Eric Lichtblau- Οι Ναζί της διπλανής πόρτας (πώς η Αμερική
έγινε ο ασφαλής παράδεισος των χιτλερικών) (Ποταμός)
«Ένα
βιβλίο γεμάτο αληθινές ιστορίες, για την συγκάλυψη εγκληματιών πολέμου που
ζήτησαν καταφύγιο στις Η.Π.Α αλλά και την αφύπνιση της Αμερικανικής κοινής
γνώμης που διαρκεί ως σήμερα. Εκεί που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και κάποιοι Δον
Κιχώτες αναζητούν το δίκαιο. Για όλα αυτά και περισσότερα, ο Eric
Lichtblau, μιλά με στοιχεία που σε καθηλώνουν”
Η πρόθεση των
Σοβιετικών να επιβάλλουν την δικτατορία του προλεταριάτου, με κάθε τρόπο, έδωσε
στις Η.Π.Α και την Δύση με το τέλος του Β’ΠΠ, το έναυσμα να εμπλακούν σε μια
αναζήτηση των επιστημονικών και άλλων «ταλέντων»
του Ράιχ. Μια κίνηση που θα τους έδινε το προβάδισμα στην τεχνολογία αλλά και
πιστούς αντικομουνιστές στρατιώτες, πράκτορες.
Στην Δυτική
Γερμανία οι παλιοί υπάλληλοι της Ναζιστικής διοίκησης επανήλθαν, στην Ανατολική
το ίδιο ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορούσε να γεννηθεί από το μηδέν. Όμως οι
Η.Π.Α έδωσαν καταφύγιο σε μια ομάδα ανθρώπων άλλων εν γνώσει τους και άλλων βάσει
ψευδών στοιχείων, που αποποιήθηκαν το παρελθόν τους. Κάποιοι ήταν επιστήμονες που
δούλεψαν από τα πυραυλικά προγράμματα του Ράιχ, στο πρόγραμμα για την κατάκτηση
του Διαστήματος αλλά και στον αγώνα για τα καλύτερα ατομικά όπλα. Άνθρωποι που έβλεπαν
καθημερινά τις εκτελέσεις των εργατών σκλάβων στο Πενεμούντε και απλά θεωρούσαν
το εργατικό δυναμικό αναλώσιμο έγιναν διακεκριμένοι επιστήμονες στον αγώνα να
ξεπεραστεί η ΕΣΣΔ.
Σήμερα που οι
συγκρίσεις Ναζισμού και ΕΣΔΔ γίνονται όλο και περισσότερες και τα ακροδεξιά
κινήματα ανθούν, μια ιστορική αναδρομή στον ρόλο των Η.Π.Α σαν καταφύγιο εγκληματιών
πολέμου ρίχνει φως στα ουσιαστικά κίνητρα, που έκαναν δυνατή την μη απονομή
δικαιοσύνης αλλά και την βάπτιση στην μοντέρνα Κολυμπήθρα του Σιλωάμ (Η.Π.Α)
για εγκληματίες, συνεργούς, επιστήμονες του Ναζιστικού καθεστώτος όλων των
βαθμίδων, γιατί η γνώση της ιστορίας, αποτελεί δύναμη και εργαλείο αποφυγής των
ίδιων λαθών.
Πρώην
δεσμοφύλακες, μέλη αντιπαρτιζάνικων ομάδων που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς,
δεσμοφύλακες στρατοπέδων συγκέντρωσης με ιδιαίτερα βεβαρυμένο μητρώο σαδιστικών
πράξεων, όλα τα φυντάνια της ανθρώπινης σκληρότητας και αδιαφορίας, καλύφθηκαν
από το πέπλο του Μακαρθσιμού και τις ανάγκες των μυστικών υπηρεσιών, για
πράκτορες αλλά και από συμφωνίες των τελευταίων μηνών του Β ΠΠ, που τιμήθηκαν
δεόντως.
Τα συγχωροχάρτια
άρχισαν να καίγονται και το επίσημο Αμερικανικό κράτος να ανοίγει τα μάτια του,
με την σύλληψη του Άιχμαν την δεκαετία του 60. Όμως θα φτάσουμε έως τη δεκαετία
του 90 και ο αγώνας να διωχθούν και να προσαχθούν στη δικαιοσύνη οι εγκληματίες
πολέμου αλλά και συνεργάτες έστω και έμμεσα σε Ναζιστικές θηριωδίες, να δικαιωθεί,
για κάποιους, όχι για όλους.
Ο
Lichtblau ξεκινά το βιβλίο του με
την ιστορία ενός πρώην Σοβιετικού που άλλαξε πλευρά και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς
και μετά προσχώρησε στην άλλη πλευρά. Συμφώνησε για άσυλο και βοήθησε την
ίδρυση δικτύων αντισοβιετικών στη Μέση ανατολή μέχρι να γίνει «ηγέτης» της
κοινότητας των Σοβιετικών εμιγκρέδων στο
Νιου Τζέρσι. Ο γείτονας της διπλανής
πόρτας, ο οικογενειάρχης , εργάτης, συνδικαλιστοπατέρας, που είναι μπλεγμένος
με ιστορίες εκκαθαρίσεων και κατασκοπίας. Με βάση μόνο πραγματικά περιστατικά
και ξεκινώντας από τα μικρά ψάρια, φτάνουμε σε αποκαλύψεις για επιστήμονες του
πυραυλικού προγράμματος των Η.Π.Α. Ανθρώπους που κάλυψε το επίσημο κράτος και
χρειάστηκαν δον Κιχώτες του ανεξάρτητου Αμερικάνικου δικαστικού συστήματος (πράγμα
που δεν συνέβη στις ΕΣΣΔ).
