, που τόσο ωραία περιέγραψαν, οι ROLLING STONES.

Από τις Βρυξέλλες στο Λονδίνο και γνωριμία με τα swinging 60ς, τα διαμερίσματα κοινόβια, την αναζήτηση της Αngie, την λύτρωση της από την εξάρτηση, με τη βοήθεια ενός ψευτο καλλιτέχνη και μικροαπατεώνα του Φρανκ, την εξάρτηση του κεντρικού ήρωα από τη μοιραία γυναίκα. Το Μπράιτον με τις μάχες μεταξύ rockers και Mods που αποθανάτισε για την αιωνιότητα το Quadrophenia, το Ronnie Scots  κλαμπ, το Λονδίνο της μουσικής επανάστασης των μπλουζ είναι εδώ. Από κοντά θα γνωρίσουμε την χαοτική περίοδο των ROLLING STONES , την αποδοχή του νεαρού, όταν μάθουν οτι έχει θητεύσει κοντά στους μπλουζίτσες που τόσο θαυμάζουν και τελικά, σαν μια ακόμα ιστορία ροκ ν ρολ παραληρήματος και κοσμικής ζωής. Θα παρακολουθήσουμε  την απογείωση της γλυκιάς Αngie στο χώρο του modeling αλλά και την απότομη κ επώδυνη προσγείωση του ήρωα μας, στη  σκληρή πραγματικότητα. Σε έναν κόσμο που γεννιέσαι και πεθαίνεις μόνος. Θα βιώσουμε τον νόστο για επιστροφή, στο μουχλιασμένο Παρίσι, για να ξαναπάρει την  θέση του με μια παλιά κιθάρα απέναντι σε γκρουπ κουρασμένων Ιαπώνων τουριστών.

Γλυκόπικρο μυθιστόρημα, που απογειώνεται μέσα από τα μπλουζ και τους ιδιόρρυθμους μουσικούς, πυρακτώνεται από την σιωπηλή, αινιγματική Αngie και στρεβλώνεται από το Βρετανικό χιούμορ και τον χαρακτήρα του  επιπόλαιου απατεωνίσκου Φρανκ. Ο κεντρικός ήρωας, ζει την δική του εκδοχή των μπλουζ, του ανεκπλήρωτου έρωτα, της λύτρωσης της αγαπημένης του από την ηρωίνη και την δική του κατάβαση στο δρόμο της λήθης, όταν η όμορφη Αngie , θα ασχοληθεί με το μουσικό τζετ σετ και το modeling, για να βοηθήσει αρχικά την παρέα, που έχει πια αγγίξει τα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης. Το τέλος απότομο, ίσως γιατί ο ίδιος ο συγγραφέας έχει εξαντλήσει τις ιδέες του, για την ιστορική περίοδο, ίσως γιατί η συγχορδία που χρησιμοποίησε έχει πια αξιοποιηθεί στο έπακρο...

Ένα όμορφο μυθιστόρημα, με κάποια στοιχεία αληθοφάνειας, απολαυστικό στην περιγραφή των μπλουζ, θα δώσει μια καλή αίσθηση για το τί σήμαινε για τον Ευρωπαίο μουσικό η ανακάλυψη μιας κουλτούρας που ήταν μέχρι τότε άγνωστης αλλά και για τους εκφραστές της, μέσα από τον προσχηματική περιγραφή ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Αξίζει να το διαβάσετε

ΥΓ αυτή η μικρή παρουσίαση αφιερώνεται στην Αντιγόνη, που επέλεξε αυτό το βιβλίο, για να μου το δωρίσει το 2014, με οδηγό την κοινή μας αγάπη για την μουσική,μέσα από διαφορετικούς δρόμους. Σε ευχαριστώ για αυτό, πάντα.

