HOUSTON-"IV"

 

Sweden rocks, rules ,reigns etc. Another album, another success and West Coast AOR lovers can laid back and enjoy their martini along the album. From SURVIVOR to Robert Tepper, melodic lines, keyboards, sing along choruses, razor sharp guitars and heartbroken lyrics about lost loves and inner strength "Hero" are all over the album. When you have songs like "You re still the woman", "Heartbreaker", "I will not give in despair". "Such is love" and "A lifetime in a moment" there are not enough words to describe the feelings created when you listen to them. 

 

 

Sugar coated, gold gilded AOR a mix between SURVIVOR, TRILLION, 101 SOUTH and FOREIGNER, this album delivers like a true IV. On the contrary to their  80s origins, the more they mature, the better albums they release, unlike "Rocky' and 'Rambo' series. So rent a convertible, a big boobs escort, a yacht and live the album to the limit.

 

8,5

Yola-'Stand for myself"

An album that starts with a soulful "Barely alive" and keeps rising the temperature with some RnB, soul, rock tunes that wink at Stax and the golden 70s all in favor of the great passionate, emotional voice of Yola. The dance floor favorite "Dancing away in tears" with the disco overtones, the honky tonk "Diamond studded shoes" or the laid back, "Be my friend" a song that could be easily at any Free album."Great divide" is another example of the versatility of her voice and the easiness she embraces different genres, a sugar coated ballad about heartbreak straight from the 60s songbooks. 'Starlight" is another jazz infused soul ballad with a dark dance twist and Yola's voice is as uplifting as ever. A bit more up tempo and modern "If i had to do it all again" is a modern pop song ready for the pop radio stations. At the same page/pace is "Now you are here, the smokey joints have been replaced by lounges with well dressed guys, but the warmth of Yola's voice is here even if the tempo has become more contemporary.

 

 

 

Yola is Bristol born and Nashville based but her voice is universal and her influences across decades and genres. So she is easily moves from the lounges to a 60s anthem like "whatever you want" with the slide guitar and the country overtones giving the tone."Break the bough" continues the up tempo ,soul effort, raising the roof of the joint with its intensity. It has to be "Like a photograph" for Yola to let her most sensitive side take over, once more in this countrified, jazzy ballad with the strings taking over like a Burt Bucharach's song, proving her voice range and her abilities to deliver emotionally, regardless the genre. The album is closing with "Stand for myself" a modern soul rock album where Yola makes her statement as a female voice with passion and nothing to prove to anyone ,but her ability to rock any place. In our days of plastic pop and lounge soul for elevators, Yola delivers music from the soul for the soul.

 

 

7,5

 

 Βιβλία και μουσικές (προτάσεις) για τα Χριστούγεννα 2021

Ακόμη μια χρονιά το Social Distortion Radio show -www.Ertopen.com/ κάθε Δευτέρα 2100-2300, σε συνεργασία με το Basbayiannis Book &Music Tales, ανοίγει τα κιτάπια του και σας προσκαλεί για αγορές παλιών και νέων βιβλίων και μουσικών που θα συντροφεύσουν τις γιορτές σας και θα βοηθήσουν το 2022, να ξεκινήσει με αναγνώσματα και ήχους που αξίζουν του χρόνου και της προσοχής σας. 

Υπεύθυνος των επιλογών, ο Στέλιος Μπασμπαγιάννης και το "όποιο" αισθητήριο, κριτήριο, γούστο έχει παραμείνει αλώβητο στο τέλος  μιας ακόμα δύσκολης χρονιάς.

1.«Ως τις άκρες της γης» Έντουαρντ J. Λάρσον (Ψυχογιός)

1909, τρεις ριψοκίνδυνες αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου, του Νότιου Πόλου και της κορυφής του κόσμου (Κ2). Τρία θέματα ξεχασμένα στον σημερινό κόσμο. Τρία θέματα που στις αρχές του 20ου αιώνα αποτέλεσαν πηγή για σκέψη, φαντασία, όνειρα, αγώνες θυσίες, ίντριγκες και αμφισβητήσεις.

Κρύο κρυοπαγήματα, εξάντληση, ελπίδα και πείσμα σκιαγραφούν απλούς ανθρώπους επιστήμονες που κάποιοι σε ηλικία των πενήντα ετών αναζητούν την δόξα , δίχως να εγκαταλείπουν αλλά και χωρίς κάποιές φορές να προσφέρουν. Το απέραντο λευκό της αρκτικής και της Ανταρκτικής, τα στρώματα πάγου, η απομόνωση, οι συνεχείς κίνδυνοι, ξεπηδάνε από τις σελίδες του βιβλίου, κάνοντας την κατάκτηση του τρίτου πόλου του Κ2 ενδιαφέρουσα αλλά αδύναμη , μπροστά στην απομόνωση και την προσπάθεια των Πίρι, Σάκλετον. Τρως μαζί τους το τελευταίο κομμάτι μπισκότου, ονειρεύεσαι λουκούλλεια γεύματα, σκοτώνεις το τελευταίο σκυλί και περπατάς ως την τελευταία αποθήκη , ελπίζοντας να δεις το πλοίο της διάσωσης να σε περιμένει. Η απόδειξη του κατορθώματος, θα έχει μάρτυρα την φωτογραφία και τα ημερολόγια της αποστολής και αυτό είναι και το τρωτό σημείο, των εξερευνητών που ηθελημένα ή άθελα τους βλπ Πίρι δεν προνόησαν να έχουν όργανα ακριβούς μέτρησης του γεωγραφικού πλάτους και μήκους δίνοντας λαβή στις αμφισβητήσεις. Ονειρεύεσαι σαν τον Πίρι, άρθρα σε εφημερίδες και δόξα σαν τους Σάκλετον, Ντέιβιντ, νιώθεις τα χέρια του κόσμου που σε σηκώνουν στους ώμους σαν τον Μόσον και τελικά ξέρεις ότι λιγότερο από μια δεκαετία μετά, ο ανθρώπινος ηρωισμός θα βρει άλλο πεδίο στις πεδιάδες της Φλάνδρας και οι πόλοι θα μείνουν ξεχασμένοι, μέχρι η οικολογική καταστροφή να τους επαναφέρει στην δημοσιότητα.

