The Offspring - Let The Bad Times Roll

 

Song of the Week

 

The Offspring - Let The Bad Times Roll (Official Lyric Video)

 

We introduce you the song of the Week.... (One Unique post of a new release every Week)

The song will be also played at Social Distortion Radio Show at ErtOpen 106,7 & www.ertopen.com

Every Monday night 2100-2300

 

 Their tenth studio album 'Let The Bad Times Roll' will be available everywhere on April 16, 2021

“Dead rockers society”- Παναγιώτης Παπαιωάννου (Δίαυλος)

 

Αυτό το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου χάρη στον Φίλιππο Κατσικάρη, φίλο και συνοδοιπόρο στη μουσική. Το συγγραφέα του δεν το γνωρίζω προσωπικά αν και διαβάζοντας κομμάτια του βιβλίου, βλέπω ότι έχουμε διασταυρωθεί σε συναυλιακους χώρους και έχουμε αποτυπώσει την ιστορία διαφορετικά. Ο Παναγιώτης Παπαιωάννου, μάχιμος δικηγόρος δεν μας παρουσιάζει ακόμη μια ανάλυση της νομικής τέχνης (το επιστήμη δεν μπορεί να έχει θέση στις θεωρητικές κατευθύνσεις αλλά τη δική του ανάγνωση στην ροκ ιστορία. Ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό του  βιβλίου το καθιστά μοναδικό για την ως τώρα Ελληνική ροκ βιβλιογραφία. Ο ΠΠ αποφάσισε να αναφερθεί σε ροκ μορφές/ήρωες/καταραμένους που διαμορφώνουν την ροκ «ιδεολογία» και τρόπο ζωής ακόμη και τώρα χρόνια μετά το θάνατο τους. Σε ένα πραγματικά χορταστικό βιβλίο 415 σελίδων ξετυλίγει αναλυτικότερα ή επιγραμματικότερα τη ζωή ή κάποιες σημαντικές στιγμές 29 χαρακτήρων που με τον τρόπο τους σηματοδότησαν την ροκ μουσική και κουλτούρα ή αντικουλτούρα κύρια από το τέλος των 60ς ως σήμερα.

Μιας και είναι ένα βιβλίο για τη μουσική, θα το παρουσιάσω αναλόγως, όπως παρουσιάζω χρόνια τώρα τις δουλείες καλλιτεχνών. Ο ΠΠ έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά στην έρευνα για τους ήρωες του. Επίσης έχει επιλέγει να παρουσιάσει συγκεκριμένα άτομα, που το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι νεκροί. Ξέρει να εκπλήσσει τον αναγνώστη όταν έχει παρουσίες όπως του Sam Kinison, John Belushi, Mike Hutchence κωμικούς και ποπ ροκ καλλιτέχνες αλλά και μορφές λιγότερο προβεβλημένες βλπ Felix Papparaldi (MOUNTAIN), Roy Buchanan. Στο κομμάτι της έρευνας έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, ενώ η παρουσίαση της βιβλιογραφίας αποτυπώνει την προσπάθεια του το έργο να σταθεί με επιστημονικά κριτήρια και όχι έωλες αναφορές και μόνο προσωπικές εμπειρίες. Σαν αποτέλεσμα λοιπόν θα κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη για δύο λόγους. Καλύπτει καλλιτέχνες που εδώ και χρόνια μόνο ξένα κυρίως Αγγλικά και Αμερικάνικα περιοδικά αναφέρουν την ζωή τους , πιο ολοκληρωμένα σε αφιερώματα και ενισχύει την δυνατότητα πρόσβασης σε όποιον ασχολείται σχετικά επιφανειακά με την ροκ μουσική και δεν έχει τον χρόνο να έρθει σε επαφή μαζί τους μέσω των βιογραφιών κυρίως, που πλέον κυκλοφορούν άφθονες. Επίσης επικεντρώνεται σε μουσικούς που έχουν επηρεάσει την ροκ κουλτούρα, θέλοντας να δώσει το στίγμα τους σε μια κατάσταση μετα θάνατον, που παραμένει, την επιρροή τους στο νεολαιίστικο και όχι μόνο κίνημα, με την μουσική αλλά και τη στάση ζωής τους. Αυτό το σημείο του βιβλίου επιτυγχάνεται πλήρως και χωρίς πολιτικολογίες και άσκοπη επαναστατικότητά σε μεγάλο βαθμό αποτελεί ένα πολύ καλό ανάγνωσμα για τον  15αρη του σήμερα αλλά και τον σαραντάρη που θεωρεί ότι τα  playlist  των Rock και Red  είναι ροκ σταθμοί και μουσική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναμασήματος Rory Gallagher με τα πέντε τραγούδια του που θα ακούσουν από το ραδιόφωνο από ένα εκπληκτικά μεγάλο και πλούσιο δισκογραφικό παρελθόν. Επίσης στα συν του βιβλίου, η εναλλαγή μεταξύ προσωπικών εμπειριών, πώς ήρθε σε επαφή με τον καλλιτέχνη, πως ο ίδιος διεύρυνε τα ακούσματα του, ξεκινώντας από την Κόρινθο και φτάνοντας φοιτητής στην Αθήνα, με πρώτα ακούσματα το hard rock, heavy metal και διευρύνοντας τα. Παρουσιάζει μια σκηνή και μια κατάσταση, που αποτελεί το έναυσμα για τους περισσότερους από εμάς να αναπτύξουμε το μουσικό αισθητήριο μας. Η προσωπική πινελιά, βοηθά να γίνει πιο εύπεπτο το αντικείμενο στον μέσο αναγνώστη.