H.E.A.T- "H.E.A.T II"

H.E.A.T- "H.E.A.T II"

 

 

There is something going on in Scandinavia regarding modern arena, anthemic hard rock. Some illegal immigrants from Sunset Strip, turn the locals to the best reincarnations of the  80s LA spirit. H.E.A.T are a weel known force in the hard rock community. In Greece we had the luck to see them perform on stage twice and they blew our minds, literally. Now they rerun with an album that has almost no fillers. Only pure hard rocking, melodic anthems, a bit more sleazy than their compatriots ECLIPSE and popy like  "Rock your body" when it is needed. Their songs have low and dirty guitars, giant hooks, addictive choruses and you are on the repeat for days. If the Coronovirus had us all stay home and isolated this could be one of the albums that will make us through the epidemic years. Another great work and i must admit, right now is H.E.A.T-ECLIPSE 1-0 at the penalties....

8

Michael Schenker Fest- “Revelation”

Michael Schenker seems to have found the magic potion of musical rejuvenation in the collaboration of multiple singers in his latest albums. For one more time, great voices of the past Gary Barden, Graham Bonnet,Robin McAuley the present Doogie White and the future Ronnie Romero collaborate to give flesh to the musical dreams of the German guitar maestro. Musically we are in the early MSG albums of the Barden era, ballsy hard rock with screaming guitars and choruses who cry for thousands of lighters to lit the arenas. Some songs really stand out like “Silent again” and “Sleeping with the light on”, where in some other cases they’re just good heavy rock anthems like “Crazy daze” and “Lead you astray’. Overall this is an excellent heavy rock album with some of the finest voices of the genre, excellent guitar playing, melodic but heavy and articulate songwriting. A must for the fans of Mad Michael.

7.5

“ Ο Ουσάρος» Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε (Πατάκης)

“ Ο Ουσάρος» Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε (Πατάκης)

Ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο την εποχή των Ναπολεόντειων πολέμων στο θέατρο της Ισπανίας. Ξεκινώντας την ανάγνωση , είχα την αίσθηση ότι  διάβαζα ένα ακόμη μυθιστόρημα εποχής. Ο κεντρικός ήρωας ο νεαρός μόλις δεκαεννέα ετών ανθυπίλαρχος Φρεντερίκ Γκλυντς, ονειρεύεται την δόξα, τις επικές μάχες των ιπποτικών μυθιστορημάτων, το θάνατο ανάμεσα στους εν όπλοις συντρόφους, μαχόμενος για τα ιδανικά του Αυτοκράτορα πλέον Ναπολέοντα. Ένα νέο παιδί, γόνος αστικής οικογένειας, που δεν έχει γνωρίσει παρά το πρώτο σκίρτημα του έρωτα στα γαλάζια μάτια μιας δεσποινίδας στο Στρασβούργο, λίγο πριν αναχωρήσει για το μέτωπο.

Ο Ρεβέρτε, μας εισάγει στην ζωή των στρατευμάτων, με την έντονη ταξική διαστρωμάτωση, σκιαγραφώντας την επίλεκτη μονάδα ελαφρού ιππικού των Ουσάρων, με λεπτομέρεια, για τη στολή, τον οπλισμό, τις σέλες, λες και διαβάζουμε μυθιστόρημα του 18-19 ου αιώνα, με λεπτομέρειες που αναπλάθουν εικόνες. Η προσέγγιση ξενίζει και δημιουργεί αμφιβολίες, μέχρι τη στιγμή που το βιβλίο πραγματικά απογειώνεται. Το βράδυ της παραμονής της πρώτης αποστολής στη μάχη, οι μάσκες πέφτουν και ο συγγραφέας επικεντρώνεται στους νεαρούς ήρωες, που αρχίζουν να αναρωτούνται, για τα πάντα. Αν θα σταθούν αντάξιοι της τιμής και τη δόξας της μονάδας τους, των συντρόφων τους. Αν πραγματικά θέλουν και μπορούν να σκοτώσουν. Ερωτήματα που πραγματικά κάνουν το τελευταίο βράδυ, τον ύπνο μια ανάμνηση, καθώς η ζωή, μικρή και σύντομη περάνει μπροστά από τα μάτια τους. Η συζήτηση για την εχθρότητα του Ισπανικού λαού απέναντι τους, το μίσος των απλών χωρικών, οι βιαιότητες απέναντι στους Γάλλους που βλέπουν ως κατακτητές, μαζί με τις ηρωικές συζητήσεις περί κώδικα τιμής και μονομαχιών, δημιουργούν μια ρεαλιστική εικόνα για τον κόσμο των «δίκαιων» και «¨ευγενών» Γάλλων αξιωματικών που ακροβατεί ανάμεσα στον Διαφωτισμό και τον Μεσαιωνικό Ιπποτικό ρομαντισμό, αρνούμενος να δεχτεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Ισπανικού λαού, ελέω Μονάρχη Ναπολέοντα, που έχει ήδη αποφασίσει για την τύχη της Ισπανίας.