 Το «Ως τις άκρες τη γης» είναι από τα βιβλία που θα κάνουν τον έφηβο να ονειρευτεί και τον ταξιδιώτη, να ψάξει για εισιτήρια για τις τελευταίες παρθένες, απάτητες περιοχές της γης. Είναι ακόμα ένα βιβλίο που θα θέσει το ερώτημα ήταν τελικά μαύρος ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε τον Βόρειο πόλο? ‘Ήταν ο Κουκ αγύρτης ή ταξιδευτής, ήταν οι Ινουίτ θύματα των λευκών ή απλά κομπάρσοι με ουσιαστικό ρόλο στο ταξίδι του Πίρι? Άξιζε ο Ντέιβιντ της δόξας για τον Νότιο πόλο, είναι η υστεροφημία του Δούκα των Αβρουζίων άξια της προσπάθειας όταν καραβάνια αχθοφόρων και η Βρετανική διοίκηση στήριξαν το έργο του? Πάνω από όλα είναι ο «ηρωισμός» αυτών των γεωγραφικών κατακτήσεων, αποδεκτός σήμερα ή είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα ενός αγώνα, δίχως αντίκρισμα για την δόξα των αρχηγών των αποστολών, όταν όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, πέρασαν στην αφάνεια.

 

2.«Χίλια φεγγάρια» Σεμπάστιαν Μπάρι- (Ίκαρος)

Ανθρώπινη και θεϊκή δικαιοσύνη, έχουν μικτό ρόλο σε ένα βιβλίο συναισθημάτων, που αν και θα μπορούσε να γίνει ένα ταπεινό αστυνομικό γουέστερν, γίνεται ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα, για την ωρίμανση μιας μικρής Ινδιάνας σε ένα ανεξάρτητο άνθρωπο σε μια κοινωνία , όπου γυναίκες και Ινδιάνοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας με ελάχιστα ή καθόλου δικαιώματα. Σκληρό, συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο και ρεαλιστικό, κάνει τον αναγνώστη να ταυτιστεί και να συμπάσχει με την κεντρική ηρωίδα, που προσπαθεί μάταια κάποιες φορές, όπως στην πραγματική ζωή να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που την ταλανίζουν, αλλά ανταπεξέρχεται τις δυσκολίες, βγαίνοντας πιο ώριμη, πιο ζωντανή αλλά και με τις ουλές να την καίνε τα βράδια των σκέψεων.

 Αν θέλει κανείς να διαβάσει τα δύο βιβλία μαζί, θα εντυπωσιαστεί από το σκοτεινό γοτθικό  ‘Μέρες δίχως τέλος» και το οντολογικό , σκοτεινό αλλά και πολύ πιο μελαγχολικό «Χίλια φεγγάρια». Το ποιο βιβλίο είναι καλύτερο, το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μπαρι έχει πετύχει να δημιουργήσει μια ομάδα χαρακτήρων που ταυτιζόμαστε μαζί τους σε ένα κόσμο τόσο μακρινό αλλά συνάμα και τόσο επίκαιρο και κοντινό, γιατί η παθογένεια του ανθρώπου έχει παραμείνει απαράλλακτη από το μετεμφυλιακό Τενεσί στην σημερινή Ελλάδα, ίσως και να έχει χειροτερέψει, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις Η.Π.Α. Ένα διαχρονικό μυθιστόρημα, για τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τον έρωτα, σε ένα κόσμο που μετράει μόνο η προσωπική τιμιότητα, σε πείσμα των συμπαιγνιών και τη κατασκευασμένης «ευνομίας».

 

3.«Το κορίτσι με τους αναρχικούς»- Isabel Meredith (Χίμαιρα)

«Το κορίτσι με τους αναρχικούς» είναι ένα βιβλίο που έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί αποτελεί την πραγματική εξιστόρηση ενός κινήματος από ανθρώπους που συμμετείχαν, με την οικονομική άνεση και την κοινωνική θέση τους, να τους επιτρέπει, τη συμμέτοχή, τον σχολιασμό αλλά πάνω από όλα το να είναι παρατηρητές όσων ενεπλάκησαν στο κίνημα βρίσκοντας εκεί δικαιολογία ή διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα του προλετάριου του 19 ου αιώνα. Είναι η γνωστή έκφραση «αριστερός με δεξιά τσέπη» σε όλο το μεγαλείο της. Η ιδεολογία είναι παρούσα, αλλά οι συγγραφείς δεν αντιμετωπίζουν ποτέ προβλήματα επιβίωσης, μόνο προσφέρουν στο πλαίσιο του δυνατού, χωρίς να διακινδυνεύουν παρά ελάχιστα. Ένα παιχνίδι επανάστασης, όταν οι πραγματικοί επαναστάτες Ρώσοι,Ιταλοί και Γάλλοι αναρχικοί, οδηγούνται στην κρεμάλα και γκιλοτίνα.

 Αξίζει να το διαβάσετε, δίνοντας εξίσου μεγάλη βαρύτητα στο βιβλίο όσο και στην πολύ ωραία εισαγωγή του Θωμά Μαστακούρη που αποκαθηλώνει τον μύθο και οδηγεί σε μια πιο τίμια ανάγνωση, βασισμένη στην πεζή μεν, αλλά αδυσώπητη και αδιάψευστη πραγματικότητα. Όπως έλεγε και ένας παλιός αναρχικός των Εξαρχείων, «δεν μπορείς να έχεις τα πόδια και στις δύο βάρκες».

 

4.«Σικελικό ειδύλλιο» -Σώτη Τριανταφύλλου  (Πατάκης)

Το ¨Σικελικό ειδύλλιο» δεν είναι σε καμία περίπτωση, μια ερωτική ιστορία, όπως υπαινίσσεται ο τίτλος του. Είναι μια ιστορία για τον έρωτα, την απογοήτευση, βαθιά αισιόδοξη, ακόμα και όταν ο θάνατος και η κοινωνική απόρριψη κυριαρχούν. Ένας μικρός ύμνος στην αγάπη για το διάβασμα, το όνειρο, την γνώση και την ανάγκη του καθενός να χαράζει το δικό του μονοπάτι, έστω και μικρό, παίρνοντας την ευθύνη των πράξεων του. Δίχως μεγαλοστομίες, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, ένα χαμόγελο και μια σκέψη για το χθες, που στις ημέρες μας με τις δολοφονίες πάθους γυναικών, είναι ακόμη πιο επίκαιρο, για την πραγματική γυναικεία χειραφέτηση που είναι για την Κοντσέττα, έστω και με άγνοια όρων όπως χειραφέτηση και φεμινισμός, καθημερινή πρακτική σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Μια παραβολή για την διαφθορά και τον έλεγχο στον απλό άνθρωπο, σε κοινωνικό επίπεδο με τη σύγκρουση του Ντι Ματέι με τη Μαφία και της Κοντσέττα με την οικογένεια και το περιβάλλον της. Πριν σηκωθείς πρέπει να πέσεις, πριν τρέξεις, πρέπει να μάθεις να περπατάς και να στοχεύεις εκεί που μπορείς, για να δεις το αύριο λίγο καλύτερο. Σώτη Τριανταφύλλου σε μια ένεση αισιοδοξίας, σε έναν σκοτεινό κόσμο, επίκαιρη και γεμάτη εν συναίσθηση, αναδεικνύοντας τις ομοιότητες ανάμεσα στη δεκαετία του 50 σε Ελλάδα και Ιταλία αλλά και πόσο λίγο έχουμε προχωρήσει σε βασικά θέματα. Αν έχετε κόρη κάντε της αυτό το βιβλίο δώρο.