Το βιβλίο όμως έχει και μερικά σημαντικά μειονεκτήματα. Η προσωπική ματιά, μιας και είμαστε κοντά στην ηλικία είναι bias, με θέματα. Η metal κοινότητα στην Ελλάδα που αναπτύχθηκε στα 80ς ως συνέχεια των ροκάδων της μεταπολίτευσης αποτέλεσε κλειστό κύκλωμα, αλλά φανατικά μουσικόφιλο, που άλλαξε περίπου στις αρχές των 90ς με τα Rock City,Happening  και την επαφή με τα ξένα μουσικά περιοδικά. Τότε ο μουσικόφιλος μεταλάς ήρθε σε επαφή με το punk, blues, southern ,fusion, jazz ενώ ο συνήθως «κολλημένος» με άρνηση και για τα βασικά Αγγλικά , παρέμεινε στην αγιοποίηση του metal και των μουσικών του, περιχαρακωμένος στα στενά πλαίσια του ιδιώματος. To εισαγωγικό σημείωμα του Θ.Μανίκα περιγράφει την μουσική σκηνή με το γνωστό ύφος των «ενναλακτικών» που με τις παρωπίδες τους σνόμπαραν το metal, αλλά τους άρεσαν οι MOTOREHAD μιλώντας για αυτούς ως rock n roll  σχήμα. Σε ένα βιβλίο ενός έστω και πρώην (?)metal οπαδού, με αγάπη στο ιδίωμα, τέτοια εισαγωγικά σημειώματα, προσβάλλουν την συλλογική μνήμη όλων εμάς που υποστήκαμε τον κοινωνικό αφορισμό της εναλλακτικής και σαφέστατά πιο mainstream ροκ σκηνής στην Ελλάδα, αλλά παραμείναμε ανοικτόμυαλοι, χωρίς αναγκαστικά να αποδεχτούμε οιτ υπάρχει καλύτερο η χειρότερο είδος ροκ μουσικής ή γενικά μουσικής γενικότερα. Το Ρόδον που πολύ ωραία αναφέρει ο ΠΠ στις συναυλίες των MOTOREHAD k RAMONES στηρίχθηκε επι το πλείστων στις metal  συναυλίες και όχι στο άνευρο κοινό της εναλλακτικής σκηνές με τον γνωστό και αναίτιο εστετισμό. Ο ΠΠ δεν έχει προσωπική γνωριμία με τους καλλιτέχνες που παρουσιάζει και αυτό είναι προς όφελος του αναγνώστη, μιας και κάνει μια προσέγγιση ως ερευνητής και ακροατής. Το μειονέκτημα είναι ότι ως ακροατής έχει προσωπικές επιλογές για περιόδους που του ταιριάζουν και πχ στον Gary Moore  είναι προκατειλημμένος. Η περίοδος των blues και μετά στην Ελλαδα ήταν μια αποτυχία και αργότερα παγκόσμια. Ο ίδιος ο μουσικός δεν ήθελε πια να παίζει hard rock και αυτό περιγράφεται ήπια, για να μην «χαλάσει» η εικόνα του, ενώ η περιγραφή της Ελληνικής συναυλίας του, εμπεριέχει το προσωπικό στοιχείο που αλλοιώνει την αλήθεια του κουρασμένου μουσικού που έχει αποκοπεί από το κοινό του παίζοντας αυτό που ο ίδιος θέλει σε ένα κοινό που έχει μείνει  στο “We want moore”. Αντίστοιχα με τους MOTORHEAD ιστορικές ανακρίβειες για ΜΑΤ και οπαδούς ή στη συναυλία των RAMONES που δεν περιγράφεται το μισοάδειο ΡΟΔΟΝ και το «ξύλο» στις πρώτες σειρές ως έχει ,αλλά και οι αναφορές στους φοιτητές της φαρμακευτικής Αθηνών που είναι ωραίες, αλλά επειδή ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα ποιοι ακούγαμε ροκ και hard rock , παρατσούκλια στην σχολή δεν είχαν θέση. Τέλος η προσωπική εμπειρία με τον μεγαλύτερο φίλο που ακούει metal και τον μυεί , είναι μια ωραία εικόνα μιας εποχής που καταρρίφθηκε από τα περιοδικά και το ραδιόφωνο καθώς και την μουσική ευρυμάθεια και αγγίζει λίγο γραφικές απεικονίσεις, μιας μειονότητας μεταλλάδων. 