Το δεύτερο ουσιαστικά μέρος αποτελεί μια γλαφυρή περιγραφή, μιας μάχης των Ναπολεόντειων χρόνων. Το πεζικό βορά στα κανόνια και το ιππικό, σε μάχες εκ παρατάξεως, χύνει το αίμα του στην αφιλόξενη Ισπανική γη. Πολεμώντας για να εγκαταστήσει ένα βασιλιά, που δεν τον θέλει ο πεισματάρης Ισπανικός λαός και οι παλιοί ευγενείς, πιστός στον ξεροκέφαλο Γάλλο Αυτοκράτορα. Δια της βίας η Ισπανία θα αφήσει την Ιερά Εξέταση για να ασπαστεί τον Γαλλικό διαφωτισμό. Για τον Γκλυντς όμως σύντομα, ο ιδεαλισμός γίνεται παρελθόν και η έξαψη της πρώτης αψιμαχίας και το αίμα του πρώτου άτακτου που θα διαμελίσει με την σπάθη του, είναι η νέα του ζωή. Η ελπίδα να μπουν στη μάχη, για να κάνουν μια ακόμα επέλαση για την οποία εκπαιδεύονται χρόνια, πλησιάζει και τα ερωτηματικά, βλέποντας το ματωμένο πεζικό και τους νεκρούς, παίρνουν σάρκα και οστά στο μυαλό των νεαρών αξιωματικών, που έχουν την ευγενή άμιλλα για ηρωικό θάνατο, στην κορυφή της βαθμίδας των προτεραιοτήτων, μέχρι το πρώτο σάλπισμα για να επελάσουν.

Τα Ισπανικά τετράγωνα του πεζικού, ακολουθώντας την παράδοση των προγόνων τους του μεσαίωνα και της αναγέννησης, θα κάνουν την ηρωική επέλαση, ένα ματωμένο παιχνίδι, πριν τελικά υποκύψουν. Οι νεαροί αξιωματικοί θα μετρήσουν απώλειες και συναισθήματα, αλλά ο πόλεμος δεν έχει μόνο μια όψη. Το Ισπανικό ιππικό με τη μορφή των φημισμένων λογχοφόρων, θα κάνει τον θύτη, θύμα, σε έναν αγώνα, δίχως ανάσα και ξεκούραση, για ανθρώπους και ζώα.

Ο Γλυντς θα συνεχίσει τον αγώνα, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Θα συναντήσει τον βετεράνο Ουσάρο στο δάσος, αποκομμένος από τη μονάδα του, τραυματισμένος και τελικά θα συναντήσει το πεπρωμένο του, έχοντας αφήσει μακριά τις φανταχτερές στολές εξόδου και τις αναλαμπές ηρωισμού, μέσα στην λάσπη, το αίμα και τις φλεγμονές.