 

5.«Μην πεις λέξη-Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία. Η κρυφή ιστορία του IRA» - Patrick Radden Keefe (Μεταίχμιο)

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Patrick Radden Keefe με αφορμή την εξαφάνιση μιας μητέρας δέκα παιδιών της Τζιν Μακόνβιλ ξετυλίγει ένα νήμα από γεγονότα και ανθρώπους , πραγματικούς όπως και η εξαφάνιση με τη μορφή ενός καλοδουλεμένου αστυνομικού μυθιστορήματος. Το ζήτημα είναι ότι όλο οι συμμετέχοντες ,είναι πραγματικοί, όπως και τα γεγονότα που αναφέρονται. Αυτό είναι που κάνει το βιβλίο ακόμη πιο δυνατό και τελικά την πραγματικότητα, πιο ισχυρή συγγραφέα, μιας ιστορίας, αδελφοκτόνων, επαναστατών γεμάτων φανατισμό αλλά και αντεπαναστατών και Στρατιωτικών που βλέπουν την Βόρειο Ιρλανδία σαν τόπο άσκησης πρακτικών που μελέτησαν και τελειοποίησαν σε αφρικανικές χώρες, απαξιώνοντας τον άνθρωπο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και βγάζοντας από τον κάθε συμμετέχοντα τα χειρότερα του ένστικτα.

 Όπως κάθε εμφύλιος , ο Ιρλανδικός οδήγησε σε μια παύση εχθροπραξίων. Ο Keefe, αναμοχλεύει το παρελθόν, βασισμένος σε αρχεία και μαρτυρίες των συμμετεχόντων και στο τέλος αφήνει μόνο την πικρία των παραγκωνισμένων «αγωνιστών», τα δάκρυα της οικογένειας, ένα τοπίο, εμφύλιου σπαραγμού, «καρφιών», δολοφονιών, τρόμου, ζηλωτών, στην υπηρεσία ενός ανωτέρου σκοπού και μια έρευνα αστυνομικής φύσεως, γεμάτη στοιχεία, που ο αναγνώστης καλείται να αποφασίσει να υποδεικνύουν όπως υπαινίσσεται ο συγγραφέας, ότι ο δολοφόνος/εκτελεστής αποκαλύφθηκε. Μια ιστορία εμφύλιου σπαραγμού, αθώων που θυσιάζονται στο όνομα του «σκοπού» και μίσους που η μόνη διέξοδος του είναι η  αιματηρή σύγκρουση, μέχρι η πολιτική να αναλάβει να κάνει τον ιδεαλισμό, να φαίνεται ή να είναι απαρχαιωμένος μπροστά στην ανάγκη του ρεαλισμού. Θα ήταν μια αστυνομική ιστορία με πολιτικό υπόβαθρο, αν όλα τα πρόσωπα δεν ήταν αληθινά και οι καταθέσεις τους καταπέλτης για όσα έκαναν και για όσα μετάνιωσαν ,αλλά επίσης για όσα δεν τόλμησαν να αποκαλύψουν δεσμευόμενοι από τον φόβο της αντεκδίκησης και την ενοχή για τις πράξεις τους. Συγκλονιστική ανατομία μιας οργάνωσης που λατρεύτηκε στην Ελλάδα και ήταν εξίσου ανήθικη και δολοφονική όσο και οι Βρετανοί αντίπαλοι της, δικαιολογώντας τα μέσα με πρόφαση τον σκοπό, βάζοντας τον απλό πολίτη στις υποσημειώσεις της ιστορίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή και ευφάνταστη από τον κάθε συγγραφέα.

 Συγχαρητήρια στον Keefe για τον τρόπο που συνέδεσε και διαχειρίστηκε ένα μεγάλο όγκο πληροφοριών, διασταυρώνοντας και μέχρι το τέλος ζητώντας από όσους είναι εν ζωή να τοποθετηθούν. Μια δημοσιογραφική δουλειά, που τιμά τον όρο «ανεξάρτητος» δημοσιογράφος και φωτίζει μια περίοδο της Ιρλανδικής ιστορίας άγνωστη σε εμάς αλλά όπως φάνηκε και στην ίδια τη χώρα της, γεμάτη εμφύλια πάθη και μίσος.

 

6."Νορμανδία  D Day"-  Τζάιλς Μίλτον (Εκδόσεις Μίνωας)

Το βιβλίο κάνει τη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν να φαίνεται σαν ταινία κινουμένων σχεδίων τους Μπόλεκ και Λόλεκ. Αλλά μόνο όταν φτάσεις στη βιβλιογραφία θα καταλάβεις τη δουλειά του συγγραφέα. Ενός ανθρώπου που ο πεθερός του είχε πολεμήσει ως διαβιβαστής στην Βερμαχτ. Απόλυτα κυριος του έργου του, κρατά αποστάσεις. Μιλά για τους Γερμανούς αρματιστές με τα εγκλήματα πολέμου που είχαν στην πλάτη τους από το Ανατολικό μέτωπο που θα πολεμήσουν γιατί βλέπουν την Νέμεση να έρχεται .Για την ανικανότητα, τον φόβο και την αποτυχία της Αμερικανικής διοίκησης στην Ομάχα, που χρειάστηκε τον προσωπικό παράγοντα ,δύο αξιωματικών για να τολμήσουν να απεγκλωβιστούν. Την διαφορά εκπαίδευσης των ειδικών δυνάμεων που είχαν ελπίδες επιβίωσης, σε σχέση με αυτές των απλών στρατιωτών, που ουσιαστικά ήταν τροφή για τα πολυβόλα και πυροβόλα. Τις αστοχίες του ναυτικού και της αεροπορίας σε θέματα προετοιμασίας και καταστροφής στόχων. Πάνω από όλα όμως μιλάει για τον μεγάλο συμμετέχοντα στην μεγάλη απόβαση, τον άνθρωπο και αφιερώνει πολύ σωστά το βιβλίο σε όσους υπηρέτησαν.