Από την άλλη η προσωπική άποψη για την γνωριμία με τον Cocker , τους blues brothers  το πώς ήρθε σε επαφή δίνει άλλο χρώμα. Κουραστική είναι επίσης η εμμονή του στις κασέτες και την άρνηση του να μπει στην αγορά cd. Προσωπικές επιλογές και εμμονές που από ένα σημείο και μετά μειώνουν την αξία του κειμένου, οι πηγές είναι πηγές. Το άλλο μεγάλο μειονέκτημα, είναι ότι υπάρχουν γλωσσικά λάθη, που σε κείμενο δικηγόρου εκπλήσσουν και ακόμη περισσότερο φανερώνουν ότι μπορούσε να γίνει λίγο καλύτερη επιμέλειά. Οι αγγλικοί όροι/τοπωνύμια έχουν μεταφραστεί, πράγμα που ενοχλεί τον αναγνώστη του είδους. Η υπερβολική χρήση σε κάποια άρθρα βιβλιογραφίας και αποσπασμάτων, το καθιστά καθαρά ερευνητικό αν και με ωραίες συνδέσεις και το γενικότερο θέμα της γλώσσας. Όσοι διαβάζαμε ΠΟΠ Κ ΡΟΚ και Ηχο ξέρουμε ότι η γενιά των μουσικών δημοσιογράφων των 80ς προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με δαιδαλώδεις αναφορές και γλωσσικά τερτίπια. Ο χειμαρρώδης λόγος του ροκ ν ρολ είναι διαφορετικός από τους γλωσσικούς μαιάνδρους του ΠΠ που σε κάποια σημεία κάνουν το κείμενο βαρύ και κουραστικό.

Θα κλείσω όμως  με ένα ακόμη στοιχείο, θετικό αυτή τη φορά. Η ιδιότητα του ως νομικός δίνει μα άλλη διάσταση στην προσέγγιση στα θέματα των Buchanan, Hendrix, Bon Scott, Mike Hutchence θέματα όχι τόσο γνωστά στο Ελληνικό κοινό.