Ένα μυθιστόρημα, βαθιά αντιπολεμικό, δίχως περιττές ηρωοποιήσεις και δράματα, αποδομεί την εικόνα του έφιππου αξιωματικού -ήρωα και μας καλωσορίζει στη κόλαση της μάχης, την απώλεια της συνείδησης, την έξαψη της αδρεναλίνης, το τυφλό μίσος, τον φόβο, την ένταση της καταδίωξης, την απόγνωση, τον φόβο, την συνειδητοποίηση τη ματαιότητας του πολέμου και της σημασίας του αγαθού της ζωής, μέσα σε μια μόνο μέρα μάχης. Μερικές ώρες που καθόρισαν για πάντα της ζωή του ανθυπίλαρχου Γκλυντς και έδωσαν στον Ρεβέρτε την ευκαιρία να γράψει ένα βιβλίο (από τα πρώτα του), παλιομοδίτικο, στο πρώτο μέρος, αλλά βαθιά ανθρώπινο και ουσιαστικό στο δεύτερο. Δεν είναι ένα νέο «Ουδέν νεότερο από το Δυτικό μέτωπο» ή ένα νέο «Ζωή εν τάφω» αλλά συγκινεί αν σκεφτεί κανείς τους επομένους ήρωες του. Τα χρόνια του στο πολεμικό ρεπορτάζ, δίνουν την αίσθηση την γλυκόπικρη που απομένει, σε αυτούς  που επέζησαν για να διηγηθούν και κάνει το βιβλίο μια έντονη συναισθηματικά ανάγνωση για τους ανά τον κόσμο πολεμοκάπηλους του γραφείου.

Ozzy Osbourne- "Ordinary man"

Ozzy Osbourne-"Ordinary man"

After "Scream" with Ozzy letting go of Gus G and without really working with some guitar wiz, we all had our doubts. The news of him working wioh rapper (?) celebrity Post Malone made the feeling even worse. Why the hell did Ozzman need the publicity of a collaboration with a rapper? And suddenly the first songs of his new album surfaced on the internet. Like Coronovirus, addictive, infectious ,they just confirmed that the great musician knows how to work with the right people. Most of the songs here have the contribution of his main man/producer Andrew Watt who may not be the guitar player of our heart but is in the vein of Jake E lee and really knows to write songs that honor Ozzy and his legacy .The album has the feeling of "Bark at the moon" and "The ultimate sin" with some "Scream" overtones and even myself , who i m not the biggest Ozzy fan enjoy it. Songs like the emotionally charged ballad "Ordinary man" or the  deranged "Under the graveyard", my favorite " Scary Little green men" and  my personal favorite "Holy for tonite". If we thought Ozzy would leave the building with no trace, we are al so fucking wrong. He is a really  unique artist and even Parkinson disease cannot take him down. If this is his swan song , its one among his best efforts. My respects to the mighty madman.

8

Bryan Beller- “Scenes from the flood”

When we talk about progressive rock, fusion, country, jazz, metal whatever, we have to take under strong consideration artists like Bryan Beller. His time with THE ARISTOCRATS has helped him let himself indulge in a variety of musical trips all around this beautiful album. From pure fusion and abstract rock to more smooth jazz moments, the album is a masterpiece of musical parts that combine to create various colorful images that nail the listeners mind.

Perfectly executed, solid, technically spotless as along with Beller we find collaborators such as guitarists Satriani, Petrucci, Govan, Keneally, Dawes, Brosh, drummers Gene Hoglan, Ray Hearne (HAKEN) and others, but in the same time not overindulged. “Scenes from the flood” is asking more and more of your attention to travel you in a variety of feelings, sentiments and emotions with top musicianship and true feeling, something that helps to avoid the sterilized products that they serve us in our days as progressive or fusion metal. Music for the people and not the musicians, cinematic, influenced by the time of the great 70s concept albums, music to chill out and dream and not analyze the Brexit.

A lovely album to listen over and over with a glass of wine, a good book and why not watching a beautiful sunset.

 7,5

Billy Tsounis- "Warp delights"

Billy Tsounis- "Warp delights"

 

 

Billy Tsounis (CIRCUS OF POWER) continue his personal musical exploration with a new instrumental album. This time he decided to be a bit more of a shredder and also less abstract than his excellent previous work. More cinematic, with landscapes who sometimes remind of Mars (the planet) and others of the smoky jazz clubs of New York, he stretches his musical abilities in favor of the listener. Melody, guitar eloquence in composing and playing and an overall result that has more to do with Frank Zappa and Ennio Moricone than the Shrapnel instrumentals. The Latin flavor and the acid trip  of songs like "Too nervous to reincarnate", "Last dance space boots"  and the magnificent titled "Cow lands plane eats pilot" just add an extra point to an album without real limitations, besides the one the creator set to himself. Enjoyable and trippy   

7