Βιβλίο ποταμός, εικόνας, συναισθήματος, αποδομεί την ηρωική εικόνα του πολέμου, τον απογυμνώνει ως το μεδούλι και θέτει ερωτήματα, που μόνο όσοι υπηρέτησαν εκεί, έχουν το δικαίωμα να απαντήσουν. Απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φίλο της ιστορίας και ειδικότερα  του ΒΠΠ.

 

 

7".Ορατή σαν αόρατη"- Ζυράνα Ζατέλη (Καστανιώτης)

Η επιστροφή της πιο "φευγάτης" μυθιστοριογράφου της Ελληνικής λογοτεχνίας στον 20ο και 21ο αιώνα με ένα βιβλίο που υπόσχεται ταξίδια σε ονειριά τοπία, που μόνο η γραφή και η γλώσσα της Ζατέλη μπορούν να δημιουργήσουν.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία».

«Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα».

Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την «ιστορία φάντασμα», όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά πού δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν’ αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!... Πώς αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ’ την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ’ ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να «κρυφτεί» η ίδια μέσα σ’ αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ’ αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά;

Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας· γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε.

 

8.«Κόκκινες ψυχές»- GREVEILLAC PAUL (Πόλις)

Μια ζοφερή ιστορία για την απώλεια της ελευθερίας και των ατομικών ελευθεριών στο σύστημα που διατυμπάνιζε την προστασία τους. 'Ενα μυθιστόρημα περισσότερο ανθρώπινο παρά πολιτικό, που σε αγγίζει με τις καταστάσεις που περιγράφει. Η καταστολή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, η λογοκρισία στην κάθε μορφή τέχνης , μερικές δεκαετίες πριν το σήμερα, ακόμη μιλάνε στον αναγνώστη που δίχως παρωπίδες αντιλαμβάνεται, την έλλειψη χρώματος του φασισμού. Η τέχνη απελευθερώνει και όπως και η εργασία στο αντίστοιχο καθεστώς, έχουν βαρύ τίμημα.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Μόσχα, ΕΣΣΔ. Ο πολιτισμός έχει τεθεί στην υπηρεσία του κράτους. Ο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ και ο Πάβελ Γκολτσένκο, στα είκοσί τους, γνωρίζονται τυχαία ένα βράδυ. Ο πρώτος είναι λογοκριτής στην Γκλαβλίτ, την υπηρεσία που αποφασίζει τι θα κυκλοφορήσει και τι όχι. Ο δεύτερος είναι μηχανικός προβολής στον κινηματογράφο της Γκοσκινό της Κρατικής Επιτροπής Κινηματογράφου-, όπου συχνάζουν οι αξιωματούχοι του Κόμματος. Πρόκειται για δύο υπηρεσίες στις οποίες καθημερινά απαγορεύονται, περικόπτονται, ελέγχονται τα έργα μιας νέας γενιάς συγγραφέων και σκηνοθετών που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους μετά τον θάνατο του Στάλιν.

Ο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ, αποκαρδιωμένος από το σύστημα, αποφασίζει να το υπονομεύσει, με όλο το ρίσκο που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Βάζοντας, μάλιστα, σε κίνδυνο και όσους τον περιβάλλουν. Οι "Κόκκινες ψυχές" είναι ένα μυθιστόρημα-φόρος τιμής στους πιο ανεξάρτητους Σοβιετικούς καλλιτέχνες, τους «διαφωνούντες» και τα αριστουργήματα που μας παρέδωσαν. Αλλά είναι και μια ωδή στη φιλία: τη φιλία που ενώνει, μέσα από τις δοκιμασίες και τον χρόνο, τον Ρώσο Βλαντίμιρ Κατούτσκοφ και τον Ουκρανό Πάβελ Γκολτσένκο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

9."Το δικό μου Ντιτρόιτ"-Νταν Γεωργακάς (Εκδόσεις  των συναδέλφων)

 Ο Νταν Γεωργακάς δεν είναι απλώς ένας Ελληνοαμερικανός. Το δικό μου Ντιτρόιτ δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο με τις αναμνήσεις ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς. Είναι η θεώρηση της μεταπολεμικής Ελλάδας ,αλλά και των Αμερικανών μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου, που το μυαλό του αναζητά την αλήθεια και τη γνώση, δίχως να απορρίπτει τις ρίζες του αλλά και δίχως να τις αφήνει να τον "πνίξουν" Αφοσιωμένος στην οικογένεια αλλά και ταυτόχρονα ανεξάρτητος, ταξιδεύει στην Ευρώπη και την Ελλάδα για να αποκομίσει εμπειρίες και ταυτόχρονα να αμφισβητήσει τα πάντα.

 Το βιβλίο του είναι η οπτική του για την πόλη (και για τη χώρα) που γεννήθηκε και μεγάλωσε, αλλά και για τους ανθρώπους της: γηγενείς και μετανάστες, λευκούς και μαύρους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους του μόχθου. Διαβάζοντας "Το δικό μου Ντιτρόιτ" ζούμε κι εμείς μέσα σε μια πόλη-σύμβολο των ΗΠΑ, η οποία από κέντρο της αυτοκινητοβιομηχανίας για πολλές δεκαετίες τον 20ό αιώνα, έγινε η χρεοκοπημένη πόλη-φάντασμα του 2013.

 Ο Γεωργακάς συνδυάζει τις αγάπες του, κινηματογράφο και διάβασμα, με τη αναζήτηση της προσωπικής και εθνικής σφραγίδας, ως μετανάστης αλλά και ως Αμερικανός στις Η.Π.Α των κοινωνικών αλλαγών, του κινήματος για το πολιτικά δικαιώματα, με τον ίδιο ενεργό μέλος μικρών ομάδων που με 'όπλο την τέχνη, προσπαθούν να επηρεάσουν και να αλλάξουν το κατεστημένο, στον περίγυρο των Αμερικανών αλλά και στον δικό τους κλειστό περίγυρο της Ελληνικής και Ιταλικής κοινότητας.