Εν κατακλείδι αν ανήκετε στους ανθρώπους που η ροκ ιστορία και μυθολογία αποτελούν τμήμα της ζωής σας και θέλετε ένα βιβλίο στα Ελληνικά, με προσωπικό χρώμα σε κάποιους καλλιτέχνες άνισο αλλά σωστά δομημένο αξίζει να αγοράσετε το “Dead rockers society”. Aν  έχετε παιδιά και θέλετε να τα μυήσετε στη γενικότερη ροκ κουλτούρα πάλι θα το συστήσω. Αν όμως διαβάζετε μουσικά περιοδικά και έχετε προλάβει όπως λέει και ο ΠΠ τις κασέτες, τότε μπορείτε να το έχετε στα υπόψη , δεν θα βοηθήσει περισσότερο από μια αναδρομή στα περιοδικά στην αποθήκη σας. Συνολικά μια αξιόλογη προσπάθεια με μερικά τρανταχτά λάθη, που όμως δεν θα αποτρέψουν να πάρει ένα τίμιο  7/10.

 

SOEN- "Imperial"

SOEN  made one of the most promising progressive metal albums of 2021. "Imperial' is standing out among the new releases, even if it came out by the start of this year. An album full of color and shades. Melancholy and social distancing and isolation meet the climax of the human attempt to overcome the 2020 difficulties. Songs like "Illusion', "Fortune', "Antagonist" are prime cuts from the progressive metal body of work. PINK FLOYD, KING CRIMSON, DREAM THEATER, POS can be found in this unique album. Silence echoing the inner screams of  Joel Ekelof makes the audition of these songs a journey first to the down spiral and the ascension to the light.

 

Breaking the barriers of contemporary progressive metal, it elevates the band and the album to a new level of musical /artistic performance. Without reinventing the genre it transcends the songs, based on some really catchy, listener friendly melodic lines to an experience worth spending your time.From the opening heavy riff 'Lumerian" with the DT, FATES WARNING influences to the closing slow burner "Fortune", "Imperial" is a masterpiece of modern progressive metal with pop aesthetic.'Deceiver" is one of the examples, where pop aesthetics meets prog metal .Music that appeals and connects with the listener and not only the progressive metal listener. Complex and yet immense enough to work out of the progressive metal context. 

 

 

Sensitivity, creativity, musical intelligence and this deep sense of melody alongside the technical accomplishment of the band, creates an album that demands (and earns the right to do so), your attention (physically and mentally). A musical journey for the heartbroken, those  who live in the shadows, a barbed wired soul unveiling the music that was hidden inside it those days of confusion and fear. SOEN are making an imperial return to the throne of the metal albums, once again. We pay our respects and thank you wholehearted

 

8,5

 

ACCEPT-" Too mean to die"

ACCEPT or shall i say Wolf Hoffmann and friends deliver their new album"Too mean to die" and as usual are at the top of their game. Great Teutonic metal, the way we taught it, has to be made in the 80s,with the distinctive neo classical sound of Hoffmann's guitar and some modern stuff production wise only. 

 

The energy and the passion of the band in these tiring, isolating times is extraordinary and is coming to the listener easily. From the "Undertaker' that winks to classical music to "Zombie apocalypse" and "Overnight sensation" the German freight train is running with no brakes. Even the compulsory or shall i say complimentary ballad 'The best is yet to come" seems in place. The closing instrumental "Samson and Delilah"shows how tight and inventive are ACCEPT of the 21st century bringing the forgotten art of instrumental piece back to life in an amazing way.

Not too much to talk as the album is another ACCEPT MK III exceptional album. Not their best but among them is a shot of pure musical, metallic energy, that shows that (unfortunately) for the genre, the old timers are those who know best how to deliver metal anthems and (thank God) they still do.

 

7.5

ANNEKE VAN GIERSBERGEN - Agape

Song of the Week

 

 

A new era for BB&MT blog.....