Η απογοήτευση
είναι μεγάλη, όσο διαβάζει κανείς το κυνήγι για τα μικρά ψάρια, την κάλυψη των
ουσιαστικών εγκληματιών και το χειρότερο οτι μόνο οι Καπιταλιστικές χώρες έστω
και καθυστερημένα χάρη κύρια στην πίεση του Εβραικού λόμπι, κυνήγησαν τους
εμπλεκόμενους στις γενοκτονίες του Β’ΠΠ.
Βαρύ, δυσκίνητο
και αγχωτικό μας μεταφέρει σε μια Ευρώπη και Η.Π.Α που ετοιμάστηκε για τον
ψυχρό πόλεμο, την τελευταία σύγκρουση, δίνοντας χάρη σε εγκληματίες ,για να
τους χρησιμοποιήσει, βάσει του γνωστού ρητού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Συγκινείσαι από
τις προσπάθειες των δικηγόρων, των κατηγόρων. Απορείς με τα κενά του δικαστικού
συστήματος, νιώθεις όμως και τους κατηγορουμένους, που μερικές φορές ,υπάρχει
συμπάθεια για κάποιους, προϊόντα και αυτοί της εποχής τους αλλά και απέχθεια
για κάποιους άλλους προϊόντα του σαδισμού τους. Ζεις το πάθος των δημοσιογράφων
που προσπαθούν να δημοσιοποιήσουν τα γεγονότα σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί
και συγκαλύπτει. Τον πόνο και την αδυναμία του γιου δικηγόρου να δεχθεί το
παρελθόν του Ναζί πατέρα του. Μικρές προσωπικές ιστορίες που αναδεικνύουν, τον
παραλογισμό της σύγκρουσης, που έκανε την Ευρώπη και τον κόσμο πεδίο σύγκρουσης
για τα επόμενα 50 χρόνια. Η ιδεολογία μένει στην άκρη, ο ανθρώπινος παράγοντας
αναδεικνύεται και ζητά δικαίωση, λύτρωση αλλά και επιβίωση, ανάλογα με την
πλευρά.
Αντιδράς με τον
φασισμό των Εβραϊκών ακροδεξιών οργανώσεων, που απαντάνε με τυφλή βία στην βία του παρελθόντος διαιωνίζοντας το μίσος
και δικαιώνοντας τους ενόχους. Νιώθεις όμως και απορία για την έννοια της
δικαιοσύνης, σε επίπεδο θεσμών. Αμφισβητείς την έννοια του Κράτους, με τις
μυστικές υπηρεσίες να λειτουργούν αυτόνομα. Τροφή για σκέψη που έρχεται από
εποχές ευμάρειας οικονομικής, αλλά ταραγμένες πολιτικά.
Η ουσιαστική και
ανεκτίμητη αξία αυτού του βιβλίου, έγκειται κατ εμέ προσωπικά, στο θάρρος της
Δύσης, να έχει αναδείξει, κάποιους ανθρώπους που χρησιμοποιώντας το σαθρό νομικό
σύστημα κυνήγησαν εγκλήματα και εγκληματίες 40 χρόνια μετά. Γιατί η δικαιοσύνη
πρέπει να απονέμεται και η παραγραφή είναι νομικός όρος, που εξυπηρετεί συνήθως
τον ένοχο. Επίσης η έλλειψη στοιχείων για την αντίστοιχη δράση των Σοβιετικών
κάνει αυτό το βιβλίο πολύτιμο, γιατί η δικαιοσύνη, ανθίζει μόνο σε πραγματικά
ελεύθερες κοινωνίες, που υπάρχει η ελπίδα
να ελεγχθούν οι πάντες ασχέτων θέσεως και οικονομικής κατάστασης.
Μειονέκτημα του
βιβλίου, ο ξύλινος λόγος του και η αποσπασματική αφήγηση, που απαιτεί συγκέντρωση
από τον αναγνώστη και ενδιαφέρον για το θέμα , καθώς και η έντονη προσωπική
άποψη του συγγραφέα, η φόρτιση του. Σαν ουσιαστικά δημοσιογραφική έρευνα
περίμενα κάτι πιο πλούσιο σε πηγές και με πιο δυνατό ρυθμό. Αυτά είναι όμως μικρά μειονεκτήματα μπροστά στην ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τα
αποτελέσματα του ολοκληρωτισμού όχι μόνο στην χώρα τους σαν πράξεις , αλλά και
σαν ανθρώπους που οφείλουν να λογοδοτήσουν, όταν τελικά εντοπισθούν. Η συγκάλυψη
τους δείχνει μόνο την ηθική παρακμή της ανθρωπότητας, που με το τέλος ενός τόσο
μεγάλου πολέμου, ετοιμάστηκε για τον επόμενο, ξεπλένοντας τα όπλα/ανθρώπους
στην πηγή της λήθης, για να τα έχει πρόχειρα και ετοιμοπόλεμα.
Η σήψη των αξιών
ήταν γενική και αντέχει ως τις μέρες μας. Διαβάστε το, για να φωτίσετε μια πλευρά
του ΒΠΠ που έχει αποσιωπηθεί τεχνηέντως και ζει ακόμα ανάμεσα μας.