 Γεμάτο πληροφορίες για την Ελληνική κοινότητα του Ντιτρόιτ αλλά και την ίδια την πόλη και τις αλλαγές της, εντυπωσιάζει με την θέση της οικογένειας ,της εκκλησίας και των αλλαγών των Ελλήνων που προσαρμόστηκαν ή εξελίχθηκαν ανάλογα, σε πολυπολιτισμικές κοινότητες, όντας πολλές φορές και οι ίδιοι πρόσφυγες, όπως ο Μικρασιάτης παππούς του. Ο ρατσισμός, τα εργατιά δικαιώματα, η θέση της γυναίκας και ο ρόλος της πανταχού παρούσας Ελληνίδας μάνας, σε αντιδιαστολή με τους Έλληνες συγγενείς και τους γάμους με συνοικέσια στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η πραγματική ζωή της Ελληνικής και αργότερα Ελληνοαμερικανικής παροικίας του Ντιτρόιτ, σε αντίθεση με τι; ταινίες τύπου "My big Greek Fat wedding" ξεφεύγει από την καρικατούρα και αναδεικνύει το Ελληνικό στοιχείο που δεν φοβήθηκε την ενσωμάτωση, ορίζοντας θέση του, ως Αμερικανός,. Ελληνικής καταγωγής με συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα των δεκαετιών 60-80, ενεργά και με γνώμονα πέρα από τα στενά, μειονοτικά κριτήρια. Συγκινητικό, ανθρώπινο και εντελώς εκτός του κυρίαρχου πνεύματος για τον γραφικό μετανάστη, είτε στο ΄'Η θεία από το Σικάγο' είτε σε αντίστοιχες δουλείες από τις .Η.Π.Α

Από τις σελίδες αυτής της εξαιρετικής μαρτυρίας περνούν οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, η οπτική από τα ταξίδια στην Ελλάδα, η οικογένεια, οι Έλληνες μετανάστες, τα έθιμα και οι συνήθειες τους, ο αγώνας τους για κοινωνική καταξίωση. Περνούν όμως και οι άλλες εθνότητες και πολιτισμοί μιας πολύχρωμης πόλης, οι μαύροι και οι αγώνες τους (αλλά και η μουσική τους: ποιος δεν ξέρει τη θρυλική Motown!), τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, οι πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις εντός τους και, τέλος, περνούν σαν σε θλιβερή παρέλαση τα "ερείπια του Ντιτρόιτ" .Το παρόν μέσα από τα μάτια της μνήμης, μιας οικογένειας που η Αμερική έδωσε ευκαιρίες, αλλά ποτέ δεν επαναπαύθηκε στον τρόπο ζωής της παλιάς πατρίδας, κρατώντας το χαρακτηριστικό της φυλής, τα ανοιχτά αυτιά και μάτια.

 

 

10.»Ο εφιάλτης» -Χανς Φαλάντα-(Γκούτενμπερκ)

O Χανς Φαλάντα, έχει μιλήσει για τον εφιάλτη της έλευσης του Ναζισμού στη ζωή του απλού ανθρώπου. Τα αδιέξοδα, τις φοβίες αλλά και τις παραχωρήσεις που έκανε ο Γερμναός για να επιβιώσει. Στον 'Εφιάλτη" μιλά για την επόμενη μέρα, την μέρα που η Γερμανία μοιράζεται σε ζώνες ελέγχου και ο απλός πόλίτης, ένοχος ή οχι για τα εγκλήματα του προηγούμενου καθεστώτος, προσπάθεί ακόμη μια φορά να επιβιώσει.

 ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1945: Σε μια επαρχιακή πόλη υπό σοβιετική διοίκηση και στο κατεστραμμένο Βερολίνο, ένας συγγραφέας και η γυναίκα του, κυριευμένοι από φόβο και ενοχές, προσπαθούν απελπισμένα να επιβιώσουν. Το πιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Χανς Φάλαντα και μια συγκινητική μαρτυρία για τη ζωή στη Γερμανία τους πρώτους μήνες μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

 

11."Utopia avenue"- David Mitchell (Μεταίχμιο)

Ένα μουσικό μυθιστόρημα, που θα φέρει στο μυαλό σας την Βρετανική σκηνή των 60ς και ιδιαίτερα τους Rolling Stones. Μια εποχή που μουσικά καθόρισαν τα μπλουζ, αλλά και εποχή που η ίδια προσδιόρισε συνήθειες σεξουαλικές, εθισμού, καταχρήσεων, απελευθέρωσης,καλλιτεχνικών εκλάμψεων προετοιμάζοντας τον κόσμο για την αλλαγή της δεκαετίας του 70. Εκεί στην οδό της ουτοπίας, τα πάντα μπορουν να συμβούν.

"Βρισκόμαστε στο 1967. Στους κύκλους των μουσικόφιλων αρχίζει να κυκλοφορεί πως στην ψυχεδελική σκηνή του Λονδίνου εμφανίστηκε μια νέα μπάντα – ένας απίθανος συνδυασμός μιας φολκ τραγουδίστριας, ενός μπλουζ μπασίστα, ενός τζαζ ντράμερ και ενός ηλεκτρικού κιθαρίστα. Άγνωστοι μεταξύ τους και με εντελώς διαφορετικές καταβολές, μαζί καταφέρνουν να κάνουν μαγικά.

ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ UTOPIA AVENUE. Αυτή είναι η ιστορία του σύντομου, φλογερού ταξιδιού μιας μοναδικής μπάντας από τα καταγώγια του Σόχο μέχρι την εμπορική επιτυχία, και αποκεί στην αμερικάνικη γη της επαγγελίας, τη στιγμή ακριβώς που το Καλοκαίρι της Αγάπης έδινε τη θέση του σε κάτι σκοτεινότερο· μια ιστορία για τα όνειρα, τα ναρκωτικά, τη σεξουαλικότητα, την τρέλα και τον πόνο, και τις παγίδες της δόξας. Καταγράφοντας μια εποχή κατά την οποία ο νεανικός ιδεαλισμός ερχόταν σε σύγκρουση με την απαθή πραγματικότητα, το μαγευτικό αυτό μυθιστόρημα τιμά τη δύναμη που έχει η μουσική να γεφυρώνει τα χάσματα, να ορίζει μια εποχή και να συναρπάζει την ψυχή.