We introduce you the song of the Week.... (One Unique post of a new release every Week)

The song will be also played at Social Distortion Radio Show at ErtOpen 106,7 & www.ertopen.com

Every Monday night 2100-2300

 

 

 ANNEKE VAN GIERSBERGEN - Agape (LYRIC VIDEO) 

From Anneke’s forthcoming album "The Darkest Skies Are The Brightest". out Feb 26th

«AMY- Η κόρη μου» Mitch Winehouse (Ροπή)

 

Μια βιογραφία που δεν ωραιοποιεί, αποσιωπά , αλλά καταγράφει σαν ημερολόγιο, την άνοδο, την θυελλώδη ζωή , την εξάρτηση και το άδοξο τέλος, μιας χαρισματικής τραγουδίστριας .Τα πάντα μέσα από την οπτική του πατέρα της, που θα έκανε τα πάντα για να την σώσει, αλλά έχει μόνο την απώλεια της κόρης του, σαν ανάμνηση.

Οι περισσότερες βιογραφίες γράφονται με τη βοήθεια του μουσικού ή καλλιτέχνη και στις υπόλοιπες περιπτώσεις από τα παιδιά ή τους συντρόφους. Η συγκεκριμένη βιογραφία έχει σαν συγγραφέα τον πιο στενό σύντροφο στη ζωή της άτυχης (?) τραγουδίστριας, τον πατέρα της. Δεν είναι ένα ωραιοποιημένο χρονικό, μιας «βασανισμένης» ζωής. Είναι μια περιδιάβαση, στη ζωή ενός χρήστη, πέρα από ηθικολογίες και αναλύσεις του γιατί και πως έφτασε εκεί. Όπως και στη διαχείριση των εξαρτημένων ατόμων, το πρώτο μέλημα είναι η συμπτωματική διαχείριση, μαζί με την διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν στην εξάρτηση.

Η Amy Winehouse είναι μια μεγάλη τραγουδίστρια. Χρησιμοποιώ ενεστώτα χρόνο, γιατί ο θάνατος της αποτελεί μια τροχοπέδη στην καριέρα της, μόνο αναφορικά με την παραγωγή νέας δουλειάς. Το μικρό αλλά σημαντικό σύνολο της δουλειάς της την καθιέρωσε ανάμεσα στις μεγάλες γυναικείες φωνές της μοντέρνας ποπ μουσικής και του 21 ου αιώνα.

Σε αντίθεση με άλλα αντίστοιχα έργα, βιογραφίες, ο πατέρας της Mitch Winehouse, παρουσιάζει την εικόνα της κόρης του, από την γέννηση της ως τον θάνατο της, δίχως να ωραιοποιεί. Το χαρούμενο κορίτσι, με τα προβλήματα συμπεριφοράς, το διαζύγιο, που την επηρέασε, τις αλλαγές των σχολείων γιατί ήταν ατίθαση, όλα δείχνουν ένα κορίτσι με καλλιτεχνικές τάσεις, που με τον δικό του τρόπο ήθελε τη προσοχή των γύρω της. Ο Winehouse δεν εισχωρεί πιο βαθιά σε ψυχαναλυτικές θεωρίες. Καταγράφει, σαν ρεπόρτερ, την ζωή της κόρης του βασισμένος σε γεγονότα και αφήνει τα σχόλια και τις ευθύνες, αν και όποιες υπάρχουν, για τις συμπεριφορές της οικογένειας στην διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη. Το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί στο βιβλίο, είναι η αγάπη για την κόρη του, ο θυμός για όσα συνέβησαν, για την αδυναμία του να βοηθήσει. Η απόγνωση, όταν η εξάρτηση κέρδισε, η αισιοδοξία όταν η Amy αποφάσισε να πολεμήσει τις εξαρτήσεις της, η θλίψη για τον απρόσμενο θάνατο της, σε μια περίοδο που είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια ανάκαμψης...