Μπορούμε στ’ αλήθεια να αλλάξουμε τον κόσμο ή ο κόσμος αλλάζει εμάς;"(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

12.«Τα αγόρια του Νίκελ» Colson Whitehead (Ικαρος)

Μοντέρνα Αμερικάνικη λογοτεχνία από έναν μαύρο συγγραφέα με άποψη. Ο CW χρησιμοποιεί την ιστορία ενός εφήβου που από μια «κακιά» στιγμή, από μια άτυχη επιλογή, οδηγείται αντί για τα θερινά μαθήματα λογοτεχνίας του τοπικού κολεγίου σε μια πολιτεία του Νότου, στο αναμορφωτήριο/Σχολείο Νίκελ. Η ιστορία ξεκινά και τελειώνει με μία αναδρομή, στο χθες με τα μάτια του σήμερα. Με απλή γραμμική αφηγηματική γραφή, ο Whithead  μας εισάγει στην ζωή του μικρού Έλγουντ, τα όνειρα και την ωρίμανση του, καθώς με την είσοδο του στην εφηβεία ο αγώνας  ενάντια στον φυλετικό διαχωρισμό γίνεται βίωμα στη γενιά του. Συμπαραστάτης του και σιωπηλή φωνή του παρελθόντος του φόβου και της φυλετικής διάκρισης η γιαγιά του. Προστάτης άγγελος και ταυτόχρονα δεσμοφύλακας, ενός αγοριού, που βλέπει την επερχόμενη είσοδο του στο κολέγιο, σαν άνεμο ελευθερίας. Ένα αγόρι, πρόθυμο, συντεταγμένο, με αγάπη στα κόμικς, τη ζωή αλλά και στην αρχή της συνειδητοποίησης με άρμα ένα άλμπουμ με ηχογραφημένες ομιλίες του Μ.Λουθερ Κινγκ, που πυρπολούν την καρδιά του και ατσαλώνουν την θέληση του για ένα καλύτερο κόσμο. Ένα τυχαίο γεγονός, θα τον οδηγήσει στο αναμορφωτήριο Νικελ. Εκεί που ο νόμος είναι λευκοί και μαύροι επιτηρητές ,επόπτες και ενώ επιφανειακά θυμίζει μια ήπια εκδοχή αναμορφωτηρίου, περισσότερο ένα σχολειό με συνοδεία εργασιών στις εγκαταστάσεις του σχολείου, κτήματα, τυπογραφείο κτλπ, στην  πραγματικότητα, είναι μια συμπυκνωμένη μικρογραφία της διαφθοράς των σωφρονιστικών μηχανισμών των Η.Π.Α

Η παθογένεια των ΗΠΑ και το υπόβαθρο των φυλετικών διακρίσεων, μαζί με τον στρουθοκαμηλισμό στο πραγματικό πρόβλημα, τις κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες και την ασυδοσία του κράτους, γίνονται θέματα σχολιασμού από τον Colson Whithead μέσα από το Νίκελ. Ἐνα μυθιστόρημα για την δεκαετία του 60, επίκαιρο όσο ποτέ στην δεκαετία του 2020 , που τέμνει βαθιά την Αμερικάνικη κοινωνία και το σύστημα εφαρμογής απονομής της δικαιοσύνης και τις παθογένειες του, δίνοντας την απάντηση  γιατί τίποτα δεν άλλαξε. Γιατί δεν αρκεί ένας Ἐλγουντ να γκρεμίσει ένα σαθρό οικοδόμημα, που βασίζεται στην βία ,την ασυδοσία και τη διαφθορά, με συμμέτοχους όλων των χρωμάτων ,που τους ενώνει η στολή και η εξουσία.

Και επειδή η ανάγνωση χρειάζεται την αντίστοιχη υπόκρουση, οι μουσικές μας προτάσεις για το 2021, με αξιολογική σειρά για να τις απολαύσετε, αναμένοντας το 2022

2021 Best Off

1. DANG!!!- "Sociopathinder"
2. NEED-"Norchestrion"
3. Bernie Marsden- "Chess'
4. Me and that man-'New songs, same shit,Vol2"
5. HOUSTON- "IV"
6. ECLIPSE-"Wired"
7. Gov't Mule-"Heavy load blues"
8. HEAVY FEATHER- "Mountain of sugar"
9. SABOTAGE-"Sabotage"
10. BLACKBERRY SMOKE -"You hear Georgia"
11. Billy Gibbons- Hardware
12. Sammi Yafa- "The Innermost journey to your outmost Mind"
13.  NESTOR-"Kid in a ghost town"
14. DOOMS CHILDREN-"Dooms children""
15. VINTAGE CARAVAN-"Monument"
16. Ayron Jones-"Child of the state"
17. PASSENGERS IN PANIC-"Passengers in panic"
18. KALEO-"Surface sounds"
    
19. CRIMSON FIRE- "Another dimension"
20. Jason Bieler and and the Baron Von Bielski Orchestra- "Songs for the apocalypse"

STEW-"Taste"

STEW-"Taste"(Uprising records)

 

Retro rock with some more heavy twist. "Still got the time" is a song where Y&T meets LED ZEPPELIN to cover MOUNTAIN and the result is a grinder. A monolithic heavy riff over which the groove take all over the place, with no mercy for th) sensitive ears of rappers, trappers and pop lovers or those who like the corpse paint and the spandex rule their "metal". Actually the ghost of Plant,Page,Bonham and Jones are all over the place. "You dont need me' is another example of retro rock with some ethnic twist and a great overtone by Rpry Gallgher at the guitar solo ing."All that i need" is a fine example of their muscular, groovy 70s influenced hard rock with CREAM, LED ZEPPELIN, MOUNTAIN and early SCORPIONS joint to worship the six string and the Gods of Rock n roll.

 

 

The band as you understand is a power trio , originated from Lindesberg ,Sweden but they could have come from UK of the 70s with no doubt 'bout their origins. Straightforward, groovy, guitar driven hard rock with excellent male (at last) vocals from a singer who likes to sing and not scream, over the groovy  melodies of the band. An add to their sound is the powerful drumming of Dahlgen and the tight sound along with guitarist's Jansson  influences who include enough psychedelia, to make an old hippie cry and then listen to "When lights go out" a song fro which Gary Moore would kill to write,and definitely to play at. An album that praises the 70s and knows how not to become vintage, retro etc. A strong release that has to be listened to.

 

8

 

Brian Setzer -"Gotta have the rumble"

I could end the reviewer in one world, rockabilly. But I use a few more. Jerry lee Lewis, Chuck Berry, Fats domino, Buddy holy are all here in an album where rockabilly meets streetwise music with some unexpected but equally loved twists. The eastern climates of "Smash upon highway one" bring a different feeling, to the album while "Rockabilly riot "is what the name says, a song from a juvenile delinquents institution. Setzer uses every trick in the book of rockabilly 'Cat with nine wives", "Turn you on, turn me on", "Off you rocker" but also adds the timeless of the twelve bar music and makes the album an effortless treat for today’s listener. 

 

 

Instead of making a romantic tour to the music of the 50s, he writes songs based on the rockabilly tradition but with a more contemporary sound, plus some country elements "Rockabilly banjo" ready to set the dance hall on fire and have the rockers get into a fight with everyone else. Masculine, rocking, and most of all compelling the album just gives the shivers o those who like their music popish, without nerve, quiet. Revolutionary , definitely not, out of the box and inventive , for sure.

 

 

7,5

 

The Courettes-"Back in mono"

A duet who unlike the WHITE STRIPES prefer the more polished form of rock n roll, instead the primitive form of blues. Influenced more by The Ronettes, Shangri Las etc along buddy Holly, Chuck Berry and the early twelve bar pioneers, they release an album (their third) full of sugar coated rock n roll /pop and rockabilly "Melodic and melancholic at songs like "My one and only baby", streetwise and rebels at "Edge of my nerves" the embrace the 50s with love and affection. 

 

 

If "Grease" would need a new soundtrack or even better "Happy days" becoming a movie,Fonzy would love to swing at their songs. Denmark (Martin) and Brazil Flavia unite their creative forces and bring the glory days of garage,rockabilly back on our turntables. The difference between them and bands like The Raveonettes, is they have a far more diversified, enriched sound and they love each and every aspect of early days rock n roll, even production wise, miming the famous Phil Spector ,"Wall of sound". 

All hail to the Courettes.

 

 

7,5

 

«Ως τις άκρες της γης» Έντουαρντ J. Λάρσον (Ψυχογιός)
 

1909, τρεις ριψοκίνδυνες αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου, του Νότιου Πόλου και της κορυφής του κόσμου (Κ2). Τρία θέματα ξεχασμένα στον σημερινό κόσμο. Τρία θέματα που στις αρχές του 20ου αιώνα αποτέλεσαν πηγή για σκέψη, φαντασία, όνειρα, αγώνες θυσίες, ίντριγκες και αμφισβητήσεις. Σήμερα τα ονόματα Πίρι, Σάκλετον, Δούκας των Αβρουζίων είναι ονόματα ξεχασμένα, ακόμη περισσότερο αυτά των Κουκ, Ουμπέρτο Κάνι, Νάνσεν,Ντέιβιντ, Μόσον, Χένσον, Μπάρτλετ. Πόσοι γνωρίζουν σήμερα τους Ινουίτ? Όλα αυτά τα ονόματα, είναι γνωστά στους λάτρεις των εξερευνήσεων, της περιπέτειας και των τηλεπαιχνιδιών. Στα τέλη του 190υ αιώνα και τις αρχές του 20^ου ήταν οι αντίστοιχοι ήρωες της κοινής γνώμης με τις σημερινές τηλεπερσόνες, αθλητές , σεφ κτλπ ακόμη και όταν τα νέα τους μεταδίδονταν με καθυστέρηση μηνών από την ολοκλήρωση της προσπάθειας τους (λόγω μέσων και συνθηκών). Είναι οι άνθρωποι που οργάνωσαν και πρωταγωνίστησαν στις αποστολές για την κατάκτηση του Βόρειου και Νότιου πόλου γεωγραφικού και μαγνητικού αλλά και της κορυφής των Ιμαλαίων, του περίφημου Κ2. Οι προσπάθειες δεν ευοδώθηκαν πλήρως. Για τον Πίρι και τον Κουκ υπάρχει μια διαμάχη που ποτέ δεν δόθηκε επίσημη απάντηση και λύση για το αν τελικά κατέκτησαν τον Βόρειο πόλο ή πρώτοι πλησίασαν κοντά και ποιός από τους δύο. Ο Σάκλετον με την προσέγγιση του στο Νότιο πόλο και οι Ντέιβιντ , Μόσον στον μαγνητικό Νότιο πόλο, γνωρίσαν τη δόξα σε Μ.Βρετανία και Αυστραλία αντίστοιχα, ενώ ο Ιταλός Δούκας των Αβρουζίων κοίταξε κατάματα την κορυφή Κ2, πλησιάζοντας κοντά, στην κατάκτηση της, που ήρθε μερικές δεκαετίες αργότερα από τον Χίλαρι.

Ο Λάρσον σε ένα βιβλίο, πυκνογραμμένο και με ζωντανή διήγηση, μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής, της τελευταίας εποχής  μεγάλων εξερευνήσεων. Πριν η τεχνολογία οδηγήσει τον Αμούνδσεν με το αερόπλοιο να πετάξει πάνω από τους πόλους. Στην εποχή που άνθρωποι, σκυλιά, Εσκιμώοι και πόνυ, πάλευαν με τον καιρό, την πείνα και τις ίδιες τις αδυναμίες τους, για μια σημαία στον πόλο, ένα σημείο στον χάρτη, που θα ολοκλήρωνε την κατάκτηση των πιο «απομακρυσμένων» σημείων της γης. Άνδρες, με φαλλοκρατική για τα σημερινά δεδομένα αντίληψη, όσο και ρατσιστική, απόδειξη η στάση του Πίρι απέναντι στον μαύρο σύντροφο του Χένσον, που τυπικά έφτασε πριν από αυτό στον Β.Πόλο  ή τη συμπεριφορά των Ιταλών στους αχθοφόρους που σήκωσαν το βάρος της προετοιμασίας για την εξόρμηση στα Ιμαλάια, μέσα στα χιόνια, με ελάχιστα ρούχα, με πενταροδεκάρες ως αμοιβή ή την «χρήση» των Ινουιτ, ως οδηγών και των οικογενειών τους ως υποστηρικτών (ράψιμο ρούχων, υπνοσάκων κτλπ) από τον Πίρι.