Η καλλιτέχνιδα Amy παρουσιάζεται από τα πρώτα αβέβαια βήματα της, σαν μια μουσικός με αγάπη στην τζαζ και τα γυναικεία σχήματα των 60ς, αλλά εύθραυστη και με φόβο για το κοινό, την σκηνή. Με αδούλευτη σκηνική παρουσία, αλλά ικανή να σαγηνεύει τους πάντες. Η διαδρομή της από μια συνεσταλμένη τραγουδίστρια με την κιθάρα της, στην επιτυχημένη Amy Winehouse που κάνει πολύ καλές αλλά συνάμα χαοτικές εμφανίσεις στη σκηνή, παρουσιάζεται σαν κινηματογραφική ταινία. Τα στιγμιότυπα της ζωής της, από έγχρωμα, με τις στιγμές του πρώτου συμβολαίου, του πρώτου δίσκου, γίνονται σιγά σιγά σκούρα, όσο αρχίζει η εμπλοκή της με τα σκληρά ναρκωτικά. Ο πατέρας της είναι δίπλα της, βιώνει την εμπλοκή της στον εθισμό, με όλα τα στάδια, την άρνηση, τον φόβο, τον θυμό, την αγανάκτηση για τους διακινητές αλλά και την κόρη του, στοχεύοντας στον τότε φίλο της και μετά σύζυγο της Μπλεικ, που την «έβαλε» ουσιαστικά στα σκληρά ναρκωτικά.

Η εταιρία που σύστησαν για να διαχειριστούν την περιουσία της, όσο η ίδια ζούσε και να την προστατεύσουν από τον καλόβολο χαρακτήρα της, που την έκανε να μοιράζει τα χρήματα στους φίλους και σε όποιον θεωρούσε ότι είχε ανάγκη και τα ποσά που αναφέρει, όπως και η απλή ζωή της, έρχονται σε αντίθεση με όσα οι διάφορες κίτρινες Βρετανικές φυλλάδες, έδωσαν ως εντύπωση και αποκαλύπτουν στοιχεία για τη ζωή της που αποδομούν τον χαρακτήρα της έξαλλης ποπ σταρ. Όσο όμως η χρήση των ναρκωτικών αυξάνει, ειδικά μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, το βιβλίο γίνεται μια έκρηξη, θυμού, απελπισίας άλλα και του δρόμου προς την συνειδητοποίηση ενός πατέρα που αγαπά το παιδί του, αλλά μαθαίνει με τον πιο σκληρό τρόπο πώς να το βοηθήσει στον εθισμό του. Η συναισθηματική φόρτιση του Mitch Winehouse είναι φανερή, αλλά και η αγάπη του για την κόρη του, που έχει τις διακυμάνσεις της. Το χρονικό της απεξάρτησης είναι συγκλονιστικό, αν και η παράθεση των πολυτελών ξενοδοχείων και των ποσών που η Winehouse ξοδεύει για την εξάρτηση της, μεταφέρει την λύπηση περισσότερο στην οικογένεια της και λιγότερο στην ίδια.

Στο δεύτερο τμήμα, μαθαίνουμε για την εναλλαγή από τα σκληρά ναρκωτικά στο αλκοόλ, την οικογένεια που από τη σκύλα βρίσκεται στην Χάρυβδη, το διαζύγιο της Amy, την νέα της σχέση, τις ελπίδες για μια νέα ζωή και τα πρώτα σημάδια της επαναφοράς της σε δημιουργική τροχιά. Ο θάνατος της, αν δεν γνωρίζαμε εξ αρχής την κατάληξη, θα ήταν έκπληξη, γιατί φάνηκε οτι έχει βρει τρόπο να ανταπεξέλθει στους δαίμονες της. Η οικογένεια και ειδικότερα ο πατέρας της στην αίθουσα του νεκροτομείου αλλά και οι μέρες μετά το θάνατος της, είναι ίσως από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου.

Το τελευταίο κομμάτι, που αναφέρεται στο φιλανθρωπικό ίδρυμα των συγγενών της για άστεγους και χρήστες, αποτελεί μια καλή υπενθύμιση, ότι το πρόβλημα μιας οικογένειας μπορεί αν είναι η λύση και η ευαισθητοποίηση για πολλές άλλες.