 

Η περιγραφή της ευγενούς άμιλλας των κυρίων της εποχής, συνήθως στρατιωτικών, αριστοκρατών, ευγενών για τη δόξα είναι συγκλονιστική. Η Εδουαρδιανή Αγγλία με τον καθηγητή Ντέιβιντ, έρχεται σε σύγκρουση με τον ηγέτη Σάκλετον και τον ψυχρό υπολογιστή και οργανωτικό Πίρι. Βρετανοί και κοινοπολιτεία στον Νότιο πόλο, Αμερικανοί στον Βόρειο, πιο πριν Ιταλοί και Νορβηγοί, σε μάχη με την φύση και το να περπατήσουν μερικά μέτρα πιο Νότια ή Βόρεια για το ρεκόρ ή ακόμη και την κατάκτηση του επάθλου του ίδιου του πόλου. Στο ενδιάμεσο με κάθε λεπτομέρεια, από τα αρχεία των εξερευνητών, ο Λαρσον περιγράφει την οργάνωση της αποστολής, την εύρεση χορηγών, τα πολιτικά παιχνίδια, τη σημαία που δίνει ο Εδουάρδος στο Σάκλετον, την υποστήριξη με  πολύχρονες άδειες στον αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού Πίρι από τον Θεόδωρο Ρούζβελτ. Έθνη ολόκληρα βλπ. Αυστραλία βλέπουν τους τοπικούς τους ήρωες Ντέιβιντ και Μόσον να επιστρέφουν εξαντλημένοι αλλά νικητές με τα στοιχεία της φύσης.

 

Η περιγραφή των αποστολών, όμως σε γεμίζει δέος και λύπη. Τα σκυλιά θυσιάζονται για να τραφούν τα πιο δυνατά σκυλιά και αργότερα οι άνθρωποι. Με την ίδια λογική οι άνθρωποι εξωθούνται σε ακραίες συνθήκες επιβίωσης, λιμοκτονίας,δυσεντερίας τρώγοντας χαλασμένο κρέας από τα πόνυ που σκότωσαν, εξαντλημένοι, τυφλωμένοι από το χιόνι, ελπίζοντας στην κατάκτηση του Πόλου ή ακόμη περισσότερο την επιστροφή στη βάση τους, για να τους διασώσει το πλοίο, που θα τους επιστρέψει στην μητέρα πατρίδα. Ο Λάρσον πλέκει παράλληλα τις ιστορίες κατάκτησης των τριών πόλων, με αυτές των Σάκλετον, Ντέιβιντ, να καθηλώνουν και συναρπάζουν για την ανθρώπινη δύναμη τους, ενώ του Πίρι, για τον ορθολογισμό και προγραμματισμό του και του Κουκ, σαν ένα ερώτημα, αν συνέβη , χωρίς να παίρνει θέση. 

Κρύο κρυοπαγήματα, εξάντληση, ελπίδα και πείσμα σκιαγραφούν απλούς ανθρώπους επιστήμονες που κάποιοι σε ηλικία των πενήντα ετών αναζητούν την δόξα , δίχως να εγκαταλείπουν αλλά και χωρίς κάποιές φορές να προσφέρουν. Το απέραντο λευκό της αρκτικής και της Ανταρκτικής, τα στρώματα πάγου, η απομόνωση, οι συνεχείς κίνδυνοι, ξεπηδάνε από τις σελίδες του βιβλίου, κάνοντας την κατάκτηση του τρίτου πόλου του Κ2 ενδιαφέρουσα αλλά αδύναμη , μπροστά στην απομόνωση και την προσπάθεια των Πίρι, Σάκλετον. Τρως μαζί τους το τελευταίο κομμάτι μπισκότου, ονειρεύεσαι λουκούλλεια γεύματα, σκοτώνεις το τελευταίο σκυλί και περπατάς ως την τελευταία αποθήκη , ελπίζοντας να δεις το πλοίο της διάσωσης να σε περιμένει. Η απόδειξη του κατορθώματος, θα έχει μάρτυρα την φωτογραφία και τα ημερολόγια της αποστολής και αυτό είναι και το τρωτό σημείο, των εξερευνητών που ηθελημένα ή άθελα τους βλπ Πίρι δεν προνόησαν να έχουν όργανα ακριβούς μέτρησης του γεωγραφικού πλάτους και μήκους δίνοντας λαβή στις αμφισβητήσεις. Ονειρεύεσαι σαν τον Πίρι, άρθρα σε εφημερίδες και δόξα σαν τους Σάκλετον, Ντέιβιντ, νιώθεις τα χέρια του κόσμου που σε σηκώνουν στους ώμους σαν τον Μόσον και τελικά ξέρεις ότι λιγότερο από μια δεκαετία μετά, ο ανθρώπινος ηρωισμός θα βρει άλλο πεδίο στις πεδιάδες της Φλάνδρας και οι πόλοι θα μείνουν ξεχασμένοι, μέχρι η οικολογική καταστροφή να τους επαναφέρει στην δημοσιότητα.

 

 

 Το «Ως τις άκρες τη γης» είναι από τα βιβλία που θα κάνουν τον έφηβο να ονειρευτεί και τον ταξιδιώτη, να ψάξει για εισιτήρια για τις τελευταίες παρθένες, απάτητες περιοχές της γης. Είναι ακόμα ένα βιβλίο που θα θέσει το ερώτημα ήταν τελικά μαύρος ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε τον Βόρειο πόλο? ‘Ήταν ο Κουκ αγύρτης ή ταξιδευτής, ήταν οι Ινουίτ θύματα των λευκών ή απλά κομπάρσοι με ουσιαστικό ρόλο στο ταξίδι του Πίρι? Άξιζε ο Ντέιβιντ της δόξας για τον Νότιο πόλο, είναι η υστεροφημία του Δούκα των Αβρουζίων άξια της προσπάθειας όταν καραβάνια αχθοφόρων και η Βρετανική διοίκηση στήριξαν το έργο του? Πάνω από όλα είναι ο «ηρωισμός» αυτών των γεωγραφικών κατακτήσεων, αποδεκτός σήμερα ή είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα ενός αγώνα, δίχως αντίκρισμα για την δόξα των αρχηγών των αποστολών, όταν όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, πέρασαν στην αφάνεια.

 

Ένα βιβλίο πλούσιο σε στοιχεία, ιστορίες ζωής, αγώνες και ήττες, μαζί με αμφισβητούμενους θριάμβους. Σε κάθε περίπτωση, καλογραμμένο, τεκμηριωμένο δεν παίρνει θέση, αλλά παρουσιάζει στοιχεία και φέρνει πιο κοντά στον σημερινό αναγνώστη μια ομάδα ανθρώπων, που η κατάκτηση των άκρων της γης, έγινε το προσωπικό τους Άγιο Δισκοπότηρο και κάποιοι ήπιαν, κάποιοι άλλοι το άγγιξαν, με τίμημα, μεγάλο ή μικρό για αυτούς και πολλά από τα μέλη της αποστολής τους ανθρώπους και ζώα. ‘Ένα βιβλίο για εφήβους, που το ταξίδι δεν θα σταματήσει ποτέ να τους ελκύει.