Αυτή η βιογραφία είναι περισσότερο μια κάθαρση για τον πατέρα της και συγγραφέα Mitch Winehouse. Αποδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες στην διαχείριση της κατάστασης της κόρης του, αλλά προς τιμή του αποδέχεται και την ανεξαρτησία της και το δικαίωμα της στην αυτοκαταστροφή. Οι ενοχές του για όσα δεν πρόλαβε να κάνει, ισορροπούνται από όσα μπόρεσε και καταφέρνει να φωτίσει ιστορίες της προσωπικής της ζωής, που διαστρεβλώθηκαν δεόντως από τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες. Ο Mitch Winehouse ήταν οδηγός ταξί, όταν άρχισαν όλα, χωρίς την απαραίτητη ακαδημαϊκή γνώση. Μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής της κόρης του, έγινε ένας «ειδικός» στις εξαρτήσεις. Το “Amy” είναι ένα χρονικό της ζωής της κόρης του, αλλά και της οικογένειας ενός χρήστη, διάσημου μεν, αλλά χρήστη, μαζί του. Αποτελεί μαζί με την μουσική της, την κληρονομιά της σε οπαδούς και μουσικόφιλους, γιατί η Amy αποκαθηλώνει το "φτιάξιμο" από ναρκωτικά και αλκοόλ και επιλέγει τη ζωή. Η ελπίδα του Mitch να βοηθήσει άλλες οικογένειες με αντίστοιχα προβλήματα, είναι η φλόγα του βιβλίου και η προσωπική του εξιλέωση, για τα λάθη και τις αδυναμίες του ως πατέρας της Amy.

Σε αντίθεση με άλλες βιογραφίες, ο κεντρικός ήρωας εδώ, είναι η προσπάθεια να ξεφύγει η Winehouse από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Η ίδια όπως και η οικογένεια και οι φίλοι της είναι κομπάρσοι σε ένα έργο, που το τέλος του, αφήνει πικρή γεύση στον αναγνώστη. Ίσως ο πιο σωστός τίτλος να ήταν Amy και Mitch.
Ένα βιβλίο ποταμός, για την ζωή με ένα επώνυμο χρήστη, την ανιδιοτελή πατρική και μητρική αγάπη και την προσπάθεια μιας χαρισματικής καλλιτέχνιδας, να ξεφύγει από τους δαίμονες του. Με μια πολύ καλή μετάφραση της Αφροδίτης Γεωργαλιού, σε αγγίζει με την αμεσότητα του και σε ευαισθητοποιεί στην κατάχρηση των ουσιών και του αλκοόλ, δείχνοντας ότι πίσω από τη βιτρίνα του lifestyle, βρίσκονται άνθρωποι με αδυναμίες και οικογένειες που συμπάσχουν μαζί τους. Όταν η σκηνή αδειάσει, το τραγούδι της Amy στοιχειώνει πια τη ζωή του Mitch, εκεί δεν υπάρχουν λόγια, μόνο δάκρυα.

Διαβάζεται με υπόκρουση το “Back to black”

 

THE DEAD SHOW DEALERS- "The dead show dealers"

 

 

 

 This heavy mindset quartet comes from Central Florida and their new album is sucking you like a Florida swamp from the opener rocker "Who knows" to the mystifying "UN(society)" to my personal favorite "Dead in New Orleans". Southern rock, blues rock, honky tonk, Nick Cave, John Hiatt, SISTER DOUBLE HAPPINESS, Americana and a good taste of Eddie Vedder and PEARL JAM check "Solitude". all in a wonderful blend. Jarmusch and Lynch can use these guys to give them the best ever soundtrack for their road trip movies. Open roads, swamps, dark nights at New Orleans, decadence and blues men jamming along with jazz masters during voodoo ceremonies soaked up in the moonshine is what you get here. Get yourself a good drink, low the lights, open the memory box and get lost with this beautiful album of rhythm, blues and rock n roll . Let harmonica make your road to hell a bit more enjoyable.

 

 

7